Een privékwestie-kluif. Misschien willen jullie eens met me meedenken:
Hier in Leiden heb je een brug die handmatig bediend wordt door een brugwachter. Die kijkt met camera's en gewoon op 'visual' of de brug vrij is en doet dan de bomen naar beneden en dan gaat de brug daadwerkelijk omhoog en dan hoor je één bel-signaal. (Eén kort signaal als het dek omhoogkomt, niet eerder)
Een stukje voor de brug staan knipperlichten, een oranje lampje wat gemakkelijk te missen is als je door de bocht komt vanaf een weg die er haaks op staat.
Nu was het zo dat mijn vriendin en ik van de week aan het fietsen waren.
Er ging in een bocht een fietser onderuit, waar we door werden afgeleid.
Ik fietste voorop, we staken de brug over en ik hoor achter me "Woa!", ik kijk achterom en zie mijn vriendin, die nog nét had kunnen stoppen voor een slagboom die naar beneden kwam, ze was echt 5 centimeter bij dat ding vandaan. Was ze minder alert geweest had ze ongetwijfeld een flinke smak gemaakt op die metalen slagboom. We hadden volle vaart.
Ik was al aan de overkant toen de brug omhoog ging en zag de brugwachter uit zijn hokje komen.
Ik zei dat er geen signaal was geweest toen de bomen naar beneden gingen, dat mijn vriendin bijna een schedelfractuur had opgelopen en dat dat zeer onveilig was.
Antwoord van de brugwachter: "Daar heeft u gelijk in. Ik zat achter mijn bureau."
Dat was het. Ik had zelf excuses wel op zijn plaats gevonden, maar dat hoefde niet van mijn vriendin als hij zelf die kans niet had aangegrepen. Waar ze wel een punt had ook, want die man had de kans gehad en vond dat blijkbaar niet nodig.
Reden voor mij om dit aan te kaarten bij de verantwoordelijke ambtenaar, ook om de onveilige situatie en inadequaat handelen van de brugwachter te melden. Dat er pas een bel gaat als de brug daadwerkelijk omhoog gaat geeft natuurlijk flink wat marge voor dit soort bijna-ongelukken, wat op een dag vast wel misgaat.
Ik belde dus de verantwoordelijke amtenaar en die gaf het volgende aan:
Hij snapte de situatie en zei dat hij dit zelf ook al had besproken vorige week.
Hij legde me uit hoe de procedure in elkaar zit en vroeg me of ik dan beter snapte hoe deze situatie was ontstaan.
Hij zei me dat hij er alle begrip voor had en vroeg me wat ik zou willen. Wanneer ik tevreden zou zijn. Wilde ik zelf contact met de brugwachter? Moest de brugwachter nog een keer zijn excuses aanbieden? Moest hij die brugwachter voor mij aanspreken?
Ik heb aangegeven hier even over na te denken. Ook omdat ik er een beetje een vreemd gevoel over had, reden voor mij om het eens goed uit te pluizen wat er nou werkelijk gebeurt en wat ik vind van de manier waarop mijn klacht wordt afgehandeld.
(Ook omdat morele filosofie mijn grote interesse heeft ;))
Ik kreeg namelijk het gevoel in eenofander boosheids-management techniekje beland te zijn, wat voorbij gaat aan de situatie.
Het lijkt mij dat als je je beklag doet bij iemand over een onveilige procedure en de afhandeling van zijn mindere het aan hém is om dit feitelijk correct af te handelen en niet op voorhand met een klager te belanden in een genoegdoeningsdiscussie. Al is die discussie nog zo schappelijk, redelijk, begripvol en vriendelijk.
Wat, als ik nu van hem eis dat de brugwachter hier langskomt, de horlepiep danst en 1000 euro aan mijn vriendin geeft voor de schrik? Dat wordt vast niet gehonoreerd, en wat bereik je dan per saldo?
Mijn belang in dit verhaal is dat er een veilige situatie ontstaat ter plaatse - mijn vriendin hoeft verder geen excuses, dus dan is het ook niet aan mij om die te eisen- of misschien ook wel, niet vanwege mijn vriendin maar op onpersoonlijk niveau zou ik het wel redelijk vinden als van die brugwachter verwacht wordt excuses te maken aan iemand die hij bijna het ziekenhuis ingejaagd heeft met onoplettendheid en een in basis onveilig systeem. (En dat hij zelf doorgaat met functioneren in een onveilig systeem, blijkbaar was dit al besproken, waarom is er niet al een technische verbetering doorgevoerd dan?)
Wat ik een redelijke reactie zou vinden is dat de verantwoordelijke zegt:
U heeft gelijk, ik ga hier orde op zaken stellen, dat wil ik op die en die manier doen, lijkt u dat ook redelijk en eerlijk?
Wat, als ik geen mondige, verbaal vaardige burger zou zijn? Dan laat ik me door deze strategie wellicht met een gesust kluitje in het riet sturen?
Ergo:
De situatie ter plaatse is onveilig en daar is bijna een slachtoffer gevallen.
De verantwoordelijke brugwachter voelt zich nog niet eens geroepen excuses te maken.
De verantwoordelijke ambtenaar vraagt aan mij wanneer ik tevreden zou zijn. Maar dit bij mij neerleggen komt me erg vreemd, krom voor, terwijl het op papier reuze sympathiek lijkt. Maar ik wil geen sympathieke afhandeling, ik wil een rechtvaardige afhandeling.
Wat vinden jullie ervan en wat raden jullie me aan? Ik heb hier zelf wel wat gedachten over en ben benieuwd naar die van jullie!
We hebben cookies geplaatst op je toestel om deze website voor jou beter te kunnen maken. Je kunt de cookie instellingen aanpassen, anders gaan we er van uit dat het goed is om verder te gaan.
Annedien Hoen
Een privékwestie-kluif. Misschien willen jullie eens met me meedenken:
Hier in Leiden heb je een brug die handmatig bediend wordt door een brugwachter. Die kijkt met camera's en gewoon op 'visual' of de brug vrij is en doet dan de bomen naar beneden en dan gaat de brug daadwerkelijk omhoog en dan hoor je één bel-signaal. (Eén kort signaal als het dek omhoogkomt, niet eerder)
Een stukje voor de brug staan knipperlichten, een oranje lampje wat gemakkelijk te missen is als je door de bocht komt vanaf een weg die er haaks op staat.
Nu was het zo dat mijn vriendin en ik van de week aan het fietsen waren.
Er ging in een bocht een fietser onderuit, waar we door werden afgeleid.
Ik fietste voorop, we staken de brug over en ik hoor achter me "Woa!", ik kijk achterom en zie mijn vriendin, die nog nét had kunnen stoppen voor een slagboom die naar beneden kwam, ze was echt 5 centimeter bij dat ding vandaan. Was ze minder alert geweest had ze ongetwijfeld een flinke smak gemaakt op die metalen slagboom. We hadden volle vaart.
Ik was al aan de overkant toen de brug omhoog ging en zag de brugwachter uit zijn hokje komen.
Ik zei dat er geen signaal was geweest toen de bomen naar beneden gingen, dat mijn vriendin bijna een schedelfractuur had opgelopen en dat dat zeer onveilig was.
Antwoord van de brugwachter: "Daar heeft u gelijk in. Ik zat achter mijn bureau."
Dat was het. Ik had zelf excuses wel op zijn plaats gevonden, maar dat hoefde niet van mijn vriendin als hij zelf die kans niet had aangegrepen. Waar ze wel een punt had ook, want die man had de kans gehad en vond dat blijkbaar niet nodig.
Reden voor mij om dit aan te kaarten bij de verantwoordelijke ambtenaar, ook om de onveilige situatie en inadequaat handelen van de brugwachter te melden. Dat er pas een bel gaat als de brug daadwerkelijk omhoog gaat geeft natuurlijk flink wat marge voor dit soort bijna-ongelukken, wat op een dag vast wel misgaat.
Ik belde dus de verantwoordelijke amtenaar en die gaf het volgende aan:
Hij snapte de situatie en zei dat hij dit zelf ook al had besproken vorige week.
Hij legde me uit hoe de procedure in elkaar zit en vroeg me of ik dan beter snapte hoe deze situatie was ontstaan.
Hij zei me dat hij er alle begrip voor had en vroeg me wat ik zou willen. Wanneer ik tevreden zou zijn. Wilde ik zelf contact met de brugwachter? Moest de brugwachter nog een keer zijn excuses aanbieden? Moest hij die brugwachter voor mij aanspreken?
Ik heb aangegeven hier even over na te denken. Ook omdat ik er een beetje een vreemd gevoel over had, reden voor mij om het eens goed uit te pluizen wat er nou werkelijk gebeurt en wat ik vind van de manier waarop mijn klacht wordt afgehandeld.
(Ook omdat morele filosofie mijn grote interesse heeft ;))
Ik kreeg namelijk het gevoel in eenofander boosheids-management techniekje beland te zijn, wat voorbij gaat aan de situatie.
Het lijkt mij dat als je je beklag doet bij iemand over een onveilige procedure en de afhandeling van zijn mindere het aan hém is om dit feitelijk correct af te handelen en niet op voorhand met een klager te belanden in een genoegdoeningsdiscussie. Al is die discussie nog zo schappelijk, redelijk, begripvol en vriendelijk.
Wat, als ik nu van hem eis dat de brugwachter hier langskomt, de horlepiep danst en 1000 euro aan mijn vriendin geeft voor de schrik? Dat wordt vast niet gehonoreerd, en wat bereik je dan per saldo?
Mijn belang in dit verhaal is dat er een veilige situatie ontstaat ter plaatse - mijn vriendin hoeft verder geen excuses, dus dan is het ook niet aan mij om die te eisen- of misschien ook wel, niet vanwege mijn vriendin maar op onpersoonlijk niveau zou ik het wel redelijk vinden als van die brugwachter verwacht wordt excuses te maken aan iemand die hij bijna het ziekenhuis ingejaagd heeft met onoplettendheid en een in basis onveilig systeem. (En dat hij zelf doorgaat met functioneren in een onveilig systeem, blijkbaar was dit al besproken, waarom is er niet al een technische verbetering doorgevoerd dan?)
Wat ik een redelijke reactie zou vinden is dat de verantwoordelijke zegt:
U heeft gelijk, ik ga hier orde op zaken stellen, dat wil ik op die en die manier doen, lijkt u dat ook redelijk en eerlijk?
Wat, als ik geen mondige, verbaal vaardige burger zou zijn? Dan laat ik me door deze strategie wellicht met een gesust kluitje in het riet sturen?
Ergo:
De situatie ter plaatse is onveilig en daar is bijna een slachtoffer gevallen.
De verantwoordelijke brugwachter voelt zich nog niet eens geroepen excuses te maken.
De verantwoordelijke ambtenaar vraagt aan mij wanneer ik tevreden zou zijn. Maar dit bij mij neerleggen komt me erg vreemd, krom voor, terwijl het op papier reuze sympathiek lijkt. Maar ik wil geen sympathieke afhandeling, ik wil een rechtvaardige afhandeling.
Wat vinden jullie ervan en wat raden jullie me aan? Ik heb hier zelf wel wat gedachten over en ben benieuwd naar die van jullie!