• 0

[Column] Het grote taboe, falen, depressie en erger.

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, dit is geen gezellig onderwerp, dit artikel gaat over de negatieve impact die het uitblijven van zakelijk succes kan hebben op de psyche van de ondernemer.

 

Niemand kan er omheen, al een tijdje zitten we in een periode van economische crisis. Bedrijven en particulieren hebben minder te besteden en dat vertaalt zich naar minder omzet in veel branches. Op dit moment ziet het er voorlopig nog niet naar uit dat we op korte termijn duidelijk herstel kunnen verwachten. Bedrijven zullen moeten zien te overleven door kostenbesparingen door te voeren. Veel ondernemers komen daardoor nu in de problemen. Het zal voor veel ondernemers moeilijker worden om de zakelijke en privé-eindjes aan elkaar te knopen.

 

Minder omzet, minder winst, bezuinigen, het zijn allemaal rationele onderwerpen. Ratio is de manier waarop vele ondernemers het zakelijke leven benaderen. Het is ook een manier om je te distantiëren van je van emotionele gevoelens. En dat kan best handig zijn op het moment dat er beslissingen genomen moeten worden die zakelijk gezien gewoon moeten maar emotioneel gezien een grote aanslag plegen op de ondernemer.

 

Bij die bedrijven waar het steeds moeilijker wordt om de eindjes aan elkaar te knopen, loopt de psychische druk voor de ondernemer op. Minder omzet betekent keuzes maken om alle rekeningen te kunnen blijven betalen. Als dat steeds moeilijker wordt dan kan het zijn dat er nog meer bezuinigd moet worden. Dat begint misschien met werktijdverkorting voor de werknemers. De volgende stap kan een kleinere bedrijfsruimte zijn om de kosten nog verder te drukken. Wordt lastig als je pas 1 jaar van de 5 contractjaren er op hebt zitten. De volgende stap kan zijn dat je tot de conclusie komt dat je misschien mensen moet gaan ontslaan. Nu ken ik ondernemers die daar weinig moeite mee hebben maar het ontslaan van medewerkers gaat mensen over het algemeen niet in de koude kleren zitten. Voor de eenpitters die geen downscale mogelijkheden hebben om bijvoorbeeld in personeel te snijden, is de kans aanwezig dat de onderneming zelf niet voldoende inkomsten genereert om alle kosten te kunnen betalen.

 

Rationeel zijn deze moeilijke keuzes nog wel te maken maar gevoelsmatig kunnen al die beslissingen en de lange termijn gevolgen (onbewust) een behoorlijke aanslag zijn op de mentale reserves van de ondernemer (en zijn gezin). Doordat beslissingen veelal vanuit de ratio worden genomen, wil het gevoel nog wel eens in de knoop komen te zitten. Des te harder komt de klap dan aan als het doordringt tot de mens achter de ondernemer.

 

Voor een aantal ondernemers is stopzetting of een faillissement onvermijdelijk. En daar sta je dan als stoere ondernemer met zijn onuitputtelijke doorzettingsvermogen; door het verlies van jouw bedrijf deelt het lot jou een psychologische dreun uit waar je even geen weerwoord op hebt. Dan zul je iets moeten doen wat veel ondernemers niet gewend zijn te doen, en dat is gaan praten over al je zorgen, en dat gaat over gevoel, daarover praten betekent kwetsbaar zijn. Vaak verlies je niet alleen het vertrouwen in je onderneming maar ook het vertrouwen in jezelf en daarmee ligt het gevoel te hebben gefaald om de hoek. Je zal echt niet de eerste zijn die het falen van de onderneming ervaart als een persoonlijk falen. Falen is dan al snel toe moeten geven dat het niet is gegaan zoals jij had verwacht. Er zullen vele 'had ik maar’ scenario’s door je hoofd gaan spelen. De gedachte die dan steeds maar weer terugkomt is de vraag; “who is to blame?”

 

Voor veel ondernemers is hun bedrijf hun leven, want ZIJ zijn het bedrijf. Bedrijfsidentiteit en persoonlijke identiteit zijn vaak zeer nauw in elkaar verweven. Het failliet of falen van het bedrijf wordt een persoonlijk en mentaal faillissement en daarmee komt het erg dicht bij jezelf. Niet alleen ben je dan je bedrijf kwijt, ook het allergrootste goed wat een ondernemer (elk mens) heeft raakt de ondernemer kwijt: je raakt jezelf kwijt. Ondernemers die hun falen rechtstreeks koppelen aan hun eigen identiteit hebben grote kans depressief te worden en dat kan vervolgens snel een zware depressie worden.

 

Uit crisisperioden van de afgelopen decennia weten we dat de geestelijke nood bij ondernemers enorm hoog op kan lopen. Wie de faillisementsverhalen op dit forum wel eens leest, kan zich misschien voorstellen hoe het is als de zoveelste deurwaarder voor de deur staat terwijl je weet dat het geld er echt niet is. Nadenken over de gevolgen van beslagleggingen doe je liever niet. Falen als ondernemer is tot daaraan toe, als het je gezin treft ben jij als kostwinner, en nog zwaarder, als vader, als man, ook nog eens een mislukking.

 

Wie zich de faillissementen van de varkensboeren uit de jaren 80 kan herinneren, herinnert misschien ook nog aangrijpende reportages van mensen die er geen heil meer in zagen. Ook de MKZ crisis in de jaren 90 heeft beroepsgroepen tot wanhoop gedreven. En nu is het de agrarische sector die naast de economische crisis ook nog eens getroffen word door de Q-koorts. Maar deze economische crisis treft niet allen de boeren, nu worden vrijwel alle branches getroffen. Hoe het allemaal verder moet, is vervolgens aan jou om uit te zoeken. En alweer aan reacties hier op het forum is soms af te leiden hoe slecht een aantal ondernemers zijn voorbereid op de gevolgen die het staken van de onderneming heeft. Het zijn de onderwerpen waarin wordt gevraagd of er een soort van vangnet is zoals dat er voor werknemers is in de vorm van de WW. Maar helaas, daarvoor ben je ondernemer geworden, dat zijn de risico’s.

 

De statistieken

Dat een dergelijke crisis mensen tot wanhoop drijft, is goed te begrijpen. Voor sommige mensen gaat die wanhoop zover dat ze de hand aan zichzelf slaan. Cijfers zijn moeilijk te vinden. Voor de MKZ-crisis varieerden de aantallen tussen de 4 en de 10. Het werkelijke aantal zal nooit iemand weten. Toen was het een crisis die boeren trof, deze crisis treft vrijwel alle Nederlanders en dus ook de ondernemers.

Afhankelijk van welke bron je raadpleegt, slikken in Nederland tussen de 500.000 en 1.000.000 mensen een antidepressiva.

In totaal zijn er jaarlijks 400.000 mensen die denken aan zelfmoord. Ongeveer 100.000 van deze 400.000 mensen doet daadwerkelijk een poging tot zelfdoding. Daarvan belanden er 15.000 in het ziekenhuis.

 

Officieel overlijden er jaarlijks ongeveer 1.350 mensen door zelfdoding. Ik denk echter dat het cijfer aanmerkelijk hoger ligt. Niet alleen is het niet meer verplicht een doodsoorzaak bij het overlijden op te geven - het jaar van invoering van deze maatregel gaf een daling in het aantal zelfdodingen te zien - ook zijn er zelfdodingen die niet als zodanig (h)erkend worden. Denk maar eens aan eenzijdige ongelukken. Een aantal van dit type ongelukken zijn een bewuste poging om te proberen het leven te beëindigen. Ook een overdosis medicijnen kan aangezien worden voor een natuurlijke dood als er geen duidelijke aanwijzingen zijn dat er iets anders heeft gespeeld. Er wordt vaak gedacht dat er bij elke zelfdoding altijd een afscheidsbrief is geschreven, dat is absoluut niet waar. Ik ken een aantal mensen die na hun poging tot hun eigen afgrijzen wakker werden. Van enkele van hen weet ik dat ze nooit een afscheidsbrief hebben geschreven. Sommigen hebben anderen zelfs nooit iets laten weten van de strijd die ze aan het strijden waren.

Maar helaas zijn er meer mythes die helaas niet bijdragen aan het bespreekbaar maken van het onderwerp zelfmoord / zelfdoding.

 

Om een ander zeer hardnekkig misverstand gelijk maar even naar het land der fabelen te verwijzen. Wie denkt dat zelfdoding alleen voor ‘losers’ is nog een ander stukje statistiek. Onder miljonairs komen 3 maal zoveel zelfdodingen voor dan het landelijke gemiddelde. Hun drijfveren om rijk te worden zijn tevens hun ondergang. Drijfveren die vaak ontstaan zijn door het gevoel alleen iemand te mogen zijn als je geslaagd bent (lees in hun geval, bezit hebt). Zij ontdekken op de harde manier dat geld het leven kan veraangenamen maar absoluut geen garantie is voor levensgeluk. Wie een laag zelfbeeld heeft blijft negatief over zichzelf denken ongeacht de verzameling sportauto’s in de garage of het grote aantal partners waarmee ze de lakens delen. Het zijn surrogaten die geen vervanging zijn voor echte liefde voor jezelf en liefde van anderen.

 

In de onderzoeken wordt vaak gesproken over risicogroepen, die zijn (helaas) niet uitgesplitst naar beroepsgroep. Kijk je naar de karaktereigenschappen van deze risicogroepen dan lijken een aantal daarvan verdacht veel op eigenschappen die voor een ondernemer van belang zijn. Zo zijn mensen met suïcidale gevoelens vaak zeer gericht op de gevoelswereld van anderen, kunnen de behoeften van anderen behoorlijk goed aanvoelen en vervolgens invullen, en goh is dat niet een fijne eigenschap voor een ondernemer? Kunnen voelen waar je klanten behoefte aan hebben. Ook komt soms een doorgeschoten zorgbehoefte om anderen te helpen, een eigenschap die je met name in de zorgsector veel tegenkomt. Een andere eigenschap is het doorzettingsvermogen van deze mensen. Ze gaan door tot het einde, elke keer weer zien ze een lichtpuntje en weten ze weer te overleven. En ook deze eigenschap zie je bij veel ondernemers terug. Ze gaan soms zover dat je denkt: \"man stop er gewoon mee, verander je businessmodel\". Maar het is nu net dat doorzettingsvermogen dat maakt dat sommigen tegen alle verwachtingen in slagen en vervolgens op handen gedragen worden. Anderen uit dezelfde poel krijgen nooit iets van de grond, iets dat lang niet altijd aan de persoon zelf hoeft te liggen. Het is vaak ook een kwestie van op het juiste moment in tijd net die ene persoon of die ene oplossing vinden die jou verder helpt. Dat maakt de scheidslijn tussen zakelijk succes en persoonlijk falen in mijn ogen vaak flinterdun.

 

De signalen

Het meest moeilijke voor de omgeving, en door ontkenning en het almaar doorgaan soms ook voor jezelf, is het zien van signalen die kunnen wijzen op depressie en suïcidale gevoelens. Hieronder volgt een opsomming van een aantal signalen die een aanwijzing ‘kunnen zijn’ dat het in iemands leven niet verloopt zoals verwacht. Ik schrijf bewust ‘kunnen zijn’, waarnemingen zijn immers subjectief.

 

[*]Obsessief bezig zijn met het leed van anderen.

[*]Doorgeschoten behoefte om de wereld te veranderen.

[*]Lichte obsessie voor aan de dood gerelateerde onderwerpen.

[*]Een wens tot zelfdoding uitspreken, altijd serieus nemen, ook als het als grap gebracht word.

[*]Sarcastische houding ten aanzien van onderwerpen die betrekking hebben op de dood.

[*]Groot gebrek aan activiteit, nergens zin in hebben, geen energie.

[*]Vermijdingsdrang in de breedste zin.

[*]Ontkenningsgedrag als het gaat om (het nemen van) eigen verantwoordelijkheden.

[*]Ontvluchten van de eigen verantwoordelijken door substitutie (zie bv het leed van anderen).

[*]Teruggetrokken leven leiden, weinig contact met de buitenwereld.

[*]Emotioneel overreageren als iemand direct of indirect kritiek uit.

[*]Moeite hebben met het stellen van grenzen, teveel van zichzelf (weg)geven.

[*]Snel wisselende stemmingen, het ene moment vol goede moed, 5 minuten later niks meer zien zitten.

[*]Sterke identificatie van de eigen persoonlijkheid met maatschappelijke problematiek en sociale doelen.

[*]Verandering van de persoonlijkheid in enkele maanden tijd.

 

 

Het meest belangrijke signaal is misschien wel als je merkt dat iemand in een relatief korte periode, enkele maanden tot een half jaar, sterk van (sociaal) gedrag verandert. Het terugtrekken uit het sociale leven kan een sterke aanwijzing zijn dat er serieuze problemen zijn. Als mensen snel veranderen dan kun je dat mogelijk herkennen doordat ze vragen (en de antwoorden daarop) zoveel mogelijk willen ontwijken. Menig gesprek met een ondernemer begint vaak over het weer of voetbal maar gaat dan vaak snel over naar “hoe gaat het met je bedrijf ?”. Als het de ‘falende’ ondernemer teveel wordt dan zal hij allerlei tactieken gaan ontwikkelen om dit soort gesprekken te vermijden bijvoorbeeld door het gespreksonderwerp keer op keer te veranderen om zo vragen over zichzelf uit de weg te gaan. Het begint met de alledaagse gesprekken bij het schoolplein, het losse gesprekje bij de supermarkt op zaterdag. En zo langzaam vindt deze vorm van ontwijking van onderwerpen ook plaats binnen de eigen kring.

 

Praten met het masker komt ook heel vaak voor, sterker nog, mensen die suïcidaal zijn, behoren eigenlijk tot de categorie top acteurs. Suïcidalen kunnen glashard zeggen dat het goed goed gaat, soms voel je alleen in je onderbuik dat er iets niet helemaal klopt. Als je op dit moment doorvraagt, kan het zijn dat je ineens een stoere ondernemer ziet veranderen in een huilend hoopje mens dat het niet meer ziet zitten en eindelijk eens zijn verdriet kwijt kan.

 

Euforie gevolgd door zeer negatieve uitlatingen. Het ene moment nog allerlei kansen zien voor het bedrijf, het volgende moment verzuipen in de onoverzichtelijke bedrijfsvoering en het helemaal niet meer zien zitten. Bij sommigen zit deze bipolariteit gewoon in hun genen, anderen kunnen door omstandigheden dit gedrag (tijdelijk) vertonen.

 

Stevige uitlatingen die gaan over onrechtvaardigheid. Daar waar het niet goed gaat, willen mensen zich nog wel eens richten op de problemen van anderen. Het kan gaan over een medewerker met wie het privé alleen maar tegenzit. Het kan gaan over het onrecht dat de eigen beroepsgroep wordt aangedaan of juist die beroepsgroep die overal mee weg lijkt te komen. Onderwerpen over politiek, regelgeving en onrechtvaardigheid. In privésituaties zie je dit soort mensen zichzelf helemaal verliezen doordat zij druk bezig zijn anderen te helpen met het oplossen van hun problemen. Lovenswaardig natuurlijk maar voor hen zuiver ontwijkend gedrag. Misschien ken je ze wel, mensen die alles voor anderen over hebben, vaak omringd zijn door de (tijdelijk) zwakkeren of (tijdelijk) hulpbehoevenden in onze maatschappij.

 

Sarcastische uitlatingen met toespelingen op zelfdoding zijn een duidelijk signaal dat het goed mis kan zijn. Ook zeer emotionele reacties op soms relatief onbelangrijke zaken zijn een duidelijk signaal dat er meer aan de hand kan zijn

 

Hoe ga je er dan mee om.

Misschien ben je door het lezen van het voorgaande stuk wel in gaan zien dat er iemand in jouw omgeving is die wel heel erg past in het geschetste profiel. Ook kan het zijn dat je je ineens realiseert dat je zelf depressief bent alleen het tot nu toe niet hebt erkend.

 

Wat als je deze signalen bij anderen herkent

Zelfdoding is het waarschijnlijk een van de grootste taboes in onze maatschappij en daarmee een van de meest moeilijke onderwerpen om over te praten. Niet in de laatste plaats omdat de mensen die met deze gevoelens rondlopen de laatste zullen zijn die zich kwetsbaar op zullen stellen door toe te geven dat zij tegen deze gevoelens strijden. Wat erg belangrijk is in elk gesprek, maar zeker in gesprekken met iemand die bezig is een overlevingsstrijd te leveren, is deze een veilige omgeving te bieden. Daarmee bedoel ik niet dat je alle pillen op moet ruimen en de bestekla van een slot moet voorzien; iemand die er echt een eind aan wil maken, vindt altijd wel iets. Wat ik bedoel is een veilige omgeving om te kunnen praten. Als je iemand wil openen, moet je zorgen dat je afstemt op de juiste golflengte, dat contact legt met die ander. Laat maar zien dat jij je open durft te stellen, dat creëert een sfeer waardoor de bereidheid om te praten toeneemt. Verder is het erg belangrijk dat die ander voelt dat er van jou geen waardeoordeel uit gaat. Zoals ik het hier beschrijf, klinkt het allemaal vrij eenvoudig maar hou er rekening mee dat het even tijd kost om iemand het gevoel te geven dat er veilig gepraat kan worden over het onderwerp zelfdoding.

 

Met de overgevoeligheid van iemand met suïcidale gedachten is een gesprek beginnen dan al een uitdaging op zich. Belangrijk is om te blijven benadrukken dat wat iemand anders ook voelt en hoe dat misschien ook tegen je eigen gevoel in gaat de ander te laten voelen dat dat oké is. Dat die gevoelens, hoe moeilijk ook, er mogen zijn en dat dat niks af doet aan de mens die deze persoon is. Suïcidale gevoelens accumuleren en als iemand er niet over kan praten, raakt het voorraadvat voller en voller. Een heel belangrijke uitlaatklep voor suïcidalen is de mogelijkheid om - zonder het gevoel te hebben te worden veroordeeld - te kunnen praten over deze gevoelens. Maak daarbij niet de fout dat je zegt dat je deze mensen begrijpt, want dat doen alleen die mensen die ook op de rand van de afgrond hebben gestaan. Wees daar dan ook gewoon eerlijk over. Het contact verbreekt echt niet als jij voorzichtig aangeeft dat je niet kan invoelen wat het is. Dat maakt ook niet echt uit omdat luisteren zonder veroordeling in een veilige omgeving voor meer dan 50% bijdraagt in het afblazen van de geaccumuleerde suïcidale gevoelens en het draagt bij aan het helingsproces.

 

Ben je bereid deze mensen ook echt te helpen, laat ze dan weten dat ze op je kunnen rekenen en je altijd (24 uur 7 dagen per week) kunnen bellen. Besef wel dat dit committent ook betekend dat je niet na 2 telefoontjes midden in de nacht kunt zeggen, \"ja hoor es ik heb ook nog een leven\". Wat ook weer niet wil zeggen dat jij geen grenzen mag stellen.

 

Naast deze vorm van sponsorschap is het erg belangrijk dat er gewerkt gaat worden aan de psychische oorzaken achter de depressie en suïcidale gevoelens. Help daarom deze mensen met het zoeken en vinden van de juiste hulpverleners en met het vinden van lotgenoten waarmee ze samen kunnen praten over hun gevoelens. Ga je op zoek naar hulp houdt dan voor ogen dat hulpverlening alleen zin heeft als er een connectie is tussen cliënt en hulpverlener. Als die er niet is, heeft het geen enkele zin om hier tijd in te steken. Een goede hulpverlener weet dit maar helaas zijn niet alle hulpverleners bij machte om hun onvermogen te erkennen als het niet lukt met een cliënt de voor het proces noodzakelijke vertrouwensband op te bouwen. Met die hulpverlener hoef je geen medelijden te hebben, geen click is op naar de volgende. Soms betekend dat even zoeken, soms is het bij de eerste meteen al raak.

 

Wat als je jezelf herkent in de signalen en je (nu) weet dat het niet goed met je gaat?

Belangrijk is om te beseffen dat je niet alleen bent en dat deze gevoelens ook niet raar zijn. Ik schreef het al eerder, alleen al in Nederland heb je 400.000 lotgenoten die ook weten wat het is om met de gedachten en gevoelens rond te lopen. Dat betekent praktisch dat ieder mens contact heeft met 1 of enkele mensen die ook met deze gedachten rondlopen. Laat je daarbij niet verblinden door succes, want succes wil nog lang niet altijd zeggen dat mensen ook gelukkig zijn door dat succes. Regelmatig zijn er op tv programma’s te zien waarbij mensen vertellen over de buitenkant en wat er werkelijk achter de schermen speelt. Schaamte, angst, wantrouwen, gebrek aan eigenwaarde, gebrek aan zelfvertrouwen, gebrek aan energie, negatief denken, het gevoel hebben in een vacuüm te zitten, allemaal gevoelens, kenmerken en gedachten die horen bij een zware depressie, met of zonder suïcidale gevoelens. Wat het ook nog eens lastig maakt is dat geen van deze verschijnselen optisch zichtbaar zijn. Iemand met een gebroken been heeft zichtbaar moeite met lopen. Iemand met een gebroken leven heeft gips om zijn hart.

Mensen die geen idee hebben hoe dit voelt, komen met honderden adviezen, “ga er eens wat vaker uit”, “joh, een week vakantie en je kunt er weer tegenaan”. Dat gaat op voor fysieke vermoeidheid, maar een zware depressie gaat veel dieper dan alleen het fysieke vermoeidheid, het is mentale uitputting. Na jaren van roofbouw is de koek op, de batterij leeg. Er is geen reserve meer om nog op krachten te komen.

Dat betekent dus ook vaak dat doorgaan op de huidige voet geen optie meer is. Om te beginnen aan het helingsproces zul je keuzes moeten maken.

 

Dat kan betekenen verlies van werk en soms zelf gezin. Maak jij die keuzes niet dan doet het leven dat wel voor je. Spanningen lopen dan overal op tot het moment dat de bom barst en je daarmee weer iets verliest. Wie blijft doen wat ie altijd heeft gedaan, blijft altijd overkomen wat hem altijd al overkwam. Wie de film terugdraait, ziet dan vaak dat depressie een sluipmoordenaar is die langzaam je leven binnendringt. Achteraf kun je goed zien waar je steeds vaker jezelf tekort deed doordat je ver over je eigen grenzen bent gegaan. Daarmee doe je ook niet langer wat jij wilt maar ben je bezig in de behoeften van anderen te voorzien. Dat kunnen die klanten zijn die steeds meer eisen voor hetzelfde geld. Die werkgever die je een richting opdrijft die jij niet op wilt maar omdat je een hypotheek hebt ontslag niet wilt riskeren. Of het is die partner die veeleisender wordt en jij met vele kleine stapjes langzaam jezelf weggeven hebt. Later ga je pas inzien hoe ongelijkwaardig deze relaties waren. Zit je er middenin dat is dat je referentie.

 

Net zoals je niet van de ene op de andere dag depressief kunt worden, ben je dus ook niet van de ene op de andere dag van je depressie af. Hoe snel dat proces van heling verloopt, daar heb je wel invloed op. Wie bewust kiest de confrontatie met de werkelijkheid aan te gaan, zijn verlies van toekomstperspectief te nemen, begint dan al aan de weg omhoog. Wie in de ontkenningsfase blijft hangen en doormoddert, komt feitelijk geen stap verder. Vanuit de ‘comfortzone’ lijkt het een aantrekkelijke optie, niks veranderen betekent dat alles blijft zoals het is en het niet erger kan worden.

 

De dood lijkt soms een aantrekkelijke optie en is op dat moment de enige overgebleven optie die mensen nog zien als ze niet uit het leven kunnen halen wat er in zit. Wie daar geweest is, weet ook dat het geen optie is omdat niemand echt dood wil. Wat mensen wel willen, is een nieuw leven. Zodra er een nieuw levensdoel is, komt er focus en kan de energie gericht worden ingezet. De weg omhoog bestaat dus voor een belangrijk deel uit het herontdekken wie jij bent en wat er belangrijk is in jouw leven. Dat betekent uitzoeken naar waar jouw energie naartoe moet. Persoonlijke waarden zijn een hele goede indicator voor de richting waarin jouw nieuwe leven gestuurd moet worden en waar levensgeluk in het verschiet ligt. Vervulling van persoonlijke waarden om levensgeluk te ervaren lijkt een van de best bewaarde geheimen in onze maatschappij. Het is zo simpel maar bijna niemand kent dit geheim en past het ook toe. Dus vind je persoonlijke waarden en je hebt richting.

 

De uitdaging zit hem er nu in om op zoek te gaan naar die waarden. Dat proces maakt ook weer heel veel los. Het is een weg van ups en downs, van vallen en weer opstaan. Het is ook een weg die je - als het even kan - moet zien te bewandelen met steun van anderen. Hoewel het niet eenvoudig is, raad ik je aan op zoek te gaan naar hulp. Misschien heb je in je eigen netwerk iemand die goed met mensen om kan gaan, misschien is het de huisarts waar je goed mee kunt praten. Belangrijk is dat je zelf op zoek gaat, de oplossing belt zelden aan. Ga zelf op pad, via huisarts naar GZZ of een andere hulpinstantie of kijk of je een therapeut, coach of counselor kunt vinden waar je een klik mee hebt.

 

Twee zaken zijn belangrijk;

1 je moet er je echte gevoel kwijt kunnen zonder het idee te hebben dat bepaalde onderwerpen onbespreekbaar zijn;

2 je moet het gevoel hebben dat je vooruit gaat.

Veel therapeuten schijnen nogal erg van aanhoren en praten te houden maar uiteindelijk gaat het ook om het verwerven van inzichten en het zelf doen. De juiste mensen zullen je met zachte dwang aansporen die wegen in te slaan. Jezelf weer uit die put trekken, is geen gemakkelijke weg maar ik weet uit eigen ervaring en die van anderen dat het leven een hele andere betekenis krijgt als je door dit proces heen bent. Geluk is dan de gewoonste zaak van de wereld en niet onhaalbaar zoals het nu lijkt.

 

Een stukje over de schrijver van dit artikel

Een aantal jaren geleden had ik een leuk klein winkeltje en een online webshop min of meer samen met mijn ex vrouw. We hadden toen het geld en de bedrijfsruimte om er iets leuks van te maken. Mijn ex-vrouw had het achteraf niet zo op het ondernemersleven door het ontbreken van bepaalde zekerheden die dat leven nu eenmaal met zich meebrengt. Het was bij haar veel ‘ja zeggen en nee doen’. De strijd waar we indertijd in belandden heeft er toen toe geleid dat mijn energie na een aantal jaren tot nul gezakt was. Uiteindelijk is ons huwelijk als vuurwerk uit elkaar gespat en was dat ook het einde van mijn onderneming die een belangrijke plaats in mijn persoonlijke leven innam.

 

Het heeft in die tijd weinig gescheeld of ik had een eind aan mijn leven gemaakt. Na anderhalf tot twee jaar in eenzaamheid strijden tegen een zware depressie verdwenen deze gevoelens en kon ik weer langzaam na gaan denken over het opbouwen van een nieuw leven. Het was vooral een eenzame strijd op zoek naar manieren om te overleven en om in te gaan zien dat ik als mens oké was en daarvoor helemaal geen zakelijk succes nodig had. Met die levenservaring heb ik de afgelopen jaren een aantal lotgenoten gecoacht naar een nieuw leven. Dit artikel is dan ook gebaseerd op ervaringen van de afgelopen jaren en eigen onderzoek naar de achterliggende oorzaken van depressie en zelfdoding. In deze periode heb ik ook familie en nabestaanden begeleid maar toch vooral lotgenoten geholpen hun leven weer op de rails te krijgen.

 

Ter afsluiting

Zelfdoding, zelfmoord is een zeer complex onderwerp dat zich niet in een kort artikel even uit laat leggen. Dat blijkt ook wel uit het feit dat de hulpverlening in veel gevallen niet in staat is mensen met een doodswens goed te begeleiden. Vandaag de dag zijn er helaas nog veel psychologen, psychiaters, huisartsen, coaches, counselors, therapeuten, SPV’ers, enz. die het onderwerp zoveel mogelijk uit de weg gaan. Als een hete aardappel worden mensen met een doodwens doorgestuurd omdat hulpverleners de verantwoordelijkheid niet op zich durven nemen.

 

Vanwege de complexheid van deze materie kan ik ook niet in dit artikel even de oplossing aanbieden. Ieder mens is uniek en daarom vraagt ieder mens om een eigen, unieke aanpak. Een mix van verschillende methodieken die afgestemd worden op de behoefte en noodzaken van het moment. Methoden die aanzetten tot ander gedrag met als eindresultaat een nieuw leven. Simpel gezegd willen mensen niet dood maar is het op een gegeven moment de enige uitweg die ze nog zien. Help mensen te ontdekken wie ze zijn. Analyseer hoe mensen zover hebben kunnen komen zodat ze meer inzicht krijgen in de achtergronden. Dat maakt dat mensen gaan snappen hoe het zover heeft kunnen komen. Met de juiste hulp kunnen suïcidalen, na een niet te onderschatten periode van strijd, een nieuwe draad oppakken en kunnen deze mensen aan een heel nieuw leven beginnen. In mijn omgeving ken ik velen die na een relatief korte periode van begeleiding weer in staat zijn zelf het leven op te pakken en vanaf dat moment weer te werken aan verandering van hun gedrag en heling van hun pijn.

 

Met 'een relatief korte periode' bedoel ik enkele maanden. De strijd tegen depressie en suïcidale gevoelens is te vergelijken met een emotionele draaikolk waar mensen zonder hulp bijna niet uitkomen en er uiteindelijk ook in verdwijnen. Het is ook deze draaikolk die al hun energie opeist zodat er nauwelijks nog energie over is voor iets anders. Haal ze weg uit de draaikolk en er blijft energie over om aan andere zaken te werken. Toch blijft het nog een tijd opletten, mensen kunnen alsnog ineens kopje ondergaan maar de gevaarlijkste dreiging (de draaikolk) is dan geen direct gevaar meer. Dat loskomen/losmaken uit de draaikolk is dus cruciaal !

 

De rode draad bij suïcidaliteit draait om het verliezen van de eigen identiteit. Naast therapieën zijn er ook zelfhulpboeken. Twee boeken om mee te beginnen:

Het Zin!boek te vinden op www.zinboek.nl

Het boek IK, gezond egocentrisme, te vinden bij de managementboeken www.hetikboek.nl

 

Zie deze als een eerste opstapje, loop verder gewoon eens de bieb in en kijk daar wat je aanspreekt. Je bent begonnen aan een nieuw avontuur waarbij je alleen zelf weet wat er te ontdekken valt. Luister ook naar wat anderen zeggen en schrijven. In 2 jaar tijd heb ik een kleine 2 meter boek met aan psychologie gerelateerde onderwerpen gelezen. Interessante boektitels kwamen als vanzelf op mijn pad. Daarnaast heb ik nog een counselors opleiding gevolgd. Het heeft voor mij geresulteerd in eindelijk snappen waarom de dingen zo zijn gegaan zoals ze zijn gegaan.

 

Met wat googlen is er ook op internet wel het een en ander te vinden over dit onderwerp. Helaas is niet alles even zinvol en sommige sites staan vol met in mijn ogen bedenkelijke content. Hieronder enkele organisaties die zich bezighouden met zelfdoding.

 

Zo is er het GGZ initiatief www.113online.nl. Hier kun je terecht op het forum en voor een live chat met vrijwilligers die een luisterend voor kunnen bieden en je verder kunnen helpen bij het vinden van een hulpverlener. Een aantal regionale GGZ instellingen organiseren zelf groepsgesprekken met lotgenoten.

Daarnaast is er nu nog EX6, ooit begonnen als lotgenoten vereniging, nu langzaam onderdeel uit makend van 113online.

Voor nabestaanden is er de Ivonne van de Ven Stichting www.ivonnevandevenstichting.nl

In Belgie kun je terecht voor hulp en informatie bij het Centrum ter preventie van zelfdoding (CPZ) www.preventiezelfdoding.be.

 

Naast de reguliere zorg kun je met je verhaal ook terecht bij coaches en counselors die je verder kunnen helpen. Struin rond op internet, kijk op fora wat men schrijft over het onderwerp zelfdoding en hoe lotgenoten daar mee omgaan. Hun verhaal kan jou helpen meer inzicht te krijgen in je eigen gedrag en daarmee helpen tot het verkrijgen van nieuwe inzichten. Ieders situatie is uniek en vraagt om een individuele benadering om te kunnen bepalen welke route genomen kan worden. Twijfel niet te lang, ga, probeer iets en ontdek of het wel of niet past. Ga alleen door met een hulpverlener als je voelt vooruit te gaan. Laat je zeker geen jaar of langer aan het lijntje houden want dan werkt de therapie gewoon niet.

 

Het meest belangrijke wat deze periode mij heeft gegeven is vriendschap met mijzelf en daardoor een rotsvast vertrouwen in mijzelf en in de toekomst.

 

Anoniem reageren op dit artikel

Zoals op elk artikel kun je ook op dit artikel reageren. Nu kan ik mij voorstellen dat je misschien iets wil schrijven maar niet wil dat dit wordt gekoppeld aan jouw online identiteit. Om het toch mogelijk te maken een reactie te plaatsen kun je mij een PM sturen met het verzoek jouw reactie (of een deel) anoniem te plaatsen. Ben je bang dat ook dat teveel van jou prijsgeeft dan kan ik het nog verder anonimiseren door jouw reactie te herschrijven in mijn woorden. Aan jou de keuze welke optie je prefereert.

 

Het spreekt voor zich dat jouw identiteit op geen enkele wijze naar buiten zal komen tenzij jij dat zelf aangeeft.

 

Hulp nodig? Stuur een pm.

Link naar reactie

Aanbevolen berichten

  • 0

Het blijkt moeilijker om uit de put te komen als je er eenmaal in zit. Mijn bedrijf is drie jaar geleden failliet verklaard, ik betaal maandelijks nog aan de bank, zal dat ook nog wel de rest van mijn leven doen, en daarnaast wil de bank alsnog veel meer geld van me zien. Daarnaast, als je na een faillissement een jaar zonder enige vorm van inkomen zit, stapelen de kosten zich op. Je kan een rekening pas betalen als de incassokosten inmiddels het bedrag verdubbeld hebben, waarna je nieuwe rekeningen dus niet kan betalen, en die betaal je als er beslag wordt gelegd, maar dan ook twee of drie keer meer dan de oorspronkelijke rekening. Zo lopen de achterstallige rekeningen steeds verder op, zelfs als je inmiddels best een aardig inkomen hebt. In het begin was ik een aantal maanden echt ziek, en dan bedoel ik ook letterlijk ziek. Mensen denken dat je na drie jaar wel over de gevolgen heen bent, maar dat is alleen schijn. Familie en vrienden helpen wel veel, op allerlei manieren, maar die zijn er niet bij als de belastingdienst aan de deur komt, of als de KvK beslag komt leggen op je auto, of als het zoveelste incassobureau beslag legt op je bankrekening zodat je rekeningen niet kunt betalen zodat datzelfde incassobureau dan weer met nieuwe incasso's kan komen. Sporten is wel goed, ik golf wel 's, maar tegenwoordig is de putting green het enige wat ik me kan veroorloven. Ik fiets veel, maar minder dan ik zou moeten doen, maar laatst had ik een kapotte band, dan kan ik een tijdje niet fietsen omdat het het eind van de maand was. Bij hoe je je voelt speelt ook mee wat het perspectief is. Dat perspectief kan bijvoorbeeld zijn dat je je tot je 80e voortsleept van de ene deurwaarder naar de andere. Of zouden deurwaarders niet meer komen als je met pensioen bent? Zou je van je aow ook nog incassokosten moeten betalen?

Link naar reactie
  • 0

Wat me opvalt is dat iedereen me loopt op te hemelen omdat ik met het bedrijf genomineerd ben voor de Herman Wijffels innovatieprijs. Velen die het gehoord hebben komen langs om me te feliciteren of een graantje mee te pikken. In hoe schril contrast met de periode waar ik eerder over schreef in dit topic. Toen kwam er vrijwel niemand en leek het wel of ik melaats was.

Momenteel geniet ik er wel van, maar bij elke reactie die ik als antwoord geef knaagt het een beetje. Mijn overleden kinderen zijn nog steeds dicht aan de oppervlakte en ik geef vaak aan dat het huidige "succes" daarom maar betrekkelijk is. Veel mensen reageren daar dan weer verschrikt op.

Het lijkt of succes belangrijker is dan de "echte" wereld. Ik kan me voorstellen dat dit ook voor andere ondernemers die, om wat voor reden in zwaar weer zitten of hebben gezeten en iets soortgelijks ervaren, een hard gelach is.

En als ik zie dat dit topic in de maand oktober zo'n 2000 keer is gelezen weet ik het wel zeker.

Link naar reactie
  • 1

@Herman

 

Ben het helemaal met je eens, zelf ervaar ik door de tegenslagen de wereld om mij heen heel anders dan de meeste mensen die ik in mijn netwerk heb. Ik neem het ze niet kwalijk maar het maakt wel dat ik heel anders tegen dingen aan kijk en ook hele andere dingen belangrijk vind.

 

Je schrijft dat het topic inmiddels alweer 2000 gelezen is sinds oktober, zelf houd ik de teller af en toe ook even bij gewoon om te peilen hoe het met de interesse staat bij anderen voor dit onderwerp. Aan de ene kant is het voor mij persoonlijk leuk en een teken dat het juist ingeschat was om over dit onderwerp te gaan schrijven.

Aan de andere kant vind ik het moeilijk om dat te zien omdat het ook betekend dat er veel mensen zijn die worden geconfronteerd met depressie en zelfdoding.

 

Van de week had ik mij voorgenomen om uitgebreid te reageren op de reacties die er alweer bijgekomen zijn toen het bericht doorkwam dat het voortbestaan van 113online (suicidepreventielijn) op het spel staat. Dat betekende dat ik mij weer even op andere zaken heb gericht en heb inmiddels 113online aangeboden te helpen met het herschrijven van hun 'businessmodel'.

Hulp nodig? Stuur een pm.

Link naar reactie
  • 2

Na een intern gevecht met mezelf, besloten deze reactie als me, myself and I te plaatsen en niet onder mijn pseudoniem. Dit, omdat ik denk dat ik me niet hoef te schamen voor mijn (ondernemers) verleden...

 

Ik snap Herman ook zo ontzettend goed. Na dit soort heftige dingen meegemaakt te hebben, plaats je ook zakelijke successen in een ander daglicht. Mensen rondom je heen zijn nu blij voor je, maar waar waren ze toen je ze ook nodig had ?

 

Zoals velen onder jullie weten zijn wij ook onze zoon verloren. Na een perfecte 40 weken zwangerschap, hadden we nog een laatste controle bij de verloskundige. Daar bleek plotseling het hartje niet meer te kloppen. 39 weken, 6 dagen en een paar uur zwanger.....

 

Na controle in het ziekenhuis werd één en ander bevestigd en konden we naar huis. Zo kil als ik het hier beschrijf was het dus ook.

 

Dezelfde nacht nog is ons kind geboren. Zonder hulpmiddelen qua opwekking en gewoon natuurlijk. (ik wordt nog koud wanneer ik er aan denk, dat mijn ouders en schoonouders 's nachts ons verlieten en huilend naar huis gingen, en de volgende ochtend ineens opa en oma waren. Wel in naam, maar verder was er niets. Ook niet voor de zg papa en mama)

 

Waarom vertel ik dit ? Op dit moment was men namelijk net bezig mijn nieuwe pand te bouwen. Pand was glasdicht en er moesten beslissingen gemaakt worden. De bouw was al 3x uitgesteld, en nu stond de boel wederom stil.

 

Na de begrafenis ben ik na anderhalve dag weer snel aan de gang gegaan. Ik woonde ook nog eens bijna boven de zaak, dus zag constant dat er niks gebeurde. Heb dus alles weer heel snel opgepakt. Gelukkig met erg veel hulp van vrienden en familie, en een paar weken later volgde de opening.

 

Achter en voor de toonbank MOET je vrolijk en vriendelijk zijn richting je klanten, maar langzaam gleed het boeltje onder mij vandaan. Dit besef ik ook nu pas, trouwens, sinds enkele weken.

Ik verschool me meer en meer onder het werken. En dit deed ik ook. Ik was hele avonden aan het uitpakken, prijzen, schoonmaken, herinrichten enzovoorts. Tegen 04.00 uur liep ik richting huis en de volgende ochtend zag ik er natuurlijk uit als een net opgestaan lijk. Ik denk nu, dat dit het begin van het einde was.

 

6 jaar later kon ik in ieder geval mijn deuren sluiten.

 

We ijn nu meer dan 2 jaar verder na sluiting van de zaak, en een jaar verder nadat alle trammelant opgelost was. En er zijn nog steeds overeenkomsten : Wanneer ik het even moeilijk heb ivm de gebeurtenissen rondom de geboorte van onze zoon, is er niemand tegen wie ik mijn verhaal kwijt kan. Want dit is al zolang geleden !

 

Ook wanneer ik mensen probeer uit te leggen dat ik niet failliet ben gegaan, maar dat ik een jaar lang gestreden heb, om er zonder kleerscheuren door te komen en met het hoogst mogelijk haalbare voor mijn leveranciers eruit te halen, kijkt men mij ook aan van : ja het zal wel.

 

Al met al heeft het een mega impact gehad op mijn complete (sociale) leven. Kijk, dat je er 'even" doorhee zit na de dood van je kind, dat snapt iedereen. Ook niet te lang zeuren natuurlijk, want daar houdt men ook niet van. Tja, en die zaak, er gaan er zovelen failliet, dus wat zeur je nu toch eigenlijk ? (ik zeur niet, ik wil dingen duidelijk en helder vertellen, maar men is daar na 2 jaar klaar mee)

 

Al met al heeft deze column gezorgd voor een omwenteling. Afgelopen zomer toen deze column geplaatst werd, woonde schoonmoeder bijna praktisch bij ons in, aangezien schoonvader besloten had (niet vrijwillig) 3x aan de hemelpoort aan te kloppen. (intussen gaat het overigens weer vrij redelijk met hem).

 

Spanningen tussen schoonmoeder en mij liepen al jaren op, ook mijn vrouw kon er haar vinger niet geheel op leggen, maar hield gelukkig wel nog steeds een hand boven mijn hoofd. Op een fijne zomeravond, met een goede fles wijn, de vuurkorf en wat kaarsen aan, heb ik deze column laten lezen. De dames lukte het niet in één keer, maar na iedere alinea zag je begrip opkomen. (Nogmaals dank hiervoor, Phoenix)

 

De omwenteling waar ik het over heb : Na de sluiting van de boeken (een jaar na de sluiting van de winkel) viel voor mij het doek..... het was helemaal op gewoon. De batterij was leeg en er kon geen oplader tegen op. Heb psychologische hulp gezocht en dit deed goed. Helaas worden er maar 8 gesprekken vergoed door het ziekenfonds, en aangezien ik blutter dan blut was, stond ik na die 8 gesprekken weer op straat. Terwijl we nog lang niet tot de kern doorgedrongen waren, maar ik had het geld niet (80 euro voor 45 minuten....) om door te gaan......

 

Weer een jaar later heeeeeeeel langzaam mijn nieuwe bedrijf gestart, onder luide protesten van de omgeving. Vanaf dat moment lieten ook "vrienden" het afweten, want men begreep niet, dat ik me weer in het diepe stortte, het ondernemersleven.

 

Nu waren mijn vrouw en ik helemaal op elkaar aangewezen, wat ook weer voor de nodige spanningen zorgde natuurlijk.

 

Maar die spanningen zorgden ook weer voor een hernieuwd inzicht. Vanaf deze week volgen er weer gesprekken. In samenwerking met de hulp gaan we samen kijken op welke manier ik weer stabiel op mijn trein kan stappen. Ik moet dat boemeltje uit, wat met moeite een berg beklimt, en dan met een noodgang weer dat dal in stort. Ik sta nu op een station en ben bereid in te stappen en er alles voor te geven om weer op de rails te komen !

(heerlijk soms, die beeldspraken ! Hahaha ;D, maar zo verrekte waar )

 

Dit is nog lange na niet alles natuurlijk, maar door de column van Phoenix weet mijn vrouw wat meer over depressiviteit en de gevolgen, mijn schoonmoeder snapt weer wat beter wat mijn vrouw heeft moeten doorstaan, en ik begrijp, ook dankzij Herman, dat ik "even" een paar jaar terug in de tijd moet, om bij de kern te beginnen.

 

Heh, wat een opluchting dit hier te mogen en kunnen schrijven ! Misschien toch het boek een eens afmaken.....

 

Met dank aan mijn goede vriend "Down" , die ik al lang niet meer gesproken heb. Ik schenk eens een lekkere borrel "43" in, en plaats dit bericht zonder terug te lezen met een grote glimlach op mijn gezicht !

 

 

edit : het maffe van depressiviteit is wel, dat je vandaag goed in je vel zit, volop echt en gemeend kunt lachen, zin hebt om nieuwe stappen te maken (ook binnen je bedrijf) maar morgen zomaar, plotseling, zonder reden ineens erg down wakker wordt, en dit een hele dag kan duren. En dit is zo onbegrijpelijk voor de omgeving natuurlijk !

Link naar reactie
  • 0

Ik zie een "board" verschijnen waarin groeien of groter groeien centraal staat. Dit is één kant van het ondernemen. Er wordt ook geopperd om een dergelijk board voor stoppen of kleiner worden (krimpen) te openen. Dit is een andere kant.

 

Er is nog een kant:

 

Als ik de regelmatige posters zie die problemen ontmoeten in hun normale bedrijfsvoering door allerlei omstandigheden zou het mij ook niet verkeerd lijken om een herkenbaar board te openen waar onder andere de onderwerpen van dit topic in geplaatst kunnen worden.

Veel mensen zullen vergeefs zoeken op "Forum" naar een plek waar de psychische nood van een ondernemer eenvoudig gevonden en gelezen kan worden en eventueel eigen belevenissen geplaatst kunnen worden. Nu moet je het hebben van het moment dat dit topic toevallig "naar boven is gehaald" door een bijdrage van een insider of je moet er toevallig op terecht komen.

 

Ik denk dat er rond deze periode (einde jaar en kerst) weer vele (ex) ondernemers in de geestelijke malaise terecht zijn gekomen. Voor hen, alle anderen (en mezelf) haal ik dit topic weer naar boven, omdat het ontzettend waardevol is om deze problematiek met elkaar te kunnen delen. Zeker in dit onderwerp is delen ontzettend belangrijk.

 

Link naar reactie
  • 0

Ik zie een "board" verschijnen waarin groeien of groter groeien centraal staat. Dit is één kant van het ondernemen. Er wordt ook geopperd om een dergelijk board voor stoppen of kleiner worden (krimpen) te openen. Dit is een andere kant.

 

Er is nog een kant:

 

Als ik de regelmatige posters zie die problemen ontmoeten in hun normale bedrijfsvoering door allerlei omstandigheden zou het mij ook niet verkeerd lijken om een herkenbaar board te openen waar onder andere de onderwerpen van dit topic in geplaatst kunnen worden.

Veel mensen zullen vergeefs zoeken op "Forum" naar een plek waar de psychische nood van een ondernemer eenvoudig gevonden en gelezen kan worden en eventueel eigen belevenissen geplaatst kunnen worden. Nu moet je het hebben van het moment dat dit topic toevallig "naar boven is gehaald" door een bijdrage van een insider of je moet er toevallig op terecht komen.

 

Ik denk dat er rond deze periode (einde jaar en kerst) weer vele (ex) ondernemers in de geestelijke malaise terecht zijn gekomen. Voor hen, alle anderen (en mezelf) haal ik dit topic weer naar boven, omdat het ontzettend waardevol is om deze problematiek met elkaar te kunnen delen. Zeker in dit onderwerp is delen ontzettend belangrijk.

 

We hebben een forum herrie in de zaak met als ondertitel:

"Opbouwende suggesties en ideeën voor als je er zelf niet helemaal meer uitkomt."

 

Ik denk dat je daar aardig dit soort issues kunt bespreken, gezien de niet erg hoge aantallen topics daar blijven ze ook lang genoeg staan en je ziet dat de topics daar goed doorlopen zolang de topicstarter aanwezig blijft.

 

Als er behoefte is aan een apart forum met een concreet doel dan kan dat uiteraard ook. We hebben echter al relatief veel fora waar dit soort topics goed thuishoren. Wat wel lastig is bij dit soort topics, dat zie je ook duidelijk in de reacties, is dat het lastig is om dit soort zaken online te bespreken. Ik kan me voorstellen aan de andere kant dat het juist prettig is om het met derden te delen.

Bezoekhetziekenhuis.nl: Eenvoudig bezoeken plannen aan de patiënt en communiceren met patiënt, familie en vrienden. ! Maak een account aan als een familielid in het ziekenhuis ligt en je kunt gezamenlijk de bezoektijden inplannen.

Link naar reactie
  • 2

Wat een heftige verhalen heb ik hier gelezen. En petje af voor de mensen die ondanks alles hun leven weer op de rails hebben gekregen.

 

Zelf heb ik ook zo'n situatie meegemaakt en eigenlijk heb ik er nooit echt met mensen over gesproken, maar misschien is het wel verstandig om het hele verhaal te vertellen.

 

Midden 2008 (ik was toen 21jr) kreeg mijn droom om een eigen onderneming te beginnen meer vorm, ik had via via een winkel gevonden in een andere stad (Rotterdam, kom zelf uit Amsterdam) en deze kon ik overnemen. Daar had ik natuurlijk een een aardig bedrag voor nodig en dat had ik niet (mijn ouders ook niet) en ik klopte aan bij diverse banken. Daar hoorde ik veel verschillende zeer negatieve en onvriendelijke dingen als ga maar terug naar school of wij willen alleen in jou investeren als je zelf ook geld zou hebben. Uiteindelijk bij de Bizner bank (geld voor iedereen met een plan-bank) terecht gekomen en daar kreeg ik geld. Ik besloot 2k minder te lenen dan ik begroot had omdat ik het doodeng vond om zoveel geld te lenen. Het was oktober 2008 (ik was ondertussen 22) en mijn winkel ging open.

 

En jeetje wat was dat zwaar, ik deed alles alleen ik ging 'maar' 5 dagen per week open, deed de administratie, was voor het eerst op mezelf gaan wonen, deed inkopen met het openbaar vervoer want ik had geen geld voor een auto (had een winkel met huishoudelijke - cadeau artikelen en sieraden, zo'n gezellig snuffelwinkeltje) moest ook nog alles schoonhouden en voor mezelf zorgen. Daarbij was ik toen ook nog eens arg actief in een kerk en was ik daar ook nog eens meerdere keren per week. Ik had niemand om me te helpen, heel af en toe kwam me moeder langs en dan gooide ik de indeling een beetje om. Maar na een paar maanden was ik al op... De etalage, de winkel, mezelf ik liet het allemaal maar gaan... niemand stond achter me en niemand had er problemen mee dat ik er zo uit zag.

 

In de kerk was ik een graag geziene jonge vrouw, wanneer ik naar de kerk ging, nam ik een lange douche, streek ik mijn kleding etc. En hetzelfde deed ik als ik bezoek kreeg, maar dat was allemaal poppenkast. En toen kreeg ik het aanbod om te werken voor de kerk en ik dacht ach ja waarom ook niet, het is wel een eer dat ze mij vragen. Mijn ouders vinden altijd alles goed en toen ik vertelde dat ik wilde stoppen met mijn winkel vonden ze het prima. Achteraf kan ik er nog boos om worden, ze wisten van mijn lening, de kerk wist het ook en toch joegen ze me in de schulden.

 

Nou na enkele maanden was de winkel dus alweer gesloten, de kerk joeg mij erg op dus ik had geen tijd om de winkel te verkopen. Ik heb een uitverkoop gehouden, de huurbaas was gelukkig 'erg aardig' en met inhouding van de borg en de overige inventaris was het huurcontract ontbonden. Maar ja de bank wilde en wilt hun geld wel terug dus daar zat ik dan.

Terug verhuisd naar mijn ouders in Amsterdam, werken in Den Haag (zonder reiskosten vergoeding) voor een hongerloontje en de ene rekening na de andere stroomde binnen, wat voelde ik me een mislukking. Door veel te werken en betalingsregelingen heb ik veel kunnen afbetalen. Nu heb ik alleen nog de bank en me creditcard schuld over. Wat nog steeds mega hoog is (voor een meid van 24).

 

De ellende stopte helaas niet, op 31 december 2009 kwam ik zonder baan te zitten (was al niet meer werkzaam bij de kerk, want ik kon met hun loon mijn rekeningen niet betalen.) Vanaf januari 2010 bezig geweest met zoeken, solliciteren, zoeken en solliciteren. Ik kwam niet in aanmerking voor een uitkering dus ik ging ook niet naar de gemeente voor hulp. Toen volgde alles zich zo snel achter elkaar op! Ik was nog wel bij die kerk als vrijwilligster voor de kerk in Amsterdam.

 

Mijn toenmalige vriend die ik kende via die kerk maakte het uit, eind januari.

De kerk begon nog meer misbruik te maken van mijn "vrije tijd" en ik besloot daar weg te gaan, eind februari.

Toen werd ik ziek (pfeiffer, problemen met hormonen en dat soort dingen).

Toch maar naar de gemeente gestapt want ik kon me niet meer motiveren om te solliciteren en met me lichamelijke conditie... Ik stroomde in bij een Sollicitatie-CV training en daar kreeg ik mezelf weer een heel klein beetje terug. Maar na 8 weken training en job searching had ik nog niets! Dus ging ik door naar het volgende traject, trainee op een uitzendbureau. 4 dagen per week werken en 1 dag solliciteren met behoudt van je uitkering.

Maar ja ik was nog steeds lichamelijk niet in orde dus het was heel erg zwaar. En ik werd niet goed begeleidt dus na 1 maand werd ik er weer weggehaald. Ik kreeg een weekje rust en werd naar het volgende uitzendbureau gestuurd.

Hier had ik geweldige begeleiding maar toen kreeg ik een huis toegewezen en aangezien ik gek werd thuis heb ik daarvoor gekozen. Ik wilde graag bij het uitzendbureau blijven maar helaas de druk werd me ook teveel. Ik werd uit het traject gehaald vanwege de verhuizing (Amsterdam naar Uithoorn) en hoop gedoe met de gemeentes.

 

Ik kwam in Uithoorn terecht bij een ander traject, het heet Work-Fast en dit hield in elke dag minimaal 5 sollicitatie, inschrijven bij 7 uitzendbureau's binnen een week en dat soort dingen. De afwijzingen die je krijgt benemen je alle motivatie en de tips die je krijgt zijn zo treurig. De doelstelling van het traject is simpel, zo snel mogelijk weer aan het werk. En dat mag best een Call-Center of de MC donalds zijn, zolang hun maar van je af zijn. En ik werd daar zo ongelukkig van. Mijn gezondheid kelderde weer en ik besloot dat het allemaal genoeg was!

 

Mijn verleden is al gekenmerkt met zware depressies, anti-depressiva vanaf me 16e, zelfmoordwensen etc. En de de gevolgen van de winkel heb zo ingehakt op mij. Ik was echt gebroken! Ik besloot op 4 oktober 2010 uit het traject te stappen, ik zei tegen die man ik kap hier mee en ga weer voor mezelf beginnen! En dat is waar ik nu mee bezig ben, ik heb bij toeval een part time baan gevonden in een bar, waarmee ik meer verdien dan de bijstand die ik kreeg.

Ik leef erg krap en heb mijn huisje niet kunnen inrichten maar ik ben nu gelukkig!

 

Zonder geld en zonder middelen behalve mijn laptop, wat kralen en een fototoestel ga ik weer een bedrijf op zetten.

Ik ben sterker en wijzer! Ik heb veel geleerd door keihard te vallen!

Maar ik zal iedereen het tegendeel bewijzen dat ik WEL een goede ondernemer ben.

Ik geloof in mijn kunnen en talenten en ik zal het maken :)

Jewels from Above - Handgemaakte sieraden van oa. Swarovski Crystal en echt zilver www.jewelsfromabove.nl

Link naar reactie
  • 0

@Jewelsfromabove: Goed om te horen dat het nu weer goed gaat. Gefeliciteerd!

 

Wat ik vooral in je verhaal lees is dat het eigenlijk pas goed ging toen je zelf besloot om er wat aan te doen.

Al die tijd daarvoor was je / vond jij je een slachtoffer en overkwam het je allemaal.

Wat ik ook lees is dat je te veel hooi op je vork nam en je erg afhankelijk was van andere instanties en personen.

 

Als ondernemer moet je denk ik vooral kijken naar hetgeen je zelf kunt doen om binnen je eigen beperkingen je bedrijf/situatie/omgeving te verbeteren. Anderen kunnen je misschien soms helpen, maar als puntje bij paaltje komt ben jij zelf degene die het moet ondernemen. Actie dus en vooral niet bij de pakken neerzitten...

 

Ik dank jou en alle anderen voor deze verhalen waarin voor veel ondernemers goede lessen te vinden zijn.

Link naar reactie
  • 0

Hey mminternet,

 

Het was niet zo zeer dat ik me slachtoffer voelde... ik voelde eigenlijk helemaal niets, ik gaf niemand de schuld maar deed er ook niets aan. Als je geen mensen hebt die achter je staan (helemaal op jonge leeftijd) is het hebben van een fulltime onderneming extra zwaar. Je bent al fulltime in de winkel, dan in de avond nog administratie en naar de kerk (gemiddeld drie keer per week op doordeweekse dagen) op zondag naar de kerk en daar ook lang blijven hangen omdat ik voor alles en nog wat nodig was.

Dan nog inkopen doen met grote tassen sjouwen, soms meerdere keren heen en weer.

Je kan wel bezig blijven hoor, maar na een tijdje is het gewoon op. En dan valt er NIETS meer zelf te doen.

Je geeft niemand de schuld, dat heb ik nooit gedaan, maar je hebt de energie gewoon niet om je probleem aan te pakken.

 

:)

 

Maar ja de dingen zijn nu anders, ik doe het rustig aan (webwinkel) en heb er vertrouwen in dat het deze keer wel goed gaat!

 

Ik hoop dat mensen iets aan mijn verhaal hebben!

Jewels from Above - Handgemaakte sieraden van oa. Swarovski Crystal en echt zilver www.jewelsfromabove.nl

Link naar reactie
  • 1

Om te beginnen heb ik een verzoek aan de lezer.

Op internet staat een petitie die bedoeld is om steun te verwerven voor het behoud van 113online. 113online is de organisatie die bijdraagt aan suicidepreventie en nog belangrijker, mensen een luisterend oor biedt in de vorm van chat of hulplijn buiten de normale kantooruren, dus op tijden waarop de reguliere zorg naar huis is.

Teken de PETITIE; 113online suïcidepreventie moet ook na april 2011 kunnen blijven bestaan.

 

 

Aan de teller te zien wordt het onderwerp regelmatig gelezen, het maakt het voor mij bittersweet. Aan de ene kant goed dat dit topic regelmatig wordt gelezen aan de andere kant zuur dat er duidelijk een behoefte is bij mensen om de verhalen te lezen en soms ook te reageren. Zuur omdat het ook betekent dat het leven dat die mensen op dat moment of in het verleden niet zo is verlopen als mensen hadden gedacht.

 

Ik heb er lang over nagedacht of ik dit onderwerp hier op Higherlevel zou aansnijden, of ik het wel of niet onder mijn eigen naam zou doen of gewoon de naam gebruiken die ik hanteer op een aantal fora die gaan over depressie en zelfdoding. Daar is een reactie schrijven simpel, simpel omdat je weet hoe de doelgroep je reactie leest. Hier is het veel lastiger omdat ik merk dat er een verschil is in de reacties. Ik weet dat er mensen zijn die zelf door een diep dal zijn gegaan, ook dat er mensen hier zijn die daar nog midden in zitten. Maar ook mensen die minder of helemaal niet met serieuze tegenslag te maken hebben gehad.

Om toch iets te schrijven wat iedereen aanspreekt valt dan niet mee. Toch lijkt het redelijk gelukt.

 

Zelf ben ik er dus bijna 5 jaar geleden aan onderdoor gegaan. Wat dat betreft weet ik heel goed wat het is om een onderneming te runnen zonder steun van je omgeving. Precies zoals jewelsfromabove beschrijft, als je omgeving er niet achter staat en ook nog wel even een handje wil helpen in het afbreken van je zelfvertrouwen en eigenwaarde, als het om wat voor reden dan ook nog tegenzit dan kom je al snel in de gevarenzone.

Dat heeft niets met slachtofferschap te maken, slachtofferschap is jezelf onttrekken aan je eigen verantwoordelijkheid en dat zie ik toch niet heel veel bij suicidale mensen. Wat ik wel zie is de enorme iimpact die een zware depressie heeft op iemands energieniveau. Voor mensen die dit nog nooit meegemaakt hebben is het simpelweg niet voor te stellen.

 

Dit topic en andere gebeurtenissen hebben mij recent toch weer even 'gedwongen' eens te kijken naar wat ik nu zelf wil.

Waar ik het vooral moeilijk mee had is het feit dat ik merk dat ik mensen met een zware depressie en suicidale gevoelens heel goed blijk te kunnen helpen. En dan kom je als mens voor de vraag te staan"wat te doen met die vaardigheid'. Omdat ik een soort zesde zintuig heb ontwikkeld voor mensen die in de gevarenzone zitten wordt het nog lastiger.

Zoals Cruijff zegt 'je gaat het pas zien als je het doorhebt' zo is het voor mij met dit onderwerp. Hoe kan ik iets wat ik zie 'niet meer zien'.

Lang verhaal kort, ik heb het besluit genomen meer tijd te gaan stoppen in suicidepreventie. Ik ben op dit moment mijn plannen verder aan het uitwerken, zoek contact met de reguliere zorg en de bekende organisaties die met suicidepreventie bezig zijn.

Als ondernemer/pionier kijk ik heel anders aan tegen dit vraagstuk en denk dat ik daarom ook echt iets toe kan voegen.

Nu alleen nog even hoe ik het combineer met werk wat geld oplevert want er van leven gaat nog even niet lukken, al was het alleen maar omdat ik natuurlijk geen studie gevolgd heb waardoor mensen mij via hun zorgverzekering kunen betalen.

 

Wat ik in ieder geval wil bereiken is ervoor te zorgen dat meer mensen geholpen kunnen worden op de manier zoals ik mensen nu help. Dat betekent dat ik verder ga met mijn boek en binnenkort ook een eigen site zal lanceren waar ik vooral zoveel mogelijk kennis over dit onderwerp wil delen. Delen met mensen die zich zo voelen maar ook met de omgeving, met nabestaanden, met mensen die beroepsmatig met suicide te aken krijgen en niet goed weten hoe ze ermee om moeten gaan.

Ik houd jullie op de hoogte.

Hulp nodig? Stuur een pm.

Link naar reactie
  • 0

Beste Phoenix,

Een zeer nobel streven om mensen in de misere door ervaringsdeskundigheid te willen helpen. Er is geen beter levenselixer dan een opgekrabbelde uit het grote gat. Ik weet dat het zeer veel energie kost om een "slachtoffer" van depressie en erger te ondersteunen. Ze zijn eigenlijk niet benaderbaar en stralen een hoop negatieve energie uit waar je zelfs bang van kunt worden. Toch hunkeren ze diep van binnen naar de warmte van mensen zoals jij, die zonder veel woorden begrijpen wat er met ze aan de hand is.

Mijn ervaring is, dat juist het spontane contact op uiteenlopende momenten van de dag wanneeer je het zo nodig hebt (ook snachts) het meest waardevolle is. Niet de afspraak bij de psych op werktijden.

En dit is nu juist de reden dat van deze waardevolle hulpverlening bijna geen professie te maken is. Om jezelf niet in je rol te verliezen zul je grenzen moeten stellen aan het aantal dat je kunt helpen en ook aan de tijden die je beschikbaar bent. Zelf los ik het op door goede inkomstenbronnen op een ander vlak te creeeren die weinig tijd vragen en daardoor de spontane inzet mogelijk blijven maken. Overigens merk ik dat in de bedrijfsuitoefening ik wekelijks mensen tegenkom die op een of andere manier gigantisch worstelen met het leven. Ik pik ze er zo uit. Een ritje in de auto naar een gezamelijke afspraak of een avond in een hotelkamer met een diep gesprek kan voor hen een enorme stimulans zijn om weer verder te kunnen.

Ik heb een boekje uitgegeven over mijn ervaringen uit het grote gat en dit schijnt voor velen ook een helpende hand te zijn in hun gevecht. (wil iemand het hebben PM me maar)

groet herman

Link naar reactie
  • 0

Morgenavond om 20.25uur een docu over depressies in Nederland op tv.

 

Mmmhh..... "grappig" .... ik wilde je bijna enthousiast vragen, waar en wanneer, dan stuur ik een berichtje de wereld in richting ouders en bekenden.....

 

Maar gelijk sloegen mijn vingers op slot om te typen. Het taboe overheerst....

 

Ik ga samen met mijn vrouw proberen te kijken. Bedankt voor je bericht.

 

 

Link naar reactie
  • 0

Ik zie een "board" verschijnen waarin groeien of groter groeien centraal staat. Dit is één kant van het ondernemen. Er wordt ook geopperd om een dergelijk board voor stoppen of kleiner worden (krimpen) te openen. Dit is een andere kant.

 

Er is nog een kant:

 

Als ik de regelmatige posters zie die problemen ontmoeten in hun normale bedrijfsvoering door allerlei omstandigheden zou het mij ook niet verkeerd lijken om een herkenbaar board te openen waar onder andere de onderwerpen van dit topic in geplaatst kunnen worden.

Veel mensen zullen vergeefs zoeken op "Forum" naar een plek waar de psychische nood van een ondernemer eenvoudig gevonden en gelezen kan worden en eventueel eigen belevenissen geplaatst kunnen worden. Nu moet je het hebben van het moment dat dit topic toevallig "naar boven is gehaald" door een bijdrage van een insider of je moet er toevallig op terecht komen.

 

Ik denk dat er rond deze periode (einde jaar en kerst) weer vele (ex) ondernemers in de geestelijke malaise terecht zijn gekomen. Voor hen, alle anderen (en mezelf) haal ik dit topic weer naar boven, omdat het ontzettend waardevol is om deze problematiek met elkaar te kunnen delen. Zeker in dit onderwerp is delen ontzettend belangrijk.

 

 

 

Deze quote wil ik eigenlijk ook al enkele dagen terug halen. Ik zie hier wel een tabblad in eigenlijk, boven aan de homepage.

 

Titel : "Troubles" of iets dergelijks, met daaronder een rijtje "hoofdstukken" om op aan te klikken.

 

- (bijna) faillissement

- emotionele vraagstukken

- depressie (van de ondernemer)

- huis, haard, kinderen en aanverwante artikelen

 

Schot in het duister in wellicht niet de goede titels van de hoofdstukken, maar waarschijnlijk begrijpen jullie wel wat ik bedoel.

 

Kon het ook plaatsen in "Bugs en ideeën" maar vond hier aanhalen beter. Zou een onderling overleg tussen mods, Herman, mij en belangstellenden op prijs stellen.

 

Het is een ondergeschoven kindje (excuus) in ondernemersland waar zeer zeker ook op een serieus ondernemersforum als dit, aandacht besteed aan mag worden.

 

 

Link naar reactie
  • 0

@Marcel

 

Ik ben druk bezig met mijn eigen webwensen te formuleren voor een platform over depressie en zelfdoding.

Het kan daar een optie zijn m een aparte sectie te maken voor ondernemers (en andere beroepsgroepen) die geconfronteerd worden met de gevolgen van een zware depressie.

 

Het lijkt mij ook handiger om de algemene info op een centrale plek met elkaar te delen en alleen daar waar de verschillen zitten te differentiëren.

 

@Herman, tnx voor de aankondiging van het tv programma over depressie.

Hulp nodig? Stuur een pm.

Link naar reactie
  • 0

In de aankondiging staat het volgende te lezen:

" Uit een onderzoek van het Trimbos Instituut blijkt dat sporten de kans op een psychische stoornis met vijftig procent inperkt. Daarnaast herstellen sporters anderhalf keer sneller van een geestesziekte dan de bedliggers."

 

Dit vind ik een ontzettende mooi onderzoek. Ik denk dat een goede ademhaling een enorme goede invloed uitoefent op de geest. Mijn ervaring is, dat als ik in de put zit, ofwel een depressie heb, dat ik zeer oppervlakkig ademhaal. Ik heb een tiental jaren geleden bij een ademhalingstherapeut goed leren ademhalen, met het daarbij leren van diepe ontspanning. Het zorgde voor nachtrust en mijn depressies verdwenen langzamerhand. Ik heb later nog wel eens teveel hooi op mijn vork genomen, en telkens als ik weer konstateerde dat ik erg oppervlakkig ademhaalde, gaf mij het signaal dat ik mezelf erg aan het ontregelen was. Ik had dus een thermometer in mezelf ontdekt voor het signaleren van depressie. Hier maak ik goed gebruik van, met als gevolg bijna geen geestelijke narigheid meer. (behalve toen ik moest pitchen bij Jort Kelder :))

 

Ik kan het ook wel physiek verklaren. Lichamelijke arbeid kost veel energie, waar zowel brandstof als zuurstof voor nodig is. Je lichaam gaat automatisch over op een hogere zuurstofhuishouding doordat lichamelijk inspanning je hart sneller laat kloppen en dus meer zuurstof kan transporteren. Denken kost ook veel energie, waar ook zuurstof voor nodig is. Alleen je hoofd geeft geen automatisch signaal aan je lichaam om bij te gaan pompen. Je krijgt alleen klachten en verder gebeurt er niets. Door nu zelf die ademhaling bewust in gang te zetten help je jezelf een handje. Dit kun je doen door te gaan sporten, maar ook eenvoudig door bewust ademhalingsoefeningen te doen. Ik doe dit dagelijks even als ik achter de computer zittend, merk dat mijn ademhaling ontregeld raakt.

 

Overigens terzijde: Mensen die roken ademen beter dan mensen die niet roken. Als je een sigaret inhaleert trek je heel veel zuurstof extra naar binnen. Mensen die roken zeggen altijd dat ze rustiger worden na het opsteken van een sigaret. Dit kan volgens mij verklaard worden door die extra zuurstof die je hersenen bereikt. Het zou zelfs zo kunnen zijn, dat je niet zozeer verslaafd bent aan nicotine alswel aan het hebben van rust in je hoofd.

 

Link naar reactie
  • 0

Overigens terzijde: Mensen die roken ademen beter dan mensen die niet roken. Als je een sigaret inhaleert trek je heel veel zuurstof extra naar binnen. Mensen die roken zeggen altijd dat ze rustiger worden na het opsteken van een sigaret. Dit kan volgens mij verklaard worden door die extra zuurstof die je hersenen bereikt. Het zou zelfs zo kunnen zijn, dat je niet zozeer verslaafd bent aan nicotine alswel aan het hebben van rust in je hoofd.

 

 

[ "luchtige" modus aan :]

 

Dat verklaart die 60 sigaretten per dag..... ;D

 

[luchtige modus uit]

 

 

 

Link naar reactie
  • 0

Mensen die roken zeggen altijd dat ze rustiger worden na het opsteken van een sigaret. Dit kan volgens mij verklaard worden door die extra zuurstof die je hersenen bereikt. Het zou zelfs zo kunnen zijn, dat je niet zozeer verslaafd bent aan nicotine alswel aan het hebben van rust in je hoofd.

 

Meh.

 

Die andere is wat logischer: meer zuurstof in je bloed en je wordt high. Alhoewel de conventionele verklaring is dat je endorfine aanmaakt bij sporten.

Link naar reactie
  • 0

Was een zeer realistische en duidelijke docu. Samen met mijn vrouw gekeken. Veel herkenningspunten. Wat me opviel was de eerlijkheid van de deskundigen over het onnodig hoge medicijngebruik. Ik vond het ook heel prettig dat er geen eenheidsoplossing geboden werd.

Link naar reactie
Gast
Dit topic is nu gesloten voor nieuwe reacties.
Hide Sidebar
  • Wil je onze Nieuwsflits ontvangen?
    Deze verzenden we elk kwartaal.

  • Wie is er online?
    5 leden, 206 Gasten

  • Breng jouw businessplan naar een higher level!

    Op dit forum worden alle onderwerpen m.b.t. ondernemerschap besproken.

    • Stel jouw ondernemersvragen
    • Antwoorden/oplossingen van collega ondernemers
    • > 75.000 geregistreerde leden
    • > 100.000 bezoekers per maand
    • 24/7 bereikbaar / binnen < 6 uur antwoord
    •  Altijd gratis

  • Ook interessant:

    Ook interessant:

×
×
  • Nieuwe aanmaken...

Cookies op HigherLevel.nl

We hebben cookies geplaatst op je toestel om deze website voor jou beter te kunnen maken. Je kunt de cookie instellingen aanpassen, anders gaan we er van uit dat het goed is om verder te gaan.