r.i.p. Ruben van den Oord

Iedereen bedankt voor de reuzen en bemoedigende woorden. Er is blijkbaar wel een snaar geraakt. Ik heb inmiddels een paar interview afspraken kunnen maken met curatoren, al kunnen er nog wel een paar bij. De bewindvoerders staan later deze week op het lijstje gebeld te worden. Ik ben nu nog op zoek naar ondernemers die net, middenin of aan het eind van hun WSNP periode zitten. Ik hoop het boek in een maand of drie af te kunnen ronden. Alle kanten van WSNP wil ik hierin belichten, inclusief een aantal tips of een stappenplan om te voorkomen dat je als ondernemer in de WSNP terecht komt. Maar minstens zo belangrijk vind ik dat we met de WSNP ondernemers bewindvoerders en curatoren tot een aanbeveling komen hoe het anders zou moeten. Het idee om het boek dan aan te bieden aan een minister en alle kamerleden een exemplaar cadeau te doen spreekt me wel aan. Als iemand nog input heeft, of een idee heeft hoe het anders zou moeten hoor ik het graag. Tussen de reuzen en complimenten mis ik nog de inhoudelijke discussie over de WSNP waar ik op gehoopt had. Dus.... wie geeft de aftrap?

Steven, Dank je voor je nuanceringen, maar in veel gevallen bedoelen we hetzelfde. Kleine nuance: de WSNP heeft tot doel het faillissement met een 'schone lei' af te ronden. Klopt. We bedoelen hetzelfde. Als een vennootschap failliet gaat is de zaak op een gegeven moment afgedaan. Voor particulieren blijft de schuld ook ná een faillissement gewoon bestaan. Met een nieuwe wet is er voor gezorgd dat particulieren failliet gaan. Uitvloeisel daarvan is dat er een schone lei mogelijk is. In de schuldsanering mag de R-C het 'vrij te laten bedrag' (VTLB) ook op een hogere norm bepalen. Bij iemand die betaald werk heeft, wordt dit meestal op 100% bepaald. Daarbij komt nog dat er bij de VTLB berekening ook nog eens rekening met omstandigheden wordt gehouden, waardoor je iets meer krijgt dan in de bijstand. Klopt. Maar zodra je als ex-ondernemer moeilijk of niet aan een baan komt (en dat is de realiteit), dan wordt je in de bijstand niet gecompenseerd. Pas als je gaat verdienen is er een kleine toeslag mogelijk. Maar deze toeslag red je over het algemeen niet. Curatoren zijn verplicht om ook als WNSP bewindvoerder benoemd te worden. Het benoemingsbeleid verschilt per rechtbank, maar in de regel wordt bij een WSNP toelating van een ondernemer een advocaat-curator tot bewindvoerder benoemd. Ook ondernemers worden overgelaten aan de WSNP fabrieken. Dit speelt evenzeer in een faillissement als in de WSNP. Klopt, maar over het algemeen stuurt een curator de post meteen door, terwijl de WSNP kantoren dit echt ééns per week of zelfs per maand doen. Bij sommigen staat dat zelfs op de website vermeld. De post van de curator/bewindvoerder en van de recht wordt met de vermelding 'van xxx rechtstreeks aan gefailleerde/saniet' rechtstreeks toegezonden. Indien deze toch bij de bewindvoerder/curator belandt, is dat een fout van TPG Post. Het probleem dat post niet snel genoeg doorgestuurd wordt, ,is wel levensgroot. Denk daarbij aan ziekenhuisoproepen, oproepen voor een (leer)werktraject van CWI/gemeente, etc. Het kan best in eerste instantie een fout van TPG zijn, maar een brief van de rechtbank kan er eenvoudig geen 4 weken over doen om van de rechtbank via de postblokkade via de bewindvoerder bij de saniet te komen. Er zijn zelfs gevallen bekend van personen die hun uitkering kwijtraken omdat je oproep voor een gesprek bij de gemeente te laat bij de saniet aankomt. Gelukkig zijn er ook gemeenten die dat erkennen en de post in dat gevallen door de bode van de gemeente laten rondbrengen. Dat is typisch voor de grotere bewindvoeringskantoren. Heb je een (goede) advocaat als bewindvoerder, dan speelt dit alles niet. Vandaar mijn pleidooi voor een betere vergoeding voor bewindvoeringskantoren of meer advocaat-curatoren aan te stellen bij WSNP. Die verlenging wordt niet toegewezen 'omdat de schulden helemaal afgelost kunnen worden'. Voor een verlenging (of een tussentijdse beëindiging zonder schone lei) is vereist dat de saniet zich niet aan de regels heeft gehouden. Naar ik begrepen heb (en anders lieg ik in commissie) kunnen ook crediteuren een verlenging aanvragen. Zodra je je niet aan de regels hebt gehouden wordt je lang vóór de einddatum uit de WSNP gezet (waarmee ook met de regelmaat van de klok gedreigd wordt door Lonneke c.s.). Nogmaals: het verschilt per bewindvoerder. De ene werkt echt op deze manier (dat zie je vooral bij de grotere bewindvoeringskantoren), de ander werkt zoals een advocaat in een toevoegingszaak ook hoort te werken: de zaak krijgt de tijd die ervoor nodig is. In één van mijn dossiers heeft de bewindvoerder (een advocaat) ongeveer 40 uur besteed en hij krijgt uiteindelijk voor elk van de echtelieden € 400,-- aan salaris toegewezen. De advocaat kan zijn WSNP bewindvoering als een sociale verplichting zien. Zijn tarieven van €260,- per uur voor gewone zaken en een gematigd, maar nog steeds aantrekkelijk tarief als curator geven hem natuurlijk wel enige ruimte om 40 af te boeken tegen een €10,- per uur. De WSNP fabrieken met 250 dossiers per bewindvoerder moeten gewoon productie draaien, anders staan ze zelf voor het hekje bij de insolventierechter. Dit is niet de kortzichtigheid van Lonneke, maar de R-C die geen toestemming geeft. Een dat interimwerk kan ook via een payroll. Ja, maar probeer dat Lonneke maar eens aan het verstand te brengen. Als ze het niet snapt (en die kans is groter dan dat ze het wel snapt), zal ze eerder geneigd zijn aan de RC te melden dat de saniet weer ondernemertje wil spelen dan dat ze mee zal werken aan de payroll constructie. Helemaal mee eens! Hear hear!

Norbert, In één woord: Briljant! Reus! De Cast: Miranda: Cameron Diaz ( zóóóóó leuk om jouw bewindvoerder te mogen zijn... gezellíííííg) Lonneke: Renee Zellweger (ik snap het wel, maar ook weer niet) Kandidaten voor de saniet: Jack Nicolson (heerlijk gefrustreerd en dreigend passief aggresief) Danny De Vito (spastisch te hoop lopend op regeltjes) Michael Douglas (Falling Down meets Ransom meets Wall Street) John Cusac (What the fuck happend to me?) Ondernemersvrouw: Joanna "Ab Fab Patsy" Lumley (You don't think I'm going off to work, don't you daaaaarling?) Rechter Commissaris: Russell Crowe (Tikje paranoia als in The Insider, maar met een vleugje introvert navelstaren als in Beautiful Mind)

Het beloofde antwoord op Rebel heeft iets langer op zich laten wachten dan verwacht. Ik hoop maar dat het het wachten waard is geweest. Ik heb er maar een aparte post van gemaakt.

WSNP – De hel op aarde Een woord vooraf Dit artikel heb ik geschreven naar aanleiding van de tendens om de Wet Schuldsanering Natuurlijke Personen aan te bevelen als oplossing voor financiële problemen. Feit is dat maar weinigen weten wat de WSNP voor de saniet (want zo noem je iemand die tot het gedrocht is toegelaten) nu werkelijk betekent. Zelfs professioneel betrokkenen zoals bewindvoerders hebben geen idee wat de impact is op het dagelijks leven van de saniet en tot welke schokkende psychische, emotionele en zelfs fysieke schade de saneringsperiode van drie jaar kan leiden. In het onderstaande relaas ga ik uit van de WSNP situatie voor ondernemers. Niet van consumenten die met een lening of twee teveel Dirk Scheringa hebben gesponsord. Een faillissement heb je zo aan de broek hangen. Ik heb ondernemers gesproken die zijn belazerd door hun klanten of compagnons. Ondernemers waarbij een futiliteit de katalysator was van een reeks gebeurtenissen die een gezond bedrijf binnen drie maanden tot schroot reduceerden. Gevallen waarbij een wraakzuchtig ex-personeelslid met een hele goede rechtsbijstandsverzekering de ondernemer blut heeft geprocedeerd. Boekhouders die in minder geciviliseerde landen standrechtelijk geëxecuteerd zouden worden voor het werk dat ze hebben afgeleverd, maar waardoor de ondernemer in kwestie het onderspit moest delven in de discussie met de fiscus. Ik heb het allemaal al gezien, allemaal al gehoord. Denk dus niet dat het jou niet zal overkomen. Dat dachten er zovelen vóór jou ook. Ongetwijfeld zijn er personen die menen dat dit stuk hier en daar ongenuanceerd is. Ik kan maar één ding zeggen: Dat klopt. Dus mail me maar niet over situaties die net even anders zijn dan hier onder beschreven. Het is al een lang stuk geworden voor een forum of een blog. Wie meer wil lezen over de materie met al zijn mitsen en maren, die koopt maar het boek dat over een paar maanden uitkomt. Ik wil wel een inhoudelijke discussie over de WSNP en over hoe het eventueel anders zou moeten. Of niet natuurlijk. Ik zou zeggen, lees, huiver en laat me weten wat je er van vindt. Waarom de onwetenden de WSNP prediken De WSNP is in het leven geroepen om te voorkomen dat natuurlijke personen (menschen van vleesch en bloed, dus geen Vennootschappen) failliet verklaard worden. Onterecht heeft men dit vertaald in een 'vangnet voor financiële problemen'. Toegegeven, de WSNP heeft in veel gevallen voorkomen dat gezinnen met kleine kinderen uit huis geplaatst werden, en als clochards in kartonnen dozen achter het Centraal Station de nachten moeten doorbrengen. En ja, de WSNP voldoet aan de verwachtingen die men had bij het instellen van de voorziening. Minder persoonlijke faillissementen, en meer mensen die een nieuwe start kunnen maken met en schone lei zonder schulden. De statistieken zeggen het en de cijfers hebben gelijk, dus is het zo. De doelstelling is behaald, en verschillende staatssecretarissen kunnen weer een mooi projectje op hun CV zetten. Staat tenslotte wel goed als je voor de volgende kabinetsperiode solliciteert naar het ministerschap. Maar daar is niet alles mee gezegd. De indruk is ontstaan dat een WSNP traject 'makkelijker' zou zijn dan een faillissement. Iets wat je even 'doet'. Je gaat 'gewoon' de WSNP in en alles komt goed. Dit is alles behalve waar. Maar ik snap wel waar die gedachte vandaan komt. Failliet gaan in Nederland wordt nog steeds gezien als een smet op iemands blazoen. Als een ondernemer kort geleden failliet is gegaan wordt daar door zijn omgeving wat besmuikt over gesproken. Er is werkelijk niemand die met open vizier naar je toe komt en gewoon vraagt hoe het met je gaat en wat er nu eigenlijk is gebeurd. Laat staan dat iemand dan vraagt of je ergens hulp mee kan gebruiken. Tegenwoordig als een ondernemer failliet dreigt te gaan wordt er door zijn omgeving (familie, vrienden) al snel de WSNP gepromoot. “Want dan ga je tenminste niet failliet”. Gelukkig. De familie-eer is gered, en we kunnen gewoon met Piet een biertje blijven drinken in de kroeg. Niets aan de hand mensen, we kunnen gewoon weer rustig slapen, de crisis is bezworen. De overeenkomsten tussen faillissement en WSNP Er zijn tussen een faillissement en een schuldsanering grote overeenkomsten, maar ook grote verschillen. In beide gevallen verliest de failliet / saniet het beheer over zijn vermogen, alsmede over het vermogen dat hij tijdens het faillissement / schuldsanering verwerft. In termen van een faillissement betekent dit dat de failliet alleen een tafel, een stoel, zijn bed, kleding en de “gereedschappen van een ambachtsman” mag houden. Althans, zo staat het in de wet. Twintig jaar geleden werd deze wet door curatoren ook zo letterlijk uitgevoerd. Tegenwoordig blijken curatoren wat reëler naar de materie te kijken. Een tv levert niet zo veel meer op tijdens een veiling. En zolang het interieur geen gecertificeerd antiek uit de Lodewijk XIV periode is, zal het de curator worst wezen. Tweehonderdvijftig euro voor een tweedehands Leen Bakker interieur zet niet zoveel zoden aan de dijk, dus waarom zou je dat dan weghalen? Het gebeurt nog wel, maar minder dan vroeger. Het lijkt wel alsof de curator van nu meer naar de definitie van vermogen volgens de WSNP kijkt. Volgens de WSNP wordt alleen inboedel dat “boventallig” is ten gelde gemaakt ten gunste van de boedelrekening. Dus de caravan wordt verkocht, het IKEA dressoir mag blijven staan. De high-end stereoset wordt verkocht, maar het speelgoed van de kinderen blijft. Zowel in geval van een faillissement als bij een schuldsanering mag de failliet / saniet een inkomen houden dat op 90% van het bijstandsniveau is vastgesteld. Alles wat meer wordt verdiend, gaat naar de boedelrekening. De verschillen tussen een curator en een Miranda Tot zover de overeenkomsten. Het zijn de verschillen die er toe doen. Het grote verschil tussen een faillissement en een schuldsanering zit 'm in twee zaken: De toezichthouder en de verplichtingen van de failliet / saniet. Om te beginnen met het faillissement. Bij het uitspreken van een faillissement wordt er door de rechtbank een curator aangesteld. Een curator is een advocaat die zich heeft gespecialiseerd in het insolventierecht, en een aanvullende opleiding heeft gevolgd om tot curator benoemd te kunnen worden. De curator heeft dus een zware universitaire opleiding, dito driejarige stage en aanvullende opleidingen gevolgd, om uiteindelijk het vak te kunnen uitoefenen waar zijn ouders van gedroomd hebben. Dit in tegenstelling tot de bewindvoerder WSNP. Iedere HEAO MER-muts die een cursus volgt mag zich bewindvoerder noemen. En dat is dan ook wat je zult aantreffen: een 25-jarige schoolverlater die jou gaat vertellen dat je het allemaal niet zo slim hebt aangepakt. Tien tegen één dat ze Miranda of Lonneke heet en dochter is van een apotheker - iemand die afgestudeerd is en toch winkelier is geworden (vrij naar Youp). En Miranda heeft gekozen voor HEAO MER omdat ze “daar alle kanten mee op kan”. En dat blijkt handig voor Miranda als ze na een half jaar uiteindelijk toch zwicht voor de onmetelijke status en Toyota Yaris van de zaak die het vak van TempoTeam intercedente met zich mee brengt. Ik heb deze typering meerdere malen voorgelegd aan personen die momenteel in de WSNP zitten, en iedere keer was het antwoord: “Alsof je mijn bewindvoerder persoonlijk kent”. Maar waar het om gaat is dat het beroep van bewindvoerder voor Miranda geen keuze is geweest, in tegenstelling tot de eerder genoemde curator. En dat merk je aan alles. Door de postblokkade komt je post al later aan, maar Miranda weet dat proces te vertragen tot een week of drie. Áls je post al aankomt. Dus dat betekent dat je dochter van 7 pas een week ná de verjaardag van haar vriendinnetje de uitnodiging krijgt om op het partijtje te komen en dus nu pas snapt waarom haar vriendinnetje al een week geen woord tegen haar spreekt. (Jij bent allang blij, want geld voor een cadeautje is er toch niet.) De oproep van de rechtbank om te verschijnen voor de zaak die jij hebt aangespannen krijg je nét een dag of twee te laat (“deze kregen wij gisteren pas binnen”). De rekeningen die je moet betalen vallen pas ná de betalingstermijn op je mat. Als je wat wilt vragen aan je bewindvoerder kun je alleen bellen tussen 9:30 en 11:00, maar niet op woensdag en vrijdag, en op de andere dagen is ze net buiten de deur. Emails beantwoorden doen ze alleen op oneven woensdagen als het regent. Als je denkt dat het bovenstaande overdreven is, moet je maar eens struinen op de diverse WSNP fora op internet. De verhalen die je daar leest zijn gewoon bizar. Eén verhaal wil ik je niet onthouden: De saniet woont in de kop van Noord Holland. De toegewezen bewindvoerder is in Dordrecht gevestigd. De post die vanwege de blokkade bij de bewindvoerder terecht komt, wordt niet doorgestuurd. De saniet moet het maar komen halen. Maar die reis kan hij niet betalen. Uiteindelijk weet de saniet toch bij de bewindvoerder te komen. De bewindvoerder wijst een paar verhuisdozen vol ongeopende enveloppen aan met alle ongesoorteerde post van al zijn cliënten. Zoek het maar uit. Natuurlijk komen dit soort excessen ook voor bij advocaten, maar toch minder. De advocaat kan in het uiterste geval zijn titel kwijtraken. Dit betekent dat hij dus 12 jaar voor niets heeft gestudeerd, in één klap uitgehockeyd is, zijn LinkedIn profiel kan opheffen en bij iedere promotie van zijn broer die medicijnen heeft gestudeerd het stilzwijgende oordeel van zijn ouders moet ondergaan. Dat is toch een nét iets andere insteek dan dat Miranda haar baan kwijt raakt en intercedente wordt bij TempoTeam. Liquidatie van bezit of vergaren van vermogen? Het belangrijkste verschil tussen een faillissement en een schuldsaneringstraject is dat bij een faillissement liquidatie van bezit centraal staat, terwijl in een schuldsaneringstraject het vergaren van vermogen de achterliggende gedachte is. Het lijkt hetzelfde, maar dat is het toch net niet. Op een bepaald moment is de curator klaar met het ten gelde maken van bezittingen. Er is gewoon niets meer. De curator zal dan bij de Rechter Commissaris een beëindiging van het faillissement aanvragen “wegens gebrek aan baten”. Het is op, uit, klaar, over. De meeste MKB-faillissementen duren dan ook één jaar, het wettelijk minimum. Het vergaren van vermogen daarentegen houdt nooit op. Daar komt geen einde aan. En daar zit 'm nou net de crux. Als je als saniet je drie jaar lang de pleuris hebt gewerkt om je schulden af te lossen, dan kan een crediteur verzoeken om een verlenging van de WSNP periode. De Rechter Commissaris kan dat verzoek honoreren als daarmee volledige betaling van de schuldeisers gerealiseerd kan worden. De totale WSNP periode wordt dan 5 jaar. En juist dát maakt een schuldsaneringstraject zo zwaar. Het duurt zo veel langer dan een faillissement. “Maar,” hoor ik je al roepen, “bij een faillissement krijg je geen schone lei. De schulden blijven bestaan en de schuldeisers kunnen na het opheffen van het faillissement weer aan de deur staan.” Dat klopt. Maar hoeveel schuldeisers zullen dat doen? In de praktijk hebben vrijwel alle crediteuren aan het einde van het jaar de openstaande schuld afgeschreven op de post “dubieuze debiteuren”. Daar is in een beetje serieuze begroting ook rekening mee gehouden. Vergeet niet; jouw crediteuren zijn ook ondernemers. En jij hebt jouw ondernemersrisico te dragen, maar zij óók! En de meeste ondernemers schrijven een post gewoon af, omdat ze a) niet nog meer negatieve energie willen steken in het terughalen van die paar rotcenten en b) ze weten dat het hen óók kan overkomen. De enigen die je tot aan je dood blijven achtervolgen zijn de fiscus, het UWV en de Bank. Het geld achter de schermen Maar ik wil nog even terug gaan naar de verschillen tussen een curator en een bewindvoerder. De curator krijgt een redelijke vergoeding voor zijn werk. Die vergoeding wordt vastgesteld door de Rechter Commissaris, en hoe meer werk het faillissement met zich meebrengt, hoe hoger de vergoeding is die aan de curator wordt toebedeeld. De bewindvoerder daarentegen, moet het doen met een maximale vergoeding van ca. € 50,- per maand. De bewindvoerder heeft ook gewoon een bedrijf te runnen. Een bedrijf met huisvestingskosten, personeel, kantoorkosten etc. Laten we nu eens stellen dat een bewindvoerder, om zijn bedrijf rendabel te laten zijn, rekent met een uurtarief van € 100,-. Dat houdt in dat deze bewindvoerder maximaal een half uur per maand, ofwel 7 minuten per week, kan besteden aan het dossier van een saniet. Dat is net genoeg om de post te verzamelen en door te sturen! De bewindvoerder heeft 250 dossiers nodig om zijn praktijk draaiende te houden, hoeveel mag je daar dan van verwachten? Ik heb dan wel even lekker afgegeven op de apothekersdochter, maar eigenlijk kan ze daar ook niet zoveel aan doen. Wellicht dat dat verklaart waarom Miranda binnen een half jaar vertrekt naar TempoTeam. De koning is dood, lang leve Lonneke Toch probeert Lonneke, die dan het dossier van Miranda heeft overgenomen, haar werk wel goed te doen. Je weet wel hoe dat gaat. Net van school, je eerste baan, dan wil je wel even indruk maken op de baas. Dus als je dan na drie weken eindelijk je post krijgt, dan tref je van die kittige, kleine roze Post-Its op je post geplakt. “Weet u wel dat u geen nieuwe schulden mag maken tijdens de WSNP periode?” “Wilt u hierover contact opnemen?”. Ja, dat weet de saniet heus wel. Maar als Lonneke het dossier had gelezen, dan had Lonneke geweten dat je van 90% bijstandsniveau geen huurwoning van € 850,- en € 600,- vaste lasten kunt onderhouden. En dan heeft het gezin nog steeds niet gegeten! En een goedkopere huurwoning is je nog steeds niet toegewezen door de gemeente. Maar daar heeft ze geen boodschap aan. Nieuwe schulden zijn nieuwe schulden, en als de saniet niet heel snel zorgt dat hij het oplost, vertelt ze het lekker door aan de Rechter Commissaris die dan de WSNP intrekt en je alsnog failliet verklaart. Dertig procent van de schuldsaneringstrajecten haalt de eindstreep niet. Pure speculatie: Waarom ondernemers een kleinere kans op een schone lei hebben Ik kan er niet de vinger op leggen, ik ben geen onderzoek tegengekomen die mijn vermoeden bevestigt, maar ik denk dat die 30% vooral onder de ondernemers te vinden is. Ondernemers hebben vaak een redelijk inkomen, met een dito uitgavenpatroon. En niet alle uitgaven kun je van het ene op het andere moment terugschroeven. Je koopwoning moet eerst nog verkocht worden. Een hoge huur is niet zomaar in te ruilen voor een lagere. Het is een heel ander verhaal als Ma Tokkie al in een getto-flat woont, en de rekeningen van de Wehkamp niet meer kan betalen van haar bijstandsuitkering. Ik wil de situatie niet baggitaliseren, maar ik denk dat je wel begrijpt wat ik bedoel. Als je al op een minimum bestaansniveau leeft, maar schulden hebt gemaakt bij postorderbedrijven, mobile telefoonaanbieders, één van de leenfabrieken van ome Dirk of op andere manieren probeert om je levensstandaard op te krikken, dan is de WSNP niet zo een hele grote stap. Ik weet zeker dat ik met bovenstaande stelling niet heel veel vrienden maak, maar gesprekken met bewindvoerders bevestigen wel dit beeld. Werken kreng! Het vergaren van vermogen om je schulden af te betalen heeft nog een onverwachte consequentie: Als je in gemeenschap van goederen getrouwd bent, dan ga je beiden de schuldsanering in. En dat betekent dat ook de partner van de saniet verplicht wordt 40 uur per week te weken. Als ik dit vertel aan de partners van ondernemers (en dat zijn dan veelal de vrouwen), dan reageren ze geschokt. “Maar dat kán helemaal niet, ik moet voor de kinderen zorgen”. Het is niet leuk om te doen, maar de enige manier om ze er van te doordringen dat dit menes is, is door advocaat van de duivel te spelen. En daar maak ik geen vriendinnen mee, kan ik je zeggen. Maar de werkelijkheid wordt wél zo zout gegeten. Het kan de bewindvoerder noch de Rechter Commissaris namelijk ene reet schelen waar je je kinderen dan dumpt. Dat de kinderdagverblijven werken met wachtlijsten van een jaar of drie en je ouders te oud zijn of te ver weg wonen om die kleintjes op te vangen is namelijk geen reden. Werken, kreng! En ben je toevallig universitair geschoold biochemicus en er is even geen baan te vinden in jouw vakgebied? Jammer, maar dan ga je maar kadavers uitbenen of zo (het koekjes inpakken is allang uitbesteed aan de sociale werkplaats en de Penititare Inrichting). En als je aangeboden werk niet aanneemt, dan is werkweigering een grond om je uit de WSNP te zetten en om te zetten in een faillissement. De kortzichtigheid van Lonneke Als je als ondernemer al in geen 15 jaar voor een baas hebt gewerkt, is de kans op een loonbetrekking heel klein. Maar ondernemen is uit den boze. En nee, ook geen uurtje-factuurtje werk waar je geen investeringen voor hoeft te doen. Zelfstandigheid houdt een vergroot risico in op het maken van nieuwe schulden, en dat hebben ze liever niet. Dat je met je consultancy of interim werk € 125,- per uur / € 21.000,- per maand bruto toucheert doet dan niet ter zake. € 21.000,- bruto per maand is € 10.500,- netto. Als je dan € 1.250 mag houden en dus € 9.250,- per maand op de boedelrekening kan doneren en dus binnen een jaar je schuld van een ton hebt ingelost... Tja, leg dat Lonneke maar eens uit. Dan is het toch wel lastig dat ze niet nét even beter had opgelet waardoor ze tóch in Leiden had kunnen studeren. De gevolgen Ik heb inmiddels heel wat ondernemers gesproken die failliet zijn gegaan of in de WSNP terecht zijn gekomen. En mijn conclusie is dat de WSNP als veel zwaarder wordt ondervonden dan een faillissement. Een jaar stilzitten als je geschoren wordt, dat kunnen de meesten wel. Drie jaar vechten tegen een systeem dat wordt bewaakt door potentiële intercedentes is heel andere koek. Veel ondernemers overwegen dan ook om de WSNP om te laten zetten in een faillissement. En dat is dan wel weer ondernemers eigen: Let's get it over with. Even door de zure appel heen bijten, een jaartje schrijven aan een nieuw businessplan en dan weer lekker knallen. Fuck it. Fuck Miranda, fuck Lonneke. Maar ja dan krijg je weer ruzie met je vrouw. Veel ondernemers zijn binnen een paar maanden overspannen, naar de kloten. Ze kunnen alles en willen veel maar mogen niets. Ondernemen is zoeken naar mogelijkheden. Hard werken zijn ze wel gewend, maar beperkt worden in zijn bewegingsvrijheid is de grootste straf die je een ondernemer kunt geven. De gevolgen zijn daarom niet alleen emotioneel en psychisch. Hartaanvallen, exceem op plaatsen waar je het nooit zou verwachten (“nee schat, ik ben niet vreemd gegaan”), hoge bloeddruk, pillen om te kunnen slapen, pillen om wakker te blijven, pillen om niet je kinderen letterlijk achter het behang te plakken, verwijten van partners en van jezelf, (v)echtscheidingen... De enigen die er beter van worden zijn de maatschappelijk werkers en scheidingscoaches (ja die bestaan...). Hoe voorkomen? Zorg dat je bijtijds hulp inroept van een door de wol geverfde adviseur. Het is op het gevaar af dat me preken voor eigen kansel wordt verweten, maar daar waar OndernemersKlankbord de mogelijkheden niet ziet, kan een insolventiespecialist net het verschil uitmaken. Maar pas op: Er zijn commerciële aanbieders die je zonder kosten, of tegen een geringe bijdrage, kunnen helpen. Begrijp me goed, geen kwaad woord over NVVK schuldbemiddelaars. Die doen prima werk. Maar zoals het vaker gaat met gesubsidieerde dienstverlening; ze krijgen te weinig betaald door de overheid om écht een verschil te kunnen maken. Op een schuld van twee ton, krijgt een NVVK schuldbemiddelaar € 4.500,- om het probleem op te lossen. Het lijkt veel geld, zeker als je het niet kunt missen, maar voor dat geld kun je gewoon weg geen juridisch waterdichte onderhandelingen voeren met de schuldeisers, correspondentie voeren met deurwaarders en advocaten, aanschuiven aan de onderhandelingstafel bij de bank en en passant op late uren de ondernemer in kwestie uit een dip praten. De NVVK schuldbemiddelaars horen bij dezelfde club als de bewindvoerders. Oprechte mensen die je graag wíllen helpen, maar eigenlijk onvoldoende uren kunnen investeren om je te kunnen helpen. Een NVVK schuldbemiddellaar kan je alleen helpen als je bent uitgeschreven bij de Kamer van Koophandel. Op dat moment ben je geen ondernemer meer, maar consument. En dan val je als consument onder de Wet Consumenten Kredieten. Een commercieel adviseur mág volgens die WCK geen schuldbemiddeling uitvoeren. Das ist verboten! Alleen advocaten, notarissen, deurwaarders en andere beëdigde notabelen kunnen je dan nog helpen. Én de NVVK leden natuurlijk. Op zich is dat een goede wet, ingeroepen na diverse excessen met commerciële schuldhulpverleners in de jaren '90 die er met de buit vandoor gingen en de consument met een nog grotere schadepost achter lieten dan ze voor de hulp van het bureau hadden op te lossen. Zolang je nog ingeschreven bent bij de Kamer van Koophandel kan een adviseur in het kader van Business-to-Business nog veel voor je betekenen. Goedkoper dan een advocaat, maar effectiever dan een NVVK schuldbemiddellaar. Een insolventiespecialist kost geld, dat is waar. Maar als je als ondernemer tijdig inziet dat het niet meer gaat, en er is nog cashflow in je bedrijf, dan kan hij veel voor je betekenen. Helaas kom ik te vaak tegen dat de ondernemer niet wil inzien dat het niet meer goed komt. Ook op het HigherLevel forum verschijnen nog wel berichten als: "Ik heb een faillissementsaanvraag binnengekregen, wie kan me helpen?". Eerlijk gezegd ben je dan gewoon te laat. Een half jaar eerder was een faillissement wellicht nog te voorkomen geweest. Wie zijn cijfers goed op orde heeft kan - als hij eerlijk tegen zichzelf is - heus wel zeggen of de lopende cashflow de uitgaven van de komende drie maanden kunnen dekken. Maar kom dan niet met long-shots als: "Als deze offerte nu doorgaat, dan ben ik uit de zorgen". Het gekke is dat in die situaties die ene offerte nooit doorgaat. De kans op het winnen van de postcodeloterij is ongeveer even groot. Maar je hebt er wel drie maanden op gehoopt, en de beslissing om hulp in te roepen drie maanden uitgesteld. En die drie maanden kunnen net het verschil betekenen tussen het bedrijf redden en kennismaken met Miranda en haar collega's. Failliet gaan is geen schande, er alles aan doen om een faillissement te voorkomen al helemaal niet.

Mwoa, het is niet eens zo een merkwaardige brief. Je hebt namelijk als partij de mogelijkheid om een rechter of (in geval van een meervoudige kamer) rechters te wraken. Wraken doe je als je van mening bent dat de desbetreffende rechter niet onvoorwaardelijk onpartijdig over jouw zaak zou kunnen oordelen (de rechter blijkt de tennispartner van de tegenpartij, of de buurman van de advocaat van de tegenpartij of zo iets). Op het moment dat je het gevoel krijgt dat er wellicht tegenstrijdige belangen spelen, mag je (en dat hoef je niet eens aan je advocaat over te laten) op staan en luid en duidelijk roepen dat je de rechtbank wraakt. Op dat moment laat iedereen alles uit z'n handen vallen en volgt er een reces waarin de desbetreffende rechter wordt doorgezaagd over deze schijnbare tegenstrijdigheid. Het is in feite een motie van wantrouwen dat je over de rechtbank uitspreekt. En dat vinden rechters niet fijn. Deze brief is geschreven om te voorkomen dat jouw oog tijdens de zitting valt op wat oude stukken en ineens dezelfde achternaam ontwaart op het naambordje van één van de rechters. Een wraking kost de rechtbank griezelig veel tijd. De zitting kan worden verdaagd, al het voorbereidende werk van de rechters, griffier en parket is dan voor niets geweest, er moet een nieuwe datum (over een maand of zes) worden vastgesteld enzovoort. En dat vinden ze lastig. Dus bij deze het verzek van de rechtbank om vóór morgen aan te geven of je een andere rechter wilt toegewezen hebben, of dat je uitgaat van 'smans professionaliteit. Hmmmmmmmm ik zou het niet doen. Better safe than sorry.... Andere rechter zou mijn voorkeur hebben. Edit: Ik lees te snel, het gaat om een klacht tegen de rechtbank.... niet om een rechtzaak... nou ja, voor wie het lezen wil ter lering ende vermeak.

Oef! Rebel, van dit soort reakties krijg ik een beetje jeuk. "gewoon de WSNP in". a) Daar is niets gewoons aan; b) Het is zeker niet iets om mee van de stress af te komen; c) De impact die WSNP op mensen heeft is onvoorstelbaar. Morgen, uiterlijk overmorgen kom ik hier uitgebreid op terug. Ik hoop op een interessante, open discussie over de WSNP. Ik geef je nu geen kneus, omdat ik denk dat je reageert uit onwetendheid. Maar ben wel benieuwd of je na de discussie nog bij je mening blijft. @A3n: Ook op jou post kom ik dan terug. Heftig verhaal, interessante case. Wel alvast sterkte en wijsheid toegewenst!

Dat weet je niet want volgens mij is er nog nooit ergens een ondernemer blijven stilzitten. Dat doen ondernemers niet. :-) Tenzij je "geschoren" wordt. Dan is stilzitten veelal het beste wat je kunt doen... ;)

Ligt er aan..... foto's? ;D

Ik begreep dat er vorige week zelfs een wachtlijst was van 11 columns die nog geplaatst moesten worden. Goede ontwikkeling, absoluut. Nadeel is dat bij een plaatsing van één column per week de rubriek voor de komende drie maanden dus al vol zit. En als er dan een bijdrage wordt ingestuurd die omwille van de actualiteit voorrang moet krijgen, dan kan het dus wel even duren voordat je eigen column wordt geplaatst. Logische keuze van de mods om sommige columns al na enkele dagen plaats te laten maken voor een nieuwe. Maar daar zal de desbetreffende auteur dan weer niet gelukkig mee zijn. (Jeroen, ik benijd je niet..) Dat de mods de columns verder niet beoordelen vind ik een goede actie. Het inhoudelijk modereren doen de actieve leden uiteindelijk wel ;-) (waarvan akte). Een column biedt, mede door de status-aparte op de voorpagina, een platform voor aanvullende meningen gedurende een langere tijd. Door de prominente plek kan de column niet 'zakken' in de topics en zal dus goed gelezen worden. Ik krijg helaas wel een beetje een vieze smaak van de het idee dat dit podium word 'misbruikt' door sujetten die verder geen enkele inhoudelijke bijdragen op de lopende topics kunnen bieden. Een zeker merk ingeblikt vleeswaar van bedenkelijke kwaliteit komt dan snel ter sprake. Een column hoort per definitie vormvrij te zijn. Dus een ingezonden brief aan het kabinet, ingewikkelde materie in Jip en Janneke-taal, of academisch navelstaren zijn wat mij betreft allemaal goed. De lezer regeert, de lezer reust en kneust naar believen. En als de columnist in kwestie het aandurft om zonder zich voor te stellen zijn mening zo prominent te verkonden, krijgt ie van mij een kneus. Niet om de inhoud van de column, maar wegens het gebrek aan fatsoen. In mijn stamkroeg woeden diverse discussies en gesprekken op vrijdagavond. Ik kan je vertellen dat degene die als volkomen nieuwkomer op de bar gaat staan en zijn mening gaat verkondigen waarschijnlijk ook gekneusd naar huis gaat. Vandaar mijn kneus aan de columnist.

In Alphen a/d Rijn is er een tijd geleden een aardige variant geweest op de standaard "Bedrijven Kontakt Dagen" (jeuk... vlekken,,, ). Alle deelnemers kregen van tevoren een doos, maatje verhuisdoos. Daar moest je hele presentatie in passen alles wat er uitstak of apart mee zou moeten mocht niet gebruikt worden. De presentatie werd vervolgens op een tafel uitgestald. Dus geen stands, verlichting, plasmaschermen, toeters en bellen. Het was een manier om a) de kosten voor de deelnemers laag te houden en b) te voorkomen dat minder draagkrachtige starters door meer vermogende deelnemers werden 'weggeblazen'. Of, in aansluiting op Edo's presentatie de vorige keer, twee rondes van 5x5 minuten "De Zeepkist", onder de noemer "de Naakte Waarheid". Stand-up Entrepreneurship. Binnen 5 minuten vertellen wat je doet. Zonder beamers, zonder flipovers, maar met passie en een microfoon.

Maar dan loop je wel de kans dat iedereen in de verkoop-modus gaat en achter zijn tafel blijft staan, terwijl de kracht achter het forum én de vorige meeting is dat het persoonlijk contact voorop staat. Komt daar toevallig business uit, is het meegenomen. Bijna iedereen op het forum heeft een site, en als je een beetje regelmatig het forum bezoekt weet je wel wie wat doet.

Volgens de wet ben je als minderjarige handelingsonbekwaam. Of je het nu wel of niet kunt. Als hoofd van de afdeling Praktische Oplossingen stel ik voor dat je vader alle handtekeningen zet tot je 18-de verjaardag. Daarna mag je het allemaal zelf doen van de wet.

Het is inmiddels al weer een paar maanden geleden dat ik Expert-member ben geworden. Ik ervaar het als een eretitel die volgens mij door alle experts wordt gedragen met trots en verantwoordelijkheid. De verantwoordelijkheid om bijdragen te leveren die de titel waardig zijn (gebbetje nu en dan moet kunnen meneer Sonneberg) en de site pluggen in interviews en op eigen sites waar mogelijk. Maar wat mij betreft ook de verantwoordelijkheid om bijvoorbeeld een paar keer per jaar een dagje beurs 'te draaien'. Dus bij deze mijn kandidaatstelling ;) Persoonlijk merk ik wel dat er af en toe vanuit de mods ineens wat info sijpelt waar ik door verrast word, in de goede zin van het woord. De activiteiten en de inzet van de mods mogen wat mij betreft wat meer zichtbaar worden. Dan is het ook makkelijker om daar spontaan input en medewerking aan te verlenen. Ik stel voor dat het forum "Over HigherLevel meer gebruikt gaat worden om de forumleden inzicht te geven in de actuele besognes van de mods. De rest komt dan vanzelf met meer input. Als er naar aanleiding van die input dan een concreet projetje uitrolt kun je specifiek daarvoor vrijwilligers weven.

Zoals ik vanmiddag al zei: Zorg dat je als ondernemer de cijfers in je vingers krijgt, dat je dwars door die jaarrekening heen kunt lezen, dat je bij wijze van spreken de solvabiliteit en omloopsnelheid van je voorraden al met grote rode letters op je netvlies geprojecteerd ziet zodra je het ingebonden rapport uit de envelop haalt. En laat het dan aan je accountant over om de juiste rapportage samen te stellen. Er zijn te veel ondernemers die hun jaarrekening krijgen en denken dat het geheime programmacode is voor de belastingdienst waarin ze kunnen zien of je kilometerregistratie wel sluitend is.... Dat is gewoon zonde van het werk van de accountant.

Kijk en dan gaat het ineens een andere kant op: we hebben het dan over ondernemerschap ten gunste van het forum zelf. Is er een back-up plan voor als WB teveel heeft uitgegeven aan bankgaranties en dat oa bij HigherLevel gaat wegbezuinigen? Is er een plan B? Hoe is de continuïteit gewaarborgd? Wat gaat het businessmodel worden in een bad case scenario? Tegen dat licht vind ik het een interessante discussie. Voorop gesteld dat ik het juist een taak van de overheid vind om een platform te bieden aan innovatie en ondernemerschap. En van alle initiatieven van de overheid is HigherLevel het schoolvoorbeeld van hoe zo'n platform er uit hoort te zien: biedt de faciliteiten, maar bemoei je er niet mee. Zoals de publieke omroep zou moeten zijn bijvoorbeeld (model BBC).

Goed nieuws in het Aarch!!-draadje (mag wel toch?). Bloedwaarden zijn buitensporig goed, Pfeiffer uitgesloten. Mijn huidige conditie wordt toegeschreven aan een ordinaire burn-out. De afgelopen jaren hadden iets te veel Aarch!! momenten dan goed voor me was. De komende twee maanden even een paar tandjes terug, wat vaker met de hond naar het strand, mijn eigen coach weer eens opzoeken, losse eindjes opruimen, Oh Denneboom zingen en dan in januari er weer vol in. Dat is in ieder geval een ander vooruitzicht dan tot een paar jaar nasleep van extreme moeheid.

Dat is wat kort door de bocht. Ik ga er even van uit dat je bedoelt dat het rendement op het totaal geïnvesteerd vermogen 8% bedraagt. Verder ga je voorbij aan de renteaftrek voor de VpB. Bij een gezonde solvalibiliteit van 0,5 (evenveel eigen vermogen als vreemd vermogen) bestaat het gewogen gemiddelde dus uit 8% rendement over je EV + (8%-(6,75%x0,75))=2,93% rendement over het VV. Daarmee kom je uit op een cumulatief rendement van 10,93%. Zou je er voor kiezen om het VV vrij te laten vallen ten laste van het EV, (je stort vanuit privé nieuw EV in de BV en betaalt daarmee de bank af) dan is een rendement van 8% gewoon te laag. Dat redt je namelijk ook met een mooi gespreid beleggingsportfolio in Robeco fondsen. En dan kan je gewoon op de golfbaan blijven staan zonder dat je het ondernemersrisico loopt. Juist vanwege het ondernemersrisico (dubieuze debiteuren, 'de markt' die in elkaar zakt, geziek met personeel) hoort je rendementseis op je EV veel hoger te liggen dan bij een offensieve aandelenportefeuille. Ook als je uitgaat van een situatie waarbij de onderneming volledig gefinancierd wordt met vreemd vermogen, is het voordeliger om je EV te beleggen dan in een onderneming met 8% rendement te storten. Rekenvoorbeeld met 8% rendement en 100K vermogenspositie. 1. Onderneming volledig gefinancierd met vreemd vermogen, bankschuld 100.000,-, bank rente 6%, prive vermogen 100.000,-, belegd via Robeco, gespreid portfolio: deposito, obligaties, click-index en enkele offensieve fondsen (emerging markets oid) gemiddeld rendement 8% Rendement onderneming: 8.000,- Bankrente 6.000,- minus VpB 25% 4.500,- Totaal rendement onderneming 3.500,- Rendement prive vermogen via Robeco 8.000,- Totaal rendement EV + VV 11.500,- 2. Onderneming volledig gefinancierd met eigen vermogen Rendement onderneming 8.000,- Totaal rendement 8.000,-

Het klopt dat niet iedere onderneming hetzelfde risicoprofiel heeft. Een hoger risicoprofiel zou dan alleen maar een hogere risicopremie met zich meebrengen. Maar het gaat om het principe. Als je al je geld in één onderneming investeert, neem je hoe dan ook meer risico dan dan dat je een gespreid portfolio over diverse branches hebt. Dat doet me denken aan een boek dat ik heb over het Japans Financieringsysteem, waarbij zich conglomeraten vormen rondom banken. Heel on-westers, maar wel een het geeft wel een verklaring waarom de Japanse Economie zich zo sterk heeft kunnen ontwikkelen sinds WO II. Met de huidige kredietcrisis in het achterhoofd geeft het wellicht wat nieuwe inzichten waarom het westers banksysteem alleen maar op deze manier heeft kunnen eindigen, en dat de nationalisering van de financiële wereld geen remedie is. (Ik voel een column opkomen ;)) Ik heb vandaag al een opmerking gekregen dat het verhaal over de Eurappels een stuk beter te verteren was dan het bovenstaande verhaal, maar dat is helemaal taaie stof. Het boek maakt onderdeel uit van het Harvard MBA curriculum. Ik zal me daar de komende weken nog weer eens op stukbijten... :-\

@ Norbert: Briljant! Reus. @ Frans: Ze zijn hier zeven, vijf en anderhalf. Als de één net uit de fase is, schiet de volgende er net in. Ergo: Ik volg de carriëre van de Kadrietjes al 2/3 van hun bestaan... Maar wat heeft die Gert "ik moest kloppen want de bel deed het niet" Verhulst het goed gedaan zeg.... (om het maar weer over ondernemen te hebben)

Maarten, ik heb het antwoord maar even in een nieuw draadje gezet.

Naar aanleiding van een vraag van Maarten in een reactie op mijn column Overname als groeistrategie (II): Waardebepaling heb ik maar even een nieuw draadje geopend. Nou ik kan je geruststellen; ook de kostprijs van het kapitaal wordt gecorrigeerd met het inflatiecijfer. Ik heb de formele formule voor meerdere kasstromen maar eens bijgevoegd (bekijken en meteen weer vergeten en vervolgens het lekker aan je accountant of bedrijfsadviseur overlaten). Wellicht dat je dan ziet dat ik omwille van de verteerbaarheid van de materie, niet op alle details in ga. Maar om nog even het "kostprijs van kapitaal" onderdeel in het geheel te verduidelijken: Stel je hebt Eur 100.000,-. Wat kun je daar nu mee als we er van uitgaan dat de reële inflatie 3,5% is? 1. Je stopt het in een oude sok. Dit is een dure grap. Ieder jaar wordt je geld dan minder waard, en is daarmee dus geen optie. Rente 0% - Inflatie 3,5% = -3,5% Rendement op het Eigen Vermogen 2. Je zet het op een spaarrekening bij de bank. Dit is een kosten neutrale optie. Rente 3,5% - Inflatie 3,5% = 0% Rendement op het Eigen Vermogen 3. Je zet het voor een langere periode vast op een depositorekening. Nu beginnen we met geld verdienen tegen een laag risico (zolang het geen IJslandse bank is...) Rente 5% - Inflatie 3,5% = 1,5% Rendement 4. Je gaat beleggen met een goed gespreid portfolio. Aandelen en obligaties. We gaan alweer iets meer verdienen tegen een aanvaardbaar risico. Rendement op beleggingen 6,5% - Inflatie 3,5% = 3% Rendement op het Eigen Vermogen 5. Je gaat offensief beleggen. Uitsluitend aandelen, en niet te versnipperd over al te veel fondsen. Weer iets meer verdienen tegen een hoger risico. Rendement op beleggingen 10% - Inflatie 3,5% = 6,5% Rendement op het Eigen Vermogen 6. Je hebt een klap van de malle molen gekregen, bent getroffen door de bliksem, kortsluiting in je hoofd, verkeerde medicijnen gebruikt... wat de reden ook is van je volgende keuze; je wed met al je geld op één paard, n.l. je eigen onderneming. Want dat is in feite wat je doet. Je koopt een bepaalde hoeveelheid aandelen (100%) van één enkel bedrijf (het jouwe). Als je aan een beleggingsadviseur zou vragen of hij het een goed idee zou vinden om al jouw zuurverdiende spaargeld in één beursfonds te stoppen (zeg Fortis) dan zou hij je met kop en kont 'rauswerfen'. Jawohl! Maar goed, je vraagt het niet aan een beleggingsadviseur, je vraagt het aan jezelf en jij zegt dat het goed is. Doordat je dit onwaarschijnlijk grote risico met je geld loopt, wil je daar ook een risicopremie voor terughebben. Die wieken kwamen namelijk wel hard aan, maar toch nét niet hard genoeg om je geestelijke vermogens volledig buiten werking te stellen. Dus spreek je als aandeelhouder af met de directie (jijzelf) tijdens een aandeelhoudersvergadering in restaurant De Librije (vergeet niet je echtgeno(o)t(e) mee te nemen voor de notulen!) dat je ieder jaar een dividend krijgt uitgekeerd van 3% en daarnaast rekent op een jaarlijks rendement op de aandelen van 15%. Rendementseis 18% - inflatie 3,5% = 14,5% Rendement op het Eigen Vermogen (verwacht). Het verschil tussen de rente op een spaarrekening en deze Rendementseis is dus de risicopremie die je opstrijkt. Als je het met jouw onderneming het namelijk niet voor elkaar krijgt om een rendement op het eigen vermogen te realiseren dat hoger ligt dan een zorgvuldig gespreid mandje aandelen en obligaties, kun je er beter een andere geldverslindende hobby op na houden. Natuurlijk, je voorziet er ook mee in je inkomen, maar ik kan wel hard maken dat je meer geld overhoudt aan het einde van de rit als je die ton in een paar solide fondsen belegt en een leuke baan van 9-5 aanneemt, dan dat je aan het ondernemen slaat voor 70 uur per week tegen een modaal salaris terwijl je eigen geïnvesteerd vermogen slechts zijn waarde weet te behouden. Wie wel eens gepitched heeft tegenover informal investors en zich heeft afgevraagd wat die man/vrouw zich in hemelsnaam bezielt om een rendementseis neer te leggen van 30%, weet nu waarom. Als JIJ met je EIGEN vermogen in je EIGEN bedrijf een rendementseis van 18% zou moeten neerleggen, dan klinkt die 30% ineens heel anders als je beseft dat HIJ een ANDER het beheer toevertrouwt op zijn zuurverdiende centen, en dat zonder dat enig onderpand of aflossing... Nu nog even naar de bank: De bank is bereid om jouw bedrijf een kapitaalinjectie te geven tegen een rente van 9%. De betaalde rente is voor de vennootschapsbelasting (25%) aftrekbaar van de winst. De rendementseis van de bank is daarmee slechts 6,75% . Tegen een prettig solvabiliteitsindex van 0,5 (Vreemd vermogen gedeeld door totaal geïnvesteerd vermogen, ofwel eigen vermogen is evenveel als vreemd vermogen) wordt daarmee het gewogen gemiddelde van de rendementseis 18% + 6,75% = 24,75% / 2 = 12,375%. Hieruit blijkt dat het aantrekken van vreemd vermogen van de bank GOEDKOPER is dan meer eigen vermogen pompen in je eigen bedrijf. Zo. En nu eerst koffie.

Ik werk heya mama nog steeds op oya le le één derde vermogen. Logisch gevolg is dat ik ben verliefd op Leonardo di Caprio wat meer met de oma's aan de top kinderen optrek. En daar geniet ik met de drie biggetjes volle teugen van. Begrijp me kume he goed, ik klaag borst vooruit niet, en die koters kunnen op elkaar er ook niets aan doen dat de liefdeskapitein ik me niet helemaal blub ik ben een vis top voel. Maarrrrrrrrrr...... Als ik Karen, Kristel en Katleen nu nog één keer kusjesdag hoor zingen, gaan toveren die DVD's op feest Marktplaats!

;D

Hey Ties... we plukken daar toch allemaal onze vruchten van? ;D