Appeldonateurs voor Groningse cider

 

Korte samenvatting:

 

Hun appelperserij is gefinancierd met crowdfunding, maar voor de aanvoer van grondstoffen zijn ze afhankelijk van appeldonateurs. Mensen die een boom in de tuin hebben en na een paar potjes appelmoes niet meer weten wat ze met de valappels moeten doen, kunnen het raapgoed doneren aan de ciderbrouwers van Doggerland. Elk kistje levert een tegoedbon op die ingewisseld kan worden voor een flesje van het eindproduct.

 

De eerste lichting: honinghout en gembergloed!

 

Sterke smaken, maar dat komt ook omdat de meeste tuinappels in Nederland eigenlijk geen echte ciderappels zijn. Dan zijn zulke smaakciders een goed alternatief.

 

Waarom vind je dit interessant of wil je dit delen?:

 

Steeds weer innovatieve oplossingen. Het apple-funden is een wereldvondst, omdat je zo zowel grondstoffen als klanten wint. Wie wil nou geen kratje van cider met zijn 'eigen appels'. De standaard flessenkistjes zijn voorzien van een gat, zodat ze hergebruikt kunnen worden als vogelhuisje.

 

Dronken mees gezien? Nou weet je waarom.

 

Wij gooiden overtollige peren altijd over de heg naar de schapen van de buren, die ze graag opaten.

 

(Voor de beeldvorming, wij mikten dus niet op de schappen.)

Prachtige vorm van marketing, hier kunnen veel ondernemers van leren.

Erg creatief, mis de tijden van de bijzondere guerillia marketing enorm.

 

Moge de appels sappig zijn en veel opbrengst teweeg brengen

Het is wel een grappig idee, maar het op die manier inzamelen van appels is wel aanzienlijk duurder dan ze domweg te kopen, waarbij je bij het laatste ook nog de keuze hebt welk ras je precies wilt ipv een mengelmoes. In de groothandel kosten goedkope appels hooguit een paar honderd euro per ton, wellicht minder dan 100 euro als ze al een beetje lang gelegen hebben, waar je nog prima cider van kun maken.

 

In landelijk gebied is het wellicht handiger om ze inderdaad gewoon (in overleg) in een wei te kieperen waar schapen of iets dergelijks het opeten. Cider zal het je niet opleveren, maar misschien komt de buurman wel een keer een lamsboutje brengen.

 

Kleinschalige initiatieven lijken vaak heel sympathiek, milieubewust en dergelijke, maar als je er aan gaat rekenen van dat meestal heel erg tegen. Als ik hier 'gratis af te halen 100 kg aardappelen, maar wel in 1 keer' adverteer denk ik niet eens dat iemand ze wil hebben: de transportkosten haal je daar niet eens uit als je 50 km verderop zit.