franssmeets

John, Ik had ook geen problemen met je reactie. Vond hem alleen niet inhoudelijk. En natuurlijk heb je gelijk dat een hele groep wordt aangekeken op enkelen. Het is echter meestal wel de gehele groep die het liefst een kritische houding buiten de deur houdt. Men verschuilt zich achter bulkbegrippen als markt, ondernemerschap en klant terwijl dit er helemaal niets mee te maken heeft. De reden dat ik deze lui "aanval" is dat ze op het moment een grotere burocratische moloch dreigen te worden dan de overheid zelf. Je kunt beter een luie ambtenaar hebben die uit het raam staart, dan een ambtenaar die denkt dat hij markt is.

Frans Sijtsma, De reactie van John was anders ook niet al te inhoudelijk. Ik dacht dat mijn punt wel duidelijk werd weergegeven in de column. Norbert herhaalt het hierboven nog eens.

Generalisaties, overdrijvingen en stijlfiguren horen bij een column. Anders kan ik beter een wetenschappelijk rapport overdrijven. Maar veel mensen hebben nu eenmaal veel last van verbeteraars van bedrijfsprocessen. Op het moment ben ik bezig met een artikel over een of andere spreadsheetfundamentalist die denkt de toiletgang bij de NS als een bedrijfsproces te kunnen beheren. Recentelijk bij de geboorte van mijn kind nog in aanraking gekomen met een instelling die denkt kindermishandeling te kunnen automatiseren. http://www.frontaalnaakt.nl/archives/stevig-ouderschap.html Sorry dat ik je markt verziek. Frans Sijtsma, Nina Brink hadden ze gewoon van haar bed moeten lichten. Al moet ik zeggen dat al die sukkels in hun hebzucht het ook wel weer verdienden om opgelicht te worden. Ik denk dat over een tiental jaren die periode met dat typische ondernemersjargon vooral als lachwekkend wordt gezien. Je ziet dat nu al gebeuren. Op dat punt is die financiele crisis een verademing.

In de discussie over topinkomens is al veel gezegd. Zelf heb ik geen enkele moeite met hoge inkomens. Van mij mogen ministers en de Minister President best een stuk meer verdienen. Ze werken erg hard en betalen publiekelijk een hoge prijs. Ik vind de inkomensdiscussie met betrekking tot nationale politici dan ook vooral klein bier. De discussie over topinkomens zou niet moeten gaan over inkomensongelijkheid of de hoogte van de inkomens, maar over wanneer je als samenleving mensen een goed inkomen wilt gunnen. Want daar wringt namelijk de schoen. Wie ondernemer is, kent de klappen van de zweep. Gaat het goed dan wordt je inkomen afgeroomd, gaat het slecht dan loop je het risico je kapitaaltje kwijt te raken. Vervolgens loop je ook nog de kans dat je je door een reïntegratiemuts moet laten vernederen. Ondernemers krijgen moeilijk een hypotheek, zijn nauwelijks verzekerd, hebben een ziekteverzuim van 0 en verdienen soms minder dan hun eigen personeel. Het ondernemersrisico is de kern van het ondernemerschap. Maar vervuil die term ondernemer niet. Het zijn in Nederland niet de ondernemers die de hoge inkomens opstrijken, maar bestuurders die zichzelf als ondernemer zien. Dat is iets heel anders. Ondernemersrisico kennen ze niet en daarom zijn het gewoon geen ondernemers. Ze spelen met andermans geld, krijgen bij winst een bonus en bij verlies een bonus met riante vertrekpremie. Vervolgens zien ze die graai-graai-situatie als een ondernemersrisico. Eigenlijk zijn het gewoon werknemers. Het zijn ambtenaren in een ander jasje. Nederland is dan ook geen land van ondernemers, maar van bestuurders. Van universiteit tot multinational, van Pensioenfonds tot Hartstichting, van woningcorporatie tot zorgverzekeraar. Zelfs het VNO en MKB behartigen vooral bestuurdersbelangen. Ik denk dat weinig ondernemers zich vertegenwoordigd voelen door deze werkgeversorganisaties. De bestuurderscultuur in het bedrijfsleven is erop gericht als eerste elk financieel risico voor de bestuurder uit te sluiten. En wat te denken van de driehonderdduizend stichtingen en verenigingen, opgericht om onze medemens te ‘helpen’? Vaak onaantastbare en ongecontroleerde ‘bedrijven’ zijn het, met riante salarissen voor de bestuurders en met gratis personeel. Vooral een linkse hobby. Zeuren over minimumloon en zelf aanspraak maken op slavenarbeid. Wie in Nederland rijk wil worden, is niet bezig met het aanbod van kwaliteitsgoederen en -diensten, maar met organisatorische- en fiscale trucs. Het inkomen gerelateerd aan oplichting in plaats van het risico dat men loopt. De vermarkting uit de jaren ‘90 is daarmee faliekant mislukt. Het heeft slechts een incestueuze bestuurdersklasse opgeleverd die elk verantwoordelijkheidsgevoel en elke ondernemerschap ontbeert. Als ze met hun eigen vermogen aansprakelijk waren geweest had Rijkman Groenink nooit aan onrendabelen hypotheken verkocht, had Van der Hoeven nooit supermarkten overgenomen die hij nog nooit van binnen gezien had en had boevin Nina Brink wel twee keer nagedacht over haar piramidespel. De hele Code Tabaksblat zou bij een echt ondernemersrisico niet nodig zijn geweest. Hilarisch zijn onze ‘ondernemers’ met hun imitatie- en bevestigingsgedrag om zichzelf te bewijzen. Het is proletengedrag van de ergste soort. Er is zelfs een hele cultuur met ondersteunende dienstverlening ontstaan die het beeld van hun ondernemerschap moet ondersteunen. Van de golfbaan naar de Personal Coach. Ik zou er niet eens de tijd voor hebben. En altijd dreigen ze met vertrek naar het buitenland als de hoogte van hun inkomen ter discussie staat. In de praktijk komen ze nooit verder dan een Nederlands kolonie in de bossen van Lanaken. Wie het toppunt van smakeloosheid wil ervaren adviseer ik daar eens een toertocht te maken. Maar ach, zolang mensen hun vermogens aan dit soort speeltuinbeheerders geeft, wie ben ik om daar bezwaar tegen te hebben? Helaas is deze cultus ook overgenomen door semi-publieke diensten die ineens in een soort nepconcurrentie allemaal ondernemertje menen te moeten spelen. Te beginnen natuurlijk met marktconforme salariëring voor de top (hoog) en de werkvloer (laag). Een ROC voor wie het nieuwe logo en de afdeling communicatie belangrijker is dan lesgeven en thuiszorginstellingen die voetbalteams menen te moeten sponsoren. Het enige product van deze goed verdienende ‘ondernemers’ is, dat de publieke diensten in Nederland in rap tempo duurder zijn geworden en verworden zijn tot een onoverzichtelijk brei aan ‘bedrijven’ waar niemand, buiten de bestuurders zelf, nog iets van begrijpt. De maatschappelijke basisvoorzieningen zijn kapotgemaakt door het ideologisch gedram over ondernemerschap. Natuurlijk ontbreekt de persoonlijke eindafrekening als het mis gaat, laat staan dat iemand een risico draagt. Die wordt slechts gedragen door de Gekke Henkies van deze samenleving, de èchte ondernemers. Frans Smeets vindt de VVD vooral de partij van besturend en benepen Nederland.