Mentaliteit personeel

[Anoniem_2019]

Ik heb fijn personeel. Werkelijk! Ze werken hard, zijn niet vaak ziek en staan in noodgevallen voor me klaar. Ik heb twee vaste parttimers die eigenlijk de 'harde' kern vormen. Omdat ze al zo'n zes jaar in dienst zijn en de zaak in die tijd goed gegroeid is, heb ik ze vorig jaar een loonsverhoging gegeven, waardoor hun loon aardig hoger ligt dan de CAO voorschrijft. Er zijn jaarlijks loonsverhogingen via de CAO, maar deze had ik helemaal uit mezelf gegeven.

 

Er zijn echter wat zaken die de laatste tijd wat gemorrel veroorzaken. Ik ben van plan om volgend jaar wat terug te treden uit de zaak en me te richten op andere projecten. Ik zal dus iemand in de winkel meer bevoegdheden moeten gaan geven en de zaak laten managen als ik weg ben. Ik zal zelf op de achtergrond de touwtjes en de administratie nog wel in handen houden.

 

Ik heb dus bij beiden eens een balletje opgegooid wat ze er van zouden vinden. Meer verantwoordelijkheid betekent meer loon, dus je zou denken dat ze daar happig op zijn. Maar daar gaat het nu juist mis: ze zijn niet vooruit te branden!

 

Ik ben begonnen met de kandidate die het langst meeloopt. Gesprekken gehad en 3 maanden de tijd gegeven om te beslissen hoeveel uren ze kon draaien (heeft twee kids) etc. Voor het verlopen van de termijn nog eens aan haar jasje getrokken en zelfs bij haar thuis geweest en samen met haar man erbij een gesprek gehad. Goed, dat leek in kannen en kruiken maar een paar dagen daarna trekt ze ineens haar voorstel weer terug. Ik een boze mail gestuurd en daarna een goed gesprek gehad, waar ik haar heb duidelijk gemaakt dat dit een nogal slechte indruk op mij maakt, zeker voor iemand die straks de boel moet managen als ik weg ben. Er moet namelijk worden gecommuniceerd met mij en dit is geen goede start!

En nou komt 'ie: het beste argument waar deze kanditate mee kwam was 'ik verzorg toch ook wel eens je katten als je op vakantie bent'.... uhh, ja, in werktijd! En verder helemaal niks. Geen 'ik heb toch wel interesse, wil me er voor inzetten maar volgend jaar' of zo. Zucht....

 

Okay, kandidaat nummerrrrr 2! Deze parttimer is als een rots in de branding en niet zenuwachtig te krijgen. Op communicatief gebied kan er ook nog wel wat aan geschaafd worden maar daar kan ik aan werken. Ik leg hem de zaken uit en mail hem over het hoe en wat van de business de komende jaren.

Nu zou je denken dat iemand denkt van 'hé, er ligt een betere baan op de loer, ik ga me even van mijn beste kant laten zien' maar nee, ik krijg een mail terug waarin het feit wordt aangehaald dat ik vorig jaar één loonsverhoging heb verrekend met die loonsverhoging die ik uit mezelf had gegeven.... voor de rest wel interesse hoor.

De dag na de mail wordt er prettig gewerkt en verder nergens over gerept. Zucht...

 

Is het nu zo moeilijk om even op mij af te stappen en te zeggen: 'beste Zeemeeuw, die baan die wil ik graag, wat moet ik daar voor leren?' Maar niks, dat metertje extra, geen zin in. Alleen maar op de korte termijn denken. Ik word daar boos om! Ik zoek juist iemand die een bepaalde mentaliteit aan de dag kan leggen en niet bij elk akkefietje in zijn schulp kruipt.

 

Maar wat er niet in zit is blijkbaar niet aan te kweken en het ideale personeel bestaat niet. Maar ik vind het zo raar dat als je je waardering laat blijken door loonsverhogingen en ze het vertrouwen geeft om de boel te runnen, er zo lauw op wordt gereageerd. Ik word ook niet actief benaderd, ze blijven liever veilig zitten waar ze zitten.

 

Is deze mentaliteit nu het grote verschil tussen een ondernemer en een werknemer en kan ik hier niks aan doen? En hoe kan ik deze mensen nu verder nog enthousiast maken? Moet ik boel maar laten rusten en gewoon zelf het management maar blijven doen? Ik wil ze toch wel duidelijk maken dat dit geen goede indruk op mij maakt, maar dan zijn ze natuurlijk ook weer in hun kuif gepikt.

 

Een werkNEMER kijkt 's ochtends in zijn geldbuidel, als deze leeg is denkt hij 'ik ga eens bij mijn baas VRAGEN'. Een werkGEVER kijkt 's ochtends in zijn geldbuidel, als deze leeg is denkt hij 'daar ga ik eens wat aan DOEN'.

 

Graag jullie advies in deze.

 

 

[nimda]

 

Als ik zo vrij mag zijn om me in deze discussie even te mengen... ( m'n eerste officiële bericht ;) )

 

Omdat ik zelf als "vrijwilliger" aan het werk ben bij de brandweer kan ik naar mijn idee wel een beetje hier over mee praten! Ik zie van de 19 man bij ons, waarvan er ongeveer 6 een eigen bedrijf c.q. zelfstandig zijn, dat hoe zij zich in hun bedrijf of als vrijwilliger gedragen totaal anders is. Kort gezegd, sommige personen die zakelijk alles voor hun bedrijf overhebben lopen er als "vrijwilliger" de kantjes van af. En andersom ook!

 

Mijn inziens kan je iemands zakelijke potenties niet vergelijken met iemand die vrijwilliger is. Zijn kwaliteiten kunnen uiteraard wel als nuttig worden ervaren..

 

Ik zie het vrijwillige werk wat ik naast mijn dagelijkse werk doe, ook vaak als een uitlaatklep. Iets naast mijn huidige baan. Dat ik ( en alle vrijwilligers in heel nederland!!) hiermee ook nog mensen van dienst kan zijn is uiteraard mooi meegenomen! :)

 

 

Groetjes,

 

Jeroen.

 

 

 

Nou Jeroen,

 

Welkom hier!

 

Het gaat dus niet op potenties, maar om de wil om jezelf te ontplooien.

Ik weet toevallig uit mijn familie dat je jezelf bij de brandweer prima kunt ontplooien, dat kan natuurlijk ook als je de kantjes eraf loopt. Hoewel ik moet oppassen voor generalisaties, is mijn ervaring juist weer dat mensen die zich graag willen ontplooien niet per definitie ook harde werkers zijn. Dat zijn juist vaak de mensen die erg tevreden zijn met hun huidige niveau van ontplooiing.

 

Maar uit jouw verhaal mag ik opmaken dat jij dus niet zo hard werkt? :P

 

 

 

[Anoniem_2019]

Dank voor jullie berichten. Ik weet nu dus dat ik maar niet bij de brandweer moet... ;)

 

Er zijn wat mensen die zeggen dat ik maar een 'extern' persoon moet aantrekken om de boel over te nemen. Dat kan ik natuurlijk doen maar dan word het wel droog brood en water in plaats van kaviaar en champagne elke dag! Kom op zeg ik ben een kleine middenstander. Dan kan ik beter of de zaak verkopen of sluiten en huur gaan vangen.

 

Ik geloof verder niet in het onder druk zetten van mijn personeel met doemverhalen 'wat gebeurt er als...'. Ik heb ze haarfijn duidelijk gemaakt dat als deze tent niet genoeg oplevert ik hem sluit. Dat lijkt me ook niet zo moeilijk te begrijpen voor ze, het moet voor mij ook de moeite waard zijn.

 

Annedien heeft me haarfijn door: ik ben wel eens driftig. Nu komt dat ook wel vaak van pas als ondernemer! Ook heb ik mijn 'blinde vlekken' wat betreft de omgang met mensen. De mannelijke tak van mijn familie heeft namelijk een erfelijke vorm van autisme waardoor ik teveel in mijn eigen universum leef en me slecht kan inleven in andere mensen (volgens mijn vrouw). Nu heb ik daar allemaal niet zo'n problemen mee maar vaak 'zie' ik bepaalde signalen gewoonweg niet.

Een hele goeie is dat ik inderdaad verwacht van mijn personeel dat ze mijn probleem oplossen. En misschien wil kandidaat 1 inderdaad de confrontatie zoveel mogelijk vermijden. Nu is 'om het probleem heen lopen' ook wel iets typisch Nederlands hoor. Ik heb veel met Italianen samengewerkt maar als die meningsverschillen hebben knallen ze alles er in vijf minuten uit en gaan dan samen een glas wijn drinken (en parma-ham, olijven en salami erbij, yummie). Een Nederlander doet dat liever niet.

 

De historie van mijn bedrijf is leuk, maar daar betaal ik de rekeningen niet van. Mijn klanten vinden het ook 'leuk', maar voor vijf cent lopen ze naar de concurrent aan de andere kant van de stad.

 

Als personeel een aantal jaren bij je blijft komt er toch een soort 'machtsstrijd' op gang, of je dat nu wil of niet. Iemand ziet op een bepaald moment zijn waarde voor het bedrijf en gaat de grenzen opzoeken. Het is dan aan mij om aan te geven dat de grens van het toelaatbare is bereikt. Dit heb ik met ALLE personeelsleden gehad die bij mij werken of gewerkt hebben. Ik ontkom er dus niet aan om soms op de rem te trappen. Ik heb echter maar één persoon gehad die is opgestapt omdat ze dacht dat ze onmisbaar was, dus het verloop is niet groot.

 

Misschien zit mijn personeel inderdaad helemaal niet te wachten op mijn veranderdrift en 'nieuwe projectjes', daar had ik echt nog niet bij stilgestaan. Voor mij is dat de normale gang van zaken, maar dat hoeft het voor hun dus niet te zijn! Ze vinden blijkbaar dat ik teveel aan de boot zit te schudden momenteel.

Aan de andere kant: als ik vraag of zij interesse heeft, waarom zegt ze dan 'ja'? En waarom niet 'daar moet ik even over nadenken'? Mensen willen altijd vanalles en liefst zo makkelijk mogelijk, maar ze denken nooit na over de gevolgen die het voor ze kan hebben. Ik denk dat kandidaat 1 dat ineens door kreeg.

 

Okay, hoe nu verder? Ik laat de boel eerst maar eens 'afkoelen' en we gaan eens aan het werk. Ik ga me eerst eens richten op een verkoopcursus en een cursus tabakskennis die ik mijn personeel ga geven. Dit zal allemaal in een ontspannen sfeer gaan dus dan komt er misschien nog iets naar voren. Momenteel haal ik even de druk van de ketel, mijn personeel een kant op leiden die ze niet willen is ook geen oplossing.

 

 

 

[Jeroen vd Hoogen]

*Offtopic*

 

Dat sloeg dus niet op mij :P Volgens mij werk ik wel redelijk hard. Vrijwillig en onvrijwillig ;D

 

En voor de rest kan ik me heel goed vinden in de bewoording van Annedien.

[geanonimiseerd__]

In de tijd dat ik nog in de "werkplaats" werkte zou ik een gat in de lucht gesprongen hebben voor zo'n kans, hoe klein die ook is.

 

Wat ik een beetje mis in het hele verhaal is het volgende : Mensen denken altijd :"ja, en als ik het dan heel goed doe, wat levert dat op?"

 

En hierin ligt denk ik de crux van het verhaal, wanneer de nieuwe bedrijfsleider opslag krijgt EN een percentage van de winst, al is het maar 10%, dan zal er toch even wat beter nagedacht gaan worden..

 

De "leiding" nemen in een bedrijf is 9 van de 10 keer een eenzame positie, mensen uit het "groepje" op de werkvloer weten dat donders goed en zullen het vaak hebben over wat er allemaal mis is en die "ouwe gek" (jij dus). Achter je rug natuurlijk, daar merk jij niets van.

 

Dit is dan ook een van de diepere redenen waardoor er wel wat gewicht op de balans moet gelegd worden om door te slaan.

 

Hiernaast is de effectiviteit van het promoveren van bestaand personeel naar de leiding te betwijvelen: Welk overwicht heeft deze persoon over de rest?? weten de collega's al niet veel te veel van hem en hoe moeilijk zal het zijn met bijvoorbeeld op tijd ontslaan en hard aansporen ?

 

Mijn advies: plaats een advertentie en zoek iemand die precies weet hoe en gaat doen wat jij wilt.

[Anoniem_2019]

Ik heb de laatste dagen hier nog even over nagedacht, en mij bekruipt het gevoel dat ik inderdaad een extern iemand moet gaan inhuren. Zeker als mijn andere projecten een beetje gaan lopen zal dit denk ik noodzaak worden. Ik ga pas volgend jaar mijn culinaire projecten eens goed onder de loep nemen dus dan is dat pas aan de orde. Ook moet het natuurlijk financieel allemaal te behappen zijn, maar volgend jaar loopt er een contract af van een andere parttimer dus dat schept mogelijkheden.

 

Ik merk wel dat er nu meer een 'wij' en 'hem' gevoel is ontstaan in de winkel. Maar ik ben die vadsige ontevredenheid beu en ik zal hier nog wel een gesprek over houden met ze.

 

Idioot eigenlijk, je vind dat mensen hun best doen en wilt ze belonen, en vervolgens zijn ze op hun tenen getrapt.

 

 

[R.I.P. - Fred Wiersma]

 

..

Idioot eigenlijk, je vind dat mensen hun best doen en wilt ze belonen, en vervolgens zijn ze op hun tenen getrapt.

 

 

 

De valkuil waar je hier in trapt, is dat jij belonen gelijk stelt aan meer geld. Dat is niet voor iedereen een beloning. Veel mensen zijn gevoelig voor complimenten. Anderen willen bijv ipv meer geld, een opleiding of cursus. Different strokes for different folks.

 

Dat ze 'op hun tenen getrapt zijn' is waardevolle feedback. Blijkbaar willen ze iets anders.

[H@ns]

[onderstaande klinkt misschien wat bot maar de intentie is goed]

 

Het probleem is niet de motivatie van je personeel, het probleem is autoritair leiderschap.

Het personeel kan functioneren binnen de autoritair opgelegde taken en regels.

Als ze zelf het roer in handen moeten gaan nemen is het netwerk van regels en taken verdwenen, je personeel is veel te onzeker om te beseffen dat ze die taak evt. best aankunnen.

 

De twijfelachtige wijze waarop ze reageerden op je voorstel spreekt boekdelen; het werd gezien als een "opdracht" maar conflicteerde heel erg met hun gevoel van zekerheid over het uitvoeren ervan.

Ze waren bang om meteen nee te zeggen en al helemaal niet in staat om tegenargumenten te geven omdat dit nu eenmaal niet de cultuur is die ze gewend zijn.

 

Zoeken naar een extern is je enige oplossing maar zorg wel voor iemand die ook autoritair leidt, een laisse fair leider in jouw zaak zou rampzalige gevolgen hebben!

[CHR!S]

 

 

Idioot eigenlijk, je vind dat mensen hun best doen en wilt ze belonen, en vervolgens zijn ze op hun tenen getrapt.

 

 

Hoi Zeemeeuw,

 

Ik weet niet of je bekend bent met de Metaspiegel. Misschien is het iets, dat kan helpen in deze situatie. Zeker wanneer je het gesprek aan gaat met je personeel. Wanneer mensen deze oefening vaker zouden doen, zouden veel echtscheidingen voorkomen worden.

 

Het idee achter de metaspiegel is dat het probleem waarmee jij wordt geconfronteerd, meer een weerspiegeling is van hoe jouw relatie tot jezelf is, en niet zozeer jou relatie met andere persoon/personen.

 

Het is een manier om een paar stappen terug te doen en een bestaand probleem in een ander daglicht te bekijken. Je doet via deze metaspiegel uiteindelijk vanuit 4 perspectieven. Het is een soort van oefening wat het makkelijkst is, wanneer je het doet met 4 stoelen. Bijv. Aan je eettafel, of gewoon lekker vanuit meerdere stoelen op de bank/stoelen in een woonkamer.

Je kan zelf kiezen of je het wil doen met beide parttimers tegelijk, of stuk voor stuk doet. Zelf zou ik het 2x doen met de verschillende parttimers.

 

Stoel 1 (jouzelf naar personeelslid): Ga op stoel 1 zitten en stel je voor dat je kijkt naar de andere persoon (die zit in stoel 2) waarmee je het conflict/probleem hebt. Vraag je zelf af: 'Wat ervaar ik, denk ik en voel ik wanneer ik naar deze persoon kijk?'

Stoel 2 (vanuit het personeelslid naar jou): Laat die gedachtes van positie 1 nu van je af vallen en ga op de 2e stoel zitten. Beeld je in dat je het personeelslid bent die naar jou kijkt. Vraag jezelf af: 'Wat ervaar ik, denk ik en voel ik?'

 

Stoel 3 (onafhankelijke waarnemer): Begin weer met je gedachtes op weer op "nul" en schuif aan als een onafhankelijk persoon op stoel 3, die onpartijdig naar de relatie tussen jou en je personeelslid aankijkt. Als je jezelf op die eerste stoel bekijkt, hoe reageer je dan op die "jij" daar?

 

Stoel 4 (als buitenstaander): Denk na over je gedachten toen je op stoel 3 zat, vergelijk die met je reacties van stoel 1 en wissel de standpunten om. Wat je reacties ook waren, wissel de posities in gedachten om.

 

Ga weer terug zitten op stoel 2: Vraag jezelf nog eens af: 'Wat is er nu anders? Wat is er veranderd?'

 

Ga nu weer terug naar stoel 1, vraag jezelf af: Wat is er nu anders? Wat is er nu veranderd?

 

Ik hoop dat je de situatie nu meer eigen maakt, waardoor je zelf meer relaxed ermee wordt. Waardoor jou houding in de zaak ook anders zal zijn tijdens het werken met je personeel.

 

[Johan Mulder]

Misschien wat kort door de bocht:

als jouw personeel graag zou willen ondernemen en onafhankelijk zijn, waarom zijn ze dan bij jou in dienst getreden?

[Marcel (Up)]

Heeee, ik had deze draad helemaal gemist.... ! ???

 

Toch wil ik even een reactie kwijt.

Zeemeeuw, allereerst vind ik je schrijfstijl geweldig en lig regelmatig in een deuk. Ook je site en dan het persoonlijke deel heb ik goed om kunnen lachen. Jij bent wie je bent, en steekt dat niet onder stoelen of banken !

 

Ik heb jarenlang mijn winkel (natuurlijk) zonder personeel gedraaid, tot het moment er echt kwam, dat het alleen niet meer ging. Stomtoevallig komt diezelfde week er een zeer schuchter meisje (mét moeder, jaja) binnen om te vragen naar een weekendbaantje. Ze zag er leuk uit, kwam leuk over, en, eerlijk is eerlijk : ik was best trots : Ik werd een Baas !!

 

7 jaar later is ze opgestapt omdat haar opleiding tot lerares was afgerond en ze een baan vond. In al die jaren heb ik dit meisje zien groeien, via diverse vriendje, vakantieliefde's, voorspoed en tegenslagen naar een spontane meid en tenslotte en knappe zelfstandige vrouw. Toen ze stopte kreeg ik nog een brief van haar, waarin ze mij bedankte voor die jaren. Ik had haar helpen ontplooien tot wie ze nu was. Bij haar had ik gedaan, wat ik bij de rest in de loop der jaren ook gedaan heb : (continu 5 part-timers/weekendhulpen) vanaf dag 1 een bepaalde verantwoordelijkheid gegeven. Allemaal begonnen ze met hetzelfde, maar dit was dan ook hun karwei. Vonden ze allemaal prettig, en waren ook trots wanneer dit tot een goed eind kwam. Zo liet ik ze in het bedrijf groeien.

 

Bepaalde mensen bleken gewoon zulke kwaliteiten te hebben, dat, wanneer ik eens wegmoest ik gerust de vaste zaterdaghulp de toko liet draaien ! Ze zijn ook allemaal tot de laatste dag bij me gebleven.

 

Tuurlijk betaalde ik ook boven CAO, en tuurlijk lieten ze fijntjes weten, volgende maand jarig te zijn (opslag) Maar mijn beloning bestond uit meer, denk ik. De kleine dingen.

Cup-a-Soup in de keuken. Lunch betalen. Eens mee uit nemen. Gepersionaliseerde kerstpakketten. Grote zelfstandigheid. En zelf gewoon gewoon blijven. Ik was en bleef Marcel.

 

Ik heb wel altijd geluk gehad met personeel, moet ik zegen. Ook een paar bad-apen, maar die waren zo weer verdwenen.

Personeel kan ook je toko maken of kapot maken, bij mij hebben ze 'm echt mee opgebouwd, en ben ik ze nog steeds dankbaar voor !

 

Maar je verhaal lezende, denk ik inderdaad dat jij beter een extern iemand kunt inhuren. Zet alles op een rij, en beslis over een half jaar !

 

Succes ermee !

 

Oh, en Frans en Maarten ! Kei leuke opmerkingen ! Dat geeft de Burger Moed !

 

[=] geschikt

[ ] ongeschikt

 

Met een dikke ;)

[Anoniem_2019]

Die stoelendans zie ik niet zo zitten moet ik eerlijk zeggen. Pfff, wat vermoeiend zeg. Je hoeft toch niet eindeloos proberen in iemand zijn hoofd te kruipen? Bij een echtscheiding kan het misschien werken (heb ik ook al een keertje meegemaakt), maar als de andere partij geen zin heeft houdt het op.

 

Wat een goed punt is (Hans) is dat het niet de 'cultuur' is waar ze aan gewend zijn. En Mr Bitaktus heeft toch ook wel een punt (ondanks dat hij gekneusd is): het zijn geen ondernemers. Maar kandidaat 2 heeft wel de ambitie uitgesproken om de winkel over te nemen als ik het ooit eens beu wordt! En het liefst alles natuurlijk op een zilveren schaaltje en mij bellen als het pinapparaat het niet doet...

Nu is mijn personeel er ook regelmatig bij als ik vertegenwoordigers bijna levend vil, en ze zijn bang voor de confrontatie met mij. Ik heb wel duidelijk gemaakt dat een manager regelmatig met mij moet communiceren over het wel en wee van de winkel en dat ik bij hem/haar dus ook aanklop als het mis gaat. En daar zijn ze denk ik nogal benauwd voor.

 

Ik besefte me dat pas gisteren toen ik weer een felle discussie had met een mannetje van de sigarettenindustrie. Er moet namelijk een nieuw meubel achter de toonbank komen met bepaalde reclame-uitingen, schappenplannen etc. Maar de kop weet niet wat de staart doet dus iedereen (sponsors) zegt 'weet ik niet'. Ik ben dat gezeur dus helemaal beu dus ik heb in een giftige bui een mail gestuurd en gezegd dat ze de lichtbak maar op moeten sturen, dan zorg ik wel voor de rest. Dan krijg ik weer bericht van het hoofdkantoor van Tabac en Gifts (waar ik lid van ben) dat ik wel mee moet werken want dat zijn mijn sponsors... Weer een giftige mail gestuurd dat ik dus volledig wil meewerken en bereid ben mijn hele huidige presentatie te verwijderen... etc etc etc. Nou hebben die sigarettenjongens zo'n groot bedrijf, en zo'n meubel hebben ze er in een dag ingeflikkerd als ze echt willen, maar ze zitten maar te draaikonten en daar kan ik dus niet tegen.

Dus er komt een mannetje van mijn sigarettensponsor de winkel in dus ik denk 'aha, die gaan wij eens even aan zijn jasje trekken'. Nu ken ik deze man al jaren en hij kent mij gelukkig ook. Maar terwijl ik dus fel met hem sta te discussiëren volgt mijn personeel dit wel en weet dus ook dat er met mij wel eens dit soort botsingen gaan komen. En daar heeft hij denk ik helemaal geen zin in!

 

Ik heb overigens met kandidaat 1 nooit ruzie gehad, maar met kandidaat 2 heb ik wel eens knallende ruzie midden in de winkel gehad. Hij had het in zijn hoofd gehaald om 'gewoon' een dag vrij op de kalender te schrijven omdat hij 'de dag daarvoor naar een bruiloft van een vriend moest'. Ik kon niemand anders krijgen dus dat ging niet door. Toen kreeg ik de reactie 'dan vraag je toch je moeder even' (die is bejaard en opgehouden met werken). Dat ging dus ook niet door en toen heeft hij twee dagen niks tegen me gezegd. EN TOEN VLOOG HET DAK ERAF! Ik heb hem toen schuimbekkend de winkel uitgezet. We hebben het daarna wel uitgepraat maar hij weet nu wel dat als bij mij de deksel eraf vliegt....

Dit is niet constructief, dat weet ik. Maar ik moet echt een zekere mate van felheid ten toon spreiden anders wordt ik door iedereen ondergesneeuwd (ex-vrouw, personeel, tabaksindustrie, gemeente, accountant, en zelfs mijn klanten). Dankzij deze instelling heb ik een goede relatie met mijn kinderen (na vier jaar strijd, mediation en advocaten is dit opgelost), als ik op mijn gat was blijven zitten had ik ze nauwelijks nog gezien. Dankzij deze instelling is misschien mijn hele bedrijf er nog! Hoe dacht je dat het ging toen ik in de zaak van mijn ouders kwam... nou, knallende ruzies gehad met mijn moeder maar ik heb toch doorgezet.

 

Het klinkt misschien nu dat ik maar met iedereen ruzie loop te zoeken, maar dit is niet zo hoor. Ik ben erg flexibel in het maken van de roosters en er heerst bij ons een erg 'losse' sfeer in de winkel. Wij dragen geen kantoorgalgen en ik probeer er elke dag weer een lolletje van te maken. Ik houd rekening met hun situatie en bijna alles gaat in overleg. Als ze zich niet lekker voelen heb ik een paracetamolletje. Als ze pijn in hun rug hebben mogen ze mijn hittepit lenen. Ze hebben rookpauzes. Ze krijgen ook een kerstpakket. Ik doe niet moeilijk als ze vijf minuten te laat zijn. Ik probeer ze tevreden te houden.

 

Om dit verhaal nog wat langer te maken: ik heb nog een derde parttimer. Deze jongen is ex-stratemaker en kwam gewoon een keer solliciteren. Het was een beetje een ruwe diamant maar ik heb hem toch een kans gegeven. Ook bij hem heb ik zeker in het begin op de rem moeten trappen maar met wat plak- en schaafwerk is het toch een goed personeelslid geworden. Ik heb hem geleerd met klanten om te gaan en rekening te houden met je collega's. Als er iets niet in orde was besprak ik dat met hem en vervolgens nam hij dat direct ter harte en ging aan de slag. Hij is zo brutaal als de neten dat vind stiekem iedereen leuk, dat weet ik zeker. Elke keer roept hij dat als zijn contract afloopt weg gaat maar hij tekent steeds bij 'omdat hij het hier gezellig vind'.

Het is wel een type dat ik kort moet houden maar omdat hij zo eerlijk is weet ik direct wat zijn mening ergens over is. We kunnen dus goed samenwerken.

 

Dat hele 'dominantie' gedoetje, daar is de hele natuur van doorspekt natuurlijk. Ik hoef alleen maar naar mijn twee honden te kijken, twee broertjes die mijn vrouw uit het asiel in Ierland heeft gehaald. Het zijn echte vuilnisbakken en 'Irish scumbags'. Toen ik ze net leerde kennen vochtten ze vaak met elkaar tot bloedens toe. Ik moest ook hier mijn plekje dus letterlijk bevechten (ik ben er gewoon een keer tussengesprongen en mee gaan matten) anders zaten zij nu op de bank en lag ik in de gang... Misschien een mooie metafoor voor de relatie met mijn personeel?

 

 

 

[Johan Mulder]

...

Wat een goed punt is (Hans) is dat het niet de 'cultuur' is waar ze aan gewend zijn. En Mr Bitaktus heeft toch ook wel een punt (ondanks dat hij gekneusd is): het zijn geen ondernemers. Maar kandidaat 2 heeft wel de ambitie uitgesproken om de winkel over te nemen als ik het ooit eens beu wordt! En het liefst alles natuurlijk op een zilveren schaaltje en mij bellen als het pinapparaat het niet doet...

...

 

Met Down kan ik eens zijn dat jouw verhalen doorgaans zeer vermakelijk zijn! De eerste keer dat ik een verhaal van jou las heb ik je direct een reus gegeven. (over het met de overall in de winkel staan tot hilariteit van... etc)

 

Hoewel je verhalend een man bent van veel worden (getuige de flinke lappen tekst), lijk je me niet het type wat (zakelijk) zin heeft in een lang zweverig verhaal. Als er iets is moet het recht voor z'n raap, niet erom heen draaien. Vandaar ook mijn zeer korte reactie.

Als ik er naast zit mijn excuses.