Erik-

Ik zou er niet helemaal zo licht over denken, als het echt tot een zaak komt. Ik heb hier wel eens uitleg over gehad van een patentrechtadvocaat, over een vergelijkbaar probleem: wat als iemand mij in de VS aanklaagt voor patentrechtschending in mijn app? Ik verwacht dat deze situatie vergelijkbaar werkt, het gaat immers om civiel recht. In principe kan iemand in de VS mij daar aanklagen. Dan moet er wel hier bij mij een dagvaarding betekend worden, wat uiteraard geen gratis procedure is. Daarnaast zal de rechter beoordelen of dit binnen zijn jurisdictie valt. In deze context ging dat hoofdzakelijk om de vraag "wordt de app in de VS verkocht?". Vervolgens gaat dit in principe als een normale rechtszaak daar. Als je op dat moment geen verdediging voert, wordt je, net als in Nederland, bij versterk veroordeeld - dus alle eisen van de tegenpartij worden toegewezen. Zelfs als je alsnog veroordeeld wordt is verdedigen belangrijk, omdat je daarmee de schadevergoedingen kan matigen. Als er eenmaal een veroordeling tegen je ligt, kan je uiteraard zeggen "ik betaal niet, zoek het maar uit". In dat geval zal de tegenpartij ook in Nederland juridische procedures moeten volgen, om uiteindelijk in Nederland af te kunnen dwingen dat je aan het Amerikaanse vonnis voldoet. Dat is niet eenvoudig, maar wel mogelijk. Er zit mogelijk nog wel enige toetsing bij, maar daar zijn we niet heel diep op in gegaan. Bij patentrecht kan dat moeilijk liggen als bijvoorbeeld een patent naar Europese eisen nooit toegewezen zou zijn. In dit geval is het waarschijnlijk wel iets eenvoudiger. De situatie kan anders liggen op het moment dat jij vrijwillig naar de VS komt, bijvoorbeeld voor vakantie. Maar daar zijn we niet in detail op in gegaan. Dergelijke procedures zijn complex, erg duur, en lang niet altijd zeker. Dus in de praktijk doe je dit niet als het om kleine bedragen gaat of bij onduidelijke zaken. Maar, de kern van het verhaal is: als je eenmaal een dagvaarding hebt van een buitenlandse rechter, is negeren waarschijnlijk onverstandig. Uiteraard is dit slechts een enorm vereenvoudigde weergave, en ik ben zelf geen jurist. Er zijn misschien video's van deze sessie, dus die kan ik opzoeken als iemand interesse heeft.

Als er één vaste officiële bitcoin<>euro-koers is, lijkt mij dat dit niet anders werkt dan een andere vreemde valuta. Maar ik dacht dat bitcoin naar andere valuta juist "wat de gek ervoor geeft" is, en je bij verschillende wisselkantoren heel verschillende prijzen hebt. Dat maakt de vertaling veel moeilijker. Je zal uiteraard de gehanteerde wisselkoers goed moeten onderbouwen in de administratie. Verder krijg je natuurlijk alle gewone complexiteit van de situatie dat jouw onderneming met meerdere valuta tegelijk werkt. Ik heb daar zelf geen ervaring mee, maar het lijkt mij een extra administratieve last. Daarnaast lijkt mij ook belangrijk dat er iets van een rekeningafschrift bestaat, waarmee je alle bitcoin-transacties en saldi aan kan tonen. Gewone bankafschriften namelijk ook een verplichte onderbouwing in de administratie, voor zover ik weet.

Even een paar moeilijkheden die ik gelijk zie: [*]je moet heel goed opletten voor een vals alarm, anders gaan reddingsdiensten deze app negeren [*]nauwkeurig GPS-locatie bijhouden zorgt ervoor dat de accu snel leegloopt [*]in de situaties die jij omschrijft zal je vaak slecht/geen bereik hebben, en in het buitenland staat data-roaming vaak uit [*]in sommige noodsituaties (denk bijvoorbeeld aan een boottrip) zal de smartphone stuk gaan bij een incident, waardoor er geen signaal meer verstuurd kan worden [*]wat is het business model? ga je de app verkopen? willen mensen hier echt voor betalen? hoeveel willen ze betalen? hoeveel mensen willen dit kopen?

Ik denk dat het in een NDA-discussie belangrijk is om het soort idee te onderscheiden. Bij dit voorbeeld, of bijvoorbeeld een alternatieve productiemethode om LED-lampen voor 50% van de prijs te fabriceren, is het idee zelf al heel erg waardevol. In dat geval lijkt een NDA mij heel nuttig. Dat is de wetgever met ons eens, want dit soort vindingen zijn dan ook te beschermen via octrooien. Maar het soort ideeën waar mensen bij mij mee komen is van een heel ander kaliber, want daar heeft het idee op zichzelf vrijwel geen waarde - het gaat om de uitvoering. Klassiekers zijn dingen als "het is net als facebook/groupon/linkedin maar dan voor vrouwen/huisdieren/feestjes/vakanties" of "laten we een website maken waar mensen recepten delen". Daar zit dan vaak nog wat meer in, maar hier komt het in dat soort gevallen meestal op neer. En NDAs zijn dan gewoon veel te veel gedoe en risico om het zoveelste waardeloze idee aan te horen. Het gaat er dus misschien om hoeveel vertrouwen ik heb dat jouw idee NDA-waardig is, dus in welke van de twee bovenstaande categorieën het valt. In het eerste geval is een NDA heel redelijk, in het tweede verspilling van tijd voor beide partijen.

Als mobiel/web app developer komen veel klanten, vooral in het begin, vanuit mijn netwerk. Ik heb voordat ik voor mezelf begonnen ben hard gewerkt om mijn netwerk uit te breiden. Dat is ook iets waar je steeds beter in wordt met oefening. Ik heb een brede expertise en ook een breed netwerk, dus ik voor veel mensen in mijn netwerk ben ik wel een expert in een gebied dat ze niet zo goed kennen. Als ze dan iemand in dat gebied nodig hebben, spreken ze eerder mij aan dan iemand die ze niet kennen. Daarnaast spreek ik vaak in het openbaar, waarmee ik laat zien dat ik weet waar ik het over heb en een verhaal kan vertellen. Dat helpt ook veel om mijn netwerk uit te breiden. Een portfolio, zoals al genoemd, is zeker ook belangrijk en mijn klanten vragen daar meestal wel naar. Los van het sales-argument, heb ik het ook gewoon nodig om een opdracht succesvol af te ronden. Als ik geen enkele ervaring heb met de techniek, is de stap veel te groot en wordt het geen succes. Als je netwerk, denk er dan wel aan om niet alleen of te veel te focussen op verkopen, anders wordt het snel saai vervelend voor de andere partij.

Als freelance ontwikkelaar teken ik nooit NDA's. Het is een juridisch risico, het kan een obstakel vormen voor mijn eigen activiteiten en is in de meeste gevallen simpelweg tijdverspilling. Wat mensen meestal aan mij vertellen is hun idee voor een product, waar ze soms veel waarde aan hechten. Maar, ideeën zijn zeer zelden uniek, en vaak gewoon heel matig. Daarnaast is een idee ook lang niet altijd eenvoudig over te nemen, want ieder heeft ook zijn eigen netwerk wat soms heel belangrijk is, of een uniek begrip van een beroepsgroep. Op het moment dat ik een NDA teken neem ik ook een juridisch risico en een bedrijfsrisico. Om de juridische kant af te dekken zal ik een jurist in moeten huren. Het bedrijfsrisico zit vooral in: wat als ik zelf dat idee al had liggen, of een andere klant met hetzelfde idee komt? Dat eerste is misschien af te dekken met een depot bij het BBIE, maar dat kost ook allemaal weer geld en vooral tijd. Ik heb dan ook helemaal geen behoefte om het idee van iemand anders te stelen: ik heb er zelf meer dan genoeg. Als iemand er dan ook echt op zou staan om een NDA te tekenen, zou ik daarvoor gewoon kosten moeten rekenen, waarbij ik denk aan zo'n 1000 euro. Immers, je vraagt van mij om een hoop extra tijd en geld te investeren, zodat ik vervolgens jouw, waarschijnlijk vrij matige, idee aan kan horen. Daarnaast vind ik het gewoon principieel een slecht plan. Ideeën groeien juist van verspreiding. Ik praat altijd graag met zoveel mogelijk mensen, die het willen horen, over mijn ideeën. Misschien kent iemand de perfecte klant, weten ze dat er al een goede concurrent is, of komen ze met andere feedback waarmee ik het kan ontwikkelen. Een idee hebben kan immers iedereen, de uitvoering is waar je je kan onderscheiden. Een mooi stukje om hierover te lezen is "Someone stole my startup idea" van Steve Blank: deel 1 deel 2 - vooral deel twee. Overigens, bij het eerdere voorbeeld van een goedkopere manier om LED-lampen te maken zou ik er anders over denken, want daar heeft het idee op zichzelf juist wél enorme waarde. Dat is dan ook in principe gewoon een patenteerbare vinding. Dus ik ben niet tegen NDA's in alle gebieden.

Ik ga binnenkort naar een zakelijke conferentie. De kosten daarvan (vliegtuig, hotel, conferentieticket, etc) zijn dan op te voeren als zakelijke kosten, als ik het goed begrepen heb. Maar, ik zit nog met wat andere vragen, en ik kan bij de belastingdienst nergens heldere antwoorden vinden. Ik overweeg namelijk om een deel privé aan mijn reis te koppelen. Het lijkt mij vanzelfsprekend dat ik extra hotelkosten niet als zakelijke kosten mag opvoeren. Maar, het vliegticket is even duur, of ik nou alleen voor de conferentie blijf, of ook voor een paar dagen privé. Mag ik dan de volledige kosten van het vliegticket zien als zakelijke kosten? Aan de ene kant zou ik denken dat er nu een duidelijk privé-voordeel in zit, wat betekent dat ik niet alles op mag voeren als kosten. Maar aan de andere kant: het privé-voordeel brengt geen enkele extra kosten met zich mee. Als ik niet het privé-voordeel zou gebruiken, zou ik precies even veel zakelijke kosten hebben en precies even veel belasting afdragen. Nog twee kleinere vragen: - Neem ik terecht aan dat ik eventuele lokale BTW in het buitenland (in dit geval Zwitserland, dus geen EU) vrijwel zeker niet terug kan krijgen, en daarom de kosten reken inclusief eventuele BTW in het land van bestemming? - Hoe werkt het met diners e.d. (mijn eigen kosten, niet dat ik een diner voor een ander betaal)? Ik had begrepen dat ik deze voor een zakelijke reis ook als kosten mag rekenen, en opgevangen dat ik een forfaitair bedrag hiervoor mag gebruiken. Maar ik kan daar vrijwel niets concreets over vinden. Of moet ik gewoon de daadwerkelijke kosten (binnen het redelijke) gebruiken? Bij voorbaat dank voor de inzichten.

Niet direct gerelateerd aan je vraag, maar wel belangrijk: verwijzen naar algemene voorwaarden voldoet niet. Ze moeten altijd voor het definitief tot stand komen van de overeenkomst aan de andere partij zijn verstrekt. Denk bijvoorbeeld aan een bijlage in een e-mail of een kopie op papier bij de offerte. Achterop de factuur is bijvoorbeeld al te laat. Een verwijzing volstaat alleen in heel zeldzame gevallen, waarbij het echt absurd zou zijn om de volledige voorwaarden elke keer mee te leveren, bijvoorbeeld bij het kopen van een enkel treinkaartje. Bij het aanbieden is belangrijk dat de algemene voorwaarden op te slaan en uit te printen zijn. Lang niet alle websites voldoen aan deze eis, bijvoorbeeld.

Zonder het artikel te zien is de inschatting erg lastig, maar op basis van wat je vertelt zou ik (als amateur) verwachten dat je een aardige kans hebt dat dit onder citaatrecht valt. Arnoud Engelfriet heeft er een mooi stukje over geschreven. Maar ook dan blijft het onduidelijk. Ik zou mij echter eerder afvragen hoe groot mijn belang is om die foto te houden. Zelfs al heb je eigenlijk gelijk - een eventuele rechtszaak kost erg veel tijd, moeite en geld. Wil je dat risico nemen?

Weet je dat zeker? Dit is niet mijn expertise, maar ik lees in de toelichting aangifte omzetbelasting voor 3b: Dus dan zou 3b alleen om leveringen aan ondernemers in andere EU-landen waarbij de BTW verlegd is gaan. Een levering aan een consument in een ander EU-land zou dan misschien onder vraag 1 vallen. Ik zie niet waar het anders thuis zou horen. De plaats van dienst voor de omzetbelasting is voor zover ik begrijp ook altijd Nederland, ook al bevindt de consument zich in een ander EU-land.