r.i.p. Ruben van den Oord

Ietwat verlaat, bij deze dan toch mijn reactie. Eerst maar even inhaken op de laatste comments. De samenwerkingsverbanden die jij voor je ziet (complementaire diciplines in één gebouw die het werk aan elkaar doorspelen) heb ik veel gezien in de grafische sector. Eind jaren '90 schoten dit soort 'communicatiehuizen' als paddestoelen uit de grond. Een communicatiestrateeg, vormgever, webdesigner, fotograaf, drukker en dtp stamper gingen fijn gezellig bij elkaar op schoot zitten en het werk werd netjes doorgespeeld. Dat wil zeggen, zolang iedereen voldoende werk en niemand honger had. Want zeker in de grafische wereld (en ik kan me voorstellen dat in andere branches dat evengoed aan de orde is/was) vervaagden de grenzen van de onderlinge disciplines in hoog tempo. Iedereen werkte op Macs, ze hadden allemaal Photoshop, Indesign, Illustrator en Suitcase en ze waren allemaal creatief en hadden oog voor vorm en verhouding. Dus wat gebeurde er als de fotograaf het wat rustiger had? Die ging wat kleine eenvoudige klusje zelf vormgeven. Minder snel en efficiënt, dat wel. Maar als je honger hebt is iedere 100 piek (ja, dit was vóór de invoering van de euro, jongelui) die je niet hoeft uit te geven pure winst. De vormgever ging ook websites ontwerpen, de drukker had ook een digitale camera dus die ging vaker zelf foto's maken, en in België staan grote drukkerijen die heel erg goedkoop drukwerk af kunnen leveren. Ergo: herrie in de hut. Want als iedere knaak telt, is het snel gedaan met de liefde. Nog los van de discussies over de scheefgroei van de hoeveelheid aangeleverd werk aan de groep. Het communicatiebureau begon te piepen omdat zij heel veel werk inbrachten, maar daar weinig nieuwe klanten voor terug zagen. Maar ondertussen waren er wel mooie brochures uitgebracht waarin alle voordelen van "het nieuwe samenwerken" uit de doeken werden gedaan. Klanten liepen over van de ene partner naar de andere partner. Meid, toestanden! Breek me de bek niet open! Samenwerking is goed, daar zullen weinigen het mee oneens zijn. Maar dan wel vrijblijvend, op per-order basis zodat iedereen de vrijheid heeft om andere samenwerkingspartners in te schakelen wanneer het hem goeddunkt. Anders wordt een goedbedoeld initiatief een gevangenis waar je vrijwillig ingaat, maar erg moeilijk weer uitkomt. Het zal vast wel in een aantal gevallen kunnen werken (huisartsen, apotheek en fysiotherapie in een gezondheidscentrum bijvoorbeeld), maar in veel gevallen zal bij de eerste honger de groepsgedachte als sneeuw voor de zon verdwijnen. Maar dat is in het klein. Wat nu als de overheid met regelgeving samenwerkingsverbanden "stimuleert"? Dan is het leed niet te overzien. Ondernemers willen zelf bepalen met wie en hoe vaak ze samenwerken. Zelluf doen. Ondernemers hebben heel bewust voor die zelfstandigheid gekozen. Dat is waar ze onder gedijen. Daar worden ze gelukkig van. Daar moet je als overheid je gewoon lekker niet mee bemoeien. Net als die vestigingseisen, waar de hele discussie tenslotte mee begon (en ik nu ineens helemaal niets meer over hoor). De herinvoering daarvan zou rampzalig zijn. Ik heb al de verzwaring van de administratieve lasten, het probleem van handhaving en de daarmee samenhangende groei van het overheidsapparaat en bureaucratie aangehaald. Maar veel essentiëler is de constatering dat het afschaffen van de vestigingseisen geen enkele invloed heeft gehad op de ontwikkeling van het gemiddelde inkomen van gevestigde ondernemers. Ook zijn er geen aanwijzingen dat door het afschaffen van de vestigingswet het aantal ondernemers dat niet in staat is een inkomen boven het sociaal minimum te genereren is toegenomen. Er zijn in dit kader twee interessante rapporten door het Economisch Instituut Midden- en Kleinbedrijf uitgebracht; - Research Report H200409 "Armoede onder Zelfstandige Ondernemers" (2004) - Monitor A200907 Inkomens Ondernemers 2009 Een bloemlezing uit deze rapporten: Afhankelijk van de gebruikte definities en rekenmethoden (peildatum 2000) is 10 - 15% (mediaan 13%) van de ondernemers niet in staat een inkomen te genereren dat boven het sociaal minimum ligt. Dat is 4x zo hoog dan bij de groep niet-ondernemers. Bij de groep starters (1-3 jaar zelfstandig) is het percentage zelfs 20%! De mannen doen het met 13% iets beter dan de vrouwen (16%). En in de leeftijdsgroep 45 - 54 jaar komt het minst vaak armoede aan tafel schuiven (10%). De alleenstaanden doen het met 20,3% beduidend slechter dan de meerpersoonshuishoudens zonder kinderen (9,9%), terwijl bij ondernemers met kinderen 13,2% moeite heeft het hoofd boven water te houden. Armoede komt bij allochtone ondernemers iets vaker voor (17,7%) dan bij de autochtone ondernemer (12,8%). (Bron: Research Report H200409 "Armoede onder Zelfstandige Ondernemers" pag.19 tabel 3 ). Het aardige is dat bovenstaande cijfers van het peiljaar 2000 zijn. In januari 2001 zijn de vestigingseisen voor zelfstandig ondernemers versoepeld, in 2004 is het AOV (het vroegere middenstandsdiploma) afgeschaft, en in 2007 is de wet volledig komen te vervallen. Hou dat goed in gedachten bij het lezen van de Monitor Inkomens Ondernemers uit 2009. Dit onderzoek geeft een mooi beeld van het inkomensverloop van ondernemers tussen 1990 en 2006. Uit Figuur 11 op pagina 41 blijkt dat in 2001 en 2002 (ofwel de jaren 1 en 2 NNB -Na Nina Brink) het besteedbaar inkomen van ondernemers licht is gedaald. Echter, die daling is lang niet zo scherp als tussen 1991 en 1993, terwijl de impact op de economie van het barsten van de internetbubble veel groter was dan de normale conjuncturele correctie begin jaren 90. Veel interessanter is Figuur 13 op pagina 48. Die laat zien dat de inkomensdaling in 2001 en 2002 bij de gevestigde ondernemers vrijwel te verwaarlozen is. Sterker nog, 2003 is de inkomenspositie van ondernemers alleen maar sterk verbeterd! Hoe zit het nu met het percentage ondernemers dat het met een (te) laag inkomen moet doen? Dat is tenslotte de groep waar we het over hebben. Uit figuur 20 op bladzijde 58 blijkt dat in 2001, in het jaar dat de vestigingseisen voor startende ondernemers werden versoepeld, het aantal ondernemers met een laag inkomen in één jaar tijd is gehalveerd. In 2003 lag dat percentage ten gevolge van de crisis boven het niveau van 2000 en in 2004 lag dat percentage op gelijk niveau. In 2006 lag de economische groei (stijgende trend) op hetzelfde niveau als in 2000 (dalende trend). Het is erg interessant om te zien wat dat doet met het aantal weinig-verdieners onder zelfstandige ondernemers. In 2000 had 14,9% van de ondernemers een laag inkomen volgens de winstdefinitie (H200409, blz 17, tabel 1). In 2006 had 12,4% van de ondernemers een laag inkomen volgens de winstdefinitie (monitor inkomens ondernemers, blz 62, tabel 8 ). Conclusie: 1) Per saldo is het aantal arme ondernemers met het afschaffen van de vestigingswet 16,7% GEDAALD. 2) Het gemiddelde inkomen van gevestigde ondernemers is tijdens de procedure van het afschaffen van de vestigingswet alleen maar gestegen. 3) Het mechanisme van de vrije marktwerking doet dus prima zijn werk. Ja, er zijn nu veel ondernemers die het zwaar hebben. Ja, er zijn veel bedrijven die omvallen. Maar de oorzaak daarvan ligt niet in het aantal starters dat zijn aandeel van de ruif opeist. Dus gaan roepen dat de vestigingswet maar weer ingevoerd moet worden is op zijn zachtst gezegd ietwat ondoordacht. Je moet me nog maar eens één ding verduidelijken. In eerste instantie roep je dat ondernemers geen personeel durven aan te nemen omdat de werkgeverslasten zo hoog zijn, en breng je als oplossing aan dat werknemers zichzelf maar moeten verzekeren. Als ik dan aanvoer dat je daarmee het probleem alleen maar verschuift, en je per saldo zeker niet goedkoper uit zal zijn, zijn de kosten ineens geen issue meer en gaat het om een verondersteld soort rechtsongelijkheid. Wat is het nou?

Jan, Een reus voor je reactie had ik je eergisteren al gegeven, niet voor de inhoud, wel voor het fanatieke tegengas. Later vandaag volgt mijn respons. Bovenal wil ik benadrukken dat ik het niet eens ben met de door jou geponeerde stellingen. Ik wil daar graag online met je over in debat gaan. Of ik je een aardige kerel vind kan ik pas beoordelen als we een biertje hebben gedronken. Maar laten we het alsjeblieft netjes en beschaafd houden. Ik speel niet op de man, ik val alleen je stellingen aan. Of ik wel of niet goede zaken doe, staat helemaal niet ter discussie. Je kunt het niet eens zijn met mijn mening (dat maakt de discussie nou juist zo interessant) maar doe het niet af als gelul. Daarmee doe je jezelf tekort. Ik ben er namelijk van overtuigd dat jouw woordenschat veel groter is. Niet iedere uitkeringsgerechtigde is kansarm, en velen die een beroep moeten doen op inkomensondersteuning hebben daar jarenlang gewoon premies voor betaald. Dat 'Wilders-toontje' doe je toch echt zelf. Jouw opmerking over "apenlanden" is er zo een. Tendentieus en ongegrond. In de top 200 van beste universiteiten staat de universiteit van Beijing op de 14-de plaats. De eerste Nederlandse universiteit, TU Eindhoven komen we pas tegen op plaats 65. In 2004 leverde China 2,4 miljoen academici af, in 2009 was dat aantal gestegen tot 7,5 miljoen, terwijl er nog eens 20 miljoen op de 2300 universiteiten in de collegezalen zaten te zwoegen. Tussen 2007 en 2008 is het onderwijsbudget van de Chinese overheid met 45% gestegen tot 8,11 miljard dollar. Het is dus niet alleen maar dom handwerk dat daar wordt uitgevoerd. Naar verwachting streeft het aantal universitair afgestudeerden in China rond 2020 de Verenigde Staten voorbij. In de volgende economische grootmacht in wording, India, is een zelfde ontwikkeling te zien. Bedenk goed dat deze landen nu pas een beetje warm beginnen te draaien... Natuurlijk kun je publiekelijk afvragen of er een verborgen agenda is. Nou daar kan ik kort over zijn; die is er niet. Dat ik ondernemers help het aantal kleerscheuren die ze oplopen te beperken, doet niets af aan het gegeven dat door faillissementen ruimte ontstaat voor nieuwe initiatieven. Dit is een volkomen natuurlijk proces. De zwakke broeders haken af, en wie denkt het beter te kunnen staat op en neemt zijn plaats in. Zo is het net zo goed een gegeven dat sterfte overbevolking tegengaat. Maar als iemand in nood verkeert bij een ongeval of ziekte, doen we er wel alles aan om zijn leven te redden. En ja, de politie, brandweer en medisch personeel worden daar voor betaald. Dus welk punt dacht je nou precies te maken...?

Ik ben het hartgrondig oneens met de stellingen van de columnschrijver. En niet zo zuinig ook. Ik hoop dat Jan Douwes PyroTex ondergoed heeft, want het gaat vlammen. *kraaktzijnvingersengaatereensgoedvoorzitten* De columnist heeft drie pijlen op zijn boog: 1) Er zijn onnodig veel nieuwe toetreders op de markt; 2) De gevestigde orde moet daardoor genoegen nemen met lagere tarieven; en 3) De overheid moet ondernemers beschermen tegen risico's. 1) Er zijn teveel nieuwe concurrenten. De roep om het herstellen van vestigingseisen getuigt mijns inziens van kleinburgerlijk protectionisme. Nu het ons allen even iets meer tegenzit dan gewoonlijk, hoor je meer van dit soort geluiden. Een zorgelijke ontwikkeling. Als iets als een probleem wordt ervaren, wil dat nog niet zeggen dat het ook een probleem ìs. De argumentatie die Jan Douwes bij tijd en wijlen aanvoert, klinkt plausibel, maar heeft voornamelijk betrekking op het wijzen met het vingertje naar een ander. Zo wordt de beschuldigende vinger gericht op overheden en vakbonden. "Riante regelingen" voor oudere werknemers worden in verband gebracht met de keuze voor het ondernemerschap door de jonge garde. Dit verband wordt nergens onderbouwd en ontgaat mij dan ook volledig. Het optrekken van de pensioengerechtigde leeftijd lijkt mij geen riante regeling noch een reden voor iemand om een eigen bedrijf te beginnen. Ik kan me niet voorstellen dat de reden om voor het ondernemerschap te kiezen in het aantal ouwe-lullen-dagen van oudere collega's verscholen ligt. "De overheid houdt de werkgeverslasten ten onrechte hoog, daardoor durf ik geen personeel aan te nemen, en dat is de reden dat ik veel concurrentie heb." Nee, dat is de reden waarom je geen personeel hebt. Een werknemer die niet bij jou kan werken omdat jij niet durft te groeien gaat niet voor zichzelf beginnen, die gaat werken bij een ondernemer die dat groeipad wel met vertrouwen is ingeslagen. Dat jouw concurrent dan uiteindelijk met een groter bedrijf ook een groter marktaandeel pakt is niet de schuld van die werkgeverslasten. De ondernemer in kwestie moet eerder bij zichzelf te rade gaan of het misschien niet veel verstandiger is om zelf ook bij die concurrent in loondienst te gaan werken. Ondernemers die wel wìllen groeien maar dat niet durven of kunnen moeten hun ambitieniveau bijstellen of zorgen dat ze zich die kwaliteiten aanmeten die voor die groei nodig zijn. Ondernemers die er bewust voor kiezen klein te blijven klagen niet dat de concurrent een groter marktaandeel heeft. Die weten dat het een gevolg is van hun eigen keuze om de concurrentiestrijd te laten voor wat 'ie is. Vervolgens worden de startersregelingen en -subsidies ten tonele gevoerd. Waarom dit een slechte zaak is wordt op geen enkele wijze beargumenteerd. Sterker nog, Jan Douwes moet zijn toevlucht nemen tot populistisch taalgebruik ("ruime verstrekking aan kansarmen", "uitkeringstrekkers die zich hebben laten verleiden door juichverhalen" en "gesubsidieerd de markt verzieken") om zijn punt te kunnen maken. Ja, er zijn regelingen die het mogelijk maken om een eigen bedrijf te starten, ook als je zelf niet in de positie verkeert om de start van je bedrijfje te financieren. Maar waarom is dat nou zo'n probleem? Het ondernemerschap is voor velen een manier gebleken om uit de bijstandsval te ontsnappen. Door als dienstverlener te starten tegen een zo laag mogelijk tarief hebben velen hun toekomst weer in eigen hand genomen. Juist door het ontbreken van vestigingseisen zijn talloze bedrijfjes opgericht die de evenzovele ondernemers een beter bestaan hebben bezorgd. Het hanteren van lagere tarieven zorgt voor een eerste toestroom van klanten en de o zo noodzakelijke cashflow. Zolang deze "bijstandsstarter" nog met minimale kosten zijn werk kan uitvoeren kan hij deze lage tarieven blijven hanteren. Maar de kosten van de bedrijfsvoering zullen als vanzelf stijgen. Groei brengt investeringen met zich mee, en de kosten van financiering zullen in de begroting moeten worden opgenomen worden. Hiermee zullen de tarieven van deze "kansarme" vanzelf stijgen. Wie kiest voor de ondernemers-lifestyle doet dat niet omdat er een acteur in een wit pak in de berm naast de snelweg roept dat hij wel weet wat jij zou moeten doen. Wie de stap over de drempel bij het KvK kantoor neemt doet dat met zijn volle verstand. Er is momenteel meer dan ooit informatie te vinden over alle voor- en nadelen van het ondernemerschap, de kansen en de risico's. Deze informatie is voor iedereen bereikbaar. Wie start met het ondernemerschap weet dus waar hij aan begint. Eén rondje topic-zappen op dit forum brengt al zoveel ondernemersleed naar boven, dat ik het een wonder vind dat er überhaupt nog starters zijn die het avontuur durven aan te gaan. In bepaalde branches is er wildgroei. Ja, dat klopt. Nou, en? Dat is nu eenmaal de dynamiek die met ons systeem van vrije marktwerking gepaard gaat. Die wildgroei wordt uiteindelijk gecultiveerd door de markt zelf. De ondernemers zullen op enig moment zelf beseffen dat het "zo niet langer gaat" en via zelfregulering, brancheorganisaties en soms met een heel klein beetje dwang van de overheid tot een beter bedrijfsmodel komen. De gevestigde orde moet genoegen nemen met lagere tarieven. Het aantal dienstverleners dat zich niet kan onderscheiden op kwaliteit en dus concurreert op prijs is altijd al hoog geweest. Het is een gegeven dat in iedere branche slechts een handje vol uitblinkers voldoende talent bezitten om zich wezenlijk te onderscheiden. Nu de vraag in het huidige economische klimaat wat gedaald is, worden de soms toch al zeer scherpe tarieven verder onder druk gezet. Iedereen met een jaar economie op MAVO-C niveau heeft wel eens gehoord dat prijs gevormd wordt door vraag en aanbod. Is het aanbod hoog, maar er is weinig vraag, dan zullen de prijzen dalen. Als de vraag hoog is bij een beperkt aanbod, zullen de prijzen weer stijgen. Het is de markt die de prijs bepaalt. Iedereen mag vragen voor zijn diensten wat hij wil. Een te lage prijs zal onvoldoende vertrouwen wekken, een te hoge prijs schrikt kopers af. Deze prijselasticiteit stabiliseert zich uiteindelijk op een niveau waarbij de markt een goed product geleverd denkt te krijgen. Er zijn dan goedkopere alternatieven waarvan (soms ten onrechte) verwacht wordt dat de geleverde kwaliteit navenant is, en er zijn dan ook duurdere alternatieven waarvan (weer soms ten onrechte) de geleverde kwaliteit hoger wordt ingeschat, maar waarvan de klant (weer soms ten onrechte) denkt die hogere kwaliteit niet nodig te hebben. Kleine dienstverleners die het maar niet voor elkaar krijgen om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien hebben twee keuzes: Terug naar het loonslavenbestaan of je wonden likken, goed nagaan wat er fout is gegaan, uithuilen en opnieuw beginnen. Dit is het moment waarop de jongens van de mannen worden gescheiden. Een vakkundige professional die zich bedreigd voelt door een "kansarme uitkeringstrekker" met nul ervaring, moet bij zichzelf te rade gaan. Wat voor ondernemer, professional ben je nu eigenlijk als je met al die jaren ervaring, jouw kennis van de markt, je vaste klantenkring en dat stevige netwerk om je heen het niet kunt winnen van een onervaren nitwit? Dan heb je al die jaren op geen enkele manier je klanten van jouw meerwaarde kunnen overtuigen en heb je in feite zelf veel te hoge tarieven gerekend. Je klanten hadden allang overtuigd moeten zijn van jouw meerwaarde. Je had in de afgelopen jaren allang in de markt bekend moeten staan als "best money can buy". Als je die reputatie nu nog moet gaan verwerven, ben je stomweg te laat. Dàt is waar je nu op wordt afgerekend. Maar geef alsjeblieft niet de schuld aan de concurrent. Jan Douwes slaat de plank volledig mis met zijn redenatie over de beunhazen. Hij heeft het hier over klanten met een beperkt budget. En nu zouden die klanten slechte ervaringen hebben met onbekende aanbieders met mooie verhalen over kwaliteit. Met die ervaring in het achterhoofd zou de klant nu nog maar voor de laagste prijs gaan, omdat je daarmee niet kan rommelen? Los van de vraag of een lage prijs wel zo'n anti-rommel garantie is, moet ik de eerste beunhaas nog tegenkomen die kwaliteit belooft tegen een HOGE prijs. Juist een negatieve ervaring met een beunhaas is voor klanten een belangrijk argument om de volgende keer de klandizie te gunnen aan een gerenommeerde partij. "Je betaalt dan wel iets meer, maar je weet tenminste wat je krijgt". Alle waar naar zijn geld, dus. De overheid moet hier iets tegen doen. Bij de gedachte alleen al lopen de rillingen over mijn rug. De overheid moet hier helemaal niets tegen doen. Dat is namelijk een taak van de markt zelf. Het gevolg van overheidsbemoeienis is dat ondernemers met meer regelgeving, meer administratieve lasten en meer bureaucratie te maken krijgen. Regelgeving vraagt om handhaving en dus zal het toch al overgepopuleerde overheidsapparaat juist groter en logger worden. Dat overheidsapparaat moet uiteindelijk toch ergens van betaald worden. En wie wordt dan uiteindelijk de rekening gepresenteerd? Juist. De ondernemer zelf die het al zo moeilijk heeft met die hoge werkgeverslasten. Beperking van de concurrentie door regelgeving werkt verlammend op de economie. Het is juist de toenemende concurrentie en het daarmee samenhangende risico op falen dat zorgt voor een schifting tussen getalenteerde ondernemers en hun zwakkere broeders. Creativiteit en innoverend vermogen bestaan bij de gratie van de beperking en concurrentie. Als de marges onder druk komen te staan, zul je als ondernemer op zoek moeten gaan naar andere productiemethoden of moeten nadenken over een ander businessmodel dat er voor zorgt dat je jouw onderscheidend vermogen behoudt. Dit stimuleert het innovatief vermogen en is daarmee één van de belangrijkste aanjagers van de economie. Als we de hete adem van de concurrent namelijk niet in de nek voelen, worden we lui. In al onze gezapigheid doen we wat we al jaren doen en komen we geen streep verder. Laat de markt maar zijn werk doen. Concurrentie is gezond en levert per saldo betere ondernemers af. Zelfs als een bepaalde markt door beunhazen, uitkeringstrekkers, kansarmen, invaliden, de islam en het Grote Gele Gevaar overspoelt wordt (ik ga maar even mee in het populistische Wilders toontje) en daarmee een flinke faillissementsgolf veroorzaakt bij de gevestigde orde is dat juist goed voor de economie. Tot op zekere hoogte dan. De economische schade is enorm, maar het scheidt wel het kaf van het koren en geeft nieuwe toetreders tot de markt een nieuwe kans om het beter te doen. Want dat is tenslotte waar het om gaat. Wie gaat ondernemen maakt de beste kans als hij een manier vind om iets beter, sneller of goedkoper te doen. En het liefst alle drie. Jan Douwes vind dat het verplichte lidmaatschap van de branchevereniging en de daarbij behorende lidmaatschapseisen maar weer snel moeten terugkeren. Want, zo redeneert hij, dat komt de kwaliteit ten goede en de financiële positie van de ondernemer is verzekerd. Hier gaat de columnist andermaal voorbij aan de ongewenste neveneffecten. Het verplichte lidmaatschap van een beroepsorganisatie of branchevereniging werkt kartelvorming in de hand heeft als voordeel dat we meer kunnen samenwerken in plaats van concurreren. Via de branchevereniging kunnen we dan ook prijsafspraken maken een vrijblijvend adviestarief presenteren en ervoor zorgen dat de leden hun financiële status quo kunnen behouden gezonde calculaties kunnen maken. Op het eerste gezicht een aanlokkelijke gedachte. Maar het ontbreken van de noodzaak om te concurreren maakt lui. Aartslui. De uitdaging om met innovatievere oplossingen te komen ontbreekt dan volledig met gemakzucht als resultaat. En de consument krijgt uiteindelijk de rekening gepresenteerd. Dat is diezelfde consument met dat beperkte budget, Jan Douwes, die dat geld maar één keer kan uitgeven. Voor een gezond economisch klimaat is het van essentieel belang dat dat geld van die consument blijft rollen. En niet alleen maar één kant op. Als alle sectoren kunnen profiteren van die cashflow, zal op alle fronten winst geboekt worden. En dus zal vanuit meerdere hoeken het vliegwiel van de economische motor aangedreven worden. Want denk je nou dat er zal gebeuren als er beroepsgroepen door overheidsprotectie zich verzekerd weten van een hoog inkomen? Uitgerekend die beroepsgroepen zullen worden overspoeld met nieuw aanbod. Want een gespreid bedje willen we tenslotte allemaal wel. Als we daarvoor dan een cursus of wat voor moeten doen, doen we dat. Dat hebben we er wel voor over. Met als resultaat dat er meer aanbod is dan vraag waardoor niemand meer iets verdient. Daar zit je dan met je branchelidmaatschap. Het afschaffen van die verplichting laten we dan maar weer over aan de volgende generatie. Het slot van Jan's betoog vind ik een giller. De overheid moet het minder risicovol maken voor ondernemers om personeel aan te nemen door de werknemers zelf te laten betalen voor hun ziekte en arbeidsongeschiktheidsverzekeringen. Denk je nou werkelijk dat daarmee de kosten van het werkgeverschap omlaag zullen gaan? Als die kosten netto door de werknemer gedragen moeten worden, zullen de looneisen alleen maar stijgen, het voordeel dat bereikt wordt aan de werkgeverskant zal dan minimaal teniet worden gedaan. Je kunt zelf het risico om personeel aan te nemen heel goed beperken. Als jij er maar voor zorgt dat je orderportefeuille uitpuilt, zal het je toch verder een worst zijn wat dat personeel kost? Nauwkeurige calculaties, strakke begrotingen en een duidelijke toegevoegde waarde voor je klant zijn de sleutelingrediënten. Als je dat niet voor elkaar krijgt, dan zit je in de verkeerde branche en moet je wat anders gaan doen. En als anderen in jouw branche dat wel voor elkaar krijgen, zul je je eigen kwaliteiten als ondernemer onder de loep moeten nemen. De wereld om je heen verandert, vader. Of je wilt of niet. Als je niet kunt meekomen is het een teken van zwakte om dan maar om overheidsbescherming te roepen. Wat dat aangaat lijkt het wel op de generatiekloof. De oudjes laten het liefst alles bij het oude. Niet omdat het de beste manier is, maar omdat ze de ontwikkelingen niet meer kunnen bijbenen. De nieuwe generatie wil alles anders. Niet omdat ze een betere manier weten, maar omdat het kan. Ergens midden in dat spanningsveld ontstaat het klimaat dat het mogelijk maakt te innoveren. Daar worden de betere, snellere en goedkopere oplossingen geboren. Niet vanwege overheidsbemoeienis, maar omdat de dynamiek van verandering, de strijd om het lijfsbehoud de creativiteit aanjaagt. Wie het ondernemersvuur in zijn flikker heeft branden gaat de barricaden op. Wie het bij de gedachte aan veranderen het dun in de broek heeft lopen gaat in een hoekje zitten, spreekt er schande van en roept: "Help". Zo, ik ga koffie zetten.

En weer terug on topic: Het is niet zozeer een kwestie van "beter" ondernemen, ik zou het eerder "bewuster" ondernemen willen noemen. Mijn kijk op ondernemen is breder geworden. Ik heb in de afgelopen jaren heel veel bijzonder inspirerende leden mogen ontmoeten die een authentieke kijk op hun vakgebied hebben. Ik heb businessconcepten en verdienmodellen voorbij zien komen die voor mij volslagen nieuw waren. Dat heeft mij wel geleerd om nog eens op een heel andere manier naar de materie te kijken. Ik probeer dan een visie te ontwikkelen die haaks op mijn eerste gedachten staat. Met dat creatieve proces kom je soms op hele innovatieve benaderingen van een probleem of branche. En soms ook niet. Het dwingt je in ieder geval om je eigen waarheden nog eens heel kritisch onder te loep te nemen.

En deze klant ga je vanaf nu natuurlijk niet meer achteraf factureren, toch? Ik zou 'm vooraf laten betalen. Als je dat per vandaag instelt, kan ook die voortschotnota nog mee in de procedure... ;-)

Auteursrechten ontstaan bij creatie en beschermen de maker tegen plagiaat. Auteursrechten zijn niet overdraagbaar. Als ik een liedje schrijf, opneem en op CD verkoop, zal ik bekend staan als componist/schrijver van dat (overigens beroerde) liedje. Als ik dan later de "rechten" verkoop, zal ik nog steeds die gozer zijn van dat beroerde liedje. De koper koopt in strikte zin niet de auteursrechten, maar de economische rechten om dat beroerde liedje commercieel te mogen exploiteren. Mocht de smaak van muziekminnend Nederland op enig moment zo gedegradeerd zijn dat zelfs mijn liedje een hit wordt, ben ik nog steeds die gozer die dat (inmiddels geweldige) liedje geschreven heeft. Iedere keer dat een DJ mijn liedje draait, zie ik daar helaas niets van terug op mijn bankrekening. De koper wel, die heeft tenslotte de rechten in handen om dat liedje opnieuw uit te brengen, te remixen, door een veel betere zanger opnieuw te laten inzingen enzovoort. Hij de munten, ik de roem, de vrouwen en de feesten. Inmiddels is mijn roem als schrijver van dat liedje ook bij andere artiesten opgevallen. En die willen ook wel zo'n liedje. Dus op een mooie dag komt een had-ik-nou-maar-niet-zo-veel-gezopen-dan-had-ik-de-halve-finale-van-x-factor-wèl-gehaald-artiest mij vragen of ik een liedje voor hem wil schrijven. Met de ervaring van mijn eerste liedje in het nog vers in het geheugen weet ik dat van feesten en mooie vrouwen het hongergevoel in mijn maag niet verdwijnt. De auteursrechten van dit liedje liggen net als de vorige keer bij mij, en blijven bij mij. Ik heb tenslotte dat liedje geschreven. Over de gebruiksrechten van dat liedje (ook wel licentie genoemd) zijn we het snel eens. Zolang hij er maar geen andere versie of remix van maakt (stel je voor dat een hele slechte DJ mijn mooie liedje verprutst) en mijn naam als componist op de hoes verschijnt, mag hij het binnen de Benelux zo vaak uitbrengen als hij maar wil. Eerst als single, daarna op het album en tot in de eeuwigheid op diverse Greatest Hits en Alle 13 Goed verzamelaars. Ik toucheer een mooi bedrag op mijn bankrekening en ieder gaat zijns weegs. Ook dit liedje wordt een gigantische hit. De zanger in kwestie is inmiddels toegetreden tot de Toppers en mijn liedje verschijnt op CD's, DVD's, BlueRay, RedRay en HolographX. Iedere keer als de zanger dit liedje uitbrengt, ontvang ik geen extra geld. Gelukkig heb ik wel nieuwe gebruiksrechten kunnen verkopen aan onder andere een uitgever van ringtones. Verder heb ik leuk verdiend aan die deal met HEMA die dat irritante fluitje in de winkels wilde vervangen door een stukje uit mijn liedje en aan de zoon van Dennie Christaan die met mijn liedje zijn debuut wil maken als Schlager-zanger. Wie das Oktoberfest einmal war, wird es nie mehr sein. Inmiddels ben ik voltijd-liedjesschrijver geworden en artiesten uit de hele wereld weten mij te vinden voor een liedje in de o zo kenmerkende Rubenesque stijl. Op die ene come-backpoging van David Hasselhof na, zijn al mijn liedjes grote hits geworden. De mailbox van mijn manager stroomt over van de aanvragen van B-artiesten die met één van mijn liedjes willen doorbreken en ik meen mij nu wel wat sterallures te kunnen permitteren. Dus wil ik voortaan naast een vast bedrag voor het schrijven van een liedje ook delen in de CD-verkopen en de Buma-Stemra opbrengsten. Zij worden tenslotte beroemd omdat ik dat liedje heb geschreven. Op eigen kracht was het ze al die tijd tenslotte niet gelukt, en daar mag best wat tegenover staan. Op mijn bankrekening wordt een ton een miljoen, de benen van de vrouwen aan mijn zijde worden langer en de feesten wilder. En op een dag stapt er een man mijn studio binnen. Deze man is übercool! De voeten geschoeid met cowboylaarzen en een dikke zonnebril op het grijnzende gezicht. Na driekwartier een zwamverhaal over het milieu en mensenrechten te hebben moeten aanhoren vertelt Bono eindelijk wat 'ie komt doen. Hij wil dat ik een liedje voor hem schrijf. Ik leg hem mijn algemene voorwaarden voor, maar die wuift 'ie weg en komt met een ander voorstel. Bono is namelijk van mening dat het eventuele succes van mijn liedje niet uitsluitend aan mijn liedjesschrijf-kwaliteiten zijn toe te dichten. Als dit liedje een succes wordt, zal dat succes vele malen groter zijn dan al mijn liedjes bij elkaar! Welk deel van dat succes is dan van wie? Ergo: Kloppen de percentages die ik tot nu toe heb bedongen dan nog wel? Tot overmaat van ramp stelt Bono mij zelfs nog tot een hele andere keuze: Of ik schrijf mijn liedje gratis en krijg een vermelding op de hoes als componist, of ik verlaat het recht om als componist genoemd te worden maar toucheer wel 20 miljoen euro ineens. Ga ik voor het geld of ga ik voor de roem? Daar zullen we het antwoord nooit op weten. Mijn vrouw maakt me wakker. Ik was even op de bank in slaap gedommeld. "Schat, je moet weg. Het staat zo slordig als je te laat komt voor je eerste gitaarles." Even wakker worden met een kop koffie.

That's the spirit! En dat er nog vele, vele hele hoge aanslagen mogen volgen. (Want dan heb je die duiten verdiend ook!)

Dringt bij mij meteen de vraag op waarom deze belastingschuld niet meegenomen kon worden in de minnelijke schuldregeling.

Fout geantwoord, je gaat niet door voor de wasmachine. Voor een failliet verklaring is het volgende nodig: Men neme een vordering die direct opeisbaar is, dat wil zeggen waarvan de betalingstermijn is verstreken. Voeg daarbij aan toe de aannemelijkheid dat er meerdere schuldeisers zijn. Bel nu een advocaat en vraag bij de rechtbank het faillissement aan. Laat het geheel twee tot vier weken rusten. Eenmaal ter zitting krijgt de schuldenaar kort (ca. 60-90 seconden) de tijd om aan te tonen dat de aanvraag onterecht is. Het faillissement wordt nu uitgesproken en 8 dagen later krijgen alle partijen de uitspraak schriftelijk toegezonden met vermelding van de aangewezen curator. En klaar is je faillissementsaanvraag!

Of je Skaaipt even een uurtje met "onze man in China", de uiterst aimabele en bijzonder deskundige Mark Tonino. Dit HL-lid is gestationeerd in Guangzhou en heeft een heel breed netwerk opgebouwd in de afgelopen 5 jaar dat hij daar woont. Hij kan je als geen ander adviseren.

Okee, je verhaal is lang, maar helder. Het klassieke voorbeeld van een ondernemer die van krediet naar krediet leeft, terwijl de handel maar niet van de grond lijkt te willen komen. Ondertussen de te hoge kosten laten doorlopen en hopen op betere tijden. Je werkt je te barsten, en krijgt het lek maar niet boven water. Jouw verhaal doet me denken aan de situatie waarin Marcel (Down) heeft gezeten. Als je dat nog niet gedaan hebt, zou je dit draadje maar eens moeten lezen. Voor zover dat het een geruststelling is, je bent dus niet de enige in een vergelijkbare situatie. Toch is iedere situatie anders. Maar ik kan je wel een aantal algemeenheden meegeven. 1. "Sales solves everything". Als je verkoop stil komt te liggen is het gedaan, dus zorg dat je die omzet binnen blijft trekken. 2. Dit is het moment dat de jongens van de mannen worden onderscheiden. Dit is het moment dat je kunt laten zien wat je waard bent als ondernemer. Het worden keiharde maanden, en je zult de bodem meermalen zien. Bereid je hierop voor en zorg voor een uitlaatklep, een luisterend oor en een sterke schouder. 3. Blijf in contact met je schuldeisers. Het is een volkomen natuurlijke reactie om dekking te zoeken als er geschoten wordt, maar dit is niet het moment om je te gaan verschuilen. Rationeel weet je dit wel, maar ernaar handelen op het moment dat de druk erg hoog is, is wat anders. 4. Wie de bal heeft, bepaalt het spel. Zorg ervoor dat het initiatief van jouw kant komt. Zodra je het initiatief verliest, kun je alleen nog maar verdedigen. 5. Zorg dat je professionele hulp krijgt. Dit kun je niet alleen. Een insolventieteam bestaat uit een briljante accountant, een geslepen jurist, een scherp onderhandelaar en een hele goede mental coach. De bank heeft jarenlange ervaring met "gevallen" als deze, en heeft hele afdelingen van specialisten tot haar beschikking. Voor jou is dit de eerste (en hopelijk laatste) keer. Zoals Fred al zei: Professionele hulp is niet gratis, maar het zal je beste investering ooit kunnen zijn. Ik wens je in ieder geval veel sterkte in de strijd!

Dan hebben we het in ieder geval over hetzelfde... ;)

Het auteursrecht ontstaat op het moment van creatie en kan, bij mijn weten, nooit overgedragen worden. Wel kun je iemand (natuurlijk persoon of rechtspersoon) een onbeperkt gebruiksrecht geven. Dit laatste is niet wenselijk omdat de rechtspersoon achter het forum (meervoud fora) dan de posts ook in andere media (boekvorm, ander forum) kan plaatsen. Dat gebruiksrecht moet dus beperkt worden tot het forum. Een juiste formulering van de forumvoorwaarden op dit punt zou kunnen zijn: De auteursrechten van de bijdragen liggen bij het forumlid dat de bijdrage heeft geleverd. Bij plaatsing van de bijdrage verleent het forumlid de forumeigenaar het onherroepelijke en onvoorwaardelijke recht de bijdrage binnen het forum [FORUMNAAM.NL] onbeperkt (in tijd en omvang) te publiceren. De forumeigenaar is daar geen vergoeding voor verschuldigd. Dit verleende gebruiksrecht is onherroepelijk in die zin dat eenmaal geplaatste bijdragen, om wille van de leesbaarheid van de discussies, niet meer ingetrokken kunnen worden. Dit verleende gebruiksrecht duurt ook na een eventuele beëindiging van het forumlidmaatschap onverminderd voort. Het verleende gebruiksrecht is slechts dan overdraagbaar indien het forum als geheel aan een derde partij wordt overgedragen, onverminderd de voornoemde beperking van plaatsing op [FORUMNAAM.NL] Of zoiets.

Dat is helaas niet waar. Pluraliteit van schuldeisers en minimaal 1 vordering dient direct opeisbaar te zijn. Meer is er voor een faillietverklaring niet nodig. Je bent als een kip zonder kop aan het rondrennen, om te redden wat niet meer te redden is. Hoe naar ik het ook voor je vind, want ik gun niemand een fallissement, maar jij bent wel het schoolvoorbeeld van "eigenwijze ondernemer zonder kennis van zaken is veel te laat met het zoeken naar hulp". Vergeet dat hoger beroep maar, want de wederkerigheid van schulden was in eerste aanleg geen valide argument, en zal dat in het hoger beroep ook niet zijn. Zonde van de tijd en energie.

Onwijs vervelend voor je, dat je het tij niet hebt kunnen keren. Maar na alle reacties op jouw post mag het toch geen verassing zijn dat de zitting niet de juiste plaats is om je de aanvraag aan te vechten, toch? Sterkte de komende tijd.

En daarom moet je boekhouder gewoon lekker bonnetjes blijven inboeken. Mag ik het nummer van die man? Dan zal ik hem eens fijn bijpraten over wat een faillissement nu eigenlijk precies inhoudt... Laten alle boekhouders het volgende nou eens in de oren knopen: Een faillissement mag NOOIT een optie zijn. Het faillissement is wat overblijft als alle andere mogelijke oplossingen uitgeput zijn. Zolang je nog een faillissement kunt overwegen zijn je mogelijkheden niet uitgeput!

Daniël en eega: Van harte gefeliciteerd met de geboorte van Fleur!

In de eerste plaats welkom op dit forum. Ik denk dat er geen betere plaats is om dit soort vragen te stellen omdat veel leden (waaronder ondergetekende) in een vergelijkbare situatie hebben gezeten. Als ik je verhaal zo lees is het probleem in de volgende stukken te knippen: 1. Het bedrijf rendeert onvoldoende (je hut loopt niet, zogezegd); 2. Binnen het management is er verdeeldheid over het te volgen beleid (de neuzen staan een andere richting op); 3. Er is sprake van een verslechterende schuldpositie (het water staat je aan de lippen en wil maar niet zakken); Verder lees ik tussen de regels door dat de vennoot een dominante positie inneemt, zijn eigen koers vaart en niet al te scheutig is met het verstrekken van informatie. Tot slot is het onrustig in huize weltevree omdat er in ieder geval naar de mening van vrouwlief het huishoudboekje onvoldoende vruchten plukt van het harde werken van manlief. (Gokje: Jouw man is de gastronoom / entertainende barkeeper / chefkok / gezicht van de zaak en de vennoot heeft zich opgeworpen als het "zakelijk brein"?) Alles bij elkaar een fijne pot pruttelende ingrediënten volgens explosief recept. De vraag is niet of de boel ploft, maar wanneer. Ik deel de mening van Fred dat jullie hulp moeten zoeken. Ik verschil echter van mening met Fred dat je die hulp bij de boekhouder of accountant kunt vinden. Je hebt meer nodig dan alleen een uitleg hoe de officiële verrekening verloopt bij het ontbinden van de VOF. Je hebt een strategie nodig om hier met zo min mogelijk (let op: ik zeg niet zonder) kleerscheuren vanaf te komen. Maar dat dit pijn gaat doen staat als een paal boven water. Verder denk ik dat het goed is hulp te zoeken in de vorm van iemand die namens jullie de onderhandelingen voert. Als er iets is wat je in deze situatie niet kunt gebruiken dan is het wel de emotionele betrokkenheid. Het vertroebelt je beoordelingsvermogen en strategisch inzicht. De relatie is nu nog goed met de andere vennoot, maar zodra jouw man meedeelt er mee te willen stoppen verdwijnt alle kameraadschap als sneeuw voor de zon. Het gaat dan ineens over geld en dan is het ieder voor zich, waarbij over en weer met verwijten wordt gesmeten. Niet leuk, maar dat is negen van de tien keer helaas wel zoals het gaat. Been there, done that. Er zijn een aantal dingen die je je goed moet realiseren. Het feit dat jouw man hard heeft gewerkt in die zaak creëert geen waarde. Het enige dat waarde creëert in een bedrijf is winst. Geen winst = geen waarde. Verder zijn voor alle schulden die zijn ontstaan ten tijde van de VOF, beide vennoten volledig hoofdelijk aansprakelijk. Dus als er een ton schuld te verhalen is, is het niet zo dat jouw man voor 50K aansprakelijk is, en de vennoot voor de andere 50K. Als de schuldeisers het bij de ene vennoot niet kunnen halen, kloppen ze voor het volledige bedrag bij de andere venno(o)t(en) aan. Als vennoten uit elkaar gaan, en er één de zaak voortzet, heeft dat geen gevolgen voor de hoofdelijke aansprakelijkheid voor de reeds bestaande schulden. De vennoten zijn samen die schulden aangegaan, en het enkele feit dat de samenwerking is opgehouden wil niet zeggen dat de scheidende vennoot niet meer hoofdelijk aansprakelijk is. Ook een overeenkomst tussen de vennoten dat de voortzettende vennoot alle schulden op zich neemt verandert niets aan de aansprakelijkheid van de scheidende vennoot. Schuldeisers kunnen dan nog steeds de vordering volledig op de scheidende vennoot verhalen. De scheidende vennoot kan op zijn beurt met de overeenkomst in de hand wel de vordering op de voortzettende vennoot verhalen. Maar meestal blijkt dan dat er niets meer te verhalen valt. Bij een eventueel toekomstig faillissement van de voortzettende vennoot zal de curator schulden die zijn ontstaan tijdens de samenwerking op de scheidende vennoot verhalen. Als deze dat geld niet kan ophoesten, is een faillissement van de scheidende vennoot nagenoeg onafwendbaar. (Of hier zo'n overeenkomst wel van toepassing kan zijn, moet Steven of Edward hun licht maar even over laten schijnen. Ik kan me voorstellen dat verrekening niet mogelijk is volgens art53Fw. De vordering van de scheidende vennoot ontstaat pas tijdens het faillissement, ná de incassering door de curator. Vóór de incassering is er geen sprake van een vordering, zelfs geen voorwaardelijke vordering of een niet-direct opeisbare vordering. Hierdoor is het goed mogelijk dat de curator wel kan incasseren, maar dat de scheidende vennoot de vordering die dan ontstaat slechts ter verificatie kan indienen.) Er zijn twee uitzonderingen op het bovenstaande: (1) De schuldeisers gaan er mee akkoord dat de voortzettende vennoot de schulden op zich neemt; (2) De schulden zijn door één van de vennoten onwettig aangegaan. Voor wat betreft de bankschuld acht ik het niet waarschijnlijk dat de bank akkoord gaat met de overname van de schuld door de vennoot. De bank levert daarmee namelijk verhaalsmogelijkheden in, en de vennoot heeft een negatieve BKR notering. Het zou niet logisch zijn van een bank om een krediet om te zetten naar iemand die in de boeken staat als wanbetaler. Het is eerder waarschijnlijk dat de bank als reactie op het uiteengaan van de vennoten de kredietfaciliteiten zal intrekken. De brouwer zal daar wat minder kieskeurig in zijn, die kijkt eerder naar het totaal plaatje. Hoe de brouwer omgaat met een eventueel ondertussen ontstaan negatief Bibop advies kan ik niet zeggen. Maar gezien de hoogte van de schuld aan de brouwer op het totaalplaatje, is dat nog de minste van je zorgen. Toch kan de brouwer in dit geval wel jullie redding betekenen. In sommige gevallen is de brouwerij namelijk bereid om voor de voortzettende vennoot garant te staan bij de bank. Een goed doorwrocht ondernemingsplan is dan wel van essentieel belang. Voor wat betreft het onwettig aangaan van een verplichting door één van de vennoten het volgende: In de meeste vennootschapsovereenkomsten staat een bepaling dat bij aankopen of verplichtingen boven een bepaald bedrag schriftelijke toestemming nodig is van beide vennoten. Anders gezegd: Boven een bepaald bedrag moeten beide vennoten tekenen. Dit geeft misschien wel mogelijkheden. Als in de vennootschapsovereenkomst staat dat beide vennoten moeten tekenen bij transacties boven de Eur 10.000 en de vennoot heeft een lening afgesloten bij die zakenvriend voor Eur 15.000,-, is uitsluitend de vennoot aansprakelijk voor die Eur 15.000,-. Als de vennoot bijvoorbeeld een leasecontract heeft afgesloten voor een nieuwe auto zonder daarbij de instemming van jouw man te hebben, is uitsluitend de vennoot voor de nakoming van die leasetermijnen aansprakelijk. Het bovenstaande is niet volledig. Er zijn nog zat voetangels en klemmen waar je rekening mee moet houden. Ik hoop dat ik je hiermee toch een duwtje in de goede richting heb gegeven. Het allerbelangrijkste is en blijft: zoek hulp. En dan niet bij de boekhouder of accountant, want die kunnen je niet zo heel veel meer vertellen dan wat hierboven staat. Je hebt meer aan een advocaat of insolventiejurist. Kijk maar eens goed rond op dit forum, er lopen er hier wel een paar van rond. Sterkte! (Koffie? Op dit tijdstip? Doe mij maar wat sterkers...)

Bij paulianeus handelen staat de vraag centraal of je schuldeisers benadeelt ten faveure van jezelf. Ja dus. Alle transacties tussen de BV en de bestuurder(s) en zijn familie tot in de tweede graad die tot een jaar vóór datum faillissement hebben plaats gevonden kunnen door de curator teruggedraaid worden.

Edelachtbare Heer, Vrouwe, De vraag die u hier voorligt betreft de hoogte van het honorarium zoals dat momenteel gangbaar is in de advocatuur. Mr. Kroesbergen beargumenteert dat advocaten met een uurtarief van €200,- duur zijn. Ik zou dat niet zo sterk durven stellen. Advocaten kosten wel veel geld, maar dat is wat anders. In Nederland is er al jaren een tekort aan gespecialiseerde advocaten. Ik meen eens gelezen te hebben dat de instroom van eerstejaars studenten Rechtsgeleerdheid niet eens gelijke tred houdt met de groei van de vraag naar advocaten in datzelfde jaar! Laat staan dat er voldoende vol-was advocaten worden afgeleverd, zo'n 8 jaar later. Edelachtbare, de wet van vraag en aanbod is universeel. De aanvoer van nieuwe dossiers neemt toe, terwijl de raadsheer in kwestie er geen uren per dag bij krijgt. Steeds meer dossiers voor een beperkt aantal advocaten drijft nu eenmaal de prijs op. En dan is er nog iets aan de hand. We ontwikkelen ons in razend tempo naar een cultuur waarbij niemand meer zijn verantwoordelijkheid wil nemen. Afschuiven als het kan, en in de doofpot als het eerste niet wil lukken. Ik zal daar in een toekomstige column nog eens uitgebreid op terugkomen. Deze cultuuromslag zal voorlopig ook niet bijdragen tot een verlaging van de werkdruk bij de befjes dragende meesters. Edelachtbare, ik zou de facto willen pleiten voor een verhoging van het honorarium met minimaal 300%. Ik chargeer enigszins, maar wellicht dat partijen dan het gezond verstand weer omarmen als beoordelingsinstrument voor het geschil in casu. Deze knuppel in het hoenderhok gooiende, verblijf ik, Hoogachtend, Ruben, salonjurist ;-)

Een uurtarief is geen op zichzelf staand iets. Dat komt ergens vandaan. Je kunt je uurtarief baseren op basis van wat anderen rekenen, op basis van prijselasticiteit, op basis van een kostencalculatie of je stelt je uurtarief vast op basis van de Balkenende-norm. Het is wel belangrijk om te weten wat concurrenten aan tariefstelling hebben, maar als dat je enige indicatie is, is dat een te smalle basis om je uurtarief op vast te stellen. Op basis van prijselasticiteit is de allermooiste. Je weet dan zeker dat je de optimale mix tussen prijs en afzet hebt (en dus de maximale opbrengsten kunt noteren). Maar zolang je nog geen naam & faam hebt opgebouwd, is het moeilijk te onderzoeken wat iemand voor jouw dienst zou willen betalen. De Balkenende-norm is (hoop ik) ook demissionair; afblijven dus. Blijft over: De gouwe-ouwe kostencalculatie. Die gaat als volgt: Je neemt alle kosten uit de financiële paragraaf van je ondernemingsplan (die heb je toch wel gemaakt he???) en die vul je in het onderstaande rekenmodel (bijgewerkte 2010 versie) in: Bruto loon50.000,- Autokosten6.000,- Kantoorkosten6.000,- Verkoopkosten10.000,- Huisvestingskosten6.000,- Afschrijvingen5.000,- Advieskosten8.000,- Algemene kosten3.000,- ------------------ + Totaal kosten94.000,- Winst & Risico (10%)9.400,- Totaal begroting103.400,- Bruto loon: Hier vul je het loon in van iemand in loondienst die vergelijkbaar werk doet als jij. Kantoorkosten zijn o.a. telefoon vast + mobiel, ADSL, accountant, porti, briefpapier etc Verkoopkosten zijn o.a. internetsite, brochure, etentje, advertentie etc. Huisvestingskosten zijn o.a. huur kantoor, gas water licht etc Afschrijvingen spreken voor zich; computer, printer etc Advieskosten: notaris, advocaat, coach, etc Algemene kosten: Contributie KvK, vakbladen etc Winst & Risico: Het bedrag dat je bedrijf spaart voor mindere tijden Je begroting is in dit voorbeeld 103.400,-. Per jaar zijn er 52 weken (let op: niet ieder jaar heeft precies 52 hele weken!!!!) x 40 uren = 2080 werkbare uren. Daarvan trek je af: 4 weken x 40 uur = 160 uur vakantie, vrije dagen, feestdagen etc. Blijft over: 1920 uren. Omdat je ook tijd moet reserveren om nieuwe klussen binnen te halen, trek je daar 1/3 vanaf, blijft over 1280 declarabele uren. Dit zijn de enige uren die je daadwerkelijk kunt factureren (altans die heb je begroot. Soms zit het mee, soms zit het tegen). Je uurtarief wordt dan: 103.400,- / 1280 uren = € 80,71 per uur. Dát is je theoretisch uurtarief exclusief BTW. Dit theoretisch tarief leg je dan naast het tarief van je concurrenten. Als jouw tarief hoger blijkt te zijn, dan weet je dat je ergens kosten moet schrappen. Kun je geen kosten schrappen, kijk dan op welke manier je dan meer declarabele uren kunt schrijven (dus hogere productie moet draaien). Zit je aan het minimum aan kosten en het maximum aan declarabele uren, dan kun je maar beter een ander vak uitzoeken. Dan draaien je concurrenten waarschijnlijk ook verlies. Nogmaals, dit is een rekenmodel. Het kan zijn dat jouw brutoloon anders is vanwege (het gebrek aan) opleiding en ervaring. Een mooi uitgangspunt is te kijken wat je voor het zelfde werk in loondienst zou ontvangen. Misschien is jouw kostenstructuur anders. Heb je bijvoorbeeld helemaal geen huisvestingskosten. Ik zal niet alle kostensoorten benoemd hebben, en wellicht sommige kosten te hoog hebben ingeschaald. Maar het gaat om het idee. Als je vragen hebt, stel ze gerust. Op het forum of PM. Succes!

Hoe begrijpelijk ook, voor de faillissementsrechter zijn dit geen argumenten. Ik snap het, jij snapt het en zelfs de rechter snapt het. Toch zul je, als dit je verdediging is, failliet verklaard worden. Daar zijn de voorwaarden tot faillietverklaring nu eenmaal iets te duidelijk voor.

Tja, het is niet meer dan logisch dat de advocaat een voorschot verlangt. Het is een goed zakelijk gebruik om vóór je iemand iets op krediet levert, je nagaat of deze persoon wel kredietwaardig is. Tja, en als je dan hulp vraagt bij een faillissementsrekest is de kans erg groot dat de kredietwaardigheid niet helemaal je-van-het is... Gelukkig ligt dat laatste iets genuanceerder... LOL! Je mag nog blij zijn dat de rechter je niet met kop en kont er uit heeft laten gooien... Ik snap dat je blij bent met 4 weken aanhouding, maar besteed die tijd dan ook goed. Het is een beetje laat om tijdens een faillissementszitting de vordering nog te betwisten. Ik denk dat je een rechter hebt getroffen die in een erg goede bui was die dag, maar ik adviseer je om de volgende zitting dat geluk niet nog eens te beproeven. Als je werkelijk een plan hebt voor een doorstart, bespreek dat dan van te voren met de schuldeiser. Je kunt beter hem proberen te overtuigen het faillissementsrekest in te trekken, dan een rechter over te halen naar zijn persoonlijke mening in plaats van naar de wet te oordelen. Klopt. het is een standaardzitting. Gemiddeld 60-90 seconden, en het is voorbij. Een faillissementsrekest komt namelijk niet zomaar uit de lucht vallen. Daar is een hele periode van herinneren, aanmanen, incassobureaus en deurwaarders aan vooraf gegaan. Dus als je het niet eens bent met de vordering, heb je tijd genoeg gehad om daar tegen te ageren. Voor de rechter is alleen het volgende van belang: 1) Heb je onbetaalde rekeningen liggen? 2) En komen die rekeningen bij meer dan één schuldeiser vandaan? 3) Is er van minimaal één van die rekeningen de betalingstermijn verstreken? Als aan alle voorwaarden is voldaan kan de rechter je faillissement uitspreken. Al het andere wat je zou willen aanvoeren mag voor de rechter geen aanleiding te zijn om het faillissementsrekest af te wijzen. Hij kan je wel wat extra tijd geven (zoals nu dus) om er met de aanvrager onderling uit te komen. En wat die steunvordering betreft: Die hoeven er helemaal niet te zijn. Als er maar "summierlijk aangetoond" wordt dat er sprake is van meer dan één schuldeiser, is dat voor de rechtbank voldoende. En dat summierlijk kan ook bestaan uit een uitspraak die je zelf hebt gedaan ter zitting. Helemaal mee eens, de rechtbanken worden dagelijks overspoeld door boeven en boefjes. Maar in de Nederlandse rechtspraak heb ik toch wel vertrouwen.

Ik zat er niet eens zo heel ver naast met het idee dat Apple wel eens hele nieuwe marktsegmenten, en dan met name in de zorg, zou aanboren... ;) http://www.tuaw.com/2010/02/03/hospitals-eye-the-ipad-for-low-cost-paperless-records/

Jammer dat het dogma dat failliete ondernemers zielig zijn hiermee weer bevestigd wordt. Ik denk dat Higherlevel de functie van zo'n praatgroep voldoende invult. Ik zie veel meer in een initiatief dat failliete ondernemers weer met minimale kosten aan het ondernemen krijgt. Een combinatie van micro-financiering, goede begeleiding en de juiste juridische structuur om de nieuwe onderneming uit de handen van de curator en schuldeisers te houden. Maar dat zal nog wel even een droom blijven.