Crisis, rendement en duurzaamheid

[Anoniem2012]

Duurzaamheid is meer dan zonnecellen op het dak of windmolens je de tuin. "Groen" verkoopt, maar is gemiddeld slechts 8% van de bedrijfskosten. Duurzaamheid gaat ook over die andere 92%. Duurzaam staat voor langdurig, betrouwbaar en stabiel.

 

Deze kenmerken gelden ook voor het verfoeide begrip bureaucratie. Het verschil is dat bureaucratie staat voor conserveren; behoudend veiligstellen met zekerheid en dat duurzaamheid noodzaakt tot innoveren; vooruitstrevend vernieuwen met risico. Voor duurzaam succes is een kraakheldere strategie nodig om de winnende voorsprong te nemen op de concurrentie.

 

Duurzaamheid kwam in zwang tijdens de oliecrisis in 1973, die een korte maar hevige economische crisis veroorzaakte. De benzine ging op de bon. We leerden wat schaarste betekende. Het duurzaamheid denken was begin jaren 80 net zo snel weer verdwenen als het gekomen was. De economische bomen groeiden weer tot in de hemel.

 

In de jaren 70 was het ‘westen’ de economische motor van de wereld met concurrerende ‘Aziatische tijgers’ als Taiwan en Hongkong die goedkoop konden kopiëren en produceren. De decennia daarna zijn grote delen van de ‘maakindustrie’ naar de ‘ontwakende’ BRIC-landen als Brazilië, India en China overgebracht. Zij mobiliseerden en ontwikkelden het arbeidspotentieel. Kopiëren ging over in innoveren. Hun groei is ongekend. Voor die ‘maakindustrie’ worden grondstoffen massaal geclaimd en stroomt het kapitaal rijkelijk toe.

 

De huidige crisis is anders. Sinds de val van Lehman Brothers in 2008 is er al ruim 2.100 miljard dollar verdampt! Deze crisis gaat over virtueel (beurs)geld. De verliezers lijken banken en institutionele beleggers totdat de pensioenen moeten worden betaald! Met het verdampen van het geld verdampte ook het onderling vertrouwen. Iedereen blijft op zijn spaarpot zitten en de productie economie hapert. Geld is het bloed van het economisch proces. Zonder geld geen productie en dus geen groei.

 

Het groeisysteem staat op instorten. Groei betekent meer en levert verspilling als ‘bijproduct’ Verspilling is de negatieve ‘toegevoegde waarde’ tussen wat er ingaat en wat er uitkomt. De meeste producten veroorzaken verspilling, vaak meer dan 90%. De energie in een gloeilamp levert 2% licht, de rest (98%) is warmte. Het is de duurste kachel ter wereld. Deze inefficiëntie geldt voor bijna alle technologieën. We koesteren de illusie dat we vanzelf uit de schulden groeien. We zullen moeten gaan naar een systeem dat verspilling straft en rendement door ontwikkeling van slimme en zuinige alternatieven beloont.100 procent rendement kent geen verspilling.

 

De werkelijkheid is dat we niet door kunnen blijven gaan met het denken en doen dat ons in de problemen heeft gebracht. We moeten breken met de structuren en paradigma’s die ons gevangen houden en overgaan op rendement en duurzaamheid. Dat vraagt slim denken en innovatief handelen. De sleutel zal zijn of het management het vermogen heeft om radicaal andere uitkomsten aan te durven gaan. Want duurzaamheid wordt de onderscheidende factor, en concurrentie levert de druk op te schuiven in de keten van waardecreatie. We moeten begrijpen dat alles ondergeschikt wordt aan duurzaamheid. Duurzaamheid draagt niet slechts bij aan de strategie. Duurzaamheid is de strategie, en die is gericht op ‘winnen’. Willen winnen is een diepgewortelde mentale overtuiging met een vijftal basisvoorwaarden.

 

1. Noodzaak. We moeten duurzaam ondernemen; dat is bittere noodzaak.

 

2. Belangen: Veiligstellen van belangen van partners, op straffe van uitsluiting. Aandacht voor nieuwe begrippen als ‘carbon footprint’; ecologische voetafdruk.

 

3. Bereidheid: Echt willen tegenover een soort van apathische onverschilligheid?

 

4. Vermogen: Onderschatten of overschatten van kwaliteiten om daadwerkelijk duurzaam te kunnen ondernemen?

 

5. Posities: Waar plegen we welke interventies? De aanname dat iedereen moet veranderen behalve de ‘top’ is een ingebouwd garantie voor ‘verliezen’. Iedereen is iedereen.

 

Als de voorwaarden zijn ingelost kan de strategie vorm krijgen die duurzaam transformeert van ‘conserveren naar innoveren’. Die strategie kent een solide fundament gebaseerd op innovatieve als richtinggevend beginsel, een dynamische mentale programmering en ‘state of the art’ techniek. Op dat fundament staat een ketenorganisatie volgens het principe ‘verbind en werk samen’, die flexibel en proactief openstaat voor maatschappelijk onderwerpen.

 

Durf mee te varen op de dynamiek: Volgens Lao Tsé “drijven alleen dode vissen met de stroom mee”.

 

Wie wil er nu een dode vis zijn?

[John B]

Volgens mij is er spraakverwarring over het begrip "innovatie". Ondernemers zijn continu bezig met de vernieuwing en verbetering van hun processen en hun producten. Maar dat soort innovatie leidt niet per se tot de duurzaamheid waar CS het hier over heeft.

 

De autoindustrie innoveert en zie: de auto's worden steeds groter en zijn allemaal voorzien van airco (extra brandstof).

De wenskaartenfabrikant innoveert, dus komt er een chip in een kaart die "hoera" zegt (met batterij).

De computerleverancier innoveert, dus voortaan allemaal een draadloze muis en toetsenbord (met batterij).

De slager innoveert, dus gaat iedere biefstuk op een apart schaaltje (het oog wil ook wat).

 

En vervolgens proberen we dat allemaal te compenseren. Dus de motoren worden zuiniger, de wenskaarten gemaakt van FSC papier, de batterijen oplaadbaar en de schaaltjes biologisch afbreekbaar. De facturen voor dat alles versturen we CO2 neutraal en dan kloppen we onszelf op de borst omdat we toch wel erg "groen" bezig zijn.

 

En er lijkt geen keuze te zijn. Je gaat mee met de stroom of je kunt wel stoppen. Stilstand is achteruitgang. Toch?

 

Als je hier verandering in wilt brengen, moet je in mijn optiek niet de ondernemer wakker schudden, maar de consument. En dan hebben we volgens mij nog een hele lange weg te gaan.

[TwaBla]

 

Terug naar het topic. De vrees voor verspilling komt wat krampachtig over. Natuur is een enorme verspiller, en tegelijk gaat er niks verloren. Daar zijn wij onderdeel van en uiteindelijk ondergeschikt aan. Als ik een avond ga dansen, sta ik enorm veel geld en energie te verspillen. En dat allemaal met het vage vooruitzicht om ooit nageslacht voort te brengen. Een bezoek aan de spermabank heeft een veel hoger rendement.

 

Het is uiteindelijk weloverwogen zelfbelang dat we zo omgaan met onze omgeving dat we daarvan kunnen blijven genieten en ons nageslacht na ons. Of duurzaamheid een concurrentievoordeel oplevert, moet nog maar blijken. Er is een noodzaak, en dus is regulering voor een level playing field wenselijk. Want uiteindelijk dragen containers vol wegwerpproducten uit het Verre Oosten en vrachtvliegtuigen vol vers fruit niet zoveel bij aan ons welzijn. Maar ik zou niet teveel op de markt vertrouwen.

 

Wel op de natuur. Die corrigeert onze fouten vanzelf. Desnoods ten koste van de mensheid.

[Anoniem9876]

Not to put too fine a point on it, maar als je zulke beweringen maakt, moet je zo ook onderbouwen. Nu beschuldig je mensen ongefundeerd.

 

Waarom plaatste je het bericht als je er niet verder op in wilde gaan?

 

Daarbij, jij bent ook onderdeel van HL. Als jij van mening bent dat bepaalde mensen verkeerde denkwijzen hebben, kun jij daar tegenwicht aan geven, waardoor een betere balans of objectiviteit ontstaat.

 

Nee, ik zou me hier rustig houden maar als ik de columns lees en de reacties lees dan wordt ik een beetje...

Dat is een cultuur waar ik niet in pas. Werkelijk het gaat nergens over een heel verhaal over olifanten mooi geschreven maar het kan in 1 zin "schoenmaker blijf bij je leest" en als je de reacties ziet werkelijk. (sorry PJ ik kan het niet laten) Terwijl anderen collums schrijven waar wel aandacht aan is besteed maar het past niet in het HL stramien. Een wazig verhaal krijgt 5 reuzen. En inhoud niets. Laten de reuzen nu maar gaan golfen. En laten we nu maar naar hen luisteren. Dan is het goed...

 

Heb Mikky gevraagd om mijn profiel te verwijderen. Zo niet = gewoon doodzwijgen ;)

[P.J.]

Niet zo heftig Willie. Je zaak hangt er niet vanaf hoor. Als jij wel innoveert en goed bezig bent, moet je de inhoud gewoon negeren. Morgen schijnt de zon weer. Ook als je vanavond een goeie borrel neemt. ;)

[Joost Rietveld]

Ik volg het allemaal maar volgens mij vecht je tegen een muur. krispijnbeek werkt bij het EZ en EZ is de sponsor (partner). Vergeet het dit is niet meer objectief... Dit is meer wat het EZ wil horen, de rest wordt doodgezwegen en ze gaan Golfen. (ben benieuwd hoelang dit bericht online blijft)

 

[MOD pet op]:

 

Willie je had er niet verder naast kunnen zitten (jammer dat je niet even de moeite nam om te verifiëren of jouw aannames klopten)! Niemand die bij EZ werkt krijgt een voorkeursbehandeling en niemand die bij EZ werkt, wordt zonder meer in het gelijk gesteld omdat EZ de hosting van HL betaalt. EZ staat qua inhoud helemaal los van HL en dat blijft zo. De reactie van Krispijnbeek is HL waardig, maar niemand van HL onderschrijft de inhoud ervan omdat hij bij EZ werkt.

 

Dat Norbert Bakker en ik golfen heeft ook niets met HL van doen, maar gewoon omdat zijn onderneming en de mijne heel veel raakvlakken hebben en we die raakvlakken willen benutten voor onze cliënten. Netwerken, mocht dat woord je vreemd overkomen ::). Jouw mening over zijn column laat ik voor wat het is, maar denk even na over wat een column precies betekent!!

 

Dat je ook al aangeeft dat je verwacht dat jouw opmerking weldra verwijderd zal worden, geeft boven alles aan dat je helemaal niets begrepen hebt van HL. Censuur is het laatste dat wij bezigen en kritiek is altijd welkom. Alleen sla je de plank nu wel aan alle kanten mis.

All you had to do was ask and look before you leep

 

[MOD pet af]

 

Jammer dat je deze opmerkingen geplaatst hebt en hopelijk herzie je nog eens je mening over HL.

Back on topic nu aub. Willie, als je iets kwijt wilt, svp per PM.

 

Groet

Joost

 

 

[krispijnbeek]

@Willie,

 

Ik werk inderdaad bij EZ, als dat een probleem is voor deelname aan de discussie dan hoor ik dat graag. Ik hoor ook graag tegen welke delen van mijn reacties je bezwaar hebt / maakt. Wat betreft je mening over duurzaamheid en EZ vind ik het verfrissend om te horen dat er een ondernemer is die vind dat EZ daar te veel aan doet ;-)

 

John Boumans geeft mijns inziens goed weer dat innovatie en duurzaamheid niet per se in elkaars verlengde hoeven te liggen. Als grondstoffen en energie duurder worden zal er een grotere aandacht komen op maatregelen die daarop besparen (zoals in het verleden ook met arbeidskracht gebeurd is). Ik vraag me wel of dat ook opgaat voor andere aspecten, zoals toxiciteit, vermindering van afval en vervuilende emissies tijdens het productieproces. Dus wellicht dat er nog ondernemers zijn die aan kunnen geven hoe dat bij hun in de praktijk werkt?

 

Bovenstaande gaat enkel in op de planet/milieu kant van duurzaamheid. De people/sociale kant laat ik voor het gemak hier buiten beschouwing.

 

@TwaBla welke vorm zou de regulering die jij bepleit moeten krijgen? Is dat iets dat van overheidshand moet worden verplicht, of zie je meer in zelfregulering door het bedrijfsleven (zoals Wal-Mart en IBM aan het doen zijn)?

 

Groet,

Krispijn

[Frans Sijtsma]

Er zijn producenten en consumenten. Je kunt je afvragen van wie het initiatief moet komen.

 

Zo lang je niet in staat bent de verspilling die optreedt tijdens een productieproces daadwerkelijk te kwantificeren (probeer eerst maar eens een sluitende definitie van verspilling te bedenken) blijft het lastig om de duurzaamheid van een product of dienst te beoordelen.

 

Neem als voorbeeld eens een auto met schade

 

Simpel verhaal: Als de reparatiekosten groter zijn dan de dagwaarde van de auto is hij total loss en wordt niet meer gerepareerd. Een puur financiele overweging dus, maar is die ook duurzaam? Wellicht is de milieubelasting van het vervangen van een paar onderdelen lager dan het afschrijven en slopen van de auto.

 

Vertel mij maar wie de keuze moet maken om die auto toch te herstellen omdat daarmee minder verspilling optreedt. De producent? De verzekeraar? De consument?

Zolang ik de keuze niet kan maken o.b.v. 'duurzaamheidsinfo' zal ik toch voor die nieuwe auto gaan ipv reparatie. (wellicht dat op termijn die nieuwe auto trouwens toch duurzamer is, maar dat terzijde)

 

Voordat je dus in zijn algemeenheid bewustwording kunt creëeren en de omslag kunt maken moet je eerst inzicht hebben in de mate van verspilling die optreedt bij verschillende keuzemogelijkheden

 

Ook grote bedrijven als IBM en Wal-Mart nemen initiatieven, die ook op andere ketenpartners effect hebben. Van de Nederlandse bedrijven hebben Ahold, Unilever en KPMG zich aangesloten bij het initiatief van Wal-Mart (zie http://www.sustainabilityconsortium.org/).

 

IBM vraagt zelfs een actieve rol van haar leveranciers naar hun eigen leveranciers:

http://blogs.hbr.org/winston/2010/07/ibms-green-supply-chain.html

 

Wel aardig dat de markt dan al verder is dan onze eigen overheid.

het voorstel om in de duurzaamheidscriteria die de overheid gebruikt in haar eigen inkoopproces een soortgelijk systeem als dat van IBM op te nemen is helaas gesneuveld in overleg met de leveranciers.......

[TwaBla]

@TwaBla welke vorm zou de regulering die jij bepleit moeten krijgen? Is dat iets dat van overheidshand moet worden verplicht, of zie je meer in zelfregulering door het bedrijfsleven (zoals Wal-Mart en IBM aan het doen zijn)?

 

We kunnen lang praten over maatschappelijk verantwoord ondernemen, maar de markt pakt niet alles op. Bedrijven zijn gevoelig voor ingrepen die kosten besparen, dus bv energiebesparende maatregels die op den duur een roi opleveren, worden wel gerealiseerd. De rest moet afgedwongen worden, oa door de kosten voor ongewenst gedrag te verhogen. De verpakkingstaks is een goed voorbeeld, maar volgens mij wordt een combinatie van belastingen en subsidies ook gebruikt om waterbeheer te verbeteren.

 

Bedrijven zijn uiteraard ook gevoelig voor reacties uit de markt. Zoiets als kinderarbeid wordt met hulp van actiegroepen (NGO's) redelijk door de markt geregeld, en dat begint ook een beetje effect te hebben op de inzet van sweatshops (slechte arbeidscondities in verre productielanden) en duurzaam hout, maar de overheid kan een rol spelen door transparantie te bevorderen. Denk bv aan aansprakelijkheid voor kennis mbt grondstoffen en ingrediënten ikv REACH.

 

Zelfregulering kan helpen, maar is geen alternatief voor overheidsinvloed. Je krijgt van die nette herenaccoorden waar cowboys totaal lak aan hebben. De naleving wordt gevolgd door van de eigenaardige committees die nauwelijks sancties kunnen opleggen.

 

WalMart, IBM, Tesco, Aldi en AH doen niet aan zelfregulering; zij gebruiken hun positie als ketenregisseur. Juist omdat deze bedrijven errug groot dreigen te worden en discutabele machtsposities innemen, willen ze graag de aandacht afleiden door initiatieven te nemen die iets voorlopen op overheidsbeleid. Het is mooi meegenomen, maar de overheid moet zijn eigen agenda blijven zetten (vanuit de politieke arena) en gewoon strak beleid voeren.

[P.J.]

Waardeloze discussie hier na deze column. Men weigert gewoon inhoudelijk in te gaan op mijn argumenten in mijn eerste post. Dan krijg ik de indruk dat er sprake is van een tunnelvisie bij de CS e.d. Jammer dat de politiek het beleid daar vaak van laat afhangen, zodat bepaalde belangen op de voorgrond worden gedrukt.

[John B]

De andere begrippen, zoals "verspilling" als bijproduct e.d., kan ik dus ook niet op particuliere ondernemingen projecteren. Een dienstverlener, die op een bepaald tijdstip een afspraak heeft op locatie "A", zal er automatisch voor zorgen dat hij op een economisch verantwoorde manier op "A" terecht komt. Waarschijnlijk zal hij zijn reistijd gebruiken om zich mentaal voor te bereiden op zijn dienstverlening. Ik zie daar dus nauwelijks verspilling.

Om dan maar even in te gaan op een onderdeel van jouw eerste reactie.

 

Ik zie die verspilling wel degelijk. Ik heb talloze voorbeelden gezien van afspraken met klanten die gemaakt worden onder het motto "wanneer schikt het u?" in plaats van "ik zit woensdag toevallig in Amsterdam, komt het uit wanneer ik dan langskom?". En vervolgens wordt er drie of vier keer in de week naar Amsterdam gereden i.p.v. één of twee keer. Meestal als het mooi weer is. "Technisch weer" noemden we dat vroeger. Vanuit het management wordt nog nauwelijks gestuurd op efficiency op dit gebied, ik heb het tenminste niet gezien.

 

En in de supermarkten worden goedkope vakkenvullers ingehuurd, die de producten willekeurig in de vakken proppen, waardoor na verloop van tijd de producten met een overschreden houdbaarheidsdatum weggegooid kunnen worden. Ik heb ooit aangeboden om hier verandering in aan te brengen, maar daar is geen interesse voor. Weggooien is blijkbaar goedkoper. Puur verspilling dus.

 

Als ik de post bekijk die ik van banken en financiële instellingen ontvang, zit daar een enorme inefficiency in. Voor sommige mailingen kun je je gewoonweg niet afmelden, terwijl dat ICT-technisch eenvoudig zou moeten zijn. En als je een opmerking maakt over twee brieven op dezelfde dag met dezelfde inhoud - zo ben ik nu eenmaal - dan krijg je als reactie dat je er dan één weg kunt gooien. Alsof ik dat niet wist. Vaak is de inhoud overigens van dien aard dat ik ze allebei weg kan gooien.

 

Dus jouw punt dat je alleen verspilling ziet bij overheidsorganisaties deel ik in elk geval niet.

[P.J.]

In je eerste voorbeeld herken ik niets. Waarschijnlijk ongemotiveerde werknemers die p[ die manier hun tijd vullen. Als een organisatiedeskundige even een scan maakt van zo'n bedrijf, worden dat soort activiteiten er zo uitgefilterd.

 

Je tweede voorbeeld is terecht. Maar daar liggen ook kansen.

 

Je derde voorbeeld is de ergernis aan overbodig reclamemateriaal. En tevens het niet koppelen van verschillende namen op hetzelfde adres. Ook hier zijn eenvoudige electronische oplossingen voor. Banken, verzekeraars e.d. schaar ik echter niet onder het particuliere MKB.

[TwaBla]

 

Voor verspillingen die hogere kosten/lagere inkomsten met zich meebrengen, kan de markt wel een antwoord vinden. Er zijn echter ook talloze situaties waarbij de markt verspilling veroorzaakt. Een paar generaties geleden waren meubels, huishoudelijke artikels en zelfs kleding erfgoederen. Die gingen generaties mee. Nu kun je elk seizoen nieuwe schoenen, nieuwe broodroosters. mobiele telefoons en meubels kopen. Hoe ga je die 'verspilling' via de markt terugdringen? En welk concurrentievoordeel levert het op?

 

Of is recycling met zijn enorme retourstroom een duurzaam alternatief?

[Anoniem2012]

Ik geef als ‘aanstichter’ van deze discussie wat korte reacties.

 

Zoals gebruikelijk wil @P.J.Odems het liefst casuïstiek en aandacht voor zijn preoccupatie op ambtenarij. @krispijnbeek heeft daar al een helder antwoord op gegeven, refererend aan de ‘kroonrede’ van Wientjes op de BID 2010. (jammer dat ik je daar niet ontmoet heb!) De interpretatie van mijn systeemfout gaat inderdaad over 1, waarbij ik mij realiseer dat er altijd sprake moet zijn van transparante registratie t.b.v. de ‘bewijslast’. Dat maakt duurzaamheid tevens zo lastig. Voor een bewijslast zijn weer meetcriteria nodig en daarover is ‘men’ het nog niet eens. Alle belangengroeperingen vallen inmiddels over elkaar heen met hun ‘keurmerken’ over hoe duurzaam hun product wel niet is. Deze vermeende duidelijkheid stelt niets voor en gaat alleen over het creëren van imago. Een groen (duurzaam) imago verkoopt en daar is het (nog steeds) om te doen.

 

@John Bouwmans merkt op dat de consument eerder wakker geschud moet worden dan de ondernemer. Ik denk dat het een wisselwerking is tussen beiden. Ik richt mij in mijn werk op ondernemers (om hun eigen onderneming zo duurzaam mogelijk te maken). Die ondernemers bewerken via de media de consument. De overheid speelt in het denken, doen en handelen tussen producent en consument nauwelijks een rol.

Uit onderzoek blijkt dat de consument aarzelend, maar toch steeds meer duurzaam bewust wordt. Men heeft oog voor de grondstoffen en ingrediënten, maar ook voor hoe het gemaakt wordt en door wie (kinderarbeid?) of het milieubelastend is energie vreet, gerecycled kan worden etc. De consument wordt steeds mondiger en meer dominant. De consument wil ‘groen’, sterker de consument eist groen. “Being half green is no longer good enough”. Beide kanten stuwen elkaar op in een ‘duurzaamheidrace’. Als dat niet zou gebeuren keert uiteindelijk de wal het schip, een proces dat nu al gaande is.

 

@TwaBla. Er bestaat geen vrees voor verspilling; dat is inherent aan het systeem. Er is nog geen maat voor verspilling.

De hemel zal niet naar beneden komen zolang ik nog op de wereld ben, maar wat laten we achter voor ons nageslacht (al dan niet via de spermabank ) Dan komen jouw ‘weloverwogen belangen’ om de hoek kijken. Dat is de kern die ook al eerder door @Jeroen is opgemerkt. Wellicht kunnen we onze eigen individuele belangen een beetje indammen om nog wat voor ons nageslacht achter te laten. De natuur corrigeert veel, maar helaas niet alles. “De mensheid heeft rampen nodig” schreef ooit Mahatma Gandhi wil de mensheid tot inkeer komen. Sommigen zien “de mens als natuurramp” Aardige filosofische gedachte!

 

@krispijnbeek

Ik laat me toch verleiden een case te geven uit eigen praktijk in de papierindustrie; één van de meest milieu belastende en energie vretende industrieën ter wereld. In deze case spelen alle MVO/PPP variabelen, zijn de absolute getallen fictief en de percentages reëel.

 

De Omzet bedroeg 600 mln. De kosten verbonden aan de afvalcyclus is circa 12% (72 mln.) van de omzet. Papier wordt gemaakt van houtvezels en cellulose. Met chemische middelen wordt nieuw hout ontschorst en het hout geweekt om de vezels te verwerken en gebleekt voor de witte kleur. Het afval bestaat uit zwaar chemisch verontreinigd schors; circa 4.500 m3 natte ‘slurrie’ per jaar (een 50 meter zwembad vol!)

De kosten voor opslag, verwerking, distributie, vernietiging en beveiliging van het afval bedroegen 72 mln. Per toeval ontdekten wij dat dit afval perfect geschikt was als grondstof voor de kunstmestindustrie. Om dit mogelijk te maken moesten er vele innovaties gedaan worden. De ‘slurrie’ reinigen van chemicaliën, indrogen van 4.500 m3 te vernietigen ‘slurrie’ tot 40 m3 verkoopbare korrels. Opslag capaciteit elimineren, distributie capaciteit (19 tankwagens) met 95% teruggebracht (één vrachtwagen) en uitbesteed. Deze slimme transformatie (andere manier van denken) leverde met een investering van 1,5 mln. een opbrengst van 84 mln (14% van de omzet). Een rendementsverbetering van 26% van de omzet.

[TwaBla]

Yep, ik ken ook voorbeelden. Het W2V-project van Shell bijvoorbeeld.

 

W2V staat voor Water 2 Value. Wanneer je olie omhoog pompt, krijg je gratis water cadeau. Heel veel water. Bij Shell is dat elke dag een miljard liter. Voor alle oliemaatschappijen samen is dat dertig keer zoveel. Dit bronwater is echter allesbehalve Perrier. Het is vervuild met mineralen. Shell pompt een groot deel terug om druk op de bron te houden. Al dat recervoirwater kost de oliemaatschappij jaarlijks een slordige half miljard dollar. Zou je datzelfde water echter kunnen benutten, dan wordt die kostenpost mogelijk een inkomstenbron. Dan moet je dat water dus zuiveren of een bestemming vinden voor 'vervuild' water. In het W2V-kader zijn een aantal alternatieven uitgewerkt en daaruit bleek dat er grote kanssen zijn. Shell heeft daarom overwogen water aan zijn kernactiviteiten toe te voegen. De conclusie was echter negatief. Al gebeurt er toch wel wat.

 

Wanneer de markt geen oplossing vindt voor zulke verspilling, heb je regulering nodig. Die kant mis ik in je betoog.

[Frans Sijtsma]

De kosten voor opslag, verwerking, distributie, vernietiging en beveiliging van het afval bedroegen 72 mln. Per toeval ontdekten wij dat dit afval perfect geschikt was als grondstof voor de kunstmestindustrie. Om dit mogelijk te maken moesten er vele innovaties gedaan worden. De ‘slurrie’ reinigen van chemicaliën, indrogen van 4.500 m3 te vernietigen ‘slurrie’ tot 40 m3 verkoopbare korrels. Opslag capaciteit elimineren, distributie capaciteit (19 tankwagens) met 95% teruggebracht (één vrachtwagen) en uitbesteed. Deze slimme transformatie (andere manier van denken) leverde met een investering van 1,5 mln. een opbrengst van 84 mln (14% van de omzet). Een rendementsverbetering van 26% van de omzet.

 

Illustreer je hiermee niet perfect dat de belangrijkste driver kostenbesparing was ipv duurzaamheid?

 

Stel nu dat er geen rendementsverbetering was geweest, maar wel een investering was gevraagd van 1.5 miljoen, en een andere optie waarbij geen milieuvoordeel was geweest maar wel een rendementsverbetering had dezelfde investering gevraagd. Voor welke oplossing had men dan gekozen?

 

Frans

[Anoniem2012]

@TwaBla; mooi voorbeeld van een project. Ik ben echter zeer terughoudend als het gaat om regulering. Regulering blijft een opgelegd karakter hebben dat vaak het terenovergestelde effect sorteert. Het Paarse krokodil syndroom.

Ik ben ervan overtuigd dat de markt 'verspilling' keihard aanpakt, "op straffe van uitsluiting". Ik gebruik het woord verspilling expres om aan te geven dat ons/het economisch denken is georganiseerd rondom de 'groeispiraal'. Ik heb al eerder aangegeven dat ik denk dat er een einde komt aan de groei. Alle economische indocatoren geven dat aan. Als de groei afneemt (wellicht zelf tot nul), hoe blijf je dan in business? Dan kan elleen maar door slimmer (innovatiever) te werken en duurzamere producten te maken. @Frans Sijtsma: Duurzaam en innovatie zijn dan inderdaad synoniem aan kostenbesparing. Het verschil met de 'ouderwetse' kostenbesparing is dat duurzaamheid de 'aard en richting' van die besparing aangeeft namelijk ecologisch onbelast, langdurig, betrouwbaar en stabiel.

[Frans Sijtsma]

@Frans Sijtsma: Duurzaam en innovatie zijn dan inderdaad synoniem aan kostenbesparing. Het verschil met de 'ouderwetse' kostenbesparing is dat duurzaamheid de 'aard en richting' van die besparing aangeeft namelijk ecologisch onbelast, langdurig, betrouwbaar en stabiel.

 

Jos, dank voor je reactie.

Ik lees er alleen geen antwoord in op de vraag die ik stelde:

 

Stel nu dat er geen rendementsverbetering was geweest, maar wel een investering was gevraagd van 1.5 miljoen, en een andere optie waarbij geen milieuvoordeel was geweest maar wel een rendementsverbetering had dezelfde investering gevraagd. Voor welke oplossing had men dan gekozen?

 

Frans

[TwaBla]

Ik ben echter zeer terughoudend als het gaat om regulering. Regulering blijft een opgelegd karakter hebben dat vaak het terenovergestelde effect sorteert.

 

Je kan ook anders redeneren. Mensen die bedrijven leiden hebben een duidelijke taak. Ze moeten (ook op termijn) meer verdienen dan ze uitgeven. Daar kunnen ze onder druk van klanten, van vakbonden, van reguleerders of voor mijn part hun eigen geweten doelen aan toevoegen. Maar als die extra doelen in conflict komen met het primaire doel, vrees ik dat bedrijven niet voorop lopen. Dan moet de samenleving dus actief worden.

 

Hoe wordt de samenleving actief? Onder andere door vraagbeinvloeding. Bezorgde ouders kunnen elkaar attenderen op ongezonde kinderproducten. Darvoor hebben ze echter wel inzage nodig in de supply chain en kennis van grondstoffen/ingrediënten. Die transparantie moet afgedwongen worden. Dan heb je dus een overheid nodig die voorwaardescheppend bezig is. En daar zijn allerlei pressiegroepen en opinieleiders bij betrokken. Dat is in zekere zin ook een markt; alleen een markt waarin andere motieven dan winst een rol spelen.

 

Mijn indruk is dat als je het fenomeen vooruitgang bestudeert dat je dan een grote invloed van de markt in brede zin aantreft (maatschappelijke betrokkenheid) en een geringe invloed van de markt in enge zin. Met de recente kredietcrisis als voorbeeld van marktwerking in enge zin. En we staan aan de vooravond van een grondstofcrisis - voor zover die niet al lang gaande is.

[XiaoDi]

Jason Clay: How big brands can help save biodiversity, dezelfde video in een betere kwaliteit.

 

 

Convince just 100 key companies to go sustainable, and WWF's Jason Clay says global markets will shift to protect the planet our consumption has already outgrown. Hear how his extraordinary roundtables are getting big brand rivals to agree on green practices first -- before their products duke it out on store shelves.

 

[XiaoDi]

Je wollige manier van schrijven irriteert me, en laat bij mij de indruk achter dat je niet weet waar je het over hebt.

 

 

 

 

 

 

Regulering blijft een opgelegd karakter hebben dat vaak het terenovergestelde effect sorteert. Het Paarse krokodil syndroom.

 

Verklaar je nader? Heb je voorbeelden? Wat is het "Paarse Krokodilsyndroom"?

 

 

Ik ben ervan overtuigd dat de markt 'verspilling' keihard aanpakt, "op straffe van uitsluiting".

 

Waarom ben je daar van overtuigd, en heb je voorbeelden?

 

 

Ik gebruik het woord verspilling expres om aan te geven dat ons/het economisch denken is georganiseerd rondom de 'groeispiraal'.

 

Als je wilt aangeven dat ons economisch denken is georganiseerd rondom de 'groeispiraal' zeg dat dan gewoon, de gedachtensprong van het 'verspilling' naar 'groeispiraal' kan ik niet volgen. Waarom denk je dat ons economisch denken is georganiseerd rondom de groeispiraal?

 

 

Ik heb al eerder aangegeven dat ik denk dat er een einde komt aan de groei. Alle economische indocatoren geven dat aan.

 

Waar heb je dat aangegeven? Welke specifieke economische indicatoren geven dit aan?

 

 

Als de groei afneemt (wellicht zelf tot nul), hoe blijf je dan in business? Dan kan elleen maar door slimmer (innovatiever) te werken en duurzamere producten te maken.

 

Hoezo? Welke verschillende manieren van ondernemen zijn er allemaal?

 

 

 

Mijn vorige post (een beetje begraven op de vorige pagina):

 

Jason Clay: How big brands can help save biodiversity, dezelfde video in een betere kwaliteit.

 

 

Convince just 100 key companies to go sustainable, and WWF's Jason Clay says global markets will shift to protect the planet our consumption has already outgrown. Hear how his extraordinary roundtables are getting big brand rivals to agree on green practices first -- before their products duke it out on store shelves.

[Anoniem2012]

@Frans Sijtsma. Ik weet niet of ik je vraag helemaal begrijp. Ik denk dat je mij 2 keuzen voorlegt. 1) geen rendement, wel investering, 2) geen mileuvoordeel, wel rendement?

Voor mij gaat duurzaamheid altijd samen met rendement. 1. valt dus af. Voor duurzaamheid geldt tevens People, Planet, Profit. 2. kan dus duurzaam zijn als het voldoet aan People en Profit. Dat is het lastige met deze trilogie. In de MVO opvattingen moet duurzaamheid voldoen aan 1 van de drie. Voor mij persoonlijk geldt altijd alle drie tesamen.

[Anoniem2012]

@TwaBla Je kunt inderdaad ook anders redeneren. De omschrijving van jouw ‘anders’ zie ik als het ‘oude’ denken namelijk dat mensen meer moeten verdienen dan ze uitgeven. Mijn betoog waar ik mee begon zegt dat dit namelijk niet nodig is. Genoeg is genoeg, niet te weinig niet te veel. Ons huidige paradigma is meer, steeds meer (groei !) Bedrijven lopen niet voorop, tenzij ze bemerken dat ze buiten de boot gaan vallen, omdat de samenleving hun werkwijze niet langer accepteert. Dat is inderdaad vraagbeïnvloeding. Om die vraag te beïnvloeden hebben we de overheid niet nodig. Zelfs niet voorwaardenscheppend is mijn mening. Pressiegroepen en opiniepeilers zijn marktpartijen evenals de individuele consument. Als voorbeeld stuur ik je een link waarin een marktpartij (individu) een pleidooi houdt. Geniet.

 

[Anoniem2012]

@XiaoDi Als mijn schrijfstijl je irriteert kan ik je slechts het advies geven het niet meer te volgen. Inhoudelijk geef ik je de volgende antwoorden.

-   het Paarse Krokodil syndroom is een inmiddels in NL gangbaar begrip geworden. Het gaat over een TV spotje waarin een ‘ambtenaar’ zich uiterst bureaucratisch opstelt tegenover een moeder en dochter die haar Paarse Krokodil in het zwembad vergeten was. Remember?

-   Ik ben mijn column begonnen met het aangeven van het verschil tussen duurzaamheid en bureaucratie. Twee begrippen met dezelfde kenmerken: langdurig,betrouwbaar en stabiel. Duurzaamheid vraag echter om innovatie (vernieuwing van wat er al is) en bureaucratie staat voor conserveren (alles bij het oude laten; vasthouden aan wat er al is). Als je iets wilt veranderen, bijvoorbeeld omschakelen van bureaucratie naar duurzaamheid; dus van conserveren naar innoveren helpt het niet (weer) nieuwe regels op te leggen (regulering), dat leert alleen maar meer opgelegde bureaucratie. Daarom ben ik terughoudend.

-   Ik stel: “De markt pakt verspilling aan”, “op straffe van uitsluiting”. Voorbeelden zijn te er genoeg. Kijk naar de automobiel industrie. Als een auto geen A of B label heeft wordt die niet meer verkocht. Die labels zijn niet voor niets geïntroduceerd. De milieulobby heeft zich hier hard voor gemaakt. En ja, de overheid kan dit reguleren.

-   De ‘groeispiraal’ is het gevolg van verspilling. Groei is een kenmerk van het economisch model. Niet het enige maar een kenmerk dat de laatste decennia de overhand heeft gekregen. De groeispiraal zegt dat je meer moet groeien dan dat je verspilt. We gebruiken al onze natuurlijke hulpbronnen op zonder dat we er iets voor teruggeven, behalve materiële welvaart. Dat is prima, maar is eindig zodra de hulpbronnen op zijn. Nu kunnen we twee dingen doen. We kunnen alles opconsumeren tot dat er niets meer over is, of we stoppen (beginnen met matigen) de groei en gaan over op rendement. Ook een economische variabele. Rendement zegt dat je met minder (of geen) groei toch winst kunt maken. Dat kan alleen maar door slimmer te produceren. Dan moet je gaan innoveren (dat wat er is beter, sneller, schoner etc. te maken)

-   Dat is tevens het verschil tussen oud en nieuw ondernemen. Gek woord eigenlijk ondernemen. Als ik aan mijn Amerikaanse collega’s moet uitleggen wat dat is, heb ik daar altijd een raar gevoel bij. Het gaat over twee woorden; onder en nemen. Onder lijkt dat het onder tafel gebeurt, duister en louche. Nemen zegt het al. Dat is het tegenovergestelde van geven. In het Engels is het nog gekker. Letterlijk vertaald zijn het undertakers (doorgravers) Misschien moeten we onszelf maar ‘bovengevers’ gaan noemen.

 

Ik hoop dat dit voldoende duidelijk voor je is?

[P.J.]

Je hebt al eens opgemerkt dat ik een nogal "uitgesproken" mening heb over dit onderwerp. Dat komt omdat ik het volgende rijtje niet buiten het perspectief kan plaatsen......;

 

- EU-politiek stelt regels op om het milieu te beschermen.

- EU-ondernemers worden gedwongen te investeren om die regels te kunnen nakomen.

- EU-politiek stelt nog strengere regels op om het milieu en de mens te beschermen.

- EU-ondernemers gaan (gedeeltelijk) nog meer investeren om die regels te kunnen nakomen..

- EU-ondernemers gaan (voor een groot deel) hun productie overhevelen naar lage lonen-landen, met soepeler milieuregels.

- EU-politiek moedigt ondernemen in lage lonen-landen aan en doet er zelf ook zaken mee, ten koste van regionale ondernemingen.

- EU-politiek schuift aan om milieu-probleem globaal aan te pakken.

- EU-politiek en andere moderne politiek, spreken een systeem af om alsnog het milieu te verbeteren op kosten van de EU- en andere ondernemers.

- EU-politiek spreekt ook nieuwe normen af voor bedrijven die hun productie niet naar lage lonen-landen kunnen verplaatsen.

- Lage lonen-landen hebben geen betrouwbare administratie en rommelen maar wat aan als het milieu betreft.

-EU-landen en andere rijkere landen kampen met hoge werkloosheid, die een grote aanslag pleegt op hun begroting, maar ook op de interne solidariteit.

Ik ben vast nog wel wat belangrijke stappen vergeten......

 

De kleine ondernemer (die noodgedwongen niks met lage lonen-landen kan doen), zoals die met een machinefabriek, zit met de gebakken peren en onwerkelijke eisen en regelingen. En het eind is nog lang niet in zicht. Gelukzoekers uit lage lonen-landen overspoelen de rijkere landen en worden misbruikt, waardoor het eigenlijk zelfregulerende systeem wordt verkracht. Het mes snijdt dus aan meerdere kanten tegen de werkrichting in.

 

Het opgerakelde begrip "duurzaam", wordt daardoor door mij misschien wel helemaal verkeerd uitgelegd. Maar in mijn beleving kan ik het niet losbreken van een werkende samenleving, waarin ondernemers, werkgevers en werknemers, de financiële behoeften van die samenleving, duurzaam kunnen bewerkstelligen. En ook in die situatie was en is er oog voor de mens en het milieu. Maar helaas is het daarvoor opgebouwde systeem, door bovenstaande maatregelen, teloor gegaan. Door nu de term "duurzaam" te gaan roepen en op langdurigheid te gaan projecteren, brengt dit begrip dus een wat zure mondsmaak teweeg. Maar misschien ben ik wel een "ouwe lul", die al veel te lang meedraait en binnen korte tijd maar achter de geraniums moet verdwijnen........

[Anoniem9876]

Door nu de term "duurzaam" te gaan roepen en op langdurigheid te gaan projecteren, brengt dit begrip dus een wat zure mondsmaak teweeg. Maar misschien ben ik wel een "ouwe lul", die al veel te lang meedraait en binnen korte tijd maar achter de geraniums moet verdwijnen........

 

De geraniums laat maar. Heb ik ook. Zodra ik "Duurzaam" hoor dan gaat er bij mij een alarm af. En bij vele in mijn omgeving. Men gelooft het niet meer. Wij produceren "groen" ben ik ook al klaar. Het zijn marketing termen geworden....(ik zou ze natuurlijk wel gebruiken als het in een bepaalde niche werkt ;))

 

Oja er is nog een term "kindvriendelijk geproduceerd" ook hier willen we met zijn alle uit China importeren en wat voor landen nog meer. Als je er geweest bent schieten je de tranen in de ogen. Bij mij wel in ieder geval.

Als je daar over na gaat denken dan kun je inderdaad beter achter de geraniums gaan zitten.