P.J.

Ik vind het wel een leuke chat-sessie. Misschien kun je het dagelijks werk van heel veel web-ondernemers wel op deze manier het best beschrijven...... Of denk ik nu te ver achter de tekst?

En wat is zijn prijs? Een jaar lang gratis tappen? :P Van harte Frans! (En Manon.)

Ik dacht even dat het een kruis was..... ???

Vrees? Ik durfde niet eens verkeerd te denken! Wie weet wie je allemaal aan je kar hebt gehad.......

Och ik heb, heeeel vroeger, ook eens het Urker mannenkoor afgewerkt dus ik schrik niet zo snel LOL Een dame van de fijne kantjes...... ;)

Voor de Haagse Kust, kom je best tot rust! Voor je het weet, zit je met een HL-date. Tot 10 feb.

En tot snel, want jullie hebben nog wat van me tegoed.

Als er geen CO2-uitstoot was, was er ook geen leven op aarde, want planten en bomen en zelfs algen en zeewieren, zetten dat om in zuurstof. 3 grote vulkanen produceren jaarlijks meer CO2 dan de gehele mensheid. Het is gewoon een plukidee van weer een ander stelletje glipjassen.....

Als zo'n glipjas een kansje ziet......

MMW We hebben er allemaal last van. Sneller dan snel verandert de wereld en wij ondergaan gemeenzaam die verandering. Blijven we aan de zijlijn staan, gaat de verandering aan ons voorbij en kunnen wie in een communicatiecrisis geraken met vervelende gevolgen van dien. Laat staan dat gebruikte termen soms ook verkeerd geïnterpreteerd kunnen worden en zodoende ook afwijkende praktische gevolgen kunnen veroorzaken.

Even geduld. Situatie kan in een paar weken geheel anders zijn geworden dan voorheen.

Ik wordt helemaal kriegelig van dingen die achter m'n rug om gebeuren en waar ik helemaal niet op zit te wachten. Een stel Arabieren heeft het voor elkaar gekregen om een of ander account aan te maken op Facebook en gebruiken daarvoor een van mijn mail-adressen. postmaster@(mijndomein).com Dat is op zich al van de gekke. Maar nu krijg ik ineens een brief van Atlantic Telecom, alsof ik een klant bij hen ben en dat dat bedrijf wordt opgenomen in hun beheer-BV, waarbij die BV per 1 januari ook nog eens van naam verandert. Ik heb helemaal niets met AT en zeker geen getekend contract of zo. Ook ben ik niet telefonisch benaderd. Moet ik hier wel of niet schriftelijk op reageren?

Ik ben verschrikkelijk druk, maar deze wil ik hier well even kwijt. Microshut is software aan het ontwikkelen om het gedrag en de prestaties van personeel te analyseren. Mogelijk dat de prestaties ermee kunnen worden verhoogd en dat het dus toch mogelijk blijkt om die prestatie een bepaalde balanswaarde te gaan geven...... Het lijkt me een schitterend idee! ???

Van Harte Herman! Dan neem je tenminste ook energie mee naar huis van zo'n beurs!

Ondernemen bestaat niet zonder klanten. Ofwel ondernemen en/of mens zijn bestaat niet zonder ook aan medemensen te denken. Als je dat allemaal afsluit ben je een zombie.

Omdat alle mensen dezelfde rechten dienen te hebben en eigenlijk ook dezelfde kansen. Stellen dat ontwikkelingshulp kansloos is, is ongenuanceerd medemensen tot ellende en dood veroordelen. Dat neemt niet weg dat ik geen vraagtekens en opmerkingen heb bij de generale vorm van ontwikkelingshulp. Gelukkig zie ik ook goeie dingen. Mensen die hulp bieden uit hun hart en niet uit hun geldbuidel.

Een weergave van enige van de palen.

92 meneer.

Bijna vier dagen en nachten duurde de orgie bij de zigeuners. Esma had hem keer op keer uitgeput en daarna weer goed verzorgd. Haar zwoele temperament had hem bijna verzwolgen in wellust. Ook zijn ezeltje scheen het naar de zin te hebben gehad, want haar gebalk kwam regelmatig boven het feestgedruis uit. De hazen waren alle zeven veroberd en daarna kwamen er vele zelfgebakken broden en andere gerechten in de kring. De vrouwen wisten precies hoe ze hun mannen moesten bedienen...... Op de vierde dag verscheen er opeens een glipjas om hen te verwittigen dat ze moesten vertkassen. En liefst zo ver mogelijk, want ze vormden geen enkel nut en stonden precies op een plaats waar nu palen geplaatst moesten worden. Natuurlijk had de eenzame met de zigeuners gesproken over die palen. Niemand wist waar ze voor dienden en het scheen zelfs dat de glipjassen, die ze plaatsten, ook niet eens wisten waar ze voor dienden. Soms was een vaag woord opgevangen zoals "overcenten", maar dat zei hun niks. Het was wel duidelijk dat deze palen uit verre landen werden aangevoerd en dat het een vermogen aan centen moest kosten om ze te plaatsen. Er waren glipjassen die de plaats bepaalden en er waren er die ze plaatsten. Dat waren duidelijk twee verschillende groepen. Maar hoe het precies zat was ziet duidelijk. Al snel verschenen er evenveel palen in het landschap dan er glipjassen waren. En die waren er al ontelbare. De eenzame en de zigeuners blusten hun kampvuurtje en ruimden hun spulletjes in de agens. Ieder ging weer zijnsweegs en vertrok in diepe gedachten. Sommigen nog half beneveld door het bier en de orgie. Wat een eikels die hier zomaar hun orgie bedierven. Zoland de eenzame de zin van deze palen niet bevatte, waren ze voor hem onzinnig en nutteloos. Maar blijkbaar hechtten de glipjassen er grote waarde aan, want elke glipjas was uitgerust met een decreet, waarin werd verordend dat het belang van de palen alle andere belangen teniet deden. En zo kon het dus ook gebeuren dat de palen in alle percelen verschenen in vele kleuren en afmetingen. Maar meestal was de standaard 1 meter onder de grod en 1 meter boven de grond. Ondertussen ging het geleur met de vreemde kastjes natuurlijk gewoon verder. Burgers en buitenlui bekommerden zich om niks en lieten alles verder wat het was. Het leek wel alsof "de geest" uit hun was weggezogen. Een vreemd woord kwam in hem op. Waren het "zombies" geworden?

Het leek iedereen geweldig voor de wind te gaan. Grote gebouwen schoten als paddestoelen uit de grond en werden driftig bevolkt door glipjassen. Dat alles er omheen verpauperde en verdorde, raakte niemand. De glipjassen zorgden overal voor, dus ook wel voor en burgers en boeren hadden hun pleziertje en hun centen. De centen stroomden als water door het land. De eenzame maakte nog steeds deel nog part uit van dit gebeuren en nam genoegen met elke schnabbel die hij vond. Hij gebruikte zijn oude gereedschappen om overal de zaakjes op te knappen als men dat wilde en kon net leven van zijn verdiensten. Toen hij weer eens zijn ezel voor zijn wagentje had gespannen en op weg was naar een groep zigeuners, zag hij glipjassen bezig om lange palen in de grond te slaan. Waarschijnlijk weer iets om centen mee te verdienen bedacht hij. Maar hij begreep er niks van. De kampeerplaats van de zigeuners doemde al voor hem op en even later stond zijn ezel tussen de andere dieren en nam hij plaats op een houtblok bij het vuur. Er hingen zeven hazen te roosteren en hij hoorde dat er al muziek klonk uit één van de wagens. Hij had wel behoefte aan wat afleiding. Eerst verschenen de mannen aan het vuur en namen plaats. Daarna kwamen de kleurig geklede vrouwen om de hazen te snijden en stukjes iut te delen. Ook was er een soort bier, dat de zigeuners altijd in overvloed bij zich hadden. Dit groepje mensen was wars van glipjassen en centen. Ze hielden weliswaar van glimgoed, maar centen waren aan hen niet besteed. Het vuurde laaide op en een welige warmte nam van hem bezit. En toen Esma hem ondeugend aankeek met haar zwarte ogen, wist hij dat hij die nacht eindelijk weer eens warm en genoeglijk zou verpozen. Soms lacht het geluk in een klein vuistje......... Maar eerst nog bomen met de mannen.

Die ondermaatse vis is vast met de geldstroom mee gezwommen. ;)

Zijn ogen staarden met voldoening naar de snoek, die hij op een klein vuurtje roosterde. Even verlost van drukte en gelal, had hij een rustige plek aan de bosrand opgezocht en er warempel ook nog een mooi avondmaal gevangen. De tijd verstreek snel en naar lieverlee waren er steeds meer glipjassen verschenen. De mensen zaten bijna allemaal thuis en verdienden hun centen in Gloorland. Niemand had iets te klagen, maar hoe daarmee centen konden worden verdiend, was hem een raadsel. Hij begreep wel heel goed dat elke glipjas er iets mee te maken moest hebben. Elke dag verschenen er meer en meer. En de burgers en boeren waren te zeer afgeleid, dat ze niet in de gaten hadden hoeveel die glipjassen eigenlijk wel niet te vertellen kregen. Voor elk ding was wel een glipjas in de weer. Vandaag zag hij er zelfs eentje die blijkbaar snuffeltaken had opgekregen. Hij snuffelde maar overal waar hij kon en schreef alles in een klein groen boekje. De glipjassen wisten precies hoeveel centen burgers en boeren "verdiend" hadden en hadden blijkbaar het recht om zich voor allerlei noodzakelijke diensten te laten betalen. Als je weigerde, werd je Gloorland-kastje meteen afgenomen en liep je kans in de zwerfstatus te verzeilen. En hij had gehoord dat de glipjassen steeds meer geld gingen ophalen en dat er nog juist genoeg overbleef om van te leven. Ook had hij gehoord dat de glipjassen onderling zaken voor elkaar regelden, waardoor hun centen zich zouden verdubbelen. Wat zat dit toch allemaal moeilijk in elkaar. Gelukkig kon hij zelf niet meedoen met zo'n kastje. Zijn wagentje was veel te tochtig om lang stil te zitten. Hij stak een stuk knapperig vel in zijn mond en nam een mooie hap van het beest. Hij nam zich voor straks nog even naar zijn ezeltje te gaan kijken en dan naar bed. Die moeilijke gedachten maakten hem moe.

En zo verstreek zijn tijd. De paar centen die hij had waren al lang weggestroomd in onoverkomelijkheden. Maar ook buiten zijn wagentje veranderde het landschap. De boeren waren in geen velden of wegen meer te bekennen. De landerijen lagen er dof en vergrauwd bij en er werd niet meer naar omgekeken. Gelukkig groeide tussen al die ellende ook de distel welig en kon hij daarmee zijn ezeltje in leven houden. Maar niemand die hem daarvoor beloonde. De schare was weg en waar boerinnen hem vroegen nog wel eens een gunst gunden, viel nu niets meer te gewaren. Wel groeide het aantal snoeshanen met de dag. Daarbij viel hem een bijzondere groep op. Glipjassen, die statig in de nieuwste voertuigen langsreden. Die glipjassen beheersten niet alleen de paden, maar schenen er ook toe hebben gedaan, dat de boeren waren verdwenen. Maar ook andere burgers verdwenen uit beeld om thuis met een nieuw fenomeen hun centen te verdienen. De glipjassen deelden vreemde doosjes uit, met knopjes en met zo'n doosje zou je dan centen kunnen verdienen in Gloorland. Zijn gedachten gingen verder en verder. Centen uit Gloorland........

De Eenzame en zijn ezeltje hadden een mooi verbond gesloten samen. Zij was verzot op distels en zonder andere voedzame gewassen te verorberen, ontdeed zij vele weiden van dit ongewas. Haar maag moest wel haast ven een hard leer zijn, want buiten een ongewisse scheet, merkte de eenzame er nauwelijks van. Als tegenprestatie verzorgde hij haar met extra hooi en soms wat knollen, die hij met zijn zakmes bij elkaar scharrelde uit de slootkanten. Ook werd zij regelmatig geborsteld en zorgde hij elke avond voor een warm dekentje. De boeren, wiens weiden op deze manier van de gemene distels werden ontdaan, beloonden hem met brood, groenten, melk en soms wat grauwe centen. Die centen bewaarde hij goed in een oude sok, want soms moest hij een deel van zijn lompen vervangen door wat warmers. Dit was natuurlijk hoogst van belang, want ik koude winters waren er niet veel distels te vinden. Dan verkocht hij de ezelkeutels aan particulieren, die ze gebruikten om er eetbare paddenstoelen op te laten groeien. Een lekkernij, waarvan de faam wijd en zijd bekend was. Blijkbaar had het eten van distels in de zomer er ook een speciale invloed op. Zij ezel betekende alles voor hem. Maar zoals de tijd verstreek, verstreken ook de gewoonten. En bovendien raakte hij in steeds kouder klimaten verzeild. De zomers werden korter. De distelweiden waren steeds minder gemakkelijk te vinden en de boeren kregen steeds minder behoefte om van hun diensten gebruik te maken. Daarnaast had de tijd hem ook andere gewoonten gebracht. Gewoonten van vreemde snoeshanen, die voortdurend rond zijn wagen hingen als hij weer eens een dorp naderde. Zij vertelden hem allerlei onzin. Zijn eenvoudig ondernemen, leek wel niet meer welkom in die dorpen waar hij vroeger met open armen werd ontvangen. Hoe moest hij deze toorn bestrijden? Een leven zonder giften van de boeren en zonder centen, leek niet mogelijk. Zijn ezel zou langzaam verhongeren en hij zou zomaar kunnen sterven onder de sterrenhemel van een winternacht. Owee owee.... welke redding zou hij nog kunnen verzinnen? Hij was een mens van weinig woorden. Zijn daden slechts gericht op het nuttige en het noodzakelijke. Was er nog toekomst voor hem en zijn ezel?

Helemaal mee eens. Geld en water komen pas op het tweede level. Op het eerste staan geluk en intentie. Ik zag vorige week een zwervende ondernemer met een ezel en een klein wagentje. Hij kampeerde hier rond de dorpen en scharrelde zo het e.e.a. bij elkaar, op zijn eigen weg in geluk en intentie. Hij had flink geïnvesteerd om de ezel zo min mogelijk te belasten. Het wagentje had geen ramen. Die waren open en hij had spulletjes en slaapplaats achter rode hangende doeken. Een eenzame, doch gelukkige ondernemer, die goed rondkeek wat hij op zijn weg tegenkwam.