Pouw

@ TwaBla Ik maak even een onderscheid tussen een koper/tussenhandelaar en een koper/eindgebruiker. Zoals ik het zie heeft de koper/tussenhandelaar geen eigen mogelijkheid om de niet-legitieme parallelimport aan te kaarten. Dit is slechts anders indien hij door de merkhouder wordt aangesproken op het verhandelen van inbreuk makende goederen. Hij kan dan zijn leverancier aanspreken wegens wanprestatie (er van uitgaande dat de tussenhandelaar geen boter op zijn hoofd heeft). De eindgebruiker zal in mijn opinie nimmer zo'n mogelijkheid hebben, omdat hij ook niet kan worden aangesproken op inbreuk (aangezien hij deze niet verhandelt in het economische verkeer en daarom geen merkenrechtelijk relevante handelingen verricht).

Excuus. Nog even wat meer "on topic". Ik onderscheid twee vragen: 1) Kun je als (legitieme) importeur de "boosdoener" (niet-legitieme importeur) aanvliegen? Op grond van het merkenrecht kan dit alleen als je in het merkenregister als licentienemer staat ingeschreven. Bovendien moet je de bevoegdheid om in rechte op te treden expliciet van de merkhouder hebben bedongen (artikel 2.32 lid 5 BVIE). Indien door de merkhouder een procedure wordt gestart kan een licentiehouder zich in dit geschil "voegen" (bijvoorbeeld om schadevergoeding te vorderen). 2) Kan een groothandel die kennis heeft van de niet-legitieme parallelimport worden aangepakt? Ja, dit kan. Sterker nog: niet van belang is of hij kennis heeft van de niet-legitieme parallelimport: indien het goederen betreft die niet-legitiem (zonder instemming van de merkhouder) in de EER in het verkeer zijn gebracht is er sprake van inbreuk makende goederen. De juridische strijd moet dus wel worden aangegaan door de merkhouder (of de licentiehouder die staat ingeschreven in het merkenregister).

Indien goederen van buiten de Europese Economische Ruimte (EER, de EU-landen plus Noorwegen, IJsland en Liechtenstein) worden geïmporteerd en binnen de EER worden verkocht, zonder dat deze import via de officiële kanalen verloopt (dus zonder dat de rechthebbende hiermee heeft ingestemd), is sprake van parallelimport. Deze vorm van import is onrechtmatig en dus verboden. Deze regel geldt zowel in het merkenrecht als in het auteursrecht. Van een dergelijk verbod is echter geen sprake indien de rechthebbende (veelal de merkhouder) met de import heeft ingestemd. Deze instemming van de rechthebbende behoeft niet te blijken uit een (schriftelijke) verklaring van de rechthebbende, maar kan ook uit de omstandigheden worden afgeleid (“impliciete toestemming”). Op grond van de rechtspraak wordt impliciete toestemming echter niet snel aangenomen. Zo levert bijvoorbeeld het geval dat een rechthebbende gedurende langere tijd geen actie onderneemt (“stil zit”) op zichzelf nog geen impliciete toestemming op (zie het Davidoff-arrest van het Europese Hof van Justitie). Voor goederen die eenmaal rechtmatig in de EER in het verkeer zijn gebracht geldt dat deze daarna vrij verhandeld mogen worden. Dit wordt de zogenaamde “uitputtingsregel” genoemd. Dit volgt onder meer uit het Europese beginsel van vrij verkeer van goederen, dat is opgenomen in het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VwEU). In het Benelux-Verdrag inzake de Intellectuele Eigendom (“BVIE”) en de daaraan ten grondslag liggende Europese Harmonisatierichtlijn is bepaald dat deze uitputtingsregel niet geldt voor producten die buiten de EER op de markt zijn gebracht. Ook in de Nederlandse en Europese jurisprudentie wordt dit tot op heden als juist aangenomen. Sinds 10 oktober 2013 is deze “harde” regel echter enigszins ter discussie komen te staan. De Griekse rechter heeft toen prejudiciële vragen voorgelegd aan het Europese Hof van Justitie. Kern van deze vragen zien op het punt of uitputting eigenlijk wel aangenomen mag worden voor goederen die buiten de EER in het verkeer zijn gebracht. De verwachting is dat het Europese Hof van Justitie deze vraag binnenkort zal beantwoorden. Indien het Europese Hof van Justitie van de EU binnenkort zou beslissen dat de uitputtingsregel ook buiten de EER geldt, zou dit zeer verstrekkende gevolgen hebben en bovendien in strijd zijn met de eerdere jurisprudentie. Dit is dan ook niet heel aannemelijk, maar niet uit te sluiten.