Had de bank niet moeten opdraaien voor het taxatieverschil?

[Publicist]

Voorgeschiedenis: Een bank verstrekt mij als ondernemer in 2001 een bedrijfshypotheek voor aankoop en uitbreiding van een bedrijfspand. De bank vraagt om een taxatierapport. De lokale taxateur - bekend bij de lokale bank - verstrekt een zogenaamd waardeoordeel. 7 jr later blijkt, dat de waarde 2,5 ton te hoog was getaxeerd, en dat dus óók een veel te hoge hypotheek was verstrekt. Het pand werd verkocht voor de - veel lagere - marktwaarde. Ik draaide op voor de restschuld en viel vanaf dat moment onder Bijzonder Beheer. Daarbij opgemerkt, dat ik al 30 jr zakelijk en privé bij dezelfde bank, altijd en stipt (tot heden) verplichtingen nakwam. Ik stelde de taxateur aansprakelijk. Die verweerde met succes, dat hij een waardeoordeel had geleverd, geen taxatierapport. Ik moest maar bij de bank wezen. Rechter oordeelde, dat je aan een waardeoordeel niet de waarde mag ontlenen van een taxatierapport. De hypotheekmanager van dit dossier heeft mij later desgevraagd bevestigd, dat een waardeoordeel alleen niet voldoende was en dat er nog een taxatierapport had moeten komen en dat doorgaans de vermelde waarden in een waardeoordeel nauwelijks afwijken van de waarden in een taxatierapport. Met deze uitspraken Bijzonder Beheer geconfronteerd. Want wat de ondernemer niet mag van de rechter, mag ook een bank niet, was mijn gedachte. Maar Bijzonder Beheer stelde, dat het wél een taxatierapport was, punt uit. En óók, dat de hoge hypotheek verstrekt zou zijn op meer dan alleen het 'taxatierapport'. Maar dat blijkt nergens uit de stukken. Juridisch kan ik door verjaring de wijze van verstrekking van de hypotheek helaas niet meer aanvechten. Tot op de dag van vandaag betaal ik af op de restschuld.

Voor mij is het inmiddels een hele emotionele zaak geworden.

De hamvraag is, of de bank zelf had moeten opdraaien voor het taxatieverschil.

 

 

 

 

 

[Marco van den Maagdenberg]

We spreken over 2001!. Tijden zijn nogal veranderd. Het verstrekkingsbeleid bij banken ook.

 

Een waardeoordeel of taxatierapport, of hoe je het ook noemt is niet het enige waarop een bank zich destijds op baseerde om wel of niet een financiering te verstrekken. Een dergelijke opgave was nodig om het zekerheidsplaatje rond te krijgen.

Financiele positie kredietnemer, prognose, mogelijkheid tot terugbetalen was belangrijker. Een zekerheidstekort werd soms voor lief genomen. Blijkbaar waren deze zaken destijds voldoende om te financieren. TS was toen ook content met de financiering. TS was toen ook content met de prijs die hij moest betalen en ook betaald heeft voor het pand!

 

Dat achteraf e.e.a. anders is gelopen, waardoor TS nu met een restschuld is blijven zitten is begrijpelijk kl☆☆☆

Hij had beter eerder kunnen proberen met de bank een deal tot finale kwijting te bewerkstelligen.

 

Ander probleem met dit topic:

Voor mij is het inmiddels een hele emotionele zaak geworden.

Dit is niet met rationele reacties te parreren.

 

Mijn advies: probeer alsnog met bank een deal te sluiten. Ken de huidige aflossingsbedragen niet, mogelijk betaal je nu nog tig jaren. Mogelijk is bank bereid tegen betaling ineens finale kwijting te verlenen, waardoor er rust in de tent komt.