kuifje

Voor de volledigheid: Ik zit in Belgie, ik kan niet eens nieuwe schoenen kopen, dus zo slecht is het in NL nog niet. Ja natuurlijk heb je gelijk, die consumpties gedurende de lockdown worden nooit meer ingehaald. Maar het verschilt niet zoveel met de producteneconomie als je denkt. De meeste gemaakte producten worden in verre buitenlanden gemaakt, dus zelfs de producteneconomie in Europa levert voornamelijk diensten als toegevoegde waarde. En de vraag naar producten zal ook flink dalen, niet eens door een recessie, maar doordat mensen zich nu realiseren dat producten waar ze drie maanden geleden echt niet zonder konden, nu ineens toch niet zo nodig blijken. Ook de producteneconomie is grotendeels een diensteneconomie: het leveren van koop-entertainment.

Ja dat is wel waar voor de horeca, maar ik denk dat voor bijna alle sectoren wel geldt. Mensen gaan echt niet alle kleren en schoenen die ze drie maanden niet hebben mogen kopen, in een keer inhalen. En ook die nieuwe auto's niet. En die niet-kochte bosjes bloemen, en die dagtrip naar de Efteling, etc. En ook de tennisballen en voetbalschoenen hebben nu rust, dus hoeven ook niet vervangen te worden. Dat inhaaleffect zal er misschien bij enkele uitzonderingen zijn, maar bij de meesten niet Zelfs als de maatregelen voorbij zijn, wordt de hand nog duchtig op de knip gehouden, wat ik je brom.

Gefeliciteerd

Is dat zo? Zij zitten fundamenteel niet in een andere positie dan andere pandeigenaars of andere bedrijfsuitbaters: Ze lopen inkomsten mis. En of dat nu huurinkomsten zijn door een (dwarsliggende of failliete) huurder of inkomsten uit het runnen van een bedrijf maakt uiteindelijk linksom of rechtsom niets uit. Het is wel interessant dat je hier het pensioen noemt. Veel ondernemers hebben inderdaad een pensionpot(je) belegd, op de beurs of in vastgoed. Die zien nu al af, en ik voorspel dat het nog erger wordt. Zelfs al komt je bedrijf redelijk door de crisis... is er dan nog wel iets over om op hogere leeftijd van te leven? Naast de korte termijn ellende zie ik dat ook als lange termijn risico van deze corona.

Ja lekker, preken voor eigen parochie. Het is/wordt in zoveel andere sectoren een slagveld, waarom zou de horeca bijzonder zijn? Natuurlijk zegt Won Yip zoiets, maar die mening is niet waardevoller omdat die van hem komt.

Twee dingen hierover: Je mag ze verkopen als ze met toestemming van Coty in de Eu zijn verkocht, maar ik weet niet of de bewijslast bij jou of bij Coty ligt. Het zal ook aan de details liggen van jouw eigen aankoop via Ebay. Ik heb begrepen (maar ben absoluut geen expert) dat er in Duitsland een mini-industrie is van advocaten die pro-actief, op basis van vaststaande vergoedingen voor hun, zonder medeweten van de merkhouder optreden. Dat is een soort business model voor sommigen, blijkbaar, heb ik gehoord. Ik denk dat het best mogelijk is dat je, formeel gesproken, merkinbreuk hebt gepleegd, en dat ze dus wel een punt hebben, misschien. En ik denk ook dat je een Duitse advocaat nodig hebt om je optimaal te helpen, en dus kosten zult moeten maken, leuk of niet. Er zijn vast Duitse advocaten die zich specialiseren in het tegengaan van dit soort claims, dus .... aan het googlen.

Daar verschillen wij dan grondig van mening. Illegale bijeenkomsten, en zeker project-X achtige situaties, hebben geen aanleiding nodig. Die worden gehouden/gepromoot door mensen die weten dat ze niet welkom zijn, en die zullen alles als aanleiding aangrijpen, ook het mooie weer of een bepaalde maanstand Een afgelast event is geen aanleiding daarvoor, alleen een slap excuus om zich eruit te praten.

Alle respect voor jou juridisch inzicht, maar - zou ik ooit advocaat zijn - dan zou ik daar toch echt op antwoorden dat er een verschil is tussen evenementen die, tot spijt van iedereen, wegens uitzonderlijke omstandigheden, relatief ad-hoc verboden worden, en evenementen die keihard tegen de gevestigde rechtsorde ingaan en daarom door iedere machthebber met gezond verstand verboden worden (bijvoorbeeld een neo-nazi zang-en-drank feest). Het verschil mag klein lijken, maar het verschil in beoordeling van publiciteit ervoor is levensgroot. In het eerste geval is die publiciteit, helaas, verspilde moeite zonder maatschappelijke schade, want de activiteit gaat toch niet door, niemand will dat, ook niet stiekem. In het tweede geval is die publiciteit een, op zichzelf al maatschappelijk schadelijke, bijdrage aan een maatschappelijk onwenselijke activiteit, die, zelfs al glipt hij door de mazen en gaat hij door, ongetwijfeld ten gronde niet legaal is. De link tussen de maatschappelijke onwenselijkheid van een evenement en de maatschappelijke onwenselijkheid van het maken van publiciteit ervoor is er gewoon niet. Als een burgemeester een voetbalwedstrijd verbiedt wegens een hoog risico op ongeregeldheden, of een concert van een Turkmeens orkest niet kan doorgaan omdat werkvergunningen niet in orde zijn, is niet meteen automatisch de publiciteit voor die voetbalwedstrijd of dat concert maatschappelijk onwenselijk. Het simpele feit dat het verboden is, is lang niet voldoende om te stellen dat publiciteit ervoor onwenselijk is.

Dat is juist het probleem met de huidige situatie. Iedereen vindt (en dat is ook correct) dat hem niets te verwijten valt, en dat leveranciers/klanten dus toegeeflijk moeten zijn naar hen. Maar zo werkt het natuurlijk niet... het is een keten. Iedere leverancier is weer klant van iemand anders. De schade ( = dingen waar mensen geld voor willen geven, en die niet geleverd kunnen worden) is er gewoon, en iedereen is op zoek naar manieren om die schade niet bij hem terecht te laten komen. Iemand zal de schade moeten dragen. Je kunt van alles verzinnen, juridisch, en ook qua overheidsmaatregelen, om die schade 'eerlijk' te spreiden, maar linksom of rechtsom... de schade is er gewoon en komt ooit, vroeg of laat, op iemands bordje terecht.

Je eerste zin is feitelijk correct. Maar ik twijfel eraan of dit in hun hoofd inderdaad de mentaliteit is, een bewuste overweging is (en dat ze dus denken: ach, ik kan het risico wel lopen want de gevolgen zijn toch niet voor mij), of dat ze werkelijk geloven dat het echt niet mis zal gaan. Ik denk eerder het tweede. En ik twijfel er nog sterker aan dat de 'too big to fail' mentaliteit, als overweging om bepaalde dingen te doen of na te laten, voor de financiele crisis al bestond. In mijn beleving is het een overweging die pas bewust uitgesproken is tijdens de crisis, en die daarvoor gewoonweg niet bewust bestond. Maar goed, ik kan het mishebben, en het is ook niet belangrijk maar slechts een side-issue. aanpassing: Ik zie nu pas de links van Walter, die een en ander in historisch perspectief plaatsen

Ik herinner het me anders. Die banken namen inderdaad veel risico, te veel risico, maar ik heb in de jaren voor de crisis nooit de indruk gekregen dat ze dat deden omdat ze dachten dat ze 'too big to fail' waren. Volgens mij is die term pas ontstaan op het moment dat het al mis begon te gaan en er bedrijven gered moesten worden. In mijn optiek is het dus een term die aangeeft waarom ze gered moesten worden, niet een term die, achteraf, aangeeft waarom ze zoveel risico namen.

Wel, zoals al eerder gezegd is de keuze meer moralistisch en ideologisch dan zakelijk, maar toch waag ik het om een paar kanttekeningen bij je voorstel te plaatsen. Dit mag jij natuurlijk vinden, maar ik denk dat je hiermee twee dingen mengt, wat, volgens mij fundamenteel incorrect is. Om het kort te zeggen: je wilt milieuvervuiling verminderen (wat natuurlijk lovenswaardig is) maar je presenteert het als oplossing voor de corona-recessie. Dat is incorrect. Zo zijn er in deze draad ook anderen die de coronacrisis willen gebruiken om excessen in het financieel/zakelijke systeem aan te pakken. Allemaal mooi, natuurlijk, maar je moet wel intellectueel eerlijk blijven. Corona komt niet door milieuvervuiling, of door ultraliberalisme. By all means, pak die onwenselijke dingen aan , maar misbruik niet de Coronacrisis daarvoor. Heb je daar wel over nagedacht? Dan heeft een Duits bedrijf wel een dik voordeel boven een Luxemburgs bedrijf. Is dat eerlijk? Er is fundamenteel NIKS, maar dan ook helemaal NIKS, mis met 'internationaal'. Een grens is gewoon een historisch artefact, met een juridische en culturele overgang, meer niet. De wens om andere mensen te ontmoeten (zakelijk of prive) is universeel, en gezond voor ons (misschien nu eventjes iets minder gezond, maar gemiddeld genomen wel). Ik ben helemaal voor het milieuvriendelijker maken van het transport, ook over lange afstanden, maar niet door middel van een belasting op een basisbehoefte.

Ben het met je eens. Het is complex. Maar dat zou het niet mogen zijn. Het belangrijke is: Je doet niets verkeerd. Dat de ambtenaren de regels complex vinden, of vinden dat je wel iets dubieus doet, is hun probleem.

Nou dat is wel een heel boude uitspraak. De EU kent als algemeen principe 'Vrijheid van vestiging en vrij verrichten van diensten'. Iedere combinatie van regels die dat bemoeilijkt zou dus door de lidstaten opgeruimd moeten worden. 'Ongewenst' is een persoonlijke mening en 'meer of minder bewust' is niet relevant. Je mag ervan uitgaan dat de EU het burgers en ZZP-ers niet onnodig moeilijk maakt. Een situatie 'not-best-of-both-countries' zou dus niet mogen bestaan. De burger hoeft zich daar niet van bewust te zijn, en mobiliteit binnen de EU kan in principe nooit (wel, coronacrisis uitgesloten) ongewenst zijn. Een huis in het ene land en een onderneming in het andere land. Dat is toch niets bijzonders, we leven niet meer in 1950!

Eenzijdig en onwettig: misschien. Begrijpelijk gezien de crisis: zeker. Te verdedigen: Dat ligt eraan hoe zeer je hun gedrag de afgelopen jaren wil meenemen in de afweging, en daar verschillen we van mening.

In The Sun van een week geleden staat: 'To avoid job losses, it (Virgin) says it will have to "drastically reduce costs", which will see staff asked to take eight weeks unpaid leave over the next three months, with the cost spread over six months' salary.' En 'Voluntary redundancy is also on the table. The company employs around 10,000 people.'

Ik zie het fundamentele verschil niet tussen winst maken door schoenen te verkopen, of door liedjes te verkopen, of door slechtlopende bedrijven gezond te maken. Natuurlijk wel allemaal met de randvoorwaarde dat er netjes gespeeld wordt: gebruik maken van de wettelijke mogelijkheden, maar niet sjoemelen.

Ik weet inhoudelijk onvoldoende van die gevallen van om daar een oordeel over te vellen. Natuurlijk is fraude/oplichting/sjoemelem verderfelijk. Bij mij gaat het vooral over de ondernemers (hoe je ze dan ook noemt) die noodlijdende bedrijven weer proberen om te turnen in gezonde bedrijven (en daaraan verdienen). Natuurlijk moeten ze het daarbij netjes spelen.

Ik kan, zelfs na eventjes zoeken, zijn exacte uitspraken niet vinden, maar het lijkt er op neer te komen dat hij zegt: we moeten flink snijden om het hoofd boven water te houden, en daar horen ontslagen bij. Om dat te voorkomen verzoek ik mensen om tijdelijk onbetaald verlof te nemen. Ik vind dat nog niet zo gek. Natuurlijk, als je uitgaat van het slechte in de mens kun je dit op een bepaalde manier interpreteren. Als je uitgaat van het goede in de mens, kun je ook zeggen: hij geeft zijn personeel een heel redelijke keuze. Bij een andere baas waren ze al ontslagen geweest. Waar het om draait in dit geval, is dat men vindt dat hij die kosten uit zijn privevermogen moet dragen, want hij is immers toch zo rijk. Nee, vind ik, privevermogen is privevermogen, en aandelhouderschap is aandeelhouderschap. Vergeet niet dat zijn privevermogen al een heel stuk gedaald is doordat zijn aandelen in Virgin Atlantic niet veel meer waard zijn. Hij is al een keer slachtoffer. En vergeet ook niet dat een andere maatschappij, in grotere nood, Flybe, nu maar helemaal door de Britse overheid is overgenomen, verliezen en al.

Nou ik geloof er geen donder van dat Branson ineens een andere Branson is dan vijf jaar geleden. Hij heeft misschien een wat ongelukkige uitspraak gedaan, die uit de context is gerukt, maar denk je niet dat het mogelijk is dat de huidige kritiek is gewoon politiek gemotiveerd is, en eigenlijk gewoon jaloezie is?

Jawel, dat heeft het wel. Jij vind hedgefundmanagers profiteers, en ik vind bepaalde profvoetballers en DJs profiteers. Ik gebruik dat voorbeeld maar om aan te geven hoe relatief het allemaal wel niet is. De meesten daarvan zijn gewoon in dienst bij een hedgefund of een bank en verdienen daar (veel te ?) goed, er zijn er maar een paar die het voor eigen rekening doen. Die strijken die enorme winsten op namens hun geldschieters. En die winsten zijn niet zo enorm, ze hebben er ook veel missers of zo-zo bedrijven tussen. Die mensen zijn inderdaad misschien vooral gericht op winstmaximalisering. Maar dat soort mensen moeten er ook zijn. Als niemand meer winst in een bedrijf ziet, en zij wel, mogen ze dan aub hun kans wagen? Anders is die waarde, al is die dan klein, helemaal verdwenen. Jawel, het zijn ondernemers net zoals autoslopers en opkopers van inboedels ondernemers zijn. Waarde herkennen in wat een ander niet wil hebben. Natuurlijk moeten ze zich wel aan de wet houden en geen boekhoudkundige trucjes uithalen om de echte toestand van hun project te verdoezelen. Maar dat is een andere discussie. Een voetballer mag ook geen overtreding maken, maar toch komt hij er soms mee weg.

Je vergeet het tweede deel van mijn zin. Er is slechts een smalle grens tussen slim ondernemerschap en asociaal, maatschappelijk schadelijk, gedrag. Wat voor de een gewetenloos profiteren is, is voor de ander hard en risicovol werken voor misschien een megasucces, en misschien een faillisement. En waar die grens ligt is een morele keuze, die voor ieder van ons anders is. 'Profiteering' is een negatieve term, waar natuurlijk niemand voor kan zijn, maar wat is de grens tussen goed, zelfs zeer goed, ondernemen en profiteering? Ik vind bijvoorbeeld voetballende knulletjes of platendraaiertjes, van 18 of 19 of 20, die tientallen miljoenen per jaar binnenhalen 'profiteering'. Profiteren van domheid van het volk dat niet inde gaten heeft hoe ze gemanipuleerd worden. Maar jij vindt dat misschien een terechte erkenning voor een bijzonder talent waar veel mensen plezier aan hebben. Alles kun je van verschillende kanten bekijken. Iemand noemde bovenstaand Richard Branson, die ook al tientallen jaren lang een breed bewonderd succesvol ondernemer is (en volgens velen ook nog met een behoorlijk sociale inslag). En nu zou het ineens een klootzak van de bovenste plank zijn? Die hedgefundmanagers houden ook veel bedrijven overeind, gedurende een paar jaar, die dan toch nog ten onder gaan. Dat personeel heeft dan toch maar mooi weer een paar jaar werk gehad. Die hedgefundmanagers hebben ook veel bedrijven die het maar net redden in hun portefeuille, en die het zonder hun focus op kostenbesparing niet gered hadden. Die hedgefundmanagers beheren ook voor een deeltje jouw en mijn pensioenvermogen, of je het nu leuk vindt of niet, dus mogen ze er svp ook af een toe eens een klapper bij hebben zodat ze gemiddeld een rendement halen dat een eerlijke vergoeding is voor hun risico? Is dat nu juist niet de essentie van ondernemen: Waarde en mogelijkheden zien waar een ander ze niet ziet?

Ik weet niet genoeg van de situatie bij Action om daar zinvol op te antwoorden. Maar als zij in het verleden hoog aan de wind gevaren hebben (en misschien nog steeds), dan zal dat wel legaal zijn geweest, en misschien zelfs wel nodig om veel succes te hebben. Mijn probleem is dat in die kwalificatie 'hufter' een soort reflectie zit van wat je eigen waarden als ondernemer zijn, zonder dat die perse universeel of objectief zijn. Ik denk dat ik jouw waarden wel gedeeltelijk deel, maar ook Action mocht/mag van mij zijn ding doen, zonder dat ik daar een kwalificatie aan vasthang. Ja, maar zo komt de rekening van de crisis terecht bij zij die het kunnen dragen. Enerzijds terecht, de sterkste schouders moeten de zwaarste lasten dragen, maar aan de andere kant: de ondernemers/privepersonen die nu een buffer hebben zijn over het algemeen ook degenen die zich jarenlang conservatief en verantwoordelijk gedragen hebben, in plaats van de bloemetjes buiten te zetten zodra het maar eventjes kon. Is het eerlijk dat zij nu in hun buffers moeten interen, terwijl degenen die altijd in alles de grens hebben opgezocht, steun krijgen? Met andere woorden: verdienen die verstandigen het niet dat er in moeilijke tijden eens een concurrent omvalt, die in goede tijden goedkoper kon zijn omdat hij niet aan de lange termijn dacht? Moeten die verstandigen dan nu hun concurrent steunen, is dat eerlijk?

Mag ik een tegengeluid laten horen zonder meteen neergesabeld te worden? Action & Hunkemöller hebben nu waarschijnlijk ook veel minder klanten, en daardoor dus een cashflowprobleem dat ze willen of moeten oplossen. Natuurlijk geven ze dat door aan hun leveranciers. Dat is nu juist het probleem van deze crisis, het geeft een domino-effect dat iedereen raakt. En de kwalificatie 'hufter-'.... Tja, ze hebben in het verleden goed, zeer goed, gedraaid, zoals je alle ondernemers toewenst. Maar dat geld is verdeeld onder de aandeelhouders. De situatie waar ze nu in zitten is zoals hij is. Waarom is het 'hufter-' als ze in het verleden succesvol waren, en niet als ze in het verleden marginaal draaiden? Naar mij mening: 'Hufter of niet ?' moet je beoordelen op basis van de huidige situatie, niet op basis van wat ze in het verleden gedaan hebben (en zeker niet als dat verleden een voorbeeld van succesvol ondernemerschap was). Is een voormalige rijke die dat nu niet meer is, een grotere hufter dan zijn arme buurman die altijd arm is geweest, als ze een bedelaar geen euro geven?

Dat werkt natuurlijk twee kanten op. Als zij jou niet tegemoet komen, hebben zij na de crisis geen goede leverancier meer, zo kun je het ook zien.