Kind van een ondernemer

[PrimagoAdvies]

Toen ik negen was, begon mijn vader een eigen zaak. We gingen verhuizen naar een andere stad en mijn ouders waren vanaf dat moment fulltime in de winkel bezig.

 

Mijn leven veranderde hierdoor enorm. Ik moest nieuwe vrienden zoeken, wennen op een nieuwe school en als ik vragen had, dan was ik de laatste in de rij. Eerst de klanten en dan was ik aan de beurt.

 

Op de basisschool werd ik naar voren geroepen, als er een probleem was met bijvoorbeeld een diaprojector of een scherm. Die werd door de docent gebruikt tijdens een les. Omdat mijn ouders een fotowinkel hadden, was deze leraar van mening dat ik het probleem wel op kon lossen. Nu had hij gelijk, want ik ben creatief, niet bang aangelegd en technisch, maar ik had geen verstand van diaprojectoren. Door logisch denken, vond ik de oplossing. Dan voelde ik mij trots, maar ook verward. Ik was nog maar elf.

 

In de stad waar ik woon, kennen heel veel mensen mijn ouders. Regelmatig krijg ik de vraag: "ben je familie van de fotowinkel?" Als ik dan ja zeg, dan beginnen ze hun verhaal te vertellen over bijvoorbeeld een camera die ze gekocht hebben bij ..............

 

Ik heb heel lang niet geweten hoe ik hiermee moest omgaan.

Nu kan ik zeggen: ja ik ben familie, maar ik heb zelf ook een bedrijf en ik ben loopbaanadviseur en trainer. Het gesprek krijgt dan gelijk een andere wending. Een wending die ik plezierig vind, omdat ik dan de aandacht krijg die ik wil.

 

Zijn er mensen die dit verhaal herkennen? Ik lees het graag.

 

Groeten van Hetty