European entrepreneurs: Les misérables

[Jeroen Bakker]

Europe not only has a euro crisis, it also has a growth crisis. That is because of its chronic failure to encourage ambitious entrepreneurs.

 

For all this, Europe produces plenty of corner shops, hairdressers and so on. What it doesn’t produce enough of is innovative companies that grow quickly and end up big. In 2003, analysing Europe’s entrepreneurial gap, the European Commission cited a study which showed that during the 1990s, 19% of mid-sized firms in America were classified as fast-growers, compared with an average of just 4% in six European Union countries. The Kauffman Foundation, which promotes entrepreneurship around the world, argues convincingly that one reason America has outstripped Europe in providing new jobs is its ability to produce new, fast-growing companies such as Amazon, an online retailer, or eBay, an online auctioneer. (...)

 

Europe was not always so laggardly. When Britain’s industrial revolution spread to the continent after 1848, ambition and access to capital could take a young man far. August Thyssen founded ThyssenKrupp, a German steel group, Eugène Schueller founded L’Oréal, a French beauty empire, and A.P. Møller set the course for A.P. Møller-Maersk Group, a Danish shipping giant. The vast majority of Europe’s big companies were born around the turn of the last century.

 

Trying to discover what holds back entrepreneurs, the commission last year examined insolvency regimes and found that many countries treat honest insolvent entrepreneurs more or less like fraudsters, though only a tiny fraction of bankruptcies involve any fraud at all. Some countries keep failed entrepreneurs in limbo for years. Britain will discharge a bankrupt from his debts after 12 months; in America it is usually quicker. In Germany people expect it to take six years to get a fresh start, according to the commission; in France they expect it to take nine. In Germany bankrupts can face a lifetime ban on senior executive positions at big companies.

 

 

A second important hurdle is finance. Getting seed capital up to €1m ($1.2m) from “friends, fools and family” is pretty easy. (...) For the €1.5m-4m that firms need to work an idea up into a real business model, though, money is in desperately short supply. Institutional investors such as pension funds regard European venture capital as a bad asset class. European venture-capital firms lost money during 2000-10 after the bursting of the dotcom bubble. The total money invested in European venture capital halved from €8.2 billion in 2007 to €4.1 billion last year. Much of it now comes from governments rather than from private investors.

 

The third big obstacle is labour law. If young firms are to survive near-terminal mistakes, or fluctuating demand, they need to be able to reduce staff costs quickly and cheaply when necessary. That is far harder in many European countries than elsewhere. The complexity and cost of firing people in Europe is a big concern for American venture capital, says Georges Karam, the chief executive of Sequans Communications, a French chipmaker for smartphones which went public on the New York Stock Exchange last year. A fund in Boston recently pulled its investment in a start-up which its French founder had intended to begin in America but then had to bring back to France for family reasons.

 

The cost of paying out large severance packages (six months of severance pay is typical even for very recent hires) can be a huge drain for a small company. “In San Francisco and in China, a communist country, I pay one to two months,” says a beleaguered French chief executive who does not want his name attached to such a sensitive subject. Big severance packages also make it much harder for start-ups to recruit the professional managers that can take them into the big league. Experienced executives are loth to forgo such reassuring goodies by resigning.

 

Toch is het niet allemaal duisternis, zeker niet nu het crisis is:

 

Though they have suppressed demand and made financing ever harder, the great recession and the euro crisis may also mark a long-term change in Europeans’ perception of risk. For executives, joining a start-up is less of a gamble when big companies are shedding staff. Since the crisis began in 2007, says Martin Varsavsky, an Argentinian serial entrepreneur who has founded a number of telecom companies in Spain, it has been noticeably easier for his current venture, Fon, a global Wi-Fi community, to recruit. The engineers he wanted to hire used to spurn him for Telefónica, a telephone giant, or Prisa, a media company; now those firms are firing people, well-qualified people are more willing to join a new company.

 

(...) There are millions of young people looking for work. And Europe has far fewer lawyers waiting to make life difficult for young firms and lots of protected, uncompetitive sectors ripe for disruption.

 

Voor wie tijd heeft is dit artikel van The Economist de moeite waard. En lees ook de comments voor een meer gebalanceerde blik.

[Christine]

" In Germany bankrupts can face a lifetime ban on senior executive positions at big companies."

Dat is een effectieve manier om economische groei te remmen: ondernemers levenslang uitsluiten.

 

De termijnen die worden genoemd zijn de formele termijnen van schuldsanering en zo. In de praktijk kan het sneller, denk ik, maar het kan zeker ook langer duren. Als je niet in de schuldsanering zit, dan kan het BKR je heel lang blijven dwarszitten, waardoor zakendoen erg moeilijk wordt. Een probleem is dat bij een faillissement een bank of andere organisatie niet denkt aan het belang op middellange termijn voor de economie, maar alleen aan de eigen portemonnee. Ik denk dat het voor een groot deel een mentaliteits-issue is: zie je failliete ondernemers als durfals die toevallig nu miskleunen maar die het een volgende keer wellicht wel goed doen, of beschouw je ze als halve criminelen.

[PimEffting]

Er staat "can face", het is dus mogelijk en niet per se.

Ik vermoed dat het slaat op situaties waarin de persoon heeft gefraudeerd of ernstig wanbeleid heeft gevoerd.

In beide situaties kan ik niet zoveel medelijden hebben eerlijk gezegd.

[Jeroen Bakker]

Juist niet Pim, het gaat dus niet om frauduleuze gevallen (dat is maar een klein gedeelte en niet waar hier op gedoeld wordt).

 

De bedrijven van de twee initiatiefnemers van Higherlevel.nl zijn bijvoorbeeld ooit failliet gegaan, en vele jaren later is het hen nog steeds nagedragen dus ik weet het van hen en anderen uit eerste hand. Dat is één van de redenen dat Higherlevel.nl er überhaupt is, om faillisement hopelijk meer te zien als dat je tenminste iets geprobeerd hebt wat misschien niet is aangeslagen en dus als leerweg en niet als iets wat jarenlang al je ambitie met de grond gelijk maakt. Fraude daargelaten, maar dat blijkt echt een miniem aantal zaken te zijn. Terwijl je in bijvoorbeeld de VS veel sneller op kunt krabbelen en het vaak zelfs juist redelijk positief gezien wordt: je hebt je nek uitgestoken en als het goed is geleerd wat niet werkt, dus een tweede keer zal vast beter verlopen.

 

Overigens is dat maar een deel van het verhaal, er zijn meer redenen waarom Europa minder ambitieuze ondernemers, weinig snelgroeiende bedrijven en uiteindelijk helemaal weinig miljardenbedrijven oplevert aldus The Economist.

[Ties [r.i.p.]]

Hoi Jeroen,

 

Bekend onderwerp. Heb ooit een project gedaan voor de Europese Commissie waarbij we deze "entrepreneurial gap" probeerden te verkleinen voor wat betreft de financiering.

 

De EC heeft gelijk maar het zit dieper dan faillissementswetten, toegang tot financiering en arbeidswetten. De Europese en Amerikaanse samenlevingen verschillen van elkaar en daarmee ook de mensen. Amerikanen zijn veeleer risicozoekers, Europeanen mijden vaker risico. Dat heeft gevolgen voor de entrepreneurs maar ook voor de investeerders. In Europa is de droom van scholieren en studenten om voor een grote onderneming te werken, in Amerika dromen ze van hun eigen bedrijf. etc. etc.

 

Ook ik ben van mening dat dit verandert maar daarmee ook de samenleving: meer individualisme, minder zorgen voor de minder bedeelden etc.

 

Met vriendelijke groet,

 

Ties