In een lopend insolventietraject zijn we bijna toe aan het aanbieden van een buitengerechtelijk crediteurenakkoord. Nu is er met één van de crediteuren een dispuut over de hoogte van de vordering. Ik heb de crediteur al laten weten dat, tenzij deze met een deugdelijke onderbouwing met bewijsstukken komt, de vordering als niet-erkend zal worden aangemerkt. Nu verzoekt de crediteur om inzage in de hoogte van de totale schuldpositie en het aandeel van preferente crediteuren daarin. Zolang deze crediteur zijn vordering verder niet heeft onderbouwd lijkt me dit sowieso niet aan de orde, maar even los daarvan: Hebben crediteuren recht op inzage in de schuldpositie? Het lijkt me dat dat vertrouwelijke gegevens zijn. Iemand die hier een juridisch steekhoudend argument voor heeft?

Wowowowowowoooooo het gaat hier helemaal niet om partij trekken. Het was puur een vraag om een second opinion te krijgen over wat ik al dacht. Verder ben ik van mening dat je meer bereikt als je betrokken partijen niet tegen de haren in strijkt. Maar dat is wat anders dan overal maar mee instemmen. Ik bewaak de belangen van mijn cliënt, zonder door ramen en deuren te gaan als ware het "Operatie Centurion".

 

Het enige dat ik heb in dit soort situaties is het gebrek aan een slechte reputatie. Niet zelden zit ik een tweede keer bij hetzelfde regiokantoor van eenzelfde bank, maar dan wel voor en andere cliënt. Als ik de vorige keer een ondernemer zou hebben begeleid die de zaken niet 'koosjer' zou hebben aangepakt en goedkoop van zijn schulden af wil, dan kan ik het verder wel schudden. Aan de andere kant; als alle partijen ervan overtuigd zijn dat - hoewel ik de brenger van slecht nieuws ben - de zaken open en eerlijk zijn aangepakt dan kan een volgende sanering een stuk soepeler verlopen.

 

Schuldsanering kent geen winnaars. Er is een gigantische economische schade die vaak verstrekkende gevolgen heeft voor betrokken partijen. Niet zelden volgen er uit één succesvol afgeronde sanering toch nog een faillissement bij één van de crediteuren. Maar het is de minst slechte van alle kwaden.

 

Ik blijf er ook altijd wat moeite mee hebben om blij te zijn als een traject succesvol is afgerond.

Moeilijk doen kan ook nog een voordeel hebben voor de schuldeiser.

 

Zelf heb ik eens zo een zaak gehad, kwam iemand bij me die voor zijn klant graag een schuldsanering wilde doen en mij 25% van de vordering bood waarbij ik 5 euro per maand zou krijgen over 2 1/2 jaar.

Ik was er ondertussen al achter gekomen dat hij tal van luxe en dure apparatuur in huis had.

Ik heb daarbij erg dwars gelegen als enige van de ruim 40 schuldeisers en aangedrongen op verkoop van alle apparatuur in zijn huis.

Vervolgens ben ik als enige direct voor 100% afgekocht en heeft de rest dus gedurende 2 1/2 jaar een klein rotbedrag ontvangen.

 

Beetje dwarsliggen kan dus ook nog voordelen hebben voor de schuldeiser, zeker als je de enige bent die zo een regeling nog tegenhoud.

Als je de enige bent die dwarsligt, dan kan er altijd nog een verzoek ingediend worden bij de insolventiekamer van de rechtbank om een dwangakkoord uit te spreken. Dus ik denk dat je gewoon mazzel hebt gehad.

Het lijkt me dat als er een juridische procedure komt om zo een akkoort goedgekeurd te krijgen de eis tot verkoop van overbodige luxe toegekend zal worden? of hoe gaat een rechter daarmee om? (niet dat dat dus in jullie situatie van toepassing hoeft te zijn).

 

Een rechter kijkt altijd naar wat redelijk is. Op http://www.zibb.nl/10237830/Financien/Financien-artikel/De-dos-en-donts-van-een-crediteurenakkoord.htm staat overigens een interessant stuk over het crediteurenakkoord.

Maarten,

 

De juiste term is billijk en redelijk.

 

Groet, Karel