Georges Plat

Dit economisch princype doet me denken aan de toenmalige handel in WorldOnline aandelen. Er is geen basis van beloning van prestaties, omdat bedrijven die minder uitstoten en dus rechten overhouden, deze rechten verkopen aan bedrijven die over hun norm heengaan. Pas als deze normoverschrijdende bedrijven beboet worden heeft dit zin. Bedrijven die er onder blijven verdienen, en die er overheen gaan betalen. Dit is toch duidelijke koppeling van beloning aan prestatie? Of zelfs een soort boete? En dat is toch altijd aardiger dan allerlei beperkende wetten? CO2 verdragen zijn internationaal. Dus omdat wij meedoen mogen wij straks wel schone lucht ademen? De landen die niet meedoen zijn uiteindelijk vaak landen waar wij verantwoordelijk zijn voor de vervuiling. Vroeger haalden we het daar uit de grond wat we nodig hadden, nu blazen we daar wat we niet nodig hebben de lucht in. USA? China? Als deze CO2 regelgeving doorzet, zullen landen die nu niet meedoen een enorme schuld opbouwen. Laten we er nu eens van uitgaan dat het gaat lukken de atmosfeer gezond te krijgen. Dat gaat heel veel geld kosten. Reken maar dat deze rekening zal worden gepresenteerd in de vorm forse kortingen in emissierechten. Dit aspect doet wel zeker terzake. Er is al nagegaan dat op sommige plekken wederom hele bossen gekapt worden om deze grond vervolgens te beplanten met bijv. koolzaad. Lekker kortzichtig menselijk. Ontbossing is een groot probleem. We hebben die bossen nodig. Daarom moeten we er voor betalen. Het CO2 verdrag regelt dit.

Ik doel er ook op dat alle co2-intensieve industrie gewoon verplaatst wordt naar landen die niet meedoen. Netto heeft het dan weinig effect, zeker als wij de producten gewoon blijven importeren. Alle CO2 intensieve industrie gewoon verplaatsen? Het zal best voorkomen, maar alle? Elke regel wordt omzeild. Zelf als er helemaal geen effect wordt gesorteerd helpt het in ieder geval het probleem te agenderen en dient het als springplank voor regels die wel werken. Nuja, de hoeveelheid bruikbaar land is wel degelijk eindig, en beperkend. Om bijv het hele nederlandse autopark op bioethanol of -diesel te krijgen is meerdere malen de oppervlakte van nederland benodigd (in ons klimaat). Dat is dus best een probleem? Ja. En dat geldt voor bijna alles wat we hier consumeren. Vergelijk Nederland met een stad. Een stad kan, en hoeft niet zelfvoorzienend te zijn. Bovendien, we hebben hier toch ook nauwelijks olie. Ruimte voor vegetatie moet sowieso worden vrijgemaakt om CO2 om te zetten. Welke brandstof je ook gebruikt. En dan is het leuke van biobrandstof dat de vegetatie die in de brandstof voorziet ongeveer evenveel CO2 opneemt als er bij het verbranden ervan vrijkomt. En dan maar hopen dat de overige vegetatie voldoet om de rest om te zetten in die lekkere zuurstof.

2 punten daarbij: - hoeveel CO2 'past' er precies in de atmosfeer, of, wanneer is de ruimte precies op? Als wij onze atmosfeer exclusief zouden reserveren voor CO2 opslag is deze ruimte onbegrensd. Deel één van deze vraag doet m.i. meer ter zake en laat zich beantwoorden met een ondubbelzinnig: minder dan wij er nu al in gepompt hebben. De landen die meedoen sorteren effect. De landen die niet meedoen niet. Tamelijk stomme vraag overigens. Als mondiale instemming voorwaarde zou zijn voor mondiale afspraken zou elke poging grensoverschrijdende afspraken te maken op voorhand zinloos zijn. Waar leef jij? Er is niet genoeg zonnebloemolie om een substantieel deel van het brandstofverbruik te voorzien... Nee. Maar het toont wel aan dat agrarisch vervaardigde vetten niet duur zijn. En het aspect van ruimtegebrek doet niet terzake. Deze ruimte moet gewoon worden beplant om de CO2 die vrijkomt bij het verbranden weer om te zetten in zuurstof. Dat deze ruimte niet voorhanden is in de landen waar men veel verbrandt is evenmin van belang. Aardolie komt ook niet uit onze achtertuin. Meestal uit woestijngebied. Daar aanplanten lost bovendien andere mondiale problemen op. Niet in de laatste plaats die van maatschappelijke ongelijkheid aldaar. Ja, woestijn kan vruchtbaar worden. Kijk maar naar Israël ! Nee daar ben ik niet zeker van. Weet jij wel zeker dat nergens aardolie wordt gewonnen met overheidssteun?

Dit was niet "als" als in een hypothese, maar "als" als in een logische redenering. Vervang "als" b.v. door "we weten immers dat" en er staat hetzelfde. Ja ja. Klinkt logisch. Maar hoe zit dat nou met de rol van God in de distributie van leven (((op aarde))) ? Is na alles wat over Hem (hen) is geschreven deze rol dermate raar dat zij niet past in het soort bespiegeling dat wij hier plegen? Deze draad is geïnitieerd naar aanleiding van een film die handelt over de waarschijnlijkheid dat onze evolutie sprongen heeft gemaakt die binnen het kader van het aardse klimaat wel opvallend succesvol zijn. Naast deze gedachte radicaal afwijzen blijft er toch weinig anders over dan de mogelijkheden te bespreken van externe invloeden. Of is God zo eng dat we Hem, samen met alles wat over Hem bekend is maar beter kunnen verwijzen naar het rijk der fabelen. Daarmee alle gelovigen degraderen tot naïeve kleuters? Ik vind dat als je dat doet je de wetenschap net zo blind volgt als gelovigen hun religie volgen. De geschiedenis van de mens staat bol van godsverbeeldingen. Als het al een puur menselijke eigenschap zou zijn om een hogere macht te verzinnen, hoe komen we dan in godsnaam tot deze irrationele gedachten? Ik verplaats mij in de denkwereld van atheïsten: Het vormen van een godsbeeld is gebleken nuttig te zijn om te overleven. Zodoende heeft deze eigenschap kunnen evolueren tot wat nu is aangetoond als zijnde de reliekwab. Het zou natuurlijk kunnen. Maar persoonlijk komt mij dit behoorlijk vergezocht voor. Is het niet veel logischer om gewoon aan te nemen dat Goden (hebben) bestaan? Hier op aarde. In Griekenland. Dat zij konden vliegen, hoe kwamen ze anders hier, en dat ze zoveel langer konden leven dan wij, dat we dat als onsterfelijk zagen? Dat wij inderdaad zijn geschapen om Hen te dienen. Dat deze neiging bewust in onze genen is geplaatst waardoor wij nu Zij er niet meer zijn deze behoeft zo sterk blijven voelen dat de vaagste tekenen van Hun aanwezigheid volstaan om hogere machten te willen blijven dienen? Het is natuurlijk een weinig verheffende gedachte om als een soort afstammeling van schaap Dolly te leven op een afgegraasd heidelandschap. Maar als we de schaamte even laten varen dan heeft het toch wel ook wel weer wat om als semi aards schepsel genen te dragen van een soort dat onze evolutie ver voorbij is. Met een beetje fantasie (hoe komen we daar toch aan?) kunnen we zelfs bedenken dat we hier op aarde zijn met een bepaald doel. Het zou natuurlijk net zo goed kunnen dat de goden ons hebben laten voortleven omdat ze te lui waren om hun rotzooi achter zich op te ruimen, maar het lijkt mij waarschijnlijker dat pure ijdelheid hen ingaf dat de aarde beter af is met hun genen. Goden bestaat niet (meer (hier)). Wij wel. Wat zullen wij dan eens gaan doen met onze goddelijke krachten. Heersen? Scheppen? Erbarmen?

Ah, briljante oplossing. Maar, ehm, dat verplaatst de vraag naar "hoe is dat leven elders dan ontstaan?" Zeker ook door infectie van leven elders? Hmmm.... Dat klopt. Het verschuift de vraag niet meer of minder dan de religieuze uitleg. Maar het grote verschil is dat in dit verhaal de gebeurtenissen op aarde worden verklaard. Voor een astronoom misschien een beperkte visie maar ik denk toch dat we al een heel eind zijn als we weten wat hier is gebeurd. Is ook allemaal iets éénvoudiger te controleren dan verderop. Duidelijk. Ik geloof in de ET en als iemand moeite heeft om de situatie op aarde te zien als geschikte broedplaats voor het eerste leven, dan is mijn (Brams) verhaal gewoon een goeie dooddoener. Hoezo als? We gaan hier toch niet het bestaan van het ontstaan van leven in twijfel trekken? Ik dacht dat deze discussie ging over de rol van God bij de distributie van leven. Ja, dat menselijk denken… Het is m.i. juist het goddelijke in de mens dat zich over dit soort vragen doet buigen.

Ho ho. Handel in emissierechten is een volkomen economisch verantwoord principe. Er is wel degelijk sprake van schaarste omdat de natuur maar een beperkte hoeveelheid kan verwerken. En dan is het gewoon niet eerlijk dat welvarende landen een grotere aanspraak maken op deze capaciteit. De capaciteit verhandelbaar maken is allereerst nodig om elk reducerend initiatief op basis van prestatie te belonen waarmee heel misschien eindelijk de onontkoombare reductie van de grond kan komen. En het verhandelen van de rechten is een heel klein maar alleraardigst doekje voor het bloeden voor de oneerlijke verdeling van welvaart. Voor fiscaliseren van vervuiling geldt hetzelfde. Als alternatieve brandstof nu nog iets duurder is fossiel, dan kunnen we wel wachten totdat fossiele brandstof net zo duur is geworden, maar het is natuurlijk beter om de ontwikkeling te stimuleren. Tegen de tijd dat aardolie net zo duur is geworden als biobrandstof kan alsnog accijns worden ingevoerd. Het valt bovendien te verwachten dat bij het opschalen de kostprijs van biobrandstof minstens zoveel goedkoper zal worden als dat er nu accijns op aardolieproducten wordt geheven. Ik heb trouwens ook zo’n donkerbruin vermoeden dat de kostprijs omhoog wordt gelogen om subsidie los te krijgen. Jaren geleden, toen ik nog met zo’n vieze dieselauto reed, kocht ik mijn eigen biodiesel bij de Aldi. (zonnebloemolie) Het leverde mij een besparing op van 40%. Laat dat nu het accijnscomponent zijn (op diesel zit veel minder accijns dan op benzine) en het plaatje is toch rond? Als je bovendien realiseert dat deze olie voor menselijke consumptie geschikt is, en in afzonderlijk literflessen verpakt en afgerekend, dan lijkt het mij logisch dat deze olie nog veel goedkoper zou zijn wanneer deze normaal zou worden getankt.

Wanneer er twee opvattingen hardnekkig strijden en beide opvattingen triviaal blijven, dan kan dikwijls de waarheid worden gezocht in de optelling van delen van beide opvattingen. Het ID concept lost niets op. Het verschuift de vraag alleen maar buiten beeld. Want wie of wat is god dan, en wie of wat heeft dat dan gemaakt? De ET geeft geen duidelijk antwoord op prangende waarom vragen. Grote afkeer van religie heeft mij er tot mijn 35e van weerhouden om enige kant en klaar visie te omarmen. Totdat ik aan mijn stoel genageld werd bij het zien van een eenvoudige televisie vertelling van Bram Vermeulen.: In Den Beginne. (RVU) Om dit te kunnen meevoelen zou ik het hele verhaal in mijn eigen woorden moeten navertellen. Maar laat ik beginnen met de conclusies: Het leven op aarde is ontstaan door infectie met sporen van leven elders in de ruimte. Bij toeval, of als bewuste actie van een buitenaardse beschaving. Toen het appeltje mooi rijp was hebben we bezoek gehad. Deze bezoekers, goden, hebben de aarde geëxploiteerd. Omdat zij bij deze exploitatie behoefte hadden aan personeel, en de aanwezige dieren nogal te kort schoten voor het werk dat moest worden gedaan, hebben zij het dier dat het meest geschikt leek met zichzelf gemuteerd. Deze creatie, de mens, bleek ideaal omdat hij met de goden kon communiceren, en biologisch helemaal was aangepast aan de aarde. Het aardige van dit verhaal vind ik dat het hele godsbeeld opeens past in het biologische model. Ons godsbeeld en het werkelijke bestaan van god. De reden dat ik dit een bijzonder aangenaam antwoord vindt is dat het een verklaring geeft voor het gevoel dat god in mij is. Het geeft antwoord op de discussie over zelfbewustzijn en eigenlijk wel de meeste onderwerpen die in deze draad zijn aangehaald. Het leuke van de tv-vertelling is dat voor de bewijsvoering van dit idee alle mogelijke overleveringen uit de oudheid worden aangehaald en de anders zo lastig te verklaren overeenkomsten tussen deze overleveringen worden samengekneed tot een geloofwaardig verhaal. Er valt natuurlijk van alles op af te dingen, maar het is in ieder geval een stuk geloofwaardiger dan wat de diverse religies ons willen doen geloven. Het zou leuk zijn als deze theorie wat beter historisch werd onderbouwd. Dan zijn we hopelijk gelijk verlost van die religieuze gekte. Zou heel wat leed kunnen voorkomen.

Bij omgedraaide bewijslast krijgt een claim pas waarde in een eventuele rechtzaak. Het grote voordeel daarvan is dat pas dan hoeft worden afgewogen hoeveel geld er moet worden uitgegeven aan juristen in plaats van bij de totstandkoming heel veel te investeren in het dichttimmeren van een patent. En is het dus minder belangrijk van te voren te weten wat een tegenpartij zal gaan doen. Bij automatische bescherming wordt er helemaal niets op voorhand toegekend. Als de claims zouden lijken op de huidige octrooien is dat inderdaad te verwachten. Maar als claims beperkt blijven tot registratie van wat er werkelijk is uitgevonden, zonder oeverloze redenatie waarom dit idee patentwaardig is, blijft er m.i. weinig ruimte over voor dergelijke obstructie. Ik ben reuze benieuwd wat mensen ervan vinden die ervaring hebben met de materie. Wat zou jij graag veranderd zien?

Blijft over optie drie en vier. Als de drempel wordt verlaagd door de procedure te vereenvoudigen dan zullen de aanvragen inderdaad stijgen maar makkelijker zijn af te wikkelen en daardoor per saldo minder werk opleveren. Bij automatische bescherming kan de hele erkenningprocedure zelfs komen te vervallen omdat hier de bewijslast wordt omgedraaid. Er kan worden volstaan met registratie van wat de uitvinder heeft bedacht. Ongeveer zoals hij het bedacht heeft. Om ontwikkelaars behulpzaam te zijn bij het voorkomen van inbreuk zou een database met een gedetailleerde classificatie gewenst zijn, maar voor deze toepassing zou dat er heel anders uitzien dan wat er nu staat. Bovendien zou deze database veel beter de functie vervullen die het octrooisysteem nu ook pretendeert, namelijk uitvindingen bereikbaar maken voor ontwikkelaars. Maar los daarvan kan capaciteitgebrek van de octrooiraad e.d. toch nooit een motivatie zijn om te kiezen voor een systeem waarbij veel goede ideeën blijven liggen? En waarom zouden mensen bullshittpatenten indienen? Ik ben van mening dat veel pateneten die nu worden ingediend grote bullshit zijn omdat de inhoud van veel patenten jurisdisch breiwerk is dat weinig meer te maken heeft met de inspiratie van de uitvinder.

Willy wortel is Willy Wortel en wil dolgraag ondernemen. Het ontwikkelen en productierijp maken van de vinding en het produceren zelf, dat meestal ook de nodige vernieuwing behoeft, en de onbekendheid van zijn product, zijn allemaal hindernissen die een flinke aanslag doen op de ondernemersvaardigheden van Willy Wortel. Maar Willy is ondertussen rasondernemer. Hem daarbij in een juridische slangenput gooien en deze stappen bovendien financieel moeten onderbouwen terwijl het octrooi zelf de grootste kostenpost is, is dan voor de meeste Willy’s gewoon te veel gevraagd. Daarom stel ik de vraag: Waarom is Willy vogelvrij in zijn poging de kernwaarde van onze maatschappij te ontwikkelen. Afgezien van de hindernis van het octrooi denk ik dat er genoeg uitvinders zijn die meer lef hebben dan menig ondernemer.

Het octrooistelsel is bedoelt om uitvinders te beschermen tegen namaak. De wet spreekt van intellectueel eigendom. Deze formulering suggereert dat bedenksels eigendom zijn van de bedenker. In beginsel heeft de bedenker dus recht op bescherming. Maar zoals hier wellicht bekend is wettelijke bescherming pas mogelijk na een kostbare en langdurige procedure. Het gevolg hiervan is dat de overlevingskans van een uitvinding helemaal afhankelijk is van het vooruitzicht op grote winst. Er kan dus niet in praktijk worden geëxperimenteerd met uitvindingen die mogelijk niet direct veel winst opleveren, maar misschien wel opmaat zijn voor een succesvolle ontwikkeling. Als het éénvoudiger zou zijn om octrooi te krijgen dan zouden er meer en originelere ideeën op de markt komen. Bovendien zullen deze producten hun weerslag hebben op de ontwikkeling van grootschalige projecten waardoor uiteindelijk ons hele industriële proces sneller ontwikkelt.

Nee. Ik zet het lekenoordeel tegenover een professioneel oordeel. En ik beargumenteer dat dit verschil niet zit in een verschil in behoefte. Juist. Maar die opties zijn wel de argumenten om een dure camera te kopen. Dat gebeurd dus juist als het begrip kwaliteit verkeerd wordt ingevuld. Terug naar de camera. De criteria van de prof: geen ontspanvertraging en hoge lichtgevoeligheid, zijn gewoon vereist om een goede foto te kunnen maken. Ongeacht het niveau waarop men fotografeert. Maar consumenten letten daar niet op. Zij gaan juist voor die instelmogelijkheden die eigenlijk alleen door profs worden gebruikt. Maar dat klant is gestopt na te denken wat hij nu eigenlijk wil. En ik denk dat het eigenlijk een hele leuke en zinvolle bezigheid kan zijn om daar wel over na te denken. En voor die grote meerderheid die daar niet zo ver in komt is het wellicht een aardig tijdverdrijf om passief te volgen hoe anderen dat doen. Ja. Dat kan je doen. Totdat men er niet meer intrapt. En het lijkt mij een goed idee om na te denken hoe dit punt kan worden vervroegd. Maar dat kan je inderdaad ook niet doen.

Okay. En hoe verhoudt deze gedachte zich tot vraag naar goede uitvindingen? Zou dat soms ook een verborgen ambitie zijn achter de gedrevenheid waarmee nutteloze producten in de markt worden gezet?

We zitten inderdaad in een lastig pakket. Als ik kijk naar hoe mensen hun spullen kiezen dan moet ik vaststellen dat zij hierin nauwelijks zelf kunnen beslissen. Men koopt wat hen verkocht moet worden. Een voorbeeld: Iedereen wil tegenwoordig een digitale camera. Deze wens lijkt mij tamelijk reëel. Om tot een keuze te komen verdiept men zich in de specificaties die de verkoper aandraagt om de prijsverschillen te verantwoorden. Merkreputatie, megapixels, zoomcapaciteit. Men ziet over het hoofd dat het voor het maken van een leuke foto nogal belangrijk is dat als je op het knopje druk ook direct een foto wordt gemaakt en koopt massaal dure camera’s die dat niet kunnen. Een ervaren fotograaf merkt dit meteen en wijst deze toestellen direct van de hand. Bovendien weet hij dat het voor mooie scherpe foto’s veel belangrijker is dat de sensor en de lens voldoende gevoelig zijn voor licht. Veel belangrijker dan megapixels. En dan vraag ik mij af hoe het toch komt dat redelijk verspreidde kennis van kwaliteit onbenut blijft. Desgevraagd doet men het probleem af met zoiets als “het is toch maar voor vakantiekiekjes en snapshotjes” maar dat is onzin. Een prof zou als het moet nog wel weten om te gaan met de ontspanvertraging omdat hij kan regisseren. De leek moet zich zien te redden met de scènes zoals die hem worden gegeven en fotografeert achterhoofden en zijkanten van lichamen die door de scène lopen omdat hij steeds te laat is. “het is toch maar voor vakantiekiekjes en snapshotjes” zou een passend excuus zijn om er niet te veel geld aan uit te geven. Maar dat doet men maar al te graag. In grote lijnen denkt ik dat dit probleem valt terug te voeren op een verstoorde balans tussen keuzevrijheid met de daaraan gekoppelde plicht heel veel beslissingen te nemen, en aan de andere kant kennis van zaken en de bereidheid waar nodig dieper op de zaken in te gaan. En dan heeft het m.i. geen zin om een oordeel te vellen over individuele handelswijzen. Als aanwezige kennis onvoldoende wordt toegepast is er volgens mij iets mis met de manier waarop specialisatie is georganiseerd. En ook dan heeft het geen zin om hierop te mopperen. Om alle aanwezige mechanismen optimaal te benutten is respect voor wat er wel goed gaat natuurlijk essentieel. Maar als je iets wilt veranderen heeft het weinig zin om de werkelijkheid integraal te accepteren. De goed functionerende mechanismen hebben ons misschien een beetje slaperig gemaakt. Het valt mij op dat zelfs op dit forum de systemen die de interactie tussen burgers regelen klakkeloos worden aanvaard als zijnde biologisch bepaald en onafwendbaar. Maar dat zijn ze natuurlijk niet. In essentie zijn ook deze systemen ooit uitgevonden. Niets hoeft ons in de weg te staan om over andere systemen te filosoferen. Als deze gedachte-experimenten bovendien rekening houden met alle beperkingen die de huidige systemen ons opleggen zou er zelfs sprake kunnen zijn van een realiseerbaar plan. Of zo’n plan op HL zou kunnen ontstaan valt natuurlijk te betwijfelen. In deze draad ontbreekt het nogal aan structuur in opbouw van analyse, hypothese, conclusie en mogelijke oplossing. Deze elementen lopen kris kras door elkaar. En zo hoort het vast ook. Ik ben benieuwd waar dit heen gaat.

Wacht even , “zowel” en de meervoudsvorm van discrepantie duiden op een tegenspraak in beide woorden op zich en dat deze tegenspraak bovendien overeenkomt. Dat kan toch niet? Eén woord kan toch nooit met zichzelf in tegenspraak zijn? En als het dat al is, dan kan deze tegenspraak toch onmogelijk dezelfde zijn als die van een ander woord. Zelfs niet als zij voortkomt uit de taalwetenschap. Omdat ik er van uit ga dat dit wel ergens op slaat, neem ik aan dat je hier een punt maakt van de verschillen en overeenkomsten tussen de begrippen vraag en probleem. Donders goed punt. Een even strakke oneliner als bovenaan geciteerd lijkt in de maak. Misschien iets voor Cristine? Ja. Lijkt me wel. Als er spanning ontstaat tussen hoe mensen een woord interpreteren en hoe het woord aan haar betekenis is gekomen dan kan inzicht in deze verandering van betekenis zeer verhelderend zijn voor de manier waarop men nu kijkt. Dit is een nieuw woord. Dan geldt het niet.

Het gebeurt inderdaad vaak dat iemand iets bedenkt en het zo leuk vindt dat hij dat zelf bedacht heeft dat hij vergeet dat het probleem dat hij oplost niet in verhouding staat met de oplossing. Een probleem oplossen dat door de doelgroep nog niet gezien wordt is best mogelijk. Bij consumenten wordt dat lastig maar professionals die veel met techniek werken gaan wel degelijk actief op zoek naar oplossingen voor problemen die zij nog niet kennen in de hoop hun productiviteit te kunnen verhogen. En voor consumentenproducten zijn er beslist problemen aan te wijzen die wel bewust worden ervaren. We zouden dat haast vergeten omdat de meeste nieuwe producten inderdaad drijven op gecreëerde vraag. Bovendien zijn er talloze vindingen op het gebied van energie die een besparing opleveren. De Nuonrekening lijkt mij een duidelijk voorbeeld van een alom erkend probleem.

Dat zal een hele klus zijn. Zo'n website / database zal al snel erg groot worden, waarmee het moeilijk wordt om vraag en aanbod bij elkaar te brengen (of, zo je wilt, om vraag te creëren). Dat zal best meevallen. Het gaat er om dat de belangstelling gewekt wordt van de belanghebbenden. Dus van diegenen die het probleem hebben dat met de uitvinding wordt opgelost. Deze belangstelling wordt geregistreerd in de vorm van enquêtes. De manier waarop de ideeën worden getoond zal lijken op Wehkamp online. Een redactie verzorgt een aantrekkelijke presentatie. Een andere afdeling analyseert de enquêteresultaten en benadert actief potentiële producenten en rapporteert de status van de onderhandelingen direct bij de presentaties. Tja, is het niet meestal de uitvinder die tegen een "probleem" aanloopt en daar een oplossing voor gaat bedenken ? Die aanhalingstekens verwijzen naar de enorme hoeveelheid onzin uitvindingen. Het mag nog geen naam hebben, maar er bestaat zoiets als functionaliteitdeskundigheid. Als binnen de redactie voldoende expertise is dan kan het geen probleem zijn om een beperkt aantal vindingen zodanig te presenteren dat potentiële gebruikers in hun hebzucht worden geprikkeld. Daarnaast kan er een aparte rubriek komen met nieuwe ideeën. Pas als deze positief worden beoordeeld wordt er werk gemaakt om de vinding een beter plaatsje in de etalage te geven. Een goede uitvinding is een reactie op onvolkomenheden in de dagelijkse praktijk. De last die men ondervind van deze onvolkomenheid is de vraag naar de oplossing. Vaak is men zich natuurlijk niet bewust van deze last, en de concervatieven onder ons beleven elke verandering als een last op zich. Maar in elk segment van onze samenleving vind men figuren die het leuk vinden om voorop te lopen. En het spreekt voor zich dat dit de doelgroep is voor deze site. Zij mogen dan strikt genomen geen doorsnee van de samenleving vertegenwoordigen maar zij vormen wel een doorsnee van dat deel van de samenleving dat straks ook als eerste met de nieuwe producten gaat pionieren.

Dat zal een hele klus zijn. Zo'n website / database zal al snel erg groot worden, waarmee het moeilijk wordt om vraag en aanbod bij elkaar te brengen (of, zo je wilt, om vraag te creëren). Dat zal best meevallen. Het gaat er om dat de belangstelling gewekt wordt van de belanghebbenden. Dus van diegenen die het probleem hebben dat met de uitvinding wordt opgelost. Deze belangstelling wordt geregistreerd in de vorm van enquêtes. De manier waarop de ideeën worden getoond zal lijken op Wehkamp online. Een redactie verzorgt een aantrekkelijke presentatie. Een andere afdeling analyseert de enquêteresultaten en benadert actief potentiële producenten en rapporteert de status van de onderhandelingen direct bij de presentaties. Inderdaad. Zolang dit niet beter geregeld is kan deze site niet de lucht in!!! Daar lijkt het wel op ja. En dat terwijl uitvinden m.i. de spil van onze technocratie is. Als vertrouwen ontbreekt en daardoor maatschappelijk relevante interactie stagneert betekent dit dat de wet onvoldoende beschermt. Dit aanhangig maken bij de wetgever hangt of staat bij het aantonen van die maatschappelijke relevantie. Daarom probeer ik hier een intellectuele basis te leggen voor de idee dat er geen gezonde handel in uitvindingen kan ontstaan zolang intellectueel eigendom niet automatisch door de wet is beschermd. En dus ook de idee dat met deze vrijheid handel zal ontstaan waardoor ons consumptiegedrag tot meer welvaart lijdt en/of efficiënter gebruik van onze bronnen.

Ja dit komt natuurlijk negatief over. Toch wil ik dit gedrag noemen. En dan is het inderdaad niet nodig daar negatief over te doen. Ik begrijp heel goed waarom dit zo werkt. En juist door deze logica bloot te leggen probeer ik de illusie weg te nemen dat de grote bedrijven het allemaal wel zullen oplossen. Dat is hun rol niet, en het is onredelijk te verwachten dat een bedrijf zijn eigen winst riskeert voor een ideaal. Deze kwalificaties komen mij niet bekend voor. Het is juist het volk dat ik een stem wil geven in wat er moet worden ontwikkeld. En van een democratische overheid verwacht ik niet meer dan dat zij de wil van het volk omzet in beleid. Het enige verwijt dat ik die kant op maak is dat zij bij de productie van octrooiwetgeving teveel haar oren laat hangen naar de wensen van grote bedrijven. En zelfs dat valt haar nauwelijks te verwijten omdat andere belangen simpelweg niet doordringen tot Den Haag. Ik ga juist uit van het goede in de mens. In het verfvoorbeeld ga ik er zonder meer van uit dat de bedrijven die zouden kunnen leveren dat ook zullen doen. En dat in dat model het concurrentiemechanisme prima zal gedijen.

Ja dat was leuk he? Die goeie ouwe tijd. Toen men nog vol verwachting was van wat de toekomst ons zou brengen.

Jazeker is dat een goed idee, maar voorlopig alleen als idee. Om het mechanisme dat ik propageer goed te kunnen laten werken is een aanpassing van het octrooistelsel beslist noodzakelijk. Er zou natuurlijk wel een begin kunnen worden gemaakt met ideeën die al zijn beschermd en met ideeën die niet meer kunnen worden beschermd. Maar voor de beschermde ideeën geldt dat er al veel geld is geïnvesteerd waardoor de vrijheid om de vinding optimaal in te zetten wordt beperkt door de octrooihouder. En voor onbeschermbare ideeën is het voor potentiële uitvoerders een te groot risico hierin te investeren als anderen gemakkelijk met het idee ervandoor kunnen gaan. In het hier en nu denk ik dat het hoogst haalbare is een intellectuele basis als motivatie en ijkpunt voor een eventuele aanpassing van de wet. Dit klinkt natuurlijk heel erg groot, maar we zullen toch ergens moeten beginnen. In deze draad verken ik het draagvlak voor erkenning van het op zich zelf staande belang van uitvindingen. Als de mensen die zich in deze materie hebben verdiept dit belang al niet zien dan is het natuurlijk hopeloos. Maar ik zie tot nu toe nog geen aanleiding het idee te laten varen. Veel van de weerstand heb ik natuurlijk aan mijzelf te danken. Mijn soms ongenuanceerde benadering en vijandigheid tegen de gevestigde orde jaagt mensen in het harnas die misschien best bereid zouden zijn om zich open te stellen voor dit idee, mits ik het wat vriendelijker zou voorstellen. Wordt aan gewerkt.

Als je dat doet, dan had je het net zo goed niet kunnen uitvinden. Behalve dan als je de eigen portemonnee belangrijker vindt dan die van een miljard huisbezitters. En als jij denkt dat je handig bent in het verhandelen van intellectueel bezit, dan kan je beter handelen in andermans ideeën. Die zijn er in overvloed. Sorry george, maar spreek voor jezelf. Maar maatschappelijk verantwoord uitvinden is weer een ander onderwerp. Rare manier van kijken: Ik vindt wel eens wat uit. Hoe en wat interesseert me niet zozeer maar het verdient zo lekker. Eerlijk in de zin 100% egoïstisch? Waar blijkt uit dat je wilt helpen? Ik ben heus niet zo naïef dat ik denk dat er ooit iemand iets voor een ander zal doen zonder daar iets voor terug te verlangen, maar om zonder enige visie altijd direct te pakken wat je pakken kunt is niet eens meer egoïstisch, dat is gewoon dom. Neem nu die verf. Als je dat hebt uitgevonden en eraan hebt meegewerkt dat een miljard huizen ermee worden geschilderd, wat is dan het probleem met de Nuon? Waarom probeer je dit op de persoon te spelen? Ik vertel over een negatieve spiraal in onze maatschappij. Don’t shoot the messenger. Zeker niet als die messenger met een positieve oplossing komt. Inderdaad. Uitvinders genoeg. En op één of andere manier blijkt het hier een welhaast onmogelijke opgaaf om het perspectief van uitvindingen te behandelen zonder daarbij direct in te zoomen op de carrière van de uitvinder. Dit heet geloof ik tunnelvisie. Met epidemische proporties. Het voorbeeld van de verf was een fictief voorbeeld. Het handelt over het communiceren van een uitvinding. Niet over het probleem van afbladderende verf.

Zou zomaar kunnen. Niche markt, dus voor die acht keer de prijs van normale verf. Doel voorbij gestreefd. Het voorbeeld van de verf was maar een gedachtespel. Kwalitatief vergelijkbare vindingen zijn er in overvloed. Waar het mij om gaat is dat er in deze wereld heel veel wordt bedacht hoe we de welvaart kunnen verbeteren. Dat wij deze verbeteringen niet toepassen komt omdat we die eenvoudigweg niet nodig hebben. Het gaat toch goed zo? Of niet soms? De welvaart waar wij ons aan meten is voor slechts een klein deel van de mensheid beschikbaar. Als nog niet de helft van de mensen op aarde het half zo goed zou hebben als wij nu en hier, dan duurt het niet lang voordat deze geluksvogels zich gelukkig mogen prijzen met de bestaansmiddelen waarmee men zich nu in Afrika weet te redden. Kwestie van geduld? Liever niet! Evolutiemodellen? Me reet! Ik ben een mens. Ik maak deel uit van een cultuur. En cultuur kan zich oneindig veel sneller ontwikkelen dan DNA. En daarin ligt m.i. onze goddelijke taak het leven te behoeden voor de biologisch gezien onvermijdelijke ondergang van onze soort. En als we dat goed doen zelfs van de ondergang van het paradijs waarin we leven. Ik ben echt geen pessimist. Het zal mijn tijd wel duren. En die van mijn kind. Ik ben juist blij dat ik mijn enorme denkvermogen kan inzetten voor doelen die tijd en ruimte overstijgen. En ik weiger te geloven dat de minderheid die zich hierin herkent zo klein is dat die zich zal laten pletten onder de laatste restjes beestachtigheid die wij in ons DNA meetorsen.

Hoe naïef? In de zakenwereld gaat het om geld. Liefst andermans geld. En dat krijg je door middel van vertrouwen. En vertrouwen krijg je als je precies doet wat bewezen succes oplevert. En daar past innovatie niet tussen. Innovatie wordt daar gezien als een noodzakelijk kwaad dat niet valt te stoppen. Er zelf aan meedoen is onvermijdelijk om niet achterop te raken, maar de geringste voorsprong volstaat. Okay, dan even als ervaringsdeskundige: Ik heb inderdaad dingen bedacht waarvan het mij bijzonder spijt dat niemand daar van profiteert. Mijzelf niet in de laatste plaats. Maar ik ben ondertussen oud en wijs genoeg om de consequenties van mijn eigen handelen te verantwoorden en te relativeren. Mijn frustratie gaat veel meer over andermans uitvindingen. Er is niet veel fantasie voor nodig om te beseffen hoe ontzettend veel beter wij het zouden hebben als slechts een handje vol uitvindingen waarvan ik per ongeluk op de hoogte ben, zouden zijn geïmplementeerd. En met een heel klein beetje meer fantasie is er zelfs een Utopia voorstelbaar als al die belangrijke uitvindingen waarvan ik het bestaan niet ken bovendien ook zouden zijn gerealiseerd. Het woordje “die” toont hier totale generalisatie van alle complotten. Inclusief de inmiddels bewezen complotten. Zoals eerder in deze draad het zien van verbanden welke voor anderen verborgen blijven werd genoemd als definitie van intelligentie, zou ik hier de totale afwijzing van complottheorieën willen classificeren als dom. Algemene afkeer van complotten heeft helaas voorkomen dat onze taal verschillende woorden kent voor de grote verscheidenheid van complotten. Deze lacune noodzaakt het begrip breed te interpreteren. Namelijk als elke vorm van verborgen samenwerking van een beperkte groep waarmee deze groep een andere, liefst grotere groep, benadeelt. En deze samenwerking blijft het beste verborgen als deze passief is. In deze context is de waanzinnige praktijk van het octrooirecht een duidelijk voorbeeld van een complot van de grote industrie. Als deze wetgeving zou handelen over zaken die dichter bij de mensen staan dan was zij enorm vereenvoudigd, en veel meer toegesneden op principiële uitgangspunten zoals dat met de meeste wetten gebeurt. Door als dominante partij in de jurisprudentie simpelweg elke complicatie die de wetgever aandraagt zonder slag of stoot te accepteren, terwijl juist zij bij uitstek last ondervinden van deze complexiteit, dit gemakkelijk kunnen betalen en tegelijk zich realiseren dat een grote en bedreigende groep dat niet kan betalen, werkt de grote industrie op een passieve manier collectief mee aan het bestaan ervan. En dan ben ik zo vrij om te denken dat dit bewust beleid is waarbij zij zich onderling gesteund weten om te voorkomen dat deze wetgeving dichterbij de mensen komt te staan. En dan wordt het dus een complot.

Jazeker. The story of my life. Vanaf mijn veertiende. Al 23 jaar. En genoeg reden om dit eindelijk eens in een breder perspectief te plaatsen. Nee dus. Het denkbeeldige tvprogramma heeft de uitvinder benaderd. Omdat uitvinden als noodzakelijke vorm van kunst wordt gezien en de publieke omroep het als haar taak ziet deze kunstvorm, losgekoppeld van commerciële belangen, aan het volk te tonen. Dit is dus duidelijk niet {Het Beste Idee Van Nederland} Deze formulering geldt voor gelijk welk product. Het punt dat ik hier wil maken is dat een uitvinding niet zomaar een product is dat zich net zo gemakkelijk, of moeilijk, in een markteconomie laat verhandelen. Als je dat doet, dan had je het net zo goed niet kunnen uitvinden. Behalve dan als je de eigen portemonnee belangrijker vindt dan die van een miljard huisbezitters. En als jij denkt dat je handig bent in het verhandelen van intellectueel bezit, dan kan je beter handelen in andermans ideeën. Die zijn er in overvloed. Inderdaad. En zolang dat niet verandert is de sprong voorwaarts die ik hier propageer kansloos. Om dit te verhullen heb ik gekozen voor het verfvoorbeeld waarbij het wel mogelijk is om de vinding te tonen zonder dat dit invloed heeft op de eventueel later te volgen patentstrategie. Voor veel belangrijke vindingen gaat deze vlieger helaas niet op.