Jan-Hein Strop

Over die kleine lettertjes: art 9.3 van de AV van het Invorderingsbedrijf zegt dat het IVB 15% commissie mag vragen als je de opdracht intrekt. IVB stelt dat dit heel gebruikelijk is in de markt maar dat is onzin. Die bepaling is gebruikelijk voor het minnelijke traject (als je de werkzaamheden van het incassobureau doorkruist), niet voor het gerechtelijke traject. Klanten van IVB betalen al voor de gehele procedure, als ze willen stoppen zou daar geen straf op mogen staan - dat is op zijn minst onredelijk. Maar ik vind de werking van 9.3 in verband met de no cure no pay-belofte werkelijk misleidend. Als de debiteur niet betaalt en je wilt niet verder naar het gerechtelijke traject ga je ook betalen bij het IVB. Welnu: als je voorhoudt dat het no cure no pay is maar dat is het niet, dan ga je een grens over. Dan ben je stelselmatig aan het misleiden. Dit is niet lastig aan te tonen, vanwege de schaal waarop het gebeurt. Wie kent mooie voorbeelden hiervan?

Of het oplichting is hangt af van het stelselmatige karakter van de misleiding. Hoogleraar Franken zegt daar iets over in het artikel: "Ervan uitgaande dat de bevindingen kloppen, komt het dicht in de buurt van oplichting; naast eventuele aanvullende delicten, zoals valsheid in geschrift en/of deelname aan een criminele organisatie. Dan moet er sprake zijn van een stelselmatig patroon van gedragingen die er uitsluitend op zijn gericht om de klanten van het Invorderingsbedrijf zoveel mogelijk te laten betalen; van toezeggingen of afspraken die stelselmatig niet worden nagekomen (bijvoorbeeld brieven aan schuldenaars die stelselmatig niet worden verstuurd) en het onjuist informeren van de klanten van het Invorderingsbedrijf (of niet: bijvoorbeeld door relevante brieven niet in het on line klantportaal beschikbaar te stellen); gebruik van valse namen; telefonische mededelingen, zoals in het artikel beschreven, waarin medewerkers stelselmatig aan de klanten van het Invorderingsbedrijf een ander beeld voorspiegelen dan in de algemene voorwaarden is opgenomen. Dat lijkt me ernstig genoeg voor het OM om naar te kijken." Hij zei mij ook (niet geciteerd) dat het OM niet happig is op dit soort zaken, ook omdat het lastig te bewijzen is. Ik denk overigens dat de ACM (Autoriteit Consument en Markt) een veel betere partij is om hier korte metten mee te maken. Die kunnen handhaven (boetes opleggen) vanwege misleidende handelspraktijken. https://www.acm.nl/sites/default/files/old_publication/publicaties/7211_brochure-ca-oneerlijke-handelspraktijken.pdf Let wel: ACM kan alleen handhaven op gedrag jegens consumenten, niet jegens bedrijven. Ik heb zelf wel eens een handhavingsverzoek ingediend bij de ACM, waarna is gehandhaafd. Slagingskans neemt in mijn ervaring toe als je zelf met uitvoerig bewijs komt en een sluitend dossier.

Hoi, ik ben de auteur van dit artikel. Vanavond komt er een uitzending hierover op EenVandaag waarin ik eea uitleg. Ook in die uitzending zit Laurens Lemmens, directeur van het IVB. Zeer benieuwd naar alle reacties. Heb je ook ervaring met de deurwaarders van het IVB? Ik kom graag in contact.

Allen, zijn er meer mensen die het idee hebben dat IVB debiteuren niet benadert? Ik heb nu al een paar keer gehoord buiten dit forum, en dat is wat mij betreft een interessant juridisch aanknopingspunt.

je hebt gelijk. dan gaat het over de vraag wat redelijk is. kunnen we zo niet beoordelen.

Volgens mij slaat dit artikel op consumentenkoop en is artikel daarom helemaal niet van toepassing. de koper is immers geen consument. dat betekent niet dat de koper geen recht heeft op schadevergoeding, in de vorm van een vervangend product.

Curator heeft licentie, want die behoort tot de boedel. en hij kan die ook overdragen in beginsel. Als curator iets wijzigt aan de software dan heeft ie daar toestemming voor nodig. Zonder toestemming is er in beginsel inbreuk en kom je in aanmerking voor schadevergoeding. Die kan je indienen als concurrente vordering, maar hoef je weinig van te verwachten. [Mod edit: link naar artikel op eigen site verwijderd]

Ik heb dezelfde ervaring. Particulieren zijn bijna altijd free loaders, tenzij er echt wat aan de hand is. Maar meestal haken ze af als ze uurtarief horen. Vandaar dat wij ons ook gaan richten op zakelijke markt, waar er betaalbereidheid is als het probleem urgent is en de advocaat duidelijk maakt waarom hij of zij geschikt is en betaalbaar.