"Cradle to cradle" in Nederland

[Gerard Petersen]

Zijn er ondernemers of ontwerpers in Nederland die zich actief bezig houden met de "Cradle to cradle" ideeën van William McDonough & Michael Braungart (Waste equals Food)?

 

Ik ben een product ontwikkelaar die gezonde producten wil ontwerpen en voel verwantschap met de Cradle to cradle benadering die ervan uitgaat dat je producten kan ontwikkelen waarvan het afval voeding is voor de natuur ofwel voeding is voor nieuwe techniek.

 

Als je meer wilt hierover wilt weten:

http://www.vpro.nl/programma/tegenlicht/afleveringen/30458986/

 

http://en.wikipedia.org/wiki/Cradle_to_Cradle:_Remaking_the_Way_We_Make_Things

 

Ik ben benieuwd naar reacties.

 

Groeten van Gerard Petersen

 

www.scheepsbouwkunst.nl

[NemoBlub]

Hallo mensen,

Leuk om te zien dat het Cradle 2 Cradle denken meer mensen heeft geinspireerd. Ik heb het boek bijna uit en denk dat dit inderdaad een realistische ontwerpmethodiek is. Zijn er mensen op dit forum die actief zijn in waterbeheer, RO of aanverwante disciplines? Wil graag eens van gedachten wisselen over de implicaties voor stedelijk waterbeheer. Volgens mij een discipline waar veel in mogelijk is tav cradle 2 cradle en nu ook al gebeurd (vegetatiedaken, lokaal bergen, helofyten etc).

 

En daarnaast geinteresseerd in activiteiten op het gebied van C2C breed.

 

 

[Guiseppe]

Ik ben als Projectadviseur werkzaam bij een totaalinrichter.

 

Sowieso een mooi vak, maar ben sinds het zien van de docu bij Tegenlicht er van overtuigd dat ik daar nog iets veel mooiers van kan maken. Herman Miller was in die zin uiteraard al bekend bij mij, maar ben sinds dien me er veel meer in aan het verdiepen, en op zoek naar andere innovatieve bedrijven / producten die ik kan toepassen in onze ontwerpen.

 

Vandaar ook dat ik ook op deze site ben gestuit.

 

Ben in mijn zoektocht al in contact gekomen met SVE, waar ik snel een bezoekje zal brengen aan de Expo.

 

Mochten er echter mensen zijn die mij verder op weg kunnen helpen dan hoor ik dat graag.

 

 

[kobayashi]

Zelf ben ik student Politicologie, maar heb veel interresse in ondernemen en met name duurzaam ondernemen, ik vond de documantaire van de VPRO een echte eye-opener. Op het "Waste equals food" principe was ik ook al gekomen, alleen heb ik de know-how niet om te oordelen of je zoiets op wereldschaal uit kan voeren. Zij bevestigen de theorie dus. Ik zou graag meehelpen met het promoten van de CtC ideeen en zou best mee willen helpen met de promotie van zo'n congres, 100% gratis. Ik zou zo'n congres met Michael Braungart en William McDonough voor geen goud willen missen, zijn er kaarten of iets dergelijks voor te regelen ergens? Of is het alleen voor ondernemers?

[bbNiels]

Nu wordt er mondjesmaat geëxperimenteerd met vlasvezel/ epoxy.

 

Mondjesmaat? Alle nieuwe ANWB-paddestoelen: http://www.nabasco.nl/

 

Ow, wacht. Ik zie dat jij bij die mooie boot hoort die ooit bij NPSP voor reparatie stond. Gaaf ding man.

 

Er zijn veel ondernemers hier tegenwoordig mee bezig, zie ook mijn bericht over de sociale economie in deze draad. Even scrollen naar beneden)

 

Volgende week dinsdag , de 5e is in Fifteen (amsterdam) weer een greendrink, daar komt een hele club mensen bij elkaar die met fe groene economie bezig zijn. Zie ik je daar?

 

 

 

Wie gaan er allemaal naar de greendrinks bijeenkomst in Boxtel?

 

 

 

[Zhen]

Wat grappig. Ik ben het C2C principe sinds kort ook aan het bestuderen. Het is wel een heel groot complex iets waar ik nog niet helemaal over uit ben. Stel je maakt 100% biologische producten, je fabrieken zullen dat niet zijn en ook al zijn zij dat wel, dan zijn de fabrieken die jouw fabrieken hebben gebouwd het niet zijn. Plaatsen van zonnepanelen op daken is leuk en aardig, maar hoeveel energie en afval kost het om die panelen te maken? "Upcyclen" van producten klinkt ook zoiets als een perpetuum mobile, 'upcycle' je iets, dan kost dat energie en downcycle je de energievoorraad en je andere materialen in principe. Actie= reactie en alles op aarde is in balans en heeft een prijs, je kan niet iets consumeren en 100% teruggeven of zelfs 110% teruggeven. Ik heb het boek besteld en hopelijk geeft me dat wat meer inzicht en hopelijk andere ideeën.

 

@ Kobayashi, waar studeer je?

[msteer]

Met een betere planning valt er volgens mij ook nog wat te besparen in de levensyclus van consumptiemiddelen. Het gaat dan met name om het "afval" dat ontstaat in de supply chain.

 

Een betere planning levert ook een belangrijke bedrage aan het milieu. Door efficiënter en effectiever te werken kunt u onnodige milieubelasting voorkomen, die het gevolg kan zijn van te veel of te weinig productie.

Lees meer...

[iobs]

Voor wie geinteresseerd is houd ik een chronlogisch overzicht bij van Cradle to Cradle bronnen, publicaties, interviews en events.

 

Tevens peil ik op dit moment de sympathie voor het voorstel om Albert Heijn Cradle to Cradle te laten implementeren.

[Georges Plat]

Ik ben een verlichtingsysteem aan het ontwikkelen en wil proberen om dit volgens C2C ontwerpregels te doen. Voor de kunststoffen kom ik een heel eind, maar ik zou ook graag een composteerbaar materiaal gebruiken om de electriciteit te geleiden. Als vervanging van koper.

Nu is mij bekend dat koolstof(vezel) ook stroom geleidt en het lijkt mij dat koolstof makkelijk is af te breken. In mijn speurtocht naar carbon als geleider tref ik eigenlijk alleen producten die bedoelt zijn voor het afvoeren van statische elektriciteit. Deze producten zijn dus tamelijk hoogohmig en daardoor ongeschikt om stroom over te brengen. Bovendien wordt de koolstof verwerkt in een normale, niet afbreekbare kunststof.

Is hier misschien iemand die kennis heeft van het gebruik van koolstof als geleider?

[Heavenly2me]

Hallo Gerard,

 

Ik ben een cradle to cradle groentje maar erg geïnspireerd door het concept en hoop hier wat mee te kunnen doen. Ik ben werkzaam bij een grondstoffen distributie bedrijf op de afdeling kunststoffen, mocht je dus vragen hebben mbt kunststoffen kan je contact met mij opnemen. Mocht ik zelf je vragen niet kunnen beantwoorden kan ik je eventueel doorverwijzen naar mensen binnen mijn netwerk met meer kennis van biopolymeren etc. Ik probeer binnen ons bedrijf de kennis van C2C over te dragen en hoop ook klanten en leveranciers te kunnen activeren om hiermee aan de slag te gaan. Mocht je al interessante mensen hebben ontmoet die actief zijn op het vlak van kunststoffen houd ik me aanbevolen! 2 bereiken immers meer dan 1.

 

Groet,

Lotte

[joriscools]

Dames/heren,

 

Als antwoord op de vraag welke Nederlandse bedrijven zich bezighouden met "cradle to cradle" heb ik wel een antwoord. Het allereerste c2c produkt ter wereld is op de markt gebracht door Steelcase ( http://www.steelcase.com/nl/en/ourcompany.aspx?f=26206 ). Steelcase is toonaangevend wereldmarktleider op het gebied van kantoormeubilair.

Wij werken als Office Concepts+Solutions (www.ocsbv.nl) zeer nauw samen met Steelcase daar we leverancier in groot deel van NL zijn.

Indien er interesse is in dit soort kantoormeubilair dan kan men mij vrijblijvend mailen.

 

Met vriendelijk groet

Joris Cools (Accountmanager)

jcools@ocsbv.nl

[Andreas | Alskar Design]

Ik ben verheugd te zien dat zovelen zich bezig houden met C2C of geinteresseerd zijn. Misschien mag ik ook een aantal zorgen of kanttekeningen plaatsen en kijken wat jullie reactie is.

 

Woesdag sprak ik met enkele collega industrieel ontwerpbureau's op Holland Innovation, ook over C2C. Ten eerste delen we de mening dat het een zeer interessante filosofie is, een positieve insteek op het klimaatprobleem en het omgaan met onze ecologie en schaarse grondstoffen, daar waar velen toch meer een doemscenario aanhangen.

 

Ook geloof ik dat de sleutel voor een belangrijk deel is te vinden in technologie: slimmere producten die eenvoudig uiteen genomen kunnen worden, betere kunststoffen. Maar waar we wat huiverig voor zijn is dat straks grote bedrijven een C2C certificering op hun producten plakken en denken dat het daarmee opgelost is. Zeg maar dat hun marketing afdelingen ermee weglopen en dat het een commercieel argument wordt. En dat zou jammer zijn, want hoewel een deel van het probleem op te lossen is door beter productontwerp, staat of valt het hele C2C denken door het business model: als er door een bedrijf niet wordt nagedacht over de manier van innemen van oude producten, de manier waarop consumenten daarvoor gecompenseerd worden, de manier van demontage en hergebruik in hun productie van nieuwe producten, dan heeft het C2C denken weinig zin. Tenzij het gaat om producten die puur biodegradeble zijn, maar dat zullen er naar mijn inschatting maar weinig zijn in het begin.

 

Voor ons als industriele ontwerpbureau's is ook de grote kennis van de chemie een lastig punt. Materiaal kennis is in grote mate wel aanwezig, maar wat gebeurt er met een kunststof die is gelakt, waar een bedrukking van een merknaam op zit en je wilt dit hergebruiken. Je krijgt vervuiling van je lakken, bedrukking. Met de klant kom je dan terecht in een spanningsveld van estetisch mooi, noodzaak van bedrukking voor cijfers of letters op een product om het gebruikersvriendelijk te maken en het C2C principe.

 

Kortom, ik ben erg gecharmeerd van het principe, maar wij worstelen nog zeker met het vinden van een manier om het echt in de praktijk toe te passen. Wij helpen onze klanten ook in het begin van het ontwerpproces met het nadenken over bijv. intellectueel eigendom, manier van exploitatie van het product, distributie, branding, identiteit, etc. en het business model, de product strategie is daar ook een onderdeel van. Hier zouden we ook na moeten denken over het inrichten van een retourstroom van producten. Het probleem is echter vaak dat onze klanten hun producten, of delen van die producten elders (lees lage lonen landen) laten produceren. En dus zitten ze niet te wachten op een retourstroom van oude producten, hoewel ze als fabrikant / partij die het op de markt brengt daar natuurlijk we verantwoordelijk voor zijn, of iets meer zouden moeten doen. Er zijn vele redenen te verzinnen waarom productie daar plaats laten vinden waar het op de markt gebracht wordt (en bijv. niet in China), maar de C2C filosofie zou zeker ook een argument zijn om je productie dicht bij huis te houden, zodat de retourstroom gebruikt kan worden en de reststromen weer als grondstof, of deels als grondstof gebruikt kunnen worden.

 

Genoeg uitdagingen dus.

 

 

 

 

 

 

[Georges Plat]

Zeg maar dat hun marketing afdelingen ermee weglopen en dat het een commercieel argument wordt. En dat zou jammer zijn,

 

Het grote verschil met traditionelere milieustromingen is juist dat nu eens niet wordt opgeroepen om minder te gaan consumeren en daarmee juist aansluiting wordt gevonden bij het commerciële denken. Daarin zit ook de grote kracht.

 

als er door een bedrijf niet wordt nagedacht over de manier van innemen van oude producten, de manier waarop consumenten daarvoor gecompenseerd worden, de manier van demontage en hergebruik in hun productie van nieuwe producten, dan heeft het C2C denken weinig zin.

 

Oude producten die nog in omloop zijn horen bij die enorme afvalberg die we al gemaakt hebben. Het lijkt mij dat juist die bedrijven die er nu voor zorgen dat er geen afval meer bijkomt, zich niet hoeven bezig te houden met opruimen van oude troep.

Bovendien moeten C2C ontwerpers de ruimte krijgen om voorruit te denken, ongehinderd door de vraag om bestaand afval te verwerken.

 

Wat bedoel je trouwens met compensatie? Het uitgangspunt is juist dat de producten aan het einde van hun gebruikcyclus voldoende waarde vertegenwoordigen om niet als afval te worden beschouwd. Hoe dit dan weer terug stroomt in de productie maakt niet zoveel uit. Het ligt voor de hand dat dit op micro-economische schaal zal worden georganiseerd.

Als een groot deel van de maatschappij eenmaal is verlost van afval, dan zal het restafval duur worden verwerkt. Mocht daar dan toch hernieuwbaar materiaal tussen zitten dan kan dit kostendekkend worden gescheiden.

Met andere woorden: Als men te beroerd is het eigen ‘afval’ te verzilveren, gooi het dan maar gewoon weg. Grote kans dat iemand anders er alsnog zijn voordeel mee zal doen.

 

Met de klant kom je dan terecht in een spanningsveld van estetisch mooi, noodzaak van bedrukking voor cijfers of letters op een product om het gebruikersvriendelijk te maken en het C2C principe.

 

Uit de succesverhalen blijkt dit spanningsveld niet te bestaan. Hernieuwbare oplossingen zijn niet minder mooi en leveren dikwijls juist inspiratie voor verrassend design.

 

Hier zouden we ook na moeten denken over het inrichten van een retourstroom van producten. Het probleem is echter vaak dat onze klanten hun producten, of delen van die producten elders (lees lage lonen landen) laten produceren. En dus zitten ze niet te wachten op een retourstroom van oude producten, hoewel ze als fabrikant / partij die het op de markt brengt daar natuurlijk we verantwoordelijk voor zijn, of iets meer zouden moeten doen.

 

Producten rechtstreeks terugvoeren naar de fabriek heeft alleen zin als er voldoende bewerkte onderdelen opnieuw kunnen worden gebruikt. De besparing die daarmee wordt gemaakt weegt dan op tegen de transportkosten.

Een groot deel kan niet onbewerkt opnieuw kunnen worden gebruikt en komt terecht in een materiaalstroom. Materialen worden nu ook modeaal verspreid. In bulk over zee.

 

We moeten wel oppassen voor een al te gemakkelijke invulling van het C2C principe. Door simpelweg als fabrikant te melden dat je de producten allemaal weer terug wilt ontvangen is nog geen kringloop georganiseerd.

 

 

[Andreas | Alskar Design]

Het grote verschil met traditionelere milieustromingen is juist dat nu eens niet wordt opgeroepen om minder te gaan consumeren en daarmee juist aansluiting wordt gevonden bij het commerciële denken. Daarin zit ook de grote kracht.

 

Helemaal mee eens. Maar feit blijft dat een groot deel van de afvalstroom als technisch herbruikbaar is te klassificeren. De andere stroom zoals McDonough en Braungart die definieren is de stroom van biodegradable. Die laatste stroom ben ik niet bang voor, hoe meer je die weggooit hoe beter het is. Maar juist die eerste stroom van technisch herbruikbaar materiaal valt of staat met de vraag hoe je die stroom terugleid, wie sorteert en herverwerkt. Want laten we welzijn: nu hebben we ook een bloeiende afvalindustrie die ook bijzonder goed is in het sorteren en hergebruiken van bepaalde typen afval. De kunst is om straks bijvoorbeeld alle ABS kunststofsoorten bijelkaar te krijgen, alle PP, PE, PU, etc. En dan heb je nog gelakte kunststoffen, ongelakte, vervuilde, etc. Je kunt dit allemaal versmelten, granuleren, etc. maar als je dit met vervuiling erin doet, krijg je juist een lagere kwaliteit materiaal. En het hele idee van C2C is nu juist dat het tot in het oneindige door kan gaan: dat je geen downgrade krijgt, maar echte recycling, met dezelfde kwaliteit als het nieuwe basismateriaal.

 

Daarom mijn stelling dat als een C2C certificering puur als commercieel doel wordt gesteld, maar het eindtraject (inname, sortering, herverwerking tot basis grondstof) is niet in orde, dan heeft dat weinig zin, mijns insziens. Daarom de oproep om vooral ook te kijken naar het business model voor een bepaald product.

 

 

Oude producten die nog in omloop zijn horen bij die enorme afvalberg die we al gemaakt hebben. Het lijkt mij dat juist die bedrijven die er nu voor zorgen dat er geen afval meer bijkomt, zich niet hoeven bezig te houden met opruimen van oude troep.

Bovendien moeten C2C ontwerpers de ruimte krijgen om voorruit te denken, ongehinderd door de vraag om bestaand afval te verwerken.

 

Helemaal mee eens. Ik bedoelde hier ook niet oude producten die nu op de markt zijn, maar C2C ontworpen producten die aan het eind van hun levenscyclus zijn, en dus in die zin oud zijn. Die retourstroom moet georganiseerd worden.

 

 

Wat bedoel je trouwens met compensatie? Het uitgangspunt is juist dat de producten aan het einde van hun gebruikcyclus voldoende waarde vertegenwoordigen om niet als afval te worden beschouwd.

 

Ook helemaal mee eens, we lijken toch wel op 1 lijn te zitten. Wat ik bedoel is dat we in Nederland vaak zien dat de burgers verplicht worden om bijv. binnenkort kunststofverpakkingen te scheiden. Dan denk ik: als consument ben ik bezig om waardevolle grondstoffen voor de fabrikanten te verzamelen, schoon te maken, etc. Dan verwacht ik als naieve burger, dat daardoor de prijs van de verpakkingen, en dus van het product niet zullen stijgen, maar eerder dalen. Toch is dat vaak niet het geval in Nederland, er moet worden ingezameld, en toch stijgen de prijzen. En je ziet dat bijvoorbeeld gemeenten dan geen stap durven te zetten door de gemeentelijke afvalstoffen heffing aan te passen, ze kunnen vaak niet eens beloven dat die niet zullen stijgen, terwijl we als consumenten toch door te scheiden een heel deel van de stroom herbruikbaar en dus waardevol maken.

 

Dat is moeilijk uit te leggen. In Scandinavie zijn ze daar beter in, daar bestaan betere systemen waardoor de consument beloond wordt voor het inzamelen. Er moet aan het scheiden een waarde worden verbonden, juist voor de consument.

 

 

Uit de succesverhalen blijkt dit spanningsveld niet te bestaan. Hernieuwbare oplossingen zijn niet minder mooi en leveren dikwijls juist inspiratie voor verrassend design.

 

Binnen industrieel ontwerpen heb je altijd spanningsvelden, juist door de vele factoren die zich voordoen. Ik ben met je eens dat het een leuke uitdaging is. Trouwens McDonough en Braungart zeggen ook zelf dat ze er nog lang niet zijn, maar een voorzet geven opweg naar betere ontwerpen die steeds meer voldoen aan de C2C filosofie.

 

 

We moeten wel oppassen voor een al te gemakkelijke invulling van het C2C principe. Door simpelweg als fabrikant te melden dat je de producten allemaal weer terug wilt ontvangen is nog geen kringloop georganiseerd.

 

Ook hier kan ik mij in vinden. Er komt heel wat kijken bij C2C, voor ontwerpers, voor chemici, voor consumenten, voor overheden. Maar er zijn absoluut goede stappen te zetten.

 

[msteer]

Er is 1-2 november een c2c congres in Maastricht. Zie agenda.

[gerard]

Ik ben benieuwd of er n.a.v. het Cradle to Cradle congres nog activiteiten worden ontwikkeld.

Ik heb er een aantal goede voorbeelden gezien van nieuwe mogelijkheden.

 

Kijk maar eens bij www.receps.nl

 

Een oplossing voor recycling van EPS waarbij het zonder schadelijke bijproducten weer tot "virgin" styreen wordt gemaak. Fantastisch!

[Andreas | Alskar Design]

Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar de tweede serie van Cradle to Cradle vond ik iets minder sterk dan de eerste. Ze hebben mij zeker aan het denken gezet in de eerste uitzending, en dat is heel goed. Het principe van terugkerende materiaalstromen is interessant, en een onderdeel van sustainable product design.

 

Om er echt praktisch mee aan de slag te gaan vond ik de informatie en het boek wat teveel op de vlakte, en ook de uitzendingen van Tegenlicht. De voorbeelden die ze lieten zien zijn vrij eenvoudig en niet nieuw: een t-shirt van een afbreekbaar materiaal is puur een materiaalkeuze probleem. Het is natuurlijk wel interessant en past binnen de C2C filosofie, maar echt een heel spannend probleem is het niet. Wel is het goed dat er extra druk komt om producten eenvoudig te assembleren en uitelkaar te nemen, maar ook dat is niet nieuw, er wordt al lang gewerkt met design for assembly en design for disassembly. Ook het meubel van de studenten is niet zo moeilijk, het is gemaakt van 1 type kunststof.

 

Ik had graag producten gezien die uit vele onderdelen bestaan, zowel biodegradable als technische materialen. En ook het retoursysteem had ik graag zien werken bij bedrijven in de praktijk. Want voordat er sustainable ontworpen kan worden, moet er een sustainable business systeem zijn. In de eerste serie werd bijvoorbeeld Nike getoond, die ook een retourstroom hadden, maar ik weet niet of dat nu nog zo functioneert.

 

Missschien voor diegenen die zich ook bezig houden met het ontwikkelen van producten is de site ESP Design http://www.espdesign.org/StrategiesMain.htm interessant waar ook praktische ontwerpstrategieen worden gegeven. De informatie op dit site is gebaseerd op meerdere inzichten, waarvan Cradle to Cradle er een is.

 

Ik ben benieuwd wat er verder gaat gebeuren, ook na het congres en na de tweede uitzending. Ik ben ook benieuwd wat jullie vonden van de tweede uitzending. Wel hoop ik dat het niet bij een hype blijft, maar dat het bedrijven stimuleert om bij de ontwikkeling van hun producten stil te staan bij duurzaam ontwerpen. Ook hoop ik dat het niet bij de ontwikkeling van industrieterreinen blijft en bij gebouwen door gemeenten, ministeries en projectontwikkelaars. Want duurzame bouw, gedecentraliseerde energievoorziening en energieneurtrale gebouwen is de toekomst, maar ook niet echt nieuw. Ik geloof dat er veel gebeurt in de industrie en de bouw, maar als ik denk aan de bergen afval die we produceren dan zijn juist de huidige trends van productie in het verre oosten niet echt cradle to cradle. Ook dat zijn keuzen die van belang zijn: eerst een duurzaam business systeem dus.

 

 

 

 

 

 

 

 

[nonex.nl]

...Ook hoop ik dat het niet bij de ontwikkeling van industrieterreinen blijft en bij gebouwen door gemeenten, ministeries en projectontwikkelaars. Want duurzame bouw, gedecentraliseerde energievoorziening en energieneurtrale gebouwen is de toekomst, maar ook niet echt nieuw. Ik geloof dat er veel gebeurt in de industrie en de bouw, maar als ik denk aan de bergen afval die we produceren dan zijn juist de huidige trends van productie in het verre oosten niet echt cradle to cradle. Ook dat zijn keuzen die van belang zijn: eerst een duurzaam business systeem dus.

 

 

Duurzaam bouwen is midden jaren negentig al behoorlijk door de overheid gehyped. Waar het daarbij mis is gegaan is dat het teveel door de overheid geclaimed werdt. Er is zelfs een Standaard Programma Duurzaam bouwen ontwikkeld. En dat werdt het probleem: het werd een programma, waar de ontwikkelaar een beetje uit kon kiezen omdat gemeenten en opdrachtgevers vanuit de overheid punten uit het programma voorschreven.

 

Om twee redenen slaat dat niet aan: tussen de gemeenten en bopuwers zitten vaak adviesbureaus. ontwerpers en technici. Intelligente mensen die iets met techniek en creativiteit hebben. Geef ze een programma en ze halen af: er meot wel iets te bedenken zijn, iets om je hersen over te breken en je creativiteit op te botvieren. En ontwikkelaars 9van vastgoed i dit kader) hebbe nhet ook neit op prgramma's: zij willen de vrijheid houden om gedurende het proces keuzes te maken om ervoor te zorgen dat er winst gemaakt wordt. Nu zijn er onder de projectonwikkelaars ook geldwolven te vinden, maar er zijn er ook zeker te vinden die gewoon ee ngoed porject willen maken wat rendabel is. Zonder te azen op woekerwinsten (ik noem een Bouwfonds en een Frank Bijdendijk van woningcoorporatie Het Oosten (link=pdf).

 

Het grote verschil is dat op dit moment de vraag vanuti de markt komt, vanuti de consument. Treehugger noemde dit al de eerste trend die sneller door de consument opgepikt wordt dan door overheid en marktpartijen. Dat is ook te merken: ieder automerk hasst zich om een auto de showroom in te krijgen waar met goed fatsoen 'duurzaam' op te plakken is.

 

Maar c2c gaat een stapje verder dan sec 'duurzaam' of 'milieuvriendelijk'. De producenten voor de consumentenmarkt kunnen wel overal labeltjes 'duurzaam'op plakken, amar dat is marketingtechnische duurzaamheid (een benzinemotor met een abtterij ernaast). Er zijn er nog weinig poroductenten onder de echte innovators te scharen (zoals Herman Miller, die producten aflevert die echt c2c zijn). Die b2c markt reageert al snelelr dan de b2b markt, waar bijvoorbeeld de interieurbouw onder valt. Daar valt nog heel wat te ontginnen (en daar ben ik hard mee bezig).

[hodc]

Hallo lezers,

 

Als fotograaf vraag ik mij af hoe ik zelf cradle to cradle kan functioneren. Er van uit gaande dat ik een totaal overbodig beroep heb, wil ik er het beste van maken.

Voor mij betekende cradle to cradle dat ik ga nadenken over wie ik ben en hoe ik me heb aangepast aan de mij omringende wereld. ik denk niet alleen na over 'mijn product'. Ik denk vooral na over mijn eigen wieg. Waar kom ik vandaan en waarom doe ik zoals ik doe? Ik leef zoveel mogelijk sustainable, doe boodschappen bij de natuurvoedingszaak, laat de auto ook eens staan en vervuil zo nu en dan. En toch ik ontkom er niet aan om mijn brood te willen verdienen. Wat mag ik wel en wat niet van mezelf? Wat kan ik vragen, wat niet? Het heeft gevolgen, ook in mijn werk. het betekende:

Op materieel nivo:

A) het zoeken naar een camera die niet in een industrieel proces gebouwd is. Handgebouwd en duurzaam. Gevonden, hebben we al 80 jaar in Europa.

B) zo veel mogelijk echt licht gebruiken, geen kunstlicht. Betekent wellicht beperkingen accepteren in het beeld. Hele lichtsterke lenzen nodig , geen probleem, hebben we in Europa. En licht is er ook. Gebruik het licht, het is er.

op werknivo:

C) Geen studio en dus geen fotografie die illustratief is en zuiver dienend. Ik stap uit de picturale traditie. Het beeld als mooimaker. Het beeld is mijn reflectie van mijn werkelijkheid.

Ik heb die beperking te accepteren. Fotografie als antireclame instrument,

D) Ander beroep zoeken. Serieus bracht het me bij welk doel ik nu nastreef. Ik maak foto's maar waarom eigenlijk? Welk doel dien ik ermee? Kan ik mijn gevoelens/mezelf alleen nog via een beeld uiten? Ben ik zo van mezelf vervreemd. Het antwoord is ja.

E) Misschien ga ik maar eens muziek maken.

 

met hartelijke groeten,

 

Harry op den Camp

 

www.harryopdencamp.nl

[Georges Plat]

Oeioei. Hier klinkt dus precies het schuldgevoel door dat in de C2C visie wordt getracht achter ons te laten. Als fotograaf draag je toch nauwelijks verantwoordelijkheid voor de verspilling die je instrumentarium oplevert. En als je dat dan toch doet dan zou ik zeker niet kiezen voor die oude camera. Moderne camera's werken immers zonder (tijdens het gebruik) afval te produceren. Lijkt me nogal C2C!

Veel belangrijker lijkt me om op de gebieden die je wel kunt beïnvloeden je talent in te zetten voor een betere wereld. En dan is fotograaf welhaast het beroep bij uitstek. C2C gaat vooral over bewustwording. Communicatie, en daarbij is beeld tegenwoordig belangrijker dan tekst.

[hodc]

Beste Georgesplat,

Hoezo schuldgevoel? Volgens mij breekt u het angstzweet uit bij de gedachte dat uw instrumentarium misschien wel enorm verspillend is. Ik vul ook maar wat in.

Ik heb alleen aangegeven waar ikzelf voor kies. Ik heb een hoogwaardige digitale handgebouwde camera. Gebouwd door een firma die 100 jaar voortgeborduurd heeft op een goed concept uit 1908. Ik voel me nergens schuldig over. Doe het alleen op mijn manier. Ik verafschuw het idee waarop tegenwoordig digitale camera's aan de man worden gebracht.

EN inderdaad daar heb ik geen invloed op. Jammer genoeg mag ik wel zeggen.

Rondom iedere als quasi nieuw vermarkte specificatie bouwt men een nieuw toestel.

Ik ben niet bezig met de wereld te verbeteren. Ik zie alleen op mijn eigen manier.

Wat doet u zelf, als ik vragen mag?

 

met vriendelijk groet,

Harry

 

 

Oeioei. Hier klinkt dus precies het schuldgevoel door dat in de C2C visie wordt getracht achter ons te laten. Als fotograaf draag je toch nauwelijks verantwoordelijkheid voor de verspilling die je instrumentarium oplevert. En als je dat dan toch doet dan zou ik zeker niet kiezen voor die oude camera. Moderne camera's werken immers zonder (tijdens het gebruik) afval te produceren. Lijkt me nogal C2C!

Veel belangrijker lijkt me om op de gebieden die je wel kunt beïnvloeden je talent in te zetten voor een betere wereld. En dan is fotograaf welhaast het beroep bij uitstek. C2C gaat vooral over bewustwording. Communicatie, en daarbij is beeld tegenwoordig belangrijker dan tekst.

[Georges Plat]

Okay, respect. Ik weet natuurlijk niet om wat voor camera het gaat, maar nee, ik vul niet zomaar wat in. Uw goede bedoeling sprak me erg aan en bedoelde niet anders dan u een hart onder de riem te steken.

C2C gaat niet zozeer over duurzaamheid in de zin van dat iets lang mee kan gaan maar meer over de manier waarop producten na gebruik kunnen worden gerecycled. Handmatig assembleren levert daarvoor niet persé een verbetering.

In het geval van digitale camera's is het zelfs nauwelijks wenselijk dat ze erg lang meegaan omdat ze meestal al zijn verouderd voordat ze versleten zijn. Uw commentaar op het camera-aanbod kan ik overigens wel onderschrijven maar in het (semi)professionele segment is toch wel gemiddeld de helft van de generatiesprongen de moeite waard om te upgraden. Nog steeds tweemaal te veel maar in vergelijking met andere producten valt dat m.i. reuze mee.

Schuldgevoel klink kennelijk wat zwaar maar dat is toch echt voor veel zakenlui precies de reden voor instinctieve weerstand tegen duurzaam ondernemen. Uw voorbeelden voor duurzaam fotograferen, geen kunstlicht gebruiken en zo, komen op mij wat geforceerd over. U schrijft het niet maar ik neem aan dat dit zou gaan over energie en materiaal besparing. Tenzij u fotografische motieven heeft om uitsluitend daglicht te gebruiken lijkt mij deze beperking een duidelijke concessie die niet bijzonder veel oplevert. Flitsers gebruiken weinig stroom terwijl om buiten de studio te fotograferen doorgaans moet worden gereisd. Dat kost meer energie.

Weerstand tegen techniek is volgens mij een grote vijand van vooruitgang. Door juist nieuwe technieken te omarmen ontstaan mogelijkheden voor verbeteringen waaronder verduurzaming. De C2C filosofie sluit hierbij aan.

 

Zelf ben ik taxiondernemer en ja, dat staat redelijk ver van mijn idealen. Terwijl Politiek Den Haag taxivervoer stimuleert omdat taxigebruik schijnt te helpen om het autogebruik terug te dringen, heb ik daar zelf zo mijn twijfels bij. Taxi’s rijden minstens de helft van de kilometers zonder passagiers, verbruiken bovendien de helft meer brandstof dan wanneer de zelfde auto door een normale chauffeur wordt bestuurd, zijn doorgaans groot en zwaar gemotoriseerd en rijden meestal op diesel.

Alleen dat laatste doe ik anders. LPG.

 

[hodc]

Beste Georges,

 

Bedankt voor je steunbetuiging, zo had ik je bericht niet gelezen. Ik vind het boeiend om zo met je van gedachten te wisselen.

 

Wat betreft digitale camera's en de omloopsnelheid kreeg ik n.a.v. je redenering eenvolgende gedachte. Marketingmensen willen ons doen geloven dat de camera die in 2006 uitkwam in 2007 al is verouderd. In wezen is de camera nog perfect. (En die truc passen ze toch in het Westen op bijna alle producten toe. dat is pas oeioei)

 

Maar/en om ons die illussie te verkopen gebruiken ze verlokkend beeldmateriaal. Tegen die collega's fotografen(ik maak even een uitstapje) zeg ik dat dat beeldmateriaal, goed voor je portemonnee wellicht, in mijn ogen verwerpelijk is. En zo ontdek ik dat C2C niet alleen geld voor de ontwerp en productiecyclus maar ook

in zoals je wil in creatieve zin betekenis heeft. Althans zo zie ik dat voor mezelf. En die keuze heeft consequenties voor me.

En natuurlijk zou het met deze korte omloopsnelheid van de digitale camera mooi zijn als de camera dan C2C geproduceerd is. Dat zijn ze echter niet, volgens mij. En dat geld wellicht ook niet helemaal voor de Leica( de camera waar ik op doelde), alleen zijn die ontwerpers gericht op een veel en echt veel langere gebruikscyclus. (En dat mogen ze dan van de marketingjongens.)

En mijn simpele redenatie is dan, C2C of niet dan kies ik voor de Leica.

En natuurlijk Georges je hebt een punt als je stelt dat ik wellicht over de top ga met mijn kunstlicht-verhaal. Ik heb ook esthetische overwegingen.

Alleen zie ik ook daar hoe ongelooflijk veel rommel er geproduceerd word.

Alleen maar om 'iedereen' aan de flitser te krijgen. Waar geen vraag naar is gaat vanzelf over. Hoop ik dan maar.

Straks heeft iedereen een camera en een flitser en ligt de wereld aan gort. Ik druk me sterk uit. Soms te sterk.

Ik lees hoe jij met jou taxi's ook op jou manier nadenkt over hoe het anders kan. Dat kan ik waarderen en ik hoop dat je nog dichter bij je idealen kunt komen.

Ik zelf geloof niet dat techniek en technologie an sich vooruitgang is. Voor mij is er niets mis mee om stil te staan en weer in beweging te komen. Ik ga ophouden Georges. C2C is vergaander dan ik nu kan overzien. IMHO

 

met groet,

Harry

 

 

 

[gerard]

Hoe lang een product door een consument gebruikt wordt is volgens mij geen thema binnen C2C. Waar het om gaat is dat het product nadat de consument het niet meer nodig heeft, volledig kan worden hergebruikt. In de technosfeer door terugwinning van materialen zonder dat daarbij kwaliteitsverlies optreedt, in de biosfeer door het door de natuur te laten opnemen.

 

Voor sommige producten is dit ingewikkeld, voor andere producten eenvoudig.

[michael.l]

Hoe lang een product gebruikt wordt lijkt me belangrijk omdat het terugwinnen en hergebruiken ook energie en materiaal kost.

 

Om volledig C2C te produceren moet er een hoop veranderen, de tijd zal leren wat er van deze "hype" blijft hangen.

[orqa]

Beste lezers

 

Voor mij is C2C nog een vrij nieuw onderwerp. In de bouw en engeneeringswereld wordt er nog erg weinig aandacht aan besteed. De voornemens van de overheid om criteria op te stellen voor duurzaam inkopen brengen daar misschien verandering in.

 

Op mijn weblog besteed ik aan dit soort onderwerpen regelmatig aandacht.

 

http://www.zeelandnet.nl/weblog/data/qualiteit/index.php?pagina=1