Branko Collin

Dit zou kunnen overkomen als een suggestie om met de software onder de arm naar een andere partij te stappen. Ik vraag me daarbij af wie de eigenaar van de software is, want als deze is ontwikkeld door werknemers van partij Y, dan geldt partij Y als de maker en dus de eigenaar. (Het kan zijn dat het product is ingebracht in BV X, maar auteursrechtoverdracht is tricky en met een afspraak van tevoren dat alle rechten op het product overgaan op BV X ben je er voor mijn gevoel nog niet.)

Bij dit soort constructies is het zelfs niet ongebruikelijk dat de leverancier de facturen stuurt. Voor de BTW en mogelijk ook voor de IB móet die factuur er echter wel zijn.

Van de openbarend opdrachtgever dus, en niet van de auteur. Het lijkt me sterk dat de opdrachtgever de openbaarmaker is. Dat lijkt me de klant van de opdrachtgever te zijn.

Het gemiddelde contract bestaat voor mijn gevoel voor minstens 50% uit volstrekt overbodige toevoegingen. Als mijn gevoel klopt, dan zegt deze ene volstrekt overbodige toevoeging dus niet zoveel.

Ah, geweldig! Dus de vraag van de TS zou niet zozeer moeten zijn "de BV alleen, of de BV en ik", maar: "de BV of ik"?

Ja, je kunt alle schade verhalen op de freelancer voor zover die schade is ontstaan door handelen of nalatigheid van de freelancer, met uitzondering van die schade die je zelf had kunnen inperken.

De bijzin "hierna te noemen de schuldenaar" kan zowel slaan op de heer X als op bedrijf Y. Het zou dan uit andere bewijzen moeten blijken wie of wat er wordt bedoeld. Als je alleen de overeenkomst hebt, zou je kunnen stellen dat de paragraaf over hoofdelijke aansprakelijkheid aantoont dat de heer X de schuldenaar is, want bedrijf Y heeft geen hoofd. Naast documenten uit de onderhandeling zou een slimme advocaat ook nog eens kunnen aanvoeren dat het taalgebruik zo belabberd is (de eerst zin bevat al twee taalfouten), dat de bedoeling van de overeenkomst daar niet alleen uit kan worden afgeleid. Maar zelfs dan zul je met meer moeten komen dan dat jij je toevallig herinnert dat het contract zo gunstig mogelijk voor jou moet worden uitgelegd. Overigens lijkt mij dit pas te gaan spelen áls de schuldeiser dood is en áls de BV niet aan zijn verplichtingen kan doen en áls de nabestaanden moeilijk gaan doen. En je vraag heeft al zoveel alsen.

Let er bij een cv op (mocht die optie nu in beeld zijn), dat je tante geen enkele werkzaamheid mag verrichten voor het bedrijf. Mag je trouwens een cv zonder winstdeling oprichten? (Want dat zou wel een heel simpele manier zijn om onder de schenkbelasting uit te komen.)

Jouw tante mag schenken, jij mag een schenking ontvangen. Veel meer valt er niet over te vertellen. Mogelijk dat als je de schenking gebruikt voor criminele doeleinden of als de schenking uit criminele bron komt, dat er dan problemen komen. En je betaalt 30% belasting over het bedrag. Je tante kan er voor kiezen dat zij die belasting voor jou betaalt. Gezien de hoogte van het bedrag zou ik de schenking niet handje contantje doen, maar via een overschrijving, en zet erbij dat het om een schenking gaat, zodat er later geen misverstanden over ontstaan.

Wish wil die rare advertenties helemaal niet plaatsen, maar Facebook dwingt ze Korte samenvatting: (En dat wil Facebook eigenlijk ook niet.) In 2015 verzon Facebook een nieuwe advertentiedienst. In plaats van dat adverteerders kant-en-klare advertenties aanleverden, konden ze ook (een deel van) hun productcatalogus uploaden. Het voordeel was dat Facebook vervolgens kon kijken naar welke advertenties populair waren en er daar meer van tonen. Het resultaat is dat de bizarre producten van Wish overal worden getoond: afgesneden tongen, USB-zwangerschapstesten en ballonnen voor over je versnellingspook. Wish is hier niet blij mee. Niemand koopt namelijk die producten. Waarom vind je dit interessant of wil je dit delen?: De ironie is dat Facebook dit soort advertenties eigenlijk ook niet wil tonen, maar ja, het algoritme is de baas.

In het artikel geven ze aan authenticity belangrijk te vinden. "Woef is weggelopen. Heb jij Woef gezien?" Dat is authentiek? Maar wat is er niet authentiek aan een tegelfabrikant die zegt "Win een nieuwe keukenvloer door dit bericht te liken en verspreiden"? Moet de laatste er per se bij zetten dat het hem alleen maar om meer winst gaat? Het lijkt me dat de reactie van degene die het bericht verspreidt en liket in elk geval authentiek is: die wil een nieuwe keukenvloer.

Onder aan die pagina:

Dan weet je ook meteen wat ze echt waard zijn. Waar het interessant wordt, is als een van de vennoten ermee wil kappen en de andere de zaak wil voortzetten. Die tweede vennoot heeft er belang bij de hij aan de ene kant alle spullen krijgt en aan de andere kant daar een zo laag mogelijke prijs voor krijgt.

Dat gaat om handel in goederen, niet diensten. De meldingsplicht gaat daarnaast ook nog eens om specifieke categorieën goederen. (Het cliëntenonderzoek is verplicht voor verkopers van goederen bij transacties vanaf 15.000 euro.) Om heel eerlijk te zijn, als iemand mij cash 10.000 euro of meer zou betalen, ongeacht voor wat, dan zou ik sowieso gaan uitzoeken of ik nog ergens op moet letten. En als ik in een soort business zat waar dat soort transacties gebruikelijk was, dan zou ik weten wat mijn plichten waren. Dus weliswaar denk ik dat de TS (= topic starter) geen meldplicht heeft, maar als ik de TS was, dan had ik het al lang mijn dringende zorg gemaakt dat uit te zoeken.

Sommige beroepsgroepen zijn verplicht verdachte transacties te melden. Doen ze dat niet, dan staat ze een gevangenisstraf van maximaal 8 jaar te wachten. De verkoop van advertenties heb ik daar niet tussen zien staan, maar ik heb de lijst dan ook niet uitgebreid gelezen.

Goed punt. De TS op 24 juli: Het is mij niet duidelijk wat de TS wil, wat hij eist in zijn rechtszaak, daarom is het lastig aan te geven wat nu het nut zou zijn om op zoek te gaan naar andere slachtoffers. Redenen die ik kan bedenken om toch naar andere slachtoffers op zoek te gaan: - Makkelijker aan te tonen dat het om een vooropgezette zaak gaat en niet slechts om een vergissing. - Je kunt aantekeningen vergelijken, twee weten meer dan één. - Waar vindt de mogelijke fraude (voornamelijk) zijn oorsprong, in Nederland of in Frankrijk of elders? - Welke argumenten leggen historisch gewicht in de schaal en welke niet? Hoe ga je op zoek? - Door in het land van de fotograaf naar vergelijkbare gevallen te zoeken. - Door in het land van de advocaten naar vergelijkbare gevallen te zoeken. - Door te kijken waar de betrokken advocaten en het betrokken kantoor in het verleden van beschuldigd zijn. Wat dat laatste betreft, zoals je in vergelijkbare gevallen ziet, is het zelden zo dat mensen die het randje van de wet opzoeken, dat slechts één keer doen en er vervolgens mee ophouden.

Je zult sowieso een route kunnen opzetten, al zal het niet de route van Starbucks zijn (Nederland is een belastingparadijs, maar niet voor Nederlanders). Wordt rijk. Huur een dure belastingadviseur in.

Ik ben nog steeds geen fan van complottheoriën, mijn punt was dat X niet vergezocht is voor iemand die net X is overkomen. Misschien dat we de situatie verschillend lezen, maar voor mijn gevoel is dit inmiddels een geval talks like a duck, walks like a duck.

Of iets voor jou vergezocht is, is weinig relevant. Als jij niet gelooft dat er ooit iemand vermoord wordt, zal het jou vergezocht schijnen als voor een OvJ of een rechercheur de omstandigheden van een van de honderden overlijdens die op een dag in Nederland plaatsvinden, verdacht genoeg zijn om een onderzoek in te stellen. Maar voor die OvJ en rechercheur is dat helemaal niet vergezocht, sterker nog, het is zijn dagelijks werk. De TS treft omstandigheden aan die wijzen op fraude. Misschien dat je met vergezocht bedoelt, dat je zelf nog nooit van dit soort fraude hebt gehoord? Het komt voor: Als de omstandigheden niet op fraude leken, dan pas zou het vergezocht zijn. Wij kennen natuurlijk niet alle omstandigheden, en het zou mogelijk te ver gaan de TS te vragen alle resultaten van zijn onderzoek met ons te delen. (In de verdachte-e-mails draad is er wél veel gedeeld, maar dat was ook, omdat de omstandigheden heel vaag waren. Dat leidde tot een slecht leesbaar topic waar momenteel mensen in posten die weigeren van tevoren de hele discussie te lezen, waardoor het topic nóg lastiger te lezen wordt.)

Ik vind dit lastig te zeggen. Jurisprudentie waar de belastingheffer en -plichtige het met elkaar oneens waren, bestaat, maar het gaat dan vaak om een uitgemaakte zaak. Jurisprudentie waarbij de bovengenoemden het wél met elkaar eens waren bestaat uiteraard niet (of voorzover die bestaat, behandelt het zelfstandigheidscriterium niet of onvoldoende). In het gelinkte voorbeeld was er niet alleen een gedeelde opgang, maar was ook het sanitair gedeeld. Dat maakte het voor de rechter een inkoppertje: het zelfstandigheidscriterium faalt. (Raar trouwens dat de rechter de mond vol heeft over de verkeersopvatting, maar daar vervolgens volstrekt niet naar kijkt. Hij lijkt de verkeersopvatting uit de wetsgeschiedenis te halen, terwijl die daar volstrekt niet in wordt behandeld. En nog vreemder is dat het hof daarin meegaat. Maar dit terzijde.) Kosten expliciet gemaakt voor de werkruimte worden in de uitspraak genoemd als iets wat de belastingplichtige had kunnen redden: Om wat voor onderneming gaat het? Is het gebruikelijk dat dit soort onderneming een gedeelde opgang heeft? Kun je dit aantonen?

Ik wil best naar met een kritisch oog naar je ondernemingsplan kijken, al moet ik daarbij aantekenen dat ik weinig verstand heb van zowel lunchrooms als ondernemingsplannen.

HL is geen vraagbaak maar een forum. Voor actief ondernemerschap.

Nee, want het toe-eigenen is inbreuk, geen diefstal. Zoals je in de link van Twabla hebt kunnen lezen, is dat, omdat jij de inbreukmaker bent. Als je naar de rechtvaardiging zoekt, je zou dit kunnen vergelijken met de manier waarop je bij een fout in een product, je eerst bij de winkelier verhaal moet halen, ook al is deze helemaal niet betrokken geweest bij de import en fabricage van het product. Ja, dit is teveel appels met peren vergelijken. Het auteursrecht zit anders in elkaar dan het eigendomsrecht. Wat praktische adviezen: - Als designer is het nuttig dat je je een beetje in het auteursrecht verdiept. Dit is een goeie bron, maar ook de BNO heeft volgens mij veel informatie. - Grote stockfotobureau's bieden voor een meerprijs vrijwaring tegen auteursrechtenclaims aan. Lees goed de voorwaarden. Als jij bijvoorbeeld gaat doe-het-zelven na ontvangst van een claim, zou ik je als stockfotobureau als een baksteen laten vallen. - Neem in jouw overeenkomst met je klant een vrijwaringsbeding op voor foto's, logo's enzovoort die je van klanten hebt ontvangen. - Als je een claim krijgt, schrik niet meteen. Als je een advocaat inhuurt, zal deze er in mijn ervaring snel van uitgaan dat de claim terecht is (die dat ongetwijfeld weer baseert op zijn eigen ervaringen). Je hebt echter gevallen waarin degene die de claim maakt, niet de auteursrechthouder is; waarin een werk niet is belast met auteursrecht; of waarin het gebruik dat jij maakt, een van de vele uitzonderingen op het auteursrecht is. Wat mij betreft is het baanbrekende van de uitspraak uit dit topic niet zozeer dat op sommige foto's geen auteursrecht rust, want dat wisten we al lang, maar dat de gedaagde niet gewillig betaalde en bereid was uit te zoeken of zijn gebruik van de foto wel auteursrechtinbreuk was. Overigens heeft Arnoud Engelfriet vandaag zijn eigen plasje over deze zaak gedaan.

Als jij te goeder trouw een fiets bij een fietsenwinkel koopt en later blijkt dat deze fiets uit een diefstal is verkregen, moet je hem niet afstaan.

Als je wil bepalen wat een gebruikelijke prijs is, zou je verschillende belastingadviseurs kunnen vragen wat zij rekenen voor een kennismakingsgesprek. Het zou me niet verbazen als het resultaat dicht bij de nul zit. (Een korte google naar 'belastingadviseur tarief kennismakingsgesprek' leert: "het eerste oriënterende gesprek bij ons op kantoor is meestal zonder verdere kosten", "uiteraard geen kosten", "kosteloos (0,5 uur)" enzovoort, waarbij ik moet aantekenen dat ik verwacht dat adviseurs eerder met kosteloze dan met dure kennismakingsgesprekken zullen schermen op hun webpagina's.) Wat heb je afgesproken? Is dit per e-mail gegaan (of bevestigd) of per telefoon? Welke woorden hebben jullie gebruikt? De advocaten in deze vraag wijzen er wel mooi op dat het er van hangt, maar vragen helaas niet door naar wat je nu precies verzocht hebt. Het lijkt me in elk geval dat je, voordat je een overeenkomst kunt aangaan, je de contouren van die overeenkomst moet kunnen bepalen, zonder dat die bepaling zélf tot een overeenkomst leidt waarvoor een vergoeding is vereist. Ter vergelijking, als de spreekwoordelijke bakker om de hoek een webpagina met zijn openingstijden wil hebben, dan is een kennismakingsgesprek van maximaal een half uur bij mij gratis. Maar grote klanten vragen mij wel eens om een haalbaarheidsonderzoek, en dan begint mijn teller vanaf de eerste minuut te lopen. De aard en complexiteit van een haalbaarheidsonderzoek voor een grote klant zijn vergelijkbaar met het kennismakingsgesprek voor de kleine klant, en toch breng ik de eerste in rekening en de tweede niet. Wat daarbij uiteraard ook speelt, is of ik de klant al ken. Je zou in elk geval kunnen stellen dat een deel van jullie gesprek geen advies was, maar kennismakingsgesprek en vaststelling van de opdracht. Als je er twee uur hebt gezeten en de adviseur brengt je twee uur in rekening, lijkt me dat niet pluis. Kwamen er overigens verzekeringen ter sprake? Bij verzekeringsadvies is de adviseur namelijk verplicht van tevoren een prijsopgave te doen (Wet op het financieel toezicht, artikel 4:25). Is de adviseur lid van de NOB? De gedragsregels daarvan stellen namelijk dat "als een lid een opdracht aanvaardt, hij met de cliënt [overlegt] op welke wijze en voor welke tarieven hij zijn werkzaamheden zal verrichten en – als de cliënt hierom vraagt – over de frequentie waarmee hij zal declareren."