Jason70

Tijd voor een update. Sinds maart is er van alles gebeurd. Nogmaals dank voor jullie steun. Bijstand is me uiteindelijk definitief geweigerd, met als argumentatie dat ik ondernemer ben en maar geld moet gaan lenen. Dat zag ik niet zitten, want dat zou weer een heel traject zijn, plus alle gevolgen van dien. Ik heb toen mijn laatste spullen op Marktplaats gezet en mijn huur maar opgezegd. Ondertussen ben ik doorgegaan met het werken aan mijn gezondheid (voor zover dat kan dan, je hebt niet alles in de hand) en doorgegaan met het schrijven van tientallen brieven op loondienstbanen en ondernemersopdrachten. Na een aantal maanden en een aantal slechte gesprekken is het uiteindelijk in de zomer toch gelukt ergens een opdracht te scoren. Het werken viel me erg zwaar en eindigde ook nog eens in een conflict met de opdrachtgever. Dat lag niet aan mij, maar leverde nog wat extra geestelijke belasting op. Mijn gezondheid is inmiddels weer redelijk, maar nog lang niet optimaal. Kleine dingetjes kunnen de wonden weer makkelijk openrijten en dan komt er weel van alles boven. Gelukkig heb ik wonderwel net een nieuwe opdracht te pakken. Ik heb dus weer even wat om handen. Woonruimte zou best leuk zijn, maar zonder vast inkomen of klinkende jaarcijfers blijkt het krijgen van een huurcontract onbegonnen werk. Kopen is al helemaal uitgesloten, Arjen Lubach deed afgelopen zondag het laatste restje hoop wel smelten. Nu ja, ik leef met de dag, geniet van de kleine dingetjes en hoop dat dingen op termijn wel weer wat op hun plaats komen.

Dank voor je reactie, dArgent. In theorie wel, en ik probeer dat ook, maar de praktijk is anders. Ziekte blijft een belemmerende factor. Ik zit al lang niet meer in de fase van lastige zakelijke beslissingen om een onderneming te redden, want de effecten zijn al lang privé geworden. Sorry dat ik niet veel specifieker kan worden. Dank voor je reactie, Norbert Bakker. Die mensen heb ik de afgelopen jaren vaak genoeg zelf opgebeld en de conclusie is dat er in nood bijzonder weinig mensen over zijn gebleven. Vanavond heb ik met hulp wat scenario's uitgewerkt; de opties emigreren en opgeven zijn niet op papier gezet, al spelen ze wel in mijn hoofd. Het relatief beste (lees: minst dure) scenario dat er wel bij zit is ook een vorm van opgeven/overgave met weinig toekomstperspectief, maar ik zal proberen om me ertoe te zetten om het te overwegen, te besluiten en uit te voeren voor ik rigoureuzere maatregelen overweeg. De angst over wat er nog gaat komen weegt wel zwaar. Dank voor je reactie, Highio. Mijn concrete hulpvragen zijn niet zozeer ondernemersgerelateerd, want dat stadium ben ik al ver voorbij. De onderneming is een tussenstation: door privéomstandigheden kan ik niet goed werken, daardoor komt er te weinig geld binnen in de onderneming, en daardoor ontstaan weer nieuwe privéproblemen. Ik wilde dat vooral even kwijt, concrete vragen kan ik er voor dit forum niet van maken. Sorry dat ik niet veel specifieker kan worden. Dank voor je aanbod, Herman van der Helm. Dat waardeer ik erg. Ik heb overwogen je te bellen, maar dat zou mijn denkmachine deze week overbelast hebben; zoveel te doen en zo weinig energie. Daarnaast moest ik het hele verhaal deze week alweer meermalen vertellen. Misschien komt het nog, ik stel je aanbod zeer op prijs. Nogmaals dank, Highio. Ik heb deze week weer partijen gesproken over mogelijke oplossingen. Het blijkt voor mensen een bijzonder lastige situatie om te begrijpen. Instanties kunnen niet helpen omdat ik niet goed in de regeltjes pas en verwijzen naar elkaar. Door gesprekken met Vrienden/familie heb ik zelf wel wat overzicht gecreëerd in de privé scenario's met beïnvloedbare factoren, en een aantal scenario's af laten vallen omdat de instanties die niet waar kunnen maken. Er blijft een shortlist over en daar moet ik dit weekend over denken. Een oplossing zit er niet bij, het is schade beperken.

Ik heb het weer een paar weken buiten de deur weten te houden, maar ik heb vandaag toch voor de zoveelste keer de column gelezen en door het draadje heen gebladerd. Het vreselijke onderwerp laat me toch niet los. Toen ik vanmorgen een paar kilometer naar huis liep vanaf een van mijn therapeuten kon de kou me totaal niet deren, want de pijn in mijn ziel overstemde alles. Weer een uur in een kamertje moeten graven in mijn pijnlijkste herinneringen en het voor de zoveelste keer moeten doormaken. Op de terugweg dacht ik weer aan dit draadje, en de wanhoop. Ik wil weer gezond zijn, ik wil ondernemen. De afgelopen jaren heb ik alles verloren waarvoor ik mijn leven lang hard heb gewerkt. En toch zal het nog veel erger worden, want de doorlopende kosten en verplichtingen zijn torenhoog terwijl de inkomsten bijna nul zijn. Oplossingen om de kosten te verlagen vallen stuk voor stuk af om complexe redenen die ik hier niet uit kan leggen, terwijl oplossingen om de inkomsten te vergroten stuk lopen op mijn ziekte, die nog eens verergerd wordt door de huidige situatie. Een hopeloos perspectief. Natuurlijk ben ik bezig met allerlei hulpverlening om wat aan mijn ziekte te doen, maar dat schiet helaas niet zo snel op; op sommige fronten gaat het langzaam beter, maar op andere fronten bergafwaarts. Natuurlijk ben ik bezig met de gemeente om te kijken naar bijstand en bijzondere bijstand, maar dat is een redelijk traumatische ervaring die me letterlijk nachtmerries geeft, ondanks de behulpzame medewerkers. Natuurlijk heb ik een advocaat ingeschakeld, maar die probeerde me vooral op te lichten dus ik moet opnieuw de hoge drempel over om een nieuwe te zoeken. Al die dingen moet ik zelf regelen, terwijl ik nodig heb dat er voor mij geregeld wordt. Ondertussen blijft de telefoon al maanden stil. Geen opdrachtgevers, maar vooral vrienden en familie laten het ernstig afweten terwijl ik ze zo hard nodig heb. Geen instanties die me actief proberen te helpen en eens bellen. Ondernemen kan inhoudelijk fantastisch zijn, maar daardoor zit ik nu in allerlei dingen verstrikt die in loondienst heel anders zouden hebben uitgepakt. Het is een keuze die ik ooit heb gemaakt, al voelen de verdere oorzaken en gevolgen zo ontzettend oneerlijk en uitzichtloos. Nog steeds hoopte ik op een wonder, maar ik denk niet dat het er nog in zit. Ik heb altijd mijn eigen broek opgehouden en juist voor anderen betaald, maar ik voel me nu zo afhankelijk van de willekeur van rechters en instanties. Ik lig nu al wakker van de komende periode, met angst voor advocaten, rechters, bijstandsbeoordelaars, sociale recherche, belastingdienst, deurwaarders.... Ik durf er niet goed over na te denken wat dat betekent, het lukt me niet eens om helder te denken, en ik weet ook eigenlijk niet of ik het wel aandurf om dat nog allemaal mee te gaan maken.