Hoe mijn dochter leerde lopen

[Frans Sijtsma]

Mijn dochter had er alle aanleg al voor. Ze had goed functionerende benen, ze kroop overal rond, ze was fysiek redelijk sterk en erg nieuwsgierig. Dom was ze volgens mij ook niet en staan kon ze ook al.

 

Toch liep ze nog niet, waar ik dat eigenlijk al wel verwacht had (ambitieuze vader). Tot, op een mooie lentedag, we allemaal in de tuin zaten. Je kent het wel, zonnetje, drinken op tafel, barbecue aan en allemaal erg gezellig.

 

Zonder dat we het in de gaten hadden had ze zich omhooggehesen aan de tafel en probeerde ze haar eerste wankele stapjes te zetten. Één stapje, twee stapjes en met een smak viel ze voorover. Huilen natuurlijk en meteen bij mamma op schoot.

 

Dat heb ik haar snel even afgeleerd. Ik was het zo ontzettend zat, ik was zo kwaad dat ze bij de eerste poging niet meteen kon lopen, dat ik haar heb opgetild, heel erg boos geworden ben en haar direct maar boven in bed heb gelegd. Ik wist namelijk dat ze het kon, maar ze deed het gewoon niet.

 

Licht uit, gordijnen dicht. Klaar

 

Dat ze bleef huilen interesseerde me niet meer. Had ze het maar goed moeten doen, toch?

 

Ging het echt zo?

 

Nee, natuurlijk niet. Als je kind wil leren lopen en ze valt dan ben je positief. Je helpt haar overeind, troost haar en stimuleert haar om het nog eens te proberen.

Ook al heeft ze de aanleg, een vaardigheid aanleren gaat niet vanzelf.

Dat is in dit geval letterlijk vallen en opstaan.

 

Het aardige is dat je die positieve ondersteuning ziet in het hele proces van opgroeien. Vallen en opstaan aan de hand van de ouders, docenten of sportcoaches.

 

Alles gericht op het vergroten van het zelfvertrouwen en plezier van een kind in school of sport. Want alles staat of valt met zelfvertrouwen en plezier. In combinatie met capaciteiten komen de prestaties vanzelf.

 

negatief coachen

En daar komt dat rare woord om de hoek zetten: prestaties.

 

Op het moment dat er gepresteerd moet worden, veranderen we. Ook in het bedrijfsleven.

 

Alles draait om de prestatie. Lukt het dan is het geweldig, lukt het niet dan vervallen we vaak in negatief coachen van onze collega’s en werknemers.

 

“Klootzak, dat lijkt nergens op.”

“Eikel, dit is al de derde keer dat je het fout doet, wat mankeert je?”

“Je weet toch hoe Excel werkt? Waarom zit er dan toch die rekenfout in de spreadsheet? Mis je de capaciteiten voor deze functie”

“Als je dit (weer) verkloot dan….” Etc.

 

We dreigen, schelden en vloeken en vergeten dat we van de basis voor prestaties: Capaciteiten, Zelfvertrouwen en Plezier de laatste twee tot een nulpunt reduceren. Vraag je eens af of dat op korte en langere termijn effectief is.

 

positief coachen

Hiermee zeg ik niet dat fouten er niet toe doen en met de mantel der liefde moeten worden bedekt. Natuurlijk worden prestaties gevraagd.

 

Natuurlijk is het van belang dat er kwaliteit geleverd wordt.

 

De medewerker weet het alleen zelf goed genoeg als iets fout gaat. Als hij of zij ergens schuldig aan is.

 

Het heeft geen zin dit er nogmaals uitgebreid in te stampen zonder oplossingen te bieden, want zijn zelfvertrouwen is toch al lager. Vraag je af wat een donderpreek oplost. Wil je een sfeer waarin men bang is om iets fout te doen en zo ieder eigen initiatief onderdrukken? Nee toch?

 

Beter is het wel te benoemen, maar het gesprek dat je met die medewerker hebt altijd positief af te sluiten. Benadruk de dingen waar hij of zij goed in is. Laat zijn volgende klus er één zijn waar zijn of haar kwaliteiten liggen en je zeker weet dat er plezier uit gehaald wordt. Zorg ervoor dat zelfvertrouwen en plezier weer terugkomen.

 

En vooral: biedt oplossingen.

 

“Als je het de volgende keer zo en zo doet, dan zal het dat als resultaat hebben”

 

Kost dat moeite omdat je eigen emoties in de weg zitten? Ja , natuurlijk, je hebt zelf ook je frustraties als je een order verliest door een fout van een ander.

Maar voordat ik zo’n gesprek inga denk ik altijd even aan hoe mijn dochter leerde lopen.

 

 

[Patrick Gerrits]

Eens. Fouten mag je erkennen. Maar je moet ook zeker de goede dingen belonen. Het is zoveel leuker om een complimentje te geven afentoe.

 

Leuk stukje.

[P.J.]

Leuke column Frans. Eens iets uit de praktijk i.p.v. een overgenomen stuk uit een schoolboekje.

Er zit ook een link naar zelfreflectie in. Voor eenpitters die al heel lang alleen werken, zitten vaak vastgeroest in een patroon. En als ze geen reflectie van "thuis" krijgen, dan roesten ze vaster en vaster in zichzelf. Ik ben blij dat ik positieve en corrigerende reflectie krijg. Ik wil wel onder de mensen blijven horen.

[Hans van den Bergh]

Leuke column, leest lekker weg en een waarheid als een koe.

 

Succès en groet,

 

Hans

[Pieter Reitsma]

Leuk stukkie. Inderdaad, herkenbaar dat "Plezier" dan reduceert naar het nulpunt.

 

Reus!

 

Groet, Pieter.

[Frans Sijtsma]

Dank :)

 

Weet je wat nou zo leuk is?

Als je er op let herken je situaties om je heen.

 

Als je dit in je achterhoofd hebt, namelijk dat je initiatief moet stimuleren en niet de mislukte poging moet afbranden, kijk dan bijvoorbeeld nog eens een wedstrijd naar Marko Pantelic van Ajax.

 

Alom afgebrand en belachelijk gemaakt omdat hij altijd klapt voor een poging hem te bereiken ook al gaat de bal 100 meter de andere kant op. Het lijkt of hij in het veld meer staat te klappen dan dat hij voetbalt.

 

Terecht dat daar meesmuilend op gereageerd wordt?

 

Frans

[P.J.]

Ahum Frans..... Plat volk of ontwikkeld volk? )Of roep ik nu een nieuwe discussie op???)

[Frans Sijtsma]

Ahum Frans..... Plat volk of ontwikkeld volk? )Of roep ik nu een nieuwe discussie op???)

 

Heeft er niets mee te maken. Het stimuleren van initiatief komt overal terug. Vaak zijn ze er in de (top)sport alleen wat verder mee omdat het besef dat er een teamprestatie geleverd moet worden duidelijker aanwezig is.

 

Frans

 

[P.J.]

Dat klopt wel, maar ik ben als individu niet mee te krijgen in de massa-beweging. En zeker niet als het mensen betreft. Ik vorm graag zelf een beeld en dan nog mag ik mezelf regelmatig op de vingers tikken dat ik het niet helemaal juist had. Onbegrepen mensen, hebben meestal karaktertrekken die veel andere mensen niet zien en dus niet begrijpen. Een heel gevoelig gebied.....

[P.J.]

Ik vind het heel toepasselijk om te laten zien waar die eerste stapjes van je dochter naar kunnen leiden.....

 

Je snapt wel dat ik beretrots ben op haar!

[Muscat Meijer 1]

Leuk stukje, Frans, ik heb dat in mijn onderwijs tijd, vroeger, toegepast.....Bij het corrigeren van een repetitie.... punten geven voor de goede antwoorden i.p.v. punten aftrekken voor de foute antwoorden.....je hebt geen idee wat dat voor verschil maakt voor die kids en hoe anders ze naar de lesstof gaan kijken....

En voor Odems.....terecht om trots te zijn op je dochter.....geniet ervan als je naar de voorstelling gaat kijken...

[lemans3]

Zeker lering uit te trekken Frans,

 

Wat ik opmerk is dat de hele westerse maatschappij is op gefundeerd. Neem maar de huidige crisis, waar gaat het over de 20-30% equity lost, de 25% werkloosheid, een overheidstekort van pakweg 20%. De nadruk wordt altijd gelegd op de verliezen=negatieve resultaten=prestaties. Niemand praat over wat er wel goed gaat n.l. boven de 70-80%.

 

Dit speelt natuurlijk op individueel niveau. Verticaal denkende managers. Kortzichtigheid bij het doorsnee volk.

 

Hoe "manage" je je dochter haar opstaan en loop manoeuvre verder haar leven met de zelfde motivatie - vooruitkomen- door te zetten. Zij mag na drie jaren op de Koninklijk Conservatorium haar dromen zien aan diggelen gaan. Als vader wordt je natuurlijk emotioneel misschien beetjes wanhopig, zoals de ondernemer die door ander toedoen zijn ene opdracht naar kan fluiten. Het is liefde, of het je eigen onderneming is of je eigen kind.

[herman van der helm]

helemaal eens met de columnschrijver. Een ding: Als er iets diverse malen misgaat en je alles met de mantel der liefde bedekt loopt het soms gierend uit de hand. Een fikse duidelijke: "ho tot hier en niet verder" helpt de onderneming en jezelf ook.

Het komt niet vaak voor, maar die paar keer dat het nodig was hielp het wel.

[Frans Sijtsma]

helemaal eens met de columnschrijver. Een ding: Als er iets diverse malen misgaat en je alles met de mantel der liefde bedekt loopt het soms gierend uit de hand. Een fikse duidelijke: "ho tot hier en niet verder" helpt de onderneming en jezelf ook.

Het komt niet vaak voor, maar die paar keer dat het nodig was hielp het wel.

 

Ben ik ook met je eens. Natuurlijk zijn er grenzen.

 

Er is echter een verschil tussen een reactie die voor de korte termijn cq. op dat moment een bepaald effect beoogd en je lange termijn grondhouding zogezegd.

 

Juist omdat een 'tot hier en niet verder' reactie bij uitzondering voorkomt zal het effect sterker zijn.

 

Frans

[ironny]

Mooi stuk Frans.

Ook erg herkenbaar op situaties uit het verleden.

Zo is ook een mooi voorbeeld om personeel / medewerkers die echt een verschrikkelijke pain in the ass zijn, meer verantwoordelijkheden te geven.

Een hele moeilijke stap was was dat om iemand na vele positieve gesprekken, en "dit mag je nooit meer doen" gesprekken, meer verantwoordelijkheden te geven.

Dat had die persoon immers niet verdiend... Echter later dat beste oplossing te zijn. Peroon in kwestie bloeide enorm op en ontwikkelde zich tot een van de grootste steunpilaren van het bedrijf.

Managen is ook een vak, zo blijkt telkens weer. ( en opvoeden ook ...:) )

[Frans Sijtsma]

Mooi voorbeeld.

 

Het is alleen, is mijn ervaring, lastig om een dergelijke stap te zetten die tegen je gevoel ingaat.

Daarbij speelt tevens mee dat voor de anderen het beeld ontstaat dat iemand beloond wordt voor verkeerd gedrag.

 

Hoe ben je daarmee omgegaan?

 

Frans

[ironny]

De verantwoordelijkheden die hij destijds kreeg, daarvan was al wel bekend dat hij hierin goed was.

Ik kan me nog wel wat gemor herinneren, maar aangezien hij het eigenlijk direct al oppakte is dit allemaal geaccepteerd.

Achteraf denk dat we als management, dit eerder hadden moeten zien doen en zo een aantal vervelende situaties hadden kunnen voorkomen.

Maar zoals je zegt is gaat dit tegen je gevoel in en dan doe je dat niet. Tijdens een workshop (waarvan ik de naam niet meer weet) werden we eigenlijk pas op deze manier van benaderen gewezen.