Een artikel in Scientific American (datum onbekend) bespreekt het fenomeen dat vernieuwing vaak aan één persoon wordt toegekend, omdat dat het verhaal is dat we graag willen horen, maar in de praktijk vaak incrementeel en gelijktijdig is.
Het gebruikt hiervoor als voorbeeld de techniek van frequency hopping, ook wel spread-spectrum genoemd, die in verschillende Wifi-standaarden wordt gebruikt. Een van de uitvinders van een frequency hopping-techniek was de actrice Hedy Lamarr die samen met componist George Antheil in 1942 een patent ontving voor een methode die gebruik maakte van pianorollen om radiofrequenties te selecteren.
Lamarr-biopics doen het voorkomen alsof we geen Wifi, Bluetooth of GSM zouden hebben zonder Lamarr, maar zo is het volgens het artikel niet. Haar uitvinding lijkt buiten de glamourpers in WWII weinig aandacht te hebben gekregen.
Scientific American noemt als andere innovators op het gebied van frequency hopping een lange lijst mensen die hun eigen varianten ontwikkelden, onder andere de Nederlanders Willem Broertjes (patent in 1929) en Jaap Haartsen (frequency hopping in Bluetooth, circa 1990); Vic Hayes (voorzitter van de 802.11-werkgroep en "Father of Wifi") wordt niet eens genoemd.