TwaBla

Nee, als ondernemer val je buiten het consumentenrecht. Ja, je moet de opname zeker opvragen!!!!

Die zijn goed te zien, kijk hier maar. Dat is de bedrukking die je ook op LV-bags aantreft. Valt lastig vol te houden dat het een parodie is, want je zal de mensen de kost moeten geven die zich helemaal in zulke nep Burberry en Gucci hullen. Kijk maar eens op deze Pinterest page. Vrijwel allemaal t-shirt meelifters. Ik snap wel dat LV fel reageert, Dat zou weleens een gevalletje 'op de blaren zitten' kunnen worden.

Waarom zou je JA zeggen omdat een wildvreemde dat vraagt? Dat zijn dan dure JA's. Volgende keer zeggen: "Bel me een andere keer terug".

Belangrijke vraag is wat je volgens Banning Advocaten precies fout gedaan hebt. Je hebt geen namaak verkocht, want het is een product met een knipoog naar het originele merk. Voor kopers is duidelijk dat jouw shirts niet door Louis Vuitton gemaakt zijn of aangeboden worden. Kijk ook even naar deze zaak in de Verenigde Staten waar Louis Vuitton bezwaar maakte tegen het gebruik van zijn beeldmerk op My Other Bag, De rechter vond dat de Franse merkhouder geen gevoel voor humor had, omdat er op de tas afgedrukt stond dat de andere tas een LV was. De Fransen wonnen uiteindelijk wel de zaak waarin de kostenvergoeding over-en-weer geregeld werd. Ook in het Europees recht is parodie een factor. Er zijn zaken waar de rechter het argument van parodie niet accepteert, omdat de verkoper geld wild verdienen aan het gebruik van andermans merk, het zogenaamde kielzogvaren. Volgens IusMentis is het wel toegestaan, mits er maar geen verwarring ontstaat. De eiser kan echter stellen dat deze variant afbreuk doet aan de reputatie van het merk. In jouw geval zou ik een brief terug sturen en vertellen dat je de producten in kwestie X weken hebt aangeboden en dat het voor iedereen evident was dat het geen producten van het merk zelf waren. LV kan geen schade geleden hebben van gemiste verkoop, want daarvoor was het verschil te groot. Het betreft fan-producten met een knipoog, ook wel parodie-exemplaren te noemen. Dat je X exemplaren hebt verkocht, met een totale waarde van zus-en-zo. De ingeschatte schade staat in geen enkele verhouding tot die omzet, laat staan winst. De schadeclaim is daarom buitenproportioneel. De verkoop is bovendien binnen X weken gestaakt, dus op het moment van verzenden van de blafbrief was al duidelijk dat de eventuele inbreuk van zee korte duur was. Vandaar dat ook de kosteneis veel te hoog is. Ik weet niet of je in een inbreukzaak ook 'matiging van schadevergoeding' kan vragen. Daar heeft iemand anders vast een idee over. (Het is ook vragen om problemen, zulke parodie-spullen. Dom, dom, dom!!!)

Tien jaar geleden was dat een goed plannetje, maar inmiddels is die markt wel afgegraasd. Nou is het een soort multilevel-systeem, waar de topbureaus klussen doorgeven aan de sukkels die lager in de piramide zitten. Met als gevolgd dat er nu callcenters gerund worden vanuit Portugal, Marokko en Turkije, waar Nederlands sprekende verkopers een paar euro per uur bijverdienen in de verkoop van energie-, telecom-, domotica- en andere diensten. Vast ook goeie doelen erbij inmiddels. Kijk eens bij D2P of GMB bijvoorbeeld. Die halen hun diensten weer bij Nutselect of Breedbandwinkel. Waar haal je klanten vandaan? Alles is al geprobeerd. Beg, borrow or steal... veel succes!

Het model van de Hulptroepen (Van Lienden cs) kan goed vergeleken worden met dat van Mediq, dat op non-profit basis mee deed in het consortium. Deze groothandel in medische hulpmiddelen leverde immers zijn bestelsysteem en financiële expertise aan LCH om in een periode van amper twee maanden twee miljard hulpstukken te bestellen voor een slordige één miljard euro. Alle bestellingen liepen door het systeem van Mediq, als aparte stroom. Alle inkoopsommen voorgeschoten door en alle risico's afgedekt door VWS. Zie dit artikel. Er isn door Publiek Denken een speciaal webzine gemaakt over LCH.

Wat een leuk probleem. Je komt op internet situaties tegen waarbij je je afvraagt, 'waarom in hemelsnaam?' Welk belang heeft iemand erbij om tien jaar oude advertenties opnieuw te plaatsen? Is dat hergebruik? Ik veronderstel dat ze een lege marktplaats wilden vullen en dus maar wat oude advertenties gekopieerd hebben. Ik ben geen jurist. Een beroep op het auteursrecht lijkt me wat ver gezocht. Het kan echter wel als onrechtmatige daad gekenschetst worden. Iemand doet zich voor alsof hij jou vertegenwoordigt door een oude advertentie te hergebruiken, en daarmee veroorzaakt hij schade. Dat kun je beredeneren en zelfs becijferen, al heb je er een natte vinger voor nodig. Bij wie ga je die schadeclaim indienen? Zijn het dezelfde advertenties, met andere worden: is het waarschijnlijk dezelfde boef die deze herplaatst heeft? De mailnaam duku602 (die ook bij SIDN te vinden is) leidt naar Boekarest. Het betreft een Andries Alexander die als Duku of Alex zelf reageert, ook op het forum van Tros Radar. Het revenu-model heeft uiteraard alles met Google Banner Network te maken. Bij Google is het fenomeen bekend van sites met nep-nieuws of nep-advertenties. Die worden overal vandaag geschraapt: auto scrape websites. Nepnieuws-sites en nep-marktplaatsen trekken verkeer aan en daar wordt aan verdiend via Google Banners. Het probleem is bij Google bekend, maar ze doen er niets aan. Topics over vergelijkbare kwesties op Google Publisher Help worden gesloten.

Wat ik zie is dat een groot deel van de pers, veel mensen die publiekelijk reageren en zelfs hier op het forum het fenomeen 'risico' niet goed begrijpen. Als ik onder normale omstandigheden een partij gele regenjassen aan de HEMA verkoop, kan ik waarschijnlijk alle stappen voordat die dingen op het DC arriveren redelijk begroten. Kan ik zelfs mijn winst vooraf incalculeren, ook al zo'n leuk onderwerp op een ondernemersforum (een oude discussie die ik helaas niet meer terug kan vinden). Maar marktomstandigheden waarbij je vooraf je winst gedetailleerd kan plannen (en dus je risico tot achter de komma kent) zijn eerder uitzondering dan regel. Zeker als de hele wereld over elkaar heen duikelt om regenjassen te kopen. Dan kom je in een soort hamsterrace terecht. Je weet niet welk poortje die marmot gaat kiezen, tenzij je er een worteltje achter verstopt. Er zijn waarschijnlijk maar een paar fabrieken in China met de capaciteit om zoveel stuks te maken en enkele door de centrale overheid gecontroleerde groothandels. Ik veronderstel dat je door een paar draaideuren moet om daar toegang toe te krijgen, en dan is er een korte window of opportunity om toe te slaan. Gevolgd door een lange nasleep van uitvoering met alle risico's van dien. In dat korte window moet je je opdrachtgever onder druk zetten om een overeenkomst aan te gaan waarbij je duidelijk afspreekt: wie neemt dat risico? En dan wil je niet voor elk wissewasje opnieuw moeten aankloppen: oef, de containers zijn 25% duurder omdat er te weinig retour komen uit Europa. Dus bouw je een marge in die je in staat stelt tegenvallers te absorberen. Ik weet niet of dat bij een stichting mogelijk is, maar het is een risicodragend model dat per definitie dwingt tot het incalculeren van marge (winst) waarvan je pas na verloop van tijd weet of die gerealiseerd wordt. Die winst is dus niet perse een doel, maar zeker wel een noodzakelijke buffer om onverhoopte tegenvallers te kunnen compenseren. En als de tegenvallers meevallen, dan maak je dus een onbedoelde superwinst. Voor dat deel van Van Lienden's verhaal heb ik wat meer begrip gekregen. Blijven genoeg andere vragen over, dat wel. En dat risico (de besluitboom waar hij naar verwees), zou ik ook nog weleens gereconstrueerd willen zien. Erg leerzaam voor een ondernemersforum, lijkt me...

Wat werd er in 'het bekende telefoontje' gezegd. En waarom reageerde jij daar positief op?

Nou kijken we de koe in de kont. De overheid had ook kunnen afwachten tot nadat de hele wereld mondkapjes had bijbesteld. We lijken nu alweer vergeten hoe half Nederland 'moord en brand' schreeuwde omdat er niet genoeg mondkapjes waren. De grootste zorg bij financiering van zulke bedragen is dat er levering van de gezochte producten uit voortkomt, niet wie onderweg een paar procent verdient. Dat is van later zorg. En dat later lijkt nu aangebroken.

Je doet net alsof het antwoord evident is, maar dat is het niet. Jij wil bij mij een bestelling doen en ik maak een begroting. Daar zitten enkele onzekerheden in, waardoor ik een marge moet inbouwen. Volgende vraag is: wie neemt het risico? Jij wil mij geen blanco cheque geven, dus je legt (een deel van) het risico bij mij. Aan wie valt de eventuele winst dan toe? Financiering was één van de bekende onzekerheden. VGZ/LCH koos ervoor die onzekerheid weg te nemen door te 'voorfinancieren'. Daarmee staat de overheid niet automatisch garant voor alle risico's en kan de overheid dus ook geen claim leggen op eventueel behaald voordeel. Je kan niet alle nadelen afschuiven en vervolgens alle voordelen opeisen.

Het is geen kwestie van 'even een nummer uit de Gouden Gids bellen' lijkt me. Je zal aan tafel moeten komen met iemand die in staat is enorme hoeveelheden te maken en leveren. Dan moet je containers vol verschepen. Er zit op het ministerie niemand die dat doet, en ook zo'n landelijk consortium is waarschijnlijk niet meer dan een (tijdelijk) inkoopbureau dat ingesteld is op business as usual. Terwijl je in een crisis ook cowboys nodig hebt.

Hij wekte ook de indruk dat het 'morele kompas' dat hij had laten maken, een soort van geholpen zelfonderzoek was, dus daar krijgen we ook nog meer info over. Ik vind het wel een interessante case in het licht van maatschappelijk verantwoord ondernemen.

Wat suggereert dat de Hulptroepen van aanvang aan de intentie hadden om winst te maken. Ik snap dat die indruk ontstaat. Maar kun je je voorstellen dat ze helemaal niet begonnen zijn met dat voornemen, maar door omstandigheden het risico moesten gaan dragen? Hoe zou jij als ondernemer dat inrichten?

Zondag heb ik met belangstelling geluisterd naar Sywert van Lienden die kwam uitleggen in het programma Buitenhof hoe er €28- miljoen winst gemaakt kon worden met mondkapjes en waarom hij dat naar een ver buitenland gesluisd had. Bij aanvang vond ik dat hij alle schijn tegen had. Maar geleidelijk kreeg ik meer begrip voor dit eigenaardige fenomeen. Ik hoop dat er meer info over naar buiten komt, maar Van Lienden schetste de situatie waarbij een stelletje ondernemers (de Hulptroepen) tussen twee ambtelijke instellingen in snel tot zaken wil komen. Het probleem is urgent, Nederland zit te springen om mondkapjes. Het Ministerie van VGZ wil snel bij de juiste leverancier aan tafel en het Landelijk Consortium Hulpmiddelen wil geen risico nemen. Met name dat laatste is van belang. Het gaat om één of een serie grote orders in China met daaraan gekoppeld een aantal risico's. Van Lienden noemde dat 'een besluitboom'. VGZ noch LCH wilden enig risico lopen, dus moest de Hulptroepen dat doen. Ondernemers weten wat dat betekent: je moet eventuele tegenvallers absorberen. Dat kan alleen als je daar in je berekeningen rekening mee houdt. Dan moet je dus marges inbouwen en ook overwegen dat er meevallers kunnen zijn. Vervolgens is het logisch dat er aan de non-profit een for-profit gekoppeld wordt. Als er dan een aantal meevallers op een rijtje komen (inkoopprijs, dollarkoers, vervoerskosten, uitval) maak je zomaar een onbeoogde megawinst. Dat was nooit de bedoeling, maar is door omstandigheden afgedwongen. Wat doe je daar dan mee? Ik snap wel dat de betrokken ondernemers daar liever zelf een bestemming aan wilden geven, dan het terugbetalen aan de overheid. Ik snap niet dat dat zo stiekem gedaan is. Maar het is wel een verhaal dat zich lastig laat uitleggen. Voor de doorsnee krantenlezer in Nederland die elke maand netjes afgepast zijn huur of hypotheek betaalt, is het niet zo makkelijk te begrijpen dat grote risico's ook met grote meevallers gepaard kunnen gaan. Voor de doorsnee krantenschrijver ook niet. De rollen van VGZ en LCH verdienen bij deze kwestie ook meer aandacht, want het is geen toeval dat deze affaire zo naar buiten komt. Het lijkt erop dat vooral LCH zijn stoepje aan poetsen is door te suggereren dat de Hulptroepen met intentie hun zakken gevuld hebben. Jan Hein Strop van FTM heeft dan ook nog een hele serie vragen voor VGZ en LCH, niet alleen voor Van Lienden. En het CDA, want Van Lienden heeft daar afgelopen najaar melding gemaakt van zijn megawinst. Als je dat even laat inzinken, weet je ook waar dit verhaal waarschijnlijk vandaan komt. Maar op dit ondernemersforum ben ik benieuwd hoe gereageerd wordt op het argument van Van Lienden dat het risico op verliezen (en dus ook de kans op winsten) door de ambtelijke instanties bewust is afgeschoven. De diverse China traders hier kunnen inschatten hoe groot de risico's zijn die genomen moesten worden. Ik heb slechts twee mondkapjes uit China laten overkomen. In januari 2020 besteld, aangekomen in de tweede week van maart.

In dat artikel een verwijzing naar IRMA, een in Nederland ontwikkeld id-systeem dat ook op mobieltjes gebruikt kan worden. Dit is wel een lang verhaal, zal eens kijken of er ook een korte versie is.

In Engeland hebben de banken een app waarmee je je cheque kan scannen. Dat is the future of cheques. Als wij nou een app maken waarmee je je kop kan scannen. Oh die bestaat ook al. Precies in het ovaaltje glimlachen! Daar moest ik aan denken, want de ANWB vroeg onlangs aan zijn leden om zich opnieuw te identificeren als ze hun Visa Creditcard wilden behouden. Dat ging via een ovaaltje op de telefoon. Mijn vader had het talloze keren vergeefs geprobeerd, maar op mijn kop reageerde die app ineens wel positief. Erffraude?

Maar andere ID-attributen ontwikkelen zich ook heel snel. Dus als jij jezelf wil identificeren met een phone en de tegenpartij kan authenticatie doen met behulp van een vingerafdruk of facial recognition, dan wordt het weer veiliger. In de VS kun je nog met gestolen creditcards betalen - of hebben ze daar al pincodes ontdekt?

Dat is in de bouw niet ongebruikelijk. Maar misschien heeft vraagsteller dat al overwogen. Me dunkt dat er eens moderne alternatieven komen, bijvoorbeeld dat je een coop vormt met enkele basisvoorzieningen en dat je van daaruit met enkele deelnemende zelfstandigen samen een project aanneemt.

Zijn er nog alternatieven naast werkgever-werknemer verhoudingen? Wat zijn andere opties?

En daar staan geen vliegtuigen tussen. Zo blijven we schipperen met cijfers. Maar we zijn tenminste meningen aan het staven met data. Voordeel van treinen is dat elektriciteit schoner gemaakt kan worden en dat de uitstoot wat beter gepositioneerd kan worden (en wellicht gewassen).

Gewoon rustig met feiten blijven reageren. Reusje erbij! Heel leerzaam wordt zo'n gedachtenwisseling. De trein is sneller, maar circa zes keer zo vervuilend.

Vergeet de stinktrein niet. Positieve externaliteit?

Vind maar eens een flauwekulhoesje dat Made in Holland is. Of je het nou voor een tientje bij je lokale telefoonboer koopt, voor twee euro bij de Action of voor één euro bij een Aziatische trader op eBay, Amazon, Wish of AliExpress: ze komen vrijwel allemaal per stinkboot van China naar Holland toe.

Door overleg met eBay opgelost?