HL-members,
Ik ben nu een paar maanden verder en wil toch diegene die (nog) geïnteresseerd zijn “de afloop” vertellen.
Waarom ik niks van me heb laten horen? Er lezen hier zoveel mensen mee, dat ik niet in detail wilde treden om mezelf daarna tegen te werken op welk front dan ook.
“De dagen voor het faillissement ben ik nog maar met één ding bezig geweest: hoe kon ik er in korte tijd voor zorgen dat ik ook in de toekomst met opgeheven hoofd verder kon… Ik heb ervoor gezorgd dat alle garanties op producten van klanten overgenomen zouden worden door de leveranciers en daarnaast heb ik alle (van mij afhankelijke) bedrijven overgedragen naar een collega ondernemer. Ook heb ik alle (kleine) crediteuren die in mijn dorp zaten en mijn personeel betaald.
Ik ben de bewuste maandag in maart naar de rechtbank gegaan en heb daar mijn eigen faillissement aangevraagd. Diezelfde dag ben ik bij mijn grootste 3 schuldeisers geweest (bank, leverancier en een kennis) en heb daar het nieuws verteld. Van alle drie kreeg ik hetzelfde te horen: jongen, het ligt niet aan jou maar aan die klootzak die je belazerd heeft, je hebt er alles aan gedaan en helaas zit de tijd niet mee. De bank gaf zelfs te kennen dat als ik ooit nog voor mezelf wilde beginnen ik absoluut naar hen toe moest komen, omdat ook de bank goed inzag dat het niet aan de ondernemer lag.
De dag erop kon ik weer naar de rechtbank voor de uitspraak. Ik dacht dat ik helemaal in zou storten, maar het tegendeel was waar … het was één grote opluchting.
In die week verschillende keren bij de curator geweest en alles in gang gezet. Heb gelukkig zelf de touwtjes redelijk in handen mogen houden van hem. Contact met hem was erg goed!
Heb alle dingen met het UWV voor het personeel zelf geregeld zodat ook dat contact goed is gebleven.
Na week 2 ben ik begonnen met solliciteren omdat ik er niet meer tegen kon om thuis te zitten, 6 weken daarna ben ik begonnen bij mijn huidige werkgever.
Ruim een maand geleden is het faillissement omgezet in WSNP (en is dus het faillissement volledig afgesloten, o.a. te danken aan een administratie die tip top in orde was). Ook het contact met mijn bewindvoerder (geen Lonneke!) is goed. Nu is het 3 jaar uitzingen …
En privé? … heb het allemaal in een kastje gestopt en de sleutel weggegooid. Mijn vrienden hebben me niet in de steek gelaten en ik kan met opgeheven hoofd rondlopen. Ik kom nog bijna dagelijks oude klanten tegen, maar ook zij leven mee.
Omdat ik gewend was om 70 uur per week te werken (en nu maar 40), ben ik inmiddels aan een avondopleiding HBO begonnen (om mijn tijd te vullen ;) ). Of ik ooit nog voor mezelf ga beginnen? Ik zou het niet weten … geen stress en elke 20e van de maand salaris op de rekening is ook wel lekker ….”
Alle HL members waar ik contact mee heb gehad in de dagen voor het faillissement: BEDANKT! mede door jullie heb ik het allemaal wat gemakkelijker kunnen verwerken.
Groet,
Brutus