A en B zijn eenmanszaken met BTW-nummer.

 

A stuurt maandelijks nota naar B voor diensten

Deze maand stuurt B toevallig ook nota naar A voor andere verrichtte dienst.

Ik(A) wilde dus voorstellen om beide nota's simpelweg te verrekenen

maar andere relatie(B) beweert dat betalingen daadwerkelijk dienen te geschieden,

omdat je anders de BTW niet zou mogen terugvorderen.

 

Wie heeft volgens jullie gelijk ?

 

Ik denk dat A gelijk heeft. Maar ik zou wel willen hoe B aan die wijsheid is gekomen.

Verrekenen is ook een vorm van betalen. Er zijn wel regels voor wanneer het wel of juist niet kan, maar de btw speelt daarin geen rol (die moet uiteraard wel gewoon aan beide zijden afgedragen en evt teruggevraagd worden). Sterker nog, je mag ook rechtstreeks goederen of diensten 'uitruilen' ("als jij dit voor mij doet, doe ik dat voor jou"). Met dezelfde btw-gevolgen, wat interessante discussies kan opleveren over de waarde, als het niet over standaard dingen gaat.

Let op dat je het "verrekenen" schriftelijk vastlegt. Mocht A of B failliet gaan en de verrekening is niet vastgelegd dan kun je gedoe met de curator krijgen.

Let op dat je het "verrekenen" schriftelijk vastlegt. Mocht A of B failliet gaan en de verrekening is niet vastgelegd dan kun je gedoe met de curator krijgen.

Inderdaad.

 

Daarom stuur ik hiervoor een creditnota (ZONDER BTW's) . Boekhoudkundig moet je dat wel goed verwerken.

Verrekenen mag gewoon, wat Frans zegt is wel een goeie, goed vastleggen betekent echter niet veel meer als het mailtje waarin je die verrekenafspraak maakt ook even bij de administratie te voegen voor die factuur of bij de boekhoudkundig verwerken als boekstuk toevoegen.. bij de boeking.

 

 

Daarom stuur ik hiervoor een creditnota (ZONDER BTW's) . Boekhoudkundig moet je dat wel goed verwerken.

Maar een creditnota kan nooit de goede verwerking van een verrekening zijn, want die nota is de vastlegging van een transactie, waarbij goederen en/of diensten geleverd zijn, maar daar is geen sprake van.

want die nota is de vastlegging van een transactie,

Bij een creditnota wordt in dit geval het betalingsgedeelte (geheel of gedeeltelijk) van de transactie teniet gedaan. In dit geval door verrekening met een vordering van de debiteur.

 

Voorbeeld Omschrijving:

Verrekening met Factuur 201401 van "naam debiteur" dd 10-8-2014 : - € 300,- (incl BTW)

 

BTW niet apart vermelden.

 

want die nota is de vastlegging van een transactie,

Bij een creditnota wordt in dit geval het betalingsgedeelte (geheel of gedeeltelijk) van de transactie teniet gedaan. In dit geval door verrekening met een vordering van de debiteur.

 

Voorbeeld Omschrijving:

Verrekening met Factuur 201401 van "naam debiteur" dd 10-8-2014 : - € 300,- (incl BTW)

 

BTW niet apart vermelden.

 

Dat is geen factuur, maar een verrekeningsverklaring. Het stukje 'incl btw' zou je weg moeten laten en de aanhef/koop moet zeker niet creditnota zijn, maar iets als verrekeningsverklaring.

Ik zie dus juist een onderscheid tussen factuur en nota.

 

Nota: " Document dat een uiteenzetting over een bepaald onderwerp bevat" Dus ook het lange verrekeningsverklaring.

 

Volgens mij moet je niet te gebrand zijn op de nota betekenis van rekening of factuur bij advocatuur of nota'ris.

Volgens de letter van de wet wellicht te vinden dat creditnota net niet passend is, maar ik zie er niets mis mee. Het wijkt weinig af van de bedoelingen van een creditnota. De transactie is doorzichtiger en het is in een boekhoudprogramma traceable. Geen externe documentjes.

 

BTW vermelding komt niet voor op de nota. Ik gaf het aan, omdat het om bruto bedragen gaat.

 

Soms moet men de mogelijkheid zelf nemen om een weg in bestaande procedures te gebruiken dan om te bevechten dat ondernemers met extra documenten opgescheept moeten worden. Afwijken zonder foute bedoelingen moet soms zelf(s) geactiveerd worden wat door anderen als nuttig overgenomen zal worden waardoor het bijna vanzelfsprekend een formele procedure zal worden.

 

WAt ik nog aan mijn eerdere antwoord vergat toe te voegen..

 

Ik loop als boekhouder wel vaker tegen het probleem aan dat de andere partij bezwaren heeft tegen verrekenen, vaak een beetje vaag van aard. Ik neem dan altijd een duidelijke positie is. die zich laat samenvatten tot: Ik ben van mening dat verrekening het eenvoudigst is en indien tegenpartij daar niet mee akkoord gaat kunnen ze dat laten blijken door het voldoen van hun schuld aan ons. als de andere partij doet is het logisch gevolg dat ik dan ook hun factuur moet voldoen. In gevallen dat er een restschuld blijft na verrekening die door mij moet worden betaald dan betaal ik die ook altijd, zodat je de verrekening feitelijk effectueert maar voor de andere partij nog wel de mogelijkheid over laat om de schuld te betalen.

 

Daarmee voorkom je in meeste gevallen een hoop gebakkelij over al dan niet valide juridische of fiscale argumenten om niet te verrekenen.

 

 

als laatste nog een ervaringsdingetje.. (misschien niet zo relevant voor deze case, maar in het algmeen wel nuttig) juist in de situaties waar de tegenpartij na zo'n voorstel dan nog steeds niet wil betalen word het zaak de lijn van verrekenen vast te houden want ik heb dat maar een paar keer meegemaakt en in de meeste gevallen bleken er dan financiële problemen die ze proberen door uitstaande facturen te innen en zich pas daarna zorgen te maken over betaling van schulden, niet dat het altijd in een faillisement eindigd maar het is toch erg onplezierig als je "toch maar betaald" hebt en dan bij navraag bij de tegenpartij hoort dat (volledige) betaling van hun deel nog wel een paar weken (of maanden) op zich laat wachten.