woodwood

Als we naar de opsomming in mijn vorige post kijken, is dat dan niet juist 'non-verbale communicatie'? Er bestaat niet zoiets als niet communiceren. Tuurlijk zijn er buiten mijn opsomming nog tal van 'natuurlijke leiderschapskwaliteiten', maar dat betekent niet dat mijn aanvulling er NIET bij hoort. Dat niet iedereen het heeft of kan krijgen terzijde, dat neemt niet weg dat het evolutionair gezien zodanig afgesteld is! De vraag van TS ging immers om 'natuurlijk leiderschap', natuurlijker dan biologisch/anatomisch/fysiologisch/psychologisch kun je het van mij niet krijgen. Wederom geef ik met alle plezier toe dat er veel meer bij komt kijken en dat er meer determinanten zijn dan enkel non-verbale communicatie en/of 'natural selection'.

Ik kan alleen voor het mannelijke spreken, heb geen ervaring met vrouwelijke leiderschapskwaliteiten. Dit wil niet zeggen dat ik impliciet beweer dat vrouwen geen leiderschapskwaliteiten hebben. Daar zit een groot verschil in ;) vat het niet te selectief op.

-Zware wenkbrauwen -Prominente kaaklijn -Prominente jukbeenderen -Lichaamslengte -Lichaamsbreedte -Gezichtshaar -Kleuren -Etc. Veel testosteron straalt gewoon kracht uit en is handig voor arbeidsintensieve leiderschap. Waardeloos in de speelgoedhandel. Een krachtige uitstraling kan wonderlijk zijn. Edit: ->>Intelligentie<< Men moet wel wat te volgen hebben toch?

Bedankt voor je bericht. Mijn scholing betaal ik zelf en ik krijg geen enkele hulp bij de re-integratie. Zo kunnen ze mij in ieder geval niet onder druk zetten om harder te studeren denk ik toch. Ik denk niet dat er veel bedrijven zijn die mij met mijn beperking zou willen. Het lijkt mij namelijk vrij zwaar om mijn afwezigheid te verantwoorden. Ik ben namelijk onder behandeling en het lijkt erop dat ik dat zo'n beetje tot het eind zal blijven. Er hoeft maar iets te gebeuren en het komt voor mij een factor x10 keer overdreven over. Zoals het er nu naar uitziet kan ik niets anders dan ondernemen. Een model opzetten en maximaal delegeren. Maar mijn behandelaren zien dit nog niet echt zitten en het is nog veel te vroeg. Naast mijn opleiding had ik wel graag weer een onderneming gewild. De ideeën die ik heb willen er graag uit. Ik weet echter dus niet of ik weer te veel hooi op mijn vork neem. Een paar maanden terug kon ik de huishouden niet doen, en nu is er niet genoeg te doen. Wat ik ook doe, vooralsnog lijkt het voor de hand liggend om een remmende structuur op mij te laten zetten. Dat ik dus niet als een kip zonder kop schadelijke beslissingen kan nemen (< Ik wil de verzekeraar niet beroven, maar mijzelf ook niet tekort doen. Toekomstperspectief is mijn remedie. Bedankt voor de reacties.

Beste Iedereen, Zo'n drie jaar geleden was ik voor het laatst een ondernemer. Door een bipolaire stoornis heb ik tegen mijn wil mijn bedrijf en mijzelf kapot zien gaan. Allerlei gedwongen opnames en ambulante behandelingen later begon ik met studeren. De verzekeraar heeft 2.5 jaar later (dankzij advocaat) uitgekeerd en ik ben nu 80-100% ongeschikt verklaard. Nu krijg ik dus een uitkering en de aandoening waaraan ik lijdt is chronisch. Er zijn een aantal medicijnen, maar de bijwerkingen zijn net zo zwaar als de voordelen. Mijn reputatie in mijn oude beroepenveld (timmerfabriek) is toen net als mijn verstand verdampt. De werkwijze en business-model is niet iets wat ik weer aan zou kunnen. Ik ben met een opleiding in de gezondheidszorg gestart en mijn propedeuse afgelopen jaar behaald. Gelukkig heeft de aandoening waaraan ik lijdt ook enkele voordelen (extreme creativiteit en out of the box denkwijze). Het begint mij steeds meer te verbazen hoe exclusief mijn gedachten kunnen zijn. Dit had ik vroeger toen ik nog gezond was niet. Dus ik probeer er gebruik van te maken door enkele innovatieve producten te bedenken voor de beroepsgroep waar ik nu aan studeer. In de algemene voorwaarden van de verzekeraar staat dat ik eventueel met behoud van uitkering in loondienst mag of zelfs weer ondernemen. Mijn concrete vraag is: Ik heb een ernstige/chronische geestelijke aandoening. Je kunt je niet voorstellen hoe vaak ik aan de afgrond heb gestaan en heb besloten om door te gaan. Wat bepaald er nu in een schommelende manisch-depressieve de mate van arbeidsgeschiktheid? Ik kan een aantal uur per dag als therapeut bepaalde handelingen uitvoeren. Ik kan allerlei 3d modellen ontwerpen en functionele producten ontwerpen. Bij mij is het probleem >>stabiliteit<< zelfs met medicatie bijna niet te realiseren. Dan weer hoog, dan weer laag. Dan weer levensmoe, dan weer grootheidswanen. Welkom in mijn wereld, maar nogmaals het heeft ook zijn voordelen. Ik leef dus (alleen) met een handleiding. De verzekeringsarts heeft mij dus al 80-100% ongeschikt verklaard, maar mogen ze mij weer herkeuren? Of wat zijn de wetten en regels voor mij?