Wekkel

De boekwaarde is de waarde zoals deze, in dit geval, voor de fiscus in de boeken staat. Bij je aangifte zal je dat vast ergens hebben opgegeven. De truuk is dat de stille reserves in de onderneming bij verkoop vrijkomen. Daar heeft de fiscus nooit over geheven en doen dat bij het 'einde' dus nog even. Dat kan dus leiden tot een redelijk forse aanslag als de stakingswinst hoog is. Kijk nog even naar aftrek en faciliteiten voor de staking van een IB onderneming. Afhankelijk van je leeftijd zit daar wel wat verschil in.

Wat voor bedrijf betreft het? *een eenmanszaak; *B.V. *anders... Aan wie verkoop je het? *familie; *een derde...

Dat zal je na moeten gaan via de Europese Insolventieverordening. Kijk voor de grap eens naar artikel 3 van deze verordening voor verwijsregels. Ik vermoed dat een in NL opererende Ltd gewoon in NL failliet wordt verklaard en hier ook de hoofdprocedure loopt. EU verordening In de special van het Tijdschrift voor Insolventierecht (TvI, mei 2002) kan je daarover meer lezen, indien gewenst. In hoeverre dit soort EU faillissementen reeds door Justitie worden onderkend bij het aanvragen van een verklaring van geen bezwaar is onduidelijk. In de opinie praktijk is het in ieder geval al gebruikelijk om in Den Haag na te vragen of daar een EU insolventieprocedure t.a.v. een vennootschap bekend is, alvorens opinies mbt die vennootschap af te geven.

Alleen indien binnen de ontbindingstermijn van 7 dagen begonnen is met het leveren van de dienst met instemming van de consument-wederpartij vervalt het ontbindingsrecht. Na het verstrijken van de termijn is deze regeling (begrijpelijkerwijze) niet meer nodig. De stelling dat de inmiddels gemaakte kosten wel kunnen worden berekend aan de klant behoeft wat meer achtergrond. De bepalingen van de koop op afstand zijn van overeenkomstige toepassing op de dienst op afstand: Dat betekent dat een dienst verlenen terwijl de ontbindingstermijn nog loopt in principe voor eigen risico is als de consument daarmee niet heeft ingestemd. Immers, ontbinding heeft in de kern tot gevolg dat alle prestaties over en weer ongedaan moeten worden gemaakt, waarbij art. 7:46d lid 3 BW daarvoor een nadere invulling geeft. Kosteloze teruggave van het door de consument aan de dienstverlener betaalde. De vraag is hoe je deze regeling overeenkomstig uitlegt voor een dienst op afstand. Zoals eerder beschreven, zou mijn rechtvaardigheidsgevoel zeggen dat in ieder geval de dagen van presteren betaald zouden moeten worden, maar dat de klant er binnen die 7 dagen alsnog vanaf kan komen voor wat betreft de toekomst (in geval er geen instemming is voor eerder presteren binnen de ontbindingstermijn). Of dit in de praktijk zo wordt uitgelegd, weet ik niet. Het kan immers best zo zijn dat juist dat begin van de dienst onomkeerbare kosten en/of gevolgen met zich meebrengt waarvoor de regeling beoogd te beschermen (ergo, dat daarvoor de regeling is bedacht: bescherming tegen al te snelle blijvende gebondenheid aan een op afstand gesloten overeenkomst. Dat zou verklaren dat slecht bij met instemming van de consument beginnen met de dienst tijdens de ontbindingstermijn geen ontbinding (met de voor de dienstverlener zo vervelende gevolgen) meer mogelijk is). Misschien moet je het ontbreken van instemming toch echt uitleggen als puur voor eigen risico aan de slag gaan. Wellicht is een idee dat de offerte, naast de vereiste informatie om niet met een 3 maanden termijn te worden geconfronteerd, ook de strofe bevat dat de klant expliciet toestemming geeft om direct met de dienst te beginnen. Desnoods maak je er een 'check-the-box' van en wacht je 7 dagen voordat je met de dienst begint indien geen toestemming wordt verleend.

Ik snap je insteek volkomen, maar denk toch dat je er te makkelijk over denkt. Natuurlijk zijn de redelijkheid en billijkheid (waar je waarschijnlijk op doelt als middel om 'misbruik' tegen te gaan) het vangnet van het burgerlijk recht, maar de intentie van de wetgever en de letterlijke tekst van de wet vormen ook een factor van gewicht. Ter illustratie van mijn insteek ontkom ik er niet aan om een en ander aan te halen om mijn argument kracht bij te zetten. De wet koop op afstand is gebaseerd op een Europese richtlijn richtlijn nr. 97/7/EG van 20 mei 1997 betreffende de bescherming van de consument bij op afstand gesloten overeenkomsten (PbEG L 144). In deze richtlijn wordt ten aanzien van het ontbindingsrecht pgemerkt: In de Nota n.a.v. het Verslag stelt de Minister naar aanleiding van een vraag dat het ontbindingsrecht onvoorwaardelijk is waarvan zonder opgaaf van redenen gebruik van kan worden gemaakt. De strofe in de wet "zonder opgave van redenen" is dus letterlijk overgenomen uit de richtlijn. De Minister heeft daarbij expliciet weergegeven dat het een onvoorwaardelijk herroepingsrecht betreft. Zoals al aangegeven lijkt deze voorwaarde mij logisch aangezien het niet de bedoeling is geweest om een twistpunt te creëren. De koper dient beschermd te worden, zoals je al aangaf, en daar past een ontbindingsrecht omgeven door allerlei voorwaarden niet bij. 7 dagen, punt (behoudens eventuele verlenging tot 3 maanden). Geen poespas over het hoe en waarom van een ontbinding. Een inbreuk daarop toelaten kan immers een bron van discussie opwerpen. Dan moet de consument in een procedure, in weerwil van wat de richtlijn en de wet zeggen, toch met een opgave van redenen komen, die dan getoetst zouden worden. Dat lijkt mij een ondenkbare situatie (een rechter moet contra legem gaan) waar geen verstandige kantonrechter zich aan zal wagen. De huidige regeling is wellicht doorgeslagen richting consument, maar daarmee wel helder en duidelijk. Zie de parallel met de starre terhandstellingsplicht bij algemene voorwaarden. Niet praktisch, wel duidelijk. Daar houdt de HR vooralsnog aan vast (met een kleine uitzondering). De term 'misbruik van de regeling', zoals je stelt, is wel erg eenzijdig. Wat de een als misbruik betitelt belichaamt voor de ander wellicht juist de bescherming die de regeling biedt (o.a. tegen al te snel een overeenkomst aangaan). De geschetste situatie (ontbinding wegens een goedkopere aanbieder elders) past wellicht prima in het plaatje van de bescherming van deze richtlijn. Ik keer daarvoor even terug bij de start van overweging 14 van de richtlijn: Kortom, kan een consument het herroepingsrecht wel 'misbruiken' t.a.v. de prijs als het juist om bescherming van het proces van waardering van de dienst (kennis nemen van de aard van de dienst ) gaat? De gedachte dat dit misbruik zou zijn is veel te kort door de bocht. Zie overigens over de onmogelijkheid om afstand te doen van het ontbindingsrecht: Je kan je echter afvragen of bij een expliciete afstand van het herroepingsrecht door de consument een later beroep daarop wellicht dient te stranden op de eisen van de redelijkheid en billijkheid. Daarbij zullen de omstandigheden van het geval een grote rol spelen, aangezien een consument lang niet altijd precies zal weten wat hij als verklaring tekent. Overigens is het zaak om aan de informatieverplichtingen te voldoen. Anders geldt het vervallen van het ontbindingsrecht door begin met de dienstverlening met toestemming van de consument binnen de 7 dagen niet. Zie ook de Memorie van Toelichting: Dat per fax werken onder de koop op afstand kan vallen, is af te leiden uit de richtlijn: Het is derhalve zaak goed aan de informatieverplichtingen te voldoen als men met koop op afstand in aanraking komt. Werk je dat lijstje goed af, dan kan je met toestemming van de consument direct beginnen aan de dienstverlening met als gevolg verval van het ontbindingsrecht. Anders hangt het nog 3 maanden in de lucht (of minder, indien alsnog aan de informatieverplichtingen wordt voldaan) en vervalt het ontbindingsrecht niet.

Bij verkoop van een werkmaatschappij met winst valt deze winst onder de deelnemingsvrijstelling. Deze winst kan je in de holding laten zitten. Pas bij uitkering van deze winst uit de holding gaat daar IB overheen. Indien je als natuurlijk persoon aandelen in een 100% werkmaatschappij vervreemdt, betaal je over de (fiscale) winst IB tegen 25% per direct (indien de claim niet doorgeschoven kan worden).

Dat klinkt als een vrij uitgebreide handleiding in de statuten. Dat maakt een en ander wel makkelijker te hanteren in de praktijk.

De rechter kan de parlementaire geschiedenis er op na slaan. Geen reden vereist, dus ook geen reden erbij halen in de rechtspraak. Waarom niet? Je kan het zelf raden: onduidelijkheid troef en vele procedures. Wat is dan immers een goede reden? Bovendien stelt de wet het zelf expliciet. Dan gaat een rechter die beslissing van de wetgever aan de kant zetten door toch een inhoudelijke toets aan te leggen ??? Maar goed, dat is mijn visie op het geheel. Wat bedoel je met alles? Ik neem aan dat de klant dan weer een nieuwe overeenkomst aangaat (de oude is immers ontbonden door de klant). Voor de nieuwe overeenkomst (gesteld dat de koop op afstand van toepassing is) gaan gewoon weer de regeltjes gelden. Voor de oude overeenkomst geldt de regeling dat alleen terugzending van de zaak voor rekening van de klant is. Deze regeling is meer geschreven voor koop van producten dan het leveren van diensten. Hoe een en ander in de praktijk voor diensten moet worden toegepast, is dan ook onduidelijk. De regeling verdient wat dat betreft geen schoonheidsprijs. Mijn rechtvaardigheidsgevoel zou zeggen dat in ieder geval de dagen van presteren betaald zouden moeten worden, maar dat de klant er binnen die 7 dagen alsnog vanaf kan komen voor wat betreft de toekomst.

Ik kan je helemaal volgen. Echter, je kan je ook best situaties voorstellen dat voor het leveren van de dienst interactie met de wederpartij is vereist of acceptatie. Ik denk maar als stom voorbeeld een bedrijf dat plaatjes host en er een online album van maakt. Als de klant zijn plaatjes op de 3e dag toestuurt met het verzoek deze te plaatsen, heb je je (impliciete) toestemming binnen. Voor een stilzwijgende, althans, mondelinge toestemming kan je denken aan autowassen en schoonmaken op internetbestelling. De deur opendoen en de sleutels afgeven lijkt mij ook een impliciete toestemming. De getuigenis van de buren dat iemand inderdaad de auto van de klant heeft gewassen en ook uitgezogen lijkt mij dan voldoende om tot instemming te concluderen. Een en ander zal natuurlijk afhangen van de omstandigheden. We zijn het verder wel eens, hoor :-*

Oke, en hoe wil je dat gaan bewijzen? Dan zul je, zoals ik al aangaf, toch echt een schriftelijke verklaring moeten hebben. Jij had het over afstand van het ontbindingsrecht, niet over instemming met het leveren van de dienst alvorens de termijn van het ontbindingsrecht is verlopen. Bewijs is vrij, en ik hoef hier niets te bewijzen. Waarom dit perse een schriftelijke verklaring moet zijn ontgaat mij.

De wet bevat deze inhoudelijke toets (bewust) niet. Ik kan je verhaal daarover dan ook niet plaatsen. Het ontbindingsrecht kan zonder opgave van reden gewoon ingeroepen worden, hoe graag ondernemers misschien wel die inhoudelijke toets willen zien. Overigens, zij gewaarschuwd voor het addertje van art. 7:46d lid 1 jo 7:46c lid 2 BW Niet de aldaar gemelde gegevens verstrekken betekent een ontbindingstermijn van 3 maanden in plaats van 7 dagen. Een mogelijke escape in dit verhaal is art. 7:46i lid 5 BW Als je al begonnen bent de hostingdienst te leveren met instemming van de wederpartij, heeft hij zijn ontbindingsrecht verspeeld. Daarmee lijkt mij de opmerking "Ik denk dat er in het bedrijfsleven heel wat over de kop gaat als andere ondernemers hun bestelling (die misschien zelfs al geleverd is) weer af zouden kunnen zeggen....." wel behandeld. Of je die instemming stilzwijgend kan aannemen is een ander verhaal. Ik zou menen van wel, mits de prestatie op enige manier door de wederpartij feitelijk 'geaccepteerd' of toegelaten moet worden. Bij hosting lijkt mij dat een lastiger verhaal.

Het is even de vraag of deze afstand van het ontbindingsrecht werkt. Het zou namelijk wel een erg makkelijke escape van deze regelgeving vormen (alle algemene voorwaarden van Nederland zouden deze regeling dan bevatten). Denk ook aan de parallel met het 3 dagen ontbindingsrecht voor kopers van een woning. Ook daar is geen afstand mogelijk, al probeert de praktijk dat wel te bewerkstelligen. Hou er dus ergens rekening mee dat de door jou geschetste 'oplossing' ooit eens getoetst wordt op houdbaarheid.

Het is even de vraag of het een zogenaamde overeenkomst op afstand is. Indien dat het geval is (en die slaat vreemd genoeg ook op overeenkomsten tot het verrichten van een dienst) is ook het ontbindingsrecht aanwezig. Ik geloof dat in de parlementaire geschiedenis wel iets is gezegd over wat onder een overeenkomst op afstand wordt verstaan. Dat zou ik nog eens na moeten zoeken. Hoe zijn de algemene voorwaarden toegepast op deze overeenkomst?

Hoe is de overeenkomst tot stand gekomen, is er al hosting geleverd, hoe luiden de eventuele algemene voorwaarden en hoe zijn deze algemene voorwaarden toegepast bij het sluiten van de overeenkomst?

Als de dienst daadwerkelijk is geleverd en de wederpartij dat allemaal best vond, is latere betwisting van de e-mail natuurlijk ongeloofwaardig. Daar waren we het echter al over eens :-*

Uiteraard binnen de grenzen van hetgeen hij van de overeenkomst mag verwachten en de grenzen van het aansprakelijkheidsrecht. Een rondje gevolgschade uitsluiten is daar bovenop zeker geen overbodige luxe.

Regel in ieder geval iets daarover in de algemene voorwaarden o.i.d. Jegens consumenten kan je niet alles maken, maar jegens bedrijven wat meer. Zorg dan ook voor een goede toepassing van deze algemene voorwaarden. Niets regelen is in ieder geval niet fijn.,Bij consumenten vormt dat nog niet het allergrootste probleem, maar bij bedrijven wel.

Wat bedoel je met een octrooi als onderpand voor de oprichting? Overigens verkopen schuldeisers niet in een faillissement (afgezien van separatisten zoals hypotheek- en pandhouders), dat doet de curator.

Je AV zouden nog wel iets strakker opgeschreven kunnen worden. Binnen 14 dagen na? Ik neem aan de factuurdatum, of bedoel je de datum van ont-vangst van de factuur (volgens de standaard ontvangsttheorie). In principe kan nakoming van verbintenissen terstond plaatsvinden en kan terstond na-koming worden gevorderd (art. 6:38 BW). Echter, in jouw geval is in de AV bepaald dat de betaling door de schuldenaar pas na 14 dagen opeisbaar is en derhalve dan pas na-koming kan worden gevorderd. Nadat deze termijn van 14 dagen is verstreken, kan nakoming van de verbintenis worden gevorderd van de schuldenaar. Op dat moment staat je de alge-mene opschortingsbevoegdheid van art. 6:52 BW ter beschikking. Dat laat de verbintenissen verder in stand. Het genoemde art. 4.1 van je AV heeft het over geheel of gedeeltelijk beëindigen van een overeenkomst, wat iets anders is dan het opschorten van een verbintenis uit een overeenkomst. De beëindiging kan behulpzaam zijn, maar ook een te grof middel. Op-schorten is immers ook even effectief en laat de mogelijkheid van beëindiging gewoon open. Zoals al is opgemerkt is het wellicht prettig om de overeenkomst voort te laten duren omdat de vordering dan gewoon oploopt. Overigens vind ik de term 'beëindigen' verwarrend. Bedoel je daar juridisch 'ontbinden' mee of 'opzeggen'?

Nog een belangrijke toevoeging: -eventueel in/uittreden vennoten regelen.

Blijkbaar wil hij vanuit zijn B.V. jegens de opdrachtgever opereren en achter de schermen om met jullie. Dat is op zich prima, zolang jullie maar op papier zetten wat jullie voor hem gaan doen en tegen welke condities. Daar lijkt mij op zich niets mis mee. Qua aansprakelijkheid is dat alleen maar prima. De B.V. vangt de eerste klappen, jullie hoeven alleen maar de afspraken met de B.V. na te komen. Je moet alleen nadenken over een mogelijk vervolgtraject. Een deel van de afspraken moet dus het vervolgptraject bevatten (nieuwe opdrachten naar jullie cq niet naar een ander).

Dat hangt sterk af van de omstandigheden: -heb je prive meegetekend voor dit krediet; -heb je in prive zekerheden of garanties verstrekt voor dit krediet; -is het faillissement aan 'slecht' ondernemen te wijten; -hoeveel weet de bank werkelijk van het reilen en zeilen van je onderneming. Wellicht kan je op bovenstaande punten wat meer informatie geven. Dan is een uitgebreider antwoord mogelijk.

Een stichting lijkt mij hoe dan ook ongeschikt voor jullie doeleinden. Een stichting kent een uitkeringsverbod, dus er geld in- en uit laten stromen kent zijn beperkingen. Feitelijk kan je natuurlijk alles doen, maar theoretisch zijn er wel wat bezwaren te bedenken.

Een VOF bestaat per definitie uit twee of meer vennoten. Als je vriend een vof 'heeft', wie zijn dan zijn mede-vennoten?

Ook Loyens & Loeff kent verschillende afdelingen met verschillende kennis ;D Het was zeker geen notaris? Maar als hij dat aanraadt, moet je dat gewoon doen. Mijn laatste registratie is wel van een paar maandjes geleden. Een fusievoorstel, geloof ik.