Vechten of falen?

[Annedien Hoen]

Ik lees in de meeste topics veel terug over "vechtlust" en wat een goede eigenschap dat is van ondernemers. Maar op welk punt wordt je vechtlust je vijand, als je er bijvoorbeeld mee voorkomt dat je inzicht krijgt in je eigen situatie? In hoeverre ontneem je jezelf een soort "reality check" die je helpt maatregelen te nemen in plaats van door te modderen in een niet goed functionerende situatie? In hoeverre zijn we dan in staat een probleem te analyseren vanuit een hoger niveau dan waarop het speelt, zodat we het adequaat kunnen oplossen?

 

Volgens mij voelen mensen stoppen met vechten ook als "falen", en dat is een moeilijke kluif om te verwerken (of überhaupt onder ogen te zien).

Wat is "falen" dan eigenlijk? Zijn we bang om af te gaan, hebben we onszelf iets voorgespiegeld? Bestaat "falen" eigenlijk wel, of is het een vermomde zegen omdat het ons helpt bescheiden te zijn, te leren dat "winnen" ook een erg wankel concept is?

 

Ik las laatst ergens dat op Romeinse zegenwagens, als die terugkwamen van een succesvolle strijd, iemand naast de generaal stond om diegene in het oor te blijven fluisteren dat roem vergankelijk was, terwijl die gouden strijdwagen door een juichende menigte reed. Wie van jullie heeft ook zo'n stemmetje?

 

Ik ben benieuwd welke ondernemers zich een situatie voor de geest kunnen halen waarbij ze zichzelf voor de gek hielden met "doorvechten" en hoe het voor ze was om daarmee op te houden. Of een situatie waarin ze zich met vechten hebben vastgebeten en doorgezet en daarmee iets bereikt hebben.

 

 

 

[Sancho Panza]

Dank dank dank...

 

uw nederig dienaar breekt graag een eitje.

 

Jij ook welkom terug Karen!