Maso

Wordt de hoogte van de boete vermeld? Of moet die nog uit de duim worden gezogen door bedrijf X ? Dit beding komt mij in ieder geval zeer amateuristisch over. In eerste instantie spreekt men van "tijdens een project" en daarna "dit verbod geldt voor 12 maanden na beëindiging etc..". Met andere woorden, als men na beëindiging na 12 maanden voor een klant van bedrijf X gaat werken, terwijl deze nog in project is met die klant, is dit geoorloofd. Het verbod geldt immers maar voor 12 maanden na beëindiging tussen de samenwerking en onderaannemer. Daarna zou het verbod vervallen. Maar dat is een beetje afgedwaald van de werkelijke vraag Uw situatie: Het beding spreekt over de zakelijke relaties van uw huidige opdrachtgever. Daarbij wordt geen nadere uitleg of verdere uitbreiding gegeven van wie dan onder zakelijke relaties vallen. Naar mijn mening vallen daar dan ook alleen de directe zakenrelaties onder. De opdrachtgever waar u voor wilt gaan werken valt, naar ik uit uw verhaal kan opmaken, niet onder de directe zakenpartners van uw huidige opdrachtgever. Dat uw toekomstige opdrachtgever zijn werkzaamheden verschaft krijgt via een partij die wel zaken doet met uw huidige opdrachtgever doet hier niets aan af. Het beding en de boeteclausule zijn (voor zover deze uberhaupt geldig is) naar mijn mening niet op u van toepassing.

Ten eerste zou ik het begrip concurrentie- en relatiebeding even willen verduidelijken. Het is namelijk maar de vraag of een relatiebeding geen verkapt concurrentiebeding is. Wanneer je ervan uitgaat dat in een relatiebeding het de werknemer verboden wordt om op zekere wijze werkzaamheden te verrichten na het einde van de arbeidsovereenkomst. Precies om die reden valt een relatiebeding ook gewoon onder de tekst van art. 7:653 BW (concurrentiebeding). Ook een relatiebeding moet dus voldoen aan de vereisten van een concurrentiebeding. Het verschil bij een relatiebeding is echter dat men wel toelaat om werkzaamheden van dezelfde aard te verrichten zij het niet voor relaties van de werkgever. Het relatiebeding is dus in principe een mildere vorm van het concurrentiebeding. Nu uw situatie: Ik moet zeggen dat het relatiebeding me eerlijk gezegd niet onredelijk voorkomt. Er staat in wat u niet mag en voor wie u niet mag werken, namelijk de relaties uit het CRM systeem. Een dergelijke lijst met relaties is in beginsel niet ongeoorloofd, zie de uitspraak van de kantonrechter Amsterdam, 6 april 2012, LJN BW3650. Er zal in uw geval dus aangetoond moeten worden dat de partij waarvoor u wilt werken niet tot deze lijst behoort. Daar zitten naar mijn mening ook meteen de mogelijkheden. Het beding reikt tot "uw bekend zijnde (potentiële) klanten, relaties" Nu uw oud-werkgever heeft aangegeven dat hij met betreffende partij geen zaken meer wil doen kan de vraag gesteld worden in hoeverre deze partij nog een potentiële klant of relatie is van uw oud-werkgever. ik ben van mening dat hier geen sprake meer van is. Immers zou dan iedere rechts- of natuurlijke persoon voor onbepaalde tijd tot deze kring kunnen behoren. Deze gedachte schiet het doel van een relatiebeding te buiten. De kick-back van 15% is een lachertje, dit is natuurlijk nergens op gebaseerd. Tenzij hier ook iets over in uw arbeidscontract stond maar daar ga ik niet vanuit. Verder speelt positie(verbetering) ondanks dat veel mensen dit denken geen doorslaggevende rol. Positie-verbetering speelt (kort gezegd) alleen een rol indien de mogelijkheden van een werknemer dermate beperkt wordt en het beding onredelijk zwaar is gaan drukken op de werknemer. Voorkomen is beter dan genezen en u kunt beter een rechtszaak zien te voorkomen ja. Daarom kunt u het beste nogmaals met uw oud-werkgever aan tafel gaan zitten om alles nog eens te bespreken, ervan uitgaande dat u nog steeds op goede voet staat met uw oud-werkgever. Maar mocht het tot een rechtszaak komen, dan staat u naar mijn mening redelijk sterk. U hebt alleen een klein bewijsprobleem met betrekking tot de mondelinge toezegging dat uw oud-werkgever geen zaken meer wenst te doen met betreffende partij. Maar dit moet naar mijn mening vast wel op andere wijze aan te tonen zijn. Succes, Maso

Waar u op doelt is een contractuele afspraak in de vorm van een intentieovereenkomst (let op! geen verklaring). In deze overeenkomst kunt u bijvoorbeeld vastleggen wat uw gezamenlijke potentie, doelen o.i.d. zijn en wat de status van onderlinge gesprekken of onderhandelingen tussen partijen is. Het voordeel van een dergelijke overeenkomst is dat u ook kunt afspreken dat u, onafhankelijk van de eventuele onderzoeksresultaten of doelen, afscheid kunt nemen van de andere BV's zonder aan elkaar schadeplichtig te worden. De volgende stap in de samenwerking met de andere BV's is dan de te bepalen samenwerkingsvorm. Dat zou dan inderdaad kunnen geschieden in de vorm van een fusie of overnemen van aandelen of iets dergelijks. Succes! Maso

Om enigzins duidelijkheid te verschaffen, althans te proberen, het volgende: Er wordt verschil gemaakt tussen bedongen en niet-bedongen buiten gerechtelijke kosten. Te beginnen met de bedongen buiten gerechtelijke kosten. Bedongen buitengerechtelijke kosten in dit geval zijn de buitengerechtelijke kosten bedongen in (meestal) de algemene voorwaarden. Omdat men in Nederland een grote mate van contractsvrijheid kent zal de rechter zich in beginsel aan deze bedongen afspraken dienen te houden. Deze buitengerechtelijke kosten zullen dus zelden door een rechter gematigd worden. Zeker in het geval tussen bedrijven onderling omdat zij normaliter op hetzelfde niveau functioneren. Niet-bedongen buitengerechtelijke kosten In dit geval is er sprake van een "dubbele redelijkheidstoets" Dat wil zeggen 1) dat ten eerste redelijk moet zijn geweest dat de benadeelde zich überhaupt voorzag van deskundige bijstand. 2) de gemaakte kosten dienen naar omvang redelijk te zijn. Nu 2) hier al veelvuldig aan de orde is geweest heeft het niet zoveel zin om hiervan een herhaling te geven. De buitengerechtelijke kosten worden gestaffeld aan de hand van Rapport Voor-Werk II en deze kosten worden door de rechtspraak als redelijk erkend. 1) is echter nog niet zo'n vast gegeven en voorziet in de redelijkheid van de buitengerechtelijke kosten (dus niet de hoogte). Er zijn diverse factoren van belang om de redelijkheid van de buitengerechtelijke kosten te bepalen. Ten eerste de complexiteit van de zaak. Dat wil zeggen de moeilijkheidsgraad in het naar aard en omvang vaststellen van de geleden schade ( nu is dat bij niet betaalde facturen niet zo denderend moeilijk). Evenwel kan bij incassokosten de moeilijkheidsgraad met betrekking tot feitelijke en juridische vragen van doorslaggevend belang zijn om te bepalen of de buitengerechtelijke kosten redelijk zijn. Ten tweede de houding van partijen. De benadeelde heeft een zorgplicht dat de kosten niet te hoog oplopen door bijvoorbeeld geen of een minder dure rechtshulpverlener in te schakelen of door deze hulp naar omvang binnen de perken te houden. Dat wil bijvoorbeeld zeggen dat indien de tegenpartij een vordering juist gemotiveerd niet wenst te betalen, de benadeelde niet onnodig moet gaan corresponderen met de tegenpartij. De weg naar de rechter zal in deze snel gevonden moet worden. zo kunnen de kosten worden verrekend langs de weg van proceskosten veroordeling. De conclusies die men hieruit kan trekken is dat bijvoorbeeld in geval van buitengerechtelijke ontbinding van een overeenkomst tussen provider, zoals ik enkele posts terug heb gelezen, het maken van buitengerechtelijke kosten onredelijk is. Ik veronderstel dat er duidelijk en rechtsgeldig aangegeven is waarom ontbonden wordt. Precies om die reden gaat het betreffende incassobureau niet over tot dagvaarding. De buitengerechtelijke kosten zullen hoogst waarschijnlijk dan worden afgewezen. Verder kan het bedrag van € 37,- buitengerechtelijke kosten over € 35 euro als zowel redelijk als onredelijk aangemerkt worden met inachtneming van de bovenstaande criteria. Voor het bepalen daarvan zou meer informatie nodig zijn. Het is overigens wel van belang dat de redelijkheid van de gemaakte buitengerechtelijke kosten bestreden/betwist wordt in een procedure. Dit is de hele situatie geschetst in een notendop. De hele leer van buitengerechtelijke kosten reikt overigens nog een heel stuk verder dan hierboven is beschreven. Maar zo lijkt me wel even voldoende. Wat betreft de keurmerken, hier ben ik het volledig mee eens. Deze zijn m.i. niet zoveel zeggend. Ik run zelf een klein incasso & juridisch adviesbureau en ben niet aangesloten bij enig keurmerk. Toch behandel ik zowel mijn cliënt als debiteur met respect en reken ik altijd conform de staffel van Rapport Voor-werk II, en niets meer dan dat. Bovendien geniet ik ervan als een cliënt bij mij komt die zegt dat hij/zij een probleem heeft met een ander incassobureau. Niet in eerste plaats dat omdat mijn cliënt een probleem heeft.. Maar dat ik dan een andere incassobureau kan aanschrijven op haar fouten en onrechtmatigheid.. mijn ervaring is dat ze het dan nogal eens snel voor gezien houden :D Succes, Maso