Quibke

Ik geef nog geen mening, maar heb er wel over nagedacht. Stel nu dat de overheid niet meer inversteerd in dit forum, dus het moet zichzelf gaan bedruipen. (geen flauw benul van de kosten van een forum als dit, maar ik denk aan de kosten van het bijhouden en ontwikkelen van de site/het forum). Als lezer kun je de site zo vaak bezoeken als je wilt, je kunt alles nalezen, opzoeken en herlezen. Maar zo gauw je een gebruiker wordt, omdat je overtuigd bent van de kwaliteiten van dit forum, wordt er éénmalig (!) een X bedrag aan contributie gevraagd. En dan wel te overzien natuurlijk, geen 100 piek ofzo ! De huiswerk-vragen/vragers zullen niet snel lid worden, degene die info te bieden hebben of met prangende vragen zitten waar men niet uitkomt, zijn dan natuurlijk dé personen die je ook daadwerkelijk als lid wilt hebben. Misschien onderscheid je jezelf dan wel juist als een kwaliteitsforum ? Nogmaals, geen mening maar puur een hersenspinseltje......

Wanneer ik via mijn BlackBerry naar m.hl.nl ga, en ik wil een topic lezen, "spring" ik constant naar het "reageer" gedeelte. Ik kan een topic dus niet openen, maar wel op reageren. Wat doe ik fout ?

En DAT bedoel ik dus. NOT, zeg je, en ik ga geheel met je mee. Moet jij je dienstverlening en kwaliteit te grabbel gooien, omdat men je met een internetprijsje om de oren slaat. Zeg, ga even snel buiten spelen en koop je spul via internet...... Bij jou ligt het nog lastiger, denk ik. Ik verkocht bijvoorbeeld cartridges. En dan had men ze via internet gekocht, zomaar 5 piek goedkoper en men probeert bij mij te ruilen of te reclameren. Lastige gevallen, maar ik wist men bijna wel altijd te overtuigen toch maar eens terug over te stappen naar de detailhandel, waar men met klachten persoonlijk te woord gestaan, en geholpen werd......

Nu wil ik toch wel eens reageren vanuit een andere invalshoek : Als ex-detaillist. Ik had een winkel in (de betere) kantoorartikelen en een boekhandel. Mijn insteek is vanaf het allereerste moment geweest : Men komt voor kwaliteit, service en betrouwbaarheid, voor een knullerige perforator kan men ook naar..... (vul maar in) En na een poos werkt dit : ik heb nooit hoeven te soebatten over de prijs. Dit is de prijs, inclusief garantie, kwaliteit enzovoorts. Wilt u minder betalen ? Evene goede vrienden, maar dan niet straks aankomen met een defect aparaat wat ergens anders gekocht is. En die stelling werd alsmaar duidelijk. Men kwam ook voor de service en het vertrouwen. Men kwam ook voor de kwaliteit. Ik heb (bijna) nooit dingen afgeprijst of uitverkoop gehouden. Helaas, door de prijsvechters in de kantoorartikelenbranche komt er dan toch de klad in. Iedereen struint internet af, voor de goedkoopste prijs, en zeker in het simpele, snel lopende spul raak je dan je klanten kwijt. Ik kon soms beter bij een Action o.i.d. inkopen, dan bij mijn leveranciers ! En zo maken prijsvechters de markt helemaal kapot. Het lijkt wel of iedereen tegenwoordig voor een dubbeltje (ouderwets, ik weet het ;)) op de eerste rang wil zitten. Ik koop mijn wit- en zwartgoed bij de plaatselijke winkelier, mijn foto's worden afgedrukt door de plaatselijke fotograaf, en wanneer er iets aan mijn spullen kapot is, heb ik binnen een half uur vervanging. Wanneer je voor en achter je kwaliteiten staat, hoef je niet met de prijsvechters in zee te gaan. KWALITEIT, SERVICE en DIENSTVERLENING, dat moeten de kernwoorden zijn !

Effe kijken of ik het nog begrijp.... En na 7 reactie's is het ineens een China draadje aan het worden ? ???

visvijvers, vis en aanverwante ? :P :-\

Na een aantal jaren een winkel gedraaid te hebben en het door drukte het eigenlijk niet meer alleen aan kon, begon ik na te denken over de vraag of ik personeel nodig zou hebben. Toch niet heel gemakkelijk. Kom op zeg! Ik ben maar een kleine, startende ondernemer, vind het leuk wat ik nu doe, en wil eigenlijk ook niet “groots” overkomen als “die meneer met personeel”. Nog een half jaar laten sudderen, totdat er, zeker op een drukke zaterdag, steeds meer klanten wegliepen omdat men te lang moest wachten. Ik deed natuurlijk alles nog alleen: advies, verkopen, kassa en inpakken. Niet meer dan normaal, dacht ik. Vrij snel zagen ook klanten in dat het zo niet verder door kon gaan, en plotseling stond er op een mooie zaterdagmiddag om 16.55 uur een moeder met een meisje in de winkel. Moeder had de laatste maanden gezien hoe druk het werd, wist dat dochter een baantje zocht, en, heel grappig, maar nu ik zelf dochters heb heel herkenbaar, vertrouwde (!) ze mijn bedrijf genoeg om dochter te laten solliciteren. Jongens, jongens, wat was ik trots ! Er kwam iemand solliciteren! BIJ MIJ!! Voor ik het wist, had ik het meisje als zaterdaghulp aangenomen. Zonder nadenken. Maar ik was nu (egostrelend) potverdikkie wel iemand met personeel!! Hah! Zie je nou wel, dat die kleine jongen groot kan worden?! Dit eerste meisje is 6 jaar in dienst geweest. Heeft heel de verdere groei van mijn bedrijf meegemaakt, en in de loop der jaren is ze uitgegroeid tot een echte rechterhand. Dit meisje was ook erg nauw betrokken bij mijn privé-leven. Een meisje wat nog erg bleu is qua verkoopervaring maar ook qua levenservaring, deel je op een zaterdag veel mee. Zij liet foto’s zien van haar vakantie, ik vertelde over mijn gezinnetje. De band met haar was erg intens. Zoals ik al zei, bloeide het kleine meisje op tot een volwaardige medewerkster die mijn bedrijf compleet kende, alle ins en out wist, en waarop ik volledig kon vertrouwen! Na de verhuizing van een C3 locatie naar een A1 locatie ging het snel: ook op de doordeweekse middagen kwamen er dames bij, en het zaterdagteam werd uitgebreid naar 3 man. Euh... dames dus! Op dat moment gebeurt er ook iets met jezelf. Je bent niet meer alleen maar ondernemer... nee, je bent nu ook baas, en coach en manager! Je hebt je personeel dusdanig opgeleid, dat zij zelfstandig kunnen opereren. Die eerste middag vrij (zogenaamd) is ongekend! Maar... waar je voor moet oppassen: Het kan er ook insluipen, om “lui” te worden: “Och, de dames zijn er, ik kan gerust een uurtje later beginnen/een uurtje eerder stoppen.” Goh, en nou net in dat uurtje komt die héél speciale klant, die naar de eigenaar vraagt, en verbaasd is dat die er niet is... En blijf ook voor ogen houden, hoe goed en betrouwbaar je personeel ook is, HET IS NOG STEEDS NIET HUN TOKO! Zij staan er gewoon voor het geld. "Ja, nee, da’s niet waar, mijn personeel niet!" Wel waar. Hoe goed ze het ook met je voor hebben, ZIJ gaan ’s avonds naar huis en laten de tent achter zich. Jij niet. Klaar. Geen discussie over mogelijk. En mijn personeel was echt hun gewicht in goud waard, maar dat is gewoon realiteit. Maar in de loop der tijd verandert er bij jezelf ook iets. Je krijgt verantwoordelijkheden: je moet salarissen uitbetalen, op tijd zelfs... wanneer je niet voldoende aanstuurt, gaat men hun eigen plan trekken, en raak je het overzicht kwijt. Je bent niet meer die goedzak, waarmee je een biertje gaat drinken na de koopavond. Nee... Je bent ineens de baas... brrrr... En denk ook aan de andere aspecten die er bij komen kijken: [*] Verzekeringen [*] Pensioenen [*] Bedrijfsspaarloon regelingen [*] Zwangerschappen [*] Ziekte [*] Iemand blijkt alsnog onbetrouwbaar: hoe daarmee om te gaan? [*] Wie berekent salarissen / vrije dagen / zorgt voor salarisstroken / jaaropgaven / kosten hiervan? [*] Vakantie? Vrije dagen? [*] Privé-relaties die beëindigd worden. Huilen. Ben je nu baas, manager, of stuur je ze naar huis? Wie betaalt die uren? Ze is in principe niet vrijwillig naar huis gegaan... Allemaal voorbeeldjes, en zo nog tientallen te noemen, om wel of geen personeel aan te nemen. Je leert ermee omgaan. Voor de één is het een gezellig team wat samen de toko runt, voor de ander is het allemaal strakker geregeld. Ook al ben je een leuk en gezellig team, zorg in ieder geval voor een degelijk contract en een goede salarisafhandeling (zoals salarisstroken, overuren en jaaropgave). Persoonlijk vond ik dit een gigantische overgang. Een winkel waar iedereen door de eigenaar geholpen werd, naar een flinke zaak met personeel, waardoor het, hoe je het ook wend of keert, het allemaal onpersoonlijker wordt. Men wordt namelijk niet meer geholpen door de eigenaar zelf, maar door “een meisje achter de kassa” . Je verliest hierdoor klanten, maar aan de andere kant, wordt “dat meisje” ook een vertrouwd gezicht. Je ontkomt er ook niet aan soms de verkeerde aan te nemen. Tja... En dan is het dus goed, je zaakjes goed geregeld te hebben! Ik mag in mijn handjes knijpen: in 8,5 jaar tijd is er maar 1 persoon opgestapt, die anders diezelfde middag haar ontslag had gekregen. Zoals gezegd is het eerste meisje iets meer dan 6 jaar in dienst gebleven, en voor de rest heb ik nooit geen verloop gehad. Mits je ze goed opleidt, verdient personeel zichzelf in goud terug. Maar de baas zal altijd en eeuwig aanwezig moeten zijn, hoe goed zijn personeel ook is, het ís en blijft zijn toko! “ik gun u veel personeel” (m.a.w. ik gun u hiermee veel sores toe), een veelgehoord grapje, is gelukkig niet voor iedereen weggelegd. Zorg dat de contractuele zaken op orde zijn, en je kunt veel plezier hebben van je personeel, en zij van hun baan!

Wat kun je feitelijk en emotioneel verwachten wanneer je besluit te stoppen? (Deel 2) In plaats van door te gaan waar deel 1 geëindigd is (dwangakkoord) wil ik in deze column graag wat dieper ingaan op andere aspecten en struikelblokken. Voor de duidelijkheid, ik praat over een éénmanszaak, hoewel ik denk dat ook anderen aan mijn columns een handvat kunnen hebben. Besef, dat wanneer je besluit te stoppen, je in een rollercoaster terecht komt. Financieel, emotioneel, zakelijk en privé. Vergeet de persoon die je bent, want die wordt (even ?) compleet van tafel geveegd. Je wórdt vanaf nu geleefd. Die leuke, gezellige persoon achter de toonbank of aan de telefoon is nu ver weg op vakantie. Vanaf nu is het bikkelen om je zaak zo goed mogelijk te beëindigen. Nogmaals gezegd : Zorg ervoor dat je goede begeleiding hebt. Zakelijk door een ondernemerscoach, maar zorg ook voor jezelf. Je hebt het nodig. Dit kan in de vorm van een vriend of familie, maar aarzel ook niet een psycholoog in te schakelen bijvoorbeeld. Wanneer je schulden achterlaat, zijn je vriendjes bij je leveranciers en je vriendjes de vertegenwoordigers, zomaar ineens geen vriendjes meer…. Iedereen ruikt bloed, en wil geld zien, en halen wat er te halen valt. Niet eens onlogisch. Allereerst: Treedt in ieder geval naar buiten met open vizier. Wees duidelijk en eerlijk. Je hebt jaren samen zaken gedaan, nu zul je ook samen door een deur moeten komen om de zakelijke relatie af te sluiten. Natuurlijk in beider belang. Diegene welke nog een eigendomsvoorbehoud hebben, nodig je per direct uit, om de goederen terug te halen, welke hun toebehoren. Niet meer en niet minder. Laat ze hiervoor natuurlijk tekenen. Dan de rest… en hier wordt het moeilijk…. Alles wat los en vast zat, is verkocht, maar je hebt bij lange na niet voldoende geld, om je facturen te betalen. Wat nu ??? Wees eerlijk. Nogmaals: open vizier. Je hebt een bepaald bedrag en dat verdeel je gelijkmatig ( gelijke monniken, gelijke kappen) Er is natuurlijk geen enkele leverancier die gelukkig wordt van een briefje of belletje, dat je maar een bepaald gedeelte van de schuld kunt betalen. Aan de andere kant weten ook zij, als geen ander, van het ondernemersrisico. In eerste instantie zijn ze teleurgesteld, zelfs boos, woedend, maar wanneer je altijd een goede debiteur bent geweest, zakt deze woede weer. Men vindt het erg voor je, en gunt je dit ook niet. Men beseft ook, (zakelijk is zakelijk) dat men beter dit voorstel kan aannemen, dan helemaal niets meer krijgen. Wanneer er een goede verstandhouding is, zou er niets in de weg staan. Probeer dan ook altijd eerlijk te vertellen, hoe de zaken ervoor staan. Je schiet er niets mee op, beter voor te doen, dan het is, hier krijg je alleen maar kwade gezichten van. Helaas…. Zijn er ook leveranciers die écht niet willen. Ook zij hebben een zaak, en die kan vallen of overleven met jou wel of niet betalen. Hou dit in je achterhoofd! Het hoeft geen onwil te zijn, dat de crediteur niet akkoord gaat, maar waarschijnlijk staat ook hij met zijn rug tegen de muur! Door mijn coach is diverse malen aangehaald: Stoppen met je onderneming (met schulden)brengt alleen maar slachtoffers. Bij deze. Er zijn ook leveranciers die hun facturen verzekerd hebben, ondergebracht hebben bij een verzekeraar, of alles uit handen geven aan een incasso bureau. Ook met hen valt te praten. Onthoud goed dat je niet de enige bent, anders hadden zij ook niet bestaan. Cru, maar waar. Wanneer je echt je hele ziel en zaligheid bloot gelegd hebt, en men nog steeds niet met je mee wilt…. Dan gaan we echt door naar deel 3…..!

Wat kun je feitelijk en emotioneel verwachten als je besluit te stoppen? (ervaringen en struikelblokken van een ondernemer) Deze column is geheel geschreven op persoonlijke noot, op basis van persoonlijke ervaringen, zonder de intentie ervaring of verstand te hebben van juridische of fiscale zaken. Iedere situatie en ieder bedrijf is anders, houdt daar rekening mee. Dit zijn slechts enkele obstakels in het proces…. Down. Half Augustus….. Doordat mijn zaak niet rendabel genoeg was om van te kunnen leven en een gezin te onderhouden, heb ik, na een lange periode van wikken en wegen, besloten mijn zaak te beëindigen. Hieronder een opsomming van de struikelblokken waar je dan als ondernemer mee te maken krijgt. Op het moment dat je het besluit neemt te stoppen, overvalt je allereerst een enorm gevoel van opluchting: de kogel is door de kerk. Het besluit is genomen, familie, vrienden en kennissen zijn op de hoogte gebracht, er is nu dan ook geen weg meer terug. Je nieuwe leven kan gaan beginnen. Geen zeurende crediteuren meer aan je hoofd, nooit meer je huurbaas ontlopen omdat je achter bent met de huur. Gewoon werken, een vast salaris, eens uit kunnen gaan kijken naar een hypotheek, sparen, uitjes met de kinderen, de toekomst lacht je eindelijk tegemoet! Het eerste salaris is al uitgegeven aan leuke dingen! Besloten wordt om, tegen alle adviezen in, géén faillissement aan te vragen, maar met open vizier naar buiten te treden en te proberen iedereen zo veel mogelijk tegemoet te komen. Je hebt tenslotte geen jarenlange zakelijke relatie met iedereen opgebouwd om nu met de staart tussen de benen te “vluchten”! Omdat alles wat je nu gaat meemaken, zakelijk maar zeer zeker ook emotioneel gezien zwaar is, is het zaak zo spoedig mogelijk begeleiding te zoeken. Iemand die voor jou de zaken behartigt, de gesprekken voert en met boze crediteuren of advocaten in gesprek gaat. Zelf zit je in zo’n emotionele achtbaan dat het de voortgang van de beëindiging geen goed doet. Rationeel nadenken kun je vanaf nu even vergeten! Hiervoor zijn diverse bureau’s of ondernemerscoaches te vinden. Maar dan….. 2 dagen na het besluit om te stoppen: Nu moeten er ook daadwerkelijk stappen ondernomen worden en begint het pas door te dringen dat je écht daadwerkelijk je bedrijf gaat opdoeken ! Leveranciers worden aangeschreven met verzoek om uitstel van betaling en opschorting van incassomaatregelen. Alle vrienden, kennissen, collega’s en aangesloten organisatie’s worden op de hoogte gebracht van je besluit. ’s Avonds, als een dief in de nacht, de ramen van het bedrijf vol kalken met : “Opheffingsuitverkoop” . Nu is het begonnen. Morgen ziet iedereen het of leest iedereen je aankondiging. Op een enkeling na reageert gelukkig iedereen positief. Een hele opsteker, want die eerste dag is superspannend. Vanaf dat moment gaat het snel: leveranciers voelen nattigheid en gaan bellen, mailen en brieven schrijven. Sommigen staan dezelfde dag nog op de stoep om hun eigendomsvoorbehoud op te eisen. (Men komt terug halen, wat men geleverd heeft en waarvan de factuur nog niet betaald is. Hier heeft men ook het recht toe). Contracten maken m.b.t datgene wat men meeneemt. Andere leveranciers komen gelijk met een schikkingsvoorstel. Hier heb je nog nooit mee te maken gehad, alles wat er nu gebeurt, is nieuw ! Tijd om klanten te woord te staan, is er ineens niet meer: je hangt continu aan de telefoon, bent in overleg of zit contracten te typen. Je wordt geleefd. Dit was dag één…. 1 week na besluit te stoppen Na enkele dagen begint de eerste druk wat af te nemen en heeft iedereen al wel gereageerd op je besluit. Positief of negatief. Intussen probeer je alles te gelde te maken wat maar mogelijk is. Dit geld heb je nodig om je crediteuren te betalen en dat wil je ook graag. Zo goed mogelijk zonder schulden alles afsluiten. Zoals mijn coach aanhaalde: Liever een snel kwartje, dan een langzame gulden! Het volgende dient zich aan: er zijn potentiële overname kandidaten. Ook hier heb je nog nooit mee te maken gehad, dus hoe ga je die gesprekken aan? Zij willen het onderste uit de kan, maar jij ook! 2 weken na besluit te stoppen Na onderzoek en navraag lijkt WSNP aanvragen de beste oplossing. Voor de WSNP aanvraag (dit loopt via de gemeente van je woonplaats) moet je uitgeschreven zijn bij de KvK en ingeschreven zijn bij het CWI. Ook je partner. Het CWI bestrijdt dit. Je kunt best ingeschreven staan bij de KvK, dit maakt het CWI niet uit. Er zijn zoveel ondernemers die ook gewoon een baan hebben. Werk zoeken en vinden ziet CWI niet zitten, eigenlijk de hele inschrijving niet, maar omdat gemeente dit eist, werkt men mee. (men vindt het momenteel niet verstandig, aangezien er nog heel veel werk verzet moet worden richting afhandeling van het bedrijf). Via het CWI kun je ook bijstand aanvragen. Na bekijken van het inkomen van partner (24 uur werk), belastingvoordeeltjes en dergelijke komt men uit op een uitkering van 130 euro per maand. Voor die 130 euro moet je aan je sollicitatieplicht voldoen, alles aannemen wat op je weg komt, partner moet 40 uur gaan werken (indien dit niet binnen de huidige werkomgeving kan, dan ergens anders solliciteren), enzovoorts. (Persoonlijk en in overleg hebben wij besloten van die bijstand af te zien) Uitschrijving KvK ook geregeld. 3 weken na besluit te stoppen Met wat geluk wordt het bedrijf verkocht. Laatste persoonlijke eigendommen worden ingepakt, lichten gaan uit, deur op slot en de sleutels worden ingeleverd. Personeel fietst huilend naar huis. Dit was het dan. Mijn overname is onder grote druk en met de rug tegen de muur gegaan. Probeer hier voldoende tijd voor uit te trekken! Het echte besef is er nog niet, wel wederom een groot stuk opluchting. Er is weer een stap genomen richting het einde. Op advies van mijn coach WSNP aanvraag teruggedraaid. Toch weer goede hoop op een positieve afwikkeling. Liever blut en al het geld/inkomen naar de crediteuren dan failliet of WSNP ! Volgende stap. De balans wordt opgemaakt. Alles wat er te gelde gemaakt kon worden, is verkocht en je hebt nu een zak met geld. Let wel, alles is contant verkocht. Nu zul je gesprekken moeten aangaan met alle crediteuren. Boekhouding tot in de kleinste puntjes up-to-date brengen. Geen factuurtje mag er gemist of vergeten worden. Er moet een verdeling gemaakt worden tussen de gelden en de crediteuren. Een nieuw leerproces dient zich aan genaamd: het crediteurenakkoord. Alle crediteuren krijgen naar rato een bepaald percentage van de openstaande schuld aangeboden, tegen finale kwijting. Wie is een preferente crediteur, wie heeft een achtergestelde lening, waar zit nog een borgstelling op? Alle papieren en contracten van de laatste jaren moeten boven water komen. 10 weken na besluit te stoppen Er moet een deugdelijk en goed onderbouwd rapport richting de crediteuren waarin beschreven staat hoe de financiële situatie is, wat er gedaan is en wat er geboden zal worden. Enkele “vuistregels”: 75% van de crediteuren moeten akkoord gaan met 75% van de totale schuldenpositie. De belastingdienst ontvangt altijd het dubbele percentage van het aangeboden akkoord. Dus wanneer je 30% biedt aan de crediteuren, zal de BD alleen meegaan voor 60%. Niet vergeten formulieren BD in te vullen en in te leveren: - Verzoek kwijtschelding van belasting en/of premie voor ondernemingen - Verzoek kwijtschelding van belasting en/of premie voor particulieren Deze dien je beide in te dienen, omdat je ook privé aansprakelijk bent. (stel dat je op huwelijkse voorwaarden getrouwd bent, zorg dan wel dat je ieder jaar verrekent, anders is, net als in gemeenschap van goederen, je partner ook aansprakelijk) Wanneer alle crediteuren akkoord gaan met je voorstel heb je ontzettend veel geluk. Maar zelfs wanneer maar één crediteur afwijzend staat ten opzichte van je voorstel kan het akkoord (vooralsnog) geen doorgang vinden. Houd er rekening mee dat dit een proces kan zijn van weken. Zeker bij de grotere partijen als kredietmaatschappijen of de bank dienen er behoorlijke constructieve gesprekken gevoerd te worden, voordat men tot een besluit komt. Dit kunnen zeer slopende weken zijn. x weken na besluit te stoppen Het aangeboden akkoord heeft het niet gehaald. Er zijn partijen die helemaal niet reageren (non-respondenten) of weigeraars op het akkoord. Wat dan rest, is het dwangakkoord. Hierover volgende keer meer. Down / almost up!. PS. meer weten over de WSNP? Zoek op dit forum even op de zoekterm ‘Lonneke’. Nee geen grap helaas, gewoon even doen