Overeenkomst opgezegd na 5 dagen?

[DennisCitus]

Wat gebeurt er als een klant van ons na 5 dagen komt en zegt: "ey gassies, ik heb jullie hosting niet meer nodig".

 

Kunnen wij hem dan nog factureren of niet?

 

En wat nu als hij ook een domein heeft besteld die al geregistreerd is en waar wij dus kosten voor hebben gemaakt?

[Wekkel]

Hoe is de overeenkomst tot stand gekomen, is er al hosting geleverd, hoe luiden de eventuele algemene voorwaarden en hoe zijn deze algemene voorwaarden toegepast bij het sluiten van de overeenkomst?

[DennisCitus]

1. Klant heeft aangemeld op http://www.citus.nl/bestellen.html

2. Wij hebben per email contact met hem opgenomen met als bijlage een contract op zijn naam. Hij dient deze te faxen naar ons faxnummer.

3. Fax is binnen gekomen. 5 dagen later zegt hij: "Een klant heeft altijd 7 dagen het recht om een bestelling op te zeggen. Daar wil ik graag gebruik van maken"

 

Algemene Voorwaarden

http://www.citus.nl/algemenevoorwaarden.pdf

overeenkomst.doc

[Particularia]

Aangezien het hier niet om ongewenste intimiteiten gaat zal men moeten bewijzen dat er:

a).sprake is van een overeenkomst

b). de overeenkomst is opgezegd binnen de geldende termijn volgens een wettig geldig middel. Wat betreft de termijn, meestal geldt een bedenktijd van drie dagen. Op zo'n moment kan iemand de overeenkomst nog ontbinden zonder gehouden te zijn aan een opzegtermijn.

 

Indien hij na die termijn opzegt geldt de opzegtermijn. Het betekent dat niet de klant, maar de leverancier zeker wordt gesteld in een opzegtermijn.

 

Wat betreft reeds gemaakte kosten aan de kant van de leverancier , lijkt me logisch dat de betreffende persoon/bedrijf de kosten van het domein gewoon moet betalen. Je kan nog evt. het recht van retentie uitoefenen, als jij het domein host hoef je niet mee te werken aan de verhuizing en kan je het domein kapen tot de persoon betaald heeft

 

 

 

[Wekkel]

Het is even de vraag of het een zogenaamde overeenkomst op afstand is. Indien dat het geval is (en die slaat vreemd genoeg ook op overeenkomsten tot het verrichten van een dienst) is ook het ontbindingsrecht aanwezig. Ik geloof dat in de parlementaire geschiedenis wel iets is gezegd over wat onder een overeenkomst op afstand wordt verstaan. Dat zou ik nog eens na moeten zoeken.

 

Hoe zijn de algemene voorwaarden toegepast op deze overeenkomst?

[ikwileenltd]

Lullig, maar internetaankopen vallen ALTIJD onder de Wet Kopen op Afstand. In deze wet is geregeld dat klanten hun via internet gedane bestelling zonder opgave van reden weer binnen 7 dagen kunnen intrekken. Helaas beschermt de overheid in Nederland liever de consument dan het bedrijfsleven. Voor veel internetbedrijven een grote bron van ergernis, in feite komt het erop neer dat je 7 dagen zou moeten wachten voordat je met een bestelling aan de slag gaat.

 

Je kunt nog proberen te incasseren, maar juridisch gezien zul je niet ver komen. En ik spreek uit ervaring: de kantonrechter heeft mijn eis eens op deze gronden afgewezen.

 

Lees ook: http://www.consumentenbond.nl/acties/digitaleconsument/achtergrondinformatie/50411?ticket=nietlid

 

Maar voor elk probleem is een oplossing. Dat heb ik geleerd. Wil je dit probleem in de toekomst voorkomen, laat dan je klanten schriftelijk vastleggen dat zij afzien van de afkoelingsperiode van 7 dagen. Dan is er niets aan de hand, de klant heeft er immers mee ingestemd dat het domein (waar het in dit geval om gaat) zo snel mogelijk geregistreerd moet worden.

[Wekkel]

Maar voor elk probleem is een oplossing. Dat heb ik geleerd. Wil je dit probleem in de toekomst voorkomen, laat dan je klanten schriftelijk vastleggen dat zij afzien van de afkoelingsperiode van 7 dagen. Dan is er niets aan de hand, de klant heeft er immers mee ingestemd dat het domein (waar het in dit geval om gaat) zo snel mogelijk geregistreerd moet worden.

 

Het is even de vraag of deze afstand van het ontbindingsrecht werkt. Het zou namelijk wel een erg makkelijke escape van deze regelgeving vormen (alle algemene voorwaarden van Nederland zouden deze regeling dan bevatten). Denk ook aan de parallel met het 3 dagen ontbindingsrecht voor kopers van een woning. Ook daar is geen afstand mogelijk, al probeert de praktijk dat wel te bewerkstelligen. Hou er dus ergens rekening mee dat de door jou geschetste 'oplossing' ooit eens getoetst wordt op houdbaarheid.

[2thePoint]

Ik moet het nog zien of die zeven dagen waar hij het over heeft ook voor dit geval geldt...

 

Voor zover ik weet gelden er voor ondernemers andere regels dan voor particulieren, en ik dacht dat die regeling voor particulieren was.

Bovendien is het niet enkel simpel een internet-aankoop maar heeft hij ook gereageerd op een fax en de overeenkomst getekend opgestuurd....

Ook is hier niet sprake van een aankoop die je in de orginele verpakking retour kunt sturen, maar van een dienst die gedeeltelijk al geleverd is !!!!

 

Ik denk dat er in het bedrijfsleven heel wat over de kop gaat als andere ondernemers hun bestelling (die misschien zelfs al geleverd is) weer af zouden kunnen zeggen.....

 

Schets situatie:

Ik contacteer via een website een boekhouder... die komt twee dagen later bij me werken en na twee dagen bij me werken zeg ik: "sorry, maar ik heb me bedacht, tot ziens". Ik zal die twee dagen dan toch echt moeten betalen!!

 

Mijn conclusie:

De kosten die je hebt gemaakt kun je gewoon in rekening brengen....

 

[Edward]

Ik moet het nog zien of die zeven dagen waar hij het over heeft ook voor dit geval geldt...

 

Voor zover ik weet gelden er voor ondernemers andere regels dan voor particulieren, en ik dacht dat die regeling voor particulieren was.

Bovendien is het niet enkel simpel een internet-aankoop maar heeft hij ook gereageerd op een fax en de overeenkomst getekend opgestuurd....

 

Helemaal juist Egbert. De Wet overeenkomst op afstand is een wetswijziging waarmee uitvoering is gegeven de Europese richtlijn ter bescherming van consumenten bij overeenkomsten op afstand. Deze wet is op 1.2.'01 van kracht geworden.

 

Allereerst moet in deze kwestie dus de vraag worden beantwoord op de wederpartij heeft gehandeld in de hoedanigheid van particulier (consument) of als ondernemer. Indien dit laatste het geval is, dan geldt de bescherming uit de wet dus niet. Indien de wederpartij een consument betreft dan is de wet in beginsel van toepassing.

 

Voor de goede orde, onder overeenkomsten worden niet alleen verstaan overeenkomsten die tot stand komen via e-mail of internet, maar in feite alle vormen van afstandcommunicatie. De wet geldt dus ook voor overeenkomsten die tot stand komen door middel van: telefoon, fax, post.

 

De gedachte achter deze wet is dat de consument bij dit type overeenkomsten risico's loopt omdat hij op afstand minder goed kan beoordelen wat hij bestelt, dan bij een niet op afstand gesloten overeenkomst. Hiermee kom ik gelijk bij de bottleneck van de wet en terug op de onderhavige kwestie.

 

Gesteld dat het in deze kwestie gaat om een consument, dan is het nog de vraag of zijn beroep op de wet in rechte stand kan houden. Bij het bestellen van een dienst als "hosting" weet een klant immers maar al te goed wat hij besteld. Een overeenkomst voor een dergelijke dienst kun je ook niet op de hoek van iedere straat aangaan, maar plachten in pratijk op geen andere wijze dan via internet (of ander afstandelijke wijze) tot stand te komen.

 

Met een enkel beroep op de wet kan een klant dus niet volstaan. Hij zal inhoudelijk moeten beargumenteren waarom hij van de bestelling wil afzien. Daarbij zou je bijvoorbeeld geen genoegen hoeven nemen met het enkele feit dat betrokkene stelt dat naderhand een derde partij heeft ontdekt die de dienst goedkoper aanbiedt.

 

In alle gevallen raad ik iemand altijd aan om een kosten-baten analyse te maken; Wegen de kosten, tijd en ergernis op tegen het behouden van een ontevreden klant?

[Wekkel]

Gesteld dat het in deze kwestie gaat om een consument, dan is het nog de vraag of zijn beroep op de wet in rechte stand kan houden. Bij het bestellen van een dienst als "hosting" weet een klant immers maar al te goed wat hij besteld. Een overeenkomst voor een dergelijke dienst kun je ook niet op de hoek van iedere straat aangaan, maar plachten in pratijk op geen andere wijze dan via internet (of ander afstandelijke wijze) tot stand te komen.

 

Met een enkel beroep op de wet kan een klant dus niet volstaan. Hij zal inhoudelijk moeten beargumenteren waarom hij van de bestelling wil afzien. Daarbij zou je bijvoorbeeld geen genoegen hoeven nemen met het enkele feit dat betrokkene stelt dat naderhand een derde partij heeft ontdekt die de dienst goedkoper aanbiedt.

 

De wet bevat deze inhoudelijke toets (bewust) niet. Ik kan je verhaal daarover dan ook niet plaatsen. Het ontbindingsrecht kan zonder opgave van reden gewoon ingeroepen worden, hoe graag ondernemers misschien wel die inhoudelijke toets willen zien.

 

Overigens, zij gewaarschuwd voor het addertje van art. 7:46d lid 1 jo 7:46c lid 2 BW Niet de aldaar gemelde gegevens verstrekken betekent een ontbindingstermijn van 3 maanden in plaats van 7 dagen.

 

Een mogelijke escape in dit verhaal is art. 7:46i lid 5 BW

Artikel 46i

5.

In afwijking van lid 1 is artikel 46d (Red. ontbindingsrechten) niet van toepassing op de overeenkomst op afstand tot het verrichten van diensten:

a.

waarvan de nakoming met instemming van de wederpartij is begonnen voordat de in artikel 46d lid 1, eerste en derde volzin, bedoelde termijn is verstreken;

b. [etc].

 

Als je al begonnen bent de hostingdienst te leveren met instemming van de wederpartij, heeft hij zijn ontbindingsrecht verspeeld. Daarmee lijkt mij de opmerking "Ik denk dat er in het bedrijfsleven heel wat over de kop gaat als andere ondernemers hun bestelling (die misschien zelfs al geleverd is) weer af zouden kunnen zeggen....." wel behandeld.

 

Of je die instemming stilzwijgend kan aannemen is een ander verhaal. Ik zou menen van wel, mits de prestatie op enige manier door de wederpartij feitelijk 'geaccepteerd' of toegelaten moet worden. Bij hosting lijkt mij dat een lastiger verhaal.

[ikwileenltd]

Als je al begonnen bent de hostingdienst te leveren met instemming van de wederpartij

 

Oke, en hoe wil je dat gaan bewijzen? Dan zul je, zoals ik al aangaf, toch echt een schriftelijke verklaring moeten hebben.

[Wekkel]

Als je al begonnen bent de hostingdienst te leveren met instemming van de wederpartij

 

Oke, en hoe wil je dat gaan bewijzen? Dan zul je, zoals ik al aangaf, toch echt een schriftelijke verklaring moeten hebben.

 

Jij had het over afstand van het ontbindingsrecht, niet over instemming met het leveren van de dienst alvorens de termijn van het ontbindingsrecht is verlopen.

 

Bewijs is vrij, en ik hoef hier niets te bewijzen. Waarom dit perse een schriftelijke verklaring moet zijn ontgaat mij.

[ikwileenltd]

Misschien ben ik wat onduidelijk, daarom zal Ome Maarten nog even alles op een rijtje zetten:

 

1) Een klant (consument) bestelt via het bestelformulier op de website een webhostingpakket met domeinnaam. Hiervan ontvangt hij direct per e-mail een bevestiging.

 

2) Het webhostingbedrijf gaat direct over tot registratie van het domein, een dag later ontvangt de nieuwe klant zijn inlogcodes per e-mail. Deze worden ook per reguliere post nagezonden.

 

3) Vijf dagen na het plaatsen van de bestelling zegt de nieuwe klant: ik heb er toch geen zin in, ik zie af van mijn bestelling. Hier gaat het webhostingbedrijf natuurlijk niet zomaar mee akkoord en dus volgt er een incassoprocedure en gang naar de kantonrechter.

 

Bij de kantonrechter zeggen beide partijen het volgende:

 

Webhostingbedrijf: deze consument is ons nog geld schuldig voor de levering van een webhostingpakket. Wijs die claim toe, dan kunnen wij beslag leggen op zijn huis.

 

Klant: ik ben een consument en volgens de Wet Kopen op Afstand mag ik mijn bestelling binnen 7 dagen (afkoelingsperiode) weer annuleren. Die claim is dus ongegrond.

 

Webhostingbedrijf: allemaal leuk en aardig, maar met de registratie van het domein hebben wij bepaalde kosten gemaakt en die moeten betaald worden. De klant heeft vooraf ingestemd met onmiddelijke registratie.

 

Klant: ik heb helemaal niet ingestemd met onmiddelijke registratie, hoe komen jullie daarbij?

 

Kantonrechter: de levering heeft plaatsgevonden volgens de Wet Kopen op Afstand, omdat het webhostingbedrijf geen bewijs heeft aangeleverd waaruit blijkt dat de klant heeft ingestemd met onmiddelijke registratie van zijn domein.

 

Nu mijn conclusie (ik ben geen jurist, maar ik ben wel realistisch): het webhostingbedrijf kan alleen met een schriftelijke verklaring van de klant aantonen dat deze onmiddelijke registratie van het domein eiste.

 

Zo moeilijk is dat toch niet?

[2thePoint]

Laten we eerst maar eens wachten op onze vraag of het een consument of een bedrijf betrof....

Hier gelden nml niet dezelfde regels voor.....

[Wekkel]

Ik kan je helemaal volgen. Echter, je kan je ook best situaties voorstellen dat voor het leveren van de dienst interactie met de wederpartij is vereist of acceptatie. Ik denk maar als stom voorbeeld een bedrijf dat plaatjes host en er een online album van maakt. Als de klant zijn plaatjes op de 3e dag toestuurt met het verzoek deze te plaatsen, heb je je (impliciete) toestemming binnen. Voor een stilzwijgende, althans, mondelinge toestemming kan je denken aan autowassen en schoonmaken op internetbestelling. De deur opendoen en de sleutels afgeven lijkt mij ook een impliciete toestemming. De getuigenis van de buren dat iemand inderdaad de auto van de klant heeft gewassen en ook uitgezogen lijkt mij dan voldoende om tot instemming te concluderen. Een en ander zal natuurlijk afhangen van de omstandigheden. We zijn het verder wel eens, hoor :-*

[Edward]

De wet bevat deze inhoudelijke toets (bewust) niet. Ik kan je verhaal daarover dan ook niet plaatsen. Het ontbindingsrecht kan zonder opgave van reden gewoon ingeroepen worden, hoe graag ondernemers misschien wel die inhoudelijke toets willen zien.

 

Wekkel,

 

Met alle respect, maar nergens stel ik dat de wet een inhoudelijke toets bevat.

 

Wellicht dat ik in mijn voorbeeld niet al te duidelijk ben geweest. Mijn standpunt is dat ik waag te betwijfelen of een kantonrechter in alle gevallen zomaar een beroep op de wet honoreert. Mijn ervaring is dat kantonrechters in de regel nogal nieuwsgierig van aard zijn en toch graag van een klant het hoe en waarom vernemen. In het geval dat een klant zijn beroep enkel baseert op het feit dat hem/haar uit nader onderzoek is gebleken dat een andere aanbieder voordeliger is, dan acht ik een procedure niet op voorhand gedoemd te mislukken. De vraag is alleen of de kosten tegen de baten opwegen.

 

 

[Gast PeterD]

Je hebt met het eigendom van het domein in ieder geval een troef in handen. De andere partij moet, als ze het domein willen hebben, je na arbitrage vrijstellen van alle kosten.

Het kan alleen wat langer duren voor het geld komt. Ik hoop in ieder geval dat de naam het domein de bedrijfsnaam is, dat geeft in ieder geval de mogelijkheid om het geld uiteindelijk terug te krijgen.

[DennisCitus]

Indien klant binnen 7 dagen opzegt en het domein alsnog wilt, kan ik hem dan dwingen tot betaling van alles?

[Wekkel]

In het geval dat een klant zijn beroep enkel baseert op het feit dat hem/haar uit nader onderzoek is gebleken dat een andere aanbieder voordeliger is, dan acht ik een procedure niet op voorhand gedoemd te mislukken. De vraag is alleen of de kosten tegen de baten opwegen.

 

De rechter kan de parlementaire geschiedenis er op na slaan. Geen reden vereist, dus ook geen reden erbij halen in de rechtspraak. Waarom niet? Je kan het zelf raden: onduidelijkheid troef en vele procedures. Wat is dan immers een goede reden? Bovendien stelt de wet het zelf expliciet. Dan gaat een rechter die beslissing van de wetgever aan de kant zetten door toch een inhoudelijke toets aan te leggen ???

 

Artikel 7:46d BW

1.

Gedurende zeven werkdagen na de ontvangst van de zaak heeft de koper het recht de koop op afstand zonder opgave van redenen te ontbinden. [etc]....

 

Maar goed, dat is mijn visie op het geheel.

 

Indien klant binnen 7 dagen opzegt en het domein alsnog wilt, kan ik hem dan dwingen tot betaling van alles?

 

Wat bedoel je met alles? Ik neem aan dat de klant dan weer een nieuwe overeenkomst aangaat (de oude is immers ontbonden door de klant). Voor de nieuwe overeenkomst (gesteld dat de koop op afstand van toepassing is) gaan gewoon weer de regeltjes gelden. Voor de oude overeenkomst geldt de regeling dat alleen terugzending van de zaak voor rekening van de klant is. Deze regeling is meer geschreven voor koop van producten dan het leveren van diensten. Hoe een en ander in de praktijk voor diensten moet worden toegepast, is dan ook onduidelijk. De regeling verdient wat dat betreft geen schoonheidsprijs. Mijn rechtvaardigheidsgevoel zou zeggen dat in ieder geval de dagen van presteren betaald zouden moeten worden, maar dat de klant er binnen die 7 dagen alsnog vanaf kan komen voor wat betreft de toekomst.

[DennisCitus]

Nee, klant bestelt hosting + domein

Hij tekent contract en faxt deze

Wij bestellen zijn domein

Hij krijgt account-gegevens

3 dagen later zegt hij de overeenkomst op

 

Wij hebben zijn domein dan nog. Kunnen wij hier wel beslag op leggen? En kunnen we dan wel alsnog kosten eisen voor zowel domein als hosting?

[willemj]

Dat wetsartikel is niet van toepassing op producten of diensten die een persoonlijk karakter hebben. Als je 100 t-shirts bestelt met je naam erop is deze wet dus niet meer van toepassing. Hosting is een bulk goed maar domeinnaam registratie is een persoonlijk artikel. Hoe je een combinatie in moet passen in deze wet weet ik niet.

 

Willem

[Particularia]

 

Wij hebben zijn domein dan nog. Kunnen wij hier wel beslag op leggen? En kunnen we dan wel alsnog kosten eisen voor zowel domein als hosting?

 

Ja, hij heeft het domein nooit betaald maar kan er wel aanspraak op maken. Hij kan het eigendom claimen maar jij hebt recht op retentie, het recht om het zaakje in beslag te nemen en te wachten tot hij betaald heeft.

[ikwileenltd]

Als de klant zijn plaatjes op de 3e dag toestuurt met het verzoek deze te plaatsen, heb je je (impliciete) toestemming binnen.

 

Goed om te horen dat we het eens zijn, maar toch nog even een kleine aanvulling op bovenstaande: alleen wanneer de (particuliere, daar ga ik in dit geval even vanuit) klant vraagt om de plaatjes onmiddelijk te plaatsen kan er afstand worden gedaan van de WKA. Ik ga met je mee als je stelt dat die toezegging niet perse schriftelijk hoeft te gebeuren.

 

Voor bedrijven (of personen handelend als bedrijven) gelden uiteraard geheel andere regels. Die kunnen zelfs helemaal geen aanspraak maken op de WKA.

 

Particularia, daar heb je een goed punt: het recht van retentie. Als webhoster mag je het domein zelfs te koop aanbieden aan derden. Een andere slimme zet: aan het domein een pagina koppelen waarop je simpelweg zet dat het domein om 'administratieve redenen' nu eigendom is van jou. Wel wat onorthodox, maar een goed middel om de klant wat onder druk te zetten.

[Edward]

In het geval dat een klant zijn beroep enkel baseert op het feit dat hem/haar uit nader onderzoek is gebleken dat een andere aanbieder voordeliger is, dan acht ik een procedure niet op voorhand gedoemd te mislukken. De vraag is alleen of de kosten tegen de baten opwegen.

 

De rechter kan de parlementaire geschiedenis er op na slaan. Geen reden vereist, dus ook geen reden erbij halen in de rechtspraak. Waarom niet? Je kan het zelf raden: onduidelijkheid troef en vele procedures. Wat is dan immers een goede reden? Bovendien stelt de wet het zelf expliciet. Dan gaat een rechter die beslissing van de wetgever aan de kant zetten door toch een inhoudelijke toets aan te leggen ???

 

Artikel 7:46d BW

1.

Gedurende zeven werkdagen na de ontvangst van de zaak heeft de koper het recht de koop op afstand zonder opgave van redenen te ontbinden. [etc]....

Maar goed, dat is mijn visie op het geheel.

 

Beste Wekkel,

 

Op zich denk ik dat wij niet zoveel verschillen in de uitgangspunten die ieder hanteert. Ook ik geef in beginsel de voorkeur om strikt de letter van de wet te volgen. Als je strikt aan de bepalingen in het BW (Burgerlijk Wetboek) conformeert dan zou er geen reden voor opzegging hoeven zijn.

 

Misbruik van de regeling ligt echter voor de hand en het zal mij niet verbazen indien de eerste jurisprudentie op dit terrein zich binnenkort aandient omdat in enkele gevallen de regeling een onbinnelijke uitwerking zal hebben.

 

Nu wil ik geen academische discussie starten over interpretatiemethoden, maar in de regel kijkt een rechter niet alleen naar de wet of de parlementaire geschiedenis. Als je kijkt naar de geest van de wet dan is er zeker ruimte om misbruik van de regeling aan de kaak te stellen.

 

De bepalingen over overeenkomsten op afstand zijn om geen andere reden in het BW opgenomen dan ter bescherming van de consument tegen opdringere, agressieve verkopers, onverschuldige leveringen en om in de informatiebehoefte te kunnen voldoen.

 

Als ik het voorbeeld van het onderhavige geval neem (hostingactiviteiten) dan gaat het om de overeenkomst tot de levering van diensten. Doorgaans komt een dergelijk overeenkomst op geen andere wijze tot stand dan via het internet. De klant verwacht dat aan hostingdiensten snel een invulling wordt gegeven. Dit betekent dat de leverancier kosten moet gaan maken. Als de klant vervolgens een toch onder de overeenkomst uit wil dan hoeft hij in beginsel geen reden op te geven. Blijkt echter dat hij de activiteiten toch onderbrengt bij een derde, dan zou dit voor de eerste leverancier een reden kunnen zijn om misbruik van de regeling aan de orde te stellen. Een vordering acht ik dan niet op voorhand kansloos.

 

Maar goed, zoals gezegd, dit is mijn mening.

[ikwileenltd]

Blijkt echter dat hij de activiteiten toch onderbrengt bij een derde, dan zou dit voor de eerste leverancier een reden kunnen zijn om misbruik van de regeling aan de orde te stellen. Een vordering acht ik dan niet op voorhand kansloos.

 

Wanneer een klant naar een andere leverancier blijkt te gaan zal hij het reeds geregistreerde domein niet zomaar kunnen meenemen. Dit blijft eigendom van de webhoster tot het moment waarop de klant zijn rekening heeft voldaan (ik ga er wel vanuit dat de webhoster dit heeft geregeld in zijn algemene voorwaarden).

 

Uiteraard kan de klant altijd om verhuizing van het domein vragen. Daarom is het slim om het domein op naam van de webhoster te zetten tot het moment waarop de klant heeft betaald, maar dit brengt wel extra kosten i.v.m. overdracht van het domein (SIDN) met zich mee. In ieder geval sta je dan sterker wanneer de klant het domein alsnog verhuist, dan heeft hij namelijk een domeinnaam gestolen die niet van hem is. En van diefstal doen we natuurlijk netjes aangifte bij de politie.

 

Het beste is nog wanneer je standaard alle domeinnamen op eigen naam registreert en de klant op papier de verzekering geeft (middels een overeenkomst cq. licentie) dat het domein zijn eigendom is. Zo werkte dat tot voorheen ook bij particuliere domeinnamen en zo weet je zeker dat de klant zijn domein niet naar een andere hoster kan verhuizen.

[Wekkel]

Ik snap je insteek volkomen, maar denk toch dat je er te makkelijk over denkt. Natuurlijk zijn de redelijkheid en billijkheid (waar je waarschijnlijk op doelt als middel om 'misbruik' tegen te gaan) het vangnet van het burgerlijk recht, maar de intentie van de wetgever en de letterlijke tekst van de wet vormen ook een factor van gewicht. Ter illustratie van mijn insteek ontkom ik er niet aan om een en ander aan te halen om mijn argument kracht bij te zetten.

 

De wet koop op afstand is gebaseerd op een Europese richtlijn richtlijn nr. 97/7/EG van 20 mei 1997 betreffende de bescherming van de consument bij op afstand gesloten overeenkomsten (PbEG L 144). In deze richtlijn wordt ten aanzien van het ontbindingsrecht pgemerkt:

Artikel 6

Herroepingsrecht

1. Bij elke overeenkomst op afstand beschikt de consument over een termijn van ten minste 7 werkdagen waarbinnen hij de overeenkomst kan herroepen zonder betaling van een boete en zonder opgave van redenen. Aan de consument kunnen, voor de uitoefening van zijn herroepingsrecht, ten hoogste de rechtstreekse kosten voor het terugzenden van de goederen worden aangerekend.

 

In de Nota n.a.v. het Verslag stelt de Minister naar aanleiding van een vraag dat het ontbindingsrecht onvoorwaardelijk is waarvan zonder opgaaf van redenen gebruik van kan worden gemaakt.

De vraag van de leden van de VVD-fractie, of er in het kader van artikel 7.1.9A.4 sprake is van een onvoorwaardelijk herroepingsrecht, zoals volgens de richtlijn, waarbij de consument zonder opgaaf van redenen en zonder het betalen van een boete binnen bepaalde termijnen de overeenkomst kan herroepen, moet bevestigend worden beantwoord.

 

De strofe in de wet "zonder opgave van redenen" is dus letterlijk overgenomen uit de richtlijn. De Minister heeft daarbij expliciet weergegeven dat het een onvoorwaardelijk herroepingsrecht betreft. Zoals al aangegeven lijkt deze voorwaarde mij logisch aangezien het niet de bedoeling is geweest om een twistpunt te creëren. De koper dient beschermd te worden, zoals je al aangaf, en daar past een ontbindingsrecht omgeven door allerlei voorwaarden niet bij. 7 dagen, punt (behoudens eventuele verlenging tot 3 maanden). Geen poespas over het hoe en waarom van een ontbinding. Een inbreuk daarop toelaten kan immers een bron van discussie opwerpen. Dan moet de consument in een procedure, in weerwil van wat de richtlijn en de wet zeggen, toch met een opgave van redenen komen, die dan getoetst zouden worden. Dat lijkt mij een ondenkbare situatie (een rechter moet contra legem gaan) waar geen verstandige kantonrechter zich aan zal wagen. De huidige regeling is wellicht doorgeslagen richting consument, maar daarmee wel helder en duidelijk. Zie de parallel met de starre terhandstellingsplicht bij algemene voorwaarden. Niet praktisch, wel duidelijk. Daar houdt de HR vooralsnog aan vast (met een kleine uitzondering).

 

De term 'misbruik van de regeling', zoals je stelt, is wel erg eenzijdig. Wat de een als misbruik betitelt belichaamt voor de ander wellicht juist de bescherming die de regeling biedt (o.a. tegen al te snel een overeenkomst aangaan). De geschetste situatie (ontbinding wegens een goedkopere aanbieder elders) past wellicht prima in het plaatje van de bescherming van deze richtlijn. Ik keer daarvoor even terug bij de start van overweging 14 van de richtlijn:

(14) Overwegende dat het de consument vóór de sluiting van de overeenkomst niet mogelijk is daadwerkelijk het product te zien of van de aard van de dienstverrichting kennis te nemen;

 

Kortom, kan een consument het herroepingsrecht wel 'misbruiken' t.a.v. de prijs als het juist om bescherming van het proces van waardering van de dienst (kennis nemen van de aard van de dienst ) gaat? De gedachte dat dit misbruik zou zijn is veel te kort door de bocht.

 

Zie overigens over de onmogelijkheid om afstand te doen van het ontbindingsrecht:

Artikel 12 richtlijn

Dwingend karakter van de bepalingen

1. De consument kan geen afstand doen van de rechten die hem door de omzetting van deze richtlijn in nationaal recht zijn verleend.

 

Je kan je echter afvragen of bij een expliciete afstand van het herroepingsrecht door de consument een later beroep daarop wellicht dient te stranden op de eisen van de redelijkheid en billijkheid. Daarbij zullen de omstandigheden van het geval een grote rol spelen, aangezien een consument lang niet altijd precies zal weten wat hij als verklaring tekent.

 

Overigens is het zaak om aan de informatieverplichtingen te voldoen. Anders geldt het vervallen van het ontbindingsrecht door begin met de dienstverlening met toestemming van de consument binnen de 7 dagen niet. Zie ook de Memorie van Toelichting:

Voorts is van belang dat de uitzondering uit hoofde van onderdeel a ziet op een begin van uitvoering vóór het einde van de in artikel 7.1.9A.4 lid 1, eerste en derde volzin, bedoelde bedenktijd van zeven werkdagen. Indien de dienstverlener niet aan al zijn informatieverplichtingen uit hoofde van artikel 7.1.9A.3 lid 2 heeft voldaan, waardoor de bedenktijd van zeven werkdagen wordt vervangen door een bedenktijd van maximaal drie maanden, geldt de uitzondering uit hoofde van onderdeel a niet en heeft de consument dus wel de ontbindingsbevoegdheid binnen die bedenktijd.

 

Dat per fax werken onder de koop op afstand kan vallen, is af te leiden uit de richtlijn:

Artikel 2 lid 4

techniek voor communicatie op afstand: ieder middel dat, zonder gelijktijdige fysieke aanwezigheid van leverancier en consument kan worden gebruikt voor de sluiting van de overeenkomst tussen deze partijen. Bijlage I bevat een indicatieve lijst van technieken waarop deze richtlijn van toepassing is;

 

en

 

BIJLAGE I

Communicatietechnieken, bedoeld in artikel 2, onder 4

- [etc]

- Telefax

- [etc]

 

Het is derhalve zaak goed aan de informatieverplichtingen te voldoen als men met koop op afstand in aanraking komt. Werk je dat lijstje goed af, dan kan je met toestemming van de consument direct beginnen aan de dienstverlening met als gevolg verval van het ontbindingsrecht. Anders hangt het nog 3 maanden in de lucht (of minder, indien alsnog aan de informatieverplichtingen wordt voldaan) en vervalt het ontbindingsrecht niet.