TwaBla

Vraagsteller levert ook naam- en beeldmerkcreatie, dus het is wel onderdeel van zijn business. We weten uiteraard niet wat er vooraf ging: of de klant zelf met de naam en het idee van een est in 19XX kwam of dat dit een vondst van de vraagsteller is. Hoe dan ook: deze keuze past bij een ambachtelijk product of een kledingmerk. Alle elementen op zich zijn niet echt onderscheidend, maar de combinatie kan dat wel zijn. Opvallend is dat beide partijen een est in 19XX claimen, maar dat het gebruik in 20XX begon en de registratie daarna plaats vond. Dat moet wel zorgvuldig gedocumenteerd worden, om een claim op prior art of zelfs registratie ter kwader trouw op te kunnen voeren. Of de andere partij moet wijken. Was er geen snackbar in Zeeland die een vergelijkbare zaak gewonnen heeft? Wendy's! (advocaat)

Lou, je hebt dit bericht gearchiveerd onder Bank VOF. Als je nou een kopregel mocht bedenken die mensen een beetje motiveert om mee te denken, wat zou je dan suggereren? Stel je voor dat je iemand aanspreekt op straat. Een beetje duidelijke vraag scheelt al enorm. Doe eens een gooi!

Daar is dit forum ook voor bedoeld. Dat ondernemers vragen stellen. Of vrouwen, moeders en dochters van ondernemers. Vragen van adviseurs worden doorgaans geweerd, als het onderwerp eigenlijk hun deskundigheid zou moeten zijn. Maar jij verdient er niet meer of minder om. Bovendien is dit zo'n typisch geval van een grote onderneming die een kleine ondernemer de voet dwars zet. Leuke case voor het forum dus. Jouw klant was al established en gebruiker van een specifiek label voordat de grotere tegenspeler onder een visueel vergelijkbaar logo in dezelfde markt actief werd. Als aangetoond kan worden dat de nieuwkomer met een gangbare inspanning had kunnen weten dat er reeds iemand actief was met prior art, dan kun je de registratie ter kwader trouw in stelling brengen. Weliswaar was dat niet als beeldmerk geregistreerd, maar de combinatie van twee woorden, een bepaald lettertype en de toevoeging van est in 19XX is kenmerkend genoeg om te spreken van originaliteit en dus van auteursrecht. Die anderen maken dus inbreuk op het auteursrecht van jouw klant en dat geeft hem een tegenclaim. Je kan ook nog stellen dat er zoveel verschil is (in verschijning of distributie) dat de visuele overeenkomst niet tot verwarring bij mogelijke kopers en gebruikers kan leiden. Maak een dossiertje met bewijsstukken en verwijzingen, en ga daarmee naar een advocaat als je de David tegen Goliath durft te zijn. Laat die een terug-blaf-brief schrijven - mits die meent dat je argumentatie hout snijdt. En stuur die brief niet alleen naar de advocaat van de tegenpartij, maar ook naar sleutelfiguren bij het betrokken bedrijf. Je kan zelfs de (vak)media erbij betrekken, als dat je zaak versterkt. Bespreek ook met je advocaat of een compromis kan zijn dat je afziet van de claim in ruil voor een vergoeding van te maken kosten voor een een nieuwe huisstijl. Sterkte!

Met een schuin oog naar politie-agenten en andere opsporingsambtenaren wil demissionair minister Grapperhaus het openbaren van prive-gegevens strafbaar maken. Hij reageert daarmee ook op verzoeken vanuit de Tweede Kamer die graag ziet dat ook wetenschappers, journalisten en volksvertegenwoordigers gevrijwaard worden van soms intimiderende vormen van doxing. Grapperhaus heeft het over prive-gegevens, dus informatie over bedrijven valt daar niet onder. Het ministerie van justitie noemt nog een andere uitzondering: "Journalisten en klokkenluiders, die nieuwsfeiten en misstanden openbaar maken, zijn niet strafbaar als de bekendmaking van gegevens noodzakelijk is in het algemeen belang. De bedoeling is immers dan niet om anderen te intimideren." Wie gaat dat beoordelen? De rechter, neem ik aan. Dat wordt een politiek-correcte glibberpartij vrees ik. Wie daar zeker snel een beroep op gaan doen, zijn vermeende oplichters en fraudeurs. Die schreeuwen nu al moord en brand als ze in reviews genoemd worden. Of dreigen met smaadklachten en schadeclaims. Gelukkig laat ook de aanstaande wet ruimte voor het noemen van bedrijfsnamen en mag iedereen die een ervaring heeft met een bedrijf die ervaring openbaren, positief of negatief. Wat waarschijnlijk ook mag is iemand die zich namens zo'n bedrijf in het openbaar uit laat citeren (met bronvermelding uiteraard).

Kijken we naar de vestigingseisen van de KvK... Maar daar wordt de laatste jaren wel aan gepeuterd.

Je kan ook onder een andere naam beginnen en daar later een handelsnaam aan toevoegen.

Maar wat als de campinghouder, BNB of Jeugdherberg dat niet wil? Tellen die niet mee? En zegt de KvK niet: "Wacht-es effe. Er zit een jeugdherberg op dat adres."

Je draaft een beetje door Atlas. We weten het niet. Hij heeft zijn huis verkocht en zoekt naar belastingmogelijkheden van een stacaravan. Dat kan binnen de belastingbubbel behandeld worden of vanuit een bredere ondernemersbubbel bekeken worden. Je kan een stacaravan ook bij een boer plaatsen.

Maar ik kan mijn eenmanszaak/vennootschap wel inschrijven op het adres van mijn bungalowtent, BnB of jeugdherberg?

Dan moet de werkgever een boel moeite doen met weinig resultaat. Je kan ook gewoon werknemer in Nederland blijven en af-en-toe eens terug komen. Ik ken wel trainingsinstituten die in verre buitenlanden vestigingen openen (om opdrachtgevers van dienst te zijn), maar dat zijn investeringen met effecten op termijn. Dit klinkt anders.

Kan je partner niet gewoon ook een eenmanszaak beginnen, waarna de activiteiten overgeheveld worden? Het is alleen nog maar een beperkt balansje, zo te zien.

Jullie diensten kunnen vanuit de hele wereld geleverd worden. Is het een optie dat hij/zij zich daar zelfstandig vestigt?

Volgens Brixxs. (Ik heb er geen verstand van...)

Begin eens met deze zin: "Er zijn veel opleidingen over creatief leiderschap, maar nauwelijks over leiding geven aan creatieven." Vertel wat over de opleiding en schakel dan over naar partners. Wat zijn dat? Geven ze les of verkopen ze trainingen? Aan wie. Dan kan de achtergrond van het bedrijf later uitgelegd worden.

Wordt deze week beproefd op Google... (bron Nu.nl)

Helemaal eens. Ik volg dat al 25 jaar en weet dat vrijwel niemand er goed naar kijkt. Ward zal het voorbeeld van Lego uit eigen praktijk herkennen. Maar kijk ook eens naar nieuwe EV's en vraag je af waarom Volvo (Polestar) en VW (Cupra van Seat) met totaal nieuwe merken komen die D2C op de markt gezet worden. Ook dat heeft volgens mij met verdeling van de taart te maken. Academisch is de discussie waar de scheidslijn ligt tussen D2C en B2B. Ik denk dat het te maken heeft met voorraadrisico. Maar dat is toch wel een ander onderwerp dan de scharrelhandel op de platforms.

Een niet geheel toevallig gekozen voorbeeld kan LEGO zijn, dat slechts een deel van zijn assortiment via zelfstandige retailers en webwinkels laat verkopen, terwijl een ander deel via LEGO Direct gaat en/of via de eigen merkwinkels. Dat varieert van tijd tot tijd, want D2C veroorzaakt uiteraard kanaalconflicten. Dealers vinden het niet leuk dat ze geen toegang hebben tot de exclusives. Maar dit was een zijspoortje...

Het is in feite een gradueel verschil. Wat wel tot het fenomeen D2C gerekend wordt, zijn bv franchiseshops waarbij de merkhouder de franchisegever is. Dan staat er op de gevel Sony Store maar blijft het een lokale dealer die onder toezicht van de franchisegever de shop runt. Hetzelfde zien we online. De meeste platforms verkopen hun diensten aan de merkhouder die dus grotendeels zelf aan de knoppen draait. Voorbeeld is Philips dat verkoopt via Amazon. Dat valt onder de noemer D2C, al is dat deels een academische kwestie. Kijk naar jaarverslagen van Amerikaanse merkenverkopers want die maken onderscheid tussen wholesale en retail in hun omzetcijfers. Wholesale is verkoop aan voorraadhoudende resellers. Dat zijn platforms doorgaans niet. Dus er gaat wel degelijk andere wijn in die nieuwe zakken.

Kun je een zaak vestigen op een camping?

(bron: Zes dingen die je moet weten over composteerbaar plastic)

Drukte op een verkeerde knop. WorldWisWeb.pdf

De Fraudehelpdesk functioneert in dit domein absoluut niet meer. Vroeger hadden we vanuit dit forum nog weleens contact met dat meldpunt of zijn voorganger SAF om te overleggen over specifieke gevallen. Toen stond er op hun website nog een uitgebreid nieuwsoverzicht waar ook verwezen werd naar oude rechtszaken. Dat is (deels) verdwenen, met als gevolg dat de voorgeschiedenis van beruchte fraudeurs bijna niet meer te reconstrueren is. In 2009 kondigde MKB Nederland aan om samen met de uitgeversorganisatie NUV en de KvK (nu onderdeel van de Rijksdienst Voor Ondernemend Nederland) een lijst te gaan maken van bedrijven die meer dan tien keer gemeld waren bij het meldpunt SAF, om vervolgens de stelling in te nemen dat door hen bedrieglijk verkregen handtekeningen ongeldig zijn. Destijds werkten de KVK, MKB Nederland en andere instellingen nog nauw samen tegen deze fraudeurs. Die samenwerking heb ik in 2010 beschreven in een artikel op de site van Molblog (thans Adformatie). Nu is er van die samenwerking echter niet veel meer over en stuiten nieuwe initiatieven op vers aangeslibte ambtelijke leemlagen. De Fraudehelpdesk registreert bijvoorbeeld sinds 2019 geen meldingen meer en openbaart geen gegevens die een inbreuk kunnen betekenen op de privacy van scammers. Ze kregen geen vergunning in het kader van de privacywet. De Autoriteit Persoonsgegevens reageerde op deze demonstratieve stap door te zeggen dat het allemaal best meeviel, maar twee jaar na dato blijkt (zie ook dit recente artikel in het AD) dat ondernemers hun meldpunt simpelweg kwijt zijn. Een aparte registratie is niet nodig omdat gedupeerden aangifte kunnen doen bij de politie, menen de privacy-experts. Die zien helaas over het hoofd dat de politie zulke aangiften niet behandelt. Gevolg dat de weg vrij is voor scammers. Hen wordt geen strobreed in de weg gelegd. Dubieuze uitgevers en productiebedrijven claimen sindsdien bovendien in blafbrieven dat zelfs het noemen van hun bedrijfsnaam in negatieve reviews een inbreuk is op hun privacy. Gevolg is dat anno 2021 de strijd tegen reclameronselaars (zoals ze in België genoemd worden) zwakker is dan ooit sinds de eerste activiteiten van de Stichting Eerlijk Zakendoen (voorloper van SAF) in 1995. We waren op dit forum in 2013 blij dat er een wet tegen acquisitiefraude kwam, maar in praktijk valt die wet nogal tegen. Rechters blijven voorrang geven aan de contractvrijheid en negeren voorkomende beroepen op de nieuwe wet. Het enige domein waar de wet wel bruikbaar blijkt, is voor overeenkomsten tussen franchise-gevers en -nemers. Gevolg is dat inmiddels steeds meer reclameronselaars brutaal naar de rechter stappen om hun geld op te eisen en ondernemers die weigeren te betalen ook alle kosten voor hun rekening moeten nemen. Een beroep op misleiding, wanprestatie of onrechtmatige daad wordt zelden gehonoreerd. Een welwillende rechter matigt wel eens de hoge boetes die opgeeist worden door deze reclameronselaars. Het is ondertussen dan ook niet meer verstandig om ondernemers die zich opgelicht voelen aan te raden om niet te betalen, want zo'n advies (oa op dit forum) kan de getroffen ondernemer duur te staan komen. Beter is het om te adviseren direct bezwaar te maken tegen een overeenkomst die tot stand is gekomen op basis van onjuiste of ontbrekende informatie (onvolledige wilsovereenstemming), direct bezwaar te maken tegen boeteclausules (als die onderdeel zijn van het contract) omdat de schade slechts een fractie daarvan is of wanprestatie vast te stellen (als de overeenkomst al enige tijd loopt) en dan de stappen van ingebrekestelling en verzuim correct door te lopen.

Je kan het ook omkeren. Als niemand iets doet, mag het dus blijkbaar wel. En dan is het geen misleiding. Het lijkt er wel erg op, maar het is het niet. Want als het misleiding zou zijn, dan mocht het natuurlijk niet.

De vraag was: mag het? Dan ontstaat er een enorme stofwolk van welles-nietes, allemaal gebaseerd op interpretaties van wetten, regels en codes. Theorie. Meningen. Misleiding mag natuurlijk niet. Maar het mag in praktijk natuurlijk gewoon wel. Tot het van de rechter niet meer mag.

Ik snap 'm wel. Je zit in een bepaald vak en je ziet dat veel leveranciers een product verkopen met verhullende nieuwe namen (zelfs aangeprezen als milieuvriendelijke variant) terwijl er vanuit gezondheidsoptiek vraagtekens bij geplaatst worden. Misleiden mag niet, maar misleiden mag blijkbaar toch wel. Hoe zit dat dan?