Hi Ilja, misschien niet helemaal dezelfde situatie:
Vorige week had ik een eerste bespreking voor mijn afstuderen met mijn professor en begeleiders. Ik had hard gewerkt om het voor te bereiden en was redelijk gerust dat het wel goed zou komen.
De meeting zelf viel zwaar tegen: de professor nam het direct over en was vervolgens een half uur fanatiek aan woord. Ik heb niet mijn verhaal kunnen vertellen en uiteindelijk, na de bespreking, bleef ik nogal confused achter. Had ik nou zulke dikke bagger verkocht?
Omdat ik werkelijk geen idee had wat ik moest gaan doen (handig, zo'n bespreking met mensen die je helpen) heb ik m'n dummy gepakt en ben ik Rotterdam in gelopen. Uiteindelijk ben ik in hotel NY geland en heb daar van 11.00 tot 15.00 gezeten. Lekkere cappucino met een appeltaartje, lekkere lunch met een vers justje en een kop thee toe. Kansloos duur, maar dat mocht van mezelf.
Maar toen ik daar 5 minuten zat kon ik al lachen om de mensen om me heen en de dingen die op het water gebeurde. Ik begon constructief te malen en dingen op te schrijven die sense maakte (tenminste, dat hoop ik :) ). Er rolde een strak en helder battleplan uit en uiteindelijk kon ik het hele verhaal van die prof. een plaats geven.
Hmz.. wat heeft dit nu met je vraag te maken? Af en toe geen f*ck doen helpt bij mij. Langs de Maas zitten en uitkijken over het water wekt een soort chemisch proces op waar ik (geestelijk) productief van wordt. Het strand is ook zo'n plek. Geef mij water een veel ruimte en ik ga los ;)