Hans v N

De eisen die gesteld worden aan productieruimten voor cosmetica zijn vrij duidelijk vastgelegd in een zogenaamde NEN norm. Voor 106 Euro kan je de nen documentatie aanschaffen via de link hieronder. bron Het is duidelijk dat zeker bij de professionele productie van cosmetica uiteindelijk de veiligheid van de maker, de klanten en niet te vergeten het milieu moet worden veiliggesteld. In theorie kan je een keuken zo inrichten dat je aan alle eisen voldoet maar in de praktijk zal dat amper haalbaar zijn omdat je keuken ook voor andere doeleinden en door anderen gebruikt wordt. Nu maakt het nogal uit over welke cosmetica het gaat. Bij het maken van zeep lijken me de risico's beperkt omdat je uitgaat van vrij stabiele grondstoffen die weinig gevoelig zijn voor besmetting met micro-organismen. Het wordt natuurlijk heel anders als je crèmes gaat mengen of decoratieve cosmetica. Gezond verstand helpt je vaak een heel eind. Ik weet niet of en hoe streng de nVWA handhaaft maar als er ergens klachten ontstaan kan je zeker bezoek verwachten. Ook als je opvalt met een nieuw product en een zekere schaalgrootte krijg je vaak een routine bezoek is mijn ervaring. Als je de zaken redelijk op orde hebt is zo'n bezoek overigens best vriendelijk en leerzaam.

Een merknaam mag niet beschrijvend zijn, simpel omdat je geen monopolie op alledaagse taal kan krijgen. Maar elementen in de merknaam mogen dat wel zijn. Neem als voorbeeld de frikanburger die mijn zoon bedacht voor een schoolproject, ik kon die eenvoudig als merknaam registeren. Loop je een patatzaak (friettent) in dan zie je veel van deze op zich beschrijvende merken die feitelijk combinaties van snacks zijn. Groot nadeel van deels beschrijvende merken is dat de beschermingsomvang beperkt is vooral door het beperkt onderscheidend vermogen. Bakfietsloods zal als handelsnaam voor een bedrijf dat bakfietsen verkoopt of opslaat geen probleem zijn, als er tenminste geen verwarring kan zijn met een bestaande handelsnaam in dezelfde regio, maar als merknaam zal het niet worden toegestaan. "bakkie doen" zo mogelijk geen probleem zijn. Hoewel het een beschrijvend element heeft is het onderscheidend en monopoliseert geen alledaagse taal als het gaat om de handelswaar of dienst.

Graag gedaan. Je begrijpt natuurlijk dat dit gemiddelden zijn en dat voor de individuele ondernemer de verdiensten behoorlijk zullen variëren. Een starter die zich vaak moet "inkopen" zal veel minder overhouden dan een oudere franchiseondernemer met 3 zaken. Ik weet toevallig dat een zogenaamde filiaalhouder relatief weinig verdiend als je dat afzet tegen de 240k. Ook eenvoudig te vinden overigens. Dat heeft natuurlijk alles te maken met ondernemersrisico. Daarnaast zullen in de diverse regio's de kosten van vastgoed nogal verschillen terwijl de omzet en de kosten van de omzet vrij constant zijn per m2. Bij het zoeken is het vooral van belang welke zoektermen je gebruikt en hoe je die tijdens het zoeken aanpast. De juiste (in dit geval) zoektermen waren: "omzet en winst franchise ondernemer AH CBS". Is natuurlijk ook een kwestie van ervaring maar logisch nadenken helpt altijd.

Gemiddeld is het ondernemersinkomen voor supermarkten (=bedrijfsresultaat) volgens deze site ongeveer 240.000 euro. (4% van 6 miljoen omzet) Google 2 minuten. ;D

Mijn vraag is of het ook redelijk is om na 20 maanden tegen de wens van de klant te willen leveren? Ik lees dat het in de rechtspraak voorkomt dat ook zonder ingebrekestelling verzuim mag worden aangenomen. Een voorbeeld zou de levering van een taart op de dag na de verjaardag zijn. In het geval van TS is het niet onaannemelijk dat "iets" na 20 maanden niet meer nodig is analoog aan de taart op de dag na de verjaardag.

Bedoel je dan dat in theorie de vader en/of zussen belang zouden kunnen hebben bij het aanvaarden van de erfenis en dan bereid zouden kunnen zijn om ook de schulden te aanvaarden en te voldoen? Doorredenerend zou de vader of de zussen het bedrijf van de overledene wellicht voort willen zetten als daar een goede reden voor zou zijn. De schulden zouden, wederom in theorie, ontstaan kunnen zijn in de laatste levensfase waar de ondernemer al ziek was. Ook zouden met eventuele leveranciers afspraken gemaakt kunnen worden voor een stuk sanering. Alles wat die namelijk krijgen is beter dan helemaal niets.

Het is inderdaad ondoenlijk om de fotograaf op te sporen en om toestemming te vragen maar ik denk dat in veruit de meeste gevallen het auteursrecht is overgedragen naar de merkhouder of de groothandel mocht die zelf productfoto's hebben laten maken. Ook eens dat de kans dat je op de vingers wordt getikt en uiteindelijk in het ongelijk wordt gesteld verwaarloosbaar klein is als je foto's van de groothandel gebruikt. Echter, als er een conflict dreigt, bijvoorbeeld omdat andere mensen in de distributieketen melden dat zij zich netjes aan de overeenkomst houden en er anderen zijn die dat niet doen, loop je de kans dat je toch tegen een blafbrief aanloopt. Bij TS is er nog niet veel aan de hand maar er is duidelijk sprake van "drukopbouw". Als je daar niet wakker van ligt is er niet veel aan de hand maar de meeste kleine ondernemers hebben al snel behoorlijk wat stress door dit soort juridisch tonen van spierballen. Nog niet zo lang geleden liep ik naar aanleiding van posts hier tegen geblaf op en ook al was de kans vrijwel nihil dat men enige zaak had, hield het me toch bezig. Je kan als webshophouder dus best het risico nemen, bijvoorbeeld als je zelf niet zo goed bent in het nemen van foto's, maar geen risico slaapt lekkerder.

Helemaal eens met Floor maar wel met een paar kleine kanttekeningen. Allereerst wordt de soep niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend. Dus de kans dat je productfoto van de groothandel gebruikt en dat die daarna om enige reden bezit op auteursrecht inroept en schadevergoeding eist is zo goed als nihil. Ik ken geen enkel voorbeeld. Het is wel zo dat bij enig conflict men vaak een stok zoekt dus het is altijd beter om het zekere voor het onzekere te nemen. En dan moet de vraag nog worden beantwoord of er überhaupt sprake is van auteursrecht. Bij productfoto's is dat namelijk niet altijd het geval. Een product voor een neutrale achtergrond draagt niet het "stempel van de maker" dus is in principe vrij. Maar ook hier is het toch weer oppassen omdat het in de jurisprudentie ook onrechtmatig kan zijn om foto's waar geen auteursrecht zit te gebruiken, eenvoudig omdat je misbruik maakt van de inspanning van anderen. Persoonlijk zou ik ALTIJD eigen foto's gebruiken dan heb je namelijk ook geen discussie. Probleem is dan weer vaak wel dat anderen jouw foto's gaan gebruiken. Veel mensen denken namelijk dat alles wat op Internet staat openbaar is en vrij om te gebruiken.

Zou dat zeker niet doen. Eventueel kan je wel een mail sturen naar een of meer leden. Persoonlijk zie ik de relevantie niet zo. De merkhouder zou eisen kunnen stellen aan het gebruik van zijn merk in een domeinnaam als er bijvoorbeeld reputatieschade dreigt en hij kan bij de verkoop eisen stellen aan de verkoper (zie boven) maar als 2 groothandels het merk zonder restricties aan iedereen verkopen heeft de merkhouder weinig te eisen lijkt me. Hij zal zelf de zaak anders moeten organiseren en wellicht treft hij daar voorbereidingen toe of onderzoekt daartoe de mogelijkheden.

Ik ben nog niet zo zeker dat het niet mag. Juist bij kappersartikelen kan de fabrikant gebaad zijn bij controle over het distributienetwerk. Volgens mij mag die in de verkoopovereenkomst eisen dat de verkoper minimaal 1 fysieke winkel heeft: bron (richtsnoeren EU verticale beperking) De vraag is dus of de groothandel, want die is partij in deze, deze (mogelijke) eis om klant te worden heeft gecommuniceerd. Als dat niet het geval is lijkt het eerder op een mogelijk probleem dat de merkhouder heeft met deze specifieke groothandel en een onderzoek aan het instellen is. Daar hoeft TS niet aan mee te werken lijkt me en die kan erop wijzen dat ze in feite niets te maken heeft met de vraagsteller en dat de informatie over de bedrijfsvoering niet openbaar is of hoeft te worden gemaakt.

In juridische zin lijkt TS in de nakoming van de overeenkomst tekort te zijn geschoten en kan de klant ontbinding en creditering eisen lijkt me. Ook al is er geen levertermijn afgesproken dan nog is het volkomen onredelijk om na 20 maanden nog tot levering over te willen gaan tegen de wens van de klant. Bovendien is het natuurlijk in morele zin ook heel slordig om een betaalde order niet uit te leveren zonder dat te merken en daar de gevolgen ook nog bij de klant te willen leggen. Snel terug betalen lijkt me en excuses aanbieden. Heb even nagezocht hoe het zit met verjaring (daar is dus geen sprake van):

Mijn advies zou zijn om eerst het voortraject, de haalbaarheidsstudie dus, goed te regelen en je daarna met deskundige hulp, dus niet op basis van algemene adviezen op een forum, druk gaan maken over de het vermarkten en het verdienmodel. Je hebt het over een techniek waar natuurkundigen nog een theorie bij moeten bedenken waarbij thermische energie wordt geproduceerd met een COP (Coefficient Of Performance neem ik aan) van 10. Een term (COP) die vooral in gebruik is bij warmtepompen. Moet eerlijk zeggen dat ik al vaker van dit soort ideeën heb gezien, ook op dit forum betreffende een verbrandingsmotor die bij nader inzien niet meer dan beloften bleken. Met het voorgaande in gedachte zou ik persoonlijk niet denken aan een bedrijf om mee samen te werken maar veel eerder met een research instituut of een universiteit. Die zouden moeten beginnen met een literatuuronderzoek, een gedegen octrooionderzoek en een inventarisatie van beschikbare technologie om daarna een prototype te bouwen en op basis daarvan octrooi aan te vragen. En dan niet één octrooi maar meteen een aantal om de techniek zo goed mogelijk te beschermen. Pas hierna zou een marktverkenning, concurrentieanalyse en een het zoeken naar de meest geschikte partners moeten plaats vinden. Maar dat is in de ideale wereld. Veel uitvinders willen zo snel mogelijk rendement, zo weinig mogelijk eigen risico en al helemaal geen kritiek. Dat is wel de reden dat van de particuliere vindingen maar een heel klein percentage uiteindelijk een behoorlijk rendement oplevert.

Als je in Nederland een Product Safety Assessment wil laten doen loopt dat al snel in de papieren. Geen enkel probleem als de aantallen en marge voldoende zijn. Voordeel is natuurlijk ook dat de communicatie eenvoudiger gaat. Dat er geen farmaceutische ingrediënten zijn gebruikt maakt niets uit voor de beoordeling. Via Google kom ik snel op deze pagina van een Nederlands bedrijf dat je verder kan helpen. Dat je alleen natuurlijke grondstoffen gebruikt die alle op zich onschuldig lijken, behalve de essentiële oliën die bekend staan om mogelijke problemen omdat ze vrijwel allemaal zogenaamde allergenen bevatten, helpt wel bij het beoordelen. Ik neem aan dat men voor een relatief simpel product waarvan alle veiligheidsbladen beschikbaar zijn en de ingrediënten relatief bekend de prijs voor de beoordeling beperkt kan blijven. In het buitenland kan je (veel) voordeliger uit zijn. Bijvoorbeeld op deze site die gespecialiseerd is in (veilige) zelfmaak cosmetica en waarvan jouw ingrediënten vrijwel of allemaal tot de standaard behoren en je snel en voordelig een rapport kan laten maken. Ik heb deze informatie in enkele minuten gevonden dus er is vast (veel) meer mogelijk.

Naar aanleiding van de opmerking van Kuifje heb ik even gezocht of ik een vinger achter de Duitse advocaatkosten kon krijgen. Het is inderdaad anders geregeld dan in Nederland en naar ik begrijp zijn de kosten naast een uurtarief vooral afhankelijk van de "waarde" van de claim (Gegenstandswert). En dan wordt het natuurlijk interessant omdat die waarde bij verkoop van max €1000,- gering moet zijn en volgens deze bron het eerder om enkele tientjes zou moeten gaan aan kosten. Het ziet er dus naar uit dat het kantoor voor het gemak, bij gebrek aan werkelijke schade, een torenhoog schadebedrag als uitgangspunt heeft genomen. Op zich is dat waarschijnlijk niet onwettig. Mijn advies zou dan ook zijn om zo snel mogelijk alle verkopen en inkopen te documenteren en via een Duitse advocaat de kosten in juiste proportie te brengen. Verder zou ik zeker ingaan op het aanbod van Kuifje om de status en beschermingsomvang van de betreffende patenten te beoordelen. Die resultaten zullen mogelijk helpen om de claim en de kosten nog verder te reduceren. Als je de claim zo gering mogelijk maakt dan zal de animo om door te pakken bij het kantoor snel verdampen.

Zelf heb ik (gelukkig) nog nooit te maken gehad met een patentclaim dus geen ervaring in deze materie. Wat mij vooral vreemd lijkt is de meteen in rekening gebrachte advocaatkosten en vooral de hoogte daarvan. Het lijkt erop dat men met powerplay een enorme winst wil binnen harken. Ik neem aan dat je (of je advocaat) de advocaatkosten van de tegenpartij gemotiveerd hebt bestreden samen met een brief dat je geen weet had van de inbreuk, deze onmiddellijk hebt gestaakt, en bereid bent mee te werken aan een oplossing. Verder is het natuurlijk goed om ook de kracht van de claim te kennen, wat is de beschermingsomvang van het betreffende patent? Maar om dat te weten te komen zal je hulp in moeten schakelen en die is (ook) erg duur. En als laatste moet je inschatten of ze inderdaad een rechtszaak willen starten. Mij als niet jurist lijkt het onwaarschijnlijk, juist vanwege de hoge in rekening gebrachte kosten en het feit dat meerdere partijen worden aangesproken. Je hebt al een jurist in de arm genomen en dan mag je toch verwachten dat die de juiste strategie kan bepalen.

Je kan het ook heel simpel bekijken. Je hebt iemand een opdracht gegeven en diegene heeft er tijd en werk in gestopt. Daar betaal je voor. Het resultaat bevalt niet dus je gaat niet door samen maar dat wil niet zeggen dat je zomaar de afgesproken rekening niet kan betalen. Dat kleurgebruik en tekst zijn aangepast is normaal gesproken geen issue omdat die met 2 muisklikken en wat aanslagen op het toetsenbord aangepast kunnen worden. Bovendien kan je de "schuld", als daar al sprake van zou zijn, ook bij jezelf zoeken. Kennelijk ben je niet duidelijk genoeg in je communicatie geweest. Gewoon het geringe bedrag betalen als leergeld en doorgaan met ondernemen.

Afgaand op de openingspost is TS inkoper in loondienst (dus geen ontwikkelaar) en heeft het product enige relatie met de producten die de werkgever op de markt brengt maar is men nog niet op voorhand van overtuigd of er een markt voor is. Laten we er voor het gemak ook maar van uitgaan dat er geen schriftelijke afspraken zijn in de arbeidsovereenkomst rond vindingen en dat TS niet op een ontwikkelingsafdeling werkt en ook niet betrokken is bij een ontwikkelingsproject. Dan is het netjes en vooral slim om samen te kijken naar de vermarkting van het product met de werkgever als TS dat ziet zitten en als dat nergens toe leidt kan TS zelf aan de slag gaan met de vinding, als daar tenminste sprake van is. Dat er meerdere partijen betrokken zijn bij de ontwikkeling en er al monsters zijn gemaakt die (beperkt??) openbaar zijn gemaakt zou nieuwheidschadelijk kunnen zijn als er nog octrooi moet worden aangevraagd maar dat hoeft niet. Bij een verbetering van een bestaand product moet TS wel rekening houden met eventuele IE rechten van derden, dat zouden een of meer octrooien (functionaliteit) kunnen zijn of zaken die relatie hebben met de vormgeving. Of TS vrij is om te doen en laten met de vinding hangt dus af van de arbeidsovereenkomst, de functie en het takenpakket, en de eventuele rechten van derden.

Nee Femke zoals Simon aangeeft is correctief onderhoud altijd mogelijk, dat lijkt me meer dan redelijk, maar er zijn altijd grenzen aan wat je kan doen met iemand anders zijn Intellectueel Eigendom, zeker als dat niet schriftelijk is overgedragen. Het bedrijf wat het gemaakt heeft bestaat pas dan niet meer als het faillissement is afgewikkeld en zelfs dan moet eerst nog worden nagegaan wat er met de rechten is gebeurd. De curator zou bijvoorbeeld, uitgaand dat er geen schriftelijke overdracht heeft plaatsgevonden, de individuele klanten de auteursrechten en de bronbestanden kunnen verkopen, dat is namelijk zijn/haar taak. Hier begeeft TS zich al snel op glad ijs. We hebben hier tal van web- en logo designers die het niet zouden waarderen als iemand anders hun werk zou bagatelliseren tot "een stijl" die je gewoon kan gebruiken binnen de door jou gemaakte huisstijl. Zoals zo vaak weten we niet wat er precies speelt en dus is al het advies met een slag om de arm. En inderdaad kan TS ook gewoon beginnen en tot het randje gaan in de hoop dat er geen hommeles van komt maar persoonlijk zou ik eerder op safe spelen.

Daar zijn al legio topics over geweest. Het kan inderdaad onrechtmatig zijn om zonder enig beding de klanten van de ex werkgever te benaderen en bedienen. Komt er op neer dat je mogelijk misbruik maakt van de inspanningen van je ex werkgever en dat is onrechtmatig. En ik verbaas me dan weer over de stelligheid waarmee Simon stelt dat het geen probleem is de website door de ex werkgever (die was immers de tegenpartij) aan te passen zonder details te kennen of en hoe IE zoals auteursrecht is overgedragen.

Dit weet de curator uiteraard ook. Die heeft geen reden om TS te verbieden klanten te benaderen als hij geen mogelijkheden voor een doorstart of verkoop ziet. En een advies om enkele klanten, na doorstart/verkoop te benaderen is nogal vaag. Hoeveel dan? En mogen dat de grote klanten zijn (80/20) of een paar kleine? Pas na sluiting van het faillissement staat het TS (en ieder ander) vrij om de klanten te benaderen. Wat hier ook nog speelt is de overdracht van IE. TS kan dan wel klanten benaderen maar hij mag niet zomaar design ed overnemen. Ook niet nadat het faillissement is afgesloten neem ik aan.

De enige juist manier van werken naar mijn mening is het opnieuw aangaan van het gesprek met de curator. Als hij mogelijkheden ziet de zaak te laten doorstarten met een nieuwe eigenaar komt de curator en of de nieuwe eigenaar er zeker achter dat je klanten hebt "gepikt". En als het dan tot een zaak komt zal zeker worden meegenomen dat je willens en wetens hebt gehandeld ondanks een verbod. Begrijp dat het gaat om webdesign en grafische vormgeving dus ook de bronbestanden (photoshop/html/wordpress enz) uit de boedel hebben een zekere waarde naast dat ze beschermt zijn onder het auteursrecht. Op het moment dat je de bestanden hebt en de klanten, heb je ook meteen een solide basis als zzp, dat moet toch wat waard zijn. Dat de curator alle schulden inbrengt is natuurlijk vreemd. Tenzij de waarde van de boedel samen met de goodwill, lees de toekomstmogelijkheden, inderdaad hoger of gelijk is aan de schulden. Dat lijkt tegenstrijdig maar in andere handen kan een boedel (veel) meer waard zijn. Denk bijvoorbeeld aan een situatie waar een bestaand bedrijf alleen beperkte variabele kosten kosten toevoegt en geen vaste omdat die al gedekt zijn. Het zijn vaak de vaste kosten zoals huur en loon die een bedrijf "nekken".

Je kan op alle namen een merk aanvragen. Pas daarna gaat men kijken of het merk aan alle vereisten voldoet. En als men vindt dat dat zo is kan er ook nog oppositie volgen. En om het helemaal ingewikkeld te maken beslist uiteindelijk de rechter of en in hoeverre (beschermingsomvang) je geregistreerde merknaam beschermd is. Je kan, naast andere merknamen, nog in aanvaring komen met handelsnamen of zelfs met buitenlandse merknamen, bijvoorbeeld als registratie te kwader trouw bewezen kan worden. Grote bedrijven zullen geen merknamen dulden die ook maar in de buurt komen van hun (dure) merknamen en ook de kosten van een eventuele procedure op jou proberen te verhalen. Best ingewikkeld dus. Het enige wat je kan doen is de kans zo klein mogelijk maken dat je merknaam geweigerd wordt of zal worden aangevallen. Dat doe je door gedegen research in het merken- en handelsregister en zeker ook via zoekmachines. Je kan de naam ook voorleggen aan mensen die meer ervaring hebben met het vastleggen van merknamen.

Voor mij helpt het om altijd voorrang te geven aan activiteiten die geld opleveren of besparen of dat in de toekomst gaan doen, die focus is belangrijk. Het is namelijk de kern van ondernemen. Als je daarna wat focus verliest is dat niet zo erg en voor mij zelfs essentieel. Focus kwijt zijn en lekker doen waar je op dat moment zin in hebt (bijvoorbeeld hier vertoeven) is heerlijk. Vergelijk het met een partijtje tennis waar je helemaal in opgaat en gaat voor resultaat daarna geniet van een zwabbergesprek met een glaasje bier of fris. Hopelijk zonder spelvoudten. ;D

Een van de belangrijke functies van een merk is de herkomstaanduidingsfunctie. Als het zonnepaneel (X) een het aanzicht bepaalt van het nieuwe apparaat dan zou de merkhouder van het paneel kunnen betogen dat zijn merk oneigenlijk wordt gebruikt. De consument zou namelijk kunnen denken dat hij te maken heeft met een product van merk X. En als er bijvoorbeeld problemen zijn met jouw apparaat zou de merkhouder imagoschade oplopen. In dat geval zou ik wel toestemming vragen. In het geval dat er geen sprake kan zijn van verwarring over de herkomst zou ik het niet doen. Het is nooit helemaal zwart/wit. En inderdaad, je zou ook een merkloos paneel kunnen gebruiken als je twijfelt en geen toestemming krijgt. Ook kan de merkaanduiding van het paneel afleiden en afbreuk doen aan jouw merk.

Ben ik het niet helemaal mee eens. Soms is toestemming vragen namelijk ook vragen om moeilijkheden. De merkhouder geeft namelijk waarschijnlijk niet graag of zelfs geen toestemming omdat dit zijn juridische positie kan ondermijnen. En als je expliciet toestemming is ontzegd om het product inclusief logo te gebruiken in een assemblage ondergraaft dat weer jouw positie. Het is (daarom) volgens mij ook ook niet gebruikelijk om toestemming te vragen. Zolang je jezelf aan de wet houdt en dus niets doet wat de merkhouder kan schaden zit je aan de veilige kant van ondernemen. Persoonlijk zou ik het dus niet doen. Wel doen als je denkt dat er om wat voor reden dan ook bezwaar gemaakt zou kunnen worden.