Hans v N

Maar stel dat het wel om werk gaat waarop auteursrecht zit. Wat is dan de schade die de vermeende inbreukmaker (TS) moet betalen. In de rechtspraak zoekt men vaak aansluiting bij de zogenaamde gebruiksvergoeding. Met andere woorden wat zou de inbreukmaker betaald hebben als hij toestemming had gekregen? En dan wordt het best leuk. Met het kopen van het boekje krijgt men impliciet toestemming om de "werken" te maken. En je mag die vervolgens best laten zien. Sterker, hoe meer mensen het zien hoe meer reclame gemaakt wordt voor de "hardware". De schade is doorredenerend maximaal de prijs van 1 boekje. Wellicht kan de rechthebbende dan ook nog een vergoeding vragen voor de verkochte sleutelhangers met zijn/haar werk. In alle gevallen gaat het om een bedrag van minder dan 10 Euro. De claim heeft dus alle kenmerken van bangmakerij.

Hieruit begreep ik dat niet hun afbeelding is gebruikt maar dat TS zelf een voorbeeld had gemaakt op basis van een afbeelding uit het boekje van Pixelhobby en zelf een foto daarvan op de site had geplaatst. De gevraagde 500 euro of dit soort bedragen zie je wel vaker bij foto's door vak-fotografen of stocksites die hun werk illegaal gebruikt zien worden. Hierbij wordt aansluiting gezocht bij tarieven die in de branche gelden. Nogmaals, ik schat de kans dat het hier om auteursrechtelijk beschermd werk gaan heel klein in. Naast deze pixel steentjes zijn er talloze afbeeldingen en voorbeelden te vinden van borduurwerkjes, ministeck, strijkkralen enz. Heel veel lijkt op elkaar en er is vrijwel nergens het stempel van de maker te ontdekken behalve als bekende figuurtjes (Disney/Pokemon/Pacman) zijn nagemaakt. Uiteraard zit op de bekende figuurtjes wel auteursrecht. Het compleet namaken van een Pixelhobby boekje of grote delen eruit mag overigens om andere reden niet. Daar zit natuurlijk wel behoorlijk wat werk in en het kan onrechtmatig zijn daarvan te profiteren. Neemt niet weg dat het altijd beter is om over alles wat je op je website zet na te denken of je er geen problemen mee kan krijgen. Ben nog steeds benieuwd hoe serieus de claim werkelijk is. Was het alleen de bedoeling om schrik aan te jagen of wil men serieus naar de rechter?

Als TS het boekje met patronen had gekocht dan zou het vreemd zijn als ze de ontwerpen niet zou gebruiken met een andere sleutelhanger en steentjes. Mag TS dan hetgeen ze gemaakt hebt volgens die patronen laten zien en laten dienen als voorbeeld, of zelfs verkopen? Ik zie niet waarom niet. Sterker, het is de bedoeling dat de ontwerpen worden gebruikt. voorbeeld Ik zie ook dat het internet vergeven is met voorbeelden van dit soort sleutelhangers. Ga dan maar eens bewijzen dat je de eerste was met een (simpel) ontwerp en dat dat speciale aan jou toe te kennen kenmerken heeft. Lijkt me nogal moeilijk zo niet onmogelijk. De stijl is vrijwel identiek. Kwam de brief van de producent of van een advocaat/jurist? En waarop is de schadevergoeding van 500 euro gebaseerd? Als er al schade zou zijn dan gaat het over enkele euro's.

Mag je iets, in dit geval een sleutelhanger, maken van een patroon dat je op internet vindt? Antwoord is ja. Mag je daar vervolgens een foto van maken? Antwoord is ja. Mag je die foto vervolgens publiceren als voorbeeld? En dan is het opeens niet helemaal duidelijk meer. Eerst moet worden vastgesteld of een simpel patroon onder het auteursrecht valt. En dan wordt het volgens mijn inschatting al behoorlijk grijs. Als ik naar de voorbeelden kijk kan ik niet echt een persoonlijk stempel vinden. Bovendien kunnen de patronen automatisch gemaakt worden door een software programma. Aan de andere kant kan het zoals Twabla aangeeft in bepaalde gevallen een creatief proces aan ten grondslag liggen dat dusdanig is dat het wel onder het auteursrecht zou kunnen vallen. Twijfel is er op zijn minst. De vraag is hoe een eventuele rechter een en ander beoordeeld. Het vreemde is natuurlijk dat men claimt schade te hebben geleden door de verkoop van patronen terwijl daar geen sprake van is geweest. En de eerste brief/mail die verwijdering eiste van de foto is netjes opgevolgd. Dat daar geen bewijs voor is gestuurd is vreemd omdat dit zelf eenvoudig te controleren was door de F5 knop. Al met al zou ik even bellen en de situatie uitleggen. Als men dan nog steeds juridische stappen wil nemen tegen een meisje met een hobby even terugkoppelen hier. Maar ik denk dat een simpele uitleg zal volstaan.

bron (heb even de bedragen 10 x gedaan zodat het voorbeeld nog relevanter wordt.) ;) Heb geen enkel gevoel bij deze maatregel en het boeit me ook niet zo veel maar als ik bovenstaand voorbeeld lees dan kan ik wel bedenken waarom een en ander beperkt wordt en dan is het in mijn ogen eerder vreemd dat dit nog niet het geval is. Nogmaals, het is voor mij een heeeel ver van mijn bed show maar dit lijkt gewoon op de aanpak van belastingontduiking door de happy few.

Die snap ik niet. Dan zou je dus geen telefoon (met talloze octrooien) uit elkaar mogen halen om bijv het scherm te vervangen omdat in elkaar zetten niet meer zou mogen? Waarom zou hier geen sprake meer zijn van uitputting? De essentie van het besproken octrooi zit hem volgens mij niet sec in de draadloze verbinding maar in deradiografische draadloze verbinding tussen de schotel dieook de verwerkingsunit en een powersuply bevat en het display. TS wenst als ik het goed begrijp die radiografische verbinding / verwerkingsunit /powersuply te laten bestaan maar de zogenaamde schotel/coil vervangbaar te maken. Hiervoor moet dan de verwerkingsunit en zender uitgebouwd worden een soort stekkerdoos worden gemonteerd zodat de diverse coils op 1 apparaat geplaatst kunnen worden. Zoals eerder opgemerkt moet dan dus alleen gekeken worden of er een octrooi bestaat waarbij er een soortgelijk apparaat is met daaraan toegevoegd de mogelijkheid om het type schotel te vervangen door een andere. Dat zou voordelen kunnen hebben als naar specifieke metalen (bijv goud) gezocht wordt. Ook merkte ik al op dat de kans op zo'n octrooi klein is omdat het al heel lang gebruikelijk is om diverse combinaties van verwerker en schotel te gebruiken. Al met al zie ik dus geen probleem voor TS om zoiets te maken. Het voordeel van een radiografisch signaal tussen schotel en verwerker zie ik niet zo omdat dat gestoord kan worden terwijl dat met draad veel minder is en er toch een steel zit waar eenvoudig een draad doorheen of omheen kan worden gedaan. Ook het voordeel van een verwerkingsunit / batterij in de schotel zie ik niet. Door de hefboom wordt de schotel veel zwaarder dan nodig. Het draadloze heeft m.i. dus alleen nadelen. Ben dus vooral benieuwd naar het waarom?

Je maakt ook gewoon inbreuk als je anderen de zaak in elkaar laat zetten. Een octrooi geeft namelijk het recht om anderen het gebruik/verkoop van een vinding te verbieden. Nergens wordt daar het voorbehoud gemaakt dat het een gemonteerde vinding moet zijn. Het is wel zaak om de juiste octrooien te vinden en te kijken of en waar ze van toepassing zijn. In dit geval zijn er zo veel dat ik zou beginnen bij de markt zelf. Zijn er vergelijkbare producten? Wie hebben die geproduceerd en is daar sprake van geldige octrooien die ook in Nederland gelden? De basistechniek van de metaaldetector is heel oud en de uitwisselbaarheid van de schotels/detectors ligt vrijwel voor de hand. De kans dat TS in de problemen komt met het ombouwen lijkt me dus heel erg klein. Aansluitend is het natuurlijk wel van belang dat het product veilig blijft en geen storingen veroorzaakt. Je bent zelf aansprakelijk mochten daar problemen ontstaan. Maar dat was niet de vraag.

Dus als ik het goed begrijp koop je een metaaldetector en ga je die verbouwen zodat die met meerdere schotels/detectors kan werken. Op zich een prima idee. Volgens mij mag dat gewoon omdat bij alle IE rechten uitputting geldt als die met toestemming op de markt zijn gebracht. Bij octrooirechten staat dat in artikel 53 lid 5. Wat in theorie wel zou kunnen is dat je door de modificatie zelf een ander octrooi schendt. In dit geval dus een metaaldetector, met het kenmerk dat de schotel/detector draadloos is verbonden met een ontvanger/display waarbij de detector uitwisselbaar is gemaakt. Daar dus even goed onderzoek naar (laten) doen.

Het is bij simpele productafbeeldingen op een neutrale achtergrond nog maar de vraag of er auteursrecht op zit, bij de meeste zal dat niet het geval zijn. Sterker, de meeste zullen door de producent gratis beschikbaar gemaakt zijn voor reclamedoeleinden. En als er wel sprake zou zijn van auteursrecht dan zijn er vervolgens de vragen of iemand schade leidt door de publicatie van de afbeelding en of men daartegen wil optreden? Het is uiteraard ondoenlijk om bij vergelijking voor elke productafbeelding toestemming te vragen. Het kan wel zo zijn dat in een incidenteel geval de fabrikant klaagt en dan zal dat vaak snel in overleg worden opgelost. Ik ken geen gevallen waar een en ander tot een juridisch steekspel heeft geleid.

Het gebruik van een merknaam van een ander is aan regels gebonden en dat anderen het ook doen is geen groen licht dat jij het ook mag. Als je duidelijk bent wat je wil bereiken zonder het merk onnodige schade te berokkenen kom je met veel weg. De meeste bedrijven zullen niet gaan procederen over merkinbreuk als ze daar niet of nauwelijks schade door ondervinden, ook al kunnen ze bij winst de gemaakte kosten op de verliezende partij verhalen. Neem aan dat het om een distributieovereenkomst door een partij met een groot marktaandeel gaat die omzetbeperkend werkt. De bepalingen zullen er niet voor niets in staan. Grootste probleem is dan niet het doorhalen van een paar bepalingen in een contract maar de verstoorde relatie die dat met zich meebrengt. Bovendien ga je strijden tegen een grote partij met veel juridische vuurkracht. Zoals bij elke zakelijke beslissing is het een kwestie van afwegen maar wel ook de negatieve scenario's meenemen is verstandig, en je vooral niet laten leiden door boosheid.

Wellicht goed om ter aanvulling de onderliggende wetgeving te citeren en door te nemen. 2 zaken dienen dus bewezen te worden: Het merk moet in het buitenland (niet verder gespecificeerd) bescherming genieten én bewezen moet worden dat ten tijde van de aanvraag hier te kwader trouw gehandeld is. Bij een Chinees merk is bescherming o.a. hier te vinden . Daarna dient te kwader trouw bewezen te worden. bron Een "vriendelijk" briefje met bewijs dat je je het merk al gebruikte ten tijde van de registratie en de aanvrager dat wist of had kunnen weten en de constatering dat er kennelijk sprake is van het oogmerk jouw het verdere gebruik te beletten (de blafbrief/mail), zal meestal volstaan om de tegenpartij stil te krijgen en als die toch gaat procederen hoeft het niets te kosten, tenminste als je de 2 bovenstaande punten kan bewijzen. Zoals Kuifje aangeeft is de tijdlijn bepalend voor een eventueel resultaat. Het kan wel heel vervelend worden als de "merkhouder" bij Bol.com of Ebay gaat klagen en daar gelijk krijgt. Dan wordt het tijd om zelf een advocaat in te zetten en die kosten te declareren.

Nee, want de envelop laat niet zien dat de ontvanger ooit te horen heeft gekregen dat er een aangetekende brief op hem wacht. Knap dat jij het beter weet dan de hoge raad en een advocaat (lid van dit forum) die de uitspraak heeft geanalyseerd. Ik weet niet wat PostNl op de brief doet op het moment dat een briefje in de postbus gaat, of dat nu een sticker of stempel of een handgeschreven notitie is, kennelijk is het voldoende voor de hoge raad en dan is het ook voor mij voldoende.

Het gaat er niet om te bewijzen dat het stuk geweigerd is, het moet enkel aannemelijk worden gemaakt dat de aangetekende brief tijdig en op de juiste manier is aangeboden. Dat zou met de enveloppe eenvoudig moeten kunnen worden aangetoond. Overigens denk ik dat dit ook met de track and trace gegevens gedaan kan worden. Beide, deze gegevens en de stempels/stickers op de enveloppe is nog sterker. In de genoemde (Streya) uitspraak is sprake van een (kleine) ondernemer die zelf procedeert. Die staat dus al met 3-0 achter tegen een ervaren jurist van DAS. Ik vind het ook nogal onfatsoenlijk om een kleine ondernemer die aantoonbaar de gevraagde aangetekende brief heeft verzonden (verzendbewijs aanwezig) juridisch om de oren te slaan met de bewijslast en een dikke claim in plaats van een vet SORRY. Voor de geïnteresseerden in de genoemde uitspraak, die is hier te lezen.

Leek mij ook niet nadelig voor Streya omdat in deze zaak de bewijslast bij de verzender van de aangetekende brief werd gelegd. Enkel de constatering dat het gebruikelijk is dat PostNL een briefje in de postbus doet is niet genoeg. Het bewijs is, tenminste als dit klopt, blijkt echter verrassend eenvoudig te leveren. Namelijk met de teruggezonden enveloppe. Post Nl voorziet die bij alle handelingen van stickers en die stickers zouden het bewijs reveleren. bron Ook hier weer de tip om op meerdere manieren op te zeggen:

Vind het overigens vreemd dat de betrokkene het bij de kantonrechter aannemelijk dient te maken dat "het aangetekende stuk (tijdig) aan Streya is aangeboden op de wijze die daartoe ter plaatse van bestemming is voorgeschreven". Terwijl de standaard procedure is: bron Dat PostNL vergeten zou zijn de kaart in de postbus te stoppen is niet de contractant aan te rekenen (als dat al gebeurd is) omdat hij daar geen invloed op heeft. Het is echter wel aan Streya toe te rekenen omdat die een aangetekende brief naar haar postbus gezonden wil hebben en dus zelf kennelijk bewust het risico neemt dat Postnl geen kaart in de bus stopt.

Mij lijkt de voorwaarde dat per aangetekende brief wordt opgezegd in dit geval onredelijk bezwarend. Daar is ook een uitspraak over geweest. bron Het is duidelijk dat Streya alleen een belang heeft bij opzegging per aangetekende brief om opzegging moeilijker te maken voor de contractant. Hoewel het in de bovenstaande jurisprudentie gaat om een consument lijkt me dat dit argument ook gebruikt kan worden als het gaat om (startende) kleine ondernemer via reflexwerking, of zelfs als het gaat om ondernemers onderling als er één veel kleiner is en als over die voorwaarde niet is onderhandeld volgens het redelijkheid/billijkheid principe. Zie hiervoor ook het topic over MKB clickservice en deze uitspraak. Blijft dus de aanbeveling om op meerdere manieren op te zeggen. Eventueel ook telefonisch en daar een opname van te maken, tenminste als je iemand aan de telefoon krijgt. Wat ik steeds minder begrijp is de betrokkenheid van DAS in deze.

Als ze de pennen inderdaad legaal aan bedrijven mogen verkopen inclusief de nodige waarschuwingen en labeling en niet aan consumenten zullen ze dat in het bestelproces moeten borgen. Dus een zinnetje als "wij verkopen alleen aan bedrijven dus graag bedrijfsadres opgeven" volstaat niet. Op zijn minst zou de bedrijfsnaam en het KvK nummer vermeld moeten worden. De gemiddelde consument zal dan afhaken dus de kans dat men dit zal vragen is klein. Doen ze dat wel dan lijkt me dat je er weinig aan kan doen. Dus als je gaat klagen of verzoeken om handhaving dan zou ik een en ander goed documenteren rond het bestelproces en aantonen dat men zich (ook) op consumenten richt, eventueel met een proefbestelling als consument als dat de moeite is.

Ook al is TS geen ondernemer voor de IB dan nog maakt het voor de (belaste) winst nogal uit of je de ingebrachte goederen, in dit geval kleding, tegen nul of tegen markt cq inkoopwaarde waardeert. Dat je bij de aangifte geen balans en V&W hoeft in te vullen maakt het alleen simpeler. De winst zal ze moeten opgeven als inkomsten uit overig werk, of begrijp ik je niet? Voor mijn zoon moest ik (deed zijn administratie) het eerste jaar wel een balans en V&W indienen waarna hij een brief kreeg dat hij geen ondernemer was voor de IB. De tweede aangifte was dus eenvoudiger. Voor TS is het niet verkeerd om "gewoon" te gaan boekhouden en het resultaat op te geven. Veel ondernemingen beginnen klein en groeien door naar ondernemer voor IB en OB.

Ik ben geen boekhouder, verre van, maar je zou bij inbreng van bijvoorbeeld 500 euro aan inkoopwaarde (de zogenaamde inbrengwaarde), dus de waarde die je zelf zou betalen als je zaken inkoopt, kunnen opnemen in de boekhouding als privéstorting. Dan laat je het bedrag gewoon in de zaak. Hoe dat precies moet vraag je aan je boekhouder. Hier lees je waarom ik denk dat het zo mag. De belastingdienst zelf heeft het later over bedrijfsmiddelen in plaats van goederen (bijv PC) en dat is hier natuurlijk niet het geval. Ik denk echter dat het volkomen redelijk is om, zeker als je een en ander goed onderbouwt (de inkoopwaarde) jezelf een vergoeding te geven. Het ergste wat zou kunnen gebeuren is dat bij een controle de boeking wordt afgekeurd en gecorrigeerd lijkt me. Je bent en blijft altijd zelf verantwoordelijk voor je administratie dus je mag er ook voor kiezen om tegen 0 euro in te boeken en het niet zien als een privestorting maar dan zou ik zeker gaan voor de verkoop als particulier.

Waarom zou je eigen kleding inbrengen in je bedrijf en over de verkoop OB en IB afdragen terwijl je die gewoon als particulier 2e hands kan verkopen? Ook een (BTW) ondernemer mag zijn privé fiets gewoon verkopen op marktplaats zonder die in de administratie op te nemen. Dat je toevallig ook kleding inkoopt en verkoopt (met marge regeling) is wellicht wel troebel. Hopelijk kan je aantonen dat je de ingebrachte kleding niet recent hebt ingekocht als ondernemer maar lang geleden als particulier eventueel met bonnetjes. Als je de kleding toch wil "inkopen" van jezelf zou je een redelijke inkoopprijs kunnen geven in de vorm van een privéstorting. Of dat mag weet ik niet zo maar het is natuurlijk wel verdedigbaar. Het mag ook als je een prive PC inbrengt.

Een winkel wil best genoegen nemen met een lagere marge als de truien beter verkopen dan de truien van de groothandel. Daar moet je de winkelier dan wel van overtuigen. Dat kan met een goede pitch en goede voorwaarden. Denk daarbij aan levertijden, betaaltermijnen en verkoopondersteuning. En inderdaad, een iets hoger prijs in de winkel hoeft geen probleem te zijn. Dat mensen kunnen passen en de trui meteen mee kunnen nemen mag wat extra kosten.

Als je als werkgever het privégebruik eerlijk wil belasten moet je een km prijs afspreken voor elke gereden privé km. De (potentiële) werknemer zal daar mogelijk minder blij mee zijn. Praktisch is dat te regelen met een kastje in de auto. Tegenwoordig kan dat heel slim waarbij alle ritten worden vastgelegd en je alleen even moet aangeven of die zakelijk of privé waren. Aan de andere kant zal een werknemer ook beseffen dat veel prive km de zaak geld kosten en dus de winstgevendheid aantasten. Ander voordeel is het effect op het milieu want als je moet betalen zal je zuiniger zijn met je km.

In de KLM uitspraak waar TS naar verwijst is de belangrijkste reden om geen verhoging toe te staan het ontbreken van een duidelijke bepaling in het contract die dit regelt. Dus als daar niets over is afgesproken kan je niet zomaar de eigen bijdrage verhogen lijkt me. Je kan natuurlijk wel in overleg nadere afspraken maken, maar dat was de vraag niet.

Ik heb het voor de lol gedaan. Deze. Op den duur gaan de meeste lek dus een reserve leek me wel op zijn plaats. Naar de bouwmarkt rijden is al duurder. Wel even goed naar de maatvoering kijken. Wat kan hier nu mis mee zijn? De tijd dat er alleen slechte namaak uit China kwam is allang voorbij. Natuurlijk kan je ook nog steeds rommel kopen maar ook prima producten. Zelf heb ik sinds ik in China was een Xiaomi telefoon. Heel hoge kwaliteit voor een superprijs. Ik koop regelmatig op Banggood. Recent een fietscomputer/km teller. Kost iets meer dan 8 euro inclusief verzenden en inclusief batterijen. Als je even kijkt naar de waardering en het aantal dat al is verkocht weet je vrij zeker hoe de kwaliteit is. De lage verzendkosten hebben inderdaad te maken met internationale afspraken en helemaal niets met de kwaliteit.

Een handelsnaam blijft rechten geven zolang er nog mensen zijn die hem kennen. En dat is met het gebruik van een email adres met die naam erin bijna per definitie het geval. Het is niet meer en niet minder dan de naam waaronder je in "de handel" bekend bent. In theorie zou de huidige domeinnaamhouder, afhankelijk van de aanwezige restbekendheid, nog kunnen optreden tegen iemand met dezelfde handelsnaam in dezelfde branche. Bijvoorbeeld als hij zijn bedrijft weer wil gaan voortzetten op zijn domein. Geldt uiteraard niet voor TS. Dat iemand is uitgeschreven doet niet ter zake omdat je ook handelsnaamrechten krijgt zonder inschrijving zolang je maar bekend wordt en blijft onder een bepaalde naam. Volgens Engelfriet is het alleen mogelijk om het domein op te eisen als de huidige domeinhouder alsnog een site bouwt en daarmee meelift op de bekendheid van de domeinen met andere extincties, bij voorkeur als die een geregistreerd merk bevatten. Dan wordt het gebruik te kwader trouw. In ieder geval voor een merk gaan dus. Dat kan je zelf prima regelen voor een paar honderd euro.