Ik kan het niet helpen me in deze discussie te mengen. Ik denk dat er een zeer belangrijk facet over het hoofd wordt gezien. Namelijk het emotionele aspect.
Nog steeds wordt een faillisement gelijk gesteld met oplichting, fraude en belastingontduiking. Zeker door de buitenwacht, familie en vrienden die niet het naadje van de kous weten. Het jarenlang maar net aan het hoofd boven water houden, deurwaarders aan de deur, dreigbrieven van de bank ontvangen kan iemand helemaal kapot maken. Je sociale leven gaat compleet naar de klote en de psychologische gevolgen zijn navenant. Het ontlopen van je verantwoordelijkheid is vaak pure noodzaak. Het is , zeker voor kleine ondernemers, dan ook vaak een makkelijke keuze. De belasting betalen of je leverancier die je straks weer nodig hebt. De bank betalen of je familie de lening terug betalen. Het overleven, de schaamte wint het dan vaak van het fatsoen. Niemand zal dat hardop durven zeggen maar vaak zijn dat de redenen dat de wet wordt overtreden. In mijn optiek volstrekt logisch en de mens eigen