Anoniem_2019

En hoe is het nu afgelopen.... We zijn eerst eens een week samen op vakantie geweest in september. Lekker een huis midden in de polder in Zeeuws Vlaanderen. Tegen de Belgse grens aan dus genoeg plekken waar je lekker kan eten (waaronder Oud Sluis). We hebben daar eens heerlijk uitgerust en onze boerderij-ervaring eens een beetje 'in te laten dalen'. Voor mij was het duidelijk: stoppen met die handel. Ik heb dan ook duidelijk gemaakt dat ik volgende zomer niet van de partij ben, mocht het restaurant weer opengaan. Want dat is momenteel nog steeds niet duidelijk: wat willen ze nu precies daar doen met het restaurant. Mijn vrouw heeft dus de knoop doorgehakt en besloten er maar mee te stoppen. Ze vind het best wel jammer maar er heerst momenteel bijna complete radiostilte vanuit de boerderij en er is ook geen wil tot samenwerken. Maar goed, wat mij betreft: ik heb het wel gezien. Het is goed geweest en ik wil weer als een razende Roeland in mijn winkel tekeergaan.

Je doet het klinken alsof ik 's avonds alleen maar de dingen doe die ik wil en mijn vrouw zielig alleen zwanger zit te wezen! Tja, dat heb je met die vervelende autisten... Ik MOET soms dingen doen om te ontspannen, anders wordt ik knettergek. Dat weet mijn vrouw gelukkig ook. Ik probeer wel het nuttige altijd met het aangename te verenigen: ik sta dus rustig mijn overhemdjes te strijken met de stereo op tien! Een absolute must in mijn leven is muziek luisteren en lekker 'er in kruipen'. Ook koken kan ik alleen met herrie op gek genoeg, daarom neemt mijn vrouw het vaak over want die wordt daar weer knettergek van. Maar goed, koken en herrie, daar wordt ik ook weer heerlijk ontspannen van. De eerste gesprekken met het personeel zijn overigens achter de rug en... het zal allemaal niet gemakkelijk gaan. Er is een opzegtermijn van maar liefst twee maanden en één personeelslid zal zelfs zijn huis moeten verkopen als er negen uur per week bij hem af gaat. Dat vind ik dus heel erg dus ik ben naar oplossingen aan het zoeken. Met één personeelslid heb ik nog niet gesproken en het is maar de vraag wat die gaat doen (wandelen of blijven). Ze zal toch enigzins moeten buigen wil ze aan het werk blijven (dit betekent werken op de tijden dat IK haar nodig heb, en niet werken op de tijden wanneer zij het beste kan). Een hoop vergader en getouwtrek dus, maar ik heb weer de touwtjes weer in handen.

Klinkt een beetje als 'ik heb dertig mille en ik weet niet wat ik er mee moet doen...'. Gadgets en telefonie? Uhm.. Media Markt misschien? Dus je weet nu al wie je concurrent is. Bovendien krijg je telefoons tegenwoordig bij een pak melk cadeau dus hoe wil je je daar tussen wurmen? Mijn advies: zonde van je tijd. Verzin iets anders.

Ik ben zelf 'geëvolueerd' van een opa/oma winkeltje naar een 'echte' winkel. En heb dus van beide kanten kunnen 'proeven' en ik moet zeggen: het is goed voor winkeliers binnen een branche dat de zaken professioneel worden aangepakt. Of het leuk is is een tweede. Op een bepaald moment 'moet' je ook wel mee omdat je klant nu eenmaal op een bepaalde manier tegen je winkel aankijkt. Ik denk dat de klant in NL ook erg 'franchise'- gericht is, d.w.z. de klant wil in één oogopslag zien wat er in een winkel wordt verkocht. De klant heeft dus een bepaald verwachtingspatroon van een winkel. Zo heb ik eens vier meter wijn in mijn winkel geknalt. Van top tot slobber. Als mensen een sigaar van vijftien euro kopen, dan kopen ze ook wel een wijn van vijftien euro, dacht ik. Nou, mooi dus niet. Iedereen vond het leuk, prachtig, maar kopen ho maar. Ik ben dus gaan onderzoeken waarom dat was. Nou, dat kwam gewoon omdat de klant niet gewend is dat er drank in een tabakszaak wordt verkocht. Dat wordt namelijk verkocht bij de slijter of de supermarkt. Ze komen bij mij een sigaar kopen, geen wijn. Bovendien is de concurrentie natuurlijk gigantisch. Tja, dan de boel maar afschrijven en zelf opdrinken! Wat een straf! Dat zijn nog eens leuke foutjes! Als je even wilt kijken naar een franchise-arme winkelstand, ga dan naar Ierland op vakantie. Dat is me daar een bijeengeraapt zootje! Een heleboel van die rommelwinkeltjes waar vanalles wordt verkocht, je lacht je een kriek. Het is leuk, dat wel. Maar of het ook rendabel is, is maar de vraag. Als de klant echt wat 'anders dan anders' wil, dan gaat hij daar ongetwijfeld naar op zoek. Je moet dus simpelweg niet hetzelfde doen als het grootwinkelbedrijf met een speciaalzaak.

Ik wil hier wel even een kanttekening plaatsen: Deze beste man was een bedrijfseconomisch adviseur, geen coach. Ik heb geen training in marketingtechnieken gekregen of zo. Ik ben wel van mening: als beginnend ondernemer moet je beginnen met doen, niet met iemand inhuren die zegt wat je moet doen.

Zo, restaurant is dicht en ik heb weer energie en tijd om aan de winkel te besteden. Nou, er ligt nogal wat. Hier en daar wat knorrige briefjes maar iedereen is wel betaald. Er zijn wat zaken die momenteel meespelen: mijn vrouw is zwanger en bovendien blijk ik Asperger te hebben (kom je dan op je 44e pas achter...). Mijn dochter zegt altijd dat als ik mijn haar zou afscheren ik toch al op een asperge zou lijken, misschien heeft dat er mee te maken! Ik heb dus besloten me weer helemaal op de winkel te gaan concentreren, hier liggen mijn kansen immers. Dus... ik erin maar dan wel personeelsuren eruit. Over dit probleem heb ik contact gezocht met mijn branche-organisatie (NSO). Er zit daar iemand die gespecialiseerd is in dit soort zaken. Ze raadde me aan om eens met een bedrijfseconomisch adviseur te praten. Dit mag één keer per jaar gratis op kosten van de NSO. Je bedrijf wordt doorgelicht en je kan zien waar de pijnpunten zitten. Nou, deze man is zijn gewicht in goud waard! Ik weet nu eindelijk dat de hele opzet en de financiële structuur van mijn bedrijf in orde zijn en dat geeft een hoop rust in mijn kop. Al dat harde werken is dus niet voor niks geweest! Hij kwam tot dezelfde conclusie: er moet zevenentwintig uur aan personeel worden wegbezuinigd. Hiervoor kan ik ontslagvergunningen aanvragen die ook zullen worden toegewezen, omdat ze kijken naar de omzet in verhouding tot mijn personeelskosten. Hij was erg blij dat ik al zelf een plan van aanpak had gemaakt. Hij zei dat het soms verdraaid moeilijk is om ondernemers duidelijk te maken waar het pijnpunt zit. Een soort vorm van bedrijfsblindheid? Ik heb dus gelijk het personeel medegedeeld over de stand van zaken en dat er dus wat uren af gaan. Leuk vonden ze het niet maar ze snappen wel de noodzaak hiervan. Gebeurt dit namelijk niet dan eten ze langzaam mijn bedrijf op en dan staat iedereen op straat. Dat was het dus: teveel uren personeel. Ik mag met mijn personeelskosten niet boven een bepaald bedrag komen, dat is alles. En ik maar het idee hebben dat ik zat te trekken aan een dood paard. Volgend jaar weer een bedrijfsscan, dat is zeker. Ik heb deze zomer vaak gedacht om de tent te sluiten of er een andere winkel ervan te maken. Ik zag het al helemaal voor me: in gedachten kon ik er al doorheen lopen. En dan had ik iedereen een schop onder zijn kont kunnen geven! Maar principes kosten geld zeg ik altijd. En de opzet was financieel nogal shaky: ik zou 20.000 euro uit andere artikelen moeten gaan halen zou ik wat over willen houden. Maar ik was bereid deze sprong in het diepe te nemen. Maar nu er nog een kleine bij komt is er geen sprake van dat ik aan de fundering ga rommelen, ook nog eens als deze fundering goed in orde is. Ook houden Asperger-mannetjes niet zo van veranderingen, dan raken ze van streek. Maar is het is wel goed om jezelf zo nu en dan te confronteren met je eigen angsten vind ik. Ik zal mijn bedrijf dus ook helemaal 'Asperger-proof' moeten gaan maken. Ik ben er al mee begonnen: de chaos in mijn kantoor opruimen en lijstjes maken. Alles in vakjes verdelen. Systemen maken (hé, dat is mijn oude vak: systeemontwerper, dat komt goed van pas). Een vaste dagindeling. Overzicht creëren. Niet teveel mezelf in details verliezen. Etc. De administratie was altijd een probleem, maar nu niet meer. Ik sta namelijk flink wat vroeger op en zorg ervoor dat ik om zeven uur achter mijn bureau zit. Zo heb ik twee uur waarin ik ongestoord de papieren business kan regelen. Overdag kan ik mij dan concentreren op mijn klanten zonder dat ik steeds denk 'maar ik moet nog...'. 's Avonds geen business: computerspelletjes, muziek en K'nex, dat ontspant me, ik kan er niks aan doen. Mijn vrouw zegt altijd dat ik een grote puber ben! De schouders gaan er weer onder!

Even heel wat anders: klik op deze link en er probeert een Trojaans paard binnen te komen. Je virusscanner moet gaan loeien als het goed is....

Hallo. U kent me misschien nog wel van vroeger. Ik had een rustig, saai leven tot er een leuke vrouw voorbij liep waar ik gelijk mee ben getrouwd. En nu gaat mijn leven op raketsnelheid! Ik heb zelfs nauwelijks tijd om op HL te kijken, en als ik effe langswip zijn er een hoop boekhoudkundige vraagjes. Pfff, bel dan effe je accountant zeg. De laatste keer dat ik postte was geloof ik net voordat de 'echte' vakanties begonnen geloof ik. Want toen de vakanties eenmaal begonnen waren zaten we elke dag stampvol en stond de telefoon roodgloeiend. Tjemig zeg, ik wil alleen maar een beetje rondkuieren daar op die boerderij maar daar komt dus helemaal niks van. Een absoluut toppunt was dat er veertig man/vrouw hadden gereserveerd en dat er nog eens dertig man/vrouw op de voicemail stonden! Huppakkee, een biologisch van der Valk-gebeuren met zeven verdiepingen volgend jaar dus. We werken nu wel met een redelijke 'standaard' kaart. Een wekelijks wisselende kaart bleek niet vol te houden (zoeken naar ingrediënten, gerechten uittesten etc.). Wijn&prosecco worden met tankwagens aangevoerd ;D. Ik schrijf dit stukje ook weer in 'gestolen' tijd, dus ik zal niet te lang uitweiden over hoe goed wij wel niet zijn. Er zijn wat wrijvingen met de manager van de boerderij (mijn vrouw en hij kunnen niet goed samenwerken) omdat er gewoonweg geen visie is hoe het met de boerderij verder moet. Zootje anarchisten! We gaan het einde van de zomer halen zonder kleerscheuren en wel weer een ervaring rijker. Volgend jaar wil mijn vrouw hiermee doorgaan maar dan moet er nog wel wat 'gepokerd' worden met de leiding van Loverendale en de boerderij denk ik. Want een restaurant zorgt toch wel voor leven in de brouwerij daar. Mensen, ik ga weer verder met bestellen, factuurtjes inboeken en ander gezeik.

Moe, moeier, moest? Ik kan gelukkig maandag in mijn winkel over de toonbank hangen en zo wat uitrusten, want ik zit er soms aardig doorheen. Ook ben ik blij als ik weer eens wat administratie kan doen, dan kan ik zitten! Tot overmaat van ramp heeft mijn trouwe gebutste Ford Mondeo (12 jaar oud) de geest gegeven. Mijn vrouw snort vervolgens een Peugeot 205 op voor €450 en daar tuffen we nu mee verder. Best leuk karretje hoor, maar op de snelweg mis ik toch mijn Ford. Ik wil mijn Ford Mondeo terug! En dan niet zo'n nieuwe natuurlijk, ik wil er wel een deuk in kunnen rijden zeg. Half NL rijdt al rond in zo'n nieuwe glimmende bak die ze eigenlijk niet kunnen betalen en daar doe ik dus niet aan mee. Op de boerderij hebben we een opvoering van een toneelstuk en een open dag achter de rug. Bij het toneelstuk konden de mensen een menu vooraf nemen en dat liep prima. En wie denk je stond er met de open dag weer in de stromende regen bio-burgers te bakken op de (gas)barbeque? Yep, ikke weer. Maar toch zo'n honderd bio-burgers verkocht! (van eigen koe overigens). En daarnaast zat het restaurant ook vol. Er zijn genoeg leuke momenten om de moed erin te houden. Daarnaast zijn er ook aanvaringen natuurlijk tussen ons die we gelukkig weten uit te praten. Ik zeg altijd dat samenwerken één van de grootste uitdagingen en testcases is voor je relatie, en dat klopt ook wel. Maar we laten ons niet zo snel uit het veld slaan. Gelukkig pleegt mijn aanwezigheid in ons Bio-Restaurant geen roofbouw op de situatie in de winkel. Het schip wordt prima in de vaart gehouden door mijn personeel (ik houdt de boel wel in de gaten natuurlijk...) dus de boel stort niet in als ik er minder ben. Er wordt wel 'anders' verkocht, dat merk ik wel. Mijn tijd is weer op, ik moet weer verder.

Hallo, Ik had eerst een pinapparaat via Quality Equipment. De aanschaf lag zo rond de €1000 en de service was €200 per jaar. Dit was overigens een mobiel apparaat. Heb ik zo'n drie jaar gebruikt en was dik tevreden over de service. Want dat is ook nog een aspect: wat doe je als dat ding niet meewerkt? Dit is hun website: http://www.pinnen.nl/ Vorig jaar ben ik overgestapt op pinnen via ADSL. Dit is centraal geregeld via het samenwerkingsverband waar ik bij zit dus ik hoefde me geen zorgen te maken over installatie etc. Het apparaat is direct gekoppeld aan de kassa dus vraag me niet hoe het werkt. En werken doet het! Als een straaljager wordt er nu gepint. Klanten blij, ik blij. De kosten waren €800 voor het apparaat en nog een paar honderd voor de installatie geloof ik. Het apparaat is van Alphyra Hun website: http://www.alphyra.nl/ Kijk ook nog eens op www.betaalterminal.nl voor verdere info. Ik zou toch serieus denken over een goede internet-pin mogelijkheid. Een kabeltje is zo getrokken (heb ik zelf gedaan want die pief van de KPN wou zijn overalletje niet vies maken) en het gaat razendsnel. Ik weet het, het zijn flink wat kosten maar een goed pinapparaat is noodzaak.

Hartelijk dank voor al jullie inzichten. Ik zal verder nu geen radicale beslissingen gaan nemen. Ik buffel de zomer door en daarna is misschien wel een leuk idee om eens een paar daagjes voor mezelf te nemen. Ik weet al wat ik ga doen om de boel te zuiveren in de bovenkamer: een driedaagse wandel- of fietsvakantie. Werkt altijd prima!. Het gekke is altijd dat je dan niet eens zoveel nadenkt over de business maar dat je daarna ineens allemaal heldere ideeën krijgt. Maar of ik het beu ben of gewoonweg moe in mijn hoofd weet ik eigenlijk niet. Karen, hier antwoord op je vragen: 1.Nee. Verloren strijd. 2.Nee. 3.Ik baal eigenlijk meer van de mentaliteit van mijn leveranciers. Ik werk graag samen met mensen die ook passie in hun lijf hebben voor iets, maar dat is ver te zoeken bij de tabaksjongens. Wat mijn klanten betreft: valt wel mee. Toen ik begon (zo'n vijftien jaar geleden) vond ik dat gezeur veel erger. Ik kan er misschien ook veel beter mee omgaan. 4. Afgelopen 3 jaar winst gedraaid: ja. Lening afbetalen: ja. Salaris: ja. Mijn accountant en de organisatie waar ik bij zit vinden dat ik het helemaal niet slecht doe (gebaseerd op de cijfers van 2007). 5.Platbranden? Dat ik elke ochtend mijn kantoor binnenkom en de kabouters alles netjes in stapeltjes op mijn bureau heeft gelegd. Ik moet je eerlijk zeggen: kweenie. Goede vraag en daar ga ik goed over nadenken. Heb ik er nog wel lol in? 6.Ik woon boven de winkel. Kan er makkelijk vanaf. 7.Nee! En da's fout, dat weet ik. Ik ben dit jaar al begonnen om dat proces om te draaien. Het verschil is niet groot maar is afgelopen drie jaar wel toegenomen. Aan de andere kant: de kost gaat voor de baat uit. De omzet is afgelopen jaren fors toegenomen, en dat gebeurt niet als je niet investeert in spullen. Ik vind het niet zo erg dat mijn schuldenlast groter wordt voor een jaartje of twee, als dat proces maar een keer stopt. 8.Samenwerken doen we al, maar zij is de baas in haar toko en ik de baas in de mijne. We helpen elkaar natuurlijk wel maar een carriere... lijkt me wat hoog gegrepen. 9.Ja, de belangstelling is groot. 10. Nee. Het is echt een seizoensbedrijf en je moet de rest van het jaar ook leven. Er is op termijn wel leuk wat te verdienen, daar ben ik van overtuigd. 11.Je bedoelt de lokatie van het restaurant? Nee, een winkel is er al en die richting wil het management daar niet op. Het is wel een leuk idee maar zo commercieel zijn ze daar niet bezig.

Misschien ga je ervan uit dat je alle situaties die zich maar voor kunnen doen kunt voorzien. In theorie is dat misschien mogelijk maar in de praktijk heb je met mensen te doen. En mensen maken fouten. En soms vertrouwen ze gewoon op een goede afloop. Mijn ervaring: je kan de laatste haar op je reet verzekeren, maar er zal altijd iets gebeuren wat je niet verwacht. Niet teveel aan spullen en materie hechten en dan kom je er wel weer bovenop.

Ik ben bezig met automatisering, bestellen, personeelszaken, banken, vergaderingen, financiering, facturen invoeren, enz. En ik heb helemaal geen tijd meer om te doen wat ik leuk vind: bezig zijn met ambachtelijke zaken. Lyrisch vertellen over sigaren, wijnen en allerhande lekkere dingen. Werken met passie in mijn lijf. Mensen enthousiast maken. Maar daar staat weer de volgende vertegenwoordiger met goedkope troep en daar is de postbode weer met een lading weetikveelwat-brieven. Ik heb een monster gemaakt! Ik wilde meer omzet en die heb ik gekregen. Echter, mijn zucht naar succes knalt nu ook alle plezier uit mijn lijf weg. Voor wie sta ik nu eigenlijk te werken? Voor mezelf? Of sta ik de spullen voor de tabaksindustrie te promoten, geld op te halen voor de regering en mijn personeel hun zakken te spekken? Wat mij natuurlijk ook irriteert is dat zo'n mooi produkt als de sigaar compleet wordt overschaduwt door die heksenjacht op sigarettenrokers. Vroeger was je nog iemand als tabakswinkelier, nu wordt ik bekeken als een zielepoot met een winkel die omgetovert is in een grafkelder. Ik ben alleen maar bezig dingen te 'stouwen'. Het interesseert me niks meer of er iets uitverkocht is, net zoals een dame achter de kassa bij de supermarkt. Ook de tabaksindustrie zal het verder worst wezen waar hun produkt verkocht wordt, die knallen het ook gewoon bij de benzinepomp neer. Ik sta nu al vijftien jaar de 'echte' sigaren te promoten en wat kopen ze elke keer? Dezelfde tankstationbucht die ze daarvoor ook rookten. Hopeloos. Proeven ze dan helemaal geen verschil? Hoe ik aan deze inzichten en wijsheden kom? Ik sta naast mijn werk in de winkel ook nog eens in de bediening in een biologisch restaurantje wat ik met mijn vrouw heb. De reacties van de gasten zijn allemaal positief, omdat ze de biologische zaak een warm hart toedragen. Als ik vertel dat ik tabakswinkelier ben wordt er vaak een besmuikt gezicht getrokken, alsof ze iets vies ruiken! Wat erg! Mijn vak wordt duidelijk niet gezien als iets om trots op te zijn. Dat doet me pijn, want ik heb me afgelopen vijftien jaar de pleuris gewerkt om er iets moois van te maken. Om er gewoon een goed bedrijf van te maken. Ik kan in de bediening wel mijn ei kwijt en mensen dus wel enthousiast maken over al die mooie biologische produkten en ik vind dat ook leuk. Sommige mensen vragen zich af waarom ik mij 'verlaag' om dit werk te doen. Ik sta ook wel eens de plee te schrobben en een heer van stand doet dat natuurlijk niet. Maar het voelt goed om weer eens wat nederiger te zijn. Weer eens met pure passie en inzet iets op te bouwen. Geen marketing-gelul en kant en klare concepten. Heerlijk! Nu ben ik al jaren zo bezig en loop ik maar te wikken en te wegen. En heb ik nog geen ruggengraat genoeg gehad om er eens iets aan te doen. Maar begin dit jaar werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik had vorig jaar flink spullen besteld en er op gerekend dat de bank wel mee zou werken om dit te financieren. Mijn cijfers waren immers okay toch? Flinke stijgingen in de omzet en brutowinstmarge dus ik was toch het braafste jongetje van de klas? Maar wat gebeurt er vervolgens? De bank zegt nee en ik kom in de problemen. De rekeningen stromen binnen en ik heb geen geld om ze te betalen. Ik dus maar geld geleend van familie. Geld wat ik weer netjes terug kan betalen, maar deze situatie opent mij wel de ogen. De zaak groeit maar de shit eromheen groeit ook, en de geldbehoefte ook. Het is natuurlijk stom van mij geweest om de bank op zijn woord te vertrouwen, maar het is nu eenmaal wel hun geld en zij mogen er mee doen wat ze willen. Ik heb ook nog even contact gezocht met de Rabobank maar daar moest ik een o-n-d-e-r-n-e-m-i-n-g-s-p-l-a-n gaan schrijven. Vijftien jaar in business, 43 jaar oud en kleuter snottebel moet een opstelletje schrijven. Kom op zeg, ik ben geen rund die geld gaat stoppen in een bedrijf wat niet loopt. Ik kan heus wel rekenen. Ik heb me voorgenomen na de zomer alles eens goed op een rijtje te zetten en wel een knoop door te hakken: gaan we door ja/nee en hoe gaan we door. Cijfertjes vergelijken (daar gaan we weer) maar dat is misschien niet eens het belangrijkste. Ik wil namelijk weer met passie mijn werk doen. Ik wil weer een winkel die weer van mij is, en niet van een sigarettenfabrikant en mijn personeel. Of misschien wil ik helemaal geen winkel meer, ik geloof dat het niet mogelijk is om tegenwoordig een 'eigen' winkel te hebben. Alleen maar zo'n voorgebakken concept en mannen in pak die jou vertellen wat je moet doen. Ik had toch een heel leuk idee vanochtend: CF Diesch Delicatessen & Souvenirs. Waarom niet? Koffie, thee, sigaren, souvenirs, bieren, jam, babbelaars. Allemaal leuke shit. En een winkel waar IK weer eens achter de toonbank sta. Waar IK weer eens tijd heb voor mijn klanten. Ik wil weer klein worden, heikneuterig! Lullen over dekblaadjes, koffie en koelkastmagneetjes. Het alternatief? Doorgaan? Zo voorthobbelen en langzaam je nek laten omdraaien door het beleid van de regering, de marges van de tabaksjongens en stijgende kosten. En ik maar achter die computer de boel zitten uitrekenen of ik het volgende jaar nog haal. Dan kan ik de zaak nog overdoen natuurlijk en mijn handen er vanaf trekken. Maar daar moet je iemand voor hebben die een zaak kan runnen. En daar komt meer bij kijken dan je denkt. Een beetje met je handen in je zakken achter de toonbank gaan staan, daar red je het niet mee. En bovendien staat het me tegen om de zaak zomaar 'weg te geven'. Toon zelf maar eens lef, steek je nek zelf maar eens in de strop in plaats van dat je in een gespreid bedje terechtkomt, denk ik dan. O jee, de omzet is tot mei alweer gestegen t.o.v. vorig jaar... weer meer problemen? Tot zover mijn midlifecrisis.

Het is natuurlijk wel een opmerking die niet helemaal serieus is bedoelt. Was het echter maar zo simpel om te stellen van 'inkoop*2=omzet:-kosten=winst' . Bij werkelijk elke stap die je doet als ondernemer moet je nadenken over de fiscale gevolgen. En meer verkoop (dus meer je best doen) hoeft helemaal niet meer geld verdienen te betekenen. Ik vind dat hard werken en ondernemingszin beloond moeten worden. Maar zonder een goede accountant is al dat harde werken, visie en doorzettingsvermogen geen knip voor de neus waard. Als je soms gaat zitten rekenen dat wordt de ondernemingszin soms keihard uit je geslagen en dat is fout, want dit land heeft ondernemende mensen nodig.

Het feest der herkenning. Ook ik heb met samengeknepen billetjes het eerste kwartaal van dit jaar doorgebracht! En ook ik heb me voorgenomen dat dit volgend jaar compleet anders gaat worden. Ik ben eind vorig jaar dus zo stom geweest om te denken dat de bank wel mee zou werken aan mijn uitbreidingsplannetjes. Toen dat dus niet gebeurde zat ik wel in de shit: overal lekker besteld: souvenirs, wenskaarten, de hele rambam. Ook lekker lopen klussen in de winkel dus extra verbouwings- en personeelskosten. De omzet van de pasen kwam als geroepen: als een idioot verkocht dus het geld stroomt nu weer de goede kant op. Ik moet vaak denken aan de woorden van Ruben: 'cashflow is king, profit comes next'. Helemaal waar! Maar hoe nu verder? Van de zomer knal ik lekker door natuurlijk. Maar daarna... gaan er vele traantjes biggelen over de bolle wangetjes van mijn leveranciers! Ik ga bovenop mijn centjes zitten, evalueren wat ik nodig heb om het eerste kwartaal van volgend jaar door te komen en wat er over blijft om spullen van te kopen voor de zomer. Ik focus mij dus niet op groei dit jaar maar het schip in de vaart houden en zoveel mogelijk schuldenballast overboord.

Aha, ik hoor het woord 'winkel' vallen dus daar ben ik als de (biologische) kippen bij! Volgens mij ben jij een geboren handelaartje/winkelier. Waarom? Omdat je op de vierkante millimeter dingen kan verzinnen. Niks groots en meeslepend maar kijken welke 'tools' je hebt en daarmee aan de slag gaan. Houdt dat vast en dan komt er altijd wel iets uit. O ja, hard werken wordt niet beloond in dit land. Als je namelijk te hard je best doet komt de belasting langs (ik spreek uit ervaring) en kom je op hetzelfde niveau uit als waar je had gezeten als je niet je best had gedaan. ;) Ikzelf koop mijn computerzooi bij 'lowbudgetpc' hier in Middelburg. Deze man is ook begonnen vanuit zijn huiskamer en ik vind het gewoon een leuke winkel. Ik 'gun' hem zijn business en wil er graag aan meewerken om dit soort kleine ondernemertjes in stand te houden. Ik wil niet naar de Mediamarkt!

Zo, effe een dagje om de administratie te doen en mijn overhemdjes te strijken! De hele boel staat nu op de rails en we merken dat de zaken nu wat meer 'vanzelf' gaan. Nog wel lange dagen maar ik probeer het nuttige met het aangename te combineren: ik fiets vaak vanuit Middelburg naar Ter Linde zodat ik ook nog eens lekker door de polder kan karren. De reacties van onze klanten? Tja, de helft loopt boos weg nadat ik ze uitgekaffert heb natuurlijk, precies hetzelfde als in mijn winkel. Dus daar is niet zo'n verschil. ;). Nee hoor, de mensen komen bij bosjes terug en zelfs de boerderij-manager (die volgens mijn vrouw een beroepszeikerd is) had 'goede berichten' gehoord. Maar het belangrijkste is dat we veel mensen zien terugkomen, dat is volgens mij de beste graadmeter. In feite is het werk daar in de bediening niet zoveel anders als wat ik in de winkel doe. De mensen wat aandacht geven en ze enthousiast maken voor je produkten. Vertellen over het hoe en waarom van de business etc, en met een beetje passie je spulletjes aanprijzen. Zo hadden we wat biologische prosecco gescoord en Columbus-bier van brouwerij het ij. Nou, ik heb dat wild zwaaiend en met lyrische bewoordingen bij elke tafel aangeprijst natuurlijk. Precies hetzelfde als ik enthousiast ben over een topsigaar, -wijn of parmaham, enthousiasme verkoopt. Ook blijven we trouw aan onze principes: goed boeren eten en geen halve maatregelen op het bord. We willen een beetje een bourgondische indruk achterlaten dus geen geneuzel met ganzeleverschuimpjes etc. We draaien dus lekker en het echte seizoen (juli/augustus) moet nog beginnen. Ik verwacht dus flink wat werkdruk maar ook leuk wat centjes op de bank. Na de zomer zien we wel weer verder. Eerst recht zo die gaat en vooral doorgaan.

Zo, ik 'zwem' weer even naar boven om wat lucht te happen en hier even te posten wat ik weer heb meegemaakt de afgelopen weken. Ik heb echt sterretjes gezien van de vermoeidheid! We gingen in de meivakantie het eerst ook 's avonds open. Het eerste weekeinde kabbelde vredig voort maar daarna hebben we elke avond tjokkievol gezeten. Op zaterdag moesten we zelfs mensen wegsturen, omdat er gewoonweg geen eten/plaats meer was. Dat ging dus goed. Wat wel zijn tol ging eisen was de vermoeidheid. Ik draai dus nu dagen van negen uur 's ochtends tot twaalf uur 's nachts (en mijn vrouw ook by the way) dus dat maakt een mens hier en daar wat meer licht ontvlambaar. Dus een paar keer ferme ruzie gehad. Maar aan het einde van de meivakantie hadden we de smaak te pakken en alles liep als een zonnetje. Ook onze 'vennoot' was tevreden met de omzet. Het zal ongetwijfeld buffelen worden deze zomer, maar aan de andere kant komen er wel centjes binnen en mijn vrouw gaat al fluitend naar de bank. Netjes je rekeningen kunnen betalen is namelijk heel leuk. Het seizoen is hier in de winkel ook weer in volle hevigheid aan de gang, dus ik heb helaas weinig tijd om de HL-leden te voorzien van brijante adviezen :P. Maar zo nu en dan 'spotten' doe ik zeker hier. Eerst effe werken en centjes verdienen!

En dan hier een leuk verhaaltje uit de praktijk: ...2 jaar geleden was er eens een lullig winkeliertje die meer omzet wilde. Winkeliertje: tja, ik wil dit en dat de komende jaren en daar heb ik geld voor nodig Bank: dan zult u toch betere cijfers moeten kunnen tonen Winkeliertje: ik ga aan de slag! 2 jaar later: het winkeliertje is fors gegroeid, omzet is door het dak gestegen en gaat met opgeheven hoofd naar de bank voor zijn beloofde centjes. Winkeliertje: toch goed gedaan? Bank: tja, kan wel wezen maar u heeft geen zekerheden. Op dit moment krijg ik uw kredietaanvraag er gewoon niet doorheen. Was u een jaar eerder langs geweest dan was het allemaal geen probleem geweest. Winkeliertje: maar ik heb wel geld nodig om mijn gegroeide omzet overeind te kunnen houden dit jaar. Groei kost geld! Bank: klop eens aan bij familie of zo... Daar was het winkeliertje toch mooi ingetrapt!

Beste Frans, ik deel je bezorgheid. Het is echter gewoonweg een afweging geweest: zullen we het doen en nemen we dit risico op de koop toe? En wat is het ergste dat ons overkomen kan? Dat we dicht moeten. En dan gaan we gewoon door met waar we al mee bezig waren: ik met de winkel en mijn vrouw met de schrijverij. Maar daar gaan we niet van uit. Okay, paar duizend euro armer maar dat overleven we wel. Er is dus al zo'n zes jaar daar een restaurantgebeuren aan de gang. Mocht het fout gaan dan staan we er niet alleen voor. We hebben dan een Loverendale-vennoot die ook zijn staartje gaat roeren (hij heeft immers ook geïnvesteerd). Je kan het dus zo bekijken: het glas is half vol of half leeg. In mijn optiek is er in samenwerking met de gemeente altijd wel iets van te maken. Misschien mag het alleen een lunchroom blijven of zo of een koffietent. We zien wel! Risico loop je altijd in wat voor vorm dan ook en er zijn altijd bedreigingen als je een bedrijf hebt. Er is niet zoiets als 'zekerheid' en als je denkt dat je dat hebt dan is het slecht 'schijnzekerheid'. Elk jaar borrelt er wel iets naar boven, persoonlijk of zakelijk, wat je in goede banen zal moeten leiden anders zal het slechter gaan met je bedrijf. Vaak je schouders ophalen en gewoon doorgaan is dan de beste methode. Je wint aan de ene kant wat en aan de andere kant verlies je weer wat, zo is mijn ervaring (you win some, you lose some). Zo wordt ik bijvoorbeeld op dit moment bijna gewurgd door mijn groei, terwijl ik twee jaar geleden dacht 'als ik maar meer omzet krijg, dan verdien ik meer en dan ben ik er!'. Dus dat was ook weer zo'n schijnzekerheid. Nee, gewoon doen deze keer en we zien wel. Het ergste wat ons kan gebeuren is dat we uitkomen op exact dezelfde positie als waar we begonnen zijn. Het is net zo'n beetje hetzelfde als met kinderen: er zijn altijd genoeg redenen om ze niet te nemen. Waar zitten we: hieronder een kaartje.

Oei, wat een strakke vragen zeg. Manon als strenge manager... We gaan de 24e (dus volgende week) pas 'echt' open, dus ook 's avonds. Dit weekend zijn we niet open geweest. Maar goed ook want er viel een personeelslid in mijn winkel uit door hersenvliesontsteking. Flink schrikken natuurlijk want daar kan je wel dood aan gaan. Gelukkig waren ze er op tijd bij dus die is gered. En snel weer aan het werk ja! En tja, mooi weer dat merk je gelijk in de omzet, zowel hier in Middelburg als op Ter Linde. We hebben natuurlijk ook een restaurant (dit lijkt momenteel meer op een kantine en gaan we deze week aankleden) maar het leukste is natuurlijk om in de boomgaard te zitten. Wat de marketing betreft, dat doet mijn vrouw. Zij is journaliste en weet welke tululuu-blaadjes zij daarvoor moet benaderen. Het viel me op dat 90% van onze klanten Duits waren (fijn want ik spreek een aardig woordje Duits) dus we gaan in de ons omringende bungalowparken en campings foldertjes neerleggen (leuk karweitje op de fiets). De prijzen zijn bij ons niet idioot hoog, en dat komt doordat onze overhead ook niet hoog is. We hebben geen moordende huur om ons nek hangen en ook zijn de andere kosten niet hoog. Het prijspeil ligt iets boven een 'normaal' restaurant. Of dit de lading allemaal kan dekken weten we na de zomer pas. Dan pas kan je evalueren wat je over hebt gehouden en of de prijzen wat omhoog moeten. Weet je, onze uitgangspunten zijn wat anders dan bij een 'normaal' restaurant. Het gaat hier niet om veel geld verdienen maar om een aantal zaken te combineren waar we toch altijd al mee bezig zijn: koken, werken en kids. Als we die drie dingen op een leuke manier deze zomer kunnen combineren en iedereen een leuke tijd heeft zijn we al tevree. En misschien draaien we kiet, dat is wat mij betreft ook okay. En misschien is het allemaal niks en houden we er volgend jaar weer mee op, dan hebben we het in ieder geval wel geprobeerd. Want zoiets niet aanpakken, dat blijft je dan de rest van je leven kwellen (had ik maar...). Het is allemaal dus een beetje heikneuterig, maar dat vinden we ook leuk. Het hoeft allemaal niet zo afgemaakt en perfect en doordacht te zijn voor ons. Ik heb natuurlijk weer een leuk verhaaltje om dit 'gevoel' te illustreren: Ik ben een wandelaar en op een bepaalde dag was ik aan het wandelen in de Ardennen (the place to be!). Ik heb honger en loop middenin het bos een restaurant tegen het lijf. Ik naar binnen waar ik door een omaatje wordt begroet en naar een tafeltje wordt begeleidt. Omaatje schreeuwt wat dialect de keuken in en even later krijg ik een bord boerenvreten voor mijn neus die mij tot op de dag doet watertanden! Grote frikandellen, stampot en jus....hmmm. Kostte ook helemaal niks en met een dikke buik wandel ik verder. En dat gevoel proberen wij onze gasten dus ook te geven. Bourgondisch, lekker tafelen en geen gezeur over een potje mayonaise!

... maar van Borssele blijf je af! Ik heb al een woeste menigte met brandende toortsen voor de poort klaarstaan om Ruben tegen te houden...

Bio/Eco is wel een trend momenteel. Hoe komen we daar nu zo op? Wel, mijn vrouw en ik zijn altijd met eten bezig. Als wij 's ochtends wakker worden zijn wij bijna al bezig met wat voor heerlijkheden wij 's avonds al klaar gaan maken. Je gaat dan automatisch op zoek naar goede, verse ingrediënten en hupsakee je komt vanzelf terecht bij lokaal geproduceerde biologische zaken. Het is duurder maar je proeft absoluut het verschil als je tenminste prijs stelt op kwaliteit ipv kwantiteit. Als je zelf achter het fornuis staat merk je al heel snel dat er een groot verschil is tussen supermarktvlees wat opgefokt is met water en hormonen en vlees van gelukkige koetjes/kippetjes. En de smaak is ook nog eens fantastisch. Wil je zelf alleen maar 'veel' en kan het je verder niet zo veel schelen, dat moet je vooral doorgaan met slecht vlees eten. Maar je kan ook kiezen voor minder maar wel beter. En zo'n benzineslurper, daar maak je alleen Wouter toch maar gelukkiger mee? Ik houd dit soort pleidooien ook altijd voor sigarenrokers. Waarom in godsnaam zo'n vastgerolde mestbaal uit Cuba opsteken terwijl je veel betere alternatieven uit de Dominicaanse Republiek hebt? Hier worden sigaren gemaakt met een rijke, volle, uitgebalanceerde smaak van prachtige, gerijpte tabakken voor vaak minder geld. En toch kopen ze elke keer een Cubaanse sigaar waar ze groen van uitslaan omdat het 'bij hun past'. Er zijn dus weinig mensen die puur op hun smaak afgaan en geen oogkleppen ophebben. Denk gewoon eens na bij wat je eet/rookt/drinkt en je geniet zoveel meer!

Kamperen... is er bij mij een beetje uitgesleten. Rond mijn 23e ben ik op de fiets gestapt en heb ik een maand lang rondgetrokken door het midden van NL. Kweetniet waarom maar ik had er gewoon zin in. Lekker gekampeerd, gekookt op mijn primus en de ultieme vrijheid. Goed dat ik dat toen gedaan heb want ik zou bij god nu niet meer weten wanneer ik dat in kan plannen! Het jaar daarop heb ik dat nog een keertje dunnetjes overgedaan en toen ging ik het werkende leven in. Ik had dus altijd goede herinneringen aan kamperen. Okay, mijn vrouw en ik moeten de kinderen elke zomervakantie iets te bieden hebben. Ze vinden het leuk om met andere kids te spelen dus wij gaan kamperen! Ik krijg gelijk weer visioenen van fluitende vogels, frisse lucht en koken op mijn primusje. Dus wij een familietent aangeschaft (tweedehands) en een hele zooi kampeerspullen. Iedereen blij dus. Maar dan de praktijk. Eerst die hele zooi in de auto krijgen is een hele toer, heel anders dan wat spullen in je fietstas wurmen. Dan het opbouwen van de tent is ook veel meer werk dan ik mij kan herinneren. Maar goed, alles wel en niet zeuren ouwe knorrepot! Dan gaan we slapen met zijn allen.... kinderen, honden en vermoeide volwassenen. Mijn dochter snurkt aan de ene kant en ik aan de andere kant, dus mijn vrouw kan niet slapen. Bij elk konijn wat door de struiken ritselt vliegen de honden tegen het dak van de tent aan en ik erbij inclusief hartinfarct. Midden in de nacht heb ik er genoeg van en doe ik de honden in de auto waar het feest natuurlijk gewoon doorgaat. 's Ochtends wordt ik krakend en piepend wakker en wil ik alleen maar een kopje thee... dat duurt ook weer een uur natuurlijk. Dan wil ik gaan douchen maar de boel is daar bezet.... en hoe kom ik godsnaam aan een sterke bak koffie hier? Hebben we het complete espresso-apparaat dan niet meegenomen? En die irritante lui naast ons met dat akelige kind mogen ook graag in hun Audi stappen en zo snel mogelijk wegrijden! Gelukkig is het een kwartiertje rijden naar thuis waar we de volgende nacht heerlijk in ons eigen bedje slapen. Overdag gaan we naar de camping en hebben de kinderen en wij het prima. Tussendoor lekker naar het strand en zo zijn we vorige zomer doorgekomen. Ik laat het kamperen dus maar over aan de liefhebbers en moet helaas accepteren dat met het terugtrekken van de haargrens ook het kampeerbloed blijkbaar verdwenen is....

Yep, je kinderen kunnen lekker in de bomen klimmen, op skelters scheuren etc. Ook kan ik ze te werk stellen in het restaurant (appeltjes schillen). Wij vinden het belangrijk om 'kindvriendelijk' te zijn omdat wij dat eigenlijk nooit in andere restaurants aantreffen. Wij zijn ook al bezig met een flinke 'speelhoek' in het restaurant, maar het is meer de bedoeling dat ze lekker naar buiten gaan en door de modder gaan rollen. Na de zomer gaan we verder evalueren en gaat mijn vrouw naar de gemeente. Het heeft verder nu weinig zin om dit te doen omdat we de boel nu verder willen 'aftasten' en 'fine-tunen' . Effe kijken hoe het gaat en de kinderziektes eruit halen. Om vergissingen te voorkomen: er is een winkel en een restaurant, de twee werken verder niet samen. Het restaurant is een apart gedeelte. Ik heb er inderdaad ook over nagedacht, hoe zit dat nou met horeca en niet-horeca? Bakker Bart (bij mij op de hoek) heeft net flink verbouwd en er zijn nu ook zitjes bijgekomen waar je die vieze Bartzooi naar binnen kunt werken. Dit is dan eigenlijk toch ook geen winkel meer? Hmm, hier en daar kan de boel nog wel wat opgerekt worden blijkbaar.