In dit geval factureert de tussenpersoon aan de eindklant. Vandaar ook het risico; als de eindklant niet betaalt is dat het probleem van de tussenpersoon. Er is immers geen overeenkomst tussen de eindklant en de leverancier (de artiest), maar wel tussen de tussenpersoon en de leverancier. Zeker bij bekende artiesten gaat dat om flinke bedragen.
De leverancier loopt dus minder risico, en heeft er minder werk aan want hij hoeft geen vragen te beantwoorden, geen locatie te checken enzovoorts.
Bij affiliate marketing, waarmee ik met mijn website business een beetje bijverdien, werkt dat heel anders; daarbij koopt de klant wel rechtstreeks bij de leverancier, en loop ik 0 risico. Ook in dat geval betaalt de klant overigens hetzelfde bedrag als wanneer ze rechtstreeks bij die leverancier terecht zouden komen. Ook de support e.d. wordt in dat geval door de leverancier verzorgd.
Maar inderdaad, dat soort constructies maken het wel verleidelijk om datgene aan te bevelen waar je het meest aan verdient. Maar aan de andere kant werkt dat in de retail natuurlijk precies hetzelfde; de supermarkt zet ook de producten waar ze het meest aan verdienen op ooghoogte in het schap, en ik heb ook in een electronica winkel gewerkt waar we als verkoper aan de cijfertjes achter de komma konden zien hoe goed de marge op dat product was (een product van 1150,60 had bijvoorbeeld een betere marge dan een product van 1150,20). Hoe beter jouw marge, hoe meer commissie je kreeg als verkoper...