Ondernemerschap en klantvriendelijkheid: een leermoment

[Christine]

 

Als je zo al een tijdje wat overspannen bent en een beetje in de shit zit dan begint je vriendenkring te mekkeren dat je meer lichaamsbeweging moet hebben, dat je dan misschien wat meer energie krijgt. Als ondernemer kun je immers niet een half jaartje overspannen thuis gaan zitten.

 

Hardlopen is leuk, maar als ik dat een paar maanden doe dan beginnen mijn gewrichten zeer te doen, dat lijkt me niet gezond. Vandaar dat ik bedacht om mijn fietsje maar 's weer tevoorschijn te halen, dat is tenslotte de prettigste manier om goed in conditie te komen en te blijven. De fiets heeft 15 jaar ongebruikt op zolder gestaan. Het adrenalinegehalte in mijn bloed stijgt onmiddellijk als ik over het zadel aai, maar ik zie dat de banden niet veel meer zijn. Een keer flink oppompen en ze knappen uit elkaar. Dus naar de wielerwinkel, in dit geval Cycle Trend/All Izi in Bussum.

 

Week 1.

Een potje kit gekocht, maar de winkelbediende leek het me haast niet te willen verkopen, en een opmerking over dat ze "vroeger kleinere potjes verkochten" wordt afgedaan met "we hebben alleen deze potjes".

 

Week 2

Ik wil twee bandjes kopen. Een hele jonge jongen achter de toonbank gaat zoeken, ze hebben er uiteindelijk maar eentje in voorraad. Dat is onhandig, mijn fiets heeft immers twee wielen. De jongen zegt niks en kijkt erg verveeld. Toch gekocht. Thuis gekomen blijkt het bandje te klein. Ik wist niet dat ze die in verschillende maten verkochten.

 

Inmiddels ben ik op internet aan het zoeken naar andere wielerwinkels, en ik besluit om volgende keer maar in Amsterdam te gaan kijken. Misschien dat ze me daar kunnen vertellen wat voor banden er tegenwoordig op racefietsen zitten, misschien dat wat ik zoek wel helemaal niet meer gangbaar is. Ik ga het liefst naar een winkel waar ik het idee heb dat ze me ook wel iets willen verkopen.

 

Week 3.

Ik ga het bandje terugbrengen. Ik loop al half boos de winkel in, verwachtend dat ik niet mijn geld terugkrijg.

In de winkel tref ik een verkoper, die me - ik weet niet waarom - de eigenaar lijkt. Hij glimlacht. Ik laat hem het bandje zien en zeg dat het te klein is. Hij knikt begrijpend, en we praten over formaten van wielen, en over wat voor banden er tegenwoordig worden gebruikt. Mijn bandjes blijken op racefietsen nog inderdaad gangbaar, alleen op recreatieracefietsen zitten andere banden. Hij gaat naar achter en komt terug met een bandje: "ik heb er nog maar eentje, ik zal ze gelijk bijbestellen. Deze is wel wat duurder dan die andere, maar u krijgt deze voor hetzelfde geld, dan kunt u tenminste vast weer fietsen".

We praten nog wat verder over de voortschrijdende fietstechniek. Ik wil geen 20 versnellingen, ik heb aan vier genoeg. "Maar dan moet u wel een nieuwe ketting want die zijn tegenwoordig smaller". "En dan moet ik een nieuw voorblad erbij, en nieuwe derailleurs en nieuwe wielen, en dus eigenlijk een heel nieuwe fiets".

 

En dan blijkt waarom een glimlach en behulpzaamheid zichzelf terugbetalen. Als ik de winkel uit loop weet ik dat de kans groot is dat ik een nieuwe fiets begin volgend jaar toch maar hier koop.

 

 

[John Kode]

@ Christine & Peter: allebei een lolly, handje geven, aai over de bol en weer lief gaan spelen.

 

groet,

 

John