dicko

De aangehaalde opmerking sloeg op de voorgaande post van TS: Volgens art 2 Handelsnaamwet (nog uit de tijd van 'Wij Wilhelmina'): (onderstreept door mij). Dat is nu net het probleem, omdat je een eenmanszaak niet goed kan overdragen zonder de eenman (tenminste, niet zolang slavernij niet is toegestaan ;) ). Dat is denk ik waar Ron in zijn eerste post al op doelde. Je zal dus iets moeten verzinnen om intern een harde knip te maken en extern continuïteit te communiceren (als dat laatste voor je klanten belangrijk is) en tegelijk toestemming vragen om contracten etc over te nemen. Maar dat hoeft allerminst via mijn suggestie natuurlijk.

Ik begrijp helemaal niets van al die consternatie. Er verandert niets aan de criteria voor zelfstandigheid, er verdwijnt alleen een verklaring waar je toch al weinig aan had. Wil je zekerheid vooraf over het oordeel van de belastingdienst dan biedt men als service de beoordeling van het contract aan. Niemand verplicht je er gebruik van te maken. Heb je geen behoefte hebt aan zekerheid vooraf (lees: als je op vergelijkbare voet wilt doorgaan zoals het was) dan blijf je doen wat je al deed. Er verandert helemaal niets, je krijgt er alleen een optie bij om in ruil voor inspanning en (wacht)tijd, meer zekerheid te krijgen dan dat je voorheen had. Maar waarom zou je die extra zekerheid willen als je het al 5 jaar zonder doet?

Even afgezien van mijn vermoeden dat de KvK moeite zal hebben om twee gelijke namen voor gelijke aktiviteiten in een gelijke geografische omgeving te registreren (wat ze overigens formeel wel moeten, maar wellicht toch niet willen doen): het lijkt mij een bron voor verwarring voor met name jullie klanten om twee IBAN / KvK nummers te communiceren voor dezelfde bedrijfsnaam en eigenlijk ook hetzelfde bedrijf (of iig dezelfde bedrijvigheid en aktiviteiten, gevoerd door ondernemers met dezelfde achternaam). Is het geen optie om open kaart te spelen met je klanten? Een mooie mailing met jullie beider foto's, waarbij broer A aangeeft dat hij het wat rustiger aan wil doen maar wel betrokken zal blijven bij zijn onderneming, en broer B die aangeeft dat hij na jarenlang te hebben meegewerkt de zaak over neemt. A gaat de creatieve kant doen en B de directie en is eindverantwoordelijke, oid. Ik verzin maar iets, als je een beetje creatief brainstormt kom je vast op een goed verhaal dat geen onwaarheden bevat. Daarna moet je het formeel nog wel regelen bij de KvK. Een week na de mailing bel je de klanten en vraag je of ze nog vragen hebben over de overdracht. Zo nee, dan geeft je aan dat je graag hun toestemming hebt om de contracten over te dragen, dat je ze aansluitend aan het gesprek zal mailen, vraag wie je daarvoor moet hebben (de tekenbevoegde), stuur een mail aan die tekenbevoegde met een cc aan je gesprekspartner en vraag of de tekenbevoegde een bevestiging wil terugmailen. Hoeven geen formulieren te zijn, gewoon een reply met 'dat is prima' is voldoende, wanneer de vraag éénduidig is. Dit is slechts een suggestie, maar volgens mij hoef je geen kunstgrepen te plegen als je doorgaans een goed contact hebt met je klanten. En als je doorgaans geen contact het zullen ze er ook niet echt moeilijk over doen lijkt me (ik zou iig niet kunnen bedenken waarom). Wat je wel moet doen is alles formeel regelen met de Belastingdienst etc. Een adviesgesprek bij de KvK en bij je/een boekhouder oid zou ik dan ook zeer aanraden. Als je broer zelf ook nog aktief wil/moet blijven als zelfstandige kan hij misschien een naam nemen die een afgeleide is van jullie 'hoofdnaam', bijvoorbeeld Webdraft Creative oid. Maar ik zou aansturen op zo min mogelijk verwarring...

Dank Branko voor de verwijzing! Vermoedelijk zal de opleiding me zeker regelmatig van de straat houden ;), waarschijnlijk niet een half jaar lang iedere dag maar wel twee jaar lang 8+ uur per week. Uit de samenvatting van de conclusie waarnaar je linkte (10 maart jl., erg bij de tijd!): A-G Niessen [...] wijst op consistente jurisprudentie waaruit volgt dat uitgaven voor een studie aangemerkt worden als bedrijfskosten indien zij zijn gedaan om bestaande en in de onderneming of werkzaamheid aangewende kennis te verdiepen of bij te houden, en niet indien deze zijn gedaan met het oog op uitbreiding van de persoonlijke bagage. [...] Uitgaven die zijn gedaan met het oog op de uitbreiding van de persoonlijke bagage leiden immers tot een verlegging van de grenzen van de onderneming, zodat deze noodzakelijkerwijze niet tot de kosten van de huidige onderneming kunnen worden gerekend. (dikgedrukt door mij) Daar zit 'm de kneep. De opleiding zal wel enigszins leiden tot verdieping van de kennis in mijn huidige onderneming, maar voornamelijk tot resultaat hebben dat ik de aktiviteiten kan uitbreiden tot een gebied waar ik dat nu (zonder opleiding) met mijn huidige onderneming niet mag. Hoewel ik van mening ben dat uitbreiding van kennis niet mijn persoonlijke bagage maar vooral mijn ondernemingsbagage ten goede komt (zonder onderneming zou ik die opleiding waarschijnlijk niet willen gaan doen), valt de uitbreiding van kennis niet binnen de 'footprint' van mijn huidige onderneming.

Niet meteen in de slachtoffermodus schieten, Marktplaats 'moet' richting jou helemaal niets. Wat jij deed is m.i. wel illegaal, alleen heeft een merkhouder geen stok om je te slaan (en terecht in dit geval, lijkt me). Maar afwezigheid van een mogelijkheid tot handhaving impliceert niet dat wat je doet, legaal is. Daarnaast interpreteer je de uitspraak m.i. niet goed (of je schrijft het niet goed op): mp is in beginsel NIET aansprakelijk, BEHALVE wanneer ze aktief participeren (zoals ongevraagd mailtjes rondsturen met de tekst "klik hier voor illegale producten van bedrijf XYZ") of NALATEN in aktie te komen wanneer ze zeker weten dat het om illegale handel gaat. Maar mp heeft zeker NIET de verplichting om kleuterjuf te spelen. Maar goed, wellicht gaat het helemaal niet over merkenrecht maar heb je drie portretten verkocht. Daarom de eerdere vraag welke basis in de blafbrief is genoemd.

Welke basis wordt in de blafbrief genoemd? Als het op basis van het merkenrecht is: bij mijn weten beschermt dat alleen tegen misbruik in het economisch verkeer. Particuliere verkoop (ook van namaak) kwalificeert doorgaans niet als economisch verkeer. Met drie stuks lijkt er me weinig aan de hand... (uitzonderingen daargelaten: 3 flesjes parfum uit een serie van 10 miljoen is anders dan drie Ferrari's uit een serie van 50; weinig particulieren verkopen 3 Ferrari's tegelijk.) Of jij persoonlijk wist of het illegaal was doet er inderdaad niet toe. Wat er wel toe doet is of het aantal beperkt is en jij niet beroepsmatig handelde. /edit: nogmaals benadrukt: of jij zelf vindt dat het particulier is, is nauwelijks relevant. Het gaat erom dat het voor iedere doorsnee buitenstaander helder is dat dit een particuliere transactie was. /edit 2: Voor juridisch geinteresseerden: geen aktie tegen particulieren is één van de beslissingen in l'Oreal/Ebay

Hoeveel is 'enkele'? Zijn dat er 5 of zijn dat er 50? Dit is relevant voor de vraag of je als particulier of als professional geacht wordt te hebben gehandeld. Om wat voor advertentie gaat het? Marktplaats (oid) of de Telegraaf (oid)? Heb je verkocht via een eigen website/webshop of via bijvoorbeeld marktplaats of ebay? /edit n.a.v. Peter: Voor de volledigheid: via Marktplaats is op zichzelf geen criterium, als particulier 50 Rolexen verpatsen via Marktplaats zal ook als professioneel gezien worden. 50 x 1 Rolex ook.

Mijn 'probleem' is voornamelijk mijn gebrek aan kennis op dit vlak ;) Met name over wat wel en niet kwalificeert als zakelijk vermogen; door dat gebrek aan (mijn) kennis lijken de diverse postings hierover voor mij tegenstrijdig en daar kan ik niet zo goed tegen... Ik heb er tot op heden geen gevoel bij wat voor een adviseur een redelijk 'toegestaan ondernemingsvermogen' zou zijn. Daarnaast speelt in mindere mate de neiging om niet onnodig teveel belasting te willen betalen. Dat gaat dan niet zozeer om de omvang van het bedrag maar om de gedachte. Nu belasting afdragen over een bedrag dat ik spaar om een opleiding te kunnen doen waar straks ook weer niet-terugvorderbare BTW over betaald moet worden, en over een bedrag dat ik een paar jaar achter de hand moet houden om er niks mee te doen, bevalt me niet zo. Maar als het niet anders is dan is het niet anders, 't is ook niet zo dat het m'n nachtrust beïnvloedt. Met het afbetalen van de hypotheek (en een krediet op de overwaarde) dacht ik een achterdeur gevonden te hebben, met als bonus dat als het hele opleidingsfeest niet door zou gaan, er iig straks een huis overblijft dat voor een groot gedeelte vrij is van hypotheek. En ja, wat die constructie zou kosten is waarschijnlijk meer dan dat ik aan belasting in box 3 zou betalen. 't Is de keuze tussen afdragen aan de 'roverheid' of afdragen aan de 'banksters' ;) Dank daarom voor de reacties, het helpt me om de perspectieven scherper te krijgen.

Dank beiden! Naar aanleiding van de reactie van prinsrachid: als de positieve ontwikkelingen zich voortzetten ga ik begin van de herfst op zoek naar een adviseur op dit gebied. Ik mis de kennis om de consequenties van de verschillende mogelijkheden te doorgronden. Dank voor de verwijzingen! (En je zit goed met het vermoeden in de eerste alinea. ;) ) m.b.t. de reactie van Norbert: da's klip en klaar twee keer het deksel op de neus :(. Goed om nu al te weten. Overigens is het onttrekken geen doel op zichzelf natuurlijk, als ik het overschot in de EMZ kan laten zitten doe ik dat liever. Maar uit andere topics op HL (met name rond de FOR) meende ik begrepen te hebben dat teveel geld in de onderneming als niet-zakelijk wordt gezien door de BD en 'ambtshalve' in box 3 zal worden geparkeerd. Ik heb behalve een banksaldo, een youngtimer van 2000 euro, een laptop en m'n brein niks in de zaak zitten. Maandelijkse kosten liggen onder de 500 euro. Klanten betalen tot op heden keurig binnen 30 dagen. Mijn pessimistische gevoel is dat 20k dan wel zo'n beetje het maximale is dat als zakelijk vermogen kan worden gezien, en dat is minder dan de helft van wat ik voorzie straks nodig te hebben (nog afgezien van de reserve die ik ook dan volgens goed koopmansgebruik achter de hand moet houden natuurlijk). Wanneer de 'opbouw' maximaal is, dus tegen de tijd dat ik aan de opleiding begin, zou ik minimaal 15k (opleiding) + 35k (onafhankelijkheidswaarborg, indien niet als krediet aanwezig) + 10k (werkkapitaal, huur, etc) = 60k aan slapend vermogen moeten hebben staan. Dat lijkt me wat onevenredig ten opzichte van een laptop en een ouwe auto. Zijn er (ervarings)richtlijnen met betrekking tot het oordeel van de BD hierover, of is het denkbaar dat men een dergelijk bedrag accepteert als het gepaard gaat met een uitleg van de bestemming ervan?

LS, Ik heb twee vragen over het reserveren / veiligstellen van gerealiseerde winst met het oog op toekomstige ontwikkelingen. De eerste is een fiscale vraag, de tweede een financieringsvraag. Om te voorkomen dat er twee topics aangemaakt worden met grotendeels dezelfde inleiding, heb ik beide vragen in het deel 'Fiscale zaken' gepost. Situatieschets: Dit jaar ben ik voor mezelf begonnen. De zaken lopen beter dan op voorhand gedacht en als deze trend zich voortzet heb ik aan het eind van het jaar een resultaat na onttrekking (voor 'brood en spelen') dat, ook na reservering voor de FOR, boven de vrijstellingsgrens van box 3 zit. Dit overigens mede omdat ik in januari een bronzen handdruk heb meegekregen waarover al 49% belasting is ingehouden, waardoor ik effectief pas na 35k winst begin met belasting betalen over de gerealiseerde winst. In de komende jaren zal dat anders zijn. Ik heb een koophuis (appartementsrecht) dat niet onder water staat (verkoopwaarde in huidige markt is 6k hoger dan de huidige hypotheekschuld) en dat voor de helft is gefinancierd met een aflossingsvrije hypotheek. Over twee jaar wil ik een opleiding doen die in het verlengde ligt van en deels een uitbreiding is op mijn huidige werkzaamheden. De kosten voor die opleiding bedragen zoals het er nu naar uitziet 10 à 15k excl. BTW. Daarnaast verlangt de beroepsorganisatie die de opleiding 'regisseert' van degenen die aan de opleiding deelnemen ter waarborging van hun onafhankelijkheid een 'passende kredietfaciliteit', die in mijn geval uitkomt rond de 35k. Naar ik begrijp is het de bedoeling dat deze kredietfaciliteit een doorlopend krediet is, niet een zak leengeld inééns (dus vooralsnog valt Qredits af, hoewel het gerucht gaat dat die vanaf 1 juni 2016 de mogelijkheid gaan bieden voor een doorlopend zakelijk krediet (werkkapitaal) tot 25k). Op mijn hypotheek kan ik rond de 30k per kalenderjaar boetevrij aflossen. Wanneer ik niet die opleiding zou gaan doen, zou ik een deel van wat ik aan het eind van het jaar over heb steken in de aflossing van het aflossingsvrije deel van de hypotheek, voornamelijk als oudedagsvoorziening en niet zozeer om maandlasten te drukken. Informatie van mijn hypotheekadviseur leert dat mijn hypotheekbank geen krediethypotheken verstrekt, maar doorgaans wel meewerkt aan het vestigen van een tweede hypotheek. Omdat mijn EMZ nog maar kort bestaat kom ik voorlopig (de eerste 3 jaar) niet in aanmerking voor een WOZ krediet oid. Daarom ben ik me nu aan het oriënteren op de mogelijkheden, om te voorkomen dat ik nu een bedrag onomkeerbaar vastzet (in aflossing) dat ik over 2 jaar waarschijnlijk weer nodig heb. Daarom twee vragen: 1) Is het mogelijk om (een deel van) de over 2 jaar uit te geven opleidingskosten als reservering op te nemen? Op de site van de Belastingdienst staat "De 3 belangrijkste fiscale reserves zijn [de herinvesterings-, egalisatie- en oudedagsreserve]", wat doet vermoeden dat er ook andere (minder belangrijke) fiscale reserves zijn; ik kan daarover echter niets vinden. Naar mijn idee vallen de voorziene opleidingskosten niet onder de egalisatiereserve omdat het geen periodieke kosten zijn. 2) Bestaan er kredietverleners die in ruil voor de zekerheid van een tweede hypotheek (ter hoogte van de overwaarde, of 10k lager) een doorlopend krediet willen verstrekken? In dat geval kan ik dit jaar en komend jaar datgene wat over is gebruiken om de hypotheek af te lossen en een deel van dit bedrag over twee jaar gebruiken als kredietruimte (met daar bovenop de kosten voor hypotheekakte en ter beschikking houden van het krediet). Mochten er geen mogelijkheden zijn dan hou ik overschot gewoon liquide; vanaf 2017 wordt het naar verluidt pas vanaf de 75k vervelend in box 3. Maar liever betaal ik er natuurlijk niet méér belasting over dan dat ik aan rente ontvang...

Als bescheiden aanvulling: Je hebt niemand anders nodig om een contract / afspraak met een ander te maken. Een contract is wat jullie zelf onderling afspreken, en is meestal vormvrij. Zelfs een mondelinge overeenkomst is rechtsgeldig (alleen: je hebt een probleem als je iets wilt bewijzen en de andere partij zegt dat het niet is zoals jij zegt). Er zijn wel een paar overeenkomsten waar wettelijk zwaardere eisen aan zijn maar die lijken me hier niet van toepassing (aankoop van een huis of een vliegtuig, verpanding, huwelijk, dat soort dingen). Voor de overeenkomst zelf (het papiertje) heb je niemand nodig. De vraag is echter of jullie zelf helemaal helder hebben wát je onderling wilt afspreken, en daarbij kan hulp van een jurist oid handig zijn. Voorafgaand aan het inschakelen van een jurist is het handig als jullie zelf bedenken wat je geregeld zou willen hebben als de samenwerking twee jaar verder is, of als het onverhoopt mis zou lopen. Wie mag verder met het idee, is er auteursrecht of merkenrecht in het spel, hoe wil je de samenwerking vormgeven (BV, VOF, 2 x EMZ etc), hoe wordt de verdeling van baten en lasten, wel/geen kantoor huren, wat als de een er mee wil stoppen, wil emigreren, drie kinderen moet verzorgen, de loterij wint, zijn huis uitgezet wordt, een nieuw idee krijgt, geen zin meer heeft, etc; moet er kapitaal aangetrokken worden (door wie, op wiens risico). Hou jezelf een goeie en een kwaaie droom voor, en bedenk wat je in beide gevallen geregeld zou willen hebben. Schrijf dat op (al dan niet puntsgewijs), dat is de basis voor je overeenkomst. Als je daarna externe hulp inschakelt (bijvoorbeeld een jurist) weet je ten eerste wat je eigen wensen zijn en ten tweede kost het minder dan wanneer je het hem/haar moet laten uitvragen. En als je inderdaad op specifieke punten komt (bijvoorbeeld auteursrecht, of de samenwerkingsvorm), effe googelen. Niet ieder jurist weet overal alles van, als je op hoofdlijnen weet waar je naar moet vragen help dat bij het selecteren van de juiste hulp.

mbt punt 3: als haast is geboden en de doorlooptijd van qredits is al teveel, dan zou ik het heil zeker niet van een overheidsregeling verwachten. Overigens kan ik de bedragen die je noemt niet herleiden tot elkaar. 10% van 5000 is 500, hoe kom je tot die 6000? Of is je bedoeling dat je voor een lening van 5000 euro 10% van het basisbedrag als vergoeding ('rente') per maand wilt betalen?

Ah, dan heb ik het idd niet begrepen ;-) Ik veronderstelde een bijtelling wegens privé gebruik van een zakelijke auto. Voor de BTW aftrek wegens zakelijk gebruik van een privé auto (bij eenmanszaak) meldt de handleiding bij mijn boekhoud sheet: 1525 BTW Inkoop Hoog aan 0515 Privé betaald Je boekt dan over van vreemd vermogen (belastingen) naar het eigen vermogen. Overigens gebruik ik "Boekhouden in Excel" en ben daar voor mijn administratietje van zo'n 3 uitgaande en 10 inkomende facturen per maand (en geen personeel) vrij tevreden mee. Het omvat tevens de mogelijkheid om uren te registreren en om facturen te maken op basis van de geregistreerde uren. Wellicht een suggestie voor de toekomst. Men heeft een gratis probeer-versie met een beperkt aantal regels. Daarnaast is er apart een omrekensheet verkrijgbaar (of als je een 'premium pakket' neemt is 'ie bijgesloten) om je administratie naar een jaarrekening en/of IB aangifte (W&V, activa, passiva) te converteren, je hoeft dan (als de administratie klopt) alleen maar die gegevens over te typen op de aangifte IB.

Mijn boekhoudkennis is onvoldoende om de essentie van je vraag te begrijpen, maar in mijn boekhoud-sheet boek ik 4680 BTW privegebruik auto aan 1540 BTW Prive gebruik Dan verschijnt de BTW correctie op de BTW aangifte-sheet en komen het bedrag van de BTW correctie ten laste van de autokosten.

Misschien een vrij domme vraag, maar de goedkeuring door de Belastingdienst betreft toch alleen de fiscaal relevante passages? De overige delen zeggen fiscaal niets en voor het overige vrij weinig, en zijn soms zelfs overbodig (bijvoorbeeld het opnemen van "De factuur zal voldoen aan de wettelijke vereisten." lijkt me een onzinbepaling omdat je contractueel sowieso niet van dit wettelijk dwingend voorschrift kan afwijken; je hoeft in je overeenkomst tenslotte ook niet op te nemen dat je de espressomachine van je opdrachtgever niet zal jatten). De fiscaal relevante passages zijn geel gemarkeerd in de voorbeeldovereenkomsten en zeer algemeen geformuleerd. Deze kan je m.i. makkelijk verwerken in je eigen overeenkomst of offerte (althans, ik zie daar geen bezwaar ontstaan). In mijn simplistische beeld vul je dus je eigen contract of offerte aan met die gele passages en je bent klaar. Of mis ik hier iets?

Hier een interessante casus die wellicht vergelijkbaar is: MSC Mediterranean Shipping Co SA v Cottonex Anstalt [2015] EWHC 283 (Comm) In deze vrij recente zaak werd geoordeeld dat wanneer het contract, onder omstandigheden vergelijkbaar als die van de TS, is repudiated (afgewezen, verworpen) de Carrier slechts in geval van 'good faith' de afwijzing mag negeren. Het eigen belang van de Carrier (om demurrage 'boetes' te innen) is daarbij in principe wel 'good faith', maar dit kan te ver gaan, bijvoorbeeld wanneer de te betalen demurrage de waarde van de container(s) te boven gaat. Wanneer afwijzing door de Carrier ertoe zou leiden dat de Shipper in principe 'voor eeuwig' demurrage zou moeten blijven betalen is dit niet meer als good faith op te vatten.

OK, dat maakt het al een stuk duidelijker. Het verhaal over abandonment klopt. Ik zou zeker proberen te achterhalen wat de clausules uit de charterparty zijn. Dat er CAD geleverd is zegt niet alles. Jullie als afzender hebben voor zover ik kan zien twee overeenkomsten: een koopovereenkomst met de klant en een transportovereenkomst met de vervoerder. Een B/L speelt een rol in beide overeenkomsten, maar charter voorwaarden (de voorwaarden waaronder jullie vervoerder een schip of laadruimte 'huurt') kunnen ook doorwerken in de vervoerovereenkomst (maar niet in de koopovereenkomst). Een reder kan in sommige gevallen bepalingen uit de charterparty 'tegen' de afzender gebruiken, ondanks dat die afzender geen partij is bij de charterparty. Dat de B/L al bij de bank lag zegt ook niet alles: belangrijker is het moment van betalen; vóór die tijd hield de bank alleen het papiertje voor jullie in bewaring maar was de eigendom nog niet overgegaan. Het is handig om vóór je naar een advocaat gaat een tijdlijn te maken (wat gebeurde er wanneer) met verwijzing naar de relevante bepalingen uit de documenten. Daarnaast ben ik zelf wel benieuwd op grond waarvan de reder meent jullie aansprakelijk te kunnen stellen; hij zal dat moeten motiveren onder verwijzing naar bepalingen uit de B/L en/of C/P (en/of HVR, maar dat lijkt me hier minder aan de orde), temeer daar uit het gedrag van de reder is af te leiden dat deze eerst de ontvanger aansprakelijk achtte. De emails / faxen met eerdere vragen van de reder zou ik ook zeker veilig stellen en meenemen naar de advocaat.

Naar mijn idee is een eenduidig antwoord niet mogelijk op basis van de gegeven informatie. Naar ik destilleer uit je verhaal hebben jullie als 'shipper' (afzender) een lading onder B/L meegegeven aan een rederij, die zelf op basis van een charterparty een schip of vrachtruimte heeft ingehuurd. Dat kan dan een time charter, een voyage charter of een slot charter zijn. Het antwoord op je vraag is (mede) afhankelijk van de clausules uit de charterparty, die veelal naar Engels maritiem recht beoordeeld zullen worden. Het meest zinnige advies dat ik je kan geven is om asap de betreffende clausules boven water te krijgen en een maritiem jurist in te schakelen. Ook gezien de 50k (and counting...) lijkt het me niet realistisch om je op de vrijwilligers hier te verlaten voor een doorwrocht advies (hou daarbij ook rekening met wat jullie eventuele verzekeraar kan vinden van de wijze waarop jullie dit probleem hebben aangepakt). Op basis van mijn onderbuik geef ik je niet veel kans om onder de betaling uit te komen. Wanneer jullie de B/L nog niet hadden overgedragen tijdens het lossen, zou het zomaar kunnen dat jullie formeel de 'oorzaak' zijn van de vertraging. Ook na betaling en overdracht van de documenten. Daarbij kan ook een rol spelen wanneer de demurrage is ingegaan (vóór of na overdracht van de B/L). De algemene regel is 'once on demurrage, always on demurrage' en er is wat voor te zeggen dat de geleden schade tot het eind van 'always' wordt verhaald op de partij die het 'once' heeft veroorzaakt. Zolang de B/L niet is overgedragen heeft de reder niets met de ontvanger van doen. Dat er 'herrie' is tussen afzender en ontvanger is niet zijn probleem, jullie zijn zijn (enige) wederpartij; ik vermoed dat hij dan ook jullie zal aanspreken, en dan moeten jullie het vervolgens zelf maar met de ontvanger oplossen. Wat mij overigens wel verbaast is dat inklaring gekoppeld is aan lossen. Ik zou verwachten dat er eerst gelost wordt en daarna (als de vracht inmiddels op de kade staat, of de container in stack) pas ingeklaard. Behalve in geval van heel vervelende lading (Probo Koala achtige situaties) lijkt mij dit geen gebruikelijke gang van zaken.

The survival of the fittest heeft geen betrekking op de fitste (de sterkste), maar op the best fit (de best aangepaste). Toen we nog rondliepen met een goedendag was dat inderdaad vaak de sterkste; in de huidige samenleving zijn de slimsten vaak een betere fit dan de sterksten. Een slimme kleine ondernemer gaat geen overeenkomst aan met een colporteur; een sterke kleine ondernemer slaat 'm in elkaar (effectief in de middeleeuwen, tegenwoordig minder geaccepteerd). En de kleine ondernemer die slim noch sterk is brandt z'n billen, met bijbehorende consequentie. Overigens is het niet mijn insteek om te betogen dat eigen verantwoordelijkheid van de koper een vrijbrief betekent voor de verkoper om de boel te belazeren. Jouw verantwoordelijkheid als inkoper voor je fictieve groentenzaak geeft mij niet het recht om je knollen te leveren als je citroenen hebt besteld. Dit alles leidt echter af van het (mogelijke) antwoord op de oorspronkelijke vraag waarom reflexwerking (if any) wel geldt voor de ene wettelijke bepaling en niet voor de andere...

Ik weet niet of dat niet kan; je geeft er geen linkjes bij en dan schijnt het niet te volgen te zijn ;) 'k Heb er echter wel overwegingen bij. Vooropgesteld en ter relativering van mijn inbreng: naar mijn mening zou überhaupt het hele geneuzel over consumentenbescherming er niet moeten zijn (en als consequentie daarvan ook geen reflexwerking). Als je een overeenkomst afsluit moet je je maar informeren over de aard en de inhoud van de overeenkomst. Mensen die zelf niet beseffen wat de nadelen zijn van bijvoorbeeld koop op afbetaling, of de nadelen van beleggen met geleend geld, moeten die transacties niet aangaan. Doen ze dat toch dan zijn ze niet aangepast voor de maatschappij van vandaag. Darwin had daar een heldere theorie over. Door allerhande beschermingsconstructies op te tuigen wordt slechts bevorderd dat onnadenkende of (met betrekking tot de transactie) onbekwame lieden kunnen voortgaan met hun 'onhandige' gedrag. Dat leidt tot minder filtering, meer domheid, grotere gemakzucht en minder verantwoordelijkheidsbesef. Met als gevolg dat de 'gemiddeld oplettende consument' een steeds lagere maatstaf wordt, waardoor uiteindelijk verantwoordelijkheid genivelleerd wordt en de kosten voor bescherming van onverantwoordelijken worden omgeslagen over de wél verantwoordelijken (met als vermoedelijk resultaat toenemende onverantwoordelijkheid). Dit gezegd hebbende zie ik wel enige logica om de reflexwerking van consumentenbescherming mbt bijvoorbeeld onredelijke bedingen in Algemene Voorwaarden wél van toepassing te laten zijn op kleine ondernemers, maar de reflexwerking mbt verkoop buiten verkoopruimte niet. Een kleine ondernemer verkeert mbt onredelijke bedingen in AV in een vergelijkbare positie als een consument. Een gemiddelde zzp'ende bouwvakker, websitebouwer of hondentrimsalonuitbater zal doorgaans evenveel kennis hebben van juridische valkuilen in AV als een gemiddelde consument. Voor dat type ondernemer voor wie de juristerij geen gesneden koek is, is het naar mijn mening logisch om ze een vergelijkbare positie toe te kennen als de gemiddelde consument voor wie de juristerij geen gesneden koek is. Evenzo is mijn mening dat een dergelijke bescherming in principe niet toe zou moeten komen aan consumenten die rechten hebben gestudeerd, of aan zzp'ende juridisch adviseurs. Maar om de regelgeving niet nog complexer te maken met lijsten van uitzonderingen (waarbij dan vervolgens de discussie zal gaan over wat er nou wel en niet onder de terminologie valt) is het verdedigbaar dat de geboden bescherming in principe los staat van het persoonlijk kennisniveau van de beschermde. Dat verbetert de rechtszekerheid, ook voor aanbieders (en daarmee de verzekerbaarheid) en drukt de kosten van de rechtsbescherming. Ten aanzien van verkooptechnieken ligt de situatie m.i. anders. Een kopende ondernemer zou zich er bewust van moeten zijn dat de verkopende ondernemer wellicht niet primair de belangen van de kopende ondernemer op het oog heeft, maar de eigen (verkopers)belangen. Tante Sjaan van 53 die 's avonds wordt 'overvallen' door iemand van een of andere boekenclub of energiemaatschappij heeft daarbij een andere positie dan een kleine ondernemer die wordt lastiggevallen door iemand van de MKBKliklijn. Die kleine ondernemer zou moeten weten dat de bezoekende verkoper hem/haar iets wil aansmeren en van een dergelijke bezochte ondernemer mag je verwachten dat deze zich realiseert dat de andere partij ook ondernemer is (of namens een onderneming optreedt). Tante Sjaan mag naïef genoeg zijn om van de colporteur oprechtheid te verwachten. Een kleine ondernemer mag dat niet, die moet zich realiseren dat het bezoek erop gericht is hem iets aan te smeren. De aard van het ondernemer zijn brengt m.i. met zich mee dat men hogere eisen stelt (en dus een lager beschermingsniveau toekent) aan ondernemers die zich niet realiseren dat andere partijen ook ondernemer zijn. Als vergelijking: van professionele weggebruikers (taxi-, bus-. en vrachtwagenchauffeurs en politiemensen) verwachten we ook dat ze adequater reageren op verkeersfouten van mede-weggebruikers dan van de fictieve tante Sjaan van 53.

Over je hemd wil ik het niet hebben ;) , maar de samenvatting lijkt me op het eerste gezicht incompleet. Wanneer de campinghouder een beroep doet op een consumentenbeschermingsbepaling anders dan ontsproten uit de regelgeving rond colportage kan er (afhankelijk van de feiten en de ingeroepen rechtsgevolgen) best reflexwerking van toepassing zijn. Zie bijvoorbeeld ook de post van RT van 16:01:30. In het ideale geval is de toepassing van de regels consequent dezelfde (en zo niet, dan zijn er Hof en HR om te corrigeren), alleen verschillen de regels van geval tot geval. En ja, dan kan het gebeuren dat een beroep op bescherming op grond van colportage anders uitvalt dan een beroep op bescherming op grond van het 'algemene' consumentenrecht. Ik begrijp best dat dat strijdig kan zijn met het rechtvaardigheidsgevoel, maar het is m.i. niet strijdig met het (namens het volk) vastgestelde recht. En wat is het alternatief? Dat een rechter zelf op grond van zijn eigen wereldbeeld, empathie en politieke perspectief oordelen velt? Dat lijkt me tot meer willekeur en grotere onzekerheid te leiden, ook voor kleine ondernemers.

Vandaar mijn poging om argumentatie boven water te krijgen in plaats van meningen die gebaseerd leken te zijn op niet goed herleidbare conclusies. ;) Er zijn overigens best valide redenen te bedenken waarom wetsgeschiedenis een rol speelt bij de uitleg van wetsbepalingen. Iets met democratische totstandkoming etc. Daar kan je het mee oneens zijn, en dat is prima. Daar kan je de uitvoerders van de wet op afrekenen, maar wellicht is het efficiënter om er de makers van de wet op af te rekenen. Wetten en beleid worden gemaakt op basis van politieke meerderheden; de uitvoerders hanteren slechts de door die meerderheid vastgestelde kaders om tot ordening te komen. Recht of krom kan daarbij geen afweging meer zijn want het volk (via parlement) heeft de kaders vastgesteld, en daar moeten we het maar mee doen. Ook als de kaders naar onze privé mening krom zijn. Totdat (de vertegenwoordiging van) het volk anders beslist...

Jij zet een zaak voor het kantonrecht uit 2012 tegenover een hoger beroepszaak voor het Hof uit 2015 (zie Proximedia-topic). Het beroep was gericht tegen de toepassing van de reflexwerking. Vertel mij maar welke uitspraak meer gewicht in de schaal legt. Her sluit aan bij het openingsbericht in dit topic, namelijk dat het domein waar de reflexwerking wordt toegepast steeds kleiner wordt. Uit 's hofs arrest begrijp ik dat de reflexwerking niet is uitgebreid tot gevallen van colportage (waar deze voorheen ook al niet aanvaard was op grond van de wetsgeschiedenis); dat lijkt me dan vooral een geval van 'geen uitbreiding', niet van 'beperking'. Daarnaast zegt het voor zover ik kan overzien (obv diagonaal doorlezen) niets over websites voor (bijvoorbeeld) campinghouders of banketbakkers die niet via colportage zijn aangesmeerd.

Heel in het kort: Alles wat de 'kernprestaties' betreft (samengevat: wat krijgt de klant en wat betaalt hij ervoor) kan je niet in algemene voorwaarden regelen. Maar ik neem ook aan dat dat niet je bedoeling is om via de AV de klant een onderhoudscontract aan te smeren waar hij zich niet van bewust is. In je offerte moet dus iets staan als - bouw website conform ontwerp van 20 maart 2016: X euro - hosting website incl domeinnaam, max dataverkeer Q GByte/maand: Y euro - onderhoud website, servicepakket A (4 x per jaar): Z euro Overige dingen (zoals betalingstermijn, hoeveel uur per jaar mag de site maximaal in storing staan, na hoeveel uur reageer jij op een storingsmelding, beperking van aansprakelijkheid, etc) kunnen in AV. Een klant hoeft niet apart akkoord te gaan met de AV, als jij zegt dat ze van toepassing zijn dan zijn ze van toepassing, tenzij de klant ze expliciet afwijst. MAAR.... dan moet de klant wel voordat hij het contract aangaat kennis genomen kunnen hebben van de AV, zónder dat de klant daar zelf moeite voor hoeft te doen. Wettelijk heet dat dat je ze 'ter hand moet stellen'. Dat kan je eenvoudig doen door bij je offerte de AV in pdf mee te sturen (aannemende dat je de offerte per email uitbrengt) en in die offerte te zeggen dat jouw AV van toepassing zijn. Kan met een simpel zinnetje als "Op alle offertes en overeenkomsten van zijn onze Algemene Voorwaarden van toepassing; deze Algemene Voorwaarden zijn als bijlage bijgesloten." (of zoiets) Ten onrechte denken veel (ook grote) partijen dat een verwijzing naar de AV die ergens op een website te vinden zijn, of bij de KvK gedeponeerd zijn, voldoende is. Dat is slechts in uitzonderingsgevallen het geval, en een dergelijke uitzondering lijkt zich in jouw geval niet voor te doen. Kort door de bocht gezegd is de gedachte erachter: jij wilt de voorwaarden van toepassing verklaren, dus jij moet maar zorgen dat de klant ze bijtijds (vóórdat hij 'ja' zegt) kan doornemen. Óf hij ze ook daadwerkelijk doorneemt is dan niet relevant, hij moet zonder moeite te hoeven doen de gelegenheid hebben om ze door te nemen. Als de overeenkomst eenmaal is gesloten (klant heeft aangegeven dat hij akkoord is, per brief, email, whatsapp of vrijdagavond in het café, maakt niet uit) kan je niet meer alsnog met succes de AV van toepassing verklaren. De klant moet bijtijds kunnen weten waaraan hij begint. Als je al Algemene Voorwaarden hebt kan je die voor de servicepakketten gewoon toevoegen, zolang maar duidelijk is welke bepalingen waar bij horen. Als je bijvoorbeeld 2 servicepakketten hebt (A en B) kan je eerst je 'gewone' AV bepalingen opnemen, en de bepalingen van de servicepakketen onder eigen kopjes en wellicht een alternatieve nummering van de bepalingen Voorwaarden bouw en hosting website 1. bepaling 1 2. bepaling 2 ... Servicepakket A A1. bepaling 1 A2. bepaling 2 ... Servicepakket B B1. bepaling 1 B2. bepaling 2 ...

Dat is dus een onjuiste interpretatie. [...] Kan je misschien aangeven via welke redenering je tot deze conclusie ('dus') bent gekomen? Ik kan dat uit de eerdere posts of daarin vermeldde links niet opmaken... (of wellicht begrijp ik je verkeerd, dat kan natuurlijk ook)