TwaBla

Leuk bedacht. Misschien iets voor een spritzer (wijn met gazeuse) of Hugo. De laatste lijkt een merknaam, maar is een soortaanduiding.

Je kan als handelsnaam natuurlijk ook Vintendo (not Nintendo) kiezen.

Dat was een opinie, geen oordeel. Dan krijg je dus zoiets als Sony Store (not Sony). Ik heb vroeger voor Apple Centres en de MacGroup gewerkt. Waarom kon dat wel? er is een relatie met de merkhouder die met het gebruik instemt de merkhouder geeft geen toestemming maar maakt ook geen bezwaar het mag gewoon omdat het merk uitgeput is Het argument van merkuitputting vergt wel dat de gebruiker een gerechtvaardigde reden heeft om de merknaam te gebruiken, bv als reparatie-specialist of verkoper van tweedehands. En dan nog zie je in de rechtspraak dat de jurisprudentie alle kanten op zwabbert, als gevolg van feiten en omstandigheden zullen we maar zeggen, die van geval tot geval verschillen. In de zaak BMW versus Deenik (pdf) stelt het HOF (voortbordurend op het Dior arrest) dat een verkoper van tweedehands merkartikelen in zijn reclame gebruik mag maken van de merknaam / het merk omdat hij zijn klanten moet kunnen informeren. Vraag in deze kwestie kan dan worden: is een domeinnaam een reclame-uiting of en handelsnaam? Bovendien kun je stellen dat de merkhouder wel de laatste is om een woordspeling te maken van de merknaam. Maar dan zitten we al diep in het juridisch geharrewar dat de vraagsteller wil vermijden.

Door je vraagstelling lijkt het alsof het een enkele TV betreft. Maar in abonnee-werft-abonnee systemen en bij bv zegelspaarsprogramma's gaat het om grote hoeveelheden aan beloningen. Als Douwe Egberts theelepels, Shell handdoeken en AH bestek, pannen of servies weggeven via spaarsystemen, doen ze dat om de klant te belonen met iets wat in de beleving een tientje waard is maar in praktijk bijvoorbeeld de helft aan inkoopwaarde vertegenwoordigt. Jouw TV* is voor de consument 500 euro waard, maar jij kan die inkopen voor een lagere prijs. Of je spreekt af met Philips dat je een aantal vouchers weggeeft die bij de webshop van Philips ingewisseld worden tegen toestellen, die jij vervolgens vergoedt tegen de lager overeengekomen inkoopprijs. Hoe dat BTW-matig verwerkt wordt, vind je in het besluit Heffing van omzetbelasting ter zake van vouchers, waardebonnen en zegels van 2018. Bij de Belastingdienst hier uitgelegd. Als je het slim construeert, kun je jouw bemiddelende klant een beloning geven met een belevingswaarde van 500 euro die je in praktijk aanmerkelijk minder kost. Over BTW valt ook nog wel wat te zeggen, zeker bij vouchers. Wanneer is er sprake van overdracht? De eerste vindt plaats als je de voucher aan de consument geeft in plaats van die geldelijke beloning en de tweede vindt plaats als de consument zijn voucher inwisselt. Je zou dan omzetbelasting moeten afdragen over de 500 euro aan waarde waarmee je de consument beloont voor zijn bemiddeling en dat kun je later deels verrekenen als de tv-leverancier een nota incl BTW stuurt voor levering van het toestel. Om het nog ingewikkelder te maken: de Belastingdienst spreekt over het 'verkopen' van vouchers, maar in het genoemde besluit is sprake van instrumenten die verstrekt worden met het oog op het stimuleren van de verkoop van goederen en diensten enz als zegels en tegoedbonnen worden bedoeld. Of er sprake is van 'inkomsten uit overig werk' weet ik niet. Geldt dat voor abonnee-werft-abonnee ook? Is dat uberhaupt wel werk? Lijkt het werk omdat deze beloning in natura meer waarde* vertegenwoordigt dan de gangbare theelepels en pannensetten? Is de geleverde prestatie van invloed? Met andere woorden: moet de bemiddelde consument enige inspanning verrichten? En moet een uitkeringstrekker het voordeel van spaarzegels of abonnee-werft-abonnee melden bij de uitkerende instantie? Door vouchers in te zetten, kun je jezelf een boel kosten besparen - tenzij ik de verkeerde boom opgezet heb. (zal ook niet de eerste keer zijn) * Is een TV van 500 euro een reëel voorbeeld?

AH had vroeger een spaarsysteem. Dan kreeg de klant een ijskast als beloning. Met airmiles mag je reizen maken. Bedrijven kopen relatiegeschenken. Wanneer worden dat soort beloningen bedrijfsmiddelen?

MIsschien kun je meeliften met een bestaande grote partij. Ik zat te kijken naar Zorgkaart Nederland. Die wil dat patienten reviews maken. Als je nou die afspraak koppelt aan een verzoek tot waardering, ben je wellicht relevant voor de Patientenfederatie Nederland en alle behandelaars die gereviewd willen worden.

Uhhhh. Je bereikt in 2021 geen doelgroepen meer met modellen uit de jaren zeventig. Die theorieën kloppen wellicht nog wel, maar de kanalen en contactmomenten zijn anders. Als ze er nog zijn. Welke media worden nog gebruikt? Test het maar eens uit op één van de omschreven doelgroepen en besef dat ze ook nog eens technology-minded moeten zijn. Dat ontbreekt vaak bij personal services. Zelfs de grootste kappersgroep van Europa (Provalliance) is pas de laatste jaren decentraal gebruik gaan maken van technologie om afspraken te maken. Cosmo in 2017, Brainwash in 2020. Daar praatten we op HL al over sinds ondernemers apps ontwikkelen. Helaas gaat de zoekfunctie op het forum maar een jaar of wat terug, dus dat is nu onvindbaar. Ik krijg de indruk dat je mikt op zelfstandigen en niet op ketens / franchiseorganisaties. Ben je vindbaar voor de ondernemer die je zoekt? Waar zoekt die dan op?

Toegegeven, ik argumenteer op het kartelrandje van mijn eigen rechtvaardigheidsgevoel. Maar veel nieuwe wetgeving om 'misbruik' van het internet (en de telefoon) te beperken, keert zich als een boemerang tegen goedwillende ondernemers. Je mag niet meer bellen, een verjaarswens is een inbreuk op de privacy en het activeren van verlaten social media accounts is computervredebreuk. Kunnen we dat met redelijk verzet niet doorbreken? Redelijk = de rede volgend. Kijkend naar de intentie en niet naar de letter.

Engelfriet gaat wel vaker op de stoel van de rechter zitten, of God - als dat in zijn kraam te pas komt. Maar de letter van de wet is anders dan Arnouds opvatting daarvan: Er is geen sprake van valse signalen, een valse sleutel of een valse hoedanigheid. We hebben het immers over een (zakelijke) domeinnaam waarmee de vorige eigenaar zich in een publieke omgeving begeven heeft en daaraan gekoppelde social media accounts. Die koppeling blijkt uit het gegeven dat het beheer van deze accounts via het email-adres verbonden is aan het (zakelijke) domein. Toen de eigenaar het bezit van dat domein verloor/opgaf raakte hij ook de sleutel tot het beheer van zijn social media account kwijt. Die sleutel komt vervolgens in handen van de nieuwe eigenaar van het domein, dewelke in die hoedanigheid ook het beheer van gekoppelde social media kan overnemen. Als de oude gebruiker de betrokken social media accounts in eigen beheer wilde houden, had hij de sleutel aan een prive mailadres moeten koppelen. Bovendien kun je ook nog eens stellen dat het 'binnendringen' niet wederrechtelijk was. De aangehaalde wet beschrijft immers wanneer sprake is van binnendringen, maar zegt niet wanneer dat wederrechtelijk is. Flauw woordspel, maar dat is kenmerkend voor juristerij. Moet de wetgever maar duidelijk zijn. Het is wel aan te raden dat de binnendringer kijkt naar het oude gebruik van die social media. Was dat prive of in verband met dat (zakelijk) domein? Heeft de vorige eigenaar nog steeds een belang of is dat verdwenen? Dat zou namelijk dat wederrechtelijk kunnen activeren: onrechtmatige daad. Tenslotte kun je de vraag stellen wat het vermeende slachtoffer kan doen. Hoe doe je in het privaatrecht een beroep op het strafrecht? De discussie op IusMentis zwabbert in goed gebruik net als op dit forum alle kanten op, maar een gerechtelijke uitspraak ben ik nog niet tegengekomen. Dus het is allemaal hinein-interpretiergarten.

Ik lees dat niet in de toelichting op computervredebreuk, zoals al eerder omschreven. Ik heb dat voor de zekerheid nog maar eens in vet herhaald, digitaal stampvoetend. Daarmee wordt mijn argument niet sterker.

Best begrijpelijk dat je alle risico's bij voorbaat wilde uitsluiten, gezien de expertise die je wil etaleren. Juristen en risico-experts zullen niet bepaald voorop lopen als het gaat om ont-juridiseren. Dan loop je wel met elke ondernemerskeuze voortdurend van het kastje naar de muur. Mag dit eigenlijk wel? Nou misschien wel niet... Het zou me niks verbazen als veel ondernemers pragmatisch denken en gewoon bezit nemen van social media accounts die gekoppeld zijn aan een verlaten domein (handelsnaam), als er geen teken van leven meer is in de vorm van een actieve gebruiker (de vorige eigenaar). Je wil geen gedoe met die vorige gebruiker, dus als dat risico bestaat is enig overleg wel aan te raden. In jouw geval met een overgenomen domein in het grijze gebied is prudentie logisch, maar bij een echt verlaten domein lijkt de uitdrukking computervredebreuk (strafrecht) wat ver gezocht. Wat zie je aankomen: dat iemand aangifte doet? Verder commentaar laat ik aan anderen over. Benieuwd wat die ervan vinden.

Jouw stelligheid vindt geen steun in de info over computervredebreuk die je zelf gelinkt had. Je zal vast wel gelijk hebben, maar dat is vooralsnog gebaseerd op bewijs uit het ongerijmde. Dan beschouw ik het maar als een opvatting. Ik zou het overigens eens zijn met die opvatting als de oude eigenaar van de domeinnaam nog steeds actief is met die handelsnaam. Zo niet, dan heeft de persoon zich blijkbaar losgekoppeld (of is losgekoppeld) van de domein- annex handelsnaam. Met een grijs gebiedje tussenin, als de gebruiker van een handelsnaam bv verzuimd heeft om de rekening van zijn domeinnaam te betalen. Dat Facebook ook zakelijke gebruikers kent, is blijkbaar ook nieuws voor sommigen hier.

Jij bent de kip en het ei is jouw ideetje. Het lijkt me meer een achternamiddag-gimmick dan een doordachte onderneming. Ooit van Willy Wonka en zijn chocoladefabriek gehoord? Die deed lootjes in zijn wikkels. In 1905 is de loterijwet opgesteld, onder andere om te voorkomen dat kranten steeds wilder werden in de verkoop van losse exemplaren door daar loterijen aan te koppelen. Kocht je een krant, maakte je kans op een prijs.

Leuke vergelijking. Helaas gaat die niet op. Zijn de social media accounts gekoppeld aan een persoonlijk of ander zakelijk mailadres, dan kun je ze niet overnemen via een reset. Lukt dat wel, dan zijn ze kennelijk gekoppeld aan de domeinnaam.

Uit de gelinkte tekst maak ik niet op dat reactivering van social media-accounts die evident gekoppeld zijn aan een domeinnaam (handelsnaam) gezien wordt als computervredebreuk. Het betreft hier geen inbreker maar een nieuwe eigenaar die de sleutels heeft van de woning en nu toegang wil tot het bijbehorend schuurtje. Als de social media-accounts nog steeds gekoppeld zijn aan een mailadres dat bij die domeinnaam hoort, dan heeft de vorige eigenaar kennelijk bedoeld om ze niet mee te nemen. Daarom zijn ze ook te re-setten. De vorig eigenaar kan dat zelf niet, want hij heeft geen toegang meer tot de bijbehorende mail. Er is geen sprake van een valse hoedanigheid en ook het ontbreken van toestemming geldt niet, want dat social media account is niet ontkoppeld van de domeinnaam. Als ik een auto koop, heb ik geen toestemming van de vorige eigenaar nodig om in de kofferbak of handschoenenvak te mogen. Je kan uiteraard eventueel gedoe voor zijn door de oude eigenaar te informeren (of zelfs vragen)... Is dit fenomeen nog nooit beschreven?

Volgens mij ook. Moet een camper-bouwer toestemming hebben van de bestelautofabrikant? Maar dan kom ik toch weer rechtszaken tegen waaruit iets anders blijkt. Dit onderwerp komt regelmatig terug op dit forum. Het is een forum en geen vraag-antwoord site? Dan mag ik toch topics openen die geen vraag zijn maar wel relevant?

Het blijft jouw keuze. Neem je het risico en ga je in een roeibootje voor de rijnaak oversteken of zie je ervan af? Dan kunnen we hier op het forum eindeloos voors en tegens behandelen, maar als de blafbrief ooit op je deurmat belandt piep je ineens heel anders. Kan zijn dat je zonder al teveel kosten te maken je gelijk kan halen. Kan ook zijn dat je meteen moet buigen. Dan is het wel handig als Vintendo een handelsnaam is van X of Y. Ik denk niet dat iemand definitief uitsluitsel kan geven op zo'n forum. De discussie is wel interessant, maar het ondernemersrisico ligt bij de ondernemer. Het artikel waar je naar verwijst gaat vooral over beschrijvende handelsnamen. Nintendo en Vintendo zijn dat niet. Daar heb je dus niets aan.

Wat het echt verwarrend maakt is dat je soms eko-systemen ziet rond een merk met talloze 'inbreuken', denk aan Apple Macintosh met MacWorld en MacUser en eindeloos voort. Misschien is dat mogelijk omdat de merkhouder blij is met zo'n actief eko-systeem en niet ingrijpt. Maar een Porsche die de naam weghaalt bij een gespecialiseerde handelaar in tweedehands, is weer het andere uiterste. Er zit blijkbaar altijd een risico-element in als je met grote jongens speelt. (Maar dat hadden we al genoemd.)

De vraag komt hier wel eens voorbij: mag ik een bestaand product aanpassen. Als antwoord herinner ik me dan dat het mag, als maar niet de indruk gewekt wordt dat je de originele merkleverancier bent. Ligt toch wat genuanceerder, helaas. Porsche verzet zich tegen verkoop getunede Cayennes op grond van merkinbreuk. Nike maakt bezwaar tegen verkoop Satan Shoes. De maker haalde ze terug. De leidraad is kennelijk als volgt. Ik kan de topics waarin dit speelde niet meer vinden. Het had iets met merkkleding te doen.

Die Duitse vintage kledingshop heeft zelfs het beeldmerk gekopieerd. Persoonlijk vind ik dat wel passen bij de dienst die ze aanbieden, maar een strikte Duitse rechter ziet er zo maar ongeoorloofde inbreuk in. Bij deze kwesties word ik steeds weer verrast door rechtspraak die met winden meewaait. Je kan nog overwegen Vintendo als tweede handelsnaam te hanteren naast een meer beschrijvende variant. Retrogames United of zoiets.

Mijn stelling zou zijn dat een naam als Vintendo precies weergeeft wat je doet, namelijk vintage nintendo producten verhandelen. Als dat ook zichtbaar is op je website, winkel, marktkraam en merchandise dan kan er gen verwarring ontstaan. Ook van meeliften is geen sprake, want je maakt als handelaar in tweedehands onderdeel uit van het eko-systeem dat rond zo'n merk op organische manier ontstaat. Tegelijk moeten we erkennen dat de rechter soms streng is. Een tweedehands Porsche-verkoper in Den Haag mocht zich niet Porschespecialist noemen, zie artikel bij Dirkzwager. De rechtspraak beweegt heen en weer tussen rekkelijk en strikt. Je neemt zo dus wel een risico. Als je dat niet aandurft, moet je er niet aan beginnen.

Misleiding is het sowieso niet. Belangrijkste is dat je vanaf het begin duidelijk maakt dat je niet Nintendo zelf bent. Verwarring voorkomt. Had je overigens al uitgezocht of iemand anders je niet voor was? Vintendo Germany werkt samen met Nintendo! Dat is echter een vintage kleding-verkoper. Hij noemt de naam in een van zijn instagrams.

Wie zulke vragen stelt is nog geen echte ondernemer. Dan kun je beter een tijdje werken in een sector die je interesse heeft e/o bij je talenten past, totdat je kansen gaat zien. Dat is overigens een hartstikke leuke fase. Leerjongen, gezel! Zoek maar eens op wanderjahren. En blijft uit de buurt van ondernemersgoeroes die dure cursussen verkopen.

In de VS?

Computer says no... Wat kan dan wel? Uitleasen aan bestaand taxi-bedrijf? VOF met vergunninghouder? Time-sharing van rolls+driver met andere bedrijven? Verkopen is de meest rationele keuze misschien, maar....