Calimero-imagoperikelen

[Hans v N]

Op de voorlaatste offline Higherlevel.nl-bijeenkomst moest ik tijdens een van de vele leuke gesprekken toegeven dat ik eigenlijk geen echte ondernemer was. Of wellicht was ik dat wel, maar wel dan bij mezelf in dienst. Snap je het nog? Ik wil wel de lusten van het ondernemerschap maar niet de lasten. Zo wil ik niet te veel risico en geen personeel, maar wel veel vrijheid, een beetje lol in mijn werk en liefst ook een redelijk inkomen.

 

Inkomen overigens bewust op de laatste plaats. Ik heb namelijk een vrouw met een mooie baan. Daardoor is de druk duidelijk minder. Hoewel, ik las laast dat degene met de hoogste bijdrage ook het meest te vertellen heeft in huis. Dus toch een beetje druk. Maar een tweede huis met zwembad of een Ferrari boeien me in het geheel niet. Sterker, ik vind de mensen die echt fortuin najagen een tikje zielig. Want als je die Ferrari hebt, ben je nog steeds een zielenpoot voor de toppertjes met een privé-jet.

 

Echter als je klein bent en dat ook uitstraalt, willen anderen je op een of andere manier graag aan het handje nemen. In eerste instantie voelt dat wel goed zo’n grote warme hand. Maar al snel wordt duidelijk dat die toch echt niet gratis is.

 

Vóór ik met mijn huidige groothandel tot een vruchtbare samenwerking kwam heb ik eerst bij drie andere groothandels aan het handje gelopen. Het kwam er al snel op neer dat ik weliswaar ondernemer was, maar wel precies moest doen wat de groothandel dicteerde. Wel exclusiviteit, maar geen verplichtingen van hun kant. De prijs bepaalden zij en daarmee ook mijn marge. Ook de grote klanten die ik met veel moeite binnen sleepte, moest ik overdragen.

 

Gelukkig krijg je het spel op een gegeven moment door. Net als elke kleuter die op een gegeven moment niet meer aan het handje wil lopen. Ook de grotere klanten voor mijn andere activiteiten proberen me als 50plus-jarige Calimero nog weleens aan het handje te nemen. Maar ik hou tegenwoordig mijn handen stijf in mijn zakken.

[Iwan van Geelen]

@ Hans volgens hou je niet altijd je handen stijf ik je zakken, volgens mij haal je ze met volle overtuiging vaak genoeg uit die zakken om de volgende(n) calimero(s) aan het handje te nemen en te helpen!

[Hans v N]

Mooi beeld. Als kleuters hand in hand. En dan maar hopen dat de andere kleuter geen wratten heeft ;D

 

Dar gaat het inderdaad om, helpen. Maar als grote jongens helpen willen ze als tegenprestatie wel de baas over je spelen. Laat dat nu net de reden zijn om ondernemer te worden.

 

Dat is het spanningsveld wat je als (bewust) kleine ondernemer dagelijks tegenkomt. Tot je een keer laat zien dat je welliswaar klein bent maar daarom wel uniek en in staat buitengewone service te leveren. En dat je zelf klein bent maar onderdeel van een heel krachtig netwerk en heel sterke vrienden hebt.

 

 

[Hans van den Bergh]

Mooie column Hans, met herkenbare analogie.

 

Ook mijn vrouw is tegenwoordig trouwens de 'groot'verdiener thuis en ik pak links en rechts wat opdrachten en projectjes aan, maar samen runnen we de B&B en hebben we zelfs uitbreidingsplannen om het ondernemen in de gastvrijheidsbranche helemaal samen te doen. Zo is er toch een zeker evenwicht, maar die is gebaseerd op heel veel dingen, en geld is er slechts een klein onderdeel van.

 

Waar ik bij jouw column ook aan moest denken: midden jaren '70 van de vorige eeuw las ik een interview met acteur Anthony Quinn, die vertelde over de basis van zijn succes. Hij legde uit dat hij als kleine jongen met zijn opa aan het wandelen was en op een gegeven een muntje op de grond zag liggen. Toen zijn opa zag dat hij het gevonden geldstuk op wilde rapen, kreeg de jonge Anthony een flinke schop onder zijn kont en opa waarschuwde hem: "Maak nooit een buiging voor geld!"

Ik vind dat mijn hele leven al een waardevolle waarschuwing, ik moet dan ook erkennen dat ik heel kwetsbaar ben als ik mij puur door geld en gewin laat leiden en als ik dat los lan laten, mij juist sterker voel en ook sterker profileer.

 

Succès en groet,

 

Hans

[P.J.]

We lopen allemaal tegen grenzen aan en dat kan vervelend en op z'n minst frustrerend, uitpakken. De kleine eenmans-ondernemer kan alleen overleven als hij/zij producten levert die nieuw zijn en markt veroveren. Andere grote bedrijven zien de bedreiging dan al snel en passen hun producten aan, zodat je al snel van die tegenwerking gaat merken. Vooral omdat die grote bedrijven producten/diensten met elkaar kunnen combineren en jij niet. Dat vraagt om heel wat slimheid en tactisch inzicht. Ik heb de ervaring dat je als kleine jongen alleen kunt overleven door op alle terreinen voortdurend te blijven innoveren en ontwikkelen. Hoe beter je daarin slaagt, hoe meer de uiteindelijke waarde van je toko kan zijn, als het uiteindelijk zover komt dat een grote jongen je uit de weg wil ruimen door overname. Het voortdurende duel tussen je fysieke mogelijkheden en je financiële limiet, vraagt enorm veel energie en soms ook spanning als zaken net wat anders gaan als gepland. Grote jongen hebben daar minder last van en kunnen gemakkelijk een tas gebakken lucht inzetten om middelen te creëren. Helaas zullen wij dat met ons charisma moeten doen......

[Hans v N]

Innoveren is inderdaad een prima overlevingsstrategie. Maar dat moet je volgens mij niet beperken tot producten. Juist niet. Want die zijn inderdaad meestal snel te kopiëren. Als kleine ondernemer ben je in staat om heel snel tot een innovatief business model te komen en waar nodig razend snel te schakelen.

 

Heb nog niet zo lang geleden mijn business model aangepast. En dat was zeer succesvol. Een verdubbeling van de omzet in één jaar en een nog betere winst.

 

Klassiek in mijn branche is de keten fabrikant/merkhouder - groothandel - detailist. Er is, om diverse redenen (o.a. wetgeving en octrooien), amper sprake van echte innovatie op productniveau. De fabrikant houdt voorraad om de diverse groothandels te beleveren. Omdat het een seizoensproduct is worden de groothandels gestimuleerd om ook buiten het seizoen in te slaan. De groothandel houdt dus een behoorlijke voorraad om de detailisten te beleveren. De voorraadkosten lopen behoorlijk op. En omdat de producten in het detailhandelskanaal worden gebruikt om klanten te lokken en dus tegen zeer lage marge verkocht wordt, is de enige die er nog redelijk aan verdient de fabrikant/merkhouder.

 

Mijn nieuwe business model is een stuk eenvoudiger. Ik heb enkele geoctrooieerde recepten die onder geheimhouding rechtstreeks van fabriek naar detaillist gaan. Heb daar een merk voor gemaakt (Frizz, zie hieronder) en voor de grotere gaat het onder het huismerk. De voordelen zijn enorm, en niet alleen voor mij. De detaillist richt de aandacht nu op het huismerk waardoor het stunten met het A merk veel minder wordt en hij ook daar meer aan verdiend. De groothandel kan zich beter richten op producten die wel geld in het laatje brengen. En de A merk fabrikant ziet meer rust op de markt waardoor nieuwe grotere spelers amper voet aan de grond krijgen en er minder prijsdruk is.

Voor mensen die hun model eens tegen het licht willen houden of iets helemaal nieuws willen uitdenken adviseer het boek / de methode van Alex Osterwalder.

 

 

[Ron Berk]

Eerlijke column. Je geeft aan dat je niet streeft om aan de top te komen en zodoende zal je daar ook nooit komen. Omdat je hier echter tevreden mee bent zit je goed.

 

Ik denk dat de meeste ondernemers zo zijn. We doen maar wat omdat we er goed in zijn, maar echte ambitie is spaarzaam.