4711

Inkomstenbelasting is een privé-aangelegenheid en hoort dus niet thuis in de onderneming (de VOF). Gewoon lekker opmaken (bij wijze van spreken, dan…)!

Puur formeel zou je volgens mij eigenlijk je ondernemerschap met terugwerkende kracht moeten aanmelden bij de belastingdienst. Als je eerste uitgave dus in november 2009 was, dan: startdatum bijvoorbeeld 01-11-2009. Dan zou je dus (waarschijnlijk) vanaf het 4e kwartaal 2009 aangifte moeten doen voor de BTW. Dan heb je de pragmatische oplossing: je nu aanmelden (startdatum bijvoorbeeld 01-10-2010) en als eerste transacties de bewuste uitgaven meenemen. Formeel waarschijnlijk niet helemaal juist, maar wel zo praktisch. Persoonlijk zou ik zeker geen jaren wachten.

Maar natuurlijk moet je ook inkomstenbelasting betalen. Op basis van je winst (exclusief omzetbelasting is dat!), minus eventuele ondernemersaftrek (zoals zelfstandigenaftrek) en misschien ook persoonlijke zaken, zoals vermogen etc. En eventuele andere inkomsten uit arbeid (loon, uitkeringen etc). Misschien moet je eerst een paar dingen doornemen. Begin hier maar mee, zou ik zeggen: http://www.belastingdienst.nl/zakelijk/ondernemen_ondernemerworden/

Ja en nee, Nee: Dat van de 5 jaar geldt voor de inkomstenbelasting, niet de omzetbelasting. De omzetbelasting moet je aangeven (terugvragen) over desbetreffende tijdvak. Als je dus (als ondernemer) vandaag, 19 oktober, uitgaven met BTW hebt, dan moet je dat over het 4e kwartaal aangeven (of de maand oktober als je maandaangever bent, of het jaar 2010 als je jaaraangever bent). Ja: Als je voorbelasting (‘de betaalde BTW’) hoger is dan de verschuldigde BTW, dan resulteert dat in een teruggaaf.

Ik zou hier heel goed op studeren: http://www.belastingdienst.nl/zakelijk/omzetbelasting/hoe_werkt_btw/margeregeling/margeregeling.html De administratieve verplichtingen zijn namelijk niet gering. Er zijn gevallen waarbij vooral het ontbreken van inkoopverklaringen tot enorme naheffingen geleidt hebben.

Een interessante casus, maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat hier sprake kan zijn van een misverstand, namelijk:. 1. In de allereerste post van Viking12 staat vermeld: “voor het opzetten van de website kan een vriend me helpen (ongeveer 500 uur)… aangezien ik hem qua kosten niet kan aannemen”. 2. In de tweede post van Viking12: “Bedankt voor je idee over de 'bestelde' website, dit scheelt in de beginfase waarschijnlijk een hoop kosten”. Misschien begrijp ik het helemaal verkeerd, maar ik dacht dat Viking12 in ‘post 1’ bedoelde dat hij de vriend aandelen wilde geven, in plaats van geld, waarschijnlijk omdat niet zo veel geld beschikbaar is hiervoor. Maar het voorstel van Ronaldinho is om de vriend een factuur voor zijn inzet te laten sturen, wat toch gauw (lijkt mij) ergens tussen de 5 en 10 duizend euro te betalen zal betekenen. Bij ‘post 2’ lijkt het (in mijn ogen dan) alsof Viking12 het andersom opvat: dat het goedkoper wordt, in plaats van duurder voor zijn bedrijf (“dit scheelt in de beginfase waarschijnlijk een hoop kosten”). Maar misschien zie ik hier onterecht allerlei beren achter de bomen.

Zoals altijd moet je aannemelijk kunnen maken dat je de kosten/uitgaven hebt gemaakt. Daarbij is het natuurlijk makkelijker als je een factuur, een kwitantie of in ieder geval een bankafschrift hebt waaruit dat blijkt. Maar als je voor bijvoorbeeld inkopen helemaal geen kwitanties kan krijgen, zoals kennelijk in dit geval, dan HOEF je dat niet te hebben (sterker nog: je KAN het helemaal niet hebben, want je moet – neem ik aan – contant betalen en krijgt dus geen betalingsbewijs). Dan moet je op een andere wijze aannemelijk kunnen maken dat je dit niet ‘uit je duim zuigt’. Je moet sowieso de inkopen ergens noteren, in een inkoopboek of misschien in een spreadsheet of wat dan ook, en dit ook in de financiële administratie verwerken natuurlijk. Wat je precies moet noteren, dat is toch een beetje aan jou (en misschien ook afhankelijk van de bedragen waar het om gaat). Ik zou, als minimum, zeggen: datum, bedrag, en omschrijving (aantallen? of valt het aantal vissen misschien niet te tellen…? nooit geprobeerd, eigenlijk). Maar je kan natuurlijk ook de naam en het adres van de verkoper erbij zetten. En eigenlijk vraag ik me af: Waarom laat je ze niet een kwitantie paraferen? Dan heb je ook een betalingsbewijs, voor het geval alle vissen doodziek blijken te zijn of zo (ook een soort ‘garantiebewijs’, dus).

@djluc, Helemaal mee eens, een scherpe analyse van de situatie. Ik redeneer inderdaad vanuit het heden (dat is overigens wel een bewuste keuze). En ik ga zeker (als het echt tot effectuering van dit voornemen komt) in overweging nemen om een ‘moeder’ tussen de werkmaatschappij en de holding te zetten of, zoals ook eerder geopperd werd, een licentie te geven aan de werkmaatschappij. Want je hebt wel gelijk dat dingen soms heel anders lopen dan je denkt. Peter

Dag Captain, Bedankt voor je reactie! Dan zou dus A (als en wanneer partij B dit wil!) een onwederroeppelijke, eeuwigdurende, exclusieve, kostenloze licentie geven aan C en tegelijkertijd een (uiteraard van tevoren afgesproken) eenmalige bijdrage in de ontwikkelingskosten vragen van C. Een heel interessant alternatief. Peter

Meedenkers! Bedankt voor jullie reacties, wordt erg gewaardeerd. @Maarten: De exploitatieovereenkomst zal inderdaad door partij A eenzijdig opgezegd kunnen worden. Door mij dus. Want anders zal ik hier nooit aan beginnen. Ik ken ‘partij B’ namelijk helemaal niet en heb geen idee of het ‘frontoffice’ ook werkelijk tot een bevredigend resultaat zal leiden. Mocht dat wel het geval zijn, dan ben ik helemaal tevreden en gaan wij (eerst A en B, later dan A en D) de opbrengsten verdelen. Mocht dat niet het geval zijn, dan moet ik een ander ‘frontoffice’ zoeken (die ‘het’ dan hopelijk wel aankan). Nee, het is niet ‘C’ die zich later in mag kopen, dat is ‘B’ (eigenlijk alleen via zijn nieuwe holding ‘D’ want ik wil niet dat B aandelen als privé-persoon koopt – vanaf dan moeten namelijk zowel A als D managementfee ontvangen voor de directietaken, ieder 50% “minus onkosten C” van de opbrengsten). C wordt gewoon door mij opgericht (een dochtermaatschappij), B mag later 50% overnemen (maar dat hoeft niet!) en kan dan daarna ook het recht uitoefenen om 50% van de applicatie te verwerven (maar ook dat hoeft niet!) via een holding. Dat heb ik bedacht om juist de belangen van partij B te bevorderen en onrust te vermijden. En je hebt helemaal gelijk dat het meteen al afgesproken wordt dat B voor 9.000,- de 50% aandelenbezit kan kopen (via D, zijn nieuwe holding!). Ook de verkoopprijs van de applicatie (door A aan C te verkopen) zal vastgelegd worden. Deze transactie zal pas in ‘fase 2’ mogelijk zijn, dus pas wanneer B een holding opgericht heeft (‘D’ dus) en ook zelf voor kiest om de transactie plaats te laten vinden. De bedoeling van mijn kant is dat B, mits de exploitatie werkelijk goed verloopt en daardoor de applicatie (vanzelf dan eigenlijk) meer geld waard wordt, daar van kan profiteren. Dus niet dat alleen A (maker en eigenaar van de applicatie) hieraan verdient, maar ook de businesspartner. Anders lijkt het mij voor hem/haar niet zo heel zinvol om zich helemaal hiervoor in te zetten. @djluc Maar C zal eigenlijk niet veel risico lopen, in mijn ogen. In ‘fase 2’ (als partij B zijn eigen holding D opgericht heeft en 50% van de aandelen overgenomen heeft) zijn de kosten van de exploitatie voornamelijk de managementfee (2 x 50% “minus iets”) van de directie (partij A en D). Plus wat onkosten (die gedekt moeten worden uit “dat iets”), zoals inschrijving KvK en bankkosten etc. Er zullen geen schuldeisers, leveranciers, financiers etc zijn (en de belastingen zullen allemaal betaald zijn!). En om claims etc van gebruikers te verwachten gaat heel ver. Maakt dat een verschil ten aanzien van jouw oordeel in deze? Want als ik je goed begrijp, dan zou je liever een moedermaatschappij met de applicatie erin hebben (eigendom 50% A, 50% D), met daaronder een werkmaatschappij voor de exploitatie. Vriendelijke groeten, Peter

Beste allemaal, Wie kan zijn of haar licht over deze situatie laten schijnen: 1. Ik (partij A) heb een kleine BV, met een paar verschillende activiteiten en daaruit voortkomende applicaties (e-commerce). De doelstellingen van de BV zijn ruim (o.a. participatie en beheer). 2. Iemand anders (partij B) is een dienstverlener met een eenmanszaak. 3. Ik wil dat wij (A en B) gezamenlijk een van mijn applicaties (ontwikkeld door en eigendom van partij A) kunnen gaan exploiteren. Hierbij denk ik aan een nieuw op te richten BV (partij C). Partij C zou dan een dochter worden van partij A. Partij B mag 50% van de aandelen overnemen (via een nog op te richten holding), binnen een bepaalde termijn. De directie wordt gevoerd door A (middels een managementovereenkomst, dus geen personeel in dienst bij partij C) tot het moment dat partij B (die op dat moment dus eigenlijk partij D wordt, namelijk de nieuwe holding van B) aandelen overneemt, want vanaf dan wordt de directie gezamenlijk gevoerd door A en B (of eigenlijk A en D, dus). In de eerste fase (A voert de directie, B is een eenmanszaak) ligt er een overeenkomst tussen C en B. Hierin wordt bepaald dat B 50% van de opbrengsten (minus een klein percentage voor de onkosten van C) krijgt voor de ‘frontoffice’-functie. In de managementovereenkomst tussen C en A worden dezelfde percentages genoemd, voor de managementfee. In de tweede fase (B wordt, via D eigenlijk, aandeelhouder) wordt de overeenkomst tussen C en B vervangen door een tweede managementovereenkomst tussen C en B (of eigenlijk C en D dus). De applicatie blijft eigendom van partij A. Tussen A en C ligt er een exploitatieovereenkomst. Deze kan opgezegd worden, als de exploitatie niet volgens wens verloopt. Hierdoor hoeven geen ontwikkelingskosten e.d. verrekend worden in dit geheel. De applicatie (inclusief de ‘backoffice’-functie) wordt kosteloos ter beschikking gesteld aan C, zolang de overeenkomst bestaat. Klinkt misschien redelijk ingewikkeld, maar alles heeft een reden: - Partij A is hooguit de oprichtingskosten van C kwijt als alles op niets uit zou draaien. - Partij B is niets kwijt als alles op niets uit zou draaien. - Als het wel goed gaat, dan verdient zowel A als B aan de exploitatie terwijl de ‘rompslomp’ rond C zo klein mogelijk blijft. - Er komt ook en soort clausule dat C, in de tweede fase, het recht heeft om de applicatie te kopen van A voor een bepaald bedrag. Dit zodat zowel A als B kan profiteren in het geval dat de exploitatie dermate goed gaat dat de applicatie een behoorlijke waarde gaat vertegenwoordigen. Hoe klinkt dit in de oren van alle kenners? Heb ik dingen over het hoofd gezien (gevaren)? Zijn er betere oplossingen? Iemand….? Vriendelijke groeten, Peter

debet BTW (tegoed, 5b in de aangifte) 7,51 credit BTW (verschuldigd, 4a in de aangifte) 7,51

Dit is een quote over dit onderwerp: “De nieuwe hoofdregel voor de plaats van dienst geldt ook voor u als vrijgestelde ondernemer. De heffing van btw wordt dus ook naar vrijgestelde ondernemers verlegd. U zult daarom de verlegde btw moeten aangeven in uw btw-aangifte. U kunt hiervoor de Belastingdienst verzoeken een btw-aangifte aan u uit te reiken.” Of dit ook werkelijk klopt, ook in de ogen van de fiscus, dat weet ik niet. Ik heb er (nog) niet mee te maken gehad (nieuw sinds 01-01-2010).

Dag Joost, Nee, volgens het stuk dat ik las moest de (in dit geval) Belgische gemeente de BTW aangeven en afdragen (zij moesten dan kennelijk om een aangifte verzoeken bij de fiscus daar). Dus het zou niet verloren gaan. Maar je leest zo veel, dat is zo. En dit is natuurlijk ook een onderwerp in beweging. Peter

Het lijkt mij ook niet uitgesloten dat een controlerende belastingambtenaar (als de scoringsdrift hoog is) zou kunnen vinden dat het ‘loon in natura’ betreft: Inzet van vader (‘diensten’..?), een behoorlijk geschenk (‘beloning’…?). Misschien ook de overweging waard, want dat kan dan ook lastig zijn (naheffing loonheffingen etc).

Volgens mijn informatie is er onderscheid gemaakt tussen ondernemers (B2B) en consumenten (B2C) in de nieuwe EU-regels (ingaande 01-01-2010). Bij B2B wordt de BTW verlegd naar de afnemer in het andere EU land. Bij B2C is Nederlandse BTW verschuldigd door de dienstverlener. Vrijgestelde ondernemers vallen ook onder B2B, althans dat is wat ik gelezen heb, dus ook bij diensten aan een Belgische gemeente wordt dan de BTW naar de afnemer verlegd. Misschien toch handig om het e.e.a. kort te sluiten met de belastingdienst.

Er zijn hele boeken geschreven over productieprocessen, industriële calculaties en methodes voor voorraadwaardering. Maar dat gaat hier natuurlijk te ver. Toch is het niet zo dat je stellig kan zeggen “instelkosten behoren tot de voorraad” of “toolingkosten kan je afboeken”. Wat je wel stellig kan zeggen is dat de voorraad gewaardeerd moet zijn ‘volgens goed koopmansgebruik’. Hierbij is bepaald dat de kostprijs uit de aanschafprijs plus de bijkomende kosten bestaat. Dat zou kunnen betekenen dat jouw ‘toolingkosten’ tot de voorraad gerekend zou kunnen worden. Maar dat maakt het wel vrij ingewikkeld, lijkt mij. Als je die buiten beschouwing laat, dan kan je namelijk makkelijker bepalen wat een T-shirt in een bepaalde partij gekost heeft (inkoop 3,- + drukken 1,50 + instelkosten 0,50 + vracht 0,50 bijvoorbeeld). Dus misschien is het handiger om dit in een keer ten laste van de winst te brengen. Stel dat je de ‘toolingkosten’ dus inderdaad meteen af wil boeken. Dan horen zij dus helemaal niet thuis op de balans, maar in de kosten (in het resultaat dus, niet op de balans). Maar als je nog niet begonnen bent (maar je hebt wel, kennelijk dan als privé-persoon, allerlei inkopen gedaan die je in je nieuwe onderneming wil inbrengen), dan kan je deze ‘vooruitbetaalde kosten’ als een overlopende activa op de balans zetten (in plaats van om deze bedrijfskosten op te nemen dus). Overigens ging mijn eerste reactie daar ook al over.

Tja, wat zijn ‘toolingkosten’ en ‘instelkosten’ eigenlijk…? Als het kosten zijn van het vervaardigen van je verkoopvoorraad (je bent, zo lijkt het althans, een soort ‘producent’ van goederen, want je doet meer dan alleen inkopen van iets en vervolgens hetzelfde ding weer verkopen), dan hoort het waarschijnlijk bij je ‘productiekosten’ (dus in je voorraad). Maar als het onkosten zijn (bijkomende kosten, niet echt gerelateerd aan de goederen zelf), dan zal je het ook gewoon in een keer ten laste van de winst kunnen brengen. Behalve natuurlijk (zoals ik al in de eerste reactie zei) als het om zulke aanzienlijke bedragen gaat dat je het moet activeren (en over meerdere jaren moet uitsmeren dus). Het (accounting)principe hier is: Je probeert de verkopen (die in de toekomst plaats zullen vinden) te matchen met de juiste kostprijs van de verkochte goederen. Als het je dus 5,- euro gekost heeft om een T-shirt te produceren en je verkoopt dit T-shirt voor 10,- euro, dan heb je op het moment van de verkoop het volgende gerealiseerd: Omzet 10,- euro Kostenprijs van de omzet 5,- euro (Brutowinstmarge dus 5,- euro) Tot het moment van de verkoop hou je de 5,- euro in je voorraad (dat wil zeggen: als de marktwaarde van het T-shirt niet lager wordt dan de 5,- kostprijs, bijvoorbeeld omdat de kleur fout is of er brand is geweest zodat alles stinkt of zoiets, want dan waardeer je het T-shirt op marktwaarde voor je voorraad).

Zoals ik het verhaal begrijp heb je dus in principe 3 soorten kosten gerelateerd aan de inkoop van je goederen (T-shirts): Onverwerkte materialen (de ‘kale’ T-shirts), ca 7.000,- euro. Productiekosten (het bedrukken van de T-shirts), ca 18.000,- euro. Transportkosten, ca 1.000,- euro. Dat gaat allemaal in de voorraad (die dus op de balans staat – in dit geval voor ca 26.000,- euro). Dan heb je vandaag, als je dit al ingekocht en bedrukt hebt, een voorraad van 26.000,- euro bestaande uit X stuks T-shirts (laten we voor het gemak aannemen dat het 10.000 stuks zijn, dat praat wat makkelijker). Als je morgen gaat beginnen met verkopen en (laten we weer een aanname doen) tot en met 31 december 5.000 T-shirts verkocht hebt, dan heb je op de balans van 31-12-2010 dus nog een voorraad van 5.000 stuks over (als je niets verder ingekocht hebt natuurlijk). Waarschijnlijk zal deze resterende 5.000 stuks ca 13.000,- euro waard zijn (maar dat kan anders zijn, want misschien zijn de kleuren intussen uit de mode of heb je waterschade gehad of zijn er inbrekers langs geweest etc). Dan is je eindvoorraad dus 13.000,- euro en heb je een kostprijs (dat is zeg maar de inkoop van de verkochte goederen) van 13.000,- euro over de periode 13-10-2010 t/m 31-12-2010. Stel nou dat je op 31/12 gaat tellen en constateert dat er inderdaad ingebroken is (misschien zijn er maar 2.000 T-shirts over), dan moet je ook de voorraad afwaarderen (in dit geval tot waarschijnlijk ca 5.200,- euro). Dan heb je naast je kostprijs van 13.000,- ook een waardevermindering op de voorraad van 7.800,- euro. Als je verkopen over 2010 (stel) 25.000,- waren, dan ziet je resultaat nu zo eruit (als je helemaal geen andere kosten maakt, maar dat is natuurlijk puur hypothetisch): Omzet 25.000,- Kostprijs 13.000,- Afwaardering voorraad 7.800,- Brutomarge 4.200,- (= 25.000 – 13.000 – 7.800)

Ik heb een beetje gespit, want ik dacht dat ik een keer meegemaakt heb dat het BTW-nummer van iemand veranderde in een soortgelijke situatie (althans dacht ik dat het op elkaar leek). Blijkt arbitrair te kunnen zijn: Kennelijk moet de overnemende ondernemer gewoon het formulier ‘Opgaaf startende ondernemer’ invullen en met een brief waarin de situatie omschreven wordt als bijlage opsturen. Het regionale belastingkantoor maakt vervolgen, op basis van niet nader te noemen criteria(!!), uit of het nummer wel of niet verandert. Je schijnt van tevoren schriftelijk een verzoek te kunnen doen om een uitspraak hierover, als het heel belangrijk is om te weten of het nummer verandert bijvoorbeeld. ‘Op basis van de individuele situatie’ wordt dan gekeken of dat wel/niet het geval zal zijn. Lijkt mij vaag. Maar misschien weet Joost meer over deze ‘geheimzinnige’ criteria? Ik zou het niet zo 1-2-3 weten (het kan toch niet zo zijn dat de toevallig behandelende ambtenaar dit zelf uitmaakt, lijkt mij).

Ik kan mij eerlijk gezegd niet voorstellen dat het BTW-nummer van de ‘nieuwe/overgenomen VOF’ blijft bestaan, want als vennoten toe- of uittreden wordt de onderneming (fiscaal gezien) gestaakt. De VOF is gekoppeld aan de BSN’s van de vennoten, dus als de belastingdienst de mutaties verwerken zullen zij volgens mij een nieuw BTW-nummer toekennen of zij zullen de ‘overgenomen VOF’ als gestaakt aanmerken.

A, B, C, D en E zijn sowieso ‘vlottende activa’, voor zoverre zij thuis horen op de balans. Waarschijnlijk zal je het als ‘voorraad’ opnemen, maar als je aparte rekeningen krijgt voor ‘opstartkosten’ of ‘verzendkosten’ of zoiets zal je dat misschien ook als onkosten in eens ten laste van de winst kunnen/willen brengen. Een beetje afhankelijk van hoe hoog de bedragen (zowel absoluut als in verhouding tot de rest) zijn. Soms zal je dat soort onkosten als ‘overlopende activa’ opnemen (een onderdeel van de vlottende activa), dus niet als ‘voorraad’ en ook niet in eens ten laste van de winst brengen. Bijvoorbeeld als je een factuur krijgt van 10.000,- euro voor ‘instelkosten’ en het verder geen verschil maakt of je vervolgens 100 of 100.000 T-shirts laat drukken. Dan zou je het ook zo kunnen doen dat je, mits je de T-shirts de komende 5 jaren denkt te verkopen, elk jaar 1/5 van de 10.000,- euro naar het resultaat boekt (als kosten dus).

Klinkt omslachtig, twee administraties voor een VOF. Want dat is mijns inziens waar je hier aan denkt (betekent dus ook twee resultaatrekeningen en twee balansen). Fiscaal zal het ook geen enkel voordeel opleveren, want je moet voor de IB toch alles bij elkaar tellen voor de winstaangifte en dus twee sets jaarstukken meesturen. Of hebben jullie als vennoten misschien verschillende winstverdelingen afgesproken voor de verschillende operaties? Dan zou het waarschijnlijk handig zijn om de administraties te scheiden om tot de juiste winstbepaling(en) te komen. Kan je niet beter bijvoorbeeld de omzetten en voorraden gewoon uitsplitsen over de verschillende operaties (de “oude VOF” en de “nieuwe VOF” dus), zodat je inzicht krijgt in hoe de zaken lopen? Dat lijkt mij makkelijker.

‘Aantonen’ is volgens mij hier dan ook niet nodig. Dat is een vrij sterk woord in dit verband. Je moet wel aannemelijk kunnen maken dat het (praktisch uitsluitend) zakelijk gebruikt wordt, als je de kosten als zakelijk wil beschouwen. Anders zou je ze waarschijnlijk moeten opsplitsen in een zakelijk gedeelte en een gedeelte voor privé-gebruik.

Het lijkt mij dat een naheffing op basis van een schatting door de belastingdienst nooit helemaal terecht zal zijn. Als zij tot een schatting overgaan (omdat de ondernemer geen deugdelijke cijfers kan overhandigen), dan zal deze per definitie ongunstig uitpakken (voor de ondernemer uiteraard). Dat is althans ‘de strategie’ van de belastingdienst. Vandaar dat het misschien handig is om alsnog de juiste cijfers op te hoesten, ook zal dat misschien niet kosteloos zijn. Maar het betrof een behoorlijk bedrag aan naheffing, begreep ik, dus ik zou dat zeker proberen. En dan bezwaar maken natuurlijk.