Mentaliteit personeel

[Anoniem_2019]

Ik heb fijn personeel. Werkelijk! Ze werken hard, zijn niet vaak ziek en staan in noodgevallen voor me klaar. Ik heb twee vaste parttimers die eigenlijk de 'harde' kern vormen. Omdat ze al zo'n zes jaar in dienst zijn en de zaak in die tijd goed gegroeid is, heb ik ze vorig jaar een loonsverhoging gegeven, waardoor hun loon aardig hoger ligt dan de CAO voorschrijft. Er zijn jaarlijks loonsverhogingen via de CAO, maar deze had ik helemaal uit mezelf gegeven.

 

Er zijn echter wat zaken die de laatste tijd wat gemorrel veroorzaken. Ik ben van plan om volgend jaar wat terug te treden uit de zaak en me te richten op andere projecten. Ik zal dus iemand in de winkel meer bevoegdheden moeten gaan geven en de zaak laten managen als ik weg ben. Ik zal zelf op de achtergrond de touwtjes en de administratie nog wel in handen houden.

 

Ik heb dus bij beiden eens een balletje opgegooid wat ze er van zouden vinden. Meer verantwoordelijkheid betekent meer loon, dus je zou denken dat ze daar happig op zijn. Maar daar gaat het nu juist mis: ze zijn niet vooruit te branden!

 

Ik ben begonnen met de kandidate die het langst meeloopt. Gesprekken gehad en 3 maanden de tijd gegeven om te beslissen hoeveel uren ze kon draaien (heeft twee kids) etc. Voor het verlopen van de termijn nog eens aan haar jasje getrokken en zelfs bij haar thuis geweest en samen met haar man erbij een gesprek gehad. Goed, dat leek in kannen en kruiken maar een paar dagen daarna trekt ze ineens haar voorstel weer terug. Ik een boze mail gestuurd en daarna een goed gesprek gehad, waar ik haar heb duidelijk gemaakt dat dit een nogal slechte indruk op mij maakt, zeker voor iemand die straks de boel moet managen als ik weg ben. Er moet namelijk worden gecommuniceerd met mij en dit is geen goede start!

En nou komt 'ie: het beste argument waar deze kanditate mee kwam was 'ik verzorg toch ook wel eens je katten als je op vakantie bent'.... uhh, ja, in werktijd! En verder helemaal niks. Geen 'ik heb toch wel interesse, wil me er voor inzetten maar volgend jaar' of zo. Zucht....

 

Okay, kandidaat nummerrrrr 2! Deze parttimer is als een rots in de branding en niet zenuwachtig te krijgen. Op communicatief gebied kan er ook nog wel wat aan geschaafd worden maar daar kan ik aan werken. Ik leg hem de zaken uit en mail hem over het hoe en wat van de business de komende jaren.

Nu zou je denken dat iemand denkt van 'hé, er ligt een betere baan op de loer, ik ga me even van mijn beste kant laten zien' maar nee, ik krijg een mail terug waarin het feit wordt aangehaald dat ik vorig jaar één loonsverhoging heb verrekend met die loonsverhoging die ik uit mezelf had gegeven.... voor de rest wel interesse hoor.

De dag na de mail wordt er prettig gewerkt en verder nergens over gerept. Zucht...

 

Is het nu zo moeilijk om even op mij af te stappen en te zeggen: 'beste Zeemeeuw, die baan die wil ik graag, wat moet ik daar voor leren?' Maar niks, dat metertje extra, geen zin in. Alleen maar op de korte termijn denken. Ik word daar boos om! Ik zoek juist iemand die een bepaalde mentaliteit aan de dag kan leggen en niet bij elk akkefietje in zijn schulp kruipt.

 

Maar wat er niet in zit is blijkbaar niet aan te kweken en het ideale personeel bestaat niet. Maar ik vind het zo raar dat als je je waardering laat blijken door loonsverhogingen en ze het vertrouwen geeft om de boel te runnen, er zo lauw op wordt gereageerd. Ik word ook niet actief benaderd, ze blijven liever veilig zitten waar ze zitten.

 

Is deze mentaliteit nu het grote verschil tussen een ondernemer en een werknemer en kan ik hier niks aan doen? En hoe kan ik deze mensen nu verder nog enthousiast maken? Moet ik boel maar laten rusten en gewoon zelf het management maar blijven doen? Ik wil ze toch wel duidelijk maken dat dit geen goede indruk op mij maakt, maar dan zijn ze natuurlijk ook weer in hun kuif gepikt.

 

Een werkNEMER kijkt 's ochtends in zijn geldbuidel, als deze leeg is denkt hij 'ik ga eens bij mijn baas VRAGEN'. Een werkGEVER kijkt 's ochtends in zijn geldbuidel, als deze leeg is denkt hij 'daar ga ik eens wat aan DOEN'.

 

Graag jullie advies in deze.

 

 

[BE WANNE]

Loonsverhoging is geen middel om personeel te motiveren, na drie maanden zijn ze aan dit salaris gewend en is men het vergeten waarom ze dit kregen. (ze hadden er tenslotte recht op)

 

Er zijn vele middelen om te communiceren, e-mail is makkelijk en je gaat niet direct de confrontatie aan. Dit soort zaken bespreek je niet via e-mail, van beide kanten niet.

 

Wat ik echter opmaak uit je verhaal is het volgende. Eerst ga je een gesprek aan met de 1 en dan probeer je het bij de ander. Dit kan nogal eens het gevoel geven dat je behoorlijk hopeloos lijkt.

 

Aan de andere kant is het wel duidelijk dat ze de verantwoording niet aandruven beter dat dit nu bekend is dan later.

[Tonino]

Personeel dat graag full-time aan de slag gaat met veel verantwoordelijkheid gaat daar niet 6 jaar op zitten wachten. Ik vrees dat je op zoek zult moeten gaan naar een externe.

 

Succes!

[R.I.P. - Fred Wiersma]

Ik ben het wel eens met Jef. Daarnaast: veel werknemers zitten niet zo te springen om meer verantwoordelijkheden, ook niet als dat veel beter betaalt. Als je als mens op de top van je ambitie zit, en je verdient genoeg, is het toch prima?

 

Ik denk dat je iets te veel bent uitgegaan van wishful thinking, en de signalen gemist hebt dat ze er sowieso niet voor open staan. Voorbeeld bij kandidaat 1: 3 maanden de tijd geven er over na te denken en dan nog moet je haar er om vragen? Dat is een duidelijke 'ik wil niet, maar durf dat niet te vertellen'. Als iemand echt zou willen hebben ze geen 3 maanden nodig om dat aan te geven. Binnen een dag of wat: 'ja, ik wil in principe, en binnen een paar maanden zijn we eruit over het hoe, wat, wanneer' en met een waslijst aan vragen, dan weet je dat er motivatie is bij de kandidaat.

[Roy van Peufflik]

Veel werknemers vinden het wel best wat ze doen en willen helemaal niet meer verantwoordelijkheid.

Zelfs niet als ze dat een veel beter positie geeft ze zijn vaak denk ik ook bang voor de gevlogen als het mis gaat.

En nu weten ze wat ze hebben en dat vinden de meeste wel goed.

[VML]

Ik denk dat je in deze meer dan genoeg voorzetten hebt gegeven richting je werknemers en ik ben er van overtuigd -aangezien zij zo reageren- je het ook niet verder moet willen zoeken bij deze werknemers. Je hebt ze een kans gegeven, kansen zijn afgewezen, tijd voor de volgende stap (m.i.).

 

Ga actief op zoek naar een extern iemand die een functie als deze ook écht ambieert. Of wil je liever echt een (reeds) bekend iemand die de zaak moet gaan runnen?

[Frans Sijtsma]

Het voorgaande gelezen hebbende zou ik suggereren dat er hier wel een HL-er rondloopt die iig enigszins in de regio woont en wellicht geinteresseerd is.

[Henri Kroeze]

[ ] geschikt

[=] ongeschikt

[ErwinvM]

idd typische geval: de ideale werknemer is niet de ideale ondernemer!

 

mbt communicatie voor dit soort onderwerpen via e-mail:

ik gebruik e-mail om mn eerste reactie op papier te zetten, vers van de pers, echter, verstuur de mail niet.

eerst tot 10 tellen, nog eens lezen...dan verplaatsen in de ander, hoe hij/zij dit kan interpreteren e.d.

 

E.

 

 

[nimda]

Veel mensen komen inderdaad niet in de hogere regionen van de piramide van Maslow.

Ze zijn tevreden met een dak boven hun hoofd en eten en drinken. Zelfontplooiing interesseert ze geen biet.

[Not to be taken seriously]

...

[Annedien Hoen]

Hoe zeg ik dit netjes? Je klinkt als iemand die bij tijd in wijle verandert in een driftkop. Daarnaast probeer je je personeel mede-eigenaar te maken van jouw probleem en dat is niet eerlijk. Daar reageren die mensen op, weliswaar niet door het direct te benoemen (je bijt de hand die je voedt niet) maar het verongelijkte gevoel komt er bijvoorbeeld uit door een argument als je kat verzorgen aan te halen, wat op zich niet ter zake doet maar voor haar gewicht in de schaal legt. Ze "sputtert".

 

Je booscheid dekt misschien een ander gevoel af, namelijk dat van machteloosheid. Misschien voel je je door de huidige situatie klemgezet, maar harder drukken op de mensen om je heen gaat dat gevoel niet compenseren.

Natuurlijk is het moeilijk om op jou af te stappen en een open voorstel te doen als jij uit je slof schiet als iemand van gedachten verandert. Hoe groot is de kans dat die dame zo ver met je is meegegaan in de onderhandelingen omdat jij een sterke wil hebt en zij wat minder, en haar motivatie dus niet uit haarzelf komt maar impliciet (zonder dat je dit zelf doorhad) door jou is opgelegd?

Bedoel je met "mentaliteit personeel" eigenlijk "mentaliteitsprobleem"?

 

Jij hebt een schip. Je wil dat iemand het roer overneemt. Als blijkt dat mensen zich het prettigst voelen bij het dek schrobben en de zeilen hijsen, waar je ze ook voor hebt aangenomen, is dat dan hun probleem?

En wat als jij geen nieuwe roerganger kan vinden, wat gebeurt er dan met hén? Hoe onzeker maakt dit ze?

 

Mijn "educated guess" is dat je je gekwetst en misschien zelfs wel alleen voelt staan in deze situatie. Iets in jou wil verandering, misschien is voor jou de koek op, de rek eruit, en moet je meer loslaten dan je eigenlijk wil of kan. Energie krijg je van leuke dingen. Niet door te proberen andere mensen jouw probleem op te laten lossen.

Het klinkt ook alsof jij je heel veel verantwoordelijkheid toeëigent ("Op communicatief gebied kan er ook nog wel wat aan geschaafd worden maar daar kan ik aan werken") terwijl het er volgens mij meer om gaat de eigen vonk in mensen te laten oplaaien tot een vuur. "Op communicatief gebied zie ik verbeterpunten en ik help hem er graag bij dit te ontwikkelen." komt al heel anders over.

 

Kom op, doe niet zo beledigd dat ze je geweldige aanbod niet meteen juichend met beide handen aannemen en doe leuk ;D Even uitzoomen van je situatie en kijken wat er nog meer mogelijk is, eventueel met behulp van de behulpzame zielen op Higherlevel. Mensen willen graag gezien worden, het gevoel hebben dat iemand interesse in ze heeft- of ze nou dekken schrobben, kapitein zijn of koning. Kijk of je de interactie kan wenden in plaats van dit machtsstrijdje door te voeren. Je lijkt me op zich namelijk best een hele leuke Zeemeeuw 8)

 

[edit: toevoeging na lezen advies Innovateur]

Die mensen angst inboezemen lijkt me niet de manier om het tij positief te keren. Ik vraag me dan ook af of je als werkgever zelf gelukkig wordt van zo'n situatie, als je ergens wel weet dat die mensen alleen maar draven omdat je ze in de tang hebt.

[/edit]

 

[edit 2 na lezen profiel Zeemeeuw]

Ik zie dat je dit bedrijf vanuit historisch oogpunt waarschijnlijk ook erg na aan het hart draagt. Misschien kan je eens proberen te achterhalen hoezeer dit op je drukt, en of dat terecht is.

[/edit]

[Frans Sijtsma]

Veel mensen komen inderdaad niet in de hogere regionen van de piramide van Maslow.

Ze zijn tevreden met een dak boven hun hoofd en eten en drinken. Zelfontplooiing interesseert ze geen biet.

 

Komt een beetje arrogant over moet ik zeggen.

Ik ken (behoorlijk veel) mensen die een part-time baan hebben en zich daar perfect tevreden in voelen zonder de behoefte aan extra verantwoordelijkheid, maar daarnaast in hun eigen tijd actief zijn binnen sportverenigingen, vrijwilliger zijn bij de telefonische hulpdienst, voorzitter zijn van een religieuze instelling die in de wijk de ouderenzorg deels op zich neemt, etc. etc.

 

De enkele constatering dat ze geen zakelijke ambities hebben zegt niets over zelfontplooiing, Maslow of wat dan ook. Wellicht ben je juist beperkt als je van mening bent dat de enige weg tot zelfontplooiing en 'hoger in de piramide komen'gelegen is in een zakelijke carriëre.

 

Frans

[Annedien Hoen]

@Frans

Goed punt.

De meest ontplooide (verlichte) mensen die ik ken zijn tevreden met een dak boven hun hoofd en eten en drinken.

:)

[CHR!S]

Mijn eerste reactie na het lezen van de TS was: Had het personeel wel keuze, toen deze aanbieding voor gehouden werd? Denk dat er nu een flink portie emotie bij betrokken is, waardoor je ook dit topic bent begonnen. Vooral uit onbegrip omdat je je eigen manier van denken, op je medewerkers projecteert.

 

Hoeveel initiatief kunnen beide medewerkers nu nemen in de winkel? Wordt alles nu voor ze voorgekauwd, of moeten zij dingen zelf uitzoeken?

 

Wanneer ze nu al vrij zelfstandig de zaak runnen, is er best een kans dat ze de ruimte zullen opvullen, die jij achterlaat wanneer jij iets afstand neemt.

 

Aangezien de ambities van beide er niet is om 100% verantwoordelijk te zijn voor de toko. Zoals eerder aangemerkt lijkt een extern persoon aantrekken, voorlopig de beste oplossing. Maar waarom kan dit niet iemand zijn, die onder de supervisie van een/de parttimer(s) valt?

 

Probeer e-mail zeker te vermijden. Beide parttimers kunnen nu best het gevoel hebben dat ze jou teleurgesteld hebben. Het probleem van e-mail is dat je het altijd leest met je eigen gevoelens en emoties van dat moment. Is persoon A pissig, dan komt de mail van persoon B al snel als pissig over. Wanneer dit helemaal niet zo hoeft te zijn. Nonverbale communicatie zegt altijd meer, waardoor je het vertrouwen in je personeel kan uitstralen. Dit werkt vaak beter dan loonsverhogingen..

[Hans van den Bergh]

Reusje voor Annedien en Frans. Het is maar mensen zich mee willen identificeren: met het werk dat je doet of met andere dingen die je belangrijk vindt in het leven. Zo kan voor de één de baan een middel vormen om daarmee andere dingen te bekostigen, en bezield zijn als vrijwilliger bij de één of andere idëele insteling, en de ander wil graag groeien binnen zijn werkkring, etc...

 

@Zeemeeuw: jou zou ik toch - in navolging van Annedien - willen adviseren om eens de eigen rol meer onder de loep te nemen in relatie tot jouw doel: de terugtreding. Mijn indruk is dat je vrij basaal staat in je leidinggevende en coachende vaardigheden, waardoor mensen zich anders gedragen dan jij hoopt, wenst of misschien zelfs verwacht. Jouw vraagstuk los je mijns inziens niet op door die mensen meer salaris te geven (is inderdaad korte termijn effect) of één voor één met je idee bij ze te gaan 'shoppen', maar juist door de eigen rol hier in te zien en de eigen vaardigheden op die punten te verbeteren (leiderschap en coachen = beïnvloeden van gedrag).

 

Alleen daarmee verbeter je de verstandhoudingen en kun je de mensen op de juiste manier aandacht geven. Dat vereist een meer kwetsbare opstelling en ik adviseer je om je hierbij te laten coachen. Daana zou jij gefundeerd je beslissingen kunnen nemen over terugtreden en aan wie je dan met een vertrouwd gevoel de 'toko'over kunt en wilt laten.

 

Succès en groet,

Hans

(CREANIZE!)

[ironny]

Even een stukje uit managers online van 22 febr. jl. " Manipuleren met schouderklopjes"

ik weet niet of dit zomaar gepubliceerd mag worden en of iedereen door de link te volgen dit artikel kan lezen. (je moet je normaal gesproken registreren voor deze site). Indien niet leesbaar hoor ik het graag dan knip en plak ik het wel. http://www.managersonline.nl/index.php?action=artikel&id=6178

Hoe dan ook een prettig stuk om te lezen en ook leerzaam, met name over de manieren om te motiveren.

Wie weet voegt het iets toe.

 

groet,

ronny

 

 

[Maarten]

Gewoon Marcel (down) aannemen, twee problemen opgelost :)

[Frans Sijtsma]

@ maarten

 

Het voorgaande gelezen hebbende zou ik suggereren dat er hier wel een HL-er rondloopt die iig enigszins in de regio woont en wellicht geinteresseerd is.

 

;)

[nimda]

Veel mensen komen inderdaad niet in de hogere regionen van de piramide van Maslow.

Ze zijn tevreden met een dak boven hun hoofd en eten en drinken. Zelfontplooiing interesseert ze geen biet.

 

Komt een beetje arrogant over moet ik zeggen.

Ik ken (behoorlijk veel) mensen die een part-time baan hebben en zich daar perfect tevreden in voelen zonder de behoefte aan extra verantwoordelijkheid, maar daarnaast in hun eigen tijd actief zijn binnen sportverenigingen, vrijwilliger zijn bij de telefonische hulpdienst, voorzitter zijn van een religieuze instelling die in de wijk de ouderenzorg deels op zich neemt, etc. etc.

 

De enkele constatering dat ze geen zakelijke ambities hebben zegt niets over zelfontplooiing, Maslow of wat dan ook. Wellicht ben je juist beperkt als je van mening bent dat de enige weg tot zelfontplooiing en 'hoger in de piramide komen'gelegen is in een zakelijke carriëre.

 

Frans

 

Helaas bewijst de praktijk het tegendeel. Mensen die zakelijk zelfontplooiing nastreven zijn vaak ook de mensen die naast hun werk allerlei vrijwilligerswerk doen.

De opmerking is niet arrogant bedoeld, maar gesteund door wetenschappelijk bewijs op basis van onderzoek naar menselijk gedrag binnen organisaties.

[Frans Sijtsma]

Geef je meerdere voorbeelden uit mijn directe omgeving van het tegendeel.

 

Dat is de praktijk waar ik het over heb.

Graag even een ondersteuning van je stelling met een link.

Ben ik wel weer benieuwd naar dan

 

Frans

[R.I.P. - Fred Wiersma]

 

Helaas bewijst de praktijk het tegendeel. Mensen die zakelijk zelfontplooiing nastreven zijn vaak ook de mensen die naast hun werk allerlei vrijwilligerswerk doen.

De opmerking is niet arrogant bedoeld, maar gesteund door wetenschappelijk bewijs op basis van onderzoek naar menselijk gedrag binnen organisaties.

 

Heb je daar een linkje voor? Mijn eigen ervaring is overigens anders. En als je ziet hoeveel vrijwilligers er in NL zijn kan ik me niet goed voorstellen dat het merendeel (pro rata) daarvan ondernemers of (top)managers zijn...

[nimda]

Dat is niet al te moeilijk:

Ik zou zeggen google eens op: 'onderzoek opleidingsniveau vrijwilligers'

Dan zie je een onderzoek over b.v. Vlaanderen (toch een paar miljoen mensen daar), en daar is bijna een exponentieel verband tussen vrijwilligerswerk en opleidingsniveau.

Het kan zijn dat het toevallig in jouw omgeving anders is, maar in totaal is het niet zo.

 

linkje:

www.steunpuntwav.be/download/nl/59188/pdf

[R.I.P. - Fred Wiersma]

@Nimda, ik zie je kreet 'zakelijke zelfontplooiing' anders dan opleidingsniveau. Normaal gesproken volgen mensen een opleiding op hun intelligentieniveau, en dat heeft op zich nog niets met zakelijke zelfontplooiing te maken.

 

Daarnaast: natuurlijk kan ik Googlen, maar ik vind het aan de beweerder van uitspraken om die te onderbouwen, niet aan degene die de bewering leest ;)

[Jeroen vd Hoogen]

Veel mensen komen inderdaad niet in de hogere regionen van de piramide van Maslow.

Ze zijn tevreden met een dak boven hun hoofd en eten en drinken. Zelfontplooiing interesseert ze geen biet.

 

Komt een beetje arrogant over moet ik zeggen.

Ik ken (behoorlijk veel) mensen die een part-time baan hebben en zich daar perfect tevreden in voelen zonder de behoefte aan extra verantwoordelijkheid, maar daarnaast in hun eigen tijd actief zijn binnen sportverenigingen, vrijwilliger zijn bij de telefonische hulpdienst, voorzitter zijn van een religieuze instelling die in de wijk de ouderenzorg deels op zich neemt, etc. etc.

 

De enkele constatering dat ze geen zakelijke ambities hebben zegt niets over zelfontplooiing, Maslow of wat dan ook. Wellicht ben je juist beperkt als je van mening bent dat de enige weg tot zelfontplooiing en 'hoger in de piramide komen'gelegen is in een zakelijke carriëre.

 

Frans

 

Helaas bewijst de praktijk het tegendeel. Mensen die zakelijk zelfontplooiing nastreven zijn vaak ook de mensen die naast hun werk allerlei vrijwilligerswerk doen.

De opmerking is niet arrogant bedoeld, maar gesteund door wetenschappelijk bewijs op basis van onderzoek naar menselijk gedrag binnen organisaties.

 

Als ik zo vrij mag zijn om me in deze discussie even te mengen... ( m'n eerste officiële bericht ;) )

 

Omdat ik zelf als "vrijwilliger" aan het werk ben bij de brandweer kan ik naar mijn idee wel een beetje hier over mee praten! Ik zie van de 19 man bij ons, waarvan er ongeveer 6 een eigen bedrijf c.q. zelfstandig zijn, dat hoe zij zich in hun bedrijf of als vrijwilliger gedragen totaal anders is. Kort gezegd, sommige personen die zakelijk alles voor hun bedrijf overhebben lopen er als "vrijwilliger" de kantjes van af. En andersom ook!

 

Mijn inziens kan je iemands zakelijke potenties niet vergelijken met iemand die vrijwilliger is. Zijn kwaliteiten kunnen uiteraard wel als nuttig worden ervaren..

 

Ik zie het vrijwillige werk wat ik naast mijn dagelijkse werk doe, ook vaak als een uitlaatklep. Iets naast mijn huidige baan. Dat ik ( en alle vrijwilligers in heel nederland!!) hiermee ook nog mensen van dienst kan zijn is uiteraard mooi meegenomen! :)

 

 

Groetjes,

 

Jeroen.

 

 

[nimda]

Dat heeft daar ook niet mee te maken.

Het is een bewijs dat zelfontplooiing ofwel op meerdere vlakken speelt, ofwel niet of in geringe mate aanwezig is.

Zelfontplooiing kan ook prima met vrijwilligerswerk of in een part-timebaan.