• 0

[Column] Het grote taboe, falen, depressie en erger.

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, dit is geen gezellig onderwerp, dit artikel gaat over de negatieve impact die het uitblijven van zakelijk succes kan hebben op de psyche van de ondernemer.

 

Niemand kan er omheen, al een tijdje zitten we in een periode van economische crisis. Bedrijven en particulieren hebben minder te besteden en dat vertaalt zich naar minder omzet in veel branches. Op dit moment ziet het er voorlopig nog niet naar uit dat we op korte termijn duidelijk herstel kunnen verwachten. Bedrijven zullen moeten zien te overleven door kostenbesparingen door te voeren. Veel ondernemers komen daardoor nu in de problemen. Het zal voor veel ondernemers moeilijker worden om de zakelijke en privé-eindjes aan elkaar te knopen.

 

Minder omzet, minder winst, bezuinigen, het zijn allemaal rationele onderwerpen. Ratio is de manier waarop vele ondernemers het zakelijke leven benaderen. Het is ook een manier om je te distantiëren van je van emotionele gevoelens. En dat kan best handig zijn op het moment dat er beslissingen genomen moeten worden die zakelijk gezien gewoon moeten maar emotioneel gezien een grote aanslag plegen op de ondernemer.

 

Bij die bedrijven waar het steeds moeilijker wordt om de eindjes aan elkaar te knopen, loopt de psychische druk voor de ondernemer op. Minder omzet betekent keuzes maken om alle rekeningen te kunnen blijven betalen. Als dat steeds moeilijker wordt dan kan het zijn dat er nog meer bezuinigd moet worden. Dat begint misschien met werktijdverkorting voor de werknemers. De volgende stap kan een kleinere bedrijfsruimte zijn om de kosten nog verder te drukken. Wordt lastig als je pas 1 jaar van de 5 contractjaren er op hebt zitten. De volgende stap kan zijn dat je tot de conclusie komt dat je misschien mensen moet gaan ontslaan. Nu ken ik ondernemers die daar weinig moeite mee hebben maar het ontslaan van medewerkers gaat mensen over het algemeen niet in de koude kleren zitten. Voor de eenpitters die geen downscale mogelijkheden hebben om bijvoorbeeld in personeel te snijden, is de kans aanwezig dat de onderneming zelf niet voldoende inkomsten genereert om alle kosten te kunnen betalen.

 

Rationeel zijn deze moeilijke keuzes nog wel te maken maar gevoelsmatig kunnen al die beslissingen en de lange termijn gevolgen (onbewust) een behoorlijke aanslag zijn op de mentale reserves van de ondernemer (en zijn gezin). Doordat beslissingen veelal vanuit de ratio worden genomen, wil het gevoel nog wel eens in de knoop komen te zitten. Des te harder komt de klap dan aan als het doordringt tot de mens achter de ondernemer.

 

Voor een aantal ondernemers is stopzetting of een faillissement onvermijdelijk. En daar sta je dan als stoere ondernemer met zijn onuitputtelijke doorzettingsvermogen; door het verlies van jouw bedrijf deelt het lot jou een psychologische dreun uit waar je even geen weerwoord op hebt. Dan zul je iets moeten doen wat veel ondernemers niet gewend zijn te doen, en dat is gaan praten over al je zorgen, en dat gaat over gevoel, daarover praten betekent kwetsbaar zijn. Vaak verlies je niet alleen het vertrouwen in je onderneming maar ook het vertrouwen in jezelf en daarmee ligt het gevoel te hebben gefaald om de hoek. Je zal echt niet de eerste zijn die het falen van de onderneming ervaart als een persoonlijk falen. Falen is dan al snel toe moeten geven dat het niet is gegaan zoals jij had verwacht. Er zullen vele 'had ik maar’ scenario’s door je hoofd gaan spelen. De gedachte die dan steeds maar weer terugkomt is de vraag; “who is to blame?”

 

Voor veel ondernemers is hun bedrijf hun leven, want ZIJ zijn het bedrijf. Bedrijfsidentiteit en persoonlijke identiteit zijn vaak zeer nauw in elkaar verweven. Het failliet of falen van het bedrijf wordt een persoonlijk en mentaal faillissement en daarmee komt het erg dicht bij jezelf. Niet alleen ben je dan je bedrijf kwijt, ook het allergrootste goed wat een ondernemer (elk mens) heeft raakt de ondernemer kwijt: je raakt jezelf kwijt. Ondernemers die hun falen rechtstreeks koppelen aan hun eigen identiteit hebben grote kans depressief te worden en dat kan vervolgens snel een zware depressie worden.

 

Uit crisisperioden van de afgelopen decennia weten we dat de geestelijke nood bij ondernemers enorm hoog op kan lopen. Wie de faillisementsverhalen op dit forum wel eens leest, kan zich misschien voorstellen hoe het is als de zoveelste deurwaarder voor de deur staat terwijl je weet dat het geld er echt niet is. Nadenken over de gevolgen van beslagleggingen doe je liever niet. Falen als ondernemer is tot daaraan toe, als het je gezin treft ben jij als kostwinner, en nog zwaarder, als vader, als man, ook nog eens een mislukking.

 

Wie zich de faillissementen van de varkensboeren uit de jaren 80 kan herinneren, herinnert misschien ook nog aangrijpende reportages van mensen die er geen heil meer in zagen. Ook de MKZ crisis in de jaren 90 heeft beroepsgroepen tot wanhoop gedreven. En nu is het de agrarische sector die naast de economische crisis ook nog eens getroffen word door de Q-koorts. Maar deze economische crisis treft niet allen de boeren, nu worden vrijwel alle branches getroffen. Hoe het allemaal verder moet, is vervolgens aan jou om uit te zoeken. En alweer aan reacties hier op het forum is soms af te leiden hoe slecht een aantal ondernemers zijn voorbereid op de gevolgen die het staken van de onderneming heeft. Het zijn de onderwerpen waarin wordt gevraagd of er een soort van vangnet is zoals dat er voor werknemers is in de vorm van de WW. Maar helaas, daarvoor ben je ondernemer geworden, dat zijn de risico’s.

 

De statistieken

Dat een dergelijke crisis mensen tot wanhoop drijft, is goed te begrijpen. Voor sommige mensen gaat die wanhoop zover dat ze de hand aan zichzelf slaan. Cijfers zijn moeilijk te vinden. Voor de MKZ-crisis varieerden de aantallen tussen de 4 en de 10. Het werkelijke aantal zal nooit iemand weten. Toen was het een crisis die boeren trof, deze crisis treft vrijwel alle Nederlanders en dus ook de ondernemers.

Afhankelijk van welke bron je raadpleegt, slikken in Nederland tussen de 500.000 en 1.000.000 mensen een antidepressiva.

In totaal zijn er jaarlijks 400.000 mensen die denken aan zelfmoord. Ongeveer 100.000 van deze 400.000 mensen doet daadwerkelijk een poging tot zelfdoding. Daarvan belanden er 15.000 in het ziekenhuis.

 

Officieel overlijden er jaarlijks ongeveer 1.350 mensen door zelfdoding. Ik denk echter dat het cijfer aanmerkelijk hoger ligt. Niet alleen is het niet meer verplicht een doodsoorzaak bij het overlijden op te geven - het jaar van invoering van deze maatregel gaf een daling in het aantal zelfdodingen te zien - ook zijn er zelfdodingen die niet als zodanig (h)erkend worden. Denk maar eens aan eenzijdige ongelukken. Een aantal van dit type ongelukken zijn een bewuste poging om te proberen het leven te beëindigen. Ook een overdosis medicijnen kan aangezien worden voor een natuurlijke dood als er geen duidelijke aanwijzingen zijn dat er iets anders heeft gespeeld. Er wordt vaak gedacht dat er bij elke zelfdoding altijd een afscheidsbrief is geschreven, dat is absoluut niet waar. Ik ken een aantal mensen die na hun poging tot hun eigen afgrijzen wakker werden. Van enkele van hen weet ik dat ze nooit een afscheidsbrief hebben geschreven. Sommigen hebben anderen zelfs nooit iets laten weten van de strijd die ze aan het strijden waren.

Maar helaas zijn er meer mythes die helaas niet bijdragen aan het bespreekbaar maken van het onderwerp zelfmoord / zelfdoding.

 

Om een ander zeer hardnekkig misverstand gelijk maar even naar het land der fabelen te verwijzen. Wie denkt dat zelfdoding alleen voor ‘losers’ is nog een ander stukje statistiek. Onder miljonairs komen 3 maal zoveel zelfdodingen voor dan het landelijke gemiddelde. Hun drijfveren om rijk te worden zijn tevens hun ondergang. Drijfveren die vaak ontstaan zijn door het gevoel alleen iemand te mogen zijn als je geslaagd bent (lees in hun geval, bezit hebt). Zij ontdekken op de harde manier dat geld het leven kan veraangenamen maar absoluut geen garantie is voor levensgeluk. Wie een laag zelfbeeld heeft blijft negatief over zichzelf denken ongeacht de verzameling sportauto’s in de garage of het grote aantal partners waarmee ze de lakens delen. Het zijn surrogaten die geen vervanging zijn voor echte liefde voor jezelf en liefde van anderen.

 

In de onderzoeken wordt vaak gesproken over risicogroepen, die zijn (helaas) niet uitgesplitst naar beroepsgroep. Kijk je naar de karaktereigenschappen van deze risicogroepen dan lijken een aantal daarvan verdacht veel op eigenschappen die voor een ondernemer van belang zijn. Zo zijn mensen met suïcidale gevoelens vaak zeer gericht op de gevoelswereld van anderen, kunnen de behoeften van anderen behoorlijk goed aanvoelen en vervolgens invullen, en goh is dat niet een fijne eigenschap voor een ondernemer? Kunnen voelen waar je klanten behoefte aan hebben. Ook komt soms een doorgeschoten zorgbehoefte om anderen te helpen, een eigenschap die je met name in de zorgsector veel tegenkomt. Een andere eigenschap is het doorzettingsvermogen van deze mensen. Ze gaan door tot het einde, elke keer weer zien ze een lichtpuntje en weten ze weer te overleven. En ook deze eigenschap zie je bij veel ondernemers terug. Ze gaan soms zover dat je denkt: \"man stop er gewoon mee, verander je businessmodel\". Maar het is nu net dat doorzettingsvermogen dat maakt dat sommigen tegen alle verwachtingen in slagen en vervolgens op handen gedragen worden. Anderen uit dezelfde poel krijgen nooit iets van de grond, iets dat lang niet altijd aan de persoon zelf hoeft te liggen. Het is vaak ook een kwestie van op het juiste moment in tijd net die ene persoon of die ene oplossing vinden die jou verder helpt. Dat maakt de scheidslijn tussen zakelijk succes en persoonlijk falen in mijn ogen vaak flinterdun.

 

De signalen

Het meest moeilijke voor de omgeving, en door ontkenning en het almaar doorgaan soms ook voor jezelf, is het zien van signalen die kunnen wijzen op depressie en suïcidale gevoelens. Hieronder volgt een opsomming van een aantal signalen die een aanwijzing ‘kunnen zijn’ dat het in iemands leven niet verloopt zoals verwacht. Ik schrijf bewust ‘kunnen zijn’, waarnemingen zijn immers subjectief.

 

[*]Obsessief bezig zijn met het leed van anderen.

[*]Doorgeschoten behoefte om de wereld te veranderen.

[*]Lichte obsessie voor aan de dood gerelateerde onderwerpen.

[*]Een wens tot zelfdoding uitspreken, altijd serieus nemen, ook als het als grap gebracht word.

[*]Sarcastische houding ten aanzien van onderwerpen die betrekking hebben op de dood.

[*]Groot gebrek aan activiteit, nergens zin in hebben, geen energie.

[*]Vermijdingsdrang in de breedste zin.

[*]Ontkenningsgedrag als het gaat om (het nemen van) eigen verantwoordelijkheden.

[*]Ontvluchten van de eigen verantwoordelijken door substitutie (zie bv het leed van anderen).

[*]Teruggetrokken leven leiden, weinig contact met de buitenwereld.

[*]Emotioneel overreageren als iemand direct of indirect kritiek uit.

[*]Moeite hebben met het stellen van grenzen, teveel van zichzelf (weg)geven.

[*]Snel wisselende stemmingen, het ene moment vol goede moed, 5 minuten later niks meer zien zitten.

[*]Sterke identificatie van de eigen persoonlijkheid met maatschappelijke problematiek en sociale doelen.

[*]Verandering van de persoonlijkheid in enkele maanden tijd.

 

 

Het meest belangrijke signaal is misschien wel als je merkt dat iemand in een relatief korte periode, enkele maanden tot een half jaar, sterk van (sociaal) gedrag verandert. Het terugtrekken uit het sociale leven kan een sterke aanwijzing zijn dat er serieuze problemen zijn. Als mensen snel veranderen dan kun je dat mogelijk herkennen doordat ze vragen (en de antwoorden daarop) zoveel mogelijk willen ontwijken. Menig gesprek met een ondernemer begint vaak over het weer of voetbal maar gaat dan vaak snel over naar “hoe gaat het met je bedrijf ?”. Als het de ‘falende’ ondernemer teveel wordt dan zal hij allerlei tactieken gaan ontwikkelen om dit soort gesprekken te vermijden bijvoorbeeld door het gespreksonderwerp keer op keer te veranderen om zo vragen over zichzelf uit de weg te gaan. Het begint met de alledaagse gesprekken bij het schoolplein, het losse gesprekje bij de supermarkt op zaterdag. En zo langzaam vindt deze vorm van ontwijking van onderwerpen ook plaats binnen de eigen kring.

 

Praten met het masker komt ook heel vaak voor, sterker nog, mensen die suïcidaal zijn, behoren eigenlijk tot de categorie top acteurs. Suïcidalen kunnen glashard zeggen dat het goed goed gaat, soms voel je alleen in je onderbuik dat er iets niet helemaal klopt. Als je op dit moment doorvraagt, kan het zijn dat je ineens een stoere ondernemer ziet veranderen in een huilend hoopje mens dat het niet meer ziet zitten en eindelijk eens zijn verdriet kwijt kan.

 

Euforie gevolgd door zeer negatieve uitlatingen. Het ene moment nog allerlei kansen zien voor het bedrijf, het volgende moment verzuipen in de onoverzichtelijke bedrijfsvoering en het helemaal niet meer zien zitten. Bij sommigen zit deze bipolariteit gewoon in hun genen, anderen kunnen door omstandigheden dit gedrag (tijdelijk) vertonen.

 

Stevige uitlatingen die gaan over onrechtvaardigheid. Daar waar het niet goed gaat, willen mensen zich nog wel eens richten op de problemen van anderen. Het kan gaan over een medewerker met wie het privé alleen maar tegenzit. Het kan gaan over het onrecht dat de eigen beroepsgroep wordt aangedaan of juist die beroepsgroep die overal mee weg lijkt te komen. Onderwerpen over politiek, regelgeving en onrechtvaardigheid. In privésituaties zie je dit soort mensen zichzelf helemaal verliezen doordat zij druk bezig zijn anderen te helpen met het oplossen van hun problemen. Lovenswaardig natuurlijk maar voor hen zuiver ontwijkend gedrag. Misschien ken je ze wel, mensen die alles voor anderen over hebben, vaak omringd zijn door de (tijdelijk) zwakkeren of (tijdelijk) hulpbehoevenden in onze maatschappij.

 

Sarcastische uitlatingen met toespelingen op zelfdoding zijn een duidelijk signaal dat het goed mis kan zijn. Ook zeer emotionele reacties op soms relatief onbelangrijke zaken zijn een duidelijk signaal dat er meer aan de hand kan zijn

 

Hoe ga je er dan mee om.

Misschien ben je door het lezen van het voorgaande stuk wel in gaan zien dat er iemand in jouw omgeving is die wel heel erg past in het geschetste profiel. Ook kan het zijn dat je je ineens realiseert dat je zelf depressief bent alleen het tot nu toe niet hebt erkend.

 

Wat als je deze signalen bij anderen herkent

Zelfdoding is het waarschijnlijk een van de grootste taboes in onze maatschappij en daarmee een van de meest moeilijke onderwerpen om over te praten. Niet in de laatste plaats omdat de mensen die met deze gevoelens rondlopen de laatste zullen zijn die zich kwetsbaar op zullen stellen door toe te geven dat zij tegen deze gevoelens strijden. Wat erg belangrijk is in elk gesprek, maar zeker in gesprekken met iemand die bezig is een overlevingsstrijd te leveren, is deze een veilige omgeving te bieden. Daarmee bedoel ik niet dat je alle pillen op moet ruimen en de bestekla van een slot moet voorzien; iemand die er echt een eind aan wil maken, vindt altijd wel iets. Wat ik bedoel is een veilige omgeving om te kunnen praten. Als je iemand wil openen, moet je zorgen dat je afstemt op de juiste golflengte, dat contact legt met die ander. Laat maar zien dat jij je open durft te stellen, dat creëert een sfeer waardoor de bereidheid om te praten toeneemt. Verder is het erg belangrijk dat die ander voelt dat er van jou geen waardeoordeel uit gaat. Zoals ik het hier beschrijf, klinkt het allemaal vrij eenvoudig maar hou er rekening mee dat het even tijd kost om iemand het gevoel te geven dat er veilig gepraat kan worden over het onderwerp zelfdoding.

 

Met de overgevoeligheid van iemand met suïcidale gedachten is een gesprek beginnen dan al een uitdaging op zich. Belangrijk is om te blijven benadrukken dat wat iemand anders ook voelt en hoe dat misschien ook tegen je eigen gevoel in gaat de ander te laten voelen dat dat oké is. Dat die gevoelens, hoe moeilijk ook, er mogen zijn en dat dat niks af doet aan de mens die deze persoon is. Suïcidale gevoelens accumuleren en als iemand er niet over kan praten, raakt het voorraadvat voller en voller. Een heel belangrijke uitlaatklep voor suïcidalen is de mogelijkheid om - zonder het gevoel te hebben te worden veroordeeld - te kunnen praten over deze gevoelens. Maak daarbij niet de fout dat je zegt dat je deze mensen begrijpt, want dat doen alleen die mensen die ook op de rand van de afgrond hebben gestaan. Wees daar dan ook gewoon eerlijk over. Het contact verbreekt echt niet als jij voorzichtig aangeeft dat je niet kan invoelen wat het is. Dat maakt ook niet echt uit omdat luisteren zonder veroordeling in een veilige omgeving voor meer dan 50% bijdraagt in het afblazen van de geaccumuleerde suïcidale gevoelens en het draagt bij aan het helingsproces.

 

Ben je bereid deze mensen ook echt te helpen, laat ze dan weten dat ze op je kunnen rekenen en je altijd (24 uur 7 dagen per week) kunnen bellen. Besef wel dat dit committent ook betekend dat je niet na 2 telefoontjes midden in de nacht kunt zeggen, \"ja hoor es ik heb ook nog een leven\". Wat ook weer niet wil zeggen dat jij geen grenzen mag stellen.

 

Naast deze vorm van sponsorschap is het erg belangrijk dat er gewerkt gaat worden aan de psychische oorzaken achter de depressie en suïcidale gevoelens. Help daarom deze mensen met het zoeken en vinden van de juiste hulpverleners en met het vinden van lotgenoten waarmee ze samen kunnen praten over hun gevoelens. Ga je op zoek naar hulp houdt dan voor ogen dat hulpverlening alleen zin heeft als er een connectie is tussen cliënt en hulpverlener. Als die er niet is, heeft het geen enkele zin om hier tijd in te steken. Een goede hulpverlener weet dit maar helaas zijn niet alle hulpverleners bij machte om hun onvermogen te erkennen als het niet lukt met een cliënt de voor het proces noodzakelijke vertrouwensband op te bouwen. Met die hulpverlener hoef je geen medelijden te hebben, geen click is op naar de volgende. Soms betekend dat even zoeken, soms is het bij de eerste meteen al raak.

 

Wat als je jezelf herkent in de signalen en je (nu) weet dat het niet goed met je gaat?

Belangrijk is om te beseffen dat je niet alleen bent en dat deze gevoelens ook niet raar zijn. Ik schreef het al eerder, alleen al in Nederland heb je 400.000 lotgenoten die ook weten wat het is om met de gedachten en gevoelens rond te lopen. Dat betekent praktisch dat ieder mens contact heeft met 1 of enkele mensen die ook met deze gedachten rondlopen. Laat je daarbij niet verblinden door succes, want succes wil nog lang niet altijd zeggen dat mensen ook gelukkig zijn door dat succes. Regelmatig zijn er op tv programma’s te zien waarbij mensen vertellen over de buitenkant en wat er werkelijk achter de schermen speelt. Schaamte, angst, wantrouwen, gebrek aan eigenwaarde, gebrek aan zelfvertrouwen, gebrek aan energie, negatief denken, het gevoel hebben in een vacuüm te zitten, allemaal gevoelens, kenmerken en gedachten die horen bij een zware depressie, met of zonder suïcidale gevoelens. Wat het ook nog eens lastig maakt is dat geen van deze verschijnselen optisch zichtbaar zijn. Iemand met een gebroken been heeft zichtbaar moeite met lopen. Iemand met een gebroken leven heeft gips om zijn hart.

Mensen die geen idee hebben hoe dit voelt, komen met honderden adviezen, “ga er eens wat vaker uit”, “joh, een week vakantie en je kunt er weer tegenaan”. Dat gaat op voor fysieke vermoeidheid, maar een zware depressie gaat veel dieper dan alleen het fysieke vermoeidheid, het is mentale uitputting. Na jaren van roofbouw is de koek op, de batterij leeg. Er is geen reserve meer om nog op krachten te komen.

Dat betekent dus ook vaak dat doorgaan op de huidige voet geen optie meer is. Om te beginnen aan het helingsproces zul je keuzes moeten maken.

 

Dat kan betekenen verlies van werk en soms zelf gezin. Maak jij die keuzes niet dan doet het leven dat wel voor je. Spanningen lopen dan overal op tot het moment dat de bom barst en je daarmee weer iets verliest. Wie blijft doen wat ie altijd heeft gedaan, blijft altijd overkomen wat hem altijd al overkwam. Wie de film terugdraait, ziet dan vaak dat depressie een sluipmoordenaar is die langzaam je leven binnendringt. Achteraf kun je goed zien waar je steeds vaker jezelf tekort deed doordat je ver over je eigen grenzen bent gegaan. Daarmee doe je ook niet langer wat jij wilt maar ben je bezig in de behoeften van anderen te voorzien. Dat kunnen die klanten zijn die steeds meer eisen voor hetzelfde geld. Die werkgever die je een richting opdrijft die jij niet op wilt maar omdat je een hypotheek hebt ontslag niet wilt riskeren. Of het is die partner die veeleisender wordt en jij met vele kleine stapjes langzaam jezelf weggeven hebt. Later ga je pas inzien hoe ongelijkwaardig deze relaties waren. Zit je er middenin dat is dat je referentie.

 

Net zoals je niet van de ene op de andere dag depressief kunt worden, ben je dus ook niet van de ene op de andere dag van je depressie af. Hoe snel dat proces van heling verloopt, daar heb je wel invloed op. Wie bewust kiest de confrontatie met de werkelijkheid aan te gaan, zijn verlies van toekomstperspectief te nemen, begint dan al aan de weg omhoog. Wie in de ontkenningsfase blijft hangen en doormoddert, komt feitelijk geen stap verder. Vanuit de ‘comfortzone’ lijkt het een aantrekkelijke optie, niks veranderen betekent dat alles blijft zoals het is en het niet erger kan worden.

 

De dood lijkt soms een aantrekkelijke optie en is op dat moment de enige overgebleven optie die mensen nog zien als ze niet uit het leven kunnen halen wat er in zit. Wie daar geweest is, weet ook dat het geen optie is omdat niemand echt dood wil. Wat mensen wel willen, is een nieuw leven. Zodra er een nieuw levensdoel is, komt er focus en kan de energie gericht worden ingezet. De weg omhoog bestaat dus voor een belangrijk deel uit het herontdekken wie jij bent en wat er belangrijk is in jouw leven. Dat betekent uitzoeken naar waar jouw energie naartoe moet. Persoonlijke waarden zijn een hele goede indicator voor de richting waarin jouw nieuwe leven gestuurd moet worden en waar levensgeluk in het verschiet ligt. Vervulling van persoonlijke waarden om levensgeluk te ervaren lijkt een van de best bewaarde geheimen in onze maatschappij. Het is zo simpel maar bijna niemand kent dit geheim en past het ook toe. Dus vind je persoonlijke waarden en je hebt richting.

 

De uitdaging zit hem er nu in om op zoek te gaan naar die waarden. Dat proces maakt ook weer heel veel los. Het is een weg van ups en downs, van vallen en weer opstaan. Het is ook een weg die je - als het even kan - moet zien te bewandelen met steun van anderen. Hoewel het niet eenvoudig is, raad ik je aan op zoek te gaan naar hulp. Misschien heb je in je eigen netwerk iemand die goed met mensen om kan gaan, misschien is het de huisarts waar je goed mee kunt praten. Belangrijk is dat je zelf op zoek gaat, de oplossing belt zelden aan. Ga zelf op pad, via huisarts naar GZZ of een andere hulpinstantie of kijk of je een therapeut, coach of counselor kunt vinden waar je een klik mee hebt.

 

Twee zaken zijn belangrijk;

1 je moet er je echte gevoel kwijt kunnen zonder het idee te hebben dat bepaalde onderwerpen onbespreekbaar zijn;

2 je moet het gevoel hebben dat je vooruit gaat.

Veel therapeuten schijnen nogal erg van aanhoren en praten te houden maar uiteindelijk gaat het ook om het verwerven van inzichten en het zelf doen. De juiste mensen zullen je met zachte dwang aansporen die wegen in te slaan. Jezelf weer uit die put trekken, is geen gemakkelijke weg maar ik weet uit eigen ervaring en die van anderen dat het leven een hele andere betekenis krijgt als je door dit proces heen bent. Geluk is dan de gewoonste zaak van de wereld en niet onhaalbaar zoals het nu lijkt.

 

Een stukje over de schrijver van dit artikel

Een aantal jaren geleden had ik een leuk klein winkeltje en een online webshop min of meer samen met mijn ex vrouw. We hadden toen het geld en de bedrijfsruimte om er iets leuks van te maken. Mijn ex-vrouw had het achteraf niet zo op het ondernemersleven door het ontbreken van bepaalde zekerheden die dat leven nu eenmaal met zich meebrengt. Het was bij haar veel ‘ja zeggen en nee doen’. De strijd waar we indertijd in belandden heeft er toen toe geleid dat mijn energie na een aantal jaren tot nul gezakt was. Uiteindelijk is ons huwelijk als vuurwerk uit elkaar gespat en was dat ook het einde van mijn onderneming die een belangrijke plaats in mijn persoonlijke leven innam.

 

Het heeft in die tijd weinig gescheeld of ik had een eind aan mijn leven gemaakt. Na anderhalf tot twee jaar in eenzaamheid strijden tegen een zware depressie verdwenen deze gevoelens en kon ik weer langzaam na gaan denken over het opbouwen van een nieuw leven. Het was vooral een eenzame strijd op zoek naar manieren om te overleven en om in te gaan zien dat ik als mens oké was en daarvoor helemaal geen zakelijk succes nodig had. Met die levenservaring heb ik de afgelopen jaren een aantal lotgenoten gecoacht naar een nieuw leven. Dit artikel is dan ook gebaseerd op ervaringen van de afgelopen jaren en eigen onderzoek naar de achterliggende oorzaken van depressie en zelfdoding. In deze periode heb ik ook familie en nabestaanden begeleid maar toch vooral lotgenoten geholpen hun leven weer op de rails te krijgen.

 

Ter afsluiting

Zelfdoding, zelfmoord is een zeer complex onderwerp dat zich niet in een kort artikel even uit laat leggen. Dat blijkt ook wel uit het feit dat de hulpverlening in veel gevallen niet in staat is mensen met een doodswens goed te begeleiden. Vandaag de dag zijn er helaas nog veel psychologen, psychiaters, huisartsen, coaches, counselors, therapeuten, SPV’ers, enz. die het onderwerp zoveel mogelijk uit de weg gaan. Als een hete aardappel worden mensen met een doodwens doorgestuurd omdat hulpverleners de verantwoordelijkheid niet op zich durven nemen.

 

Vanwege de complexheid van deze materie kan ik ook niet in dit artikel even de oplossing aanbieden. Ieder mens is uniek en daarom vraagt ieder mens om een eigen, unieke aanpak. Een mix van verschillende methodieken die afgestemd worden op de behoefte en noodzaken van het moment. Methoden die aanzetten tot ander gedrag met als eindresultaat een nieuw leven. Simpel gezegd willen mensen niet dood maar is het op een gegeven moment de enige uitweg die ze nog zien. Help mensen te ontdekken wie ze zijn. Analyseer hoe mensen zover hebben kunnen komen zodat ze meer inzicht krijgen in de achtergronden. Dat maakt dat mensen gaan snappen hoe het zover heeft kunnen komen. Met de juiste hulp kunnen suïcidalen, na een niet te onderschatten periode van strijd, een nieuwe draad oppakken en kunnen deze mensen aan een heel nieuw leven beginnen. In mijn omgeving ken ik velen die na een relatief korte periode van begeleiding weer in staat zijn zelf het leven op te pakken en vanaf dat moment weer te werken aan verandering van hun gedrag en heling van hun pijn.

 

Met 'een relatief korte periode' bedoel ik enkele maanden. De strijd tegen depressie en suïcidale gevoelens is te vergelijken met een emotionele draaikolk waar mensen zonder hulp bijna niet uitkomen en er uiteindelijk ook in verdwijnen. Het is ook deze draaikolk die al hun energie opeist zodat er nauwelijks nog energie over is voor iets anders. Haal ze weg uit de draaikolk en er blijft energie over om aan andere zaken te werken. Toch blijft het nog een tijd opletten, mensen kunnen alsnog ineens kopje ondergaan maar de gevaarlijkste dreiging (de draaikolk) is dan geen direct gevaar meer. Dat loskomen/losmaken uit de draaikolk is dus cruciaal !

 

De rode draad bij suïcidaliteit draait om het verliezen van de eigen identiteit. Naast therapieën zijn er ook zelfhulpboeken. Twee boeken om mee te beginnen:

Het Zin!boek te vinden op www.zinboek.nl

Het boek IK, gezond egocentrisme, te vinden bij de managementboeken www.hetikboek.nl

 

Zie deze als een eerste opstapje, loop verder gewoon eens de bieb in en kijk daar wat je aanspreekt. Je bent begonnen aan een nieuw avontuur waarbij je alleen zelf weet wat er te ontdekken valt. Luister ook naar wat anderen zeggen en schrijven. In 2 jaar tijd heb ik een kleine 2 meter boek met aan psychologie gerelateerde onderwerpen gelezen. Interessante boektitels kwamen als vanzelf op mijn pad. Daarnaast heb ik nog een counselors opleiding gevolgd. Het heeft voor mij geresulteerd in eindelijk snappen waarom de dingen zo zijn gegaan zoals ze zijn gegaan.

 

Met wat googlen is er ook op internet wel het een en ander te vinden over dit onderwerp. Helaas is niet alles even zinvol en sommige sites staan vol met in mijn ogen bedenkelijke content. Hieronder enkele organisaties die zich bezighouden met zelfdoding.

 

Zo is er het GGZ initiatief www.113online.nl. Hier kun je terecht op het forum en voor een live chat met vrijwilligers die een luisterend voor kunnen bieden en je verder kunnen helpen bij het vinden van een hulpverlener. Een aantal regionale GGZ instellingen organiseren zelf groepsgesprekken met lotgenoten.

Daarnaast is er nu nog EX6, ooit begonnen als lotgenoten vereniging, nu langzaam onderdeel uit makend van 113online.

Voor nabestaanden is er de Ivonne van de Ven Stichting www.ivonnevandevenstichting.nl

In Belgie kun je terecht voor hulp en informatie bij het Centrum ter preventie van zelfdoding (CPZ) www.preventiezelfdoding.be.

 

Naast de reguliere zorg kun je met je verhaal ook terecht bij coaches en counselors die je verder kunnen helpen. Struin rond op internet, kijk op fora wat men schrijft over het onderwerp zelfdoding en hoe lotgenoten daar mee omgaan. Hun verhaal kan jou helpen meer inzicht te krijgen in je eigen gedrag en daarmee helpen tot het verkrijgen van nieuwe inzichten. Ieders situatie is uniek en vraagt om een individuele benadering om te kunnen bepalen welke route genomen kan worden. Twijfel niet te lang, ga, probeer iets en ontdek of het wel of niet past. Ga alleen door met een hulpverlener als je voelt vooruit te gaan. Laat je zeker geen jaar of langer aan het lijntje houden want dan werkt de therapie gewoon niet.

 

Het meest belangrijke wat deze periode mij heeft gegeven is vriendschap met mijzelf en daardoor een rotsvast vertrouwen in mijzelf en in de toekomst.

 

Anoniem reageren op dit artikel

Zoals op elk artikel kun je ook op dit artikel reageren. Nu kan ik mij voorstellen dat je misschien iets wil schrijven maar niet wil dat dit wordt gekoppeld aan jouw online identiteit. Om het toch mogelijk te maken een reactie te plaatsen kun je mij een PM sturen met het verzoek jouw reactie (of een deel) anoniem te plaatsen. Ben je bang dat ook dat teveel van jou prijsgeeft dan kan ik het nog verder anonimiseren door jouw reactie te herschrijven in mijn woorden. Aan jou de keuze welke optie je prefereert.

 

Het spreekt voor zich dat jouw identiteit op geen enkele wijze naar buiten zal komen tenzij jij dat zelf aangeeft.

 

Hulp nodig? Stuur een pm.

Link naar reactie

Aanbevolen berichten

  • 0

Ik heb ook vaak genoeg over zelfdoding nagedacht.

 

Na verloop van tijd heb ik dat maar als een signaal gezien dat ik niet zo gelukkig was. Nu gebruik ik het als een manier om beslissingen te nemen: Ik ga binnenkort dood, welke beslissing zou mij de meeste voldoening geven?

.

 

Nadeel hiervan is dan wel weer dat je dan relatief vaker beslissingen neemt die op de korte termijn positief zijn, maar soms minder op de lange termijn... Zoals een studie kiezen die intrinsiek interessant lijkt, i.p.v. een studie waarmee de kans groter is dat je later een mooie baan kan krijgen.

 

Je opmerking over de wereld beter willen maken... Je bent bezig met de vraag waarom je geen zelfmoord zou plegen / wat het nut is van het leven, dan kom je al snel uit bij het willen helpen van je naasten en de wereld. Het zitten op een kantoor en het proberen te verkopen van zoveel mogelijk toiletborstels is een realiteit voor veel mensen. Hoe meer je over het nut van het leven nadenkt, hoe meer je dit gaat tegenstaan.

 

Psychologisch welbevinden heeft erg veel te maken met de situatie waar je je in bevindt. Vooral met de vrijheid die je ervaart om te kunnen doen en laten wat je wilt, hier bijvoorbeeld een manifesto dat ondermeer de vrijheid die je bij het uitoefenen van je werk hebt, verbindt met gezondheidsrisico's. Om het met het ondernemerschap te verbinden: je moet altijd een paar verschillende strategi-en klaar hebben liggen, en een daarvan is dat je met de onderneming stopt.

 

Ik heb onderhand twee buffers: ik hecht aan mijn waarde om de wereld te verbeteren en ik ben heel wat jaar jaar nodig om dit te bewerkstelligen, en ik heb een aantal dingen waar ik altijd vrolijk van word: een zonnige dag, lopen, fietsen, films, boeken, muziek, sporten, reizen, en ik probeer te onthouden dat ik daar vrolijk van wordt.

 

Het extra tragische van veel zelfmoordgevallen is dat veel van deze mensen heel snel in een depressie zijn vervallen en er maar een eind aan hebben gemaakt. Als ze het nog een tijdje hadden volgehouden, hadden ze afweermechanismes / buffers kunnen ontwikkelen.

 

Ben je echt depressief, moet je ervoor zorgen dat je tijdelijk anti-depressiva krijgt. Lukt het nog wel een beetje, is het praten met vrienden vaak net zo effectief als praten met een psycholoog (heeft onderzoek uitgewezen). Het gaat om het kunnen luchten van je hart, minder om de methode die daarvoor gebruikt wordt.

Link naar reactie
  • 0

Goh……. Ben er helemaal beduusd van….. voor mij een heftige en emotionele column ….en toch had ik het gevoel een reactie te willen geven.

 

Ten eerste mijn complimenten dat je een zo beladen onderwerp zo onder woorden hebt weten te brengen !

 

Ten tweede is het hele verhaal jammer genoeg heel herkenbaar. Het lijkt wel of wij samen ooit eens een avond hebben zitten borrelen en dat je naar aanleiding daarvan dit verhaal hebt geschreven.

 

Ik ben ook mijn bedrijf “verloren”, en na een jaar lang soebatten met de crediteuren kwam er een crediteurenakkoord. Mijn omgeving zag alleen maar, dat ik AL een jaar thuis was en niet werkte. Terwijl ik van ’s ochtends vroeg tot diep in de nacht bezig was met brieven schrijven, faxen verzenden, bellen, opstellen van een akkoord, reageren op reacties en ga zo maar door. Toen de kogel door de kerk was, vond iedereen dat ik dan nu toch onderhand maar eens moest gaan werken….

 

Helaas liep dat anders. Ik was ineens moe. Erg moe. Heel erg moe. Alle energie die ik al die jaren had gehad slipte binnen een week door mijn vingers. Om het kort te houden : Binnen enkele weken had ik een zware depressie / burn-out en was tot niets fatsoenlijks meer in staat. Ik kwam de deur niet meer uit. Niet voor boodschappen of een wandeling, of om bijvoorbeeld eens met mijn gezin over de markt te lopen. Niet snel daarna volgen natuurlijk de geruchten. Aangezien “men” mijn vrouw en kinderen altijd samen zag, en mij nooit meer, waren we natuurlijk gescheiden. En vroeg men in de supermarkt dan ook doodleuk aan mijn vrouw “hoe het er nu mee ging”.

 

Ook andere gevaren komen om de hoek kijken. Waarom zou je ’s middags in het lentezonnetje niet om 15.00 uur een biertje pakken ? En waarom zou je ’s avonds om 23.00 uur naar bed gaan ? Morgenmiddag pak je nog wel even een dutje op de bank, om wat bij te tanken. Niemand die het ziet. En och, je kunt dan ook nog wel een sigaretje opsteken….. En dit groeit van kwaad tot erger.

 

Ook ik heb ooit gedacht dat de wereld beter af was zonder mij. En wat ben ik toch blij dat ik daar nu op terug kan kijken. Mijn dochtertje kwam een poosje geleden terug van een week vakantie met zusje en mama, en toen ze me weer zag, kon ze me alleen maar vasthouden en snikken. Sta je ineens weer met je voetjes op de grond.

 

Gelukkig heb ik wel de stap genomen om hulp te zoeken bij een psycholoog. Wat overigens ook een grote drempel is voor iemand die bekend staat om de zelfredzaamheid (de ondernemer dus). Jammer genoeg worden er maar 7 gesprekken vergoed door de verzekering en daarna moet jezelf betalen. En dat gaat niet wanneer al je centen in het crediteurenakkoord zitten.

 

Ik ben nu heel hard op weg naar de eindstreep. Ik krijg complimenten van mijn omgeving dat ik er weer goed uitzie. Maar ook dat ze weer gewoon met me kunnen praten. Nu ik terughoor hoe mijn gedrag moet zijn geweest en mijn “rare praat”, snap ik waarom er niemand meer bij ons over de vloer kwam. Ook hier begint langzaam aan weer verandering in te komen.

 

Dit proces duurt bij mij nu een anderhalf jaar, en nog steeds zijn er dagen dat het niet lekker gaat, en dat heb ik geaccepteerd. Het worden er immers steeds minder……!

 

Ik zou op iedere zin of alinea van je column kunnen reageren, maar in plaats daarvan neem ik mijn hoge hoed af, en maak een diepe buiging voor een erg goede column die hopelijk veel mensen laat zien, dat ze niet alleen zijn….. en die hopelijk bij andere mensen een hoop begrip kweekt…..dat is misschien nog wel belangrijker.

Link naar reactie
  • 0

Gezondheidsrisico's, relatieproblemen, zware depressies..... Het risico hangt aan een zwaar beroep en aan het beroep van ondernemer. Hoewel je dat laatste bent en niet hebt gekozen. Ik heb het gelukkig in 22 jaar niet meegemaakt. Helaas kun je echter niet altijd de mate van risico zelf bepalen en daar komt nog eens bij dat je verkeerde adviezen kunt hebben gekregen, of door iemand anders op "het verkeerde been" bent gezet.

Deze column gaat uit van het zwartste scenario. Eigenlijk ook het gevolg van het imago dat de ondernemer om zichzelf heeft gebouwd. Probleem is dat een ondernemer gewend is overal verantwoording voor te nemen, waarin je het zelfs verrekt om pech te accepteren en die pech probeert te projecteren als een gevolg van eerdere beslissingen. En ergens klopt dat ook wel, want alle beslissingen vormen een keten en alleen een gesloten keten van positief uitvallende beslissingen, kunnen succes waarborgen. Ondernemerschap op basis van slechts één peiler, kan heel gevaarlijk zijn. Probeer altijd je succes op meerdere peilers te bouwen. Iedere ondernemer maakt mee dat er zaken mislukken en dat er dus peilers verloren gaan. Daarom moet je blijven doorgaan met het bouwen van extra peilers.

Ik vind dit wel een nuttige column, ook al is hij erg wrang.

Link naar reactie
  • 2
In Memoriam
Retired Mod     11,3k 479

Dit verhaal, gezien mijn eigen ervaringen m.b.t. faillisement, raakt mij enorm. Heel veel herkeningspunten. Met name het zorgen voor anderen en vergeten dat je daar 'eigenlijk' zelf behoefte aan hebt. Ook het 'acteurstukje'. Als geen ander kon ik schijngedrag vertonen en hele toneelstukken opvoeren waarin ik altijd de vrolijke hoofdrol had. Ikzelf ben nooit op het punt suïcidal terecht gekomen. Maar twee flessen wijn per dag vond ik heerlijk! Of waren het er meer, omdat ik niet meer kon tellen? Niet dat anderen daar iets van merkten. Immers, ik stond 'gewoon' weer vrolijk op.

Gelukkig voor mij toendertijd, waren er mensen in mijn omgeving die daar doorheen prikte en aan mijn bel trokken. Helaas voor Fred en vele anderen is dat niet altijd zo.

 

Nu weet ik dat hulp vragen, naast alles wat je al 'moet' doen, enorm veel energie kost. Maar je hebt hulp nodig!

Ga er niet vanuit dat mensen begrijpen wat je meemaakt. Maar maak ze wel bewust van wat je meemaakt. Al is het alleen al om het besef.

 

Ik ben sterker uit de strijd gekomen. Maar die strijd heeft enorm veel energie gekost. Energie die ik op dat moment helemaal niet had. Maar door hulp van anderen wel weer heb verkregen.

 

Ik hoop dat een ieder dit dit meemaakt, net als ik, sterker wordt. Dat, een ieder die zichzelf in deze situatie herkent, hulp zoekt waaarmee hij/zij weer de kracht krijgt om te vechten. Denk dan niet "ik ben moe, ik wil niet". Maar denk "ik wil wel, maar hoe?".

 

'Het komt wel goed'. Is een cliché. Maar niets is minder waar. Achteraf is dat namelijk wél zo!

 

Zo heb ik tijdens mijn misére er een positieve wending aan gegeven en HL.nl in concept bedacht. Ik vond namelijk dat ondernemers, door instanties die in het leven zijn geroepen om de ondernemer te ondersteunen, klote worden geholpen. Een zakelijke klacht, die ik had aan anderen tijdens mijn faillisement.

 

Wie behoedt je daarvoor? Waar kun je terecht als je twijfelt aan de adviezen die je krijgt van instanties, waar nagenoeg geen enkele adviseur zelf ooit ondernomen heeft? Waarom nam ik adviezen aan van mensen die niet echt begrijpen wat ondernemen is? Waar zijn de ondernemers die door ervaring begrijpen hoe het wel in elkaar zit? En terwijl ik mijzelf die vraag stelde, werd het concept van dit forum geboren.

De uitvoering ervan hebben we aan Dennis Hettema te danken. Door hem is het concept tot leven gekomen. En vervolgens is het te danken aan vele andere ondernemers die sinds 2002 dit forum levend houden.

 

En natuurlijk moet je als ondernemer, met al het advies dat je krijgt, het wel allemaal zelf doen. En dat is ook écht zo! Je moet zorgen dat je je bedrijf op orde hebt. Niet alleen voordat je begint, maar ook als je eenmaal bezig bent. En dat je jezelf behoedt voor financiële valkuilen om faillisement te voorkomen. Om vervolgens niet in die neerwaartse spiraal te komen die Phoenix hierboven beschrijft. Of... in ieder geval op tijd in te zien dat die er aan komt.

 

Verstandelijk gezien klinkt dit laatste allemaal heel logisch. Toch?

Helaas is voor velen het tegendeel een feit. Want je bedrijf is je passie, je leven. En ten kosten van je eigen leven, overleef je het wel?

De emotionele teloorgang ervan maakt een enorm gat tussen verstand en gevoel. Je verstand kan het niet meer aan. En uiteindelijk krijgt je gevoel de overhand. Tijdens een faillisement de meest negatieve gevoelens die iemand zich maar kan indenken. Je bent immers niet alleen zakelijk failliet, maar emotioneel ook leeg.

 

Ik besefte, na de eerst fase 'beklag aan anderen', dat ik in mijn ondernemerschap niet altijd de beste beslissingen heb genomen. En achteraf bezien gewoonweg niet de juiste keuzes heb gemaakt. Dé klacht aan mijzelf. Disrespect voor mijzelf. Met alle gevolgen van dien.

Waar kun je dan terecht?

'Eigenlijk' niet op dit forum. Ik zeg 'eigenlijk', omdat ik wel vind dat het belangrijk is, dat ondernemers met een fiasco met emotionele gevolgen bespreekbaar moet zijn. Niet alleen voor personen die er nu inzitten en zichzelf herkennen. Maar ook voor de mensen in de omgeving van die persoon, die met dit verhaal meer bewust worden en beter beseffen wat er aan de hand is tijdens én na een faillisement.

 

Ik ben sterk geworden met behulp van anderen. En dan heb ik het niet over de papieren rompslomp, maar over de hulp aan de innerlijke waarden.

Ik ben sterk. Klinkt stoer, want heel soms acteer ik nog wel eens alsof ik sterk ben. Want uiteraard zijn er nog emotionele valkuilen uit het verleden die mij uit mijn evenwicht halen en laten wankelen.

Zo nu en dan heb ik nog wel het één en ander te overwinnen. Wie niet, die het heeft meegemaakt!

Maar als je het eenmaal overleeft, zal je overeind blijven staan en is er weer een toekomst!

 

Herken je je in het verhaal van Phoenix? Doe er dan wat aan.

Niet iets dramatisch, maar wel iets drastisch: vraag om hulp!

Netwerken: Het gaat er niet om wie je bent, maar wie je kent !

Link naar reactie
  • 0

"Quote Phoenix: "Afhankelijk van welke bron je raadpleegt, slikken in Nederland tussen de 500.000 en 1.000.000 mensen een antidepressiva. "

 

Elke psychiater weet dat slikken van antidepressiva weinig effect heeft bij depressies t.g.v. een externe oorzaak zoals verlies van bedrijf of dierbare enz. Alleen bij zgn.endogene depressies ( depressies zonder duidelijke oorzaak van buiten) werken ze wel. Het is van de zotte dat zulk massaal antidepressiva-gebruik wel vergoed wordt door de ziekenfondsen, maar echte praktische hulp bijvoorbeeld aan zakenmensen in problemen niet. Alleen de farmaceutische wordt er beter van. Dat is een grof schandaal in deze tijd van bezuinigingen.

 

Paul

Link naar reactie
  • 0

Wow... heftige column. Eerste reactie was... niet gepast op een forum waar veel startende ondernemers hun enthousiasme en goede raad vandaan halen.

Tweede reactie.. misschien toch wel. Ik denk dat veel ondernemers die nu helemaal achter hun zaak staan, en er diep in geloven zich dit niet realiseren. Hey, ik ook niet. En nu ik het lees wil ik het eigenlijk helemaal niet weten, ik wil er vol voor gaan, en niet met dit risico in het achterhoofd zitten. Ik dacht nog: "Ach, misschien alleen deze persoon", maar aan de reacties te zien is dat niet zo. Toch al 3 ondernemers die dit herkennen!! Ai...

 

 

Weet nog niet wat ik hiermee moet, maar na het lezen hiervan zal het wel in mijn achterhoofd blijven spelen. Dank voor een blik in de donkere kant van het ondernemerschap. Als ondernemer moet je op de hoogte zijn van alle risico's, ook de persoonlijke en emotionele risico's.

En hulde aan jou, dat je er zo over schrijven kunt, lijkt me een duidelijk teken dat je deze 'dark side' hebt overwonnen.

Link naar reactie
  • 5

Om te beginnen wil ik even ingaan op de reactie van QuDo.

Reacties gaan er zeker komen. Wat maakt dat het even kan duren heeft te maken met het feit dat ik wil proberen een weloverwegen reactie te geven. Anders dan veel onderwerpen op dit forum kent dit onderwerp vele invalshoeken. De uiteenlopende reacties tot nu toe onderstrepen dat.

Zo maar even snel een reactie geven op dit onderwerp gaat in mijn ogen niet vandaar dat ik de reacties tot nu toe eerst even heb laten bezinken. Dat betekent dat ik er echt even voor wil gaan zitten om inhoudelijk te reageren, iets wat er bij mij door drukte de afgelopen dagen gewoon niet van gekomen is.

 

 

Ik ben ook mijn bedrijf “verloren”, en na een jaar lang soebatten met de crediteuren kwam er een crediteurenakkoord. Mijn omgeving zag alleen maar, dat ik AL een jaar thuis was en niet werkte. Terwijl ik van ’s ochtends vroeg tot diep in de nacht bezig was met brieven schrijven, faxen verzenden, bellen, opstellen van een akkoord, reageren op reacties en ga zo maar door. Toen de kogel door de kerk was, vond iedereen dat ik dan nu toch onderhand maar eens moest gaan werken….

 

Helaas liep dat anders. Ik was ineens moe. Erg moe. Heel erg moe. Alle energie die ik al die jaren had gehad slipte binnen een week door mijn vingers. Om het kort te houden : Binnen enkele weken had ik een zware depressie / burn-out en was tot niets fatsoenlijks meer in staat. Ik kwam de deur niet meer uit. Niet voor boodschappen of een wandeling, of om bijvoorbeeld eens met mijn gezin over de markt te lopen. Niet snel daarna volgen natuurlijk de geruchten. Aangezien “men” mijn vrouw en kinderen altijd samen zag, en mij nooit meer, waren we natuurlijk gescheiden. En vroeg men in de supermarkt dan ook doodleuk aan mijn vrouw “hoe het er nu mee ging”.

 

Ik denk dat veel mensen die in soortgelijke situatie hebben gezeten al geruime tijd op hun reserves doorgaan tot het moment waarop ook die reserves nu op zijn. Een depressie is namelijk niet iets wat je even in een weekje oploopt zoals je zoals je soms een griepje oploopt. Voor velen is het een sluipmoordenaar die al vele maanden en nog vaker al vele jaren bezig is het leven binnen te dringen. Het gebeurt vaak ook zonder dat je er erg in hebt omdat het met van die kleine stapjes gaat. De grens wordt iedere keer een klein beetje opgerekt. Zou je van de een op de andere dag in die situatie komen dan zou je onmiddellijk signaleren dat het foute boel is. Maar dat signaal is er dus niet juist omdat het met, voor jezelf, nauwelijks waarneembare stapjes gaat.

Helaas is het ook geen zichtbare aandoening. Mensen die niet vooruit te branden zijn worden al snel als lui, gemakzuchtig of onverschillig gezien. Waar iemand die tegen een bijna ongeneeslijke ziekte strijd of maanden moet revalideren na een ernstig ongeluk kan rekenen op veel begrip en steun uit de omgeving gaat dat niet op voor mensen die in een depressie belanden. Er is veel onbegrip over dat wat er tussen de oren zit, het is voor buitenstaanders vaak meer een kwestie van een verkeerde mentaliteit, een gebrek aan inzet en de wil om dingen gewoon even op te pakken.

Een verkeersslachtoffer in het gips heeft er niet om gevraagd, dat begrijpt iedereen. Hoe anders is het voor iemand die depressief is. De omstandigheden die hebben geleid tot de depressie worden vaak aangemerkt als de eigen verantwoordelijkheid en daarmee is het al snel eigen schuld dikke bult verhaal geworden. En waarom zou je medeleven tonen voor mensen die zichzelf in de problemen hebben gewerkt?

 

 

Ook andere gevaren komen om de hoek kijken. Waarom zou je ’s middags in het lentezonnetje niet om 15.00 uur een biertje pakken ? En waarom zou je ’s avonds om 23.00 uur naar bed gaan ? Morgenmiddag pak je nog wel even een dutje op de bank, om wat bij te tanken. Niemand die het ziet. En och, je kunt dan ook nog wel een sigaretje opsteken….. En dit groeit van kwaad tot erger.

 

Zoals ik eerder schreef begeleid ik mensen die het leven niet meer zo zien zitten. Ik kan je vanuit die ervaring vertellen dat het herstelproces anders verloopt voor mensen die nog een dagelijkse/wekelijkse routine hebben door bijvoorbeeld werk. Zodra verplichtingen wegvallen wordt het veel moeilijker om een dagritme vast te houden. Met het wegvallen van dagelijkse bezigheden valt er vaak ook veel discipline weg. Helaas daarmee ook die discipline die nodig is om jezelf aan te sporen om je leven weer op de rails te krijgen.

Je beschrijft het treffend, waarom zou je ‘op tijd’ naar bed gaan, morgen hoeft er immers niks. Ik ziebij veel mensen dat het leven verschuift naar de nachtelijke uren. 3 of 4 uur ‘s nachts je bad al in is eerder regel dan uitzondering. Ook s’ ochtends vind er daardoor een verschuiving plaats. Waarom zou je er om 10.00 uur al uitgaan, die paar dingen die je nog moet doen kunnen later vanmiddag ook nog wel, of morgen, of overmorgen. In vergelijking met een normaal dagritme lijkt het natuurlijk nergens op.

Een van de vervelende neveneffecten hiervan is dat je leven asynchroon gaat lopen met het leven van de gewone wereld. Tegen een depressie vechten is een eenzame strijd, doordat je niet meer synchroon loopt met de omgeving wordt het gevoel van eenzaamheid vaak nog verder versterkt.

 

Toch geloof ik dat de verlammende werking die uitgaat van een depressie een manier van het lichaam is om te herstellen. Je bent niet voor niks doodop. Het is in mijn ogen een onderdeel is van het verwerkings- en veranderproces waar je nu in zit. Een zware depressie komt ook nooit zomaar aanwaaien. Voorafgaand aan de diagnose depressie is er bij veel mensen echt wel het een en ander gebeurt. Is het niet in het recente verleden dan is er vaak een directe link met een gebeurtenis van jaren geleden die zich ineens weer manifesteert.

Depressie wordt ook wel omschreven als periode waarin je je opnieuw oriënteert op het leven. Dat nieuwe oriënteren vloeit voort uit het feit dat je veel verloren hebt en je doorkrijgt dat het zo dus niet werkt. Wie praat met depressieve mensen komt er vaak al snel achter dat deze mensen veel verloren hebben en dat verlies nog niet hebben kunnen verwerken.

Voor sommige is het verlies de jeugdjaren die verpest zijn door geweld en mishandeling. Anderen zijn in een neerwaartse spiraal beland na ontslag. Een economische recessie kan er dan toe leiden dat mensen hun huis kwijt raken en vervolgens dieper ellende wegzakken. Zeker als het ook je naasten treft, zoals je kinderen, kan het gevoel ontstaan dat je naasten beter af zijn zonder jou. Dat is niet anders voor ondernemers die hun bedrijf kwijtraken. Toch zijn ondernemers op dit vlak wel een stuk kwetsbaarder doordat er veel minder vangnetten zijn. Ik haalde al de varkensboeren aan die nergens meer terecht konden en nog slechts de dood als uitweg uit de ellende zagen.

 

Nog even terug naar de verdwenen energie, het maakt in zekere zin niet uit wat er is gebeurt of wat je kwijt bent geraakt. Iedereen die in deze situatie zit ervaart hetzelfde verlies van eigenwaarde, zelfvertrouwen en vaak ook een groot deel van de eigen identiteit.

Het verlies van toekomstperspectief is te vergelijken met het verliezen van een dierbare. In dit geval zou je ook nog kunnen zeggen dat naast het toekomstperspectief je ook nog jezelf bent kwijtgeraakt. Je kunt deze fase dan ook goed vergelijken met de rouw die mensen ervaren na het verlies van een naaste.

Net als mensen die een dierbare verliezen is er in dit geval ook sprake van verlies. Depressie is een periode van heroverweging waarin je op zoek gaat naar nieuwe manieren om weer een nieuw leven op te bouwen. Om daar aan te kunnen beginnen moet je vaak afscheid nemen van je toekomst(plannen). Of je wordt je gedurende deze periode bewust van de feiten die je tot dan niet onder ogen hebt willen komen. Ik ken mensen die hier lange tijd hun kop voor in het zand gestoken hebben. Sommigen lukt het om er doorheen te komen zonder in een depressie te vervallen, maar veel vaker gebeurt het wel en dat blijkt uitstel het nog moeilijker te maken om het leven weer op te pakken.

Zoals ik al zei, het is een proces dat je net als rouwen om het verlies van een dierbare beter niet te lang moet uitstellen. Geef het proces daarom de ruimte om te laten plaatsvinden. Die lusteloosheid draagt ondanks dat het anders voelt ook bij een herstel.

Wel hierbij de aantekening dat dit eerder een proces van maanden is, gaat het langer duren dan loop je het gevaar dat het jaren worden en passiviteit feitelijk je nieuwe leven geworden is. Voor het zover komt hoop ik dat je dan al professionele hulp hebt gevonden die je helpt je leven weer onder controle te krijgen.

 

 

Ook ik heb ooit gedacht dat de wereld beter af was zonder mij. En wat ben ik toch blij dat ik daar nu op terug kan kijken. Mijn dochtertje kwam een poosje geleden terug van een week vakantie met zusje en mama, en toen ze me weer zag, kon ze me alleen maar vasthouden en snikken. Sta je ineens weer met je voetjes op de grond.

 

Voor mij persoonlijk zijn het ook mijn kinderen geweest die mij in leven hebben gehouden op momenten dat het slecht ging.

 

 

Gelukkig heb ik wel de stap genomen om hulp te zoeken bij een psycholoog. Wat overigens ook een grote drempel is voor iemand die bekend staat om de zelfredzaamheid (de ondernemer dus). Jammer genoeg worden er maar 7 gesprekken vergoed door de verzekering en daarna moet jezelf betalen. En dat gaat niet wanneer al je centen in het crediteurenakkoord zitten.

 

Goed dat je zelf de stap genomen hebt om hulp te zoeken en ook te aanvaarden.

Het is jammer dat de zorg in Nederland zo vreemd in elkaar steekt en hulp zo versnipperd is. Verschillende vormen van zorg/hulp komen uit verschillende potjes. Instanties hebben daarnaast zelf ook nog eens een eigen belang als het gaat om het bewaken van budgetten.

Op zich vind ik het wel goed dat mensen meebetalen aan dit soort zorg maar vind ook dat mensen die het echt niet kunnen betalen op de een of andere manier tegemoet gekomen moeten worden. Maar goed, de zorg is een discussie op zich.

 

 

Ik ben nu heel hard op weg naar de eindstreep. Ik krijg complimenten van mijn omgeving dat ik er weer goed uitzie. Maar ook dat ze weer gewoon met me kunnen praten. Nu ik terughoor hoe mijn gedrag moet zijn geweest en mijn “rare praat”, snap ik waarom er niemand meer bij ons over de vloer kwam. Ook hier begint langzaam aan weer verandering in te komen.

 

Dit proces duurt bij mij nu een anderhalf jaar, en nog steeds zijn er dagen dat het niet lekker gaat, en dat heb ik geaccepteerd. Het worden er immers steeds minder……!

 

Dat is een ander punt waarom vechten tegen zelfdoding zo’n eenzaam gevecht is. Je eigen belevingswereld staat zover af van mensen met een gezonde geest dat het voor hun vrijwel ondoenlijk is zich in te leven in jouw gevoelswereld. Dit is volgens mij mede de oorzaak van het onbegrip dat er is voor mensen met een zware depressie. Het is jammer dat juist op het moment dat je onbevooroordeelde hulp nodig hebt vanuit je omgeving juist dan veel mensen afhaken.

Maar zoals ik al eerder schreef, niemand kiest voor een depressie, zelfs al zou het jou enigszins te verwijten zijn dan nog vind ik dat het niet aan anderen is om te oordelen over jouw gevoelswereld en de gevolgen die dat heeft voor bijvoorbeeld jouw energie.

 

Het is goed dat je nu zelf ook die verandering in je omgeving waarneemt, dat mensen weer terugkomen, dat ze je complimenteren met de positieve veranderingen die ze nu waarnemen. Voor veel mensen met een depressie is het vaak erg moeilijk om verandering, en dan met name vooruitgang, te zien. Het zijn dan deze signalen uit de omgeving die een indicatie zijn voor verandering. Veel is subjectief en is dus niet meetbaar. Wel zijn er een aantal manieren waarbij je bijvoorbeeld zelf gevoelsstaten bij gaat houden. Die overzichten kunnen gevoelens beter inzichtelijk maken al blijft het voor de persoon zelf een subjectieve belevenis.

 

Ik zou op iedere zin of alinea van je column kunnen reageren, maar in plaats daarvan neem ik mijn hoge hoed af, en maak een diepe buiging voor een erg goede column die hopelijk veel mensen laat zien, dat ze niet alleen zijn….. en die hopelijk bij andere mensen een hoop begrip kweekt…..dat is misschien nog wel belangrijker.

 

Begrip en het onderwerp bespreekbaar maken is heel belangrijk.

Nederland laat zich er nog wel eens op voorstaan dat dit land geen taboe’s meer heeft, ik denk dat dit onderwerp wat dat betreft aantoont dat het wel degelijk nog steeds een taboe is waar mensen liever niet mee geconfronteerd worden.

Want het is nu net die onbespreekbaarheid die mensen in een nog groter isolement plaats terwijl erover praten al enorm kan helpen in de heling en het vinden van een nieuwe richting in het leven.

 

Hulp nodig? Stuur een pm.

Link naar reactie
  • 0

Ik heb ook vaak genoeg over zelfdoding nagedacht.

Na verloop van tijd heb ik dat maar als een signaal gezien dat ik niet zo gelukkig was. Nu gebruik ik het als een manier om beslissingen te nemen: Ik ga binnenkort dood, welke beslissing zou mij de meeste voldoening geven?

.

 

Nadeel hiervan is dan wel weer dat je dan relatief vaker beslissingen neemt die op de korte termijn positief zijn, maar soms minder op de lange termijn... Zoals een studie kiezen die intrinsiek interessant lijkt, i.p.v. een studie waarmee de kans groter is dat je later een mooie baan kan krijgen.

 

Ik zeg altijd over zelfdoding, het ontstaat doordat er geen levenswens meer is, op termijn ontwikkeld zich dan een doodswens.

Die levenswens is gekoppeld aan het geluk dat iemand ervaart.

Nu is geluk een goed bewaard geheim helaas waardoor in mijn ogen veel mensen het aan zich voorbij laten gaan. Toch is het heel simpel, geluk vind je door te onderzoeken wat voor jou belangrijke waarden zijn in het leven. Door activiteiten te ontwikkelen waar deze waarden in terug komen zul je je veel gelukkiger gaan voelen.

Een gelukkiger mens zal ook steeds meer op zijn gevoel leven en de ratio zal een minder grote rol spelen. Meer op je intuïtie afgaan vanuit zelfvertrouwen maakt ook dat je niet steeds het gevoel hebt alles te moeten controleren en eeuwig bezig te zijn met op je hoede te zijn. Ik heb van dichtbij mensen helemaal de weg kwijt zien raken door overrationalisatie doordat dit leidde tot een vorm van paranoia. Die persoon zag overal complot theorieën. Dat ging op een gegeven moment zelfs zover dat de man er van overtuigd was dat er bij zijn bedrijf mensen van buitenlandse inlichtingendiensten werkten die andere personeelsleden bespioneerden. Daar ontbreekt het gewoon aan contact met de realiteit. Had hij naar de feiten gekeken dan had hij kunnen zien dat het complete onzin was.

 

 

Je opmerking over de wereld beter willen maken... Je bent bezig met de vraag waarom je geen zelfmoord zou plegen / wat het nut is van het leven, dan kom je al snel uit bij het willen helpen van je naasten en de wereld. Het zitten op een kantoor en het proberen te verkopen van zoveel mogelijk toiletborstels is een realiteit voor veel mensen. Hoe meer je over het nut van het leven nadenkt, hoe meer je dit gaat tegenstaan.

 

Mensen die met suicidale gevoelens rondlopen zijn vaak mensen die vroeger erg hun best hebben moeten doen om te overleven in de omgeving waar zij opgroeiden. Voor deze mensen was het belang van anderen in kunnen voelen van belang om te kunnen overleven, geestelijk dan wel lichamelijk.

Het is dan in mijn ogen ook niet gek dat je onder deze groep mensen zeer gedreven strijders vind die zich inzetten voor anderen. Luister je naar de levensverhalen van deze mensen dan zijn die toiletborstels ineens helemaal niet meer zo belangrijk.

 

 

Psychologisch welbevinden heeft erg veel te maken met de situatie waar je je in bevindt. Vooral met de vrijheid die je ervaart om te kunnen doen en laten wat je wilt, hier bijvoorbeeld een manifesto dat ondermeer de vrijheid die je bij het uitoefenen van je werk hebt, verbindt met gezondheidsrisico's. Om het met het ondernemerschap te verbinden: je moet altijd een paar verschillende strategi-en klaar hebben liggen, en een daarvan is dat je met de onderneming stopt.

 

Het welbevinden heeft vooral te maken met hoe je een bepaalde situatie ervaart. Op internetfora merk je soms al hoe anders mensen op eenzelfde vraag kunnen reageren. Ook in de politieke discussieprogramma’s zie je terug dat mensen een programma geheel anders hebben ervaren dan anderen. En dat gaat op voor elke situatie waar mensen in betrokken raken. Aan de feiten kun je niks veranderen, wat je wel kunt veranderen is hoe je een specifieke situatie ervaart. Door er een andere beleving aan te koppelen, door het voorval te analyseren, kan het een hele andere betekenis krijgen.

 

Dat het voor een ondernemer verstandig kan zijn om meerdere ijzers in het vuur te hebben zal ik niet tegenspreken. Waar het mij in dit geval om gaat is hoe je met tegenslag omgaat.

Zelf heb ik een aantal keren gewerkt bij bedrijven die op de rand van de afgrond balanceerden. Het hoe en waarom doet er hier niet zo toe, wat er wel toe doet is dat bij minstens een van deze bedrijven de ondernemer wel degelijk rekening had gehouden met verschillende scenario’s. Waar hij geen rekening mee had gehouden was de explosieve groei van zijn onderneming. En dat liep dus bijna fout af voor het bedrijf.

Waar het mij vooral omgaat is het vertrouwen wat mensen in zichzelf hebben en wat er van overblijft als het misgaat. Bij ondernemers zijn prive en zakelijk nauw met elkaar verbonden. Valt de zaak weg wat blijft er dan van de ondernemer over.

Hoe steviger hij in zijn schoenen staat hoe beter hij met tegenslagen om kan gaan. Een goed noodplan staat daar los van.

 

 

Ik heb onderhand twee buffers: ik hecht aan mijn waarde om de wereld te verbeteren en ik ben heel wat jaar jaar nodig om dit te bewerkstelligen, en ik heb een aantal dingen waar ik altijd vrolijk van word: een zonnige dag, lopen, fietsen, films, boeken, muziek, sporten, reizen, en ik probeer te onthouden dat ik daar vrolijk van wordt.

 

In een gesprek dat ik ooit had met een specilist haalde hij een onderzoek aan naar wat mensen nu werkelijk als geluk ervaren. Anders dan dat veel mensen denken waren dat de meest simpele dingen die helemaal niet eens geld kosten. Dat kan de geur van gemaaid gras zijn als je ‘s morgens op je fiets op weg bent naar je werk. Een zonnetje dat je warm houd op het terras, enz enz.

 

 

Het extra tragische van veel zelfmoordgevallen is dat veel van deze mensen heel snel in een depressie zijn vervallen en er maar een eind aan hebben gemaakt. Als ze het nog een tijdje hadden volgehouden, hadden ze afweermechanismes / buffers kunnen ontwikkelen.

 

Ik heb geen idee wat je hier precies mee bedoelt als je schrijft “Het extra tragische van veel zelfmoordgevallen is dat veel van deze mensen heel snel in een depressie zijn vervallen en er maar een eind aan hebben gemaakt.”

Je wekt bij mij de indruk dat je het zomaar op kunt lopen en binnen een paar weken een einde aan je leven maakt.

De afgelopen jaren heb ik aaridg wat lotgenoten ontmoet (>100) en altijd waren het mensen die al langere tijd met deze gevoelens worstelden. Nooit heb ik meegemeaakt dat mensen in een korte tijd “er maar een eind aan hebben gemaakt”.

 

 

Ben je echt depressief, moet je ervoor zorgen dat je tijdelijk anti-depressiva krijgt. Lukt het nog wel een beetje, is het praten met vrienden vaak net zo effectief als praten met een psycholoog (heeft onderzoek uitgewezen). Het gaat om het kunnen luchten van je hart, minder om de methode die daarvoor gebruikt wordt.

 

Praten is in mijn ogen ook een belangrijk aspect van het helingsproces. Daarnaast is het ook belangrijk dat mensen professioneel worden ondersteunt zodat ze ook kunnen werken aan hun gedragsrepertoire dat moet veranderen willen ze niet steeds hetzelfde blijven meemaken.

Wat betreft anti depressiva, net als PaulGo heb ik ok het idee dat anti depressiva net iets te vaak worden ingezet als symptoom bestrijding en er daarnaast te weinig aandacht is voor therapie en coaching.

 

Hulp nodig? Stuur een pm.

Link naar reactie
  • 1

Deze column komt niet uit de lucht vallen. Dat moge duidelijk zijn. Of deze column op verzoek van de admins is geschreven (in dat geval hulde voor het nemen van zoveel verantwoordelijkheid) of omdat "Phoenix" de initiator is (in dat geval minstens zoveel hulde, maar om andere redenen) maakt niet zo veel uit. Het aantal reacties op deze column - of liever gezegd het uitblijven van een stortvloed aan reacties - bewijst het collectief ongemak dat we ervaren bij het lezen van de column.

 

De één kan meer hebben dan de ander. Sommigen hebben van nature een wat dikkere huid, anderen die hebben door ervaring meerdere lagen eelt gekweekt. Ik heb mijn portie ellende wel gehad. Wat zeg ik, ik heb de gifbeker tot de laatste druppel leeggedronken. Maar nooit, op geen enkel moment is de gedachte bij me opgekomen het op te geven. Het onderwerp zelfdoding staat zo ongelofelijk ver van me af, dat ik me niet kan inbeelden hoe de gedachte zich kan ontwikkelen om uiteindelijk uit het leven te stappen. Dat is geen verdienste van mijn kant of een onvolkomenheid van een ander. Ik heb geen idee waarom de één wel die gedachte ontwikkelt, en de ander daar ontvankelijker voor is. Het is zoals het is en we moeten het er maar mee doen.

 

"Ondernemer" is een beroepsgroep waar veel van iemand gevergd wordt. Lange dagen, veel investeren en vaak de beloning nog ver in het vooruitschiet. Met vermoeidheid, slecht eetpatroon (lunchen!), drank (netwerken!), in sommige gevallen drugs (om de oogleden open te houden), stress (zie drank en drugs), een hoog afbreukrisico, een slecht dagritme en de vrijwel constante eenzaamheid zijn alle ingrediënten aanwezig die verzekeraars erg zenuwachtig maken. Ondernemers een risicogroep noemen in een understatement.

 

Een ondernemer bevindt zich continu op een zelfverkozen eiland. Voor zijn werknemers is hij de alwetende patriarch waar ze al hun problemen en mislukkingen kunnen dumpen. De Baas lost het wel op. Voor zijn klanten is de ondernemer de specialist, de expert, de redder in nood. De klant legt soms letterlijk het voortbestaan van het bedrijf in de handen van één enkele specialist. Vaak hoeft de ondernemer ook thuis niet aan te komen met zijn vragen en onzekerheden. Op die spaarzame vrije zondag wil je partner “even helemaal niets meer horen over dat k*tbedrijf van je.”

 

Kan hij dan terecht bij collega-ondernemers? Welnee, die zijn veel te druk met het ophouden van de schone schijn dat het allemaal zo lekker, lekker, lekker gaat en ze zo druk, druk, druk zijn. Stel je voor, toegeven dat het niet goed gaat, dat je een situatie totaal verkeerd hebt ingeschat, dat je met één beslissing misschien wel 100 gezinnen in de problemen hebt geholpen. De gedachte alleen al...

 

Kijk maar eens naar de verschillen in de YES! en Aaaaarch! draadjes. De succesverhalen worden op eigen conto bijgeschreven, terwijl de lastige momenten voornamelijk een externe oorzaak schijnen te hebben. Niets menselijks is een ondernemer vreemd.

 

Maar wat nu als een Aaaarch!-moment een “holy fuck”-moment wordt? Een mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest. Het (veronderstelde) gezichtsverlies schijnt een belangrijke rol te spelen het psychologisch proces dat vooraf gaat aan “de grote stap”. In 0,4% van de faillissementen wordt de curator geconfronteerd met een ondernemer die niet verder wil. Dit cijfer is al jaren constant. In 2006 werden ca. 8.500 faillissementen uitgesproken. Het aantal zelfdodingen kwam daarbij op 34. Om het plaatje compleet te maken: Het afgelopen jaar (2009) was het aantal faillissementen twee keer zo groot. Dat betekent dat er minimaal 1x per week een ondernemer afscheid neemt van het hier en nu. Aangenomen wordt dat het aantal zelfdodingen zelfs groter is in de fase van een dreigend faillissement, hoewel exacte cijfers hierover ontbreken.

 

Ik vind het wel interessant om te lezen dat mijn theorie dat een faillissement gelijke effecten heeft als het verlies van een dierbare door derden wordt onderschreven. Het bedrijf is voor menig ondernemer zijn of haar “kindje”. Dag en nacht wordt er hard gewerkt om de kleine te laten groeien, worden groeistuipen zo goed mogelijk begeleidt en maar de ouder/ondernemer zich meerdere uren per dag zorgen over de ontwikkeling van zijn oogappel.

 

Zodra dat wegvalt, kun je niet van de ene op de andere dag omschakelen naar een betrekking in loondienst. Net zo min als je makkelijk over het overlijden van je partner of je kind heen kunt stappen. Het heeft tijd nodig om weer open te kunnen staan voor een andere levenspartner, het heeft tijd nodig voor je weer een kinderwens ontwikkelt.

 

Ik ben van mening dat dit een belangrijke reden is waarom de Wsnp voor veel ondernemers “niet werkt”. Als je op dinsdag wordt toegelaten tot de Wsnp, op donderdag de eerste kenismaking met de aan jou toegewezen “Lonneke” op het programma staat, kun je eenvoudigweg niet op maandag enthousiast je eerste sollicitatiebrieven de deur uit doen. Dit “rouwproces” kan maanden en soms wel jaren duren. Ik ken ex-ondernemers die al jaren geen bedrijf meer hebben, maar nog steeds niet zonder droge ogen en zonder weemoedige blik over die periode kunnen praten.

 

Het is een heftig onderwerp, waar we (ik incluis) liever de ogen voor sluiten. Maar helaas, met het groter worden van je netwerk via social media zoals Higherlevel, neemt ook de kans toe dat je wordt geconfronteerd met een collega-ondernemer die zijn lot in eigen hand neemt.

 

Het geloof heb ik lang geleden afgezworen, dus bidden heeft in mijn ogen niet zoveel zin. Hopen wel. En ik hoop met iedere vezel in mijn lijf dat als je in de shit zit, of de shit je schoenen in sijpelt of dat je er tot over je oren inzit, alsjeblieft: Vraag hulp als je er niet uitkomt. Er komen betere tijden. Echt waar.

 

Ik kan er over meepraten.

 

 

 

 

 

En nu ben ik toe aan een Reversed Irish Coffee.

Link naar reactie
  • 0

Het aantal reacties op deze column - of liever gezegd het uitblijven van een stortvloed aan reacties - bewijst het collectief ongemak dat we ervaren bij het lezen van de column.

 

 

En dit wilde ik al dagen kwijt, maar durfde het niet te zeggen. Bedankt voor het verwoorden !

Link naar reactie
  • 0

Dat was me ook opgevallen. Maar als je te mang bij dit onderwerp blijft stilstaan, dan kom je niet meer op gang. Een gelukkig leven is alleen maar mogelijk als je voldoende zaken en dingen hebt om van te genieten. Kom je dagelijks teveel negativisme tegen, dan kan je "geluksbalans" uit het lood slaan. Probeer dus in elk geval zoveel mogelijk relativeren.

 

Ruben maakte een opmerking over mede-ondernemers, waar je geen steun kunt vinden. Ik kan niet goed beoordelen of dat wel zo is. Uit zijn woorden laat hij doorschemeren dat ondernemers nauwelijks iets met elkaar willen hebben. Ik kan daar wel voor een flink deel in meegaan en ook over het "eiland" waar hij het over had. Ik heb zelf de ervaring dat ik behoorlijk kan "sparren" met mijn klanten, maar dat is natuurlijk niet voor elke ondernemer mogelijk. Je weet als ondernemer dat je juist dat ene mooie kunstje wilt flikken en daar heb je geen pottenkijkers bij nodig. Dat is helder. Maar als je dat weet, zet daar dan iets compenserends tegenover.

Grappig is dat voorgaande column en deze column beiden iets belichten dat ook in mijn column naar voren komt, die ik een paar weken geleden het ingeleverd.

Link naar reactie
  • 0

Ben dan benieuwd naar de jouwe, de mijne staat ook in de wachtrij ;)

 

Ik ben het met je eens, je moet één en ander weten te relativeren. Maar het is toch ontzettend opvallend, dat wanneer er over een onderwerp als dit gesproken wordt, men uit alle macht probeert de andere kant op te kijken (of dus te reageren) ?

 

De Ver-van-mijn-bed-Show ? Dit gebeurt bij een collega, maar niet bij mij ? Ik wil het gewoon niet weten ?

 

Ik weet het echt niet, maar m.i. horen ook dit soort problematieken bij het ondernemerschap wat je uitoefent, en hoef je daar je kop niet voor in het zand te steken. Sterker nog, zoals Phoenix aanhaalt, probeer de problemen te doorzien, en prik door het balonnetje heen. Als collega ondernemer zou je dit aan kunnen voelen....... en wellicht een helpende hand of luisterend oor kunnen bieden !

Link naar reactie
  • 0

Vele mooie teksten maar ik wil toch reageren want ik ben allergisch voor woorden als: "Er komen betere tijden en het komt allemaal goed". Nee het gaat niet vanzelf en tijden veranderen.

 

Ik ben iets fatalistischer ingesteld.

Uiteindelijk komt het helemaal niet goed want de ouderdom komt met gebreken en dood gaan we allemaal.

Het leven is in mijn opinie niet van zulk hoge waarde dat het rechtvaardigt om er zelf een einde aan te maken.

Tenzij de pijn langdurig ondraaglijk en ontneembaar is waarmee ik wil zeggen dat ik wel een voorstander van euthanasie ben.

 

Link naar reactie
  • 0

Het leven is in mijn opinie niet van zulk hoge waarde dat het rechtvaardigt om er zelf een einde aan te maken.

Tenzij de pijn langdurig ondraaglijk en ontneembaar is waarmee ik wil zeggen dat ik wel een voorstander van euthanasie ben.

 

 

Sorry hoor, volgens mij heb je één en ander niet helemaal goed begrepen.... >:( >:(

 

Je hebt mij voor vanavond weggejaagd in ieder geval.

Link naar reactie
  • 0

Het aantal reacties op deze column - of liever gezegd het uitblijven van een stortvloed aan reacties - bewijst het collectief ongemak dat we ervaren bij het lezen van de column.

 

 

En dit wilde ik al dagen kwijt, maar durfde het niet te zeggen. Bedankt voor het verwoorden !

 

Ik weet niet of het ongemak is.

Het onderwerp van deze column is even iets anders dan de gangbare fiscale, marketing of wat vind je van mijn webshoponderwerpen.

Dit raakt aan je gevoel, aan je mens-zijn en aan de waarde die je aan dit leven hecht.

 

Ondanks dat ik het al teveel heb meegemaakt om mij heen, en er dus ervaring mee heb, vind ik het gewoon moeilijk om vanuit die gevoelens te reageren op deze column, terwijl normaalgesproken een bericht posten me niet zo bar veel moeite kost.

Niet omdat het ongemakkelijk is, maar omdat ik het moeilijk vind mijn ideeen hierover helder in een bericht te stoppen.

 

Ik heb het tot op heden nog nooit ook maar 1 seconde serieus overwogen maar weet ook dat het, zonder dat je daar zelf erg in hebt, over enige tijd anders zou kunnen zijn.

 

Iedereen kan onder bepaalde omstandigheden in een depressie raken, en ik geloof dat als de klappen maar hard genoeg zijn en op het verkeerde moment komen iedereen uiteindelijk zelfdoding zou kunnen overwegen.

 

Daarom vind ik deze column zo waardevol, omdat hij handvatten geeft om in een vroegtijdiger stadium bepaalde ontwikkelingen te signaliseren

 

Frans

Link naar reactie
  • 0

Sorry hoor, volgens mij heb je één en ander niet helemaal goed begrepen.... >:( >:(

 

Je hebt mij voor vanavond weggejaagd in ieder geval.

Laat je niet wegjagen, ik geef slechts mijn mening en ik ben altijd bereid het een en ander toe te lichten.

 

Ter relativering zag ik vandaag dit filmpje van een man die ondanks zijn handicaps er het beste van probeert te maken.

An inspiration-Nick Vujicic

Link naar reactie
  • 0
Deze column gaat uit van het zwartste scenario. Eigenlijk ook het gevolg van het imago dat de ondernemer om zichzelf heeft gebouwd. Probleem is dat een ondernemer gewend is overal verantwoording voor te nemen, waarin je het zelfs verrekt om pech te accepteren en die pech probeert te projecteren als een gevolg van eerdere beslissingen. En ergens klopt dat ook wel, want alle beslissingen vormen een keten en alleen een gesloten keten van positief uitvallende beslissingen, kunnen succes waarborgen. Ondernemerschap op basis van slechts één peiler, kan heel gevaarlijk zijn. Probeer altijd je succes op meerdere peilers te bouwen. Iedere ondernemer maakt mee dat er zaken mislukken en dat er dus peilers verloren gaan. Daarom moet je blijven doorgaan met het bouwen van extra peilers.

Ik vind dit wel een nuttige column, ook al is hij erg wrang.

 

Het feit dat een ondernemer een zelfstandig opererend mens is maakt het in sommige gevallen juist nog lastiger. Altijd zelf overal de verantwoordelijkheid voor nemen maakt het nog moeilijker om als je er een keer niet zelf uitkomt raad te vragen bij een ander.

Omdat die gewoonte er niet is zal deze ook niet zomaar ontstaan. Verder zitten er in het verleden van deze ondernemer vaak ervaringen die de ondernemer bevestigen in zijn denken dat hij alleen op zichzelf kan vertrouwen. Opnieuw een belemmerende overtuiging die een barrière vormt als het gaat om hulp vragen.

 

Natuurlijk kun je (vanuit rationeel denken) zorgen voor een aantal risico spreidende scenario’s. Dat zal zeker de kans op slechte bedrijfsresultaten voor een (groot) deel kunnen voorkomen. Ik zie daarin sommige ondernemers soms wel erg ver doorschieten met scenario’s een bijna paranoïde angst aan de dag leggen voor het geval het een keer mis zou gaan.

Het is volgens mij juist omdat het onderwerp depressie en zelfdoding nog altijd in de taboesfeer zit dat mensen zo’n barriere ervaren als het gaat om hulp vragen, om uit te spreken dat het niet goed met jou als mens gaat.

 

Hoewel het een morbide onderwerp is vind ik dat geen reden om er niet eens over te schrijven in een wereld die gemiddeld genomen wat verder af staat van het onderwerp zelfdoding en depressie. Dit artikel kan denk ik wel bijdragen aan de algemene bewustwording bij mensen dat een zware depressie met gevoelens er een eind aan te willen maken minder vreemd en uitzonderlijk zijn als mensen denken.

Ik hoop ook dat er meer mensen openlijker over gaan schrijven zodat ook meer mensen zich eerder bewust worden van de psychische processen die er in het onderbewuste van ieder mens zijn. Hoe eerder je deze onderkent hoe eenvoudiger het is om ze aan te pakken en op tijd te zorgen dat het niet van een lichte depressie omslaat in een zware depressie en vervolgens ook nog eens al je levenslust kwijt te raken.

Hulp nodig? Stuur een pm.

Link naar reactie
  • 0

Zijn er cijfers bekend over ondernemers die door depressie in problemen komen?

 

- Jaarlijks aantal zelfdodingen.

- Jaarlijks aantal werkelijk hulp zoekenden.

- Geschat aantal dat eigenlijk hulp zouden moeten zoeken.

 

Beter nog is als die aantallen in percentagen van het totale aantal ondernemers kan worden afgezet.

 

Daarnaast is het misschien ook belangrijk om te weten hoe te verdeling van de cijfers is t.o.v. ondernemers zonder personeel en ondernemers met personeel.

 

Ik vermoed zelf dat er een groot potentieel aan ZZPers bij is gekomen, waarvoor de risico's hoger liggen dan voor andere ondernemers. Vaak worden door een ZZPer de risico's niet, of niet goed onderkend. Maar dat is in principe altijd het geval als je een business opbouwt die enkel tot gewin op korte termijn leidt. Zo'n kaartenhuis kan sneller in elkaar klappen dan het is opgebouwd.

Link naar reactie
  • 0

Dit verhaal, gezien mijn eigen ervaringen m.b.t. faillisement, raakt mij enorm. Heel veel herkeningspunten. Met name het zorgen voor anderen en vergeten dat je daar 'eigenlijk' zelf behoefte aan hebt. Ook het 'acteurstukje'. Als geen ander kon ik schijngedrag vertonen en hele toneelstukken opvoeren waarin ik altijd de vrolijke hoofdrol had. Ikzelf ben nooit op het punt suïcidal terecht gekomen. Maar twee flessen wijn per dag vond ik heerlijk! Of waren het er meer, omdat ik niet meer kon tellen? Niet dat anderen daar iets van merkten. Immers, ik stond 'gewoon' weer vrolijk op.

Gelukkig voor mij toendertijd, waren er mensen in mijn omgeving die daar doorheen prikte en aan mijn bel trokken. Helaas voor Fred en vele anderen is dat niet altijd zo.

Het toneelspel wat er gespeeld wordt is van een raffinement wat helaas weinig mensen doorzien. En hoe paradoxaal het misschien klinkt, er is vaak een grote behoefte om het verhaal kwijt te kunnen, vaak is er de hoop en de verwachting dat iemand er wel doorheen prikt.

Blijft die ‘ontmaskering’ uit dan kunnen mensen daar behoorlijk boos over worden. Zo maak ik nog wel eens mee dat depressieven tegen mij hun boosheid uitten over het feit dat zij zich zo beroerd voelen en dat de omgeving daar maar rekening mee dient te houden.

Als ik vervolgens vraag op welke manier zij dat dan uitspreken blijft het meestal even stil, en zie daar op nieuw de paradox van wat in de wereld van suïcidalen ‘het masker’ heet. Ze willen het masker graag afzetten maar de opeenstapeling van ontkenningen van de eigen situatie maakt het met het voortschrijden van de depressie alleen nog maar moeilijker om er over te gaan praten. Het is een 'leugen' die alleen maar groter word naarmate er meer tijd verstrijkt.

Bang als ze zijn om op hun kop te krijgen; “waarom heb je het niet eerder gezegd”, “waarom hou je ons dan voor de gek met je vrolijke gedrag”.

Gelukkig voor een aantal zijn er mensen die de façade wel doorzien en door de zeepbel heen prikken. Gelukkig ondervinden mensen ook steun en aanmoedigingen vanuit hun eigen netwerk. Maar helaas is dat voor lang niet iedereen weggelegd al was het alleen maar omdat ze hun ’geheim’ zelf in stand houden door er niet over te praten.

 

 

Nu weet ik dat hulp vragen, naast alles wat je al 'moet' doen, enorm veel energie kost. Maar je hebt hulp nodig!

Ga er niet vanuit dat mensen begrijpen wat je meemaakt. Maar maak ze wel bewust van wat je meemaakt. Al is het alleen al om het besef.

Ik ben sterker uit de strijd gekomen. Maar die strijd heeft enorm veel energie gekost. Energie die ik op dat moment helemaal niet had. Maar door hulp van anderen wel weer heb verkregen.

Ik hoop dat een ieder dit dit meemaakt, net als ik, sterker wordt. Dat, een ieder die zichzelf in deze situatie herkent, hulp zoekt waaarmee hij/zij weer de kracht krijgt om te vechten. Denk dan niet "ik ben moe, ik wil niet". Maar denk "ik wil wel, maar hoe?".

 

Voor mensen die nog niet kennis gemaakt hebben met groot verlies gevolgd door een depressie is het bijna niet voor te stellen hoe de beleveningswereld dan in elkaar zit. Met adviezen als “joh, ga gewoon een lekker weekendje weg” bedoelen ze het goed maar voelt het voor iemand met een depressie als een klap in het gezicht omdat zij weten dat een weekendje weg niks oplost.

Terecht zegt Mikky, praat erover, zoek mensen waar je je gevoelens kwijt aan kunt op een manier die voor jou prettig is. Tuurlijk staat lang niet iedereen daar voor open, veel mensen hebben een eigen leven, vaak met hun eigen sores waar ze ook weer niet over praten.Maar praten lucht op, praten haalt even de druk van de ketel, praten maakt dat je even minder hoeft te vechten tegen die gevoelens en er ruimte ontstaat om een andere weg te zoeken.

Ja het kost veel energie, maar ga eens na wat je met die energie kunt doen als je je leven weer op de rails hebt !!!

 

Het klinkt nu misschien wat grof en ongevoelig maar geluk is letterlijk een keuze. Je kiest echt zelf hoe je in jet leven staat en hoe je dat ervaart. Qua energie kost het namelijk net zoveel energie om jezelf de put in te praten als om jezelf de put uit te praten. Het laatste levert ook nog een energie op, waarom zou je dan die keuze maken jezelf ongeluk aan te praten?

Ik weet, het klinkt makkelijk en dat is het als je op de bodem zit zeker niet, het is ook geen proces wat je even in een maandje afrond. Al die veranderingen kosten tijd en vragen om wilskracht.

Dat het absoluut niet onmogelijk is bewijzen de mensen die hier reageren en weten wat het is om zo diep in de put te zitten en er vervolgens toch weer een positieve draai aan te geven.

 

Hou je daar aan vast op momenten dat het helemaal niet meer wil.

 

 

'Het komt wel goed'. Is een cliché. Maar niets is minder waar. Achteraf is dat namelijk wél zo!

 

En achteraf is het makkelijk praten natuurlijk.

Kijk ik nu achterom dan voel ik zelf nog heel goed hoe moeilijk het was en hoeveel tijd er verloren lijkt te zijn gegaan.

Een jaar ergens in een vakantiehuisje op de hei, geen bedrijf om mee bezig te zijn, niet de kracht om iets te gaan doen. Zou sowieso niet gekund hebben want mijn korte termijn geheugen deed het zo slecht dat werken gewoon gevaarlijk was geweest.

Toch is die tijd niet verloren gegaan, meer dan een meter boek is er in dat jaar doorheen gegaan. Ook bleek ik het in me te hebben anderen te kunnen motiveren om door te gaan met het leven en hen te kunnen helpen het leven een nieuwe richting te geven.

Wat ik er voor terugkreeg was heel veel kennis en nieuwe inzichten. Ik denk dat er geen periode in mijn leven is geweest waarin ik in korte tijd zoveel heb geleerd over zoiets belangrijks als het leven zelf.

Dus ja, geen pensioen opgebouwd, niks verdient, alleen maar kosten, maar wel onbetaalbaar in mezelf geïnvesteerd !

 

 

Zo heb ik tijdens mijn misére er een positieve wending aan gegeven en HL.nl in concept bedacht. Ik vond namelijk dat ondernemers, door instanties die in het leven zijn geroepen om de ondernemer te ondersteunen, klote worden geholpen. Een zakelijke klacht, die ik had aan anderen tijdens mijn faillisement.

Wie behoedt je daarvoor? Waar kun je terecht als je twijfelt aan de adviezen die je krijgt van instanties, waar nagenoeg geen enkele adviseur zelf ooit ondernomen heeft? Waarom nam ik adviezen aan van mensen die niet echt begrijpen wat ondernemen is? Waar zijn de ondernemers die door ervaring begrijpen hoe het wel in elkaar zit? En terwijl ik mijzelf die vraag stelde, werd het concept van dit forum geboren.

De uitvoering ervan hebben we aan Dennis Hettema te danken. Door hem is het concept tot leven gekomen. En vervolgens is het te danken aan vele andere ondernemers die sinds 2002 dit forum levend houden.

 

Een mooi voorbeeld van hoe het kan gaan. En zo ken ik meer voorbeelden van mensen die na een periode van tegenslag zichzelf herontdekten en meer zichzelf geworden zijn en daarna wel successen behalen die eerder uitbleven.

Zonder dat we het merken zijn er namelijk veel mensen (daar hoef je geen depressie voor te hebben) die met belemmerende overtuigingen rondlopen. Die weerhouden mensen ervan die dingen te doen die ze leuk vinden of goed kunnen. Dat kan iemands leven behoorlijk bederven en zijn ook vaak een van de achterliggende oorzaken van disfunctioneren.

Een zware depressie kan met de juiste hulp zo leiden tot inzichten in gedrag waarin belemmerende overtuigingen een negatieve rol speelden. Ga je die doorzien dan kun je je gedrag veranderen en ontstaat er letterlijk een nieuwe wereld die je heel anders ervaart.

Ik heb het dan natuurlijk over het zelfbeeld, het zelfvertrouwen, hoe sterker je word hoe meer je durft en kunt.

 

Die veranderingen hebben een enorme invloed ook op je netwerk. In een paar jaar tijd heb ik diverse malen mijn contactpersonen lijsten vrijwel helemaal leeggehaald omdat ik ontdekte dat ik met die mensen niets meer had.

Dat had tot gevolg dat ik ineens tijd had voor nieuwe mensen die met dingen bezig waren die mij op dat moment bezighielden.

Voor mij is dit een van de indicatoren geweest waaruit ik kon afleiden dat ik bezig was met groei en ontwikkeling.

 

 

En natuurlijk moet je als ondernemer, met al het advies dat je krijgt, het wel allemaal zelf doen. En dat is ook écht zo! Je moet zorgen dat je je bedrijf op orde hebt. Niet alleen voordat je begint, maar ook als je eenmaal bezig bent. En dat je jezelf behoedt voor financiële valkuilen om faillisement te voorkomen. Om vervolgens niet in die neerwaartse spiraal te komen die Phoenix hierboven beschrijft. Of... in ieder geval op tijd in te zien dat die er aan komt.

 

Hier zit een shift in je mindset. Veel mensen met een depressie voelen zich slachtoffer van de omstandigheden, hebben het idee dat hun alles overkomt en rampspoed onafwendbaar is. Wat ze dan nog niet inzien is dat ze veel rampspoed aantrekken en daardoor juist van de regen in de drup geraken, keer op keer. Let op, dit heeft niets met schuld te maken !!

Wat je dan ziet is dat veel mensen (tijdelijk) in een slachtofferol blijven hangen. Hoe anders wordt het als je mensen laat zien dat ze als ze zelf de verantwoordelijkheid over hun eigen leven terug eisen alles gaat veranderen.

Als ze dan de inzichten ontwikkelen die hun laten inziendat veel situaties wel degelijk te voorkomen zijn door ander gedrag, door een ander zelfbeeld, dan komt ook de levensvreugde weer terug. Niet langer ben je slachtoffer van de omstandigheden maar zit je zelf weer achter het stuur van je eigen leven.

Dus verander je minset in Yes I can, zie ook mijn onderschrift trouwens, ook dat gaat over zelf het initiatief en de verantwoordelijkheid voor je eigen leven nemen, niet bang zijn voor angsten die je ervan weerhouden te groeien.

 

 

Verstandelijk gezien klinkt dit laatste allemaal heel logisch. Toch?

Helaas is voor velen het tegendeel een feit. Want je bedrijf is je passie, je leven. En ten kosten van je eigen leven, overleef je het wel?

De emotionele teloorgang ervan maakt een enorm gat tussen verstand en gevoel. Je verstand kan het niet meer aan. En uiteindelijk krijgt je gevoel de overhand. Tijdens een faillissement de meest negatieve gevoelens die iemand zich maar kan indenken. Je bent immers niet alleen zakelijk failliet, maar emotioneel ook leeg.

 

Ik las gisteren iets over een onderzoek dat onder andere aantoonde dat mannen bij een echtscheiding een grotere klap krijgen dan vrouwen. Dat werd verklaart doordat een man meestal alleen zijn vrouw heeft als partner en alleen met haar intieme gevoelens deelt. Valt de partner weg dan raakt de man zijn beste maatje kwijt waar vrouwen vaker over een groter netwerk van vriendinnen beschikken die deze ontstane leegte voor een groot deel opvangen.

 

Iets soortgelijks kun je stellen voor de ondernemer die bij een faillissement een deel van zichzelf kwijtraakt en als gevolg daarvan ook nogal eens zijn gezin ook kwijtraakt. En dat hakt er emotioneel gezien flink op in.

 

 

Ik besefte, na de eerst fase 'beklag aan anderen', dat ik in mijn ondernemerschap niet altijd de beste beslissingen heb genomen. En achteraf bezien gewoonweg niet de juiste keuzes heb gemaakt. Dé klacht aan mijzelf. Disrespect voor mijzelf. Met alle gevolgen van dien.

Waar kun je dan terecht?

'Eigenlijk' niet op dit forum. Ik zeg 'eigenlijk', omdat ik wel vind dat het belangrijk is, dat ondernemers met een fiasco met emotionele gevolgen bespreekbaar moet zijn. Niet alleen voor personen die er nu inzitten en zichzelf herkennen. Maar ook voor de mensen in de omgeving van die persoon, die met dit verhaal meer bewust worden en beter beseffen wat er aan de hand is tijdens én na een faillisement.

 

Dat een mens na een faillissement of een andere tegenslag emotioneel aan de grond kan zitten is goed, het heeft namelijk een signaal functie. Er is iets gebeurt dat grote invloed heeft op het geestelijk welbevinden en dient te veranderen. Dat geldt voor verlies van een dierbare maar evengoed voor aan depressie gerelateerde verliezen zoals echtscheiding, faillissement, traumatische ervaring enz.

Zou dat effect er namelijk niet zijn dan zou je weer verder gaan met het leven en met het onveranderde gedrag het gevaar lopen in herhaling te vervallen. Nu overleef je misschien een keer een aanrijding met een auto maar een tweede keer kan wel eens heel anders aflopen. En zo is het ook met gedrag dat niet dat oplevert wat jij nodig hebt om je gelukkig te voelen.

 

Een van de belangrijkste dingen die ik mezelf geleerd heb is dat ik mijn eigen beslissingen met respecteren. Net als ieder ander mens neem ik geen beslissingen waarvan ik van te voren weet dat ze slecht voor mij of mijn omgeving aflopen. Voor je een beslissing neemt weeg je die altijd eerst af met de kennis en inzichten die je dan hebt. Waarom zou ik dan achteraf schuldgevoelens ontwikkelen als ik toen naar eer en geweten heb gehandeld ?

Pakt het later verkeerd uit dan is het jammer maar niet jouw schuld, het was toen een verkeerde keuze.

 

Er is nog iets anders wat ik in ben gaan zien, ik denk niet langer in goed en fout. Ik denk in goede keuzes en keuzes die minder goed zijn uitgepakt dan ik had verwacht. Dat haalt meteen de angel van fout eruit, die fout is er namelijk niet, het is geen fout maar een verkeerde keuze. Aan de feiten verandert het niets maar wel aan hoe je met die verkeerde keuze verder omgaat. Door niet te denken in fout wordt het ook makkelijker, want je hebt niet meer schuldgevoel dan gerechtvaardigd is voor die keuze, om te leren van deze verkeerde keuzes.

 

 

Ik ben sterk geworden met behulp van anderen. En dan heb ik het niet over de papieren rompslomp, maar over de hulp aan de innerlijke waarden.

Ik ben sterk. Klinkt stoer, want heel soms acteer ik nog wel eens alsof ik sterk ben. Want uiteraard zijn er nog emotionele valkuilen uit het verleden die mij uit mijn evenwicht halen en laten wankelen.

Zo nu en dan heb ik nog wel het één en ander te overwinnen. Wie niet, die het heeft meegemaakt!

Maar als je het eenmaal overleeft, zal je overeind blijven staan en is er weer een toekomst!

 

Het is erg fijn voor mensen als ze deze strijd niet alleen hoeven te voeren maar zich gesteund voelen door hun omgeving. Steun helpt je bij het helingsproces maar neemt niet weg dat het wel je eigen verantwoordelijkheid blijft.

Een hulpverlener kan helpen zoals een boekhouder een ondernemer kan helpen. Uiteindelijk moet je het net als met ondernemen zelf doen. Ga je er bewust mee aan de slag dan levert je dit uiteindelijk heel veel op. Nu klinkt dat utopisch omdat je simpelweg pas kunt zien wat er allemaal te winnen valt als je achter je kijkt. Sta je nog aan het begin dan zul je het moeten doen met wat mensen met soortgelijke ervaringen erover zeggen.

 

Herken je je in het verhaal van Phoenix? Doe er dan wat aan.

Niet iets dramatisch, maar wel iets drastisch: vraag om hulp!

 

Precies, je bent echt niet de enige, met 400.000 Nederlanders weet je dus dat 1 op de 50 ook met deze problemen rondlopen.

Laat ik dat eens in een alledaags perspectief plaatsen. Als ik op zaterdagochtend naar de supermarkt loop dan kom ik zeker een paar honderd mensen tegen. Van die mensen zijn er dus zeker 4 of meer die met soortgelijke gevoelens worstelen.

Dus waarom zou jij jezelf een nieuwe toekomst ontzeggen doordat je nu even niet die stap durft te nemen om hulp te zoeken.

 

Met kiespijn blijft niemand rondlopen, waarom zou je dan met emotionele pijn wel rond blijven lopen ?

Hulp nodig? Stuur een pm.

Link naar reactie
  • 0
Elke psychiater weet dat slikken van antidepressiva weinig effect heeft bij depressies t.g.v. een externe oorzaak zoals verlies van bedrijf of dierbare enz. Alleen bij zgn.endogene depressies ( depressies zonder duidelijke oorzaak van buiten) werken ze wel. Het is van de zotte dat zulk massaal antidepressiva-gebruik wel vergoed wordt door de ziekenfondsen, maar echte praktische hulp bijvoorbeeld aan zakenmensen in problemen niet. Alleen de farmaceutische wordt er beter van. Dat is een grof schandaal in deze tijd van bezuinigingen.

 

Ik ben het met je eens dat het er voor mij ook op lijkt dat antidepressiva vaak de enige behandeling is die depressieve mensen krijgen. En dat is helaas alleen symptoom bestrijding. Waarom het in Nederland zo werkt is denk ik te kort om hier helder te krijgen en is in mijn ogen ook een hele andere discussie die meer thuishoort op fora waar men over de effectiviteit van de zorg discussieert.

Wat ik van veel mensen heb gehoord is dat het in de zorg simpelweg ontbreekt aan voldoende financiële middelen om deze zorg te kunnen verlenen. Ander punt wat helaas ook regelmatig naar voren komt is dat mensen zich veelal niet gehoord voelen. Veel hulpverleners schijnen veel moeite te hebben met het inleven in de belevingswereld van de client.

Dat draagt natuurlijk ook niet erg bij een goede relatie tussen client en hulpverlener en maakt op voorhand al dat het gewoon niet gaat werken.

Verder spelen er allerlei belangen van verschillende stakeholders mee. De psycholoog zal misschien wat sneller antidepressiva voorschrijven op het moment dat zijn agenda toch al overloopt en hij niet weet hoe hij al die mensen moet helpen.

Behandelingen kosten geld en dan krijg je weer de discussie wie nu wat moet gaan betalen. Sommigen vinden het de taak van de werkgever (als het om een werknemer gaat). De werkgever zegt op zijn beurt, ik draag al bij in de ziektekosten verzekering van mijn werknemer dus je moet bij de zorginstanties zijn. En ook die hebben vaak weer met allerlei potjes te maken waardoor de zorg die nodig is niet altijd goed op elkaar af te stemmen is door die tegenstrijdige belangen.

 

 

Met de kennis die ik heb opgedaan denk ik dat het mogelijk is om bijna kostenneutraal mensen in zeer korte tijd van de ergste vorm van depressie af te helpen. Ik baseer dat op mijn eigen ervaringen,op waarnemingen gedaan bij andere depressieven en op wetenschappelijke en verifieerbare onderzoeken gedaan buiten het domein van de psychologie die verband houden met de psyche van de mens.

En dan loop je net als met andere innovaties tegen machtsblokken aan, tegen mensen die hun fort verdedigen en niet willen zien welke resultaten er op andere minder conventionele manieren te bereiken zijn.

Hulp nodig? Stuur een pm.

Link naar reactie
  • 0

Wow... heftige column. Eerste reactie was... niet gepast op een forum waar veel startende ondernemers hun enthousiasme en goede raad vandaan halen.

 

Zelf wilde ik al heel lang een keer een artikel over deperessie en zelfdoding schrijven in relatie met ondernemerschap.

Omdat ook ik mij al een tijdje afvroeg of een dergelijk onderwerp wel past op een forum als Higherlevel heb ik het lang voor mij uitgeschoven totdat we hier op het forum met de feiten werden geconfronteerd. Ik heb toen eerst overleg gehad met enkele mods om hun mening te horen over het onderwerp. Toen zij positief reageerden ben ik aan het schrijven geslagen.

 

Tweede reactie.. misschien toch wel. Ik denk dat veel ondernemers die nu helemaal achter hun zaak staan, en er diep in geloven zich dit niet realiseren. Hey, ik ook niet. En nu ik het lees wil ik het eigenlijk helemaal niet weten, ik wil er vol voor gaan, en niet met dit risico in het achterhoofd zitten. Ik dacht nog: "Ach, misschien alleen deze persoon", maar aan de reacties te zien is dat niet zo. Toch al 3 ondernemers die dit herkennen!! Ai...

 

Volgens mij is het mooie aan een forum als dit dat je heel veel informatie in het onderbewuste opslaat en het weer boven komt op het moment dat je het nodig hebt. Ik hoop dat ondernemers dit artikel vooral ter kennisgeving aannemen en mochten ze ooit in de problemen komen dat dit onderwerp hun dan aanspoort om sneller aan de bel te trekken en zo zichzelf veel ellende besparen.

 

Weet nog niet wat ik hiermee moet, maar na het lezen hiervan zal het wel in mijn achterhoofd blijven spelen. Dank voor een blik in de donkere kant van het ondernemerschap. Als ondernemer moet je op de hoogte zijn van alle risico's, ook de persoonlijke en emotionele risico's.

En hulde aan jou, dat je er zo over schrijven kunt, lijkt me een duidelijk teken dat je deze 'dark side' hebt overwonnen.

 

Je moet/hoeft er niks mee, sla het op in je onderbewuste, wie weet kun je er ooit iemand mee helpen door te verwijzen naar dit artikel.

 

 

Bij de KvK en bij de bank krijgen mensen tegenwoordig al allerlei adviezen mee over de risico’s van het ondernemen. Van mij hoeft het niet zover te gaan dat mensen daar ook nog eens worden gewaarschuwd voor een mogelijke depressie als het ondernemen niet oplevert wat mensen er op voorhand van hebben verwacht.

Laat mensen alsjeblieft gewoon lekker enthousiast aan ondernemen beginnen, mensen gaan waarschuwen voor elk potentieel gevaar verlamt alleen maar onnodig en daar wordt een mens zeker niet gelukkig van ;)

Hulp nodig? Stuur een pm.

Link naar reactie
  • 0

Helaas kunnen we weer een bekende ondernemer toevoegen aan de lijst van zelfdodingen.

 

Maandag 28 juni werd er nogal geheimzinnig over het overlijden van Sjoerd Kooistra gedaan. Dat was voor veel mensen reden om te speculeren. Voor mij persoonlijk wees alle berichtgeving toen al op een zelfdoding alleen wilde men vanwege het verleden van Kooistra in mijn ogen al het andere uitsluiten.

 

Gisteren, 1 juli, werd officieel bevestigd dat Kooistra door zelfdoding om het leven is gekomen.

Op Nu.nl: Kooistra pleegde zelfmoord

De Volkskrant: Sjoerd Kooistra pleegde zelfmoord

 

Het is in mijn ogen opnieuw een zelfdoding die het gevolg is van de taboesfeer en het feit dat de reguliere zorg op geen enkele manier adequaat in kan spelen op de acute nood van mensen met problemen.

In mijn ogen toont ook de dood van Kooistra weer aan dat zelfdoding onder alle geledingen van de bevolking voortkomt.

 

Buiten het feit dat het opnieuw een mensenleven eist trek ik mij dit persoonlijk toch wel aan omdat ook Sjoerd Kooistra geholpen had kunnen worden om vanuit de shit waar hij inzat uit te komen en verder te leven.

 

De afgelopen maanden had ik een ondernemer onder mijn hoede die in 2 maanden tijd vanuit het diepe dal ,met hulp, zelf in staat is gebleken een geheel nieuw leven op te bouwen. De onderneming is in de slaapstand gezet, een nieuwe baan werd gevonden die helemaal past bij de competenties van deze voormalig ondernemer. De belemmerende overtuigingen en verlies uit het verleden zijn teruggebracht tot verwerkbare proporties.

Deze ondernemer kan nu weer genieten van het leven, iets wat nog geen 2 maanden geleden voor absoluut onmogelijk werd gehouden.

Hulp nodig? Stuur een pm.

Link naar reactie
Gast
Dit topic is nu gesloten voor nieuwe reacties.
Hide Sidebar
  • Wil je onze Nieuwsflits ontvangen?
    Deze verzenden we elk kwartaal.

  • Wie is er online?
    11 leden, 284 Gasten

  • Breng jouw businessplan naar een higher level!

    Op dit forum worden alle onderwerpen m.b.t. ondernemerschap besproken.

    • Stel jouw ondernemersvragen
    • Antwoorden/oplossingen van collega ondernemers
    • > 75.000 geregistreerde leden
    • > 100.000 bezoekers per maand
    • 24/7 bereikbaar / binnen < 6 uur antwoord
    •  Altijd gratis

  • Ook interessant:

    Ook interessant:

×
×
  • Nieuwe aanmaken...

Cookies op HigherLevel.nl

We hebben cookies geplaatst op je toestel om deze website voor jou beter te kunnen maken. Je kunt de cookie instellingen aanpassen, anders gaan we er van uit dat het goed is om verder te gaan.