Phoenix

Zelfs GeenStijl besteed aandacht aan zelfmoord, weliswaar op de bekende GS wijze maar toch. De duistere kant van Boer Zoekt Vrouw Het artikel op GS gaat over zelfdoding onder boeren als gevolg van eenzaamheid maar vooral het harde werken zonder dat daar iets tegenover staat. Niet goed voor iemands zelfbeeld, niet goed voor iemands eigenwaarde. Andere linkjes uit het artikel. Boer zoekt touw - zelfmoord op het platteland Boerenzelfmoord, een onderschat verschijnsel Dan liever de schuur in

Themaweek: preventie van zelfmoord In de week van 6 tot en met 12 september besteed de NPO extra aandacht aan het onderwerp zelfdoding. Van zaterdag 6 sept tot en met vrijdag 12 sept 2014 op NPO Doc

Kun je iets meer vertellen klinkt vriendelijker, vind je ook niet? Het heeft alles te maken met dit event. Uit de as herrezen? Ding mee naar de Feniks Award Ik heb de initiatiefnemer een mail gestuurd met de vraag of de informatie die mij gisteren is toegestuurd al gedeeld kan/mag worden of dat er een officiële bekendmaking komt.

Je conclusie is te voorbarig, ik doel niet op de site in mijn onderschrift maar op een ander initiatief dat een directe relatie heeft met ondernemerschap. Mijn betrokkenheid gaat daarin nu niet verder dan dat ik goede contacten onderhoud met de initiatiefnemer en haar initiatief als dat zinvol is onder de aandacht breng. Op dit moment is zij samen met een compagnon bezig op te schalen. Ik verwacht dat er binnenkort inhoudelijk te berichten valt over dit initiatief. Het ligt voor de hand dat er ook HL'ers actief betrokken zullen raken bij dit initiatief.

@Christine Jouw wens zou wel eens sneller in vervulling kunnen gaan dan jij denkt. Net vandaag een mail uitgedaan aan een groep mensen waar je binnenkort ook op dit forum meer van zult gaan vernemen. Het ligt daarbij voor de hand om samen met hen en enkele HL'ers de handen ineen te slaan en jouw en ook hun idee te realiseren. Ondersteuning zal bestaan uit praktische en geestelijke ondersteuning. #pesten Bij pesten gaat de aandacht nu vooral uit naar kinderen en jongeren maar ik vind dat je pesten veel breder moet trekken. Ook volwassenen zijn heel goed in pesten, de ander niet het licht in de ogen gunnen. Het verschil met kinderen is dat de pesterijen voornamelijk op het psychische vlak liggen. en om het even op ondernemers te betrekken, denk aan compagnons die uit elkaar gaan waarbij een van beide doorgaat met het bedrijf en de ander er alles aan doet om de ander stuk te maken. Denk aan investeerders, jou bekent, die list en bedrog uit de last halen om de ondernemer dwars te zitten en weg te pesten. Denk aan een overheidsdienaar die er alles aan doet om een ondernemer dwars te zitten, enz enz.

Klopt, het is geen goed Engels, misschien is dat wel opzettelijk gedaan?

Vandaag stilletjes gelanceerd, Go-Athlon, mijn nieuwe online sportcommunity speciaal voor mensen met psychische problemen. Het doel is om mensen met psychische problemen weer in beweging te krijgen door ze op een verantwoorde manier te laten beginnen met het beoefenen van een sport waar zij plezier aan beleven. Sport is goed voor je conditie, verhoogt je zelfvertrouwen en draagt bij aan een positief zelfbeeld. Sport werkt als katalysator bij het herstellen van psychische problemen. Go-Athlon is een onderdeel van de trainingsorganisatie Project Phoenix, waarvoor ik achter de schermen druk bezig ben met het uitwerken van de trainingsprogramma's.

Vanmorgen Project Phoenix officieel bij de KvK ingeschreven. Ik realiseer me eigenlijk nu pas dat dat best een yes momentje is omdat het een belangrijke volgende stap is in een reeks op weg naar echte oplossingen voor mensen met ernstige psychische problemen.

Vanmorgen bij de KvK geweest om Project Phoenix als officiele activiteit in te schrijven. De omschrijving luidt: "Ontwikkelen van trainingen voor psychische zorg". Komende weken nog druk met het uitwerken van hulpmethoden die ik al jaren gebruik maar nog niet echt in standaard handleiding heb uitgewerkt.

Vergeet ook Kees niet.

@Christine Harde werker heeft gereageerd op 4 mei, het is vandaag 7 mei. Beetje overspannen om nu al moeilijk te gaan doen over het feit dat Harde werker nog niet heeft gereageerd al was het alleen maar omdat je niet eens weet waarom hij tot nu toe niet heeft gereageerd.

@Harde werker Na het lezen van je bericht blijft bij mij de indruk achter dat er nog steeds veel zaken uit verleden spelen. Je hebt het over je financiële problemen en de daarmee verband houdende inkomens problemen. Maar ook over problemen die op het relationele vlak liggen. Aan het eind van het verhaal vraag je ons of het verstandig is om weer te beginnen als ondernemer in een markt waarde prijzen zwaar onder druk lijken te staan door de zware concurrentie. Je leidmotief is inkomen, echt leuk lijk je het niet te vinden. Omdat ik jou niet ken is het vrij lastig om een passend advies te geven al was het alleen maar omdat ik vind dat je mensen niet moet adviseren maar moet helpen zelf te komen tot de inzichten die leiden tot de passende beslissingen. Het verhaal wat je nu geschreven hebt roept bij mij nog zoveel extra vragen op dat ik op basis van bovenstaande informatie denk dat je nu beter af bent door eerst samen met een professionele hulpverlener aan de slag moet om eerst je verleden eens uit te spitten. Uit je verhaal komt naar voren dat je veel keuzes hebt gemaakt door voor jou niet bepaalt gunstig zijn uitgekomen. Beslissingen maken mensen meestal op basis van eerdere ervaringen. Reden waarom het mij belangrijk lijkt om samen met een professional op zoek te gaan naar de patronen die hierachter zitten zodat je verleden zich niet herhaalt in de toekomst. Je hebt al gemerkt dat ondernemerschap gepaard gaat met veel onzekerheden en dat lijkt me in je huidige toestand niet ideaal.

Algemeen Voor die mensen die dit topic lezen en zelf behoorlijk in de knoop zitten, blijf niet aanmodderen, praat over je problemen en zoek hulp. Kun je geen goede hulp vinden, wordt je door de hulpverlener niet begrepen omdat je als ondernemer nu eenmaal anders denkt, stuur mij gerust een PM, dan kunnen we samen kijken wie jou kan helpen om jouw leven weer op orde te kunnen krijgen. Ik heb zelf ook ondervonden dat het leven soms bizarre wendingen neemt en je van de ene op de andere dag thuis, huis, partner, kinderen, bedrijf enz enz kwijt kunt raken. Doordat ik inmiddels redelijk makkelijk over die moeilijke en eenzame periode praat heb ik de afgelopen 6 jaar heel veel en heel uiteenlopende verhalen van anderen aan mogen horen. Ik merk daarbij in eerste instantie dat mensen bang zijn voor gek verklaard te worden als ze over hun gevoelens en gedachten praten, mensen denken dat hun verhaal te absurd is om geloofwaardig te klinken. Eenmaal in gesprek blijkt meestal al snel dat de verhalen meer overeenkomsten hebben dan dat ze verschillen vertonen, zie ook dit topic waarin veel mensen vertellen over hun tegenslagen.

Je doet het nu overkomen alsof er kwade opzet in het spel is, alsof het een doelbewuste keuze is om de mensen om je heen op het verkeerde been te zetten. In werkelijkheid proberen mensen op deze manier hun kwetsbaarheid te verhullen, want kwetsbaar wordt je als het gevoel hebt dat er niets meer is dat je nog goed kunt en in alles faalt als mens, als ondernemer, als partner, als ouder, enz. Mensen die suïcidaal hebben het gevoel geen enkele controle te hebben over hun eigen leven. Emoties zoals onmacht, falen, schaamte enz maken dat mensen zich terugtrekken om zichzelf op deze manier te bescherm tegen de verwachte negativiteit die er kan komen als je aangeeft dat het niet goed gaat. En ja dat is een soort masker, een soort masker waar je in deze tijd weinig voor hoeft te doen want de kans mensen tegen te komen die oprecht in je geïnteresseerd zijn is redelijk klein. Het masker geeft rust, het houdt mensen op afstand zodat je geen vervelende vragen hoeft te beantwoorden. Het masker wordt gedragen vanuit het vertrouwen dat je er op een dag wel weer uitkomt, dat het leven weer staat voor vreugde in plaats van pijn en verdriet. Het masker 'beschermt' ook je omgeving die je, als je suïcidaal bent, niet wil belasten met nog meer zorgen. Sommigen lukt het door het masker om de draad weer op te pikken, voor anderen blijkt masker het drijfzand waar ze steeds verder in wegzakken en alleen maar vaster door komen te zitten. @Hans voor wat het waard is, ook al ken ik deze man niet, toch raakt het mij. Misschien omdat ik 6 jaar geleden zelf dichtbij het punt was om mijn kinderen zonder mij groot te laten worden, maar zeker ook omdat ik zo graag het verschil zou willen maken en er voor zou willen zorgen dat het 'falen' bespreekbaarder word zodat mensen deze onomkeerbare keus niet hoeven te maken.

Deze column is geschreven met daarbij in het achterhoofd dat allerlei doelgroepen dit moeten kunnen lezen, niet specifiek voor mensen met problemen of het sociale netwerk rondom iemand met psychische problemen. Dat betekent dat ik tijdens het schrijven keuzes heb gemaakt in de hoop dat er voor ieder iets tussen staat. Ik ben daarom ook niet inhoudelijk ingegaan op de oplossingen die ik mensen aanbied, oplossingen die anders dan jij denkt te weten voor verder gaan dan alleen cognitief. Dit onderwerp draait om het bespreekbaar maken van en is niet bedoelt om inhoudelijk discussie te voeren over gekozen therapievormen. Daarvoor zijn er voldoende andere plekken om eens met mensen te filosoferen over behandelmethoden. Vwb onderzoek, ik heb afgelopen week gesprekken gevoerd met onderzoekers van diverse Nederlandse universiteiten. Mijn doel is om in de loop van dit jaar te kijken of er onderzoeken opgezet kunnen worden of anders in ieder geval data verzameld kan worden dat later kan dienen voor onderzoek. Voor de leesbaarheid is het prettig als de reacties weer gaan over de column en de persoonlijke verhalen.

Xiaodi De adviezen die je geeft zijn prima maar geschikt voor mensen met een milde depressie. Een milde depressie gaat met wat rust en eventueel een weekendje weg of vakantie meestal wel weer over. Inderdaad, filmpje kijken, wat gaan wandelen of fietsen enz. Voor mensen met een depressie die zich ontwikkeld richting een klinische depressie zijn andere maatregelen nodig. Een beetje lopen of een weekje Spanje lossen de problemen niet meer op. Die laatste groep is de groep mensen waarvoor ik na lang wikken en wegen deze column geschreven heb. De column is bedoelt om mensen te laten zien dat wat zij ervaren niet de enige zijn die met dergelijke problematiek te maken hebben iets wat uit de vele persoonlijke reacties in dit topic wel duidelijk geworden is.

Het beeld wat ik veel zie, als ik naar de ondernemers kijk, is dat ze vaak al een verleden hebben. Hun keus voor ondernemerschap is nogal eens het gevolg van dat verleden. In ondernemerschap kun je je bewijzen, kun je dat de wereld laten zien welke kwaliteiten je hebt en dat je de moeite waard bent. Als door allerlei tegenslagen dat succes maar op zich laat wachten, als door het gevolg van je eigen gedrag het steeds moeilijker word om succesvol te zijn, dan wordt het steeds moeilijker om alsnog die denkslag te maken om je eigen gedrag te veranderen. Rationeel denken zoals mensen met een gezonde psyche dat kunnen wordt steeds moeilijker, tegelijkertijd nemen de negatieve gedachten steeds grotere vormen aan. Voor veel mensen die in de negatieve spiraal belanden steekt vroeg of laat de existentiële vraag de kop op "wat voeg ik toe aan deze wereld". Het zijn vaak mensen die zelf ontzettend veel geven (grenzen stellen!) en het moeilijk vinden om een ander om hulp te vragen. Zeker als het al een tijdje niet goed gaat zie je dat het zelfbeeld behoorlijke schade oploopt. Steeds meer hebben ze het idee dat ze alleen maar een last voor hun omgeving zijn. Wie zichzelf ziet falen, ziet dat door de ontwikkelingen hij een steeds grotere ballast word voor zijn omgeving en kan mede daardoor op een goed moment tot de conclusie komen dat de wereld beter af is zonder hem. Dit staat haaks op de oordelen die veel (onwetende) mensen hebben over suïcide. De persoon zelf is er van overtuigd dat hij het zijn omgeving niet langer tot last kan zijn. Er ontstaat bij mensen met een depressie de perceptie dat hij zijn omgeving (partner, kinderen, vrienden) alleen maar tegenhoud in hun ontwikkeling en dat versterkt het gevoel (legitimatie) dat de dood de enige oplossing is die overblijft. Mensen met een gezonde psyche krijgen naar mate de depressie langer duurt steeds meer moeite met iemand met een negatieve kijk op het leven. Ze accepteren het een tijdje maar op een gegeven moment hebben ze er genoeg van en keren zich af van de persoon met wat dan inmiddels psychische problemen zijn geworden. Helemaal kwalijk kun je ze dat niet nemen, op school en thuis worden we immers niet opgeleid tot hulpverlener en het feit dat mensen die niet weten wat het is om tegen een depressie te knokken daar over het algemeen ook geen empathie voor op kunnen brengen kun je iemand niet direct aanrekenen. Mensen die suicidaal zijn hebben absoluut oog voor het verdriet maar het is voor hun een Salomons achtige keuze. Wie suicidaal is maakt de afweging, hoeveel pijn en verdriet doe ik mensen door depressief door het leven te gaan en hoeveel pijn doe ik mensen door eruit te stappen. Op een goed moment kan iemand tot de conclusie komen dat het de pijn veroorzaakt door het overlijden opweegt tegen de langdurige pijn die ontstaat door de omgang met wat dan meestal valt binnen de omschrijving van een psychiatrische patient. Wat betreft het verhaal van Odems, wie succes heeft in deze maatschappij is een held, zeker als succes wordt behaald 'against all odds'. Maar al die mensen die het om wat voor reden niet halen, hoe gaan we daar mee om? Als het gaat om innovatieve producten of diensten dan is de kans op falen nu eenmaal groter dan de kans op succes. Hoe mensen met dat uitblijven van succes omgaan, daar praten we over het algemeen liever niet over. Schaamte, faalangst peer pressure enz dragen niet bij aan het bespreekbaar maken van het onderwerp. Ook al wordt het niet zo uitgesproken, de 'heldenstatus' die een beetje om ondernemerschap hamgt draagt ook niet echt bij aan het bespreekbaar maken van falen en verlies. Voor mij persoonlijk maakt het niet uit wat de oorzaak is van de depressie, het enige wat voor mij van belang is dat deze persoon een probleem heeft en best wat steun kan gebruiken om weer uit de depressie te komen.

De overheid kan niet voor geluk en voldoening zorgen, daar zul je zelf het heft in handen voor moeten nemen. Zelf ben ik van mening dat als er geen medische redenen zijn (onbalans in de biochemie door somatische oorzaak, hersenbeschadiging enz) het voor veel meer mensen mogelijk is een gelukkiger leven te leiden dan ze nu doen. Afgelopen jaren heb ik verschillende methoden ontwikkeld om mensen te helpen weer zin in het leven te krijgen en wil die manier van werken nu grootschaliger uit gaan dragen. Gisteren verkennende gesprekken gehad met onderzoekers van verschillende universiteiten. Als ik ga opschalen kan ik beter meteen onderzoekers in de keuken mee laten kijken.

Nu de teller bijna op 20.000 staat een mooi moment voor een update over mijn plannen hier iets meer mee te doen dan alleen het schrijven van een column en wat reacties. Momenteel ben ik druk met het ontwikkelen van cursus materiaal dat mensen met een depressie een leidraad geeft hoe het leven opnieuw inhoud en vorm te geven. Ik maak gebruik van bestaande en geheel nieuw ontwikkelde methodieken die aangepast worden aan de doelgroep "mensen met een depressie". Daarnaast is het idee ontstaan om veel (betaald) werk dat ik nu niet oppak vanwege gebrek aan capaciteit voor een deel doorgeschoven gaat worden naar een deel van deze mensen die om wat voor reden dan ook tijdelijk langs de zijlijn staan. Doel is om cursus en werken met elkaar te vervlechten zodat er een goede mix ontstaat van aanpak en oplossing. Overigens geef ik tegenwoordig ook steeds vaker presentaties en gastcolleges over het onderwerp suicidepreventie.

Thee/lunchrooms zijn er genoeg die draaien met mensen met een of andere sociale beperking. Al vraag ik me af of het voor autisten wel zo verstandig is om ze op deze manier 'bloot te stellen' aan wat voor hun luidruchtige en onberekenbare klanten zijn. Waarom het voor jou onhaalbaar zou zijn is mij niet duidelijk, kenmerk van een ondernemer is toch doorgaan tot je moet concluderen dat het echt niet kan en ik heb nog niet het idee dat jij het plan helemaal uitgewerkt hebt. Zelf denk ik, als het op andere plaatsen kan waarom dan niet in de omgeving waar jij dat graag zou willen doen. Goed kans dat andere ondernemers die een soortgelijke onderneming runnen jou best wel met wat raad en daad bij willen staan. Volgens mij wringt de schoen op de insteek, een succesvolle thee/lunchroom heeft een ander vertrekpunt dan een sociale arbeidsvoorziening die als doel heeft mensen langs de zijlijn een kans te bieden op (betaald) werk. Veel van dit soort initiatieven reken vanaf het begin op allerlei subsides en andere potjes voor reintegratie van (tijdelijk) arbeidsongeschikten. De regels hiervoor ervanderen net zo vaak als het weer in dit land. Een businessplan dat is gebaseerd op regelingen kan in een dag van succesvol naar onhaalbaar gaan. Deze vorm van gesubsidieerd ondernemer staat gewoon haaks op een thee/lunchroom waar je geld mee wil verdienen. Ik raad je aan je plan te baseren op het businessplan dat je schrijft voor een (gewone) thee/lunchroom en hier pas later het element van reintegratie/arbeidsdeelname van mensen die langs de zijlijn staan.

Op dit moment zijn er wel zogenaamde risicogroepen gedefinieerd maar ik heb het idee dat het GGZ en de andere instanties die zich met de geestelijk gezondheidszorg bezig houden niet toe komen aan preventie door middel van bijvoorbeeld voorlichting. Er zijn meer risicogroepen waar volgens mij weinig of niks mee wordt gedaan. Zo heb ik recent bij een Belgische organisatie al eens aangekaart dat de Belgen relatief veel professionele wielrijders aan zelfdoding hebben verloren. En laat dat nou net een groep mensen de ja makkelijk eens samen kunt brengen en vervolgens wat voorlichting kunt geven. Momenteel werk ik zelf aan een indicatiekaart waar mensen zelf, maar ook de omgeving, eenvoudig aanaf kunnen lezen zij op basis van hun antwoord een verhoogd risico hebben om in de gevarenzone te belanden. Het begint allemaal met inventariseren gevolgd door voorlichting. Om die reden sta ik daarom binnenkort in een middelgrote stad voor een groep mensen die dagelijks te maken hebben met groepen mensen die tot verschillende risicogroepen behoren. Misschien dat mensen die in een faillissement situatie belanden standaard een bezoekje moeten krijgen van iemand die de weg weet in de wereld van de hulpverlening. Laat wat informatie achter en wie weet voorkomt dat de nodige ellende.

Het is duidelijk dat de statistieken een oplopend aantal zelfdodingen laten zien tijdens een economische crisis. Dat het aantal zelfdodingen tijdens onze huidige crisis oploopt was dan ook te verwachten op basis van ervaringen tijdens eerder periode van tegenslagen. Ik heb dit onderwerp vorig jaar speciaal voor ondernemers (Higherlevel) geschreven juist omdat er veel mensen zijn die het punt van een pittig gesprek bij de boekhouder al lang gepasseerd zijn. Als je dat punt voorbij bent dan hebben we het over een ernstige depressie. Een van de kenmerken van een depressie is dat het mensen verlamt, het maakt mensen uiterst passief en krijgen de nijging zich af te sluiten van de wereld om hun heen. Ook zie je vaak allerlei vormen van verwaarlozing, variërend van het bedrijf tot de relatie die ze dan nog hebben. Als je al zover bent dan ga je allang niet meer naar de boekhouder, dan liggen de enveloppen waarschijnlijk ongeopend in een doos ergens onder een bureau. Om hulp te gaan vragen moeten deze ondernemers een barrière doorbreken die is ontstaan juist doordat de ondernemende mens zich onderscheid door een hoog eigen verantwoordelijkheidsniveau. Gelukkig merk ik dat dit topic door al die persoonlijke verhalen veel ondernemers in laat zien dat zij niet de enige zijn en dat dit allemaal helpt die drempel voor hun te verlagen. Het Higherlevel netwerk heeft door de jaren heen laten zien bereid te zijn ondernemers in de problemen te willen helpen. Of daaruit een soort van interventie team gevormd moet worden? Geen idee. Voor nu hoop ik dat als mensen psychisch in ernstige problemen komen bedenken dat een PM naar mij misschien nog niet zo'n gek idee is. Voor de meer bedrijfsmatige zaken kunnen ze prima bij al die anderen hier op het forum terecht. Ik schreef deze column in mei 2010 omdat ik het idee had dat het goed zou zijn als dit onderwerp eens voorzichtig werd aangesneden. Ik had toen niet voorzien dat dit onderwerp nu al meer dan 15.000 is aangeklikt door lezers en er meer dan 85 reacties op zouden volgen waarvan een aantal zeer persoonlijk. Midden 2010 liepen bij mij de frustratie over de gebrekkige hulpverlening en de onzin die professionals in de media verkondigen zover op dat ik besloten heb een vast aantal uren per week te besteden aan alles wat met het onderwerp zelfdoding te maken heeft. Ik heb een actief twitter account @stopzelfmoord en er draait op www.stopzelfmoord.nl een blog met nieuwsberichten die gerelateerd zijn aan dit onderwerp. Verder ben ik bezig met een geheel eigen ontwikkeld hulpprogramma, in september-oktober ga ik van start met de eerste preventie workshop met als doel mensen te leren hoe ze een nieuw leven op kunnen bouwen. De bedoeling is om mensen 2 keer een workshop te laten doen en dat ze daarna mee kunnen draaien in pro-actieve groepen waar ze elkaars ervaringen delen. Daarnaast geef ik eind deze maand de eerste presentatie over suïcide preventie in de praktijk aan een groep hulpverleners en later dit jaar in een iets ander jasje voorlichting aan HBO studenten psychologie. Uiteindelijk is mijn doel een organisatie neerzetten waar mensen met psychische problemen snel en vakkundig kunnen worden geholpen.

Het idee er uit te kunnen stappen biedt rust, het is een soort nooduitgang die je als het water je te hoog aan de lippen staat kunt gebruiken om deze wereld vaarwel te zeggen. En als het water al zo hoog staat dan valt het soms inderdaad niet mee om in je uppie daar nog een weg uit te vinden. Je geeft aan dat je ervaart dat je eigenlijk niet weer waar je de energie vandaan moet halen om de komende maanden door te komen. Als je openstaat voor hulp wil ik je graag helpen om die energie opnieuw te vinden. Niet altijd een even makkelijk proces omdat dit proces nog wel eens confronterend is. Als je er je erdoorheen weet te slaan staat er aan het eind echter wel een hele nieuwe Christine die de wereld heel anders zal bekijken. In ieder geval wens ik je sterkte voor de komende periode.

De lijn tussen luisteren en het gesprek overnemen is vaak flinterdun. Hulpverleners (prof of vrijwillig) die dit vak verstaan voelen heel goed aan wanneer ze moeten luisteren en wanneer het moment daar is om iets te vertellen over de eigen ervaringen. Persoonlijk denk ik zelfs dat je alleen echt goed kunt worden als je naast aanleg en een flinke portie levenservaring ook je best doet om de mens zelf te begrijpen zonder over hem te oordelen. De situatie die Marcel schetst komt nogal eens voor. Ik heb aardig wat mensen gesproken die hun contacten met hulpverleners staakten op het moment dat deze situatie zich voordeed. Als je op het moment dat je zover bent om je verhaal te vertellen en je hart te luchten de ander het gesprek overneemt dan komt zoiets op zijn minst op een ongelukkig moment. De verteller krijgt door de plotselinge ommezwaai waarin de luisteraar de verteller word het gevoel dat hem de kans wordt ontnomen om zijn verhaal te doen. En zoals Marcel ook al aangeeft, je moet vaak ook zeer voorzichtig zijn met het vergelijken van situaties. Of zoiets gepatst is moet je (leren) aanvoelen. Dat een vrijwilliger soms met de beste bedoelingen deze keuze maakt die vaak nogal slecht uitpakt is hem vergeven. Als een professionele hulpverlener op deze manier het gesprek overneemt is dat in mijn ogen onvergetelijk. De hulpverlener moet zichzelf dan eens goed afvragen of deze zijn eigen ervaringen wel voldoende heeft verwerkt. Op het moment dat een therapie sessie met een client ook voor de therapeut therapie wordt voor zijn eigen verleden dan is de kans groot dat de eerder beschreven situatie ontstaat. In de column zelf staan een aantal tips over hoe je mensen tegemoed kunt treden om het voor hun makkelijker t emaken over hun situatie te praten. Vertrouwen en het zonder oordeel aanhoren van iemands verhaal is een goed begin. Hoe je mensen verder het beste kunt helpen is voor ieder mens weer anders is mijn ervaring. De een help je door een luisterend oor te bieden, een ander help je op weg door wekelijks een zaterdag aan te schuiven om samen de achterstallige correspondentie weg te werken en de boekhouding op orde te brengen. Voor weer iemand anders kunnen weer hele andere zaken helpen. Wat ik wil zeggen, in mijn ogen is er niet 1 oplossing die voor iedereen werkt, ga op je gevoel af en vraag mensen waar je ze het beste mee kunt helpen. Hou er rekening mee dat vooral deze groep slechts zelden hulp aanneemt (vaak 1 van de achterliggende oorzaken waarom het allemaal zo is gekomen). Soms zul je misschien even wat door moeten drukken, maar ook hier, net als met luisteren is de lijn tussen helpen en jezelf opdringen soms flinterdun.

Nederland 2 om 20:25 uur VPRO Thema: Iedereen depressief?