Marcel (Up)

Beste "Snelle Jelle", (vond ik wel passend) Ook ondernemen is een vak. Het zit in je bloed, maar je moet hier mee om kunnen gaan. Probeer 1 focus te vinden, waar je je passie in kwijt kunt, en focus daar op. Continu. blijf bij je plan, bouw dit uit, maar ga geen zijstraten in. FOCUS !

Dank je wel. In mijn optiek is dit ook niet meer dan normaal. Ook tijdens zaken doen mag je soms je emotie laten zien, en tijdens communiceren ook, als je maar netjes blijft. Ik ben er bijna klaar mee. De huidige eigenaar heeft gisteren gereageerd op mijn bericht dat het momenteel niet mogelijk is om zijn bedrijf over te nemen. Ook hij is teleurgesteld. Zij hebben besloten het restaurant in ieder geval nog tot einde dit jaar open te houden. De gasten en reserveringen nemen weer toe. Maar het gaat ons gewoon niet lukken. Rationeel. Waar het misschien wel het meest om gaat : Dat we maar niet vooruit komen. We hebben genoeg geschopt en gejankt, onze schulden betaald, we willen vooruit. Deze overname was de kans van ons leven geweest. **Moderator : excuus voor mijn topic. Gelieve deze te sluiten **

Dag Remco. Bedankt voor je input. Kaapverdië is het land waar de huidige eigenaar graag zijn voetjes regelmatig in het zand legt. Ook voor Cosara : "Het beloofde land" is Portugal. De bedoeling is dus al 3 jaar om daarheen te emigreren, maar wel met een plan. Iedereen kent de "Ik vertrek" verhalen en over hoe het negatief afliep. Deze overname kwam "per ongeluk" op ons pad, en we hebben de stoute schoenen aangetrokken om te kijken of emigreren en overname (dus werk) een gelijktijdige optie was. Zoals gezegd Cosara, hebben we momenteel rationeel moeten besluiten het niet door te laten gaan. Maar emotioneel hebben we de laatste jaren al zoveel moeten en kunnen overwinnen, dat we nu ook klaar zijn voor een volgende, heftige stap. Momenteel zitten we, voornamelijk ik, in het schuitje, waarom is het met een plan als dit (voor COVID-19) niet mogelijk een financiering te krijgen ?? Dus ja, misschien is het wel meer een emotioneel vraagstuk. Ik kan me er niet bij neerleggen......

DaMedia : Dit hebben we bij de eigenaar neergelegd, en hij wil volop meedenken, maar 1/3 financiering (tot nu toe) Hey Wouter ! Leuk je weer te "spreken" ! Wij waren precies voor COVID-19 terug in Nederland. Gelukkig/helaas, want ook hier hadden we binnen een half uur de lock down te regelen. Ook daar draait de huidige eigenaar op 50% omzet en 4/10 bezetting. Onze reden om het (momenteel) af te blazen, is precies de reden die jij aangeeft. Het risico is gewoon te groot. Voor ons ook een reden om momenteel niet af te reizen die kant op. De eigenaar is op leeftijd, en kan het simpelweg niet meer aan. De klik tussen ons 4 is uitstekend. Zijn bedrijf is zijn "kindje" (logisch) en hij is zeer selectief in zijn opvolgers. Ook hij begrijpt dat hij het nu niet kwijt kan voor de volle prijs, maar hij wil er ook zo snel mogelijk vanaf, en binnen een jaar genieten op een strand in Kaapverdië. Financiering voor horeca is ook in dat land niet mogelijk.

Hallo allemaal, Ik ben Marcel, gelukkig (in de breedste zin van het woord) gescheiden en vader van 2 opgroeiende dochters. Nog gelukkiger hertrouwd. Voorheen eigenaar van 3 MKB, mijn huidige echtgenote had een cateringbedrijf. Mijn echtgenote heeft haar bedrijf laten doodbloeden, ik moest noodgedwongen stoppen. Dit MOETEN stoppen heeft een jarenlange impact gehad op mijn privéleven, mijn gezondheid, op alles. Mijn bedrijf is gestopt in 2010, sinds vorig jaar schuldenvrij bij de BD, en begin dit jaar (met een afkoopsom) ook klaar met BKR. Nieuwe start begonnen met een geweldig huwelijk met een fantastische vrouw, met ook een berg aan verleden. Afgelopen jaren hard gewerkt. Zij in de horeca, ik als logistiek medewerker en in de weekenden ook horeca. Door alle omstandigheden en mijn gezondheid hebben we 3 jaar geleden besloten Nederland vaarwel te zeggen. Helaas kwam er een puberende dochter tussendoor die plotseling bij ons woonde, en een onverklaarbare longziekte bij mij bij. Mede door onze ervaringen besluiten wij natuurlijk niet zomaar te emigreren. Als we al emigreren, willen we een baan hebben, of in ieder geval goed uitzicht hierop. Het enige wat we konden vinden was een callcenter, maar dit gaat het niet worden. Intussen, door de BD, de aflossing bij BKR, en ik bij de WW / WIA (?) flink ingeteerd op ons potje. En ineens komt er een geweldig bod op ons bordje……. We kunnen een restaurant overnemen in het warme buitenland, met meer dan goede cijfers, volop mogelijkheden tot upgraden, omzet minimaal 65% verhogen…… Voor een minimale prijs daar wonen…. When it looks like a duck, and talks like a duck….. Dus. Wij op onderzoek en het vliegtuig gepakt. Ter plaatse gaan kijken. Meegedraaid in de keuken en bar. Aantekeningen gemaakt. Boeken bekeken. Het is goud. Helaas krijg ik de financiering niet in orde. Intussen kunnen we eindelijk in Nederland een financiering als een hypotheek krijgen (we zijn beiden 48…..nog nooit gelukt) of wat dan ook, maar wanneer we praten over financiering in het buitenland is het fout. Met een hypotheek van 150.000 kan ik in Nederland nog geen schuur kopen, maar voor ¾ heb ik een restaurant en een woonhuis. Vele, vele financierders gesproken. Stuk voor stuk enthousiast. Totdat het gaat over buitenland. Vorige week heeft de eigenaar zijn verkoopprijs nog met € 34.000 verlaagd voor ons. Van de verkoopprijs wil de eigenaar 1/3 financieren. Deze week hebben wij rationeel toch besloten van alles af te zien. De cijfers zijn veranderd, onze banken en dergelijke willen niet mee….. Maar toch….. het bloed blijft kriebelen, koken zelfs…. Wat kunnen we nog meer doen om de droom na te jagen ? Crowdfunding ? Op de bonnefooi gaan en over 6 maanden berooid en met hangende pootjes terugkomen ? Of vertrouwen in onszelf hebben en gaan !!! Mocht iemand nog een idee hebben, ons af willen vlammen of op willen beuren….. dan graag.

Dank je wel Norbert ! Hahahaha, ik denk ook nog vaak terug aan dat weekend ! Wat hebben we genoten en gelachen..... Site weer herontdekken, ik zie gelukkig nog wat bekende namen, sommige namen/personen mis ik, maar zal vast goed komen.

Hallo iedereen, Na enige jaren van afwezigheid alhier, wil ik me graag weer melden in de roerige omstandigheden van het ondernemerschap. Ik ben Marcel, aka Up, aka Down, aka..... maar eigenlijk gewoon Marcel. Iets te veel meegemaakt de afgelopen jaren, maar ik probeer mijn werkschoenen weer aan te trekken. Ik moet de site weer herontdekken, maar ik hoop wederom hier met mijn vragen terecht te kunnen, maar zeker ook om collega's te ondersteunen waar nodig door mijn ervaringen. Groet, Marcel

Beste Ondernemer, Ik denk echt dat je je verkijkt op de voorraad en voorraadbeheer. De hobby wereld is zo veranderlijk als het weer…..soms geen peil op te trekken. Ook de leveranciers weten dat er geld in te verdienen valt, en geloof me, iedere paar maanden komt men met een nieuwe hype. Het is de kunst om in te zien of je daar in meegaat of niet. Geloof je erin…. Ben je bijna altijd verplicht een zg startpakket te kopen. Dit kost een paar 100 piek, maar de marge is dusdanig dat je besluit dit in te kopen. Na een paar maanden blijkt dit toch niet aan te slaan, en weg zijn je centen. Ik wil je echt niet afvallen, maar behoeden voor “fouten”….. Voorbeeld : Na 5 jaar had ik van compleet assortiment Fimo klei 5 blokjes verkocht….. met de rest heb ik mijn achtertuin mee kunnen betegelen… Viltlapjes zijn we op een gegeven moment gaan gebruiken als poetslapjes… Die paar 1000 knipvellen van vorig seizoen e.d. waren zo weinig meer waard (gevoelsmatig, voor de consument) dat men het bij de rommelmarkt niet eens meer wilde aannemen. De hobbymarkt is zo ontzettend moeilijk, je snijdt jezelf constant in je vinger. Hou het bij de simpele, goed verkoopbare spullen. Mesjes, pincetten, snijmatjes, potten waterverf (ideaal voor thuis en op school) …. Concentreer je aub echt goed op het assortiment !! Succes !

Beste, Graag wil ik je wat puntjes meegeven inzake de hobby sector. Knipvellen voor 3D knippen / kaarten maken : Deze komen wekelijks met tientallen nieuwe items uit. De vellen zitten per 10 of 20 verpakt en je verkoopt ze los. Ten eerste zul je goed moeten bekijken welke items je inkoopt. Als jongere heb je een andere smaak wellicht dan de “oudere” doelgroep. Een verkeerd item inkopen, betekent 20 knipvellen op de plank waar je niet vanaf komt. Maar ook al slaat het item wel aan, is de kans groot dat je er maar een deel van verkoopt. Stel dat je deze week 10 nieuwe items uitkiest, heb je dus minimaal 100 knipvellen op de plank liggen. Een deel slaat aan, een deel niet, dus je houdt er al snel minimaal 40 over. En dit iedere week. Na een half jaar heb je meer dan 1000 onverkoopbare knipvellen op voorraad. Het is dubbeltjes werk, maar loopt gruwelijk hard op. Vaak worden er ook stoffen gebruikt om uit te knippen. Stoffen gaan per baal van tientallen meters, waar je zelf handbare en verkoopbare delen van moet knippen. Koop 6 balen stof, en je hebt honderden lapjes voorraad…. En dan maar hopen dat je klant ze ook mooi vind en wilt kopen. De hobby markt veranderd per dag. Wat vandaag een hype is, is morgen ineens over. Speel je nu net te laat in op de nieuwe hype, blijf je met al je spullen zitten. Er valt goed te verdienen op de hobby produkten, maar mijn ervaring is dat je winst verdampt ten opzichte van je voorraad. Succes.

Beste Mariska, Ik herken je complete gevoel en snap wat je mee maakt. Ik kan en wil je nu nog geen bedrijfsadvies geven, maar wanneer je gewoon eens wilt sparren of je verhaal kwijt wilt, mag je me altijd een PB sturen. Gewoon eens spuien wat je dwars zit, of waar je mee zit, kan al een hele opluchting geven en wellicht de druppel energie die je nodig hebt om door te gaan. Marcel

Hallo, Er schijnt een regel te zijn ivm verrekenbaar verlies van je "oude" onderneming. Ergens iets gehoord over een klok en een klepel, maar ik kom er niet goed uit of ik dit nu zelf moet aangeven, of dat dit automatisch verwerkt wordt in mijn aangifte. Iemand die weet waar ik het over heb ? ;D

Thnx. Ook aan diegenen die via PB gereageerd hebben ! Leuk om te zien hoe het reus / kneus systeem nog zo "leeft" ;)

Misschien…. Misschien ook niet. Na een afwezigheid van 2 jaar heb ik besloten weer eens voorzichtig rond te kijken hier. 2 jaar van vrij grootschalige depressie ivm “beëindigen” van 2 bedrijven, een einde van een huwelijk en alles er rondom heen, verlies van huis en haard en alles wat ik bezat. Schijnbaar heeft toch alles een reden. Ik woon (dankzij een tip van een zeer gewaardeerd HL-lid ;-) ) anti kraak, maar heb me in jaren niet zo thuis gevoeld als hier. Ook persoonlijk krabbel ik steeds verder op. Leuke relatie, goede omgang met kinderen, financieel nog een puinhoop, maar och, met alles valt te (over)leven. Nadat ik 2 dagen weer meegelezen heb, en ook mijn persoonlijke berichten weer eens doorgespit heb (van 2 jaar geleden dus) wil ik graag excuses maken aan alle HL leden die mij altijd gesteund hebben, maar die ik “uit het oog verloren ben”, en aan wie ik nooit meer iets heb laten weten/horen. HL moe, internet moe… de omstandigheden…geen excuus, ik weet het. Geen idee of ik (snel) weer deel ga uitmaken van de door mij zo gewaardeerde HL community, maar ik bedank bepaalde mensen uit de grond van mijn hart (en jullie weten zelf wel wie ik bedoel) en hoop snel weer enigszins contact te hebben. Nogmaals sorry. Hopelijk kan ik snel weer wat mensen van dienst zijn uit ervaring of verleden. Groet, Marcel

Het zijn niet alleen de verzekeraars, ook de banken, de gemeente, noem maar op. Je wordt overal weggezet als ""wanbetaler"" of crimineel. Geen gezeik, maar feit. Het is echt niet alleen maar die BKR hoor, die na 5 jaar zogenaamd weg is. Ik hoef bij mijn vroegere bank nooit meer binnen te komen, alleen maar omdat de manager aldaar wel zo uit zijn jas is geveegt, dat ik de voordeur niet eens voorbij kom. Mijn verzekeraar vraagt ook : Heeft U ooit achterstanden gehad ? En na een eerlijk ja.... exit. Gelukkig is daar dan ons aller Norbert !

Voor het eerst sinds heeeeel lange tijd log ik in onder deze naam, heel soms onder AKA. Maar nu speciaal voor jou Christine. Geweldig dat je niet bij de pakken neer bent blijven zitten. Dat is kracht. De woorden van Iwan treffen het mijn inziens precies. Ik ken het, en maak het momenteel mee, maar ook mij krijgen ze er niet onder ! Succes, en bedankt voor je bericht. Marcel

Wow..... die raakte mij heftig..... Ik denk namelijk dat HL, binnen en buiten het forum er voor gezorgd heeft, dat ik mijn hoofd omhoog gehouden heb. Zo godsgruwelijk vaak mijn hoofd in mijn schoot laten zakken, de wil om gewoon te gaan liggen en klaar.... foetus houding. Mensen, je weet niet half wat Christine doormaakt.... het verschuilen achter de gordijnen en achter de bank gaan liggen bestaat daadwerkelijk ..jammer genoeg. maar...@Herman ? Op welk punt zat jij nu ineens weer dan ? @ Christine : je bent niet alleen. En om voor mezelf te spreken, en misschien voor jou ook... Hier op HL snappen we elkaar, OK ? Je wilt niet weten hoevaak ik blindelings de weg overgestoken ben, met de hoop.... En nu... ik knuffel mijn kinderen meer dan ooit, hou ze vast (meer dan vroeger) ik hou de hand van mijn vrouw vast tijdens het slapen...... en hou mezelf daar aan vast. Voor mij geen roekeloos oversteken meer.... Christine, mocht je Brabants willen "buurten".... je kunt me altijd een PM sturen, en we kunnen bellen wanneer nodig. Dat is HL...en dat weet ik uit eigen ervaring !!

Weet je.... niemand "luistert" echt naar je...... Je verhaal wordt snel onderbroken door mensen die "hetzelfde" hebben mee gemaakt. Nee.... zo is het niet. Ieder kind verliezen gebeurt op een andere manier. Tot op de minuut is dit anders. Iedere toko gaat op een andere manier kapot. En iedere persoon er achter gaat er op zijn eigen manier mee om. En wanneer die druk er is om je zaak te sluiten, en je moet je personeel de WW insturen....ooooo.... wat is het dan makkelijk om te zeggen dat je dan maar je boot moet verkopen (cynisch bedoelt natuurlijk) Ik rij nog steeds omwegen binnen het dorp om oud personeel niet tegen te komen de nog 200 piek van me krijgen. Die achtergestelde crediteur met zijn aflossingsafspraak komt ook iedere maand... Die DRUK.... Snap je dan dat er mensen zijn die zich compleet afsluiten van de buitenwereld ? Dat die opgerold in een hoekje willen gaan liggen ? Zeker de ondernemers en het gezin hebben niks meer he ? Want wij moeten onszelf verzekeren, en niet werken, geen inkomen. Klaar. Daar heb jezelf voor gekozen, klopt ! Maar dat wil niet zeggen dat het geen mega impact heeft op je sociale leven ! Je kunt niet meer naar een verjaardag (geen geld voor bloemen), tanken kan alleen zonder nummerplaten (alweer cynisch !) En dus raak je in een sociaal isolement, met alle gevlogen van dien.... Je kan nergens meer aan meedoen, je partner kan ook niks meer, en dan beginnen pas de troubles ! Je moet dan verrekte goed in je schoenen staan om te zorgen dat je overeind blijft. Ik zal dit topic regelmatig blijven "kicken", puur om het feit dat het onder de aandacht blijft....

[ "luchtige" modus aan :] Dat verklaart die 60 sigaretten per dag..... ;D [luchtige modus uit]

Deze quote wil ik eigenlijk ook al enkele dagen terug halen. Ik zie hier wel een tabblad in eigenlijk, boven aan de homepage. Titel : "Troubles" of iets dergelijks, met daaronder een rijtje "hoofdstukken" om op aan te klikken. - (bijna) faillissement - emotionele vraagstukken - depressie (van de ondernemer) - huis, haard, kinderen en aanverwante artikelen Schot in het duister in wellicht niet de goede titels van de hoofdstukken, maar waarschijnlijk begrijpen jullie wel wat ik bedoel. Kon het ook plaatsen in "Bugs en ideeën" maar vond hier aanhalen beter. Zou een onderling overleg tussen mods, Herman, mij en belangstellenden op prijs stellen. Het is een ondergeschoven kindje (excuus) in ondernemersland waar zeer zeker ook op een serieus ondernemersforum als dit, aandacht besteed aan mag worden.

Mmmhh..... "grappig" .... ik wilde je bijna enthousiast vragen, waar en wanneer, dan stuur ik een berichtje de wereld in richting ouders en bekenden..... Maar gelijk sloegen mijn vingers op slot om te typen. Het taboe overheerst.... Ik ga samen met mijn vrouw proberen te kijken. Bedankt voor je bericht.

Ik wil toch nog eens wat kwijt. Cijfers zeggen mij namelijk helemaal niks in deze. Een gestopte ondernemer, failliet of niet, is zijn zaak kwijt. Zijn kindje, zijn alles. Tenminste, in de meeste gevallen dan. De nasleep en de gevolgen van het stoppen duren veel en veel langer. Voordat je weer redelijk boven Jan bent gaan er vaak jaren overheen. Met alle gevolgen van dien. Om maar even een privé voorbeeld te noemen : ik heb een week of 2 geleden toch nog eens bij ouders en schoonouders aan moeten kloppen voor financiële hulp, en een ander héééél geduldig privé persoon vroeg ook in die week om centen die ze nog tegoed heeft….. Mijn ouders en schoonouders waren stomverbaasd, “want het ging toch weer goed ?” Moet je kijken hoe snel de ondernemer zijn masker weer opgezet heeft. Nou ja, snel…. In ieder geval schrokken zij er van. Stel nu dat er wel iets gebeurd zou zijn ? Je wilt het niet geloven, maar die “kleine” dingen kunnen dan soms nog net de druppel zijn om je alsnog over te geven aan de moedeloosheid, met alle gevolgen van dien. Iedere keer op en neer, up en down vreet zo godsgruwelijk veel energie van je, dat ik me kan voorstellen dat er op een gegeven moment iets knapt. En wie heeft er na jaren nog in de gaten dat het bij die ondernemer zo verrekte diep heeft gezeten, dat er alsnog iets knapte ? Is het dan zelfmoord van een ondernemer of zelfmoord van een persoon die psychisch in de put zat ? Die cijfers doen me dus werkelijk helemaal niks. Ik kan me gelukkig staande houden, zij het met heel veel moeite. Vaker en vaker zie ik in, wat er niet goed gaat en ik in de korte en lange toekomst moet gaan veranderen en gaan aanpakken, zowel privé als zakelijk. Ik kan het maar niet genoeg benadrukken, het verlies van een kind (zoals bij Herman en mij) en het verlies van je zaak staan erg dicht bij elkaar. De nasleep van het één wordt veel vaker bij stil gestaan, dan bij het verlies van het tweede. Dat is voor velen in de omgeving dan toch een ver-van-mijn-bed show. Waarom ? Men heeft er niets mee. Ze kennen nl allemaal de verhalen van de failliete ondernemer die 3 weken later weer gewoon een andere toko had. De steun die een noodgedwongen gestopte ondernemer nodig heeft, zelfs na jaren, vind deze niet in zijn omgeving, maar alleen maar op een forum als dit.

Er schiet me nog iets te binnen, hoe dat de hulpverlening te kort kan schieten : Na het overlijden van ons zoontje kregen wij beiden slaappillen mee, om de grootste mammoet uit de geschiedenis 3 weken uit de running te brengen..... Nu zijn wij geen pillen slikkers, en hebben alles samen door het toilet gespoeld, een stevige borrel gepakt en zijn naar bed gegaan. Door alle spanningen en ontlading sliepen we ontzettend vast. De kraamhulp kreeg ons de volgende ochtend niet wakker, en had na het zien van de lege verpakkingen van de pillen, de schrik van haar leven. Met zo'n dosis slaappillen voor te schrijven, los je geen problemen op, en dus vind ik dat de hulpverlening op dat punt te kort schiet. Ik denk niet dat je onstabiele mensen zolas wij toen, zulke medicatie moet voorschrijven. Het lijkt off topic te gaan, maar mijn huisarts weet natuurlijk van mijn depressie en aanhangende troubles, en heeft nadien nooit geen medicatie meer voor geschreven zonder dat hij een goed inhoudelijk gesprek had gehad met mij/ons....

Een hele hoop dingen ineens..... mijn schoonvader ligt al een week of 4-5 te vechten voor zijn leven (3 hartoperatie's intussen ) , en mijn schoonmoeder verblijft bijna dagelijks bij ons. Gisteravond was het even een stukje ontspanning met mijn vrouw, schoonmoeder, de kaarsjes op tafel, de vuurkorf, een flesje witte wijn en ondergetekende.....en ineens zie ik het bericht van Herman voorbij komen. Die kwam heftig aan bij mij, omdat wij ook onze eerste zijn verloren bij de geboorte, en in dezelfde week allebei mijn opa's. Ik weet nu 7 jaar later nog de volgorde van het overlijden niet. Dit terzijde. Mijn vrouw en familie weet wel dat ik met HL te maken heb, maar heeft verder geen idee hoe of wat. Ook niet hoe HL mij geholpen heeft er boven op te komen. Deze "Down" persoonlijkheid is een privé stukje in mijn leven. Gisteren was ineens het moment om de column te laten lezen. De tekst van CS ligt al weken uitgeprint op kantoor (waarvoor dank voor het mailen !), maar het moment was er niet om dit iemand te laten lezen. De tekst is ook zwaar confronterend namelijk. Maar door de ontspannen sfeer, en het praten over hetgeen we mee hadden gemaakt de laatste paar weken, was het moment ineens daar... En heb ik de column laten lezen. Mijn vrouw is na 3 kwart gestopt met lezen omdat het té herkenbaar werd, en bij schoonmoeder vielen er ineens vele puzzelstukjes op hun plaats. Eindelijk zag ik wat begrip in de ogen verschijnen. Niet alleen richting mij, maar ook richting mijn vrouw, haar dochter, die alles heeft moeten doorstaan. Dit heeft mij gesterkt om (delen van) je tekst de komende periode aan anderen te laten lezen. Waaronder ouders, broers, schoonzussen en andere familieleden. Ten eerste, en belangrijkste, dat mijn omgeving begrip krijgt voor mijn echtgenote, en wat zij heeft moeten doorstaan, en ten tweede : Mijn omgeving heeft mij altijd gekend als een vriendelijke vent, waarmee je altijd kon buurten, je verhaal bij kwijt kon enzovoorts. Die man is even weggeweest en er is een lul (excuus) voor in de plaats gekomen. Geen leuke "buurt" meer, geen gezellig biertje pakken enzo. Ik was te zwaar op de hand geworden en daar kunnen de meeste mensen niet tegen. Wanneer mijn omgeving meer weet van wat er gespeeld heeft, kan men ook beter uitleggen, dat ook die "lul" (wederom excuus) weer out-off-the-picture is, en dat Marcel weer terug is, maar met wat meer bagage in zijn rugzak. Mede door je column heb ik geleerd wat opener te zijn, meer te vertellen wat er van binnen speelt, en de schone schijn niet op te houden. "Down" hou ik vooralsnog voor mezelf. Wie weet laat ik het mijn kinderen ooit nog eens met hem kennis maken... :-) Ik moest het effe kwijt....

Zal ik 'm nog eens kicken ? ;) Heeft Sander Offringa eigenlijk wel een PM gehad om hierop te reageren ?

Goh……. Ben er helemaal beduusd van….. voor mij een heftige en emotionele column ….en toch had ik het gevoel een reactie te willen geven. Ten eerste mijn complimenten dat je een zo beladen onderwerp zo onder woorden hebt weten te brengen ! Ten tweede is het hele verhaal jammer genoeg heel herkenbaar. Het lijkt wel of wij samen ooit eens een avond hebben zitten borrelen en dat je naar aanleiding daarvan dit verhaal hebt geschreven. Ik ben ook mijn bedrijf “verloren”, en na een jaar lang soebatten met de crediteuren kwam er een crediteurenakkoord. Mijn omgeving zag alleen maar, dat ik AL een jaar thuis was en niet werkte. Terwijl ik van ’s ochtends vroeg tot diep in de nacht bezig was met brieven schrijven, faxen verzenden, bellen, opstellen van een akkoord, reageren op reacties en ga zo maar door. Toen de kogel door de kerk was, vond iedereen dat ik dan nu toch onderhand maar eens moest gaan werken…. Helaas liep dat anders. Ik was ineens moe. Erg moe. Heel erg moe. Alle energie die ik al die jaren had gehad slipte binnen een week door mijn vingers. Om het kort te houden : Binnen enkele weken had ik een zware depressie / burn-out en was tot niets fatsoenlijks meer in staat. Ik kwam de deur niet meer uit. Niet voor boodschappen of een wandeling, of om bijvoorbeeld eens met mijn gezin over de markt te lopen. Niet snel daarna volgen natuurlijk de geruchten. Aangezien “men” mijn vrouw en kinderen altijd samen zag, en mij nooit meer, waren we natuurlijk gescheiden. En vroeg men in de supermarkt dan ook doodleuk aan mijn vrouw “hoe het er nu mee ging”. Ook andere gevaren komen om de hoek kijken. Waarom zou je ’s middags in het lentezonnetje niet om 15.00 uur een biertje pakken ? En waarom zou je ’s avonds om 23.00 uur naar bed gaan ? Morgenmiddag pak je nog wel even een dutje op de bank, om wat bij te tanken. Niemand die het ziet. En och, je kunt dan ook nog wel een sigaretje opsteken….. En dit groeit van kwaad tot erger. Ook ik heb ooit gedacht dat de wereld beter af was zonder mij. En wat ben ik toch blij dat ik daar nu op terug kan kijken. Mijn dochtertje kwam een poosje geleden terug van een week vakantie met zusje en mama, en toen ze me weer zag, kon ze me alleen maar vasthouden en snikken. Sta je ineens weer met je voetjes op de grond. Gelukkig heb ik wel de stap genomen om hulp te zoeken bij een psycholoog. Wat overigens ook een grote drempel is voor iemand die bekend staat om de zelfredzaamheid (de ondernemer dus). Jammer genoeg worden er maar 7 gesprekken vergoed door de verzekering en daarna moet jezelf betalen. En dat gaat niet wanneer al je centen in het crediteurenakkoord zitten. Ik ben nu heel hard op weg naar de eindstreep. Ik krijg complimenten van mijn omgeving dat ik er weer goed uitzie. Maar ook dat ze weer gewoon met me kunnen praten. Nu ik terughoor hoe mijn gedrag moet zijn geweest en mijn “rare praat”, snap ik waarom er niemand meer bij ons over de vloer kwam. Ook hier begint langzaam aan weer verandering in te komen. Dit proces duurt bij mij nu een anderhalf jaar, en nog steeds zijn er dagen dat het niet lekker gaat, en dat heb ik geaccepteerd. Het worden er immers steeds minder……! Ik zou op iedere zin of alinea van je column kunnen reageren, maar in plaats daarvan neem ik mijn hoge hoed af, en maak een diepe buiging voor een erg goede column die hopelijk veel mensen laat zien, dat ze niet alleen zijn….. en die hopelijk bij andere mensen een hoop begrip kweekt…..dat is misschien nog wel belangrijker.