• 0

Zo ben je programmeur en zo ben je speelgoed importeur en distributeur: [deel 3] New York here I come!

In Memoriam
Retired Mod     11,3k 479

Op dit moment merken we de aantrekkende vraag naar ons product en hebben we het idee dat de promotie die we de laatste 6 weken gedaan hebben niet voor niets hebben gedaan. We hebben op verschillende markten en beurzen gestaan. De ANWB beurs was een hoogtepunt. We hadden daar een prachtige plek aan het strand en we hebben daar een stuk grond afgezet en hebben daar echt bakstenen goud begraven.

 

Kinderen kwamen vanaf grote afstand aanrennen. Echt waar. Ook snapten ze gelijk wat het was en hoe het werkte. Op facebook en onze website staan video’s van o.a. deze ANWB dagen. Het grappige is dat je volwassenen het nog regelmatig uit moest leggen. Die denken te moeilijk. De reacties zijn ook erg leuk. "Nog nooit gezien.", "Wat origineel", "Waarom was het er niet toen ik kind was?" We hebben contact gelegd met campings die daar ook stonden. En met een Spaanse vakantieparkengrootheid. Die zouden ook onze HandTrux meenemen en de mogelijkheden bespreken.

 

Ik heb inmiddels mijn standwerkerpraatje ook wel ontwikkeld. Kijken wat werkt. Wat niet werkt. Grapjes die werken en niet werken. Als ik op de Graafarm ga staan om te laten zien hoe sterk hij is zeg ik: "Ik weeg 35 kilo... te veel".

 

We zullen de komende tijd in een aantal kranten en tijdschriften staan. Nee, niet gelijk op de cover. En niet meteen landelijk. Maar een begin is er. Dat zal ook wel helpen met de bekendheid. We adverteren doormiddel van Facebook en Linkedin en dat gaat ook goed. Het mailen naar verschillende bedrijven heeft ook zo zijn vruchten afgeworpen. Onze webshop doet goede zaken. Dus het begint te komen.

 

Leuk is dat er nu ook gesprekken zijn met Denemarken, Spanje, Rusland, Duitsland, Frankrijk. Dit zijn vragen die we krijgen via mail van grote en kleine bedrijven. Hoe deze mensen van ons gehoord hebben is soms een raadsel. Soms is het via het Amerikaanse HandTrux of de vele (Engelse) recensies die er inmiddels geschreven zijn over de graafarm. Voordat dit concrete orders zijn duurt het nog wel even, maar de contacten zijn wel gelegd. Ondernemers snappen, dat het nog wel even duurt, voordat je écht zaken gaat doen. Maar elke week komen er klanten bij. Zowel zakelijk als particulieren. Particulieren bestellingen hebben we via Amazon en ebay uit Schotland, Ierland, Duitsland, Hongarije, Frankrijk en Italië. Zij nemen de wat hogere verzendkosten vaak voor lief.

 

We hebben wel meer na zitten denken over onze doelgroep. Met "ouders van kinderen tussen de 5 en de twaalf" ben je er niet. Er zijn ouders die alleen goedkope zooi kopen bij een Action winkel.

 

Er zijn ook ouders die misschien onbewust een oud Russisch gezegde kennen:

"We hebben niet genoeg geld om goedkope spullen te kopen". Van mijn vrouw geleerd. Goedkoop is duurkoop vind ik toch minder mooi klinken. Enfin zijn het verschillende soorten ouders? Zo ja hoe benader je die van jou dan? Mensen die van tuinieren houden zijn ook een doelgroep of wachten we daarmee tot we ook de groenblauwe HandTrux gaan importeren die ze wel in Amerika hebben? We zijn er nog niet uit en is iets dat we al doende zullen moeten leren.

 

We hadden een handelsnaam voor de B2B (Aldoimport) en een handelsnaam voor de particulieren "HandTrux Europe". Dat kwam omdat we met ons bedrijf Aldoimport allerlei producten uit allerlei landen wilden importeren en verkopen. Door de positieve ontwikkelingen hebben we uiteindelijk besloten dat we ons 100% gaan richten op het merk HandTrux.

 

We hebben er werk genoeg aan, en alle aanwijzingen zijn er dat we het er de komende jaren druk mee zullen blijven. Hoewel er geen bakken met geld binnenstromen zijn we zeker niet ontevreden als we bekijken dat we nu een kleine 6 weken bezig zijn met de daadwerkelijke verkoop. Ook de grotere jongens laten zich nu benaderen en komen we verder. Dit om jullie even van een beetje actueel nieuws te voorzien. Verder met het Amerikaanse avontuur.

 

New York here I come!

 

Nu de kogel door de kerk was, de beslissing genomen en we nu dan een berg geld (voor onze begrippen anyway) gingen investeren kon dus dat ticket er ook nog wel bij. Het verblijf was al geregeld en ik kon bij een zoon van een peetoom van Ruzanna terrecht. (Ik maak wel eens een diagrammetje van die familieconnecties.) Ticket werd geboekt, vrij gevraagd van werk, koffer gepakt, en jezelf goed laten keuren door de Amerikaanse geheime dienst zoals elke reiziger tegenwoordig.

 

Ik weet niet waarom maar zowel mijn vrouw en ik hebben alleen last van gezonde spanning. Er is een rust over ons die een soort zekerheid uitstraalt. Dit komt goed. Dat is een fijne basis om vanuit te werken. Ik heb al vaker tegen Ruzanna gezegd dat ik het niet met iemand anders had aangedurfd.

 

Zij bevestigde hetzelfde naar mij. Ik zal jullie niet vervelen met details maar het is zo ontzettend belangrijk dat mensen achter je staan. En je onvoorwaardelijk steunen maar wel kritisch zijn. Kanttekeningen zetten bij sommige dingen. Vragen stellen. Je moet die ook willen horen. Ik kom ook zo ontzettend veel mensen tegen die een blok beton voor hun hoofd hebben. Het gaat er dan niet om dat mensen doen wat je zegt. Klakkeloos je advies aannemen. Maar in ieder geval horen wat je zegt. Mensen die al tegenargumenten aan het bedenken zijn voor je überhaupt bent uitgepraat.

 

Ik denk dat het grootste struikelblok is wat een ondernemer kan hebben het ego is. Het is een trapezeact. Je moet genoeg ego hebben om ondernemer te zijn, de kar te willen en kunnen trekken, maar niet te veel ego zodat je ook nog hoort wat anderen tegen je zeggen. Advies als: "Nee je hebt geen Mercedes SLK nodig van 60 ruggen omdat je bij klanten op bezoek gaat. Die 10 jaar oude Mazda is ook prima. " Soms moet ik eigenwijs zijn, soms moet ik gewoon aannemen wat Ruzanna tegen me zegt. Maar ik hoor altijd wat ze tegen me zegt en weeg het ten op zichten van mijn instincten. Misschien kunnen jullie er iets mee.

 

Ik skypte Ernie dat ik zou komen en hij heeft wel 5 keer gevraagd of het echt waar was. Kennelijk is het voor Amerikanen zo moeilijk te geloven dat iemand buiten zijn eigen landgrenzen gaat. De reden om te gaan waren er meer dan 1. Als eerste wilde ik zeker weten dat wat ik bestelde ook in de container terecht kwam. Ten tweede wilde ik Ernie en zijn medewerkers wel in het echt ontmoeten. Het kantoor zien, de webmaster spreken die de Amerikaanse website doet. Lauren de persoonlijke assistente van John en Ernie. Zij beheert ook de Amerikaanse Facebook. En iemand in de ogen kijken kan wel via een beeldscherm maar dit was toch leuker en beter. En last but not least: ik zou New York zien. Een stad die al langer op mijn lijstje stond.

 

In het vliegtuig uiteraard geen seconden geslapen. Dit gaat ook moeilijk als je benen in je nek liggen omdat je geen geld voor een duurder ticket wil uitgeven. Dus redelijk gaar kwam ik aan. Op het vliegveld zou ik afgehaald worden door mijn nieuwe Armeense vriend. Laten we hem maar Jay noemen. Zijn echte naam uitspreken is een garantie dat je tong in een mitella zal hangen voor een week. Het duurde even omdat hij vast zat in het New Yorkse verkeer. Ik kocht maar gelijk wat dollars op het vliegveld. NIET DOEN! Ik kreeg minder dollars terug dan ik aan Euro’s had ingeleverd. Dat kon nooit kloppen. Er bleek 10 dollar handelingskosten te zijn. "Welcome in America"

 

Jay kwam aangereden in zijn Taxi. Hij bleek namelijk taxichauffeur te zijn. En dat was best een goed inkomen zo hoorde ik later. Geen yellow cab en geen Limosine maar een MPV. Ik deed het er maar mee. Op het parkeerterrein van het vliegveld heb ik mijn rode overall met geborduurde logo aangetrokken. Ik zou zo het kantoor van HandTrux USA binnenlopen. Ik had wel gezegd dat ik direct vanuit het vliegveld langs zou komen maar niet dat ik mijn overall aan zou doen. Ik wijk nu eenmaal af van de norm en ben misschien naar Nederlandse maatstaven een beetje maf. De bouwhelm had ik maar thuis gelaten. Die nam te veel ruimte in en zou misschien vragen oproepen bij de Amerikaanse douane.

 

Zo gezegd zo gedaan. De eerste die mij doorhad toen ik het kantoor binnen kwam lopen was Lauren die meteen begon te lachen. Ook de webmaster George had me al snel gezien. Ernie bleek naar het postkantoor te zijn. John was in vergadering met klanten. Ik vroeg maar gelijk of het klanten waren die mijn verkleedpartij misschien niet op prijs zouden stellen. Dat bleek niet het geval te zijn.

 

Ik nam de tijd om het kantoor eens goed te bekijken. Het gebouw was ergens in de jaren 40 gebouwd schatte ik en het leek dan ook qua stijl op een gebouw waar Al Capone ook kantoor zou kunnen gehad hebben. Veel brede houten kozijnen met houtsnijwerk. De deuren en muren die je aan gangsterfilms deed denken. Altijd leuk om aan herinnerd te worden als je daar met een digitale emmer met geld binnenkomt.

 

office_outside.jpg

 

Het kantoor, rechtstreeks uit The Soprano's!

Na een paar minuten kwam Ernie binnenlopen die gelijk bij het zien van mijn verkleedpartij in een deuk lag. Ik kreeg een omhelzing en een hand en maakte gelijk kennis met spring in het veld Ernie. "High Energy" noemen ze dat. Maar zeg maar even Duracel ADHD. Het is door de Skype toch anders. Een enorme energieke man. Rasoptimist en merkbaar al zijn hele leven een vechter in de spirituele zin van het woord. De band die we in de afgelopen drie maanden hadden opgebouwd was ook nu we elkaar in de analoge ogen konden kijken ook aanwezig. Bij sommige mensen heb je het gevoel dat je ze al heel lang kent en dat je blij bent dat dit ook zo is.

 

ernie_kantoor.jpg

 

Ernie in zijn kantoor

We maakten afspraken voor de komende week dat ik in New York zou zijn en mijn Armeense chauffeur en Ernie wisten een wegrestaurant te vinden die in het midden lag tussen mijn verblijfplaats en het kantoor van HandTrux USA. Het was voor beiden een goede plek waar ze mij konden ophalen en afzetten. Zo zou het ook de komende paar dagen gaan. Ik wilde zo snel mogelijk naar de fabriek omdat ik het allemaal wel geloofde maar ik het toch allemaal wel in het echt wilde zien. Eerst maar eens slapen. We reden naar het appartement in Queens. Jay woonde hier net een maand samen met zijn Armeense vrienden die ook allemaal als taxichauffeur werkte en er een studie aan de universiteit naast deden. Het was een ruim appartement. Voor één persoon. Er stond in één kamer twee stappelbedden. Ik kreeg er daar één van toegewezen en de andere jongens reden in toerbeurten op dezelfde taxi dus die waren nooit tegelijk thuis. Wat ik de komende week ook zei ik verbleef in mijn eentje in deze kamer. De jongens stonden erop om op de bank te slapen. Want ik was gast en die geef je je laatste snee brood nog. Ook als we uit eten gingen heb ik niet één keer mogen betalen. Zelfs niet toen ik probeerde ruzie te maken mocht ik niet eens iets bijdragen in de boodschappen. Maar ruzie maken met zoveel Armeense gastvrijheid is onmogelijk.

 

De volgende dag gingen we naar de fabriek. Hoewel HandTrux pas sinds 2011 bestaat heeft Ernie met TenTonToys wel meer producten gemaakt. En al die tijd heeft hij dezelfde fabriek gebruikt. En toen ik er was, begreep ik waarom. Ontzettend warme lieve mensen die ook nog eens hard werken, veel verstand hebben van wat ze aan het doen zijn en met hun tijd meegaan. Ik kreeg daar een rondleiding van de zoon van de oprichter. Zowel de oprichter, de zoon ervan en de kleinzoon heten Anton of Tony Karl.

 

ht_machine.jpg

 

Echt handwerk

Wat me opviel tijdens de rondleiding, is de hoeveelheid handenarbeid die er komt kijken om de HandTrux Graafarm te maken. De spuitmal spuit dan wel vloeibare kunststof in een mal, waarbij de temperatuur dan nog heel precies moet zijn. En dan heb je de twee onderdelen waaruit dit geweldige speelgoed bestaat. Maar dan moet het nog afgewerkt worden. Onder andere de letters van de merknaam moeten nog rood gemaakt worden. De scherpe kantjes worden er afgeknipt en de doos in elkaar vouwen en het in de doos doen zijn nog best arbeidsintensieve handelingen.

 

red_brandname.jpg

 

En natuurlijk de merknaam erop!

Ik werd door alle fabrieksmedewerkers bedankt voor de lekkere koekjes en de Hollandse, Delfts blauwe kadootjes. Iedereen wist wie ik was en dat was een leuk idee. We hebben nog wat zitten praten en de jongste telg van de familie heeft me de 3D modellen op de computer laten zien van de bulldozer waar nog de laatste hand aan gelegd werd. Daarna zijn we gaan eten bij een lokale eettent die heerlijke spareribs had. Tony Karl, Ernie en ik.

 

Volgende keer verder en dan over mijn media dagje waarbij ik het kantoor van David Letterman binnen wilde stappen. (Die heeft een zoon in de HandTrux-leeftijd). En ik 55 stuks verkocht aan de portier bij de New York Times voor zijn eBay winkel!

Netwerken: Het gaat er niet om wie je bent, maar wie je kent !

Link naar reactie

Aanbevolen berichten

6 antwoorden op deze vraag

Gast
Dit topic is nu gesloten voor nieuwe reacties.
Hide Sidebar
  • Wil je onze Nieuwsflits ontvangen?
    Deze verzenden we elk kwartaal.

  • Wie is er online?
    9 leden, 287 Gasten

  • Breng jouw businessplan naar een higher level!

    Op dit forum worden alle onderwerpen m.b.t. ondernemerschap besproken.

    • Stel jouw ondernemersvragen
    • Antwoorden/oplossingen van collega ondernemers
    • > 75.000 geregistreerde leden
    • > 100.000 bezoekers per maand
    • 24/7 bereikbaar / binnen < 6 uur antwoord
    •  Altijd gratis

  • Ook interessant:

    Ook interessant:

×
×
  • Nieuwe aanmaken...

Cookies op HigherLevel.nl

We hebben cookies geplaatst op je toestel om deze website voor jou beter te kunnen maken. Je kunt de cookie instellingen aanpassen, anders gaan we er van uit dat het goed is om verder te gaan.