Snappy

Een concreet voorbeeld inderdaad.Een tamelijk uitzonderlijk voorbeeld. Uitgever geeft persbericht uit over nieuw boek en voegt foto's toe die blijkbaar beschikbaar zijn gesteld door één van de mensen die genoemd worden in het boek. Een foto wordt gebruikt door RTL en de Telegraaf, waarop de beschikbaarsteller ineens geld ruikt en een claim indient. Het zijn incidenten, doorgaans bij ondernemingen die weinig aan publiciteit doen. Ik vond ook een case van een bedrijf dat in een beursfolder foto's had opgenomen die gemaakt waren door een administratief medewerker van dat bedrijf. De details zijn best interessant. Maar het blijven ongewone kwesties, omdat de meeste persberichten vergezeld gaan van opdrachtfoto's waarvoor het fictief makerschap geldt. Tja TwaBla, dat een amateurfotograaf op deze manier haar recht haalt, is vrij zeldzaam, vermoed ik ja. Ikzelf heb het gelukkig nog niet meegemaakt. Maar dat komt vooral, denk ik, omdat ik mijn klanten tijdig attendeer op het risico. Ik verzorg véél persberichten voor klanten en ik weet derhalve, uit de praktijk, dat voor fotomateriaal meestal wordt geput uit eigen foto-archief. Ik waarschuw altijd dat de licenties geregeld moeten zijn. Vaak is dat (nog) niet het geval. Het voorbeeld dat ik gaf (RTL en Telegraaf), is daarom waarschijnlijk het topje van de ijsberg. Immers, in vrijwel alle geschillen over fotolicenties wordt geschikt. Er is dus maar weinig jurisprudentie over te vinden. Het voorval dat ik aanhaal komt uit eigen nieuwsgaring. Als ik het nieuwsbericht niet had gepubliceerd, had je er dus nooit van gehoord. Maar incidenteel is het niet, vrees ik. Voor mijn whitepaper over persberichten en auteursrechten heb ik een onderzoekje gedaan naar ervaringen met dit soort situaties. Het leverde vrijwel meteen resultaten op. Aan de ene kant een pr-manager die vertelt dat kranten hun (opdracht)foto's steevast in de prullenbak werpen omdat zij zich er niet aan willen branden. Ook sprak ik een nieuwsuitgever die al een paar keer schadeclaims aan zijn broek heeft gehad. Eerlijk is eerlijk. Ik zou als nieuwsuitgever ook voorzichtig zijn met het aannemen van foto's uit persberichten (als daar niet een licentie bij zit).

Komt heel veel voor Branko! Héél veel persberichten gaan vergezeld met foto's uit het beeldarchief van de afzender. Ik waarschuw altijd dat ze de licenties goed geregeld moeten hebben.

Ja Highio, die is dan ook verantwoordelijk voor de licenties. Die moeten wel geregeld zijn dus (met de makers van de foto's). beantwoordt dat jouw vraag? .... Ikzelf heb -als opsteller en distributeur van persberichten- in de algemene voorwaarden geregeld dat ik niet aansprakelijk gehouden kan worden voor schendingen van auteursrechten door mijn klanten. Maar ik hou niet op te waarschuwen dat ze licenties goed moeten regelen, natuurlijk.

En dat kan dan in een "Voor de redactie" onder het persbericht. Dat omschrijft het gebruiksrecht namelijk, inclusief een embargo bijvoorbeeld. Als je een beetje handig bent met persberichten, maak je publicatie zo laagdrempelig mogelijk, liefst op kant-en-klaar copy/paste-niveau. En beeld is daarop geen uitzondering — niet in de laatste plaats omdat je een praatje veel sneller gepubliceerd krijg met leuk plaatje. De openingspost gaat uit van de tegenovergestelde, haast ondenkbare uitzondering: dat je niet wilt dat een deel van je persbericht wordt gepubliceerd. Dank Ward, dat is een goede suggestie, zo'n artikelverwijzing in 'de noot'. Ik onderschrijf ook wat je zegt over het opstellen van persberichten; maak er een kant-en-klaar, journalistieke tekst van. Over beeld toevoegen: ja, mits... (licenties enz...) Wat je zegt over de openingspost en de suggestie dat je niet zou willen dat een deel van je persbericht wordt gepubliceerd, begrijp ik misschien niet helemaal goed. Wat ik probeer te zeggen, is dat wanneer je een foto meestuurt, je ook de licentie goed geregeld moet hebben. hebben we het over hetzelfde?...

Echt gebeurd of een bedacht voorbeeld? Zeg maar je.... ;) Een concreet voorbeeld inderdaad. Ik had een link bijgevoegd, maar die is helaas verwijderd. Maar ik zie hieronder dat je 'm zelf al hebt gevonden (dank voor het verwijzen trouwens) Daarmee is je vraag beantwoord, neem ik aan? ...

Dit is echt volslagen onzin. Je kunt een werk in kleine kring, bijvoorbeeld de huiselijke, vertonen of uitdelen zonder dat het als openbaarmaking geldt, maar het versturen van een persbericht aan de pers is praktisch de definitie van openbaarmaking. Maar zelfs als je gelijk had, wat je niet hebt, dan kan jouw concullega nog niet opgelucht ademhalen, want al die kranten en tijdschriften die de foto hebben gepubliceerd, kunnen nu een dot van een schadeclaim bij haar neerleggen. Ook het veroorzaken van schade bij anderen is een schoolvoorbeeld, in dit geval van een onrechtmatige handeling, en die schade is ook nog eens uitstekend kwantificeerbaar. Hoe kom je op dit soort onzin? Een auteursrechtenoverdracht moet minimaal via een onderhandse akte, maar een licentie is niet in het recht geregeld en kan volgens mij dus prima mondeling gaan. Hooguit dat het artikel over overdracht doorwerkt in het gebruik van licenties, omdat sommige licenties zo ver gaan dat ze de facto een overdracht zijn, maar dat zal bij persberichten bijna nooit het geval zijn. Op een foto die je overal gepubliceerd wil hebben, wil je bijvoorbeeld juist niet exclusieve rechten hebben. Overigens zou ik een licentie altijd schriftelijk willen hebben, maar dat is een ander verhaal. Dat iets altijd de betere keuze is, wil in dit geval niet zeggen dat het de enige keuze is. Beste Branko, Dank voor je reactie. Ik hoor aan de opgewonden toon van je reactie dat auteursrecht emoties losmaakt. Dat is je vergeven want niet ongebruikelijk, maar draagt niet altijd bij aan een zinvolle intervisie. :) Twee korte reacties mijnerzijds: 1. don't shoot the messenger 2. lees goed wat er staat en probeer de context te begrijpen. Ik zal dat uiteraard wel toelichten: Allereerst; ik begrijp je reactie wel een beetje. Wat ik hierboven schrijf, is een korte samenvatting van informatie uit een whitepaper. Die informatie is veel uitgebreider en maakt het makkelijker om het een en ander goed in de context te plaatsen. Over die context: Het is natuurlijk NOOIT mijn rol of mijn bedoeling om klanten bij te staan in juridische twisten. Ik heb eerdergenoemde klant daarom uiteraard doorverwezen naar het gespecialiseerde advocatenkantoor dat heeft meegewerkt aan de totstandkoming van mijn whitepaper. Je hebt ongetwijfeld gelijk dat er iets in te brengen is tegen mijn 'stelling' dat de afzender van een persbericht juridisch waarschijnlijk weinig aan te rekenen valt. Lees daarom goed en merk het voorbehoud op in mijn tekst. Hoe een rechter hier uiteindelijk over beslist, staat in de sterren. Daar kunnen we lang over discussiëren, maar uiteindelijk moeten we de uitspraak van de rechter afwachten (als deze zaak voorkomt). Het stukje hierboven en de whitepaper zijn vooral bedoeld om klanten handelingsperspectief te geven. Mijn doel is om te voorkomen dat afzenders van persberichten zichzelf in de nesten werken. Zo moet je mijn verhaal dus ook lezen. Vandaar dat ik, na ruggespraak met de experts, adviseer om ALLE afspraken op papier te regelen. Ik geef daarbij aan dat dit in het auteursrecht van extra belang is omdat daarin de mondelinge afspraak een wat aparte, ondergeschikte, status heeft gekregen. Ik kan (of wil) natuurlijk nooit voorspellen hoe rechters in de toekomst de wet toepassen. Dat kan niemand, zelfs de experts niet. Dus adviseer ik iedereen om op veilig te spelen: regel alle licenties schriftelijk. Daar zijn we het dus wél over eens, zie ik (ik snap jouw opgewonden toon dus niet). Ik kan natuurlijk nog dieper ingaan op hoe sterk jij 'denkt' (jawel, ik merk jouw voorbehoud wél op) dat afzenders van persberichten in een juridisch geschil staan met een mondelinge afspraak over fotolicenties. Maar wie helpen we daarmee? Ik wil proberen mensen te behoeden voor dat soort twisten. Daarvoor heb ik de hulp ingeroepen van één van de meest geciteerde specialisten op dat vlak en zo kom ik tot mijn raadgevingen. Dat jij 'denkt' dat af te kunnen doen als 'onzin', leg ik even naast mij neer, als je het niet erg vindt. ;) Tenslotte. Je hebt gelijk als je zegt dat uitgevers die (zonder licentie) foto's uit persberichten overnemen, moeten dokken. Dat wordt door mij nergens betwist. Sterker, dat was de aanleiding voor het schrijven van de whitepaper. Ik heb bovendien verwezen naar een concrete casus (link is verwijderd). Dat heb je dus goed opgemerkt. Ik had een tweetal verhelderende links in mijn tekst geplaatst, maar die zijn helaas verwijderd. Het was zeker makkelijker geweest om mijn verhaal in de juiste context te zien, als je die links tot je beschikking had gehad. Dat had (misschien) ook de scherpe randjes van je reactie gehaald :) Ik hoop dat ik met deze reactie alsnog wat meer inzicht heb kunnen verschaffen in de achtergronden van deze topic. Whitepaper-auteursrecht-persberichten-fotos.pdf

Precies zoals het in uw quote staat. Ik parafraseer: "de maker is rechthebbende, tenzij anders geregeld". Dat laatste maakt het dus zo belangrijk om iets te regelen (met de fotograaf in dit geval).

Afgelopen week werd ik gebeld door een conculega in nood. Met een niet te verhullen paniek in haar stem vertelde ze hoe ze door een advocate was benaderd met een forse schadeclaim. Ze had voor een klant een persbericht uitgestuurd met daarin een foto. Helaas had ze verzaakt om de fotolicentie goed te regelen. Of ik raad weet. Welnu, gelukkig kon ik haar geruststellen. De claim tegen haar (klant) zal naar alle waarschijnlijkheid makkelijk te pareren zijn. De afzender van het persbericht heeft immers de foto niet (openbaar) gepubliceerd. Er is, strikt genomen, dus geen sprake van inbreuk op het auteursrecht. Te goeder trouw bestaat niet De persrelaties die de foto te goeder trouw hebben overgenomen daarentegen moeten betalen. Schadeclaims van wel duizenden euro's per gebruik van een foto zijn niet ongebruikelijk en worden door de rechter ook wel toegewezen. Ten strijde trekken tegen de claim is dus riskant. Schikken ligt meer voor de hand. We hebben te maken met 'pixeljagers', ook wel 'pixelpiraten' genoemd. Dat zijn gespecialiseerde advocatenkantoortjes die voor klanten het web afspeuren naar plaatjes waarvan de licentie niet goed geregeld is. Het heeft veel van struikroverij, ware het niet dat deze lieden de wet aan hun kant hebben. Standaardlicenties downloaden Zo'n incident als hierboven beschreven, is zuur en slecht voor je zorgvuldig opgebouwde persrelaties natuurlijk. Hoe voorkom je dat je perscontacten door jouw schuld met forse auteursrechtenclaims te maken krijgen? Ik heb er vorig jaar een whitepaper over geschreven. Naar aanleiding van dit incident, waarbij onder meer RTL Nieuws en de Telegraaf betrokken zijn geraakt, heb ik nog eens mijn licht opgestoken bij een ICT-jurist. Dat heeft mij ertoe aangezet om bezoekers van mijn site ook te voorzien van een aantal standaard fotolicenties. Belangrijk is het natuurlijk om eerst met de fotograaf (ja, ook amateurfotografen!) een licentie te regelen. Wie mijn whitepaper leest, weet waarom ik daarvoor eigenlijk maar één licentie geschikt vind. Als je foto's meestuurt in een persbericht, zorg dan dat je van de maker(s) een zogenaamde CC0-licentie hebt gekregen. Dat is een licentie die jou helemaal vrijwaart van auteursrechtenclaims, nu en in de toekomst. Alleen schriftelijke afspraken maken Geef de ontvangers van jouw persbericht vervolgens zo'n zelfde licentie mee. Dat is belangrijk want in het auteursrecht is een mondelinge afspraak niet bindend. Dat is misschien wel de grootste valkuil van het auteursrecht. Onder vrijwel alle andere omstandigheden geldt een mondelinge afspraak als rechtsgeldig, maar niet als het om auteursrechten gaat. Regel het dus op schrift want anders kunnen de makers van foto's tot in lengte van jaren jouw persrelaties belagen met auteursrechtenclaims. Lukt het niet om met een fotograaf een CC0-licentie te regelen, lees dan in eerdergenoemde whitepaper welke andere licenties er zijn en waar je op moet letten bij het aangaan van zo'n overeenkomst. Check ook je website Tenslotte. Foto's worden niet alleen in persberichten gebruikt. Ga ook eens met een stofkam door de website van je organisatie. Zijn van alle illustraties die daar te vinden zijn, de auteursrechten goed geregeld? Zo niet, dan is de kans groot dat je eerdaags met een 'pixeljager' te maken krijgt die je snel een paar duizend euro lichter maakt. [Mod edit: links naar eigen site verwijderd uit de tekst. Verwijzen naar je site en/of documenten daarop kan in je handtekening en in je profielinformatie ]

Beste NECAnGel, Ik sluit me aan bij Ilovemarketing ('free-publicity' bestaat eigenlijk niet). Ilovemarketing zegt 't precies zoals 't is. Om 'in de krant' te komen, moet je iets hebben waarmee je nieuwsredacteuren inspireert. Persoonlijk denk ik dat je uit een offertevergelijkingssite overigens wel regelmatig nieuwswaardige info kunt genereren voor een kansrijk persbericht. Daarvoor moet je met een journalistiek oog kijken naar de info die je hebt verzameld. Vaak zitten ondernemers op 'journalistiek goud' zonder dat ze daar erg in hebben. Ik kan je helpen dat 'goud' te vinden, als je wil. Dat is mijn specialiteit. Verder gaf je ergens in deze discussie aan dat je lovende testimonials belangrijk vindt (en daar dan de klok over luiden). Goed idee, maar doe dat liever niet in een persbericht. Is niet zo effectief namelijk. Ga in dat geval liever adverteren. Ik zou bijvoorbeeld AdMarkt.nl (van Marktplaats.nl) gebruiken en een aantal testimonials verzamelen die aan al je advertenties aldaar worden gekoppeld. Vind ik een hele mooie manier om te laten zien dat je goed werk levert. Heb je trouwens al testimonials verzameld op je LinkedIn-account? Is kleine moeite en gratis reclame :-) Met persberichten, mits je het goed aanpakt, kun je flink scoren in de publiciteit. Maar met een goede nieuwsbrief, een blog en een (inter)actieve houding op social media kun je, als je volhardend bent, ook veel bereiken. Kies voor elke boodschap het juiste kanaal, zeg ik altijd. Iemand die je veel kan vertellen over bloggen vanuit een marketingstrategie is Dennis Jansen Ik vind dat hij een goed en eerlijk ("bloggen werkt niet snel, het is een lange termijn strategie") verhaal heeft over bloggen. Tenslotte. Als je meer wilt weten over persberichten en wat ze voor je kunnen betekenen, verdiep je dan eerst in het verschil tussen pr en marketing. Kies dan pas je leermeester. Marketeers kunnen je op 1001 manieren helpen bij het verhogen van je omzet. Maar ze hebben bij journalisten een slechte reputatie als persberichtenschrijvers. Ieder zijn vak ;) Succes!

Ik heb last van plaatsvervangende schaamte. Een journalist inhuren? Meer geloofwaardige content? Bah! Verontwaardiging over 'schnabbelende' journalisten!? In 2015!? Ik begrijp je frustratie over de teloorgang van 'het vak' en deel die. Maar ik vraag me wel af waar jij de laatste decennia gezeten hebt. Het medialandschap verandert en de rollen die de verschillende professionals daarin spelen ook. 25 Jaar terug werd er nog besmuikt gedaan over 'schnabbelende' journalisten. Tegenwoordig zie ik het gros van de collega's 'bijverdienen' in de journalistiek en hun hoofdinkomsten genereren uit pr-werk. En zelfs de collega's die wel nog in dienstverband werken, die 'schnabbelen' óók stuk voor stuk buiten de deur. Ik vind je morele verontwaardiging heel aandoenlijk, maar ik vraag me wel een beetje af: 1. hoe jij je die morele verontwaardiging kunt veroorloven, 2. wat je als 'journalist pur sang' op een ondernemersforum doet en (ergo) 3. of je verontwaardiging niet een tikkeltje 'voor de bühne' is? Tenslotte. Ik persoonlijk weet mijn journalistieke integriteit heel aardig overeind te houden, ook wanneer ik werk voor opdrachtgevers uit het bedrijfsleven. Ik ben ook niet blij met alle ontwikkelingen in de journalistiek en de normvervaging die daar soms bij komt kijken. Maar (en zo komen we weer op de topic) in de public relations daarentegen zie ik toch vooral hoopgevende ontwikkelingen. Er is meer aandacht voor 'storytelling' als alternatief voor platte 'promotie' bijvoorbeeld. Daar wil je als journalist toch bij zijn!...

Yep, is ook een bloeiende business voor Emerce. Heb je een whitepaper? Bel Stef! Al vanaf duizend euro koop je aandacht. Advertorials zijn 3,5 keer dat bedrag. Heb je geen geld? Dan zul je zo interessant moeten zijn dat ze jouw nieuws gratis plaatsen. Ik snap het en dat zie ik ook niet zitten qua geld, de vraag was ook hoe ik onder de aandacht kan komen en dat omschrijf je goed door interessant te zijn. Iets waar we hard aan werken en zullen blijven doen. Je kunt ook een journalist inhuren om een (redactioneel) artikel te laten maken. In dat geval krijg je meer geloofwaardige content (lezers lezen en waarderen 'redactionele' content meer dan advertorials). Laat die journalist wel even polsen of het onderwerp de beoogde redactie aanspreekt voor het artikel gemaakt wordt. Als je zo aanvliegt, zul je zien dat de redactie van het medium in kwestie je zelfs aan goede tips helpt (c.q. voorwaarden die zij stellen aan publicatie). Over 'interessant' zijn. Mijn ervaring is dat ondernemers vaak helemaal geen zicht hebben op wat nieuws- en vakbladredacties nieuwswaardig vinden. Ze proberen vaak vergeefs met promotionele content 'free publicity' te genereren en laten ondertussen veel kansen om wél media-aandacht te krijgen onbenut. Je bent dus vaak 'interessanter' dan je denkt. Het is de kunst om de achterdeurtjes naar de media te vinden.

Onderzoek is inderdaad één van de beste manieren om het nieuws mee te halen. Maar er zijn natuurlijk wel tal van factoren die bepalen of het door nieuwsmedia overgenomen wordt en jij daarbij als bron genoemd wordt. Journalisten kijken bijvoorbeeld heel kritisch naar de expertise van de afzender in relatie tot het onderwerp. Ikzelf vind vaak journalistiek relevant nieuws in marktonderzoeken. Als je als ondernemer toch aan marktverkenning doet, waarom dan niet kijken of je daar, samen met een slimme pr-professional, een persmoment mee kunt genereren?

Heb ik gezien. Je doet veel vormgeving en webdesign, begrijp ik? Misschien moeten we de koppen maar 's bij elkaar steken dan? Ik kan op mijn beurt wel wat hulp gebruiken bij vormgeving.

90%! Dat is een uitzonderlijk goed resultaat! Dat red ik niet helaas :) Heel goed! Waar schrijf je dan zoal over en wie publiceren het?... En inderdaad. Er zijn nog andere manieren om media-aandacht te genereren.

Klopt allemaal. En toch schrijnt deze versimpelde instructie bij mij een beetje (ongetwijfeld ook een kwestie van beroepsdeformatie). Het gaat namelijk voorbij aan de complexiteit van effectieve persbenadering. Het is een beetje alsof je iemand de Sahara instuurt met de instructie: 'almaar rechtdoor lopen en voldoende drinken. Je komt dan vanzelf aan de andere kant.' ;) Maar als het voor jou werkt, is het voldoende. Dan hoef je niet meer te weten. De vraag is dus eigenlijk: 'werkt het? Worden jouw persberichten overgenomen door nieuwsmedia die ertoe doen?'

Dat is een interessant onderwerp Christine. De meningen daarover zijn echter nogal verdeeld en we moeten onze meningen ook regelmatig bijstellen omdat er zoveel verandert in het werkveld. Google gedraagt zich bijvoorbeeld niet bepaald als een constante factor in dit debat. Hetzelfde geldt voor de nieuwsmedia. Die zoeken naarstig naar nieuwe verdienmodellen en hebben dus veranderende belangen. Zelfs aan de in steen gehouwen journalistieke mores wordt regelmatig getornd. Toch denk ik dat persberichten nog steeds dienen om 'in het nieuws' te komen. Voor linkbuilding, is het beter om andere middelen in te zetten. Ik zal uitleggen waarom. In het veranderlijke online medialandschap zie ik twee duidelijke tendensen die ik in dit verband voor het voetlicht wil brengen. Allereerst Google. De zoekmachine wordt steeds slimmer en laat zich steeds minder makkelijk manipuleren. De tendens is dat Google steeds meer waarde hecht aan unieke, waardevolle content. Alles wat we hebben geleerd over SEO wordt in toenemende mate ondergeschikt aan de kwaliteit (toegevoegde waarde) van de content. Een goed persbericht met waardevolle inhoud wordt dus door Google gevonden en (in de juiste context) hoog gewaardeerd. De vindbaarheid wordt bovendien (nog steeds) in belangrijke mate bepaald door de status (ranking) van het nieuwsmedium waarop het is gepubliceerd. Je kunt als pr-bureau je klanten dus niet zomaar 'verkopen' dat een persbericht dat door alle nieuwsmedia terzijde wordt geschoven bijdraagt aan de vindbaarheid van de afzender. Helaas gebeurt dat wel nog veel. Dan de nieuwsmedia. Die zijn weliswaar op zoek naar nieuwe verdienmodellen en staan meer open voor collaboratie met sponsors en andere samenwerkingsvormen. Maar één ding verandert zeker niet en dat is het advertentiemodel. Integendeel. Advertentie-inkomsten zijn belangrijker geworden. Nieuwsmedia verdienen minder aan abonnementen of aanverwante gebruikersbijdragen. Er moet dus in toenemende mate kritisch gekeken worden naar het nieuwsaanbod van derden (lees: persberichten) en of daar stiekem promotionele belangen achter schuilgaan. Immers, persberichten die vanuit een marketingstrategie (promotie) worden verzonden, parasiteren rechtstreeks op de advertentie-inkomsten van het medium. Die wil je als nieuwsmedium dus, meer nog dan ooit tevoren, weren uit de redactionele kolommen. Het wordt voor de afzenders van persberichten dus steeds belangrijker om nadrukkelijk te sturen op de journalistieke kwaliteit van hun persbenadering. Ik pleit daarom altijd voor persbenadering vanuit een pr-strategie. Dat wil zeggen, gericht op een dialoog met de stakeholders, de samenleving. Dat levert nieuws op met een grote maatschappelijke (en dus journalistieke) relevantie. Daarbij stelt de afzender langetermijndoelen. Denk aan naamsbekendheid, positief imago, transparantie. Dit in tegenstelling tot de kortetermijndoelen van een marketingstrategie zoals directe sales of het aantal inschrijvingen op een promotie-evenement. Persbenadering vanuit pr-strategie levert ook de meest effectieve persberichten op, berichten die het nieuws halen dus. Journalisten hebben een broertje dood aan promotionele content, zo blijkt uit onderzoek. Effectieve persberichten hebben dus per definitie niet als doel om 'je product onder de aandacht te brengen', zoals jij hierboven suggereert Christine. Alleen vakbladen hebben soms belangstelling voor dat soort berichten (mits de afzender duidelijk een journalistieke toon en insteek voor het bericht heeft gekozen). Voor promotie en voor linkbuilding zijn andere middelen veel beter geschikt. Ik adviseer klanten regelmatig om géén persbericht uit te sturen over een onderwerp dat ze bij mij aandragen, maar om andere middelen in te zetten. Een goede blog (laten) schrijven en die via een nieuwsbrief en social media verspreiden, is soms veel effectiever. Soms is het ook beter om een advertentie of advertorial in te kopen. Het kost allemaal geld, ook een persbericht. Kies dus de meest effectieve methode, zeg ik. 'Get some buzz for your buck.' Dan nog iets over SEO. Ik denk dat het belang van SEO in persberichten schromelijk overdreven wordt. Pas SEO toe op je eigen website en/of blog, maar vermijd dat SEO de stijl en de inhoud van een persbericht beïnvloedt. Dat is vrij zinloos. Immers, een persbericht wordt primair op andere websites dan de jouwe gepubliceerd. Als je een persbericht enkel voor je eigen website maakt, is het dan wel een persbericht? Kies dan liever voor een mooie nieuwspagina die de zoekmachines behaagt en/of een blog op je site. Journalisten daarentegen zijn geen zoekmachines. Die benader je het best met een degelijke journalistieke tekst. ;)

Wat zul je als journalist dan in de loop der tijd ontzettend veel interessante, nieuwswaardige, opzienbarende of anderszins voor je doelgroep zeer lezenswaardige berichten gemist hebben, simpelweg omdat de inzender niet de creativiteit bezat - wat ook in de meeste gevallen zijn vak niet is - om hiervoor een mooie kop te verzinnen ... Absoluut waar John. Het voorbeeld dat ik in mijn reactie aan Hermes geef, illustreert nog eens heel goed dat dit op nieuwsredacties waarschijnlijk veel voorkomt. Waardevol nieuws belandt vaak in de redactieprullenmand omdat de makers van persberichten er onvoldoende in slagen hun nieuws goed te presenteren. Ikzelf help organisaties bij persbenadering vanuit de stellige overtuiging dat vrijwel elke organisatie een waardevolle bijdrage kan leveren aan de nieuwsvoorziening van kwaliteitsmedia. Het is vaak een kwestie van 'omdenken', een andere bril opzetten en de persbenadering beter voorbereiden. Bij het maken van persberichten neem ik dus juist wél de moeite om diepgaand in jouw verhaal te duiken en te spitten naar het nieuws. Maar neem het de nieuwsredacteuren alsjeblieft niet kwalijk dat ze snel en efficiënt hun inkomende nieuwsstroom proberen te filteren. Probeer je in hen te verplaatsen. Iedereen moet keuzes maken. Jij hebt immers ook een spamfilter op je mailbox staan, durf ik te wedden. Open je spambox maar eens en je krijgt een aardig idee van wat journalisten dagelijks aan inkomende post moeten selecteren op nieuwswaarde. Dat is een monnikenkarwei. Ik zou daarom graag wat begrip willen vragen voor de nieuwsredacteuren die dagelijks de nieuwsselectie voor hun medium doen. Wie zich in die rol kan inleven, heeft de eerste stap gezet naar het maken van effectieve persberichten. Ik onderschrijf ook jouw opmerking dat de meeste ondernemingen niet de vakkennis en ervaring in huis hebben om een goed persbericht in elkaar te zetten. Wie de complexiteit daarvan eenmaal doorziet, komt dan ook snel bij een vakman terecht of koopt een gerichte training in voor een communicatiemedewerker.

Beste Hermes, Dankje voor het compliment. Maar ik begrijp ook jouw opmerking. Je zou zeggen 'een goed voorbeeld doet goed volgen'. Toch ligt dat kennelijk iets gecompliceerder. Goede voorbeelden komen namelijk elke dag in overvloed tot ons. Sla de krant maar eens open. Wat je daar ziet, zijn stuk voor stuk nieuwsberichten waar de makers van persberichten een voorbeeld aan kunnen nemen. Toch klagen nieuwsredacteuren steen en been over de kwaliteit van de persberichten die ze krijgen. Het maken van een goed persbericht is dus kennelijk niet een kunstje dat je aan de hand van een enkel voorbeeld kunt reproduceren. Het is een complex proces waarbij de belangen van de zender(s) en die van de nieuwsredacties in overeenstemming gebracht worden. Dat wil ik met dit stuk duidelijk maken. Je kunt het proces dat ik beschrijf in veel opzichten vergelijken met een sollicitatie. Ik kan je voorbeelden laten zien van mooie sollicitatiebrieven en cv's. Maar jij zult jezelf nooit helemaal herkennen in andermans sollicitatiebrief of cv. Het reproduceren ervan zou een nogal zinloze exercitie zijn. Het helpt je niet echt verder. Beter is het om 'best practices' te analyseren en daar je lessen uit te trekken. Maar om je niet helemaal met een kluitje in het riet te sturen, wil ik je verwijzen naar één van mijn blogs. mod: url verwijderd)Je vindt daar een analyse van een persbericht dat vrij goed aansluit bij mijn betoog hier. Het persbericht steekt verkeerd op het nieuws in. Een (bijna) gemiste kans want de afzender heeft wel degelijk (journalistiek) relevant nieuws te melden. Een 'wakkere' Telegraaf-journalist herschrijft het bericht en redt het zo van de prullenmand. Een leerzame casus met een 'happy end'. Ik hoop dat ik je zo toch nog aan een goed voorbeeld heb kunnen helpen. Ik evalueer overigens ook regelmatig persberichten. Dat is een gratis service die ik aanbied aan ondernemers en communicatieprofessionals die hun persbenadering eens serieus tegen het licht willen houden. Neem gerust contact op als ik je daarmee kan helpen.

Een persbericht is als een 'elevator pitch'. Je moet meteen je punt maken. Toch slagen maar weinig persberichten daarin. Vaak worstelen de opstellers ervan met de keuze voor hetgeen ze willen vertellen en dat komt tot uiting in de tekst. Ze verliezen de aandacht van de journalist al in de kop of de inleiding. Hieronder tien stappen die je helpen om in een persbericht doelgericht je boodschap te verkopen. Maar eerst het probleem. Je hebt luttele seconden om je lezer ervan te overtuigen dat je iets zinvols te vertellen hebt. Een blogger krijgt van de gemiddelde websurfer daarvoor ongeveer 10 seconden, zo blijkt uit onderzoek. Maar op een nieuwsredactie krijg je doorgaans maar een fractie van die 10 seconden om je punt te scoren. Selectie in de ‘news room’ Er zijn onderzoeken bekend die iets zeggen over de nieuwsselectie van journalisten. Maar die beperken zich tot bepaalde (kansrijke) groepen persberichten. Ze zijn daarom onvoldoende representatief voor de dagelijkse stroom berichten die nieuwsredacties verwerken. Ik heb daarom mijn eigen selectiemethode eens onder de loep genomen. Luister en huiver. Het aantal persberichten dat ik opvolg en verwerk tot redactionele kopij is minder dan 10 procent. Als ikzelf persberichten selecteer voor publicatie of navolging dan valt ongeveer 80 procent van de berichten al af bij de kop. Dat is in de eerste seconde. Van circa 20 procent lees ik de kop en de lead. Die krijgen dus een slordige 5 tot 10 seconden van mijn onverdeelde aandacht. Uit die 20 procent selecteer ik de berichten die ik helemaal doorlees, één op de tien persberichten ongeveer (van het totale aanbod). Selectiecriteria Waar letten journalisten op bij de selectie van persberichten? Welnu, dat is een mix van inhoudelijke, maar zeker ook van praktische afwegingen. Belangrijk is het om te beseffen dat die afwegingen vaak in een ‘split second’ worden gemaakt. Hieronder de belangrijkste: Relevantie: heeft het bericht nieuwswaarde voor mijn doelgroep? Betrouwbaarheid: wat is de agenda van de afzender? Wat wil die bereiken met het bericht? Reputatie: heb ik van deze afzender in het verleden veel nuttige of juist veel onbruikbare persberichten ontvangen? Gemak: is het veel werk om dit bericht te verwerken? Is de tekst ‘printklaar’ of moet ik die helemaal herschrijven? Heb ik extra bronnen nodig? Zijn die makkelijk te vinden? Lange nieuwsteksten Een persbericht is geen blog. Hou het kort. Vermijd vooral lange koppen en leads. Die vallen meestal slecht bij nieuwsredacteuren. Een ervaren redacteur weet dat lange inleidingen doorgaans indicatief zijn voor de volgende manco’s: de afzender weet zelf niet goed wat de nieuwswaarde is van het bericht (reden voor een nieuwsredacteur om er weinig aandacht aan te schenken) de afzender heeft een ‘dubbele agenda’. Die wil eigenlijk iets anders onder de aandacht brengen dan het nieuws (reden tot terughoudendheid en kritische beschouwing van het bericht). Hoe voorkom je als schrijver van een persbericht dat je een te lange tekst maakt die niet tot de kern (het nieuws) komt? Hier volgt een stappenplan om je persbericht voor te bereiden en te schrijven: 1. Bedenk (en bespreek met je opdrachtgever) wat jij wil melden. Wat is jullie belang bij het persbericht? 2. Formuleer die doelstelling duidelijk voor jezelf. Maak er een snedige kop van. Hoe korter je het kunt formuleren, hoe beter. 3. Gooi die kop vervolgens weg. 4. Verplaats je nu in de belevingswereld van de nieuwsredacteuren die je benadert. Vraag je af wat voor nieuws je hen (en hun doelgroep) te melden hebt. 5. Als je daar uit bent, doe dan even een check. Vraag je af of jouw nieuws feitelijk en aantoonbaar is. Heb je er betrouwbare bronnen bij (een onderzoek bijvoorbeeld)? Moet je één van beide vragen met ‘nee’ beantwoorden, ga dan terug naar stap 4. 6. Maak van je nieuws een kernachtige kop. Probeer daarin niet genuanceerd te zijn. Ga gerust kort door de bocht. Je krijgt verderop heus wel de kans om je verhaal in perspectief te plaatsen, maar zorg eerst dat je je lezers meeneemt in je verhaal. 7. Maak een ‘topische’ tekst. Maak je punt (vertel het nieuws) en leg uit wat je daarover weet. Elke zin en alinea vertelt iets over voorgaande zin of alinea (hier meer over ‘topisch’ schrijven). 8. Ga nu terug naar je prullenmand en haal de kop uit stap 2 daaruit. 9. Sla een brug tussen het nieuws en de boodschap die jij voor het voetlicht wil brengen. Leg uit wat het verband is. Heb jij bijvoorbeeld de oplossing voor het probleem dat je in de kop (en lead) aansnijdt? Of gaat dit nieuws misschien een staartje krijgen tijdens een evenement dat jouw opdrachtgever organiseert (een ‘cliffhanger’)? 10. Bel de redactie. Speel open kaart met de nieuwsredacteur over jouw agenda. Geef de redacteur eerst het nieuws en leg dan uit wat jij graag wilt vertellen over dat onderwerp. Je zult zien dat de redacteur je openheid op prijs stelt en je ter wille is. Zo niet, dan heb je in ieder geval bereikt dat je het thema waarover jouw boodschap gaat het nieuws heeft gehaald. Daar kun jij (of jouw opdrachtgever) dan op andere manieren weer op inhaken. Deze column verscheen eerder hier

In België zou je je licht kunnen opsteken bij advocatenkantoor De Hoon & Partners. Ik meen dat ze in Antwerpen zitten. Ik weet in ieder geval dat ze vaak ondernemers helpen met vraagstukken die internationaal ondernemen aangaan en ze zeggen goed thuis te zijn in fiscaliteit. Probeer 's of ze daar je vraag kunnen beantwoorden.

Ik vind het pleidooi van Brenno de Winter in TPO (afschaffen KvK) heel terecht. Zo ook de klacht van Christine over het doorverkopen van persoonlijke data door de KvK. Ondernemers die vanuit een privéadres werken, hebben een groot belang (privacy, veiligheid) bij het afschermen van bedrijfsgegevens die overlap hebben met de persoonlijke levenssfeer. De KvK zou die klanten in bescherming moeten (kunnen) nemen. Er zitten enorm veel haken en ogen aan de wijze waarop de KvK omgaat met onze gegevens. Maar laten we wel eerst even vaststellen dat vooral de Nederlandse privacy-wetgeving tekort schiet. Daar heeft de KvK weinig of geen invloed op. Die heeft immers de wettelijke verplichting om ervoor te zorgen dat het bedrijvenregister openbaar is. Je kunt je echter wel afvragen of je dan überhaupt data achter een betaalmuur mag verbergen, zoals nu gebeurt. Is de KvK niet in gebreke op het moment dat ze een betaalmuur opwerpt voor de raadpleging van een openbaar register? Ik denk dat een bestuursrechter zich daar maar eens snel over moet gaan buigen. Hoe dan ook, het is op zijn minst onethisch om klanten te laten betalen (er is sprake van gedwongen winkelnering) voor het uitvoeren van een wettelijke taak (in stand houden van een openbaar handelsregister) en vervolgens de gebruikers van het handelsregister nogmaals te laten betalen voor het gebruik ervan. Volgens mij moet het Handelsregister (en dus de KvK?) helemaal uit algemene middelen betaald worden. Het openbaar handelsregister is immers een 'volksvoorziening' die bij wet geregeld is. Ik ga overigens niet helemaal mee in de wijze waarop de KvK hier wordt afgebrand. Ik ben in het verleden heel goed geholpen op de KvK-kantoren. Juist de laagdrempeligheid van de KvK's, de fysieke kantoren en de nadrukkelijke aanwezigheid in de regio maken de organisatie tot een nuttige partner voor ondernemers. Helaas zijn het juist die USP's die de organisatie overboord heeft gezet in de reorganisatie. Dat maakt, wat mij betreft, de suggestie van De Winter (zie artikel TPO) om maar helemaal afscheid te nemen van de KvK heel actueel en valide.